donderdag 22 december 2016

Nooit te oud om te leren


Ankeren, we doen het met enige regelmaat onder bijna alle omstandigheden en altijd zonder enige problemen. Waarom gaat het dan die ene keer, dat je het eigenlijk echt niet kunt gebruiken, dan ineens helemaal fout? Joost mag het weten, maar het is wel weer zo’n leermoment.

Eindelijk, het is zo ver, alles is weer gerepareerd en het ziet er nu weer goed uit. We gaan het weer in de gaten houden zodat we kunnen vertrekken. Na bijna acht weken Lanzarote heb ik het hier wel gezien. Het weer ziet er op dinsdag en de daarop volgende twee dagen heel goed uit, dus besluiten we te vertrekken. De boodschappen worden voor een paar dagen gehaald, maar ik sla tevens een extra voorraadje in, zodat  ik niet gelijk als we aankomen boodschappen moet gaan doen. Ik kook ook een maaltijd voor en doe deze in de koelkast. Zo, ik ben er klaar voor. We nemen afscheid van de mensen op onze steiger en gooien de trossen los. Bij het vertrek varen we langs het International Museum of Contemporary Art in het San José Castle met de stenenpaarden die in de zee staan. Vooral de paarden maakten bij aankomst grote indruk op ons.
Ik ben wel een klein beetje nerveus, want we hebben al acht weken niet meer gezeild en dan is het toch altijd weer een beetje spannend. De wind komt van achteren waardoor we besluiten om alleen op de voorste fok te gaan. Nu hoor ik sommige mensen misschien denken, stelletje luiaards, maar we moeten er weer even inkomen en dan is het lekker relaxt zeilen bij 15 kn wind met alleen maar de fok erop. Heerlijk om de wind dan weer door je haren te voelen en de zeelucht weer op te snuiven.
We zeilen rustig in 4 uurtjes naar Plaja Blanca om daar te ankeren. Het anker pakt meteen goed in de zandbodem, dus dat is lekker. Het zonnetje schijnt heerlijk, wat wil een mens nu nog meer. Dit is echt weer genieten, zo lekker achter ons anker. Mooi strand hebben ze hier. Er liggen nog zat mensen aan het strand en in het water. Wij blijven lekker aan boord en genieten van een drankje en het uitzicht op het strand.


De zon speelt met de bergen, waardoor er een prachtig kleuren schakering ontstaat. Geen moment zijn de bergen hetzelfde, steeds veranderd de zon het uitzicht.
De volgende dag besluiten we om toch maar een nachtje door te varen. Het eerste plan was om de oostkust van Fuerteventura te bezoeken, maar daar liggen we de komende dagen met de opkomende oostelijke wind niet echt lekker rustig. Dan maar een nachtje door en via de westkust direct door naar Las Palmas op Grand Canaria. Het  zonnetje schijnt weer lekker als wij aan het begin van de middag vertrekken.
Er is niet al te veel wind en daarom besluiten we, voor het eerst deze reis, de genaker te hijsen. Hij staat er prachtig bij. Lang houden we dat echter niet vol vanwege een vervelende oceaandeining die dwars inkomt terwijl we haast voor de wind varen. Hierdoor krijgt het zeil af en toe zware klappen. Dus de genaker er maar weer af en de Yankee weer uitgerold en de spi-boom erop. Met zo’n oceaandeining is dat toch wel lekker. We komen dolfijnen tegen, iedere keer gaat er iets door je lichaam heen als je ze ziet. Ze maken  je dag helemaal goed. Je vergeet dan gelijk die rot oceaandeining.
Normaal varen wij ’s-nachts met een schema van drie uur op en drie uur af, waarbij we om 20:00 uur beginnen. Dit keer besluiten we, dat wie slaap heeft als eerst gaat slapen. Zoals te verwachten gaat Hans dus als eerste slapen. Ik ben nog niet echt moe en ik vind het ook wel lekker als Hans zo veel mogelijk de nachtwachten doet. Hij kan daar goed tegen en vindt het niet erg. Als ik zelf eenmaal slaap, word ik toch door Hans weer uit mijn kooi geroepen. De spi-boom moet eraf omdat de wind is gedraaid. Dat is op zich niet zo’n ramp, het is zo gebeurd, maar op een rollende zee, in het donker, niet echt een pretje voor Hans, ha ha. Blij dat hij de schipper is en niet ik.
De zon komt op en het belooft een mooie dag te worden, lekker windje, zonnetje erbij en de Ikinoo die gestaag over de golven zeilt. Deze dag worden wij extra verwend door dolfijnen. Wij hebben tot nu toe nog nooit zo veel dolfijnen op één dag gezien, dit is echt heel erg gaaf.
Aan het begin van de middag  bereiken we da haven. Juist tijdens dat laatste 5 mijl neemt de wind tot ruim 20 kn. Daar zaten we nou niet echt op te wachten. Als we de marina naderen en deze oproepen krijgen te we te horen dat wij moeten wachten op de ankerplaats. Hier word ik dus niet vrolijk van. Een hoop wind met een ankerplek aan lagerwal en behoorlijke deining. Het is er al druk met veel boten die wachten op een plekje in de haven. Wij zien een gaatje en gooien het anker uit. We liggen nog maar net goed vast of Hans roept, haal het anker maar binnen want we liggen te dicht bij een andere boot. Opnieuw laat ik het anker vallen, maar ook nu liggen we te dicht bij een andere boot. Als ik het anker voor de tweede keer ophaal, vergeet ik echter de ankerklauw te verwijderen. Als ik deze alsnog weghaal blijkt dat de ankerlier onklaar is geraakt, met als gevolg dat de ankerketting helemaal naar buiten loopt inclusief de dikke lijn (de slampamper voor kenners) waarmee het anker aan de boot is bevestigd. Ik ga achter het roer staan en Hans gaat het anker opnieuw binnen te halen, met deze wind en deining is dat niet echt eenvoudig. Zodra het anker weer is geborgen en hij het roer heeft overgenomen, vraag ik wat de oorzaak was van het ongecontroleerd naar buiten lopen van de ketting. Het bleek dat op een of andere manier de vergrendelingsschroef aan de zijkant van de ankerlier was los geraakt, waardoor er vrijloop ontstaat. Nadat deze weer goed was vastgedraaid kon hij de 10 meter lijn en de 55 meter ankerketting weer ophalen.
De borgschroef van het anker nadat deze is losgeslagen
Helaas heeft Hans echter een foutje gemaakt bij het ophalen van de laatste meters ankerketting. Ik moest van hem gasgeven, wat echter bij een hydraulische ankerlier tot gevolg heeft dat het vermogen snel toeneemt. Hierdoor is de plaat met borgschroef voor het anker afgebroken en is er wat schilderwerk ontstaan. Ik dacht eerst bij mijzelf, dat het mijn fout was, want door de ankerklauw te vergeten er af te halen, was de ankerlier los gekomen. Achteraf heb ik
 pas aan Hans verteld dat ik de ankerklauw was vergeten, want het was nu niet het moment om dat te vertellen. Wat ons betrof was het mooi geweest. We besluiten brutaal te zijn en de marina in te gaan. Er blijken meerdere plekjes te zijn als we goed rondkijken. Wij kiezen voor een plekje vlak bij de receptie zodat we niet ver behoeven te lopen. Zodra we vastliggen komt er een havenmeester aan gerend, die schreeuwt dat wij hier niet mogen liggen en dat we de haven moeten verlaten. Gelukkig verstond ik er niets van. Zo rustig mogelijk vertel ik dat we problemen hebben met het anker, waarop hij nog meer begint te schreeuwen dat ik hier weg moet. Hij was niet voor reden vatbaar. Boos liep hij weg en ging iemand bellen. Ik dacht bij mezelf, je doet maar, maar ik ga hier niet weg, of je geeft ons een plekje in de marina. Nog geen vijf minuten later komt er een andere medewerker van de marina aan die zegt dat wij hier rustig een nachtje kunnen blijven liggen, morgen kijken we wel verder. Wij blij, want ik stond toch wel een beetje te trillen op mijn benen door het boze gedrag van die havenmeester.
Lilian van de Win2Win is met haar bijbootje naar ons toegekomen en vraagt wat er was gebeurd. Terwijl wij staan te praten komen er twee broers naar ons toelopen met de vraag of wij de over steek naar het Caribisch gebied gaan maken. Nee, zeiden wij, we blijven een jaartje ronde de Canarische eilanden en gaan dan pas verder. Jammer, want ze hadden dan graag met ons mee gewild. Zo zijn er hier wel meer, van die jongelui, die mee willen varen naar het Caribisch gebied. Ze vragen het bij iedere boot die binnen komt varen. Heel handig, nee heb je en ja kun je krijgen. De broers hadden ieder een kleine gitaar bij zich, ze begonnen spontaan voor ons te spelen, kijk en dat maakt je dag dan weer helemaal goed.

