vrijdag 26 augustus 2016

Week 7 van onze zeilreis met de Ikinoo


Week 7 van onze zeilreis

We hebben deze week wat rustig aan gedaan. De beschrijving is daarom wat aan de korte kant want veel valt er niet te vertellen als je dagen lang voor anker ligt. De lengte is tevens beperkt doordat het vorige verslag ook de maandag van deze week al heeft beschreven.
Vanaf Combarro zijn we naar Cangas gevaren, bijna alles op de motor door het ontbreken van wind. Op de digitale kaart zie ik dat zich in deze Ria al een aantal Nederlanders heeft verzameld, lang leve de AIS. Bij Cangas blijven we de eerste nacht op het anker liggen, het is een rustige nacht. De volgende dag is het Sonja haar verjaardag. We willen vanavond uit eten en besluiten daarom naar de marina van Cangas te varen. Dit is een kleine eenvoudige haven met wat basis faciliteiten. Douches zoals dat bij de sportverenigingen in het verleden gebruikelijk was, één groten ruimte met een aantal douchkoppen. Erg aanlokkelijk ziet het er niet uit, alles is ook sterk gedateerd. Het restaurant van de marine is echter prima, we lunchen hier met tortilla en een biertje voor minder dan 7 Euro. Als we terug zijn aan boord zien we dat de Rhapsody is gearriveerd en voor anker licht voor de haven. We nodigen John en Ada uit om ’s-avonds met ons uit eten te gaan ter ere van Sonja haar verjaardag. Als we met z’n vieren om 20:00 uur richting stadje lopen, komen we tot ontdekking dat het niet zo makkelijk is een goed restaurant te vinden. Na wat omzwervingen en een drankje bij een gelegenheid aan de boulevard, komen we uiteindelijk in een klein restaurantje aan. We zitten binnen omdat er buiten een frisse wind staat.
Het diner ter gelegenheid van Sonja haar verjaardag
Direct bij aankomst worden we hartelijk ontvangen door een vrolijke dame die het ons graag aangenaam wil maken. Gezamenlijk bestellen we een aantal gerechten en wat te drinken. Gedurende de avond worden de door ons bestelde gerechten op tafel gezet. Het eten is uitstekend, het bier is koud en de wijn van prima kwaliteit. In tijden hebben we niet zo lekker gegeten. Aan het einde van de avond keren John en Ada weer terug naar hun boot en wij nemen nog een afzakkertje en gaan dan slapen. De volgende dag besluiten we naar Bayona te gaan. Opnieuw is er geen wind dus varen we op de motor deze mijltjes. Het is rustig weer. Bij Bayona aangekomen gooien wij ons anker uit. Er liggen al meer Nederlanders en het aantal neemt in de loop van de dag alleen maar toe. Aan het einde van de dag liggen er 6 Nederlanders voor anker en nog eens een aantal in de haven. Op twee boten na is een ieder onderweg naar Portugal. Gedurende de tweede dag worden weer meermaals getrakteerd op het bezoek van Dolfijnen. Het zijn dit keer grote die aan het vissen zijn. Het blijft leuk om naar te kijken. Helaas lukt het niet er één op de foto te krijgen.
Zo maar een mooi vogeltje welke wij onderweg tegen kwamen
Na twee nachten voor anker te hebben gelegen besluiten we naar de marina te gaan. Hier willen we de blog bijwerken , tanken en boodschappen doen. De komende dagen willen we namelijk naar de Cies eilanden. Hiervoor hebben wij een toestemming verkregen na het invullen van een aantal documenten, alles digitaal. De eilanden behoren toe aan een nationaal park en worden goed beschermd. Het aantal jachten wat mag ankeren wordt gereduceerd om de belasting op de natuur te voorkomen. Wat natuurlijk wel vreemd is, is dat er toeristenboten af en aan varen en elke keer grote groepen mensen afleveren die aan het einde van de dag weer worden opgehaald. Maar daarover meer in het volgende verslag. Vanavond trakteren we ons zelf op een goede maaltijd in een restaurant. In Bayona is in tegenstelling tot Cangas zeer veel keus, we zijn benieuwd.


zondag 21 augustus 2016

Week 6 van onze zeilreis met de Ikinoo


Uitzicht onderweg vanuit de bergen
Hans heeft ‘s morgens om acht uur af gesproken met Ada en John voor een pittige wandeling door de heuvels achter de marina. Zelf ga ik niet mee, want dat is te zwaar voor mij. Hans en ik hebben al eerder afgesproken dat als iets te zwaar voor mij is, dat hij wel mee gaat, anders mis je te veel. Hans maakt onder weg foto’s en kan mij er dan later over vertellen. Zo ben ik er toch ook een beetje bij. Maar vandaag niet getreurd, ik vermaak me prima. Hij laat mij lekker even uitslapen. Alles kan ik op mijn gemakje doen. Heerlijk om even het rijk alleen te hebben. Rustig koffie drinken, een voetenbadje nemen. Echt even lekker tutten waar je gewoon geen vent bij wilt hebben.
Onderweg komen we verschillende graanopslag schuurtjes tegen



