woensdag 27 september 2017

Een nieuwe start


Het is zondag 3 september 2017. Na bijna negen maanden in de haven van Las Palmas te hebben gelegen, varen we opnieuw uit. Het voelt echt alsof we voor de tweede keer vertrekken. Las Palmas voelde na al die maanden als een thuis. We hebben vele leuke en interessante mensen leren kennen, we wisten alle goede restaurants te vinden en deden boodschappen in die winkels die voor ons een goede mix hadden voor onze dagelijkse boodschappen. Het werd ook echt wel tijd om te vertrekken, anders kom je nooit meer weg. Er is altijd wel weer een gezellige dag of avond met muziek in het verschiet. De dag voor ons vertrek hebben we de haven al met stille trom verlaten en zijn direct naast de haven, samen met Guus op de Yemanjá, voor anker gegaan. Zo was het de eerste morgen dus een kwestie van het anker ophalen en vertrekken. Het verslag van die eerste dag staat reeds op het blog. Dit verslag is geplaatst via de SSB-radio.

De Teide bij mooi helder weer
In Santa Cruz op Tenerife zijn we 1 week gebleven. Een heerlijke rustige haven met de stad heel dichtbij. Vanuit de jachthaven loop je de brug over en je staat midden in het centrum. Gedurende deze week hebben we twee dagen een auto gehuurd en zijn we het eiland gaan verkennen. Tenerife is wat dat betreft een geweldig mooi eiland met goede wegen en vele leuke plekjes om te bezoeken. Zo zijn we de tweede dag in de lengte richting van het eiland naar de Teide gereden, de hoogste berg van Spanje met een hoogte van 3.718 meter. Dit is één grote toeristische attractie met ter plaatse een kabelbaan waarmee je tot vlak onder de top kunt komen. Om op de top zelf te kunnen staan moet je ver van te voren toestemming aanvragen. Per dag mogen er maar een beperkt aantal mensen door het hek, om de laatste 180 meter naar de top te kunnen lopen. 
Gezien de grote drukte ter plaatse, je moest je auto parkeren op zo’n half uur lopen naar de kabelbaan, hebben wij geen van beide gedaan en zijn we er rustig aan voorbij gereden. Vanaf de voet van de Teide zijn we vervolgens via de westkust en de noordkust weer terug gereden naar Santa Cruz. Op het centrale plein van Santa Cruz staat een “hop on + hop off” bus. In het verleden hebben we, in andere grote steden zoals Berlijn en Londen, hier goede ervaringen mee gehad. Tijd dus voor een stadstoer met deze bus. De toer bleek achteraf wat tegen te vallen en is voor onze begrippen veel te kort. Tijdens de tweede ronde zijn we uitgestapt bij een mooie botanische tuin. Hier heeft men vele soorten planten verzameld die op de Canarische eilanden voorkomen. De toegang is gratis, wat je je soms moeilijk kunt voorstellen omdat de gehele dag mensen bezig zijn om de tuin te onderhouden. Het is een heerlijke wandeling die eindigt op een gezellig terrasje. Van deze tuin hebben we een kleine fotocollage gemaakt.
etHet is een prachtige wandeling met aan het einde een heerlijk terasje
Op 11 september hebben we de trossen weer losgegooid voor de volgende etappe naar de zuidkust van Tenerife, om precies te zijn naar Punta Montana Roja. We vertrekken met een mooie 15 kn wind van achteren. Voor het eerst varen we met beide spinakerbomen uitgeboomd. Voor die tijd ging dat niet lekker omdat de beide spinakerboom koppen niet juist geplaatst waren.

Beide fokken uitgeboomd en rust in de tent
Deze zaten tegen elkaar aan, verbonden met een dynema lijn. Nu zijn ze gemonteerd met een onderlinge afstand van bijna 1,5 meter, met als resultaat dat beide bomen nu horizontaal staan. Dit zeilt echt voortreffelijk. Ik denk dat deze zeilvoering nog wel eens onze favoriet kan gaan worden. Bij Punta Montana Roja aangekomen ankeren we in de luwte van deze berg voor een heerlijke nachtrust. Vanaf de boot hebben we een prachtig uitzicht over het strand, waar de lokale bevolking geniet van het strandleven. De dag daarna is het een klein stukje verder naar Los Cristianos waar we opnieuw voor anker gaan. Voor de tweede dag zijn we aan het vissen, helaas niets gevangen dus ook vandaag geen vis op het menu.
Onze ankerplek bij Punta Montana Roja
De volgende dag zit het weer ons mee, er is voldoende wind om te zeilen maar de acceleratie zone stelt niets voor. Zo verlaten wij rustig zeilend het eiland Tenerife en gaan we naar La Gomera. De tocht verloopt rustig zonder al te veel wind. We ankeren op enige mijlen afstand van de jachthaven in San Sebastian nabij Punta del Cabrito. Hier liggen we voor anker voor een resort waar geen weg naar toe gaat. Alles wordt hier aangevoerd met een boot, zo ook de gasten van het resort. Je komt hier dus echt voor je rust. ’s-Middags besluiten we om vanaf de boot naar het strand te zwemmen. Zo op het eerste gezicht niet al te ver. Dat blijkt echter tegen te vallen. Het is circa 150 meter zwemmen waarna je door de branding op de keien wordt geworpen. Terug in het water komen is wat dat betreft een dingetje, je wacht een golf af, zet dan op het hoogst punt af en zwemt zo snel mogelijk van de kust af, voordat je weer op de keien wordt geworpen.
Terugblik op Tenerife met de Teide

Voor Sonja blijkt de terugweg toch wel vermoeiend aangezien er ook een klein beetje stroming staat. Maar goed, we hebben wel weer 300 meter gezwommen vandaag. Na een rustige nacht varen we op de motor naar de jachthaven van San Sebastian. We krijgen een plekje naast de Spirit, het Nederlands zeiljacht van Theo en Mieke Rutten. Het is een geweldig hartelijk welkom nadat we elkaar een aantal maanden niet hebben gezien. Die dag eindigen we bij hen aan boord met een hapje en een drankje, zo gezellig. De dag daarna vertrekken we met z’n vieren met de bus naar Puerto de Vueltas in Valle Gran Rey. Deze busreis is echt geweldig, doordat je zo hoog zit heb je een geweldig uitzicht over het landschap met al zijn bergen en kloven. Het plaatsje zelf is een heerlijk rustig vissersdorpje met een klein haventje, waar Duits de tweede taal is.
Onze ankerplek bij Punta del Cabrito
Er blijken hier veel Duitsers te wonen of op vakantie te komen. Voor de terugreis maken we gebruik van de ferry die twee keer er dag op en neer vaart van San Sebastian via Playa Santiago naar Puerte de Vueltas.
Geiten op de steiger van La Gomera
Bij het kopen van de kaartjes voor de terugreis, wordt ons echter om de paspoorten of een andere vorm van identificatie gevraagd. Daar hadden we niet op gerekend. We hadden dus niets bij ons. De oplossing was echter snel gevonden. Van Theo en Mieke kregen wij hun beider rijbewijzen. Deze overlegde we bij het kopen van ons kaartje. Er werd in het geheel niet gekeken naar de pasfoto’s, hen ging hen om een registratienummer. Bij het betreden van de boot wordt je nogmaals gecontroleerd, waarbij de beambte ons kaartje en de legitimatie bekeek en controleerde of dat de registratienummers klopten. We mochten, ondanks de afwijkende foto's, gewoon doorlopen. Wat dat betreft roept dit wel wat vraagtekens op. Geweldig om op zo’n snelle catamaran te zitten. Binnen de kortste keren waren we terug in de haven van San Sebastian. Gedurende de dagen in de haven leren we ook Rob en Annemarie van de Zeezout kennen. We zijn samen met hen door de Spirit uitgenodigd voor een hapje en een drankje aangezien de Spirit een dag later vertrekt naar Tenerife in verband met familiebezoek. Met Rob en Annemarie hebben we direct een goede klik. Twee dagen later vertrekken we dan ook gezamenlijk om naar de andere kant van het eiland te zeilen. We ankeren die nacht in Puerto de Vueltas. Dit is geen geweldige plaats om te ankeren, geen wind maar wel vervelende golfen die je proberen wakker te houden door op de meest onverwachte momenten de boot een zwieper te geven. We zijn er dan ook de volgende ochtend bijtijds uit.
De Zeezout met Rob en Annemarie

We vertrekken overigens vandaag met gemengde gevoelens. Volgens de Gribe-files, die we de avond daarvoor via de SSB hebben binnen gehaald, hebben we de gehele dag wind op kop vanuit het noordwesten van zo’n 10-15 kn. Dat betekend dus continu opkruisen naar La Palma over een afstand van zo’n 40 mijl, waarna de motor gestart moet worden voor de laatste 10 mijl langs de kust omdat daar de wind geheel wegvalt. Vandaag klopt er gelukkig in het geheel niets van de weersvoorspellingen. Na een half uur hebben we al 18 kn wind staan uit het noordoosten, voor ons dus halve wind. Binnen 15 minuten bouwt deze verder op naar 28-30 kn, zodat al snel het derde rif is geplaatst. Normaal zou het tweede rif volstaan, echter de golven zijn erg rommelig wat veel onrust op de boot veroorzaakt. Nog geen twee uur later neemt de wind weer af tot zo’n 22-26 kn en trekken we een deel van de Yankee erbij. Onze Ikinoo gaat als een speer door het water en voelt zich helemaal in haar element. Eenmaal voorbij de zuid kaap van La Palma lijkt het wel of dat iemand de schakelaar van de wind uit zet. Zo hebben we nog 28 kn wind staan, zo is deze nog maar 2 kn over, en dat alles binnen een afstand van nog geen 200 meter. Dat er weinig wind zou staan was al voorspeld. We starten de motor om vervolgens 200 meter verder ineens 12-18 kn wind tegen te hebben, dus uit het noordwesten. Zo kunnen we dus opkruisend naar Tazacorte zeilen. Al met al dus een geweldige zeildag in plaats van de verwachte lange dag opkruisen tegen de wind in en het motoren in windstilte. In de jachthaven van Tazacorte worden we door vrienden Wijnand en Marlies opgewacht. Ze hebben een plekje naast hun boot voor ons gereserveerd. Een half uur na aankomst zitten we dan ook al bij hen aan boord voor een hapje en een drankje. Vooral het hapje is heel bijzonder. Wijnand heeft een paar dagen ervoor ruim 2 kg tonijn gekregen van een lokale sportvisser. Ons hapje bestaat dus uit sushi met tonijn, gevolgd door verschillende moten gegrilde tonijn steaks. Onze dag en avond kan niet meer stuk. De komende weken gaan we La Palma verkennen, veel wandelen en de Ikinoo klaar maken voor de oversteek naar de Kaap Verde.

maandag 4 september 2017

Van Gran Canaria naar Tenerife

We hebben besloten zondag 3 september te vertrekken in plaats van maandag. De wind gaat de komende dagen verder toenemen. Om 07:00 gaat de wekker. Na alle voorbereidingen te hebben getroffen, halen we om 08:30 het anker op. Buiten staat een woelige zee met weinig wind, iets wat voorspeld was omdat in het noorden al enige tijd veel wind staat. De eerste uren moeten we zo nu en dan de motor starten om enige progressie te maken. Na vier uur is daar dan eindelijk de voorspelde windkracht 5. Binnen een uur neemt de wind toe van 8 naar 18 kn. Heerlijk zeilweer, onze Ikinoo spuit ervandoor met snelheden boven de 8 kn. Richting Tenerife komen we tevens de acceleratie zone tegen. De wind neemt hier toe tot 28-30 Kn. We hebben op tijd de benodigde riffen gezet en onze yankee weggedraaid. Het is heerlijk zeilen. Om 17:30 liggen we vast in de haven van Santa Cruz, veel eerder dan dat we hadden gedacht van te voren.