 Intussen is er nog een Nederlands echtpaar bij ons komen staan, die we eerder hebben ontmoet op Lanzarote. Zij waren, midden in de nacht, naar binnen gesleept met een defecte motor. Er stond geen wind en langzaam zagen ze, door de stroming, de rotsen toch wel erg dichtbij komen. Nou dat wil je toch ook weer niet mee maken. En zo hebben we allemaal wat, koop een boot en werk je dood. Van de schrik bekomen, ben ik gaan koken met een lekker wijntje erbij, kom je weer tot rust. De volgende ochtend naar het havenkantoor toe. Letterlijk een nummertje trekken en dan wachten op je beurt. Ik kreeg weer te horen dat ik op mijn beurt moest wachten op de ankerplek. Ik kijk hem aan en zeg wij hebben problemen met het anker. Niets mee te maken, u moet toch naar de ankerplek. Ik vraag mij af of dat ze wel echt luisteren, volgens mijn niet dus. Ik word een beetje boos en zeg, ik heb zeven weken geleden gereserveerd en heb van jullie een bevestiging met prijsopgave ontvangen met de mededeling daarbij dat we welkom waren. Nou dat maakt hier dus niets uit, waarom dan die reservering als ze er toch niets mee doen? Nou dan blijf ik lekker liggen waar ik lig, ik laat me niet zo snel afschepen. In de middag ga ik weer naar de receptie en trek opnieuw een nummertje. Ik vraag weer of ze al een plekje hebben, nee dus, want ik ben pas nummer veertien op de lijst. Ik kijk hem verbaasd aan en zeg tegen hem, dit kan niet waar zijn, want ik zou maar één nachtje op deze plek mogen blijven, omdat deze plek voor grote schepen is gereserveerd. Weer nee, geen plek en u moet gaan ankeren, echt die lui zijn doof, ze luisteren gewoon niet. Wij blijven dus gewoon lekker liggen. In de middag staat Ron, een vriend van ons, ineens voor onze neus. Wat leuk om hem weer te zien. Ron hebben wij ontmoet in Lanzarote, samen met zijn vrouw. Hij zeilt zijn hele leven al en is kaptein geweest op verschillende schepen. Maar wat ik zo leuk aan hem vind, hij is altijd bezig met van alles en nog wat. Heel behulpzaam is hij, blijft ook gezellig een praatje maken. Dus ik heb hem uitgelegd waarom ik hier lig. Hij zegt, ik ga morgen met je mee naar kantoor, dan is Fernando er en die is wel voor rede vatbaar.
Vanavond is er een Hollandse avond bij een cafeetje aan de boulevard. We troffen een gezellige groep mensen aan met diverse gitaren, een accordeon en een mondharmonica. Er werd volop muziek gemaakt en gezongen. Wat een gezellige boel was dat, iedereen zong ook mee. Leuk zo’n avond, je leert nieuwen mensen kennen en tegelijkertijd kom je een hoop te weten over alles en nog wat. Moe maar voldaan zijn we naar de boot teruggegaan. Noch even wat nagepraat en toen ons bedje in gedoken.
Onze ligplaats op S17
De volgende morgen kwam Ron mij halen, die schat had zelfs broodjes voor bij de koffie meegenomen, lief he. Wij met z’n tweeën naar kantoor. Maar Fernando zegt ook nu weer dat ze geen plek hebben. De open plekken, die wij zien, zijn van zeilerjachten met een vast contract die nu enkele dagen weg zijn. Voor hoe lang weten ze niet. In Nederland gaat dat dus geheel anders. Maar Ron had al gezegd niet boos worden, aardig blijven, anders zetten ze je gerust weer onderaan de wachtlijst. Maar Fernando zegt, blijf stand-by op kanaal, we roepen mensen op, maar vaak reageren ze niet zodat je dus al snel aan de beurt kunt zijn. Ondertussen zie ik steeds meer grote boten binnen komen. Ik zie de havenmeester al kijken, zo van, jullie moeten hier nu echt weg. Een van de mensen van de marina, de man die met zijn RIB iedereen naar zijn plaatsje toebrengt, komt ineens naar ons toe gevaren en zegt dat we hem moeten volgen. Snel de motor gestart en de lijnen losgegooid en achter hem aan. Het is niet de plek waar we graag wilde liggen maar ik dacht nu even  niet zeuren Sonja, je hebt een plekje. We liggen prima maar er is één van de twee morringlijnen niet bruikbaar. De medewerker van de marina zegt, er komt maandag wel een duiker. Oké dan maar aan één morringlijn, we liggen vast en dat is nu het voornaamste. Wij liggen aan de S-steiger op nr. 17, een hele gezellige steiger blijkt later.

Hans gaat, zoals zo vaak, weer eens bootjes kijken, ik vraag me wel eens af, vinden alle mannen dit nou leuk? Ja dus, hoor ik ook van andere vrouwen. Hans komt terug en roept, Son we krijgen visite. Ik vraag nog wie dan wel, maar ondertussen zijn Wijnand en Marlies van de Ocean Goose al bij ons schip. Een gezellig koppel die wij kennen vanuit Lanzarote. Ja je komt ze allemaal weer eens tegen en dat is echt heel gezellig, al is het soms wel eens moeilijk om al die namen te onthouden, maar ik leer snel. Nu gaan we rustig hier de boel verkennen en de boot klaar maken voor de kerst, ik heb niet voor niets al die kerstspulletjes meegenomen uit Nederland.
Zo zie je maar weer, ook nu zijn diverse spreekwoorden weer van toepassing, zoalshaastige spoed is zelden goed, je bent nooit te oud om te leren en wat zich opnieuw heeft bewezen, de aanhouder wint.

Ondanks dat wij best wel wat tegenslagen hebben gehad, wil ik tegen iedereen zeggen, soms is de beste manier om ergens uit te komen, is om er dan maar dwars doorheen te gaan.
Vanaf onze Ikinoo in Las Palmas wensen wij eenieder een gezellige kerst een heel gelukkig nieuwjaar en wie weet mogen we sommigen van jullie volgend jaar verwelkomen in onze zeilerswereld.
Happy New Year 2017


zaterdag 3 december 2016

November 2016

De maand november stond voor ons vooral in het teken van wachten op onderdelen, puntjes van de klussenlijst afwerken, wandelen langs de kust, uitrusten en op krachten komen, nieuwe contacten opdoen en natuurlijk genieten van de Spaanse keuken. Het leven aan boord is zo slecht nog niet. Wij genieten nu eindelijk, zoals we ons dat van te voren hadden voorgesteld, met volle teugen van nieuwe vrienden en de nieuwe omgeving, in dit geval Lanzerote. Wat er zoal is gebeurd de laatste weken?

Woensdag 16 november 2016, 61e verjaardag van Hans:
Een verjaardag die, zoals te verwachten, geheel anders is verlopen dan andere jaren. Dit keer geen bezoek van familie en vrienden voor een gezellige avond, daarvoor is Nederland te ver weg. In plaats daarvan nu koffie drinken met nieuwe zeilvrienden, zeilers waarmee we in de haven contact hebben gekregen. We hebben ze uitgenodigd voor de koffie met natuurlijk een gebakje. Gewoon dus een gezellige ochtend met gelijkgestemden. Helaas hebben we opnieuw vergeten hiervan de benodigde foto's te maken. Wanneer leren we dat nu eens?

Zaterdag 26 november 2016, start van de RORC 2016 Lanzerote - Grenada:
het 40 foots prototype

De bemanning van de Phaedo3 met sponsor
Onze haven was het verzamelpunt voor een trans-Atlantische oversteek voor wedstrijd zeilboten, de RORC 2016. Er lagen in de haven 10 zeiljachten uit verschillende klassen. De grote trekpleisters waren hierbij de twee trimarans, de Maserati Multi70 en de Phaedo3 Multi70 met zeilnummer 03. Beide boten hebben diverse records op hun naam staan. Tevens waren er een aantal boten uit de 40 foot klasse, waarvan nummer 147 een prototype was. Bij het vertrek uit de haven was er veel media op de steiger. De Phaedo3 had in 2015 iets meer dan vijf dagen nodig om Grenada te bereiken.
Dit jaar zal het geheel anders zijn omdat er minder wind wordt verwacht. Bij het vertrek uit de haven hebben we verschillende boten uitgeleide gedaan.

November in het algemeen:
Deze maand stond ook in het teken van het klussen aan de boot. Er waren er weer voldoende ontstaan. Er waren er zelfs bij die nog op de lijst stonden ten tijde van ons vertrek in juni dit jaar.
Zo maar een greep uit de lijst aan klusjes die zijn gedaan:
  • Bij de oversteek vanuit Rabat kregen we de windvaan niet meer operationeel, tijd dus voor wat onderhoud en het vervangen van lijnen. Tenminste, dat dacht ik. Bij het demonteren kwam ik veel vuil tegen bij de glijlagers, waarschijnlijk opgepikt in Marokko waar met enige regelmaat hele stofwolken uit de Sahara overkomen. Goed spoelen met water en met een doek verder reinigen was hier voldoende. Verder constateerde ik veel speling bij de conische tandwiel overbrenging, veroorzaakt door een versleten kunststof ring. Het opnieuw maken van deze ring met de juiste dikte was een tijdrovend klusje. De dikte luistert namelijk heel nauwkeurig omdat deze ring bepaald of dat de windvaan soepel werkt zonder te veel speling. Als laatste was het schroefgat voor de bout waarmee het kleine conische tandwiel gemonteerd wordt, volledig gecorrodeerd. Het plaatsen van een helicoil bood hier uitkomst. Al met al een klusje van bijna 3 dagen. Maar het eindresultaat ziet er goed uit. 
  • De beide luidspeakers van de radio, die buiten gemonteerd zijn, deden het niet meer. Hierdoor kwam ook het marifoongeluid niet meer door. Na enig speurwerk vond ik 2 soldeerverbindingen die gebroken waren. Wel handig die krimpkousjes, houd alles prima op zijn plek. Helaas zie je daardoor ook de breuk niet. Na de soldeerverbindingen te hebben hersteld deden beide luidspeakers het weer.
  • Omdat we meerdere keren problemen met de dynamo hebben gehad, het moertje van de + pool was opnieuw los getrild, ben ik samen met Diederik van de Zwerver op onderzoek uit gegaan naar de oorzaak. We vonden een aantal problemen. Als eerst bleek dat er in Portugal een te kleine V-snaar gemonteerd was, waardoor de dynamo te strak tegen de gekoeld waterslang gemonteerd zat. Na een wat langere V-snaar te hebben gemonteerd, was dit probleem verholpen. Als tweede bleek dat, bij het onderste bevestigingspunt de opvulbus, die om bout heen zit, te kort te was. Hierdoor wordt de behuizing van de dynamo vervormd zodra je de moer van de bout goed vastzet. Gevolg, de dynamo kan niet meer draaien en de V-snaar verbrand. Dit had ik in Portugal al eens zien gebeuren. Daar had men het probleem opgelost door het onderste bevestigingspunt niet echt vast te  zetten. Hierdoor trilt de dynamo continu als de motor draait. Als laatste bleken de moertjes van de beide polen niet goed gemonteerd te zijn. Dit zijn moertjes voorzien aan één zijde van een vaste ring met ribbels. De twee moertjes per pool dienen zo gemonteerd te worden, dat de geribbelde ringen naar elkaar toe wijzen. De kabelaansluiting, voorzien van een oog, moet tussen de twee moertjes in zitten. Hierdoor kun je de moertjes stevig vast zetten zonder de pool te belasten. Twee mogelijke oorzaken dus van het lostrillen van de bevestigingsmoertjes van de polen. Zo wordt een klusje van een half uur als snel een klus van vier uur.
  • Er waren opnieuw een aantal koppen van de aluminium slotbouten van de aluminium voetrail verdwenen. Deze vervangen voor RVS slotbouten. Deze monteer ik met Sicaflex en een speciale pasta die corrosie tussen aluminium en RVS voorkomt.

Zo waren er nog een aantal kleine dingen die gedaan moesten worden. Het onderwaterschip is schoon gemaakt, inclusief het verwijderen van een aantal zeepokken, de houten bekerhouder moest kaal gemaakt worden en opnieuw gelakt, een kleine beschadiging van de lak moest hersteld worden, voor diverse punten hebben we zeemleren beschermhoesjes gemaakt, de Wi-Fi-router is operationeel gemaakt, met dank aan Frits die mij heeft geleerd hoe ik dat in het vervolg zelf kan doen, we hebben nu een tweede gastank met bijbehorende apparatuur om deze aan te sluiten, de visuitrusting is geheel
in orde gemaakt, er zijn diverse teakpluggen van het dek vervangen, enzovoort. Al met al ben je hier bijna elke dag druk mee bezig. Het lijkt nog net niet op werken, al hoewel er soms werkdagen van acht uur zijn gemaakt. Het houd je in ieder geval wel van de straat.

Naast het vele klussen hebben we natuurlijk ook voldoende tijd gemaakt voor het lezen van diverse boeken, het spelen van oneindig veel kaartspelletjes (Amerikaans jokeren) en natuurlijk het regelmatig verkennen van de Spaanse keuken en zijn gastvrijheid.
O ja, de reparatie aan de achterstag spanners en de giekneerhouder is gereed, na 6 weken te hebben gewacht op de onderdelen van Navtec uit Amerika. Het probleem met de giekneerhouder had echter wel wat meer voeten in de aarde dan alleen maar wat onderdelen uitwisselen. Men had nu wel de onderdelen echter niet het juiste gereedschap voor het drukvrij maken en het opnieuw op druk zetten van de cilinder. Deze is namelijk gevuld met Argon gas met een werkdruk van 40 Bar. Men heeft hier nu zelf gereedschap voor gemaakt.

De jachthaven is de laatste dagen geheel in kerstsfeer gebracht. Ze doen er echt veel aan om de jachthaven een gezellige uitstraling te geven, inclusief kerstmuziek die uit de vele luidspeakers komt. En zo is er al weer een maand voorbij, tijd dus om te vertrekken uit Lanzerote. Tijd om te gaan zeilen en al hoppend naar Las Palmas op Grand Canaria te gaan, maar daarover meer in het verslag van december.



dinsdag 8 november 2016

Verandering van plannen


We hebben een bewogen week achter de rug, een week waarbij onze gevoelens alle kanten zijn opvlogen. Als we terugkijken naar de afgelopen maanden, zijn we tot de conclusie gekomen, dat we ons constant aan het haasten zijn. Zodoende komen we niet toe aan het eigenlijke doel van onze reis, namelijk zo veel mogelijk onbekende plekken bezoeken en genieten van de verschillende culturen.
Onze jachthaven tot eind november
Onze ligplaats
Het begon eigenlijk allemaal al in Engeland. Omdat we ruim 2 weken in Nederland hebben gewacht op wind uit de juiste richting, zijn we de Zuidkust van Engeland voorbij gevlogen. Na 10 dagen waren we al in Falmouth, terwijl we van plan waren zo veel mogelijk riviertjes te bezoeken en daar te ankeren. We hebben er niet één gezien. Eenmaal aangekomen in Spanje, hebben we wel een hele mooie periode genoten van de Spaanse Ria’s. Daarna begon langs de kust van Portugal opnieuw het haasten. Achtervolgt door ziekte en motorpech, zijn we opgehouden in sommige havens. Zonder er goed bij na te denken zijn we ons gaan haasten om te proberen de verloren tijd weer in te halen. Voor wie weten we achteraf nog steeds niet. Eenmaal in de Algarve hebben we opnieuw motorpech gehad. Na twee nachten te hebben geankerd en vijf nachten in de jachthaven van Lagos te hebben gelegen, zijn we aansluitend direct naar Rabat in Marokko gevaren. En waarom, we hadden haast nog niets van de Algarve gezien. Eenmaal op Lanzerote is, door ziekte en opnieuw materiaalpech, het besef gekomen dat we dit niet langer willen. Voordat de benodigde materialen uit Amerika aanwezig zijn en de reparaties aan het hydraulische systeem zijn uitgevoerd, is het zeker eind november. Dan moeten we ons opnieuw gaan haasten, willen we eind december vanaf de Kaap Verden naar Suriname overzeilen. Tijd dus om eens een goed gesprek met elkaar te voeren en onze prioriteiten vast te stellen.
Niet met schoenen op de boot ter voorkoming van kakkerlakken
We waren er al snel uit. We stoppen met haasten en blijven een jaar op de Canarische Eilanden. Pas in 2017 gaan we verder naar de Kaap Verden en Suriname. Het komende jaar gaan we genieten van de Canarische eilanden en gaan we de Spaanse taal leren. Voor dit laatste blijven we 6 maanden in Las Palmas op Grand Canaria. In de zomer van 2017 gaan we verder met het rondtrekken langs alle andere eilanden van de Canarische archipel. Ergens eind november 2017 vertrekken we dan naar de Kaap Verden.
Kijk eens hoe trots ze is, zelf patat gebakken
Nadat we het besluit hadden genomen, hebben we meer dan een week gewacht voordat we het hebben verteld aan onze familie en onze vrienden. We hebben tot nu toe alleen maar positieve reacties ontvangen. Een aantal ziet het zelfs als een mooie gelegenheid ons de komende periode op te zoeken. Voor ons geeft dit besluit rust.

Aan al onze trouwe lezers tenslotte het volgende, we zullen de komende 12 maanden wat minder intensief schrijven, echter met enige regelmaat zullen we wel mooie verhalen en foto’s publiceren over onze belevenissen op de Canarische eilanden.

zaterdag 5 november 2016

Lanzerote door de ogen van 2 toeristen

Wat te doen als je eindelijk weer wat bent opgeknapt? Wel dan ga je eens lekker de toerist uithangen. Even geen boot en de daarbij behorende klusjes, maar alleen maar genieten van Lanzerote, de natuur, het eten, de mensen en bovenal genieten van elkaar.

Na 10 dagen rustig aan te hebben gedaan, gaat het al wat beter met mij. Het gaat zelfs zo goed dat ik zelf voortelt om een autootje te huren en het eiland te gaan verkennen. Dat ziet Hans ook wel zitten en gaat dus snel informatie inwinnen bij het verhuurbedrijf. Het loopt hier storm voor het huren van een auto. Bij nader inzien is dat ook wel logisch, je komt op dit eiland namelijk niet echt ver zonder auto. Het is een vulkanisch eiland, dus veel bergen.
Daar komt dan ook nog eens bij dat hier grote cruiseschepen aanleggen, waarbij een grote groep mensen, die van boord komen, een auto willen huren, om zodoende in korte tijd meer van het eiland Lanzarote te zien. We kunnen voor de volgende dagen een leuk wit autootje huren. In het begin voelt het vreemd aan, het is al weer even geleden dat Hans heeft gereden en daarbij krijgen we ook nog een automaat, dat hebben wij weer. Ik zeg tegen Hans, oefen maar even hier op de parkeer plaats. Het is even wennen maar het gaat allemaal goed. Het weer is goed en wij hebben er echt zin in.

Ons eerste reisdoel is de Jardin de Cactus. Onderweg hebben we mooie uitzichten, het is heerlijk om hier te rijden. Af en toe moeten we even stoppen om op de kaart te kijken, niet alles is echt goed aangegeven met boorden, of wij kijken niet goed. Maar we vinden de cactustuin. Het is gelukkig niet te druk. Wat een mooie tuin met zoveel verschillende cactussen, je blijft foto’s maken. Er staan wel bordjes langs de paatjes met de tekst, "kijk uit dat uw kinderen niet vallen".

Ik moet er ook niet aan denken, want dan kun je lelijk ten val komen, de meeste cactussen zijn erg stekelig. Een andere oplossing was natuurlijk geweest om de paadjes wat breder te maken, maar ja wie ben ik. We doen even een bakkie met een broodje en gaan daarna weer verder.



La Graciosa vanaf Mirador del Rio
De volgende halte is Mirador del Rio, waar je een prachtig uitzicht hebt over het naburige eiland La Graciosa. Het uitzicht is in één woord grandioos, wat is dit mooi. Je kijkt naar zulk mooi helder water in, ja wat voor kleur moet ik nou zeggen, blauw, groen, turquoise, alles door elkaar. Ik kan alleen maar zeggen, mooi, mooi, mooi. Het is genoeg geweest voor vandaag, we gaan lekker ergens een terrasje pakken en dan terug naar de boot. Het is toch nog gauw vermoeiend, komt denk ik ook door de warmte, word je toch wat loom van.

Zondags gaan we naar het plaatsje Teguise. Er is daar een soort hippie markt, dat weten nog van 16 jaar geleden. Ook destijds was het er erg druk en leuk. Het is opnieuw sfeervol op de markt. We kuieren tussen de kraampjes door en snuffelen naar leuke hebbedingetjes. Ik zou best wat meer spulletjes willen kopen, maar waar laten we het op de boot?
Dat mag dus niet van Hans. Maar ik heb wel wat gescoord, een leuke kaarsenstandaard voor op de salontafel. Nu hoor ik diverse mensen zeggen, had je dat dan niet? Natuurlijk wel, maar je moet ook eens kunnen afwisselen, ja toch? Moe van het slenteren zoeken we een terrasje op om te lunchen. We komen terecht in een soort binnenplaatsje met achtertuin, druk maar erg gezellig, ziet er ook goed uit. We bestellen een paar tapasjes, het eten is heerlijk.

We worden ook nog eens verwend met live muziek, dus onze dag kon niet meer stuk. Moe maar voldaan gaan we terug naar de boot. Onderweg is het echt genieten van het auto rijden, het is zo mooi tussen de bergen, iedere keer is het weer anders door de zon die er op staat. Het is jammer dat je onderweg niet echt even kunt stoppen om foto’s te maken, er is geen plek waar je je auto even kunt neerzetten. Maar bij ons staat het in ons geheugen gegrift. Terug op de boot hebben we niet zoveel honger meer, dat komt natuurlijk doordat we laat geluncht hebben. Dit is voor ons geen ramp, is ook wel goed voor de lijn.
Als we de volgende dag wakker worden, zien we dat het weer is verslechterd, dus niet echt om naar huis te schrijven. We besluiten op de boot te blijven en die eens even grondig schoon te maken, dat moet net als thuis ook hier af en toe gebeuren. De volgende dag is het ook nog niet echt je van het, maar het rare is dat ondanks de regen het wel warm is.

We besluiten om toch maar weg te gaan. Hans wil graag naar de westkust van het eiland, daar moeten mooie surfplekken zijn die hij wil bezichtigen. Ik vind het best, het rijden door het landschap op zich vind ik al heerlijk. Aangekomen in het plaatsje La Santa, zien we ook veel wielrenners. Er blijkt een plaatselijk wedstrijdje te zijn waaraan jong en oud meedoet. Wel heel erg leuk om te zien hoe vaders met hun kinderen gezamenlijk meedoen op de racefiets. Ondertussen doet het zonnetje zijn uiterste best om er een leuke dag van te maken. Door de zuidelijke wind slaan de golven woest tegen de kust aan.
We zien zelfs een groep surfers, ze liggen allemaal in zee te wachten op de juiste golf. Ik zit met verbazing te kijken hoe ver zij zich in zee begeven om de juiste golf af te wachten. Voor geen goud ga ik hier de zee in, er liggen zo veel rotsen in het water, je zou er te pletter op slaan, dood eng. Hans pakt zijn fototoestel en weet een paar mooie foto’s te schieten. Ik moet eerlijk toegeven, het is een spektakel om naar deze surfers te kijken, hoe die jongens de juiste golf weten te pakken, klasse hoor.




El Golfo
Na een poosje houden wij het voor gezien, de lucht betrekt en het begint ook te druppelen, we gaan weer verder met de auto. We besluiten naar El Golfo te rijden. Het weer wordt wel wat onstabiel, maar we gaan toch maar verder, we zitten tenslotte droog in de auto.
Aangekomen bij El Golfo wordt het wel erg donker. Om El Golfo te kunnen zien moet je wel een stukje lopen, Hans wil toch even gaan kijken, ik wacht wel bij de auto. Ik kijk uit over de zee en denk bij mezelf, je moet nu echt niet op het water wezen, de zee is erg woest, ik zie zelfs de bliksem op het water inslaan, wauw wat indrukwekkend. Hans wil nog snel een paar foto’s maken van al dat geweld op zee.
Ik stap vast in de auto en wacht daar wel, zit ik in ieder geval droog voor als het losbarst. Hans is net op tijd terug, de wind neemt snel toe en dan barst het in alle hevigheid los, wat een natuurgeweld. Er valt in een korte tijd zoveel regen, waarbij het door de wind horizontaal over de weg wordt geblazen. Het is echter van korte duur en dus zo weer over. We besluiten terug te rijden naar de boot. Het is nu wel een beetje luguber om bij dit weer door de bergen te rijden, maar ook weer mooi. Dit was een apart dagje. Maar nu moet er gekookt worden, we moeten tenslotte ook eten. ‘s-Avonds nog een aflevering van Gooise Vrouwen gekeken, ja dat vinden wij wel grappig. Wij hebben de serie nog nooit gezien, een beetje Hollands op zijn tijd is altijd leuk.
De volgende dag schijnt het zonnetje gelukkig weer en gaan we op pad. Vandaag willen wij naar de Papaqayo stranden bij Playa Blanca. Hier zijn we 16 jaar geleden ook geweest. We vonden het strand en de zee destijds zo mooi, met zulk helder turquoise water. We zijn dus benieuwd naar hoe het er nu uitziet.
Het Papaqayo strand
Destijds was de weg er naar toe een regelrechte ramp, alsof je in het wilde westen was beland, nou ik kan u vertellen dat er in die 16 jaar hellemaal niets is veranderd, nog steeds dat rotte onverharde weggetje vol met diepe kuilen. Daar komt bij dat je er ook nog voor moet betalen. Alle wegen zijn hier prima geasfalteerd, behalve deze niet. Bij de overpeinzing waarom deze niet is geasfalteerd ben ik tot de conclusie gekomen dat ze dit doen omdat dit een natuurgebied is en dat men dat graag zo willen houden. Dus vooral niet te veel mensen op één dag en gelijk hebben ze, dit moet speciaal blijven.
Mijn meisje, genietend van de zon en de wind
Aangekomen bij het strandje is het nog steeds hetzelfde. Mooi helder turquoise water, zelfs het restaurantje is er nog. We mijmeren even bij een koud helder biertje, wat een mooi leven hebben wij toch. We genieten, maar willen ook weer verder. We zoeken een leuk restaurantje uit om te lunchen. Wat hebben ze toch een heerlijke keuken in Spanje. En weer is er een dag voorbij, wat gaat het toch hard zo’n dag. Ik zeg nog tegen Hans, morgen wil ik een dagje rustig naar het strand en daarna de boodschappen doen, want vrijdag moeten we de auto al weer inleveren.

Voordat we ‘s-morgens weg gaan, vraag ik nog aan Hans hoe laat wij de auto vrijdags moeten inleveren? Hij pakt de papieren erbij en schrikt. Hij zegt, ik moet hem niet vrijdag maar vandaag voor 10 uur al inleveren. Maar we hebben hem toch voor een week gehuurd? Hans kijkt beteuterd, sorry lief, ik heb niet goed gekeken, maar er staat 5 dagen in het contract in plaats van de 7 dagen die ik gevraagd had. Een klein beetje pissig zeg ik, kijk jij dan niet wat je tekent, nee dus! Daar gaat mijn dagje strand. Ach denk ik bij mezelf, kom op er komen nog wel vaker stranddagjes. Hans is gauw gaan aftanken en heeft de auto ingeleverd. Zo komt je dag er ineens weer geheel anders uit te zien. Dus doen we de boodschappen lopend, nou ja Hans loopt en ik neem de fiets. Er zijn hier een aantal grote supermarkten, heerlijk om er doorheen te lopen. Ze hebben hier weer van alles en dat is voor mij genieten. We nemen een heerlijk stuk tonijn mee, vis is hier betaalbaar, dus genieten maar. Hans heeft de tonijn weer zalig bereid. En zo brengen wij onze dagen hier door, met klussen en tussendoor genieten van wat Lanzarote te bieden heeft. We zitten ondertussen nog steeds te wachten op de onderdelen en we hoorden, opnieuw via een SMS, dat dat nog wel een paar weekjes kan gaan duren. Geduld moet je hier wel hebben, want het is niet zoals in Nederland, zo van afspraak is afspraak. Nee dat kennen ze hier niet. Maar dat maakt het hier ook zo fijn, niemand heeft haast of maakt zich druk, kunnen wij nog wat van leren. Maar het leert gelukkig snel, we merken dat we meer ontspannen geraken. Dat hebben we hard nodig. Alles ging te snel de laatste tijd en dat konden we merken aan ons zelf, gauw geïrriteerd naar elkaar toe en dat is niet oké. Dus hebben wij  besloten ook mee te gaan in deze heerlijk ontspannende mañana sfeer. Tot later.

woensdag 2 november 2016

Herhaling van zetten


Kent u dat gevoel, zo van, dat heb ik eerder meegemaakt? Niet zo’n déjà vu gevoel, maar eerder zo’n gevoel van, een herhaling van zetten zoals je ook een paar weken daarvoor al hebt gedaan. Wel met dat gevoel loop ik al een tijdje rond. Tijdens de overtocht vanuit Rabat naar Arrecife is Sonja ziek geworden, wat gepaard ging met technische problemen die zich gelukkig pas na aankomst in Arrecife openbaarden. Volgens mij heb ik dit scenario in Portugal ook al eens meegemaakt. Tijd dus om de komende tijd orde op zaken te gaan stellen.
Sonja heeft in Marokko een infectie opgelopen. Met het innemen van een medicijn dat de darmen rustig maakt, namen noemen we niet, is de buikloop gestopt, waardoor we onze rondreis door Marokko konden voortzetten. Wat blijkt nu, de infectie gaat hiermee niet weg, maar wordt tijdelijk rustig gehouden. Na verloop van tijd komt deze dan in alle hevigheid terug, want het moet uiteindelijk je lichaam, via de natuurlijke weg, verlaten. De arts heeft een middel voorgeschreven om de darmflora van Sonja wat te versterken en tevens een aantal zakjes met een poeder voor een ORS achtig drankje om de vochthuishouding te verbeteren.
Alles moet open om de tank te kunnen schoonmaken

Sterkte gewenst de komende dagen. Pas 10 dagen later begint ze op te knappen. Bijkomend voordeel, je bent direct wel wat kilootjes kwijt. Ik heb ondertussen wel al het water uit de watertanks laten weglopen. Het laatst hebben we namelijk water bijgevuld in Rabat. Hierna heb ik de watertank grondig schoon gemaakt en uiteindelijk, na een middag hard werken, weer gevuld met schoon water. Het zekere voor het onzekere.
De olievlek op het teak is duidelijk zichtbaar
De technische problemen waren nu eens niet gesitueerd rond de motor maar aan de giek en het staande wand. De dag na aankomst vind ik namelijk onder de hydraulische giekneerhouder een paar druppels olie.
Om uit te vinden waar deze vandaan komen besluit ik de druk van de giekneerhouder wat op te voeren. Voor ik het weet spuit de olie er uit, wat een plas olie tot gevolg heeft op het teak dek. Snel de druk er weer afgehaald. Daar is duidelijk iets goed mis. Zo ben ik dus weer enige tijd bezig met het schoonmaken van het teakdek. Ook bij één van de twee hydraulische cylinders van de achterstag zie ik dat er aan de bovenzijde een oliefilm aanwezig is. Je kunt er dus bijna op wachten dat ook deze een dezer dagen gaat lekken.
Niet echt duidelijk, maar hier is een oliefilm aanwezig
Met behulp van een medewerker uit de watersportzaak op de jachthaven, weet ik een mannetje te regelen die dit kan repareren. Maar voor het zo ver is, moeten we eerst de onderdelen zien te bemachtigen. Deze moeten in Frankrijk besteld worden. Alle maten worden opgenomen en meneer is weer gevolgen. Twee dagen later staat hij er opeens weer, opnieuw worden alle maten genomen. Misschien iets kwijt geraakt of zo? Het hoe en waarom ontgaat mij deze keer. Het volgende contactmoment geschiedt per SMS, wat blijkt de fabriek die de onderdelen moet leveren is gesloten tot het einde van de week daarop. Voordat de onderdelen beschikbaar zijn, zijn we zeker drie weken verder, zo niet langer. Ons geduld wordt opnieuw op de proef gesteld. Dit deel van het verhaal wordt vervolgt.
Achter de laptop om het blog bij te werken
Dus voorlopig zitten wij vast op Lanzarote, niet echt verkeerd hoor, want er is hier genoeg te zien en het klimaat is hier zeer aangenaam. Het geeft ons ook rust, niets moet op dit moment. We kunnen nu heerlijk rustig aandoen zodat Sonja wat kan aansterken. Wat te doen dan elke dag? Wel er zijn altijd klusjes aan de boot, dus die pakken we de komende tijd gelijk maar aan. Ook hebben we wat achterstand bij het schrijven voor onze blog, ook die kunnen we dus nu inhalen.



Zo zie je maar weer, de richting in ons leven wordt soms bepaalt door onverwachte gebeurtenissen, gebeurtenissen die zich herhalen en je soms het gevoel geven in een film te zitten die je al eerder hebt gezien. Op naar betere en rustigere tijden.


woensdag 19 oktober 2016

De overtocht van Rabat naar Arrecife


De overtocht vanuit Rabat, Marokko naar Arrecife op Lanzerote, afstand 480 nm.

Het is nog donker als de wekker gaat, 06:00 uur. Vandaag, zaterdag 8 oktober 2016, vertrekken we uit Rabat. Maar voor het zo ver is moeten we eerst uitklaren. Omdat we in het havenkantoor gisteren al hadden betaald, maar 20,00 voor een schip van 13,2 meter, weet de politie en de douane reeds van onze komst. We waren voor de zekerheid ook gisteren even langs geweest om na te vragen of dat alles ging lukken zoals wij dat hadden gepland. Dat was voor hen geen probleem. We kregen een formulier mee wat we moesten invullen om deze bij het uitklaren in te leveren. Zodra we om 07:00 uur ons schip aan de steiger van de douane en politie hadden vastgemaakt liep alles, voor Marokkaanse begrippen, redelijk vlot. Binnen 45 minuten was alles afgehandeld en konden wij met 4 schepen achter onze pilot aan. In deze haven geen overbodige luxe gezien de golven die de haven inlopen en soms binnen de pieren breken. Vandaag stonden er wel lange golven maar geen brekers, dus rustig naar buiten. Vaarwel Marokko met al je geuren, vriendelijke mensen en tegenstrijdigheden.

De weersverwachtingen (Gribfiles) gaven aan dat we de eerste uren weinig tot geen wind konden verwachten. Na die tijd komt er meer wind, welke zou aanhouden tot aan Lanzerote. Misschien aan het einde te weinig wind, maar dat was afhankelijk van de snelheid waarmee we de totale afstand zouden overbruggen. We verwachten er woensdagochtend te zijn. Op de motor ging het dus die dag, 4 Nederlandse zeilschepen op een rijtje, de Zanzibar, de Blue Dream, de Rhapsody en de Ikinoo. De wind bleef gering zodat we wel alle zeilen hadden staan maar nog steeds de motor draaiende ter ondersteuning. Om 17:00 UTC is er een netje met de 4 zeiljachten die onderweg zijn. Omdat we elkaar nog zien, melden we ons, na oproep op kanaal 16 door de Blue Dream, op kanaal 77. Leuk zo’n netje. Bij 2 boten zijn de dames niet echt lekker, mogelijk het gevolg van het eten in Marokko. ’s-Avonds heb ik voor mijzelf een noedelsoepje klaar gemaakt, Sonja eet wat koekjes. De eerst avond op zee hebben we meestal beide geen echt grote trek. Zo varen we rustig de nacht in met een schema van 3 uur op en 3 uur af, waarbij Sonja als eerste om acht uur naar bed gaat.

Pas aan het einde van de nacht was de wind zo ver toegenomen dat de motor uit kon, rust aan boord. Na 24 uur onderweg te zijn hebben we 124 nm afgelegd. Het zeilen gaat lekker, we lopen snel. Na enige tijd moet zelfs het eerste rif in het grootzeil. Gedurende de dag blijft de wind verder langzaam toenemen. Voor de zekerheid zet ik, voordat het donker wordt, ook het 2e rif in het grootzeil. Beter goed voorbereid en behouden de nacht in dan ’s-nachts op het voordek een rif plaatsen. Gedurende de dag zie ik dat Sonja het moeilijk krijgt, ze heeft opnieuw last van buikloop. Als ik ’s-avonds de nasi opbak, neemt ze een klein beetje en zelfs dat eet ze niet op. Sonja heeft het zwaar, de buikloop neemt verder toe, ondanks de inname van een middel dat dit zou moeten stoppen. Ze hangt wat op de bank en slaapt veel. Voor de zekerheid heb ik een ORS drankje voor haar klaar gemaakt. Ik zie er op toe dat ze dit ook opdrinkt. Om 17:00 uur is ons netje weer in de lucht, dit keer op de SSB radio want we liggen ondertussen niet meer binnen elkaars zichtveld of VHF-bereik. De posities worden onderling gedeeld en het wel en wee aan boord wordt besproken. Het is goed dat ik het 2e rif in het grootzeil had gezet, de wind neemt ’s-nachts zelfs zo ver toe dat ik ook de Yankee deels moet wegrollen om de boot rustiger te laten zeilen. De nacht is zo donker dat je de voorkant van de boot niet eens ziet.

Het is zo donker dat je de voorkant van de ikinoo niet ziet
De volgende ochtend hebben we, na 48 uur varen, 268 nm afgelegd, een dag afstand dus van 144 nm. Ik begin te rekenen, als we zo doorvaren is het donker voordat we bij Arrecife op Lanzerote zijn. We moeten dus een keuze maken, sneller gaan zeilen of vertragen. Ik wil namelijk een onbekende haven niet in het donker aanlopen. Na enig wikken en wegen kies ik voor het eerste, ik haal het rif uit de Yankee en verleg de koers een paar graden zodat we wat rustiger op de golven liggen. De snelheid loopt hierdoor op naar 6 – 7 kn per uur. Zo nodig kan ik altijd nog gaan bijliggen als ik te laat ben om de haven binnen te varen. Bij bijliggen heb je nog wel enig zeil staan, de fok staat bak en het roer staat vast naar één kant. Zo ligt het schip nagenoeg stil en drijft alleen langzaam mee in de richting waar de wind hem naar toe blaast. Heerlijk rustig voor als je ergens op moet wachten. Sonja heeft het vandaag heel slecht, ze woont zowat op het toilet en verder slaapt ze. Ik zie erop toe dat ze voldoende drinkt en af en toe ook iets kleins eet. Ik heb medelijden met haar, maar ik kan het verder niet verlichten. ’s-Avonds eet ik het restant van de nasi op.  Via de SSB hebben we weer onderling contact met de 4 schepen. De dames die aan het begin van de reis niet echt lekker waren knappen nu op.
Met Sonja gaat het echter steeds slechter. De onderlinge posities worden uitgewisseld. Er wordt tevens een afspraak gemaakt om de volgende ochtend om 10:00 UTC opnieuw contact te hebben in verband met de het tijdstip van aankomst. 3 boten gaan naar Graciosa om te ankeren, wij naar Arrecife. Ik wil als het nodig is een arts kunnen raadplegen voor Sonja. We worden die avond verblijd met een prachtige zonsondergang.

