Kei Islands

De positie van onze ankerplek was 05°54.904'S 132°43.237'E

We zijn, na 705 nm te hebben gezeild, aangekomen op onze eerste bestemming in Indonesië, het plaatsje Uf Mar op een van de Kei Islands. Hier komen alle zeiljachten die meedoen aan de Sail2Indonesia rally bijeen om in te klaren in Indonesië, een procedure, die na later zal blijken, heel wat voeten in de aarde heeft, maar daarover later meer. Eerst iets over het eiland en de ankerplek. De Kei Islands behoren tot een eilandengroep van de Molukken. Wij zijn aangekomen op Kai Kecil (klein Kai eiland). Dit eiland heeft een oppervlakte van bijna 400 km2. Tual is de grootste plaats op dit eiland. Behalve in deze plaats, tref je nergens anders geldautomaten of supermarkten en groentemarkten aan. Om dus geld te kunnen pinnen, moet je een uur met de taxi rijden om een betrouwbare werkende automaat aan te treffen.

Onze taxi met chauffeur bij de BNI geldautomaat.

De BNI, de BCA, de Mandiri en de Nippo banken zijn betrouwbaar en veilig. Pas op met het wisselen van valuta, er zijn hele slimme handige biljetten goochelaars bij, die je geldt voor je ogen uittellen, maar als je het later natelt toch biljetten hebben achtergehouden. De ankerplek bij Uf Mar ligt in een baai die zuid georiënteerd is, waardoor de golven wel enigszins de baai binnenkomen. Wij lagen er nogal te rollen. In de baai is een grote betonnen steiger in een U-vorm. Deze staat op geen enkele zeekaart, ook niet op onze Navionics kaarten. Als je naar binnen vaart kun je het beste net voorbij de steiger aan stuurboord je anker uitgooien. Hier lig je nog het meest beschut. De ankergrond bestaat uit zware klei en zand. Je anker graaft zich dus diep in en je ligt goed vast.

Staande op de betonnen steiger kun je landplaats voor de 
dinghy's zien. Gedurende de drukke tijd werden deze bewaakt.

Om met de dinghy aan land te gaan, kun je beter geen gebruik maken van de betonnen steiger, bij laag water kan je dinghy namelijk onder de steiger drijven met alle gevolgen van dien. Het beste is om met je dinghy naar het strand te varen die zuidelijk van de steiger ligt. Hier staat in de hoek met de steiger haast geen swell en kun je rustig aan land gaan en je dinghy het strand optrekken en vastleggen met een lijn aan een boom. Het inklaren ging niet eenvoudig. Het eerste plan was dat men met een RIB de officials bij ons aan boord zouden brengen. Na één boot te hebben afgehandeld, was een groot deel van de groep zeeziek. De procedure werd daarom dus verplaatst naar een zaaltje in het “Gasthuis” waar alle officials een bureau kregen met de benodigde stoelen. Het computersysteem liet het echter afweten, zodat we, na uren te hebben gewacht, onverrichte zaken maar weer teruggingen naar onze boten.

Twee van de leiders van het inklaringsteam, nadat we alle
papieren hadden gestempeld en ondertekend.

Wel werden alle onze papieren en onze pasporten ingenomen, met de belofte dat ze de volgende dag om 09:00 uur terug zouden zijn. Je raad het al, wij waren er de volgende ochtend, echter er was geen official te bekennen. Aan het einde van de dag kwam een deel van de delegatie terug en stapten in 2 RIB’s om de boten te bezoeken. Wij kregen een stapel papieren die wij moesten voorzien van onze bootstempel en die moesten worden ondertekend. We dachten dat we nu klaar waren, niets is echter minder waar. Met deze stapel papieren moet je nog naar de havenmeester voor de Poort Clearance. Op deze man hebben we dagen zitten wachten. Samen met de rest van de documenten kon je nu je Port Health Quarantine Clearance aanvragen. Pas de avond voor vertrek hadden wij al onze papieren rond.

De start van de processie, iedereen liep achter de slang aan 
naar het einde van het haventerrein.

Het hele proces heeft 4 dagen in beslag genomen en is zeer traag, waarbij de systemen niet op elkaar zijn afgestemd, zodat je hetzelfde document meerdere keren moet inleveren. Wij waren blij met onze agent Raymond Lesmana, die ons vooraf had geadviseerd van alle documenten 5 kopieën te maken. Aan de wal troffen we een busje aan, die sim-kaartjes verkoopt en installeert. Voor 32 Gb-data en onbeperkt bellen en Sms’en betaal je hier € 10 per maand, dat was dus snel geregeld. We zijn weer online en kunnen vrienden en familie een berichtjes sturen dat we veilig zijn aangekomen. Tussentijds ging het officiële deel van onze aankomst gewoon door. Op de derde dag na onze aankomst was er een officieel welkom. Op de betonnen steiger werden we eerst verwelkomd door de regent van dit eiland. Iedereen moest met iedereen op de foto met daarbij de vlag van het land van herkomst. In een lange processie volgden wij daarna de groep naar de grens van het havengebied.