Zo maar één van de paadjes
Ondertussen waait het stevig, blij dat we nog in de haven liggen. Tegen een uur of één zijn de wandelaars weer terug. Het was erg mooi geweest, leuke foto’s gemaakt. Hans had alleen wel wat last van zijn rug, ja dat begrijp ik best wel, sporten deed hij al een tijdje niet meer, zijn benen gaan prima, maar die rug, toch maar iets vaker in beweging komen! In de middag zakt de wind toch wel wat af, zo ver zelfs dat wij zelf even denken, hadden we dan toch kunnen gaan. Maar even later komt hij in alle hevigheid terug, dus blij dat we het juiste besluit hebben genomen. En zo gaat de dag vanzelf over in de avond, we kijken een filmpje en dan lekker op tijd naar bed.

De wind is niet goed zichtbaar
De volgende dag kijken we weer naar de weersberichten, het moet vannacht het heftigst worden, maar het gaat nu al aardig te keer. ‘s Middags zie ik iedereen op de steiger bezig met lijnen om de boot zo goed mogelijk vast te leggen. We kijken met z’n allen naar de zee, die gaat tekeer dat is niet normaal meer. Je wilt nu echt niet op het water zijn, dat is echt om  problemen vragen. Er komt een Nederlandse boot op de motor binnen die meld dat ze 54 kn wind hebben gemeten. Daarna komt er nog een boot binnen met vier kinderen erop. Onverantwoord, wie gaat er in godsnaam nu met z’n gezin zeilen bij dit weer. Nu moet hij nog aanleggen, maar op de steiger wordt je gewoon wegblazen. Hij ramt dan ook de steiger in volle vaart met de benodigde schade als gevolg, gekkenwerk. Idioot dank ik bij mij zelf, sorry hoor maar je gaat niet zeilen bij deze wind.  We praten nog even na met de mensen op de steiger, want ja het is ook weer heel indrukwekkend om zo’n woeste zee te zien. Er zijn trouwens veel Nederlanders op de steiger, gezellig hoor. Naast ons liggen ook Nederlanders, een gezinnetje met een ventje van twee jaar oud, om op te vreten, wat een schatje. Ondertussen heeft hij al heel veel oma’s en tantes ha ha. ‘s Avonds gaat er een groepje wat eten en drinken in het restaurant van de marina, we worden uitgenodigd om, als we zin hebben, langs te komen. Wij letten op hun boot ook al kan je die vanaf het restaurant wel zien. Een uurtje later stelt Hans voor om ook wat te drinken. Ik zeg nog tegen Hans, laat die mensen nou lekker even met z’n allen eten. Ja maar is toch gezellig en ze hebben toch zelf gevraagd om als we zin hebben ook te komen. Ja, daar heeft hij een punt. Ik kleed mij even om en ga mee. Boven in het restaurant aangekomen, zien we ze zitten aan een grote ronde tafel. We maken kennis met andere Nederlanders en Canadezen. Er wordt dus ook veel Engels gesproken. Leren we steeds beter, dus dat is wel goed voor ons. Het kleine mannetje heet Melle en wil maar niet slapen. Om de groep even rustig te laten eten stel ik voor om even met Melle in de kinderwagen te gaan wandelen. Ik maak wat kilometertjes, zo dat zij even rustig kunnen eten. Het was erg gezellig, maar nu terug naar de boot. Naar de boot toe lopend zien we een waas over de bergen hangen, de rook van een nabij gelegen bosbrand. Het is erg warm voor hier in deze streek, dus wat nou de oorzaak is, ik weet het niet. De harde wind wakkert het alleen maar meer aan. We kijken nog naar de zee, wat gaat die te keer zeg. We kunnen hopelijk lekker slapen. Iedereen is toch wat alerter dan anders met het goed vastleggen van de boot. Meer kun je niet doen en vast is vast.

De volgende dag zou de wind iets moeten gaan afnemen. Maar naar buiten kijkend zien wij dat het nog aardig stormt. Wij willen graag een stukje verder zeilen, Portosin hebben we nu wel gezien. Het is leuk en gezellig maar er is hier niet zoveel te doen, een nachtje of een dagje dan heb je het wel gezien. Maar ja, als je niet verder kunt moet je toch geduld hebben. Al hopen we wel dat we morgen weer verder kunnen gaan. De weersberichten geven morgen duidelijk minder wind aan, duimen maar. Ondertussen blijft die waas maar hangen en de rook word erger, nu ruik je goed dat het een bosbrand is. Erg hoor dat zoveel natuurschoon verloren gaat. En de wind neemt maar niet af. Ik maak een klein schiet gebedje, van a.u.b. laat de wind wat afnemen. We drinken nog een wijntje en gaan slapen.