Het gaat de goede kant op. Als ik dinsdagmorgen wakker wordt, na een goede nachtrust van 2 keer 3 uur, zie ik dat het ogenschijnlijk met Sonja iets beter gaat. Ze drinkt en eet wat kleine dingen. De buikloop is er nog steeds maar niet meer zo heftig als de afgelopen 2 dagen. Gedurende de nacht was het prima zeilweer. Sonja heeft, zoals alle nachten daarvoor, de afgelopen nacht ook gewoon haar wachtrondes gedraaid. Ik ben waanzinnig trots op haar. Ze is deze nacht zelfs op een privé dolfijnen show getrakteerd. Na 3 dagen varen hebben we 418 nm afgelegd, een dag afstand dus van 150 nm. Nog 62 nm te gaan. Als het zo doorgaat komen we rond 18:00 UTC, plaatselijke tijd 19:00 uur, aan in Arrecife. De wind blijft gedurende de dag lekker doorstaan en we gaan sneller dan gepland. In de buurt van Lanzerote, als ik de kust over stuurboord voorbij zie schuiven, zie ik op mijn beeldscherm het AIS signaal van de Tsuru, ook een Nederlands schip met 2 opgroeiende kinderen aan boord. Ze varen 2 uur voor ons. Leuk om ze straks weer te zien. Door de snelle tocht liggen we om 17:00 uur voor de haven en een half uur later liggen we vast aan de steiger. Sonja duikt direct haar bed in, het laatste stukje op de motor moest zij achter het roer staan, zodat ik de boot in gereedheid kon brengen voor het aanleggen. Dit was net even te veel van het goede voor haar.

De totale afstand was 480 nm welke we gevaren hebben in 3 dagen en 10 uur, een gemiddelde van bijna 6 kn per uur. Zo’n snelle overtocht hebben we niet eerder gemaakt. We zijn blij met het resultaat. Nu maar hopen dat Sonja snel opknapt zodat we kunnen genieten van met mooie Lanzerote.
Onze ligplaats in Lanzerote
Hier blijven we enige tijd hangen en gaan een auto huren om het eiland te bezichtigen.  Als afsluiting van de tocht meld ik mij, met een mail via de SSB en een SMS-je aan de Rhapsody, af bij het netje zodat ze weten dat we veilig zijn aangekomen.

Helaas een verhaal met wat weinig foto's deze keer. Door de omstandigheden zijn we die vergeten te nemen. De volgende overtocht wat meer foto's van het leven onderweg op de ikinoo.

zondag 16 oktober 2016

Marokko, een land van tegenstellingen


Week 13 en 14 van onze zeilreis

Dit deel van het verhaal beslaat 2 weken aangezien we, gedurende deze tijd, een rondreis van 8 dagen door Marokko hebben gemaakt en de overige dagen een beetje weinig hebben gedaan. In het eerste gedeelte beschrijf ik de reis zoals ik deze heb ervaren. In het tweede gedeelte, geschreven door Sonja, laten wij u kennismaken met hoe Sonja het deels heeft beleeft, de keerzijde van Marokko, het land op een vuilnisstortplaats. Maar nu eerst hoe het allemaal begon.
De dag na aankomst hadden 2 medezeilers informatie opgevraagd, bij Hanah van de receptie, over de huurprijs voor 8 dagen van een busje met chauffeur. Globaal was er, voor de prijsvorming, een route geschetst die later met de groep verder ingevuld zou worden. ’s-Avonds kwamen we met z’n allen bijeen op de Zanzibar, een mooie catamaran met voldoende ruimte om met 8 man rond de tafel te zitten. Een gezellige avond waarbij een ieder vertelde wat hij van de reis verwachte en wat hij of zij graag wilde zien.  De verwachtingen kwamen redelijk met elkaar overeen, zodat werd besloten met z’n achten deze reis te maken in een busje met chauffeur. De volgende dag werd alles gereserveerd, er werd een aanbetaling gedaan voor een reis, die op donderdag zou starten met een rit naar Marrakesh. De dagen tot aan het vertrek werden gevuld met het schoonmaken van de boot en het bij elkaar zoeken van de kleding die mee moest. Voor dit soort reizen hebben wij een rugzak meegenomen die voldoende groot is. Tevens ben ik op zoek gegaan naar een gasvulstation die propaan kan vullen. Dit is dus nergens te krijgen, alleen butaan is hier aanwezig. Daarnaast bezig geweest met de SSB-zender en mijn laptop. Ik heb een USB-poort opgeblazen doordat ik via een externe USB-hub te veel apparaten gekoppeld had, jammer. Gedurende het werken met de SSB-zender viel deze ook regelmatig geheel spontaan uit. Een beetje contactspray doet dan wonderen.
Ons busje voor 8 dagen
Donderdag morgen 08:00 uur, iedereen staat op de steiger, klaar voor vertrek. We zien ons busje staan, maar nog zonder chauffeur. Het duurt even maar dan komt onze chauffeur naar ons toe gelopen en stelt zich aan ons voor. Hij blijkt op het allerlaatste moment opgeroepen te zijn en heeft weinig spullen voor zichzelf bij zich. We zijn benieuwd hoe hij dat gaat oplossen. Zodra de bus is ingeladen en iedereen een plaatsje heeft gevonden vertrekken we richting Marrakesh. Eerst langs de kust en later over tolwegen, de reis verloopt voorspoedig.
De binnenplaats van onze riad

Voor we het weten zijn we op zoek naar onze riad voor deze nacht. Als we deze hebben gevonden, blijken we echt midden in het centrum op loopafstand van het centrale plein van Marrakesh te zitten. We kuieren hier een groot deel van de middag en avond rond en verwonderen ons over alles wat we zien. Een grote verzameling van eettentjes, diverse kraampjes, slangenbezweerders, vuurspuwers en aapjes. Vooral in de avond is het er erg gezellig en druk.


De smalle straatjes vlak bij het hoofdplein en de beroemde moskee van Marakesh




















Na een goede nachtrust staat het Atlas gebergte op het programma met als einddoel Ouarzazate. De tocht door het Atlas gebergte is indrukwekkend. Helaas wordt
Sonja onderweg ziek, buikloop en als onaangename verrassing stopt ons busje ermee, in een omgeving waar niets is te vinden. Later blijkt dat de motor is opgeblazen. Uren staan we in de brandende zon te wachten voordat er vervangend vervoer is. Deze komt uiteindelijk, de bus is groter en luxer dan die wij hebben, wat mij betreft mag hij blij.
Ons vervangend vervoer, we mochten kiezen
We worden die avond in de omgeving van Ouarzazate afgezet bij La Rose de Sable, een prima hotel met een klein zwembad en eenvoudig maar goed eten. Sonja ligt helaas op bed. Wel heeft ze van een van onze medereizigers wat tabletjes gehad die goed zouden moeten werken. De volgende ochtend staan we vroeg op voor een wandeling naar de Kasba Ait Benhaddou. Nadat we eerst de verkeerde route hebben gevolgt, komen we boven bij de moskee. Het uitzicht is prachtig. Wat een geweldige plek om te bezoeken. Een verhaal schiet hier te kort, van daar wat meer foto’s.
Kasba Ait Benhaddou

Een van de mooie gerestaureerde panden

De moskee op de top met de weg er naar toe

Een muurschildering onderweg langs een van de trappen

Zo vermaken de inwoners zich in afwachting van toeristen

Sonja is blijven slapen en probeert op krachten te komen. Het heeft goed geholpen, ze is nog wel moe maar kan de reis hervatten. We worden opgehaald door het vervangende busje die ons naar de Kasbade Taouirt brengt waar we een rondleiding krijgen van een Engels sprekende gids. Dit is een Kasba met een rijke historie van en over handelsroutes uit alle windstreken.


Tijdens de lunch komt ons eigen busje weer voorrijden en kunnen we verder richting het noorden. Onderweg zien we regelmatig mooie groene streken langs een ter plaatse aanwezig riviertje. We stoppen ook regelmatig om foto's te nemen. Onderweg vinden we een hotelletje genaamd Dar Diafa, met daarnaast een pizzeria. We hebben wel trek in iets anders. Bij navraag kunnen we daar die avond eten. Het hotel behoeft dus niet voor ons te koken. Dit hadden ze wel aangeboden. Als we aan tafel zitten en wat te drinken hebben besteld, blijkt dat de keuken gesloten is. Wij wijzen de eigenaar erop dat we die middag nog navraag hebben gedaan. Hij gaat schoorvoetend akkoord en neemt onze bestellingen op. Er worden onderling geintjes gemaakt zo van, straks komt de pizzakoerier langs op zijn brommertje en komen de pizza’s nog in dozen. Op een gegeven moment zien we inderdaad iemand op zijn brommertje wegrijden, die na verloop van tijd weer terugkomt met een grote plastic tas. Na zeker een uur te hebben gewacht krijgen we inderdaad 8 pizzadozen voorgeschoteld met daarin lauwe pizza’s. Omdat we best wel trek hebben, worden deze grotendeels opgegeten.

De oase met het kleine riviertje
Het vervolg de dag daarna brengt ons langs een natuurlijke kloof waardoor een riviertje loopt. De natuur is hier overweldigend. Er blijkt dat hier ook veel geklommen wordt. Als je goed kijkt zie de klimhaken onderin de route zitten. Al verder rijdend komen we langs een oase met veel kleine akkers en een overvloed aan dadelbomen. De natuur blijft de gehele dag overweldigend, met veel tegenstrijdige zaken zoals droogte, groene oasen en akkers.
Bij de laatste stop, met een bezoek aan een oase met een natuurlijke bron, heeft een ieder het idee dat we dichtbij ons hotel zijn, niets blijkt later minder waar. Omdat de Oase wat lager ligt en Sonja haar energie wat wil sparen, blijft zij alleen achter bij het busje. Zodra ik de oase heb bekeken en het commerciële deel van de rondtoer begint, haak ik af en loop terug naar Sonja. Bij het busje aangekomen is ze echter in geen velden of wegen te bekennen.


Het restaurantje waar ik Sonja terug vond
Ze is uitgenodigd door een plaatselijke restauranteigenaar om een kopje thee te komen drinken. De man spreekt vloeiend Engels en verteld ons alles over zijn familie. Wat een ontzettend aardige en gastvrije ervaring. Zodra een ieder weer in het busje zit en we de reis hebben hervat, blijkt dat de chauffeur ineens heeft besloten dat het beter is dat we vandaag al naar Merzouga rijden, een woestijnstad niet ver van de grens. In het donker komen we hier aan, waarbij we het laatste gedeelte worden begeleid door een gids met landrover om ons naar het hotel met zwembad aan de rand van de woestijn te begeleiden. Men is hier zeer vriendelijk en maakt voor ons nog een goede maaltijd klaar waarna we gaan slapen. De volgende ochtend zijn we vroeg uit de veren voor een wandeling door de woestijn en het zien van de zonopkomst boven op een zandheuvel. Ook hier weer een greep uit de vele foto's die ik heb gemaakt.












Sonja blijft liggen omdat ze nog wat wil bijkomen van de lange rit de dag ervoor en omdat het lopen door mul zand en het naar boven en naar beneden lopen voor haar te zwaar is. Ik maak des te meer foto’s zodat zij dit later kan terugzien. Het is een prachtige wandeling waarbij ik onderweg ook tentenkampen tegenkom waar je kunt eten en slapen. De meeste zijn voorzien van een waterput. De mensen kunnen op een kameel naar de tentenkampen toe gebracht worden. Ik zie de kamelen rusten, waarbij deze op dit tijdstip, een uitzondering daargelaten, nog geen toeristen vervoeren. Het vervolg van de reis start met een lange rit om weer op de route te komen waarvan we waren afgeweken. Er wordt deze dag veel gereden met af en toe een stop om de benen te strekken of wat te eten. Het eerste hotel wat we bezoeken, aan het einde van de middag, wordt voor het eerst afgekeurd, een te hoge prijs voor te weinig luxe. De riad die we daarop volgend vinden, via wat boorden langs de kant van de weg, is echter uitstekend. Hier worden we zeer hartelijk ontvangen en de inrichting is geweldig. We krijgen direct allemaal als welkomstdrankje thee aangeboden. Bij het eten komt men met de vraag of dat we wijn bij het eten willen hebben. Wijn? We hebben al in geen dagen wijn of bier gedronken. Het is een Marokkaanse wijn die ons prima bevalt. Het eten is overigens van zeer hoge kwaliteit. Zo vind je dus een pareltje van een riad in een omgeving waar je het geheel niet zou verwachten. Het vervolg van de reis brengt ons naar Fez, een stad met een rijke historie een mooie grote Kasba.


Maar voor we daar aankomen komen we door een bos waar volop apen leven. Deze zijn deze kant op getrokken omdat ze door de mens zijn verdreven uit hun natuurlijke omgeving. Zodra we aankomen in Fez en geparkeerd zijn, worden we opgevangen door iemand die ons een gids kan bezorgen. Hij neemt ons mee naar zijn riad waar we thee krijgen aangeboden. De groep gaat zonder ons met een gids de stad bekijken. Voor Sonja is dat te ver, waarbij de steegjes ook nog eens veel op en neer lopen. Mooi even de tijd om  met z’n tweeën te genieten van de omgeving. De eigenaar van de riad brengt ons hoogstpersoonlijk naar een restaurant wat je zonder een lokale persoonlijkheid nooit zou hebben gevonden. Binnen is het zeer mooi ingericht en heerst er een serene rust. De obers spreken goed Engels en men heeft de menukaart ook in het Engels. Wat ons opvalt is dat men diverse soorten bier en wijn heeft, zelfs sterke dranken zoals whisky staan op de kaart.
We bestellen een klein flesje bier en later een klein flesje rode wijn. De maaltijd is één van de beste die we tot nu toe hebben voorgeschoteld gekregen. Alleen al de voorgerechten zijn voldoende voor 6 mensen. Het hoofdgerecht, een tannine met kip, is prima met na afloop overvloedig veel fruit. Dit is onvergetelijk. We brengen de rest van de middag door op een terrasje met een flesje cola en kijken naar het leven op straat. Als iedereen weer terug is in de riad is het ondertussen 18:30 uur, te laat voor ons gevoel om nog verder te rijden. Na wat onderhandelen met de eigenaar besluiten we hier te overnachten. We krijgen een mooie kamer helemaal op de bovenste verdieping, gelukkig met airco want alle warmte stijgt naar boven. De volgende dag besluiten we als groep dat we via enige bezienswaardigheden onderweg, vandaag terug rijden naar Rabat. We kunnen dan de laatste dag gebruiken voor het bezoeken van de bezienswaardigheden in Rabat en in de middag de bus gebruiken voor het doen van inkopen. Vanuit Fez rijden we via Meknes naar Rabat. ‘s-avonds eten we met z’n allen bij een restaurant in de haven. We kunnen eindelijk weer in onze eigen bedden slapen, wat een luxe. Als afsluiting bezoeken we de dag daarop Rabat met het koninklijke paleis en de Moskee.
Het laatste deel van deze week wordt beschreven in het verhaal van de overtocht van Rabat naar Lanzerote.

De keerzijde van de reis door Marokko
Ik denk dat Hans het verkeerd beschrijft, hij heeft het met andere ogen bekeken als ik. Marokko ruik je en proef je in de zin van het woord. Voor mij een grote cultuurschok, paard, brommer, ezel, fiets, auto en wat voor voertuig of vervoermiddel dan ook, alles maar dan ook alles rijd en loopt hier kris kras door elkaar. Je kijkt hier niet naar een stomme film maar naar een chaotische film, gek word ik er van. Ik had altijd het idee dat Marokko zo arm was, nou dat valt in de praktijk wel mee. Iedereen heeft hier vervoer, met wat dan ook. De mensen zijn hier tevreden, ook al is er armoe, maar waar heb je dat niet. De mensen zijn ook heel open en vriendelijk. Met sommigen heb ik ook een praatje gemaakt. Menigmaal vroegen ze mij, wat ik van hun land vond. Ik keek dan een beetje zo van, hoe zeg ik dit, en dan keken zij mij aan van, vind je het niks? Ik zeg zal eerlijk zijn, jullie Marokkanen hebben best wel een heel mooi land, maar waarom gebruiken jullie het als een vuilnisbelt, alles gooien jullie op straat, vreselijk. Ja, en dan staan ze je toch wel een beetje schaapachtig aan te kijken. 
Dan moet je bij mij niet aankomen met, dit is onze cultuur, want dat slaat natuurlijk nergens op. Maar het Atlasgebergte is prachtig, overal goede wegen en prima onderkomens om te slapen en te eten. Alles wat ik heb gezien, is het voor mij net niet.


Zie foto van de galerie, nou dit is de ingang, ik hoef toch niet meer te zeggen. Dit zijn de foto’s die ik heb genomen. Zeker voor tachtig procent is dit voor mij Marokko.  Voor mij was één keer meer dan genoeg.