Sao Vicente

Het belooft een mooie zeildag te worden om naar ons laatste eiland van de Kaapverdische archipel te zeilen, het eiland Sao Vicente. We zeilen naar een van de grootste havens bij de plaats Mindelo. Samen met de Zwerver vertrekken we om 07:30 uur LT, helaas eerst met de motor bij omdat er in de luwte van Sao Nicolau geen wind is te bekennen. Zodra we uit de luwte zijn is er direct een mooie wind. Het is een prachtige zeiltocht van 46nm waarbij we de eilanden Raso, Branco en Santa Luzia aan bakboord voorbij laten gaan. Onze windvaan stuurt de Ikinoo prachtig door het water, waarbij we constant met de Zwerver opzeilen. In eens draait de Ikinoo zijn kop in de wind. Als ik de windvaan los koppel, merk ik dat het roer vast zit. Met enige kracht krijg ik er weer beweging in, dan in eens functioneert deze weer normaal en kan de windvaan weer gekoppeld worden. Zonder verdere problemen bereiken we de haven van Mindelo.

De jachthaven bij een ondergaande zon

Hier is de enige echte jachthaven van Kaapverdië gebouwd. Een jachthaven met mooie steigers met water en elektra. Nadeel is dat de steigers niet gekoppeld zijn aan in de grond staande palen, maar aan kettingen die op de bodem zijn vastgemaakt. Hierdoor zijn de boten en de steigers altijd in beweging, beetje jammer, want als het echt gaat waaien is dit vragen om problemen en natuurlijk schade. Aan het begin van de steigers heeft men tevens alle faciliteiten gebouwd. Er zit en havenkantoor, toiletten, douches, een kleine winkel met spullen voor de boten en een restaurant wat bijna de gehele dag vol zit. Wij verkiezen echter om, naast de Zwerver, achter ons anker te gaan liggen. Bestudering van de techniek in het stuurwiel, leert ons dat er een klemring is verschoven waardoor deze de as van het stuurwiel afklemde. We laten het maar zo zitten, het kan verder geen kwaad, alleen het vastzetten van het stuurwiel met de aanwezige schroef functioneert niet meer als voorheen. Mindelo is een echte havenstad. Hier komen de zeeschepen aan om hun lading te lossen of te laden. Vanaf hier gaat het met kleinere schepen naar de andere eilanden.

Onderhoud aan de Zwerver

De dagen in Mindelo besteden we aan het doen van inkopen voor de oversteek, eten bij een Italiaans restaurant, zoeken naar kunstaas om me te vissen. Wat natuurlijk ook moet gebeuren is het onderhoud aan de Ikinoo. Dit is een steeds terugkomend gebeuren. Zo ook bij onze vrienden op de Zwerver. We zijn dus ontzettend druk met allemaal kleine dingetjes. Het eiland zelf is niet echt interessant.

Prachtige uitzichten onderweg

                                                                                                                                                      Het buureiland Santo Antao daarentegen is wel interessant om te bezoeken. Samen met Nicole en Diederik van de Zwerver besluiten we een dag te gaan rondrijden op dit eiland. Met de veerpont van 08:00 uur vertrekken we voor een tochtje van ongeveer 1 uur varen. Aan de overkant aangekomen hebben we een 4WD auto gehuurd. Dit is ook weer zo’n eiland met twee gezichten. Aan de ene kant door en droog en aan de andere kant groen en vochtig. Het eiland kent, op een paar kilometer na, geen asfaltwegen. Alle wegen zijn bestraat met keien. Dus harder rijden dan 60km per uur kun je vergeten, meestal rijd je 30-40km per uur.

De wegen zijn stijl en smal, enige ervaring met rijden in de bergen is dus wel noodzakelijk. De uitzichten onderweg zijn adem benemend. Wat dat betreft hebben we geluk met het weer, dagen daarvoor was het hogere gedeelte van het eiland in de wolken gehuld. Aan de noordwest kant wordt dan ook volop groente en fruit geteeld. Op tijd zijn we weer terug want om 17:00 uur gaat de laatste boot naar Sao Vicente. Bij aankomst in de haven zien we de Ocean Goose van Wijnand en Marlies liggen. We worden direct aan boord uitgenodigd voor een welkomsborrel. Weer heel erg gezellig zo met z’n zessen. De laatste weken hebben we het weer constant in de gaten gehouden.

En dan vind je in de bergen in eens een rasta gemeenschap

                                                                                        Het weer op de Atlantische oceaan is constant, je ziet dan ook elke dag zeilschepen aankomen en vertrekken richting de Caribische eilanden of Brazilië. Wij besluiten om 28 november te vertrekken, samen met de Zwerver. De laatste dag en nacht brengen wij door in de haven. Dat maakt het wel zo makkelijk om alles te regelen. De dieseltank wordt volgegooid, zo ook de beide diesel jerrycans, de watertank wordt gevuld, de 9 stuks 8-liter flessen aan boord worden gevuld met drinkwater en de laatste boodschappen worden gedaan. Dat laatste kost altijd weer meer tijd dan gepland. Je moet op een gegeven moment gewoon stoppen met kopen, er is namelijk altijd wel weer wat. De dag van afvaart leveren we onze toegangspassen weer in en nemen afscheid van vrienden die achter blijven. Op naar Suriname.

Aan deze zijde van het eiland is alles groen