Huidige positie: 28°28.034'N 016°14.644'W
Jachthaven Santa Cruz op Tenerife

vrijdag 1 september 2017

Bezoek aan Nederland

Eindelijk is het dan zover, ik ga voor zeventien daagjes terug naar Nederland. Hans gaat in die periode de boot uit het water halen en vaarklaar maken en het teakdek verder herstellen. Ik heb een mooie vlucht. Mijn dochter komt mij ophalen vanaf Schiphol. Arme schat, ze moest midden in de nacht haar bedje uit om mams te halen. Ik ben blij haar weer te zien. Bij haar thuis aangekomen zijn we gauw ons bedje ingegaan, het was toch een lange dag geweest, morgen ochtend praten we bij. Heerlijk een paar daagjes bij haar geweest en lekker kunnen bijkletsen, gezellig. Nu door naar mijn zus, ook hier was het weer erg gezellig, mijn broertje was er ook. Mijn zus heeft een heerlijk rijsttafel voor mij klaargemaakt, ik vind dat zo ontzetten lief.

Die zaterdag hadden wij de traditionele familie BBQ, altijd een berengezellige bedoeling. De gehele familie was aanwezig. Een ieder had wat lekkers klaargemaakt zodat niet al het werk en de inkopen op de gastheer en gastvrouw terecht zouden komen. Ik vind het zo lief van een ieder dat ze de familie BBQ in eren houden. Ondanks de regen, wij zaten droog onder een tent, was het waanzinnig gezellig. Ook voor de barbecue was een tentje opgezet.
Zondags zijn mijn zusje Marga en haar vriendje Joop en ikzelf naar  Burgerveen gereden om een lekker broodje paling te eten bij Eveleens langs de Ringvaart, heerlijk, ik heb er zelfs twee gegeten. Daarna zijn we vanuit Leiderdorp met de bus naar Leiden gegaan. Met de auto is dat geen doen, je kunt nergens je auto kwijt. Het was lekker weer dus zijn wij lekker op een terrasje aan de gracht gaan zitten. Heerlijk wit wijntje gedronken en nog een hapje, wat een naar leven heb ik toch he, ha, ha. Wat zullen wij vanavond gaan eten, vraagt Joop op een gegeven ogenblik, nou dat weten wij zusjes wel hoor, lekker naar de Febo voor een speciaaltje, de specialiteit van deze keten. Wij zijn er aan verslaafd, ze mogen mij er zelfs voor wakker maken. Het was weer een leuke dag. Van te voren dacht ik in Nederland een paar kilo’s af te vallen, mooi niet dus. Iedereen doet zijn best om het naar mijn zin te maken en koken allemaal lekkere gerechten en ja, zeg daar dan maar eens nee tegen.

De volgende dag zijn mijn zus en ik naar de twee kinderen van mij neefje gegaan. Mijn zus past daar ‘s-maandags op haar twee kleinkinderen. Nou, dat heb ik geweten, ik was gebroken, schatten zijn het maar wat zijn jongens toch druk zeg. Het is toch wel te merken dat ik er een beetje uit ben. Maar het was reuze gezellig en blij ze weer eens gezien te hebben. Mijn oudste dochter is mij weer komen halen en heeft mijn afgeleverd bij mijn jongste dochter. Hier blijf ik grotendeels totdat ik weer weg vlieg naar huis.
Mijn jongste dochter kan geweldig koken, dus ben ik ook hier weer verwend met lekker eten en een BBQ. Bij gebrek aan zin om in de keuken te staan wordt er af en toe ook  wat buiten de deur gehaald. Zo komen de kilootjes er dus wel aan. Als ik bij mijn oudste dochter was gebleven, was ik zeker wel wat afgevallen. Denk nou niet dat ik daar geen eten krijg, maar zij is niet zo’n grote eter, waardoor je vanzelf ook niet zo veel eet. Mijn jongste dochter is een lekkerbek, ook niet echt verkeerd, maar zien eten doet eten. Ik ben het laatste weekend naar Enkhuizen geweest, naar onze zeilvrienden. Dit keer niet met de auto, maar achterop de motor van mijn schoonzoon, wat was dit kikken zeg. Hij had een mooie route uitgezocht. Aangekomen in Enkhuizen was het als thuiskomen, heerlijk om weer even terug te zijn. Wat was het leuk om al onze zeilvrienden weer een te zien.
Gewoon weer als vanouds, heerlijk. Maar jullie raden het waarschijnlijk al, ook hier weer een BBQ, zo gezellig. Zondags zijn we heerlijk gaan zeilen met de Nanook, een Contest van 48 foot. Wij hadden prachtig weer, ik mocht ook even lekker achter het roer staan, wat was dit lang geleden. Het voelde weer super, het wordt tijd dat wij zelf weer eens doorgaan.
De laatste paar daagjes zijn voor mijn kinderen, ga ze straks  voorlopig niet meer zien. Ik weet dat ik ze ga missen snik, snik. Ik ben ook nog even met mijn zoon uit eten geweest, ook even gezellig wij met z’n tweetjes. Ik ben blij dat ik ze allemaal even voor mijzelf heb gehad. Je kunt dan met ieder kind even lekker bijpraten. Ook de kleinkinderen weer gezien, ik kan er weer tegenaan. Het wordt tijd om weer naar mijn mannetje te gaan, ik mis hem nu toch wel echt. Ik ben ook benieuwd hoe het met de boot staat? Ik ben wel heel erg blij dat ik iedereen weer gezien heb de kinderen, de kleinkinderen, mijn zus, mijn broertje, neefjes met vrouwen en kinderen, mijn oude klanten van AH, onze vrienden, mijn oude collega’s en natuurlijk mijn laatste chef. Ik vlieg ‘s-middag weer naar huis, mijn oudste dochter brengt mij naar Schiphol. Onderweg komen wij nog een Febo tegen, toch maar weer even gestopt voor een laatste speciaaltje?. Moet kunnen toch? Wij hebben er echt maar één gegeten. Het vliegtuig gaat keurig op tijd de lucht in, mooi ben ik ook op tijd thuis. Traantjes bij het afscheid nemen, het blijft moeilijk. Dag Nederland, dag alle lieve mensen tot de volgende keer. Een paar uurtjes later landen wij weer op Las Palmas, waar mijn mannetje op mij staat te wachten.  Heerlijk om elkaar weer te zien. Wat wel tegen viel was het feit dat hij geen auto had kunnen huren, hij was met de bus. Oké dan maar met de bus. Kunnen wij ook lekker even bijpraten.  ‘s-Avonds  gewoon weer naar de Hollandse  avond  toe. Ook weer gezellig.


Zodra ik Sonja heb weggebracht naar de bus voor haar reis naar Nederland, begint voor mij een drukke periode. Morgen gaat om 09:00 uur de boot op de kant, altijd weer een spannend gebeuren. Voor die tijd moet ik de boot echter in gereedheid brengen, een klusje van een paar uur omdat je al 8 maanden niet hebt gevaren. Er wordt steeds meer neergezet, het lijkt wel een gewoon huis. Op tijd naar bed gegaan omdat de volgende dag vroeg begint. Cor, een van de zeilers hier in Las Palmas, helpt mij bij het verplaatsen van de boot naar de kraan. Alles gaat van een leien dakje en om 09:30 uur staat de Ikinoo op het droge.
Zo op het eerste gezicht lijkt het wel mee te vallen, echter bij het schoonspuiten komt er van alles los, een deel van het roer komt kaal tevoorschijn, ook bij de boegschroef komt het aluminium tevoorschijn en onder de kiel is de aangroei wel extreem dik, ik schat wel 5-7 cm aangroei, dat wordt een aardig klusje. De rest van de dag ben ik dan ook bezig met het schoonmaken van de romp, de kiel en het roer. Om 20:30 vind ik het welletjes en duik onder de douch. De volgende dag sta ik om 08:00 uur al weer onder de romp. Eerst maar even een expert gevraagd hoe de kale aluminium plekken te behandelen. Diederik, een vriend van ons, komt langs om te kijken hoe het werk vordert. Voor ik het weet heeft hij een slijptol in zijn handen en is hij bezig de oneffenheden bij de boegschroefpijp weg te slijpen. In het verleden hebben hier 2 staven gezeten die niet echt vakkundig zijn verwijderd. Met plamuur was dit enigszins glad gemaakt, echter is de afwerking nu los gekomen. Een deel van de dag heb ik tevens besteed aan het zoeken naar zinken anodes voor de boegschroef en de schroef zelf. Nergens te krijgen.
Voor de boegschroef kan ik een alternatief bedenken, voor de schroef moet ik ze echter bestellen in Nederland. Gelukkig is Sonja daar zodat zij er twee kan meenemen. Aan het einde van de dag is de schroef weer als nieuw en gesmeerd, zijn de kale plekken behandeld en al voorzien van 2 lagen primer en is de nieuwe anode voor de boegschroef gemonteerd. De volgende dag staat deels in het teken van het verder behandelen van de kale plekken en het afplakken van de waterlijn. Maar het grootste deel van de dag ben ik bezig met het in de was zetten van de romp en het polijsten van wat kleine oneffenheden en dat alles bij 35°C in de luwte van een gebouw. Tijd voor een biertje. Vrijdag ben ik er weer op tijd uit. Als eerst wijzig ik de afspraak voor het te water laten van de boot van vrijdagmiddag naar zaterdagmorgen 10:00 uur.
Zo kan ik in alle rust de nieuwe antifouling aanbrengen. Een tip voor vertrekkers, met deze hoge temperaturen verbruik je meer verf dan te doen gebruikelijk, houd daar rekening mee als je extra verf meeneemt aan boord. Het werk vordert echter snel en om 15:00 uur is de klus geklaard. Wat rest is het schoonmaken en opruimen van al het gereedschap en de omgeving rond de boot. De volgende morgen om 09:00 uur hangt de Ikinoo weer in de banden, vanwege het gewicht worden 4 banden gebruikt. Eerst krijgt men de banden niet goed op hun plaats, maar nadat ik de snelheidsmeter heb verwijderd en heb vervangen voor een dummy stop, gaat alles beter. Nu kan ik de plekken van de steunen schoonmaken en in de antifouling zetten, zo ook de onderzijde van de kiel. Deze laatste ziet volgens mij voor het eerst antifouling omdat dat in Nederland nog nooit is aangebracht.
Om 11:00 uur ligt onze Ikinoo weer aan de steiger op plaats S17, klaar voor de komende reis naar de Kaap Verden, Suriname en de Caribische eilanden. Wat rest is het verder afwerken van de klussenlijst, waarbij ik bijna alle tijd die er is totdat Sonja terugkomt, gebruik voor het verwijderen van de rubber naden in het teakdek en het opnieuw aanbrengen van dek rubber. Het gehele dek is na afloop voorzien van nieuwe UV bestendig dekrubber. Zo kan de Ikinoo er weer vele jaren tegenaan.