Vakantie op het Noorder Eiland

Eindelijk, we gaan een week op vakantie. Nu zullen jullie misschien denken, maar jullie hebben toch altijd vakantie? Nou, nee, dat is niet helemaal waar. In het begin, als je net uit Nederland vertrekt, heb je een echt vakantiegevoel. Maar als je eenmaal onderweg bent verdwijnt dat gevoel langzaam naar de achtergrond en gaat het over in wat de Engelsen noemen “A way of life”.

Onze vakantie auto voor één week, leuk kleurtje.

Dat beschrijft het wel het beste. Je bent namelijk elke dag op de boot, zeilt ermee van A naar B, eet, slaapt en leeft aan boord. Dus gewoon de was doen, de Ikinoo schoonhouden, boodschappen doen, wat soms best wel lastig is in afgelegen gebieden, onderhoud aan de Ikinoo plegen, etc. Voor ons is vakantie een periode waarin we niet op de Ikinoo zijn maar onderweg zijn met een auto of vliegtuig en even op een andere manier invulling geven aan de dag. Na weer een periode waarin we diverse klusjes hebben uitgevoerd, waren we toe aan vakantie.

Onderweg drinken we koffie en thee in dit bijzondere cafeetje.

We hebben voor een week een auto gehuurd. De eerste dag zijn we daarmee naar Auckland gereden voor het bezoeken van een aantal watersportzaken. We hadden een afspraak om onze reddingsvesten te laten controleren. Kosten nz$ 45 per zwemvest aangevuld met de benodigde nieuwe en reserve CO2-patronen. Met 4 zwemvesten komt dat dus al snel op ongeveer nz$ 500. De dag voor vertrek hebben we vrienden aan de telefoon en vertellen wij hun dat we naar Auckland gaan voor deze actie. Weggegooid geld is hun reactie. Als je de CO2 patronen verwijderd, kun je daarna met een voetpomp je zwemvest opblazen. Laat deze 24 uur ongemoeid. Als deze dan nog hard is, is het zwemvest prima in orde.

Onderweg komen we nog een schitterende waterval tegen.

Een nieuw zouttablet plaatsen en de CO2 patroon terugplaatsen en klaar ben je. Nog dezelfde avond hebben we alle vier zwemvesten opgeblazen. De volgende ochtend waren er twee nog hard en twee waren ietsje zachter, maar zeker niet leeg. We hebben ze alle vier opgeblazen achter gelaten en zijn vertrokken voor onze vakantie. In Auckland aangekomen zijn we wel naar het bedrijf gereden. Daar hebben we gemeld dat we de zwemvesten zelf hadden getest en dat we alleen wat reserve CO2 patronen nodig hadden. Nu waren we voor nz$ 125 klaar. Op naar het volgende adres. Dit bedrijf levert de Navionics kaartjes voor onze Raymarine kaartplotters. Ik had, op een kaartje van een gebied dat we niet meer nodig hebben, de kaarten van de Indische Oceaan geplaatst. Op onze plotter verscheen echter maar de helft van het gebied.

Zo te zien had ik mijn rust wel nodig, lief he!

Ter plaatse werd het kaartje gecontroleerd op twee verschillende plotters. Op beide was het gehele gebied zichtbaar. Het downloaden is dus wel goed gegaan, er moet dus iets met de plotter aan de hand zijn. Dat wordt dus op de Ikinoo het kaartje nogmaals testen. Na nog wat andere zaken gekocht te hebben, werd het tijd om te weer verder te gaan. Vanaf nu alleen nog maar genieten. Dus eerst maar eens lunchen en boodschappen doen voor de komende dagen. Een groot winkelcentrum was snel gevonden. Hier vonden we een Kebab-zaak met heerlijke Kebab. Nog wat boodschappen gedaan en daarna naar het adres van ons onderkomen voor deze nacht. We hebben voor de eerste drie nachten via Internet de accommodaties gereserveerd. Daarna zien we wel verder en reserveren we onderweg.

Onderweg komen we een tweetal kunstwerken tegen met 
immense proporties. Kijk maar eens naar de bomen op de 
voorgrond 

Na wat zoeken vonden we het huis. Het bleek een villa te zijn waarvan drie van de vier slaapkamers verhuurd werden. We kregen een mooie ruime slaapkamer. Voor de rest kun je gebruikmaken van het gehele huis, dus de badkamer, de keuken, voorzien van alle denkbare apparatuur en de woonkamer met een megagrote TV, niet verkeerd dus. We bereide zelf ons diner, waarna we nog twee spelletjes Amerikaans Jokeren speelden. Op onze slaapkamer keken we daarna naar onze serie via Netflix. De volgende morgen reden we, na het ontbijt, richting het noorden. Vandaag moeten we ruim driehonderdzestig kilometer rijden naar het plaatsje Mangonui. We kiezen daarbij voor een toeristische route, dus niet over de State Highway NR-1.

En dit is de tweede die links van de eerste staat. Onder het
kunstwerk zie je volwassen koeien staan.

Onderweg rijden we opnieuw via Whangarei, dat kan helaas niet anders. Van de manager van de Marina hebben wij het advies gekregen om onderweg even van de route af te wijken en naar het een bezoek te brengen aan het Rainbow Warrior Memorial-Greenpeace Schip. De Rainbow Warrior lag in 1985 in de haven van Auckland, klaar om protestacties uit te voeren tegen de Franse kernproeven op het Mururoa-atol. De Franse Inlichtingendienst heeft op 10 juli 1985 een sabotageactie ondernomen waarbij, met behulp van springstoffen, de Rainbow Warrior tot zinken is gebracht. Deze operatie, met de codenaam Satanique heeft Internationaal veel stof doen opwaaien, mede omdat de Portugese fotograaf Fernando Pereira bij deze actie om het leven is gekomen. De Rainbow Warrior is later geborgen, schoon gemaakt en uiteindelijk bij de Cavali Islands opnieuw tot zinken gebracht. Hier dient het nu als een locatie waar je naartoe kunt duiken.

Het zwembad bij ons hotel in Mangonui.

Op de heuvel, waar je uitzicht hebt op alle Cavali Islands, is een Memoriaal geplaatst. Zodra we in de buurt van de eilanden kwamen, werd de natuur prachtig. Op het einde van de weg is een camping waarvandaan je naar het Memorial kunt lopen. Helaas door de Covid maatregelen is het niet toegestaan om de camping te betreden en kunnen we dus ook niet naar het Memorial toe lopen. Na een ijsje te hebben gegeten, zijn we doorgereden naar Mangonui. We hebben hier een hotel geboekt voor twee nachten. Het is een prachtig hotel met ruime kamers en niet te vergeten een zwembad. In dit plaatsje moet je de beste Fish and chips van Nieuw-Zeeland kunnen eten, je kunt dit restaurant dus echt niet overslaan.

Ontbijt op ons terras.

Al bij binnenkomst valt de inrichting een beetje tegen., veel houten tuintafels met banken. Wel kun je uit drie verschillende vissoorten en drie verschillende soorten patat kiezen voor de Fish and chips. Wij kiezen zekerheidshalve voor de duurste variant met ieder een ander soort patat. Als het eten wordt opgediend valt direct op dat de opmaak te wensen overlaat, beide soorten patat laten sterk te wensen over, de vis is goed maar zeker niet bijzonder. Blijkbaar is de kwaliteit iets wat in het verleden van toepassing is geweest. Nu betaal je te veel voor wat je krijgt, of zoals een lokale bewoner ons later vertelde, je betaalt hier voor het uitzicht vanaf het terras. Dit restaurant is zeker geen aanrader. De volgende dag rijden we naar Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland. Het is een prachtige route om te rijden, de natuur is hier schitterend, minder bossen en meer kale heuvels en grote zandduinen.

De vuurtoren op het meest noordelijke puntje van
Nieuw-Zeeland, Cape Reinga.

Echter als je koffie en thee wilt drinken kom je van een koude kermis thuis. In het noorden vinden we niets, zelfs bij Cape Reinga, toch best wel een toeristische attractie, is niets te vinden. In Nederland zouden hier zeker één of twee koek en zopie tenten hebben gestaan, hier niet dus. We maken een wandeling vanaf de parkeerplaats naar de vuurtoren, met onderweg prachtige uitzichten. Helaas is het wat heiig, waardoor we niet echt ver kunnen kijken. Bij helder weer kun je hier, door het kleurverschil van het water, de samenkomst van de Pacific met de Tasman Sea zien, vandaag dus even niet. Op de terugreis vinden we zowaar een restaurantje waar we wat drinken en een hamburger eten. Dit tentje is erg gezellig, mede omdat er een groep van 8 Maori-vrouwen een dagje uit zijn met een gehuurd busje met privéchauffeur. De dames maken geluid voor een heel voetbalteam en ze drinken bier als echte kroegtijgers, maar ze maken het wel heel gezellig.

Verder weg van Europa kun je haast niet zijn.

’s-Avonds bezoeken wij het Lokale Thaise restaurant. De mensen staan buiten in de rij om maaltijden af te halen, dit moet dus wel goed zijn. We eten heerlijke Thaise gerechten met een biertje en een wijntje. Het eten is echt heel bijzonder, dit mogen ze voor ons elke dag op het menu zetten. 50 meter voorbij het “beroemde” visrestaurant treffen we dus een uitstekend Thais restaurant aan. De volgende dag rijden we via het plaatsje Kirikiri, waar we koffiedrinken, verder naar het plaatsje Paihia. Een plaatsje waar we al vaker geweest zijn. Zodra we aankomen ziet Sonja een schitterende “Tunder Trike” staan met een heuse V8 motor aan boord.

Is het geen plaatje!?

Deze kun je boeken voor een rondrit van een half of een heel uur. Zodra ik de auto heb weggezet op de parkeerplaats, nemen wij plaats op de Tunder Trike voor een rondrit van een half uur. De acceleratie is geweldig en in de bochten kleeft de motor aan de weg. Onderweg stoppen we bij de Waitangi Memorial voor een fotosessie. Dit is een ervaring die we zeker niet hadden willen missen. ’s-Middags nemen we nog een duik in de zee om even wat af te koelen. De volgende dag rijden we eerst naar Parua, voor een bezoek aan de lokale watersportzaken daar. We zijn nog op zoek naar nieuw veiligheidsvuurwerk voor in de grab bag. Helaas hebben beide zaken geen voorraad meer. Na een kop koffie en thee, rijden we verder naar onze volgende bestemming, de Yurt waar we al eerder zijn geweest.

De slaapkamer van onze Yurt.

Hier verblijven we nog twee dagen om volledig tot rust te komen. De eigenaren hebben de hot tub al vast voor ons op temperatuur gebracht. Helaas veel te heet, 62°C, zo’n 15-20 graden te warm. De kachel is al bijna uit, dus besluiten we de volgende dag gebruik te maken van de hot tub. In hun tuin is ook een zwembad aanwezig, daar maken we dankbaar gebruik van om even wat af te koelen. Op twee ligbanken liggen we daarna nog even wat te kletsen over de afgelopen dagen. De volgende dag zitten we, direct na de koffie en de thee, rustig ruim een uur in de hot tub. Het water is zo’n 44°C, dus heerlijk warm. Het is nog wat te vroeg voor een glaasje witte wijn.

Deze krekels maken een herrie, vooral als je net wilt gaan
slapen.

De gesprekken zijn er echter wel weer, wat is dat toch met die hot tubs? De rest van de dag luieren we wat en gaan aan het einde van de middag nog even een half uurtje in de hot tub zitten. We krijgen ’s-avonds van vrienden een berichtje dat Australië zijn grenzen vanaf 21 februari 2022 weer heeft geopend. We kunnen nu dus actief onze reis via Australië naar Indonesië gaan plannen. Tijd voor een feestje. De volgende dag rijden we, aan het einde van de ochtend, rustig naar Whangarei en onze Ikinoo. We laden onze spullen uit en gaan ’s-middags op bezoek bij vrienden. Na een leuke en gezellige middag rijden we nog even langs twee supermarkten om onze auto echt helemaal vol te laden met water, bier en wijn. Als alles eenmaal in de boot staat hebben we even het idee dat we wat te voortvarend hebben ingekocht, waar gaan we dat allemaal wegstouwen.

Iemand nog een slipperte nodig of ben je er één kwijt?
Hier heb je ze voor het uitzoeken.

Dat zien we morgen wel weer. Ter afsluiting van de vakantie gaan we nog een keer naar the Quay, het restaurant naast de Ikinoo. Daar sluiten we deze heerlijke week af. Tijd om ons te gaan voorbereiden op het grote onderhoud aan de Ikinoo Op 1 maart gaat ze namelijk de wal op voor het onderhoud van het onderwaterschip, het toilet, de boegschroef en de motor. Ook zetten we de romp in de was. Maar daarover meer in het volgende blog.