De volgende morgen staat er nog steeds veel wind, maar op de gribfiles is te zien dat hij zou gaan afnemen. Onze ervaring leert echter dat je die niet altijd moet geloven, want als ze weinig wind voorspelen, krijg je een beetje meer. Bij elke voorspelling, dus zeg bij voorbeeld 15 knopen met uitschieters naar 20, nou tel er maar 5 knopen bij en uitschieters met 10 knopen erbij. Hans gaat  betalen, ik tank de watertank vol, we maken de boot in orde en wachten tot de wind wat minder wordt. We besluiten om te gaan, de trossen gaan los en op naar het volgende plaatsje, het plaatsje Caraminal in de Ria de Arousa. Er staat buiten toch nog steeds een hoop wind, blij dat het 1e rif er nog in zit. Ik gooi de boot in de wind zodat Hans de zeilen kan hijsen, het lukt niet echt. Al wachtende denk ik bij mij zelf, wat nu weer. Wat blijkt, de grootzeilval zit achter een maststep, dus alles duurt wat langer en echt het is geen pretje om tegen de wind in op te boksen met deze golven. Maar aan alles komt gelukkig een eind. We laten allen het grootzeil op staan en wachten af hoe het er op volle zee aan toe gaat. Ik moet nog even aan mijn buurman Bas denken, die zegt nog, laat je wel een beetje wind voor mij over. Nou jongen genoeg en dit was dus niet voorspeld, we hebben 28-32 kn wind. Al bij al was dit niet zo’n fijne tocht, maar wat wel zo is, er zit altijd wel een stukje bij, wat heerlijk zeilt. Aangekomen zeg je dan toch, nou dat was wel lekker zeilen. Als we voor anker gaan liggen we op een mooi plekje aan het strand. Ze hebben hier overal strandjes, mooi hoor. We zien boven de bergen dat de rookwolken steeds dikker worden, gelukkig blaast de wind de andere kant op, anders lijkt het mij nou niet zo lekker liggen. We drinken wat en daarna ga ik de macaroni opbakken, had ik al van tevoren gemaakt. Dat is wel zo handig, want als je heb gezeild met veel wind, dan ben je best wel moe. We eten lekker buiten. Het is een heerlijke avond, we blijven buiten op het voordek zitten en doen even een spelletje Yatzee. Hans wint, hij blij. Plotseling horen we een vliegtuig, dus kijken we naar boven.  Het is er geen één maar het zijn vijf blusvliegtuigen. We blijven gefascineerd kijken, het is best spectaculair om blusvliegtuig het water te zien lozen. Een paar uur later stoppen ze, maar het vuur is nog niet uit, ik denk dat als het donker word dat ze er mee stoppen.  Wij vinden het wel vreemd. Moe en voldaan gaan we naar bed, lekker slapen.

Eén van de blusvliegtuigen
De volgende morgen hoor ik weer vliegtuigen, maar nu aan onze kant. Nu pikken ze hier water op en vliegen dan weer omhoog. We pakken gauw de filmcamera en filmen de vliegtuigen, want het is gaaf om dit te zien. We weten allebei dat we dat filmcameraatje nou nog niet echt onder de knie hebben. We hebben hem alleen uitgeprobeerd kort nadat we hem hadden gekocht, maar verder niet. Nou om een lang verhaal kort te maken, wat ik niet moest opnemen staat er op en wat ik wel moest opnemen dus niet. We zijn ook echt beginnelingen, al was het Hans wel gelukt de bosbranden te filmen, maar als ik vraag hoe doe je het dan, weet hij niet precies.


Ik pak mijn fotocamera, daar heb ik wel eens een filmpje mee gemaakt. Omdat ik tegen de zon inkijk zie ik niet veel, dus op hoop van zegen film ik zonder te zien wat. Achteraf staat het er wel op, maar niet allemaal, soms zat ik er naast maar je ziet wel dat ze het water opscheppen uit de zee en dan weer opstijgen. Nog een hoop te leren dus met die camera, maar dat komt van zelf. We pompen de boot op en gaan naar het stand. Even lekker zwemmen, ook al is het water nog koud, ik vind het lekker. Hans niet zo, zodat we besluiten een strandwandeling te maken. Ik heb helaas geen schoenen meegenomen. Er liggen veel stenen en schelpen in het zand, wat zeer doet aan mijn blote voeten. Dan maar verder zwemmen. Terug op de boot hebben we een SMSje van Ada en John, zij liggen een paar meter van ons vandaan met hun boot, of we aan het einde van de dag een drankje en een hapje komen doen. Nou daar hebben wij wel zin in. Bij hen aan boord nemen we nog even de dag van gisteren door, hadden jullie ook zo veel wind en dan weer weinig wind en dan weer heel veel. Ada zag ons gisteravond gezellig op het dek een spelletje doen, daar heeft ze een foto van gemaakt, het zag er gezellig uit. Gezien het geluid dat ik maak dacht zij dat ik gewonnen had, niet dus, Hans heeft gewonnen. Hans vertelt dat je mij er met spelletjes altijd bovenuit hoort. Haar meiden zijn wat dat betreft net zo erg, speel je mens erger je niet, dan is het een huis met herrie, ze kunnen er alle drie wat van, moet je ook maar niet mee willen spelen ,ha ha. Ada stelt voor een spelletje te spelen, daar kun je ons dus wel voor porren. Ze heeft een spelletje gekregen, zelf door iemand in elkaar gezet. Het zit tussen mens erger je niet en ganzenborden in, ik ben benieuwd. We hebben ontzettend veel gelachen, ze deden wat geluid betreft niks onder voor mij. Hans was daarbij vrij rustig en heeft dus van ons gewonnen. Het tweede spel was een dobbelspel. John vertelt dat Ada bijna nooit verliest, we gaan het meemaken. Met een dobbelspel moet je eigenlijk ook een beetje geluk hebben met gooien. Vanavond heb ik dat dus en win hierbij het dobbelspel. Dus dame en heer het was ons genoegen om met jullie een spelletje te spelen, maar jullie krijgen revanche. Het was een leuke avond en na afloop peddelen we rustig naar onze boot. Hans zingend en John en Ada zingen mee. Erg gezellig. Maar nu lekker mijn bedje in, want de volgende dag willen we naar de volgende baai. Van slapen komt echter niet veel terecht, er wordt op het strand een feestje gehouden, wat een herrie zeg. Om 5 uur ‘s-morgens was het pas afgelopen. Toen zijn we als een blok in slaap gevallen.

De volgende morgen zijn we naar een andere baai gegaan. Het zag er in de eerste instantie goed uit. Mooi strand, aan de overkant een grote supermarkt, daar was ik blij mee. We moeten voor een paar dagen eten inslaan, want we gaan een paar dagen achter ons ankertje liggen. Maar echt rustig lig je hier nou ook weer niet. Een groot schip wordt geladen en dat geeft veel geluidsoverlast. Hebben wij weer. Zou het toch een keer leuk vinden om in een rustig baaitje te liggen, want de Spanjaarden zijn hele lieve mensen, maar ze zijn zo luidruchtig. W pompen ons bootje op en gaan naar het strand. Je kunt je bootje daar gewoon laten liggen, geen probleem. We hebben weer lekker ingeslagen en  kunnen dus weer vooruit. Ik heb een lekker visje meegenomen voor op de barbecue, wat gamba’s en een hamburger. We hebben heerlijk gegeten en gedronken. Het was weer een heerlijke dag.

Onderweg in de mist vonden wij een verstekeling aan boord
De volgende dag is het een en al mist. We wachten het even af maar het blijft zo. We besluiten toch om te vertrekken. We zien erg weinig, zo’n 100 meter. We zitten ieder aan een kant van de boot op de uitkijk. Wel vermoeiend maar te doen. Er valt weinig te zeilen, weinig wind, eigenlijk zo goed als niks. Maar bij de ingang van de Ria Pontevedra aangekomen, komt er een klein beetje wind, we trekken de fok erbij, dan maar een beetje motorzeilen, het helpt altijd. Het is een erg mooie baai met heel veel mooie stranden. Het ziet er goed uit. Wij moeten wat verder de baai in, want we gaan naar Combarro toe, dat moet een mooi plaatsje zijn. Eindelijk steekt de wind opzetten met nog maar twee mijl te gaan. Achter een klein eilandje zien wij de Rhapsody al liggen. In eerste instantie lijkt het een erg winderig plekje, maar achter het eilandje valt het mee, als is het niet echt in de luwte. We gooien het anker uit, wat de eerste keer mislukt we krabben. Bij de tweede poging houd het anker gelukkig wel. De zon schijnt lekker, dus we doen wat koelers aan en nemen een ankerbiertje. Het is hier druk met Spanjaarden die met hun bootje hier ankeren. Met de kinderen even zwemmen, of jonge lui met harde muziek. Maar we klagen niet, ‘s-avonds vertrekken zij weer en wij kunnen rustig blijven liggen.

Ons uitzicht vanaf de ikinoo naar het eilandje bij Combaro
De volgende morgen schijnt de zon uitbundig, heerlijk. We willen naar het stadje Combarro toe, het schijnt de moeite waard te zijn. We pompen de boot op en plaatsen de buitenboordmotor want het is een beetje te ver om te roeien. We zijn bijna klaar om weg te gaan, zie ik een Spanjaard met zijn boot bijna tegen die van ons aanvaren. Zijn anker zit niet goed in de grond. We besluiten even te wachten, want voor dat je het weet zitten ze tegen onze boot aan terwijl wij net weg zijn. Hij blijft aanmodderen met zijn anker, straks gaat hij nog over onze ketting heen en komen wij los als hij zijn anker ophaalt.
Het uitzicht de andere kant op met nog 2 Nederlandse schepen
Gelukkig komen Ada en John langs, zij gaan naar het strandje. Zij houden ons schip in de gaten, voor de zekerheid geven we hen de sleutel van onze boot, als er dan wat gebeurd kunnen zij de motor starten en het anker opnieuw uitbrengen. Zij houden het in de gaten, maar vragen wel aan mij waar de potten pindakaas staan. Ik heb ze geteld, dus ik weet hoeveel potten ik heb, ha ha. Nu gaan we met een gerust hart naar het stadje toe. We leggen de bijboot aan waar wij denken dat het goed is. Het blijkt de steiger te zijn van een toeristenboot die een aantal keren per dag een tochtje maakt op zoek naar dolfijnen. Een van de medewerkers van de boot zegt dat wij onze bijboot wel kunnen laten liggen. Hij gaat nu eten dus het hek gaat op slot, maar na de lunch is hij weer aanwezig. Wat een aardige man. We gaan eerst lekker wat eten, het is al drie uur, om vier uur hebben we dan eindelijk ons eten. Ja, je moet er even op wachten, maar dan eet je wel heel erg lekker.
Combarro heeft een oude binnenstad die wij besluiten te gaan bezoeken. Het is erg mooi, soms wel een beetje erg toeristisch, maar dat hoort erbij. Al bij al was het een leuke tocht, moe maar voldaan gaan we terug naar de boot. Het hek blijkt nog dicht te zijn, dat wordt dus even wachten. Even later komt de man er weer aan en doet speciaal voor ons het hek open.
Praten nog even met hem en gaan dan. Het word een nat tochtje want de golven hebben zich aardig opgebouwd. Ben tot mij onderbroek nat. Op de boot maar even schone en drogen kleren aangetrokken en het is zo weer vergeten. ‘s-Avonds hebben we niet zoveel honger omdat we zo laat hadden gegeten. Ik heb nog een stuk honingmeloen, lekker. Fruit is hier zo wie zo lekker, ook de vleestomaten, er zit allemaal net even wat meer smaak aan dan de producten die in Nederland te verkrijgen zijn. We kijken nog een filmpje en gaan lekker slapen. Morgen op naar Cangas.


Een graan pakhuisje in Combarro


dinsdag 9 augustus 2016

Week 5 van onze zeilreis met de Ikinoo

Maandag  01 augustus 2016:
We liggen nog steeds in de Ria de Camariñas. Nadat we de diverse kleine klusjes hebben gedaan besluiten we met de bijboot op verkenning te gaan. Het strand lonkt naar ons. Terwijl we losgooien van de boot komen we tot ontdekking dat de buitenboordmotor het niet doet, door de wind drijven we direct de verkeerde kant op richting de open zee. Ik roei met enige krachtinspanning weer terug naar de boot. Zoals te verwachten start de motor daar zonder enige problemen. We varen naar één van de mooie strandjes en zitten daar enige tijd in het zilver witte zand. We zijn toch maar mooi op eigen kiel hier helemaal naar toe gezeild.
Onze Ikinoo licht rustig enige honderden meters verder voor anker. Het voelt goed. Na terugkomst bij de boot besluiten we alles op te bergen aangezien we de volgende dag naar een nieuwe baai gaan en tevens onderweg kaap Finisterre ronden. Dit is een beruchte kaap die bekend staat om zijn wispelturige karakter waarbij veel wind en golven vaak de  hoofdrol spelen. De vooruitzichten zijn goed volgens de Gribfiles 10-15 kn wind, onze ervaring leert dat we er rustig 5 kn bij kunnen tellen, dus 15-20 kn. Na heerlijk te hebben gegeten en gezamenlijk een wijntje te hebben gedronken slapen we als rozen.


Dinsdag 02 augustus 2016:
Vandaag is ons doel het plaatsje Muros in de Ria de Muros. Noordoostelijk van deze marina is goede ankergrond. We starten op de motor omdat in de Ria de Camariñas de wind ontbreekt. Zodra we de Ria verlaten, staat er echter al snel voldoende wind om te zeilen zodat de motor uit kan. We hebben een heerlijke bakstag wind. Met de kluiver op de boom te loevert, zeilen we rustig door. De wind neemt langzaam maar zeker toe zodat na enige tijd zelfs het tweede rif er bij moet.
We stuiven met 18-24 kn wind op kaap Finisterre af.
De vuurtoren van Finisterre

Kaap Finisterre
Het voelt geweldig. Al snel is de kaap gerond en varen we met bijna halve wind verder nadat eerst de spi-boom er af is gehaald. De wind is wat wispelturig, dus een rif er uit en even later weer een rif erin, zo blijven we lekker bezig met de goede zeilstand. Voorbij de kaap draait de wind opnieuw zodat de spi-boom er weer op kan. Het blijft mooi zeilweer totdat we de Ria de Muros binnenvaren.



Het is alsof je een warme deken invaart, dat gevoel wat je krijgt als je bijvoorbeeld in Turkije krijgt als je het vliegtuig uitstapt. Daarbij valt de wind helemaal weg en zeilen gaat niet meer. De zeilen gaan weg en de motor moet de rest doen. Sonja duikt het vooronder in en kleed zich wat luchtiger, even later volg ik zelf ook. Al motorrend varen we naar onze ankerplek. Als het anker eenmaal ligt zien we dat de wind ons alle kanten opstuurt, dus wachten we even rustig af of het anker wel goed ligt. Sonja heeft het veel te warm gekregen, trekt snel haar badpak aan en neemt een frisse duik in het ijskoude water 15,5°C. Ze wast gelijk haar haren, waarna ik haar afspoel met 2 steelpannetjes zoet water. Ik zelf ga er niet in, mij veel te koud. Terwijl we daar liggen steekt langzaam de wind zijn kop weer op. Dan, terwijl er een windvlaag is, zien we in eens dat het Nederlandse zeilschip de Opua op drift raakt. We zien twee Engelsen direct er achteraan gaan met hun bij bootjes. Ze kunnen echter niets uithalen. We besluiten het anker op te halen en gaan de boot achterna.
Ikinoo met de Opua op sleeptouw
We gooien een sleeplijn over en kunnen zo net voorkomen dat de Opua tegen een drijvende viskwekerij aandrijft. Met vol vermogen slepen we haar terug naar haar plaats. Daar laten we het anker van de Opua weer vallen met wat extra ketting. Op dat moment verschijnen net de eigenaren Ike en Wilma met hun bootje. Zij nemen alles weer over en leggen hun boot op een ander punt opnieuw voor anker. ’s-Avonds komen ze met hun bootje langs om een ieder te bedanken en uit te nodigen voor een lunch de volgende dag. Zo eindigt de dag met een goede daad.



Woensdag 03 augustus 2016:
Nadat we onze bijboot hebben opgeblazen en de buitenboord motor gemonteerd hebben, varen we in de middag gezamenlijk met George en James, twee solo zeilers en Ike en Wilma van de Opua naar de kant voor een lunch. Sonja voelt zich hierbij niet op haar gemak, je zult het zien, hebben wij een andere boot geholpen gaat daarna die van ons aan de haal. Je moet dat gevoel echter weer loslaten en vertrouwen krijgen in je eigen anker en de boot, vast is vast. Bij de lunch komen allemaal heerlijke Spaanse gerechten op tafel en het bier is heerlijk koel. We hebben een zeer gezellig gesprek in het Engels over onder andere de techniek van het ankeren.

Na afloop besluiten wij Muros verder te verkennen op zoek naar een supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. Zodra we deze hebben gedaan betrekt het weer snel. Ik besluit zelf de bijboot op te halen en Sonja onderweg met de boodschappen op te pikken bij een trap dichtbij de supermarkt. Over de bergen heen komen wolken aangerold en binnen een zeer korte tijd zitten we midden in de wolken en begint het te miezeren. We hebben haast geen zicht meer, terwijl we kort daarvoor op het terras nog in de zon zaten. We duiken lekker naar binnen, kaarten en eten wat ’s-avonds en besluiten op tijd naar bed te gaan. We liggen echter niet rustig omdat je nu toch rekening houd met het kunnen driften van de boot.


Donderdag 04 augustus 2016:
We worden wakker in een troosteloze wereld, het is mistig en het regent met tussenpozen. We wikken en wegen, wat te doen, hier blijven of naar de marina van Portosin varen. Nadat we de buitenboordmotor en de bijboot hebben opgeborgen besluiten we aan het begin van de middag naar Portosin te varen, het is windstil, dus alles gaat op de motor. Het zicht is wat verbeterd waarbij we nog wel enkele buizen zien. Het is maar één uurtje varen, dus dat valt wel mee. Juist als we de haven binnenvaren trekt de lucht open en begint de zon te schijnen, wat een zaligheid. Na een biertje op het terras van de marina zien we in de verte de Rhapsody aankomen varen. Net buiten de haven gaan zij voor anker. Niet veel later leggen ze met hun bij-bootje vlak bij ons aan om even bij te praten. Beide hebben we het idee om naar Santiago de Compostella te gaan. We besluiten morgen gezamenlijk een auto te huren zodat we comfortabel kunnen reizen. ’s-Avonds eten we buiten de deur in een van de restaurantjes rond de haven. We bestellen diverse gerechtjes en wat te drinken. Bij onze drankjes worden al drie stuks tapas gereserveerd. Dat belooft wat voor de hoofdgerechten. Onze verwachtingen komen uit, we hebben vier gerechten besteld, gebakken inktvisringen, mosselen, groene pepers en patat. Het was genoeg geweest voor vier personen. We eten als een stel dijkers maar moeten helaas toezien hoe een deel terug gaat naar de keuken. Volgende keer minder bestellen. Moe en voldaan lopen we terug
  naar de boot.

Vrijdag 05 augustus 2016:

Een van de torens van de katerdraal
Om halftien staan we klaar, de huurauto is voor de deur afgeleverd. Met z’n vieren trekken we er op uit. John is vandaag onze chauffeur. Het rijden is wel even wennen, er staan namelijk veel minder borden waarop aangegeven staat waar je naar toe moet. We besluiten dat als er niets staat we recht door moeten. Al rijdende blijkt dit de juiste strategie te zijn. We rijden recht aan op een parkeergarage vlak bij de groten kerk van Santiago de Compostella. Ieder koppel zoekt zijn eigen weg. Zodra we op het plein voor de grote kerk zijn aangekomen zien we dat de hoofdingang in de stijgers staat en dus is gesloten. We kunnen naar binnen via de achteringang.




Wat een indrukwekkende kerk en wat een grote hoeveelheid mensen. Wandelaars met en zonder rugzakken, fietsers, mensen met gebreken, jonge mensen, oude mensen, alles door elkaar. Je ziet de vreugde op de gezichten als men de ander feliciteert met bereiken van deze plek. Het voelt als één grote familie.
De binnenkant van de kerk is prachtig, zo veel kleine kapelletjes rond de groten kerkelijke ruimte, zo groot en toch intiem.
Zo maar een groepje
Samen met Sonja zit ik een tijdje stil in een kerkbankje kijkende naar de mooie beelden binnen de kerk. We lopen vervolgens door alle mogelijke smalle straatjes met leuke winkeltjes. Onderweg zien we met enige regelmaat een enkeling of groepjes mensen muziek maken. Het geeft het geheel een gezellige sfeer. Tot twee keer toe pakken we een terrasje en drinken en eten wat kleins. Om drie uur treffen we elkaar weer en rijden terug naar Portosin. Onderweg wordt er natuurlijk weer even ingekocht bij de supermarkt, je hebt tenslotte niet voor niets een auto bij je.



Zaterdag 06 augustus 2016:
We klussen wat en Sonja maakt de boot schoon. De weersvoorspellingen worden opgehaald en bestudeerd. Zo komen we rustig de dag door. ’s-Avonds besluiten we in overleg met John en Ada dat we de volgende dag om 08:00 uur vetrekken. Probleem is alleen dat het kantoor van de marina al gesloten is. Nadat we de haven via de marifoon
  hebben opgeroepen komt een van de medewerkers langs en verteld ons dat zij er de volgende ochtend vanaf 08:00 uur zijn en dat wij bij hen kunnen betalen, probleem opgelost.
Zondag 07 augustus 2016:
Als we om 08:00 uur buiten staan samen met John en Ada, zien we dat de weersvoorspellingen niet helemaal uitkomen. Volgens de Gribfiles zou er 10-15 kn wind staan. Er staat echter 20-25 kn wind, waarbij we ook nog eens richting open zee varen. Hier neemt de wind over het algemeen alleen nog maar toe. We besluiten te wachten tot 10:00 uur. Er veranderd echter niets, de wind neemt zelfs eerder toe dan af. De tocht wordt afgeblazen, zoals vaker, als je twijfelt veiligheid voor alles en dan maar wat langer wachten op goed weer. Aan het einde van de middag zien we zelfs 30 kn wind op de teller staan. Goed besluit dus. Om de dag toch nog leuk af te sluiten, besluiten we ’s-avonds in het restaurant van de haven te gaan eten, hier is de keuken vanaf 20:00 uur geopend. Moeten we wel nog steeds aan wennen. In Spanje begint het avond leven veel later, veel mensen gaan pas om 22:00 uur eten. Ook dorpsfeesten of andere feesten beginnen pas zo laat. Wij zitten dan al in de afbouw stand en denken erover om naar bed te gaan, want je wordt best wel rozig van de wind en de zon. Een siësta zoals de Spanjaarden deze hanteren kunnen wij ondertussen best wel begrijpen.

zaterdag 6 augustus 2016

Week 4 van onze zeilreis met de Ikinoo


Woensdag 27 juli 2016:
We besluiten dat we vandaag naar de Marina gaan in La Coruña. Er zijn 2 jachthavens, één aan de buitenzijde en één in het centrum van de stad. Wij besluiten de laatste te nemen, marina Nautico, zodat we minder behoeven te lopen als we naar de stad willen. Deze haven heeft alle faciliteiten waaronder wasmachines en een droger. We kunnen dus onze was weer doen, wat wel nodig is nadat we een aantal dagen gedurende de overtocht in de zelfde kleren hebben gewoond. We gebruiken de rest van de dag om het stadje te verkennen. We komen mooie plekjes tegen waaronder een pleintje met grappige beelden.
Tevens vinden we een goede supermarkt, waar we dan ook direct gebruik van maken om onze voorraden aan te vullen. ’s-Avonds besluiten we uit eten te gaan in een van de vele restaurantjes, het maken van een keuze waar je dan uit eindelijk gaat eten is niet makkelijk. Zoals elke beginner maken wij deze avond de verkeerde keuze. We betalen de hoofdprijs voor een aantal schotels zonder kwaliteit. Jammer, volgende keer beter.

Donderdag 28 juli 2016:
Vandaag is het klus- en wasdag. Sonja houd zich vandaag bezig met de was en het aan de binnenkant schoonmaken van de boot. Ik zelf men vandaag bezig met een aantal klusjes die onderweg zijn ontstaan. Zo zijn er weer een aantal koppen van de slotbouten verdwenen, drie stuks dit keer. Ik vervang ze direct voor RVS slotbouten welke ik monteer met isolerende pasta en afdichtingskit. Dit is een heel warm klusje waarbij het zweet aan alle kanten van me afloopt. Tevens hebben we gedurende de oversteek vastgesteld dat we weer een romp isolatie probleem hebben, zelfs ernstiger dan de vorige keer. Ergens ligt de 0 tegen de aluminium romp aan. Ik maak een lijstje van alles wat de laatste maanden is aangepast aan de boot. Stuk voor stuk loop ik ze na en streep ze af. Zo haal ik bijvoorbeeld alle bedrading van de mast weer los en loop deze na. Als laatste punt hou ik over het spuiten van de romp. Na een telefoontje met onze spuiter, kom ik er achter dat de bedrading van de navigatie verlicht aan de achterzijde van het schip is doorgesneden door de ring en moer waarmee de zeereling vastzit. Na alle bedrading te hebben vervangen is het probleem eindelijk opgelost. Aan het eind van de dag eindigen wij op een terrasje met en biertje, wijntje en een tapas. Het leven is zo slecht nog niet.

Vrijdag 29 juli 2016:Dit wordt de laatste dag in de marina hebben we besloten. Morgen gaan we verder. We gebruiken de dag om een lange wandeling te maken naar de vuurtoren Torre de Hercules en de daaromheen liggende beelden route. Omdat het voor Sonja te ver lopen is, alles bij elkaar ongeveer 12 km, besluit zij het fietsje te nemen terwijl ik ga lopen. Zo kan ik flink doorlopen. Aan het beging van de route komen we de mooiste strandjes tegen, wat zijn die Spanjaarden toch bevoorrecht dat ze dit alles voor de deur hebben liggen. Eenmaal bij de beelden route aangekomen blijkt het veel te heet om alles af te lopen, ik kort dan ook de route op een 2 tal punten in.

Wel bezoeken we nog de vuurtoren waarvan bekend is dat dit de oudste vuurtoren is die operationeel is. De vuurtoren is nog door de Romeinen gebouwd voor hun eigen schepen. In de loop van de tijd is deze wel gemoderniseerd. Onderweg eten we nog wat kleins met daarbij een lekker drankje. Zo sluiten we de dag weer af op ons eigen terras op de Ikinoo.






Achter de Rhapsody zie je een deel van de viskwekerij
Zaterdag 30 juli 2016:
Vandaag gaan we naar Corme. Dit ligt in de Ria de Corme y Laxe. Dit is een kleine baai aan de noord-west kust van Spanje. In Corme heeft men nog viskwekerijen die hier in het water drijven. Je kunt er makkelijk omheen om bij de ankerplaats te komen. We liggen hier prachtig met uitzicht op het strand. Voor de rest van de dag houden we rust en genieten van onze omgeving. Dom maar we zijn vergeten foto's te maken.


Zondag 31 juli 2016:
Vandaag staat de overtocht van Corme naar Camariñas op het programma. Deze laatste ligt in de Ria de Camariñas. Deze baai is wat groter dan de vorige en ligt ook wat beter beschut voor de heersende winden. We liggen hiervoor een prachtig strand. ’s-Middags worden we getrakteerd op een dolfijnen die hier op vis jagen in de ondiepe wateren.
Ikinoo in de baai van Camarinas

Nadat ik het bootje heb opgepompt roei ik alleen naar het strand met mijn laptop in een rugzak en een plastic tas ter bescherming tegen opspattend water. Het wordt tijd om me te gaan gedragen als een vertrekker, dus naarstig op zoek naar een cafeetje met Wi-Fi. Na een kleine 15 minuten lopen vind ik er één waar ik onder genot van een biertje, de weersvoorspellingen opvraag en een aantal foto’s op de site plaats. Foto’s plaatsen is met de hier aanwezige internet verbindingen best nog een hele toer. Sorry mensen, in het vervolg zal ik erbij zetten als de foto’s wat later komen.
Gezelligheid kent geen tijd
Snel roei ik weer terug naar de Ikinoo, we krijgen bezoek van onze vrienden van de Rhapsody. Wat eigenlijk begon als een borrel aan het einde van de dag wordt al snel een gezellige avond vol met verhalen, herinneringen en ervaringen. Zo’n avond is dus zo voorbij en voor je het weet is het 23:00 uur. Tijd om de tent en de bar te sluiten en te gaan slapen.