De priesteres met haar twee hulpjes. Even later werden wij
gezegend met het water uit de kokosnoot.

Vanaf hier werden we met busjes naar de grens van het dorpje gebracht. Sonja had het geluk met de jeep van de regent mee te mogen rijden. Op de grens van het dorpje werden we ontvangen door een priesteres en de dorpsoudste. Hier werden wij door de priesteres gezegend voor onze reis en was er een ceremonie met de dorpsoudste. Daarna ging het te voet verder naar het centrum van het dorpje. Bij elk huis stonden mensen die graag met je op de foto wilden. Op de vraag waar wij vandaan kwamen, antwoorden wij steeds “Balanda”, wat staat voor Nederland. De mensen werden dan helemaal enthousiast. Na aangekomen te zijn bij het huis van de regent volgden er diverse speeches van officials.

Een jonge groep dansers met een speciale dans.

Ook een van de zeilers nam het woord en sprak een woord van dank uit voor dit hartelijke ontvangst. We kregen diverse dansen te zien en er was een joekelille groep die een aantal prachtige nummers lieten horen. Ook dansten we met de lokale bevolking en soort van lijndance. Heel hilarisch aangezien de bewegingen niet alleen met de voeten maar ook met de handen worden uitgevoerd. Aansluitend werd ons een lunch aangeboden.  Een eenvoudige, maar smaakvolle maaltijd van op drie manieren bereide rijst, diverse groentegerechten en een stokje saté. Hierbij zijn de meeste gerechten koud of lauw. Op de tafels stonden overal flesjes water voor het lessen van de dorst.

Een andere groep met danseressen in hun originele kledij.

Men wilde ons het lokale strand laten zien waar grote golven staan, een ideale surfstek dus. De zee is hier schitterend mooi maar woest. Sonja was achtergebleven in het dorpje. Na dit alles werden we weer met taxi’s teruggebracht naar het havengebied. Daar aangekomen kon ik Sonja niet vinden, die was nog steeds in het dorpje. De man die de gehele dag alles aan elkaar gepraat had, bood Sonja aan om achter op zijn scooter te stappen, zodat hij haar kon terugbrengen naar het havengebied. Zo gezegd zo gedaan, zag ik even later Sonja aankomen rijden. De mensen zijn hier echt zo vriendelijk. Omdat wij nog steeds geen contact geld hadden, stapten we in een taxi met gids. Dat viel even tegen, je bent meer dan een uur onderweg on in Tual te komen.

Het strand waar men een resort wil bouwen. De zee is erg ruw,
niet echt een plekje om even te gaan zwemmen.

Dit is de enige plaats waar banken zijn waar je geld kunt pinnen. De chauffeur bracht ons naar een vestiging van de Bank National Indonesia. Na wat geld te hebben opgenomen zijn we doorgereden naar een supermarkt waar Sonja nog wat boodschappen deed en we 12 flessen water konden inslaan. Toen we eenmaal terug waren in het havengebied was het gaan regenen. We hielden het voor die dag voor gezien en zijn teruggegaan naar de Ikinoo. Wel troffen we nog iemand aan die de rail voor onze mast meenam om deze weer recht te maken. Dit is een moeilijk klusje omdat aluminium de nijging heeft snel te scheuren of te breken. De volgende dag ben ik met een aantal andere zeilers opnieuw naar Tual gegaan om inkopen te doen. Ik had van Sonja een boodschappenlijstje meegekregen. In de supermarkt zelf kon ik niets vinden van wat er op het lijstje stond. Wel vond ik Maria koekjes dn diverse andere lekkernijen die ik niet kon laten liggen.

Veel stalletjes met groentes, behalve bananen en citroenen,
is er  weinig fruit, wel veel verschillende groentes.

Op de Islamitisch markt kon ik verse groente en fruit inslaan. Genoeg voor de komende week. Met een auto vol mensen en boodschappen reden we terug naar de boot. Die avond gingen we met z’n allen naar de kant. Op het terrein is een keuken die warme maaltijden klaarmaakt tegen hele schappelijke prijzen. Ook hebben ze grote flessen met Bintang bier, van 0,75 l per flesje. Sonja nam bami goreng en ik pittige nasi goreng. Voor deze twee maaltijden betaalden we IDR 45.000 of wel € 3,00, daarvoor kun je zelf niet koken. Zo werd het een gezellig namiddag en avond met prachtige livemuziek. In het donker voeren we terug naar de Ikinoo. Omdat de elektronische zeekaarten voor Indonesië niet betrouwbaar zijn, zijn we met een groepje bijeengekomen om

Mooie flessen Bintang bier, de avond kan niet  meer stuk, 

Google-Earth foto’s om te zetten naar kaarten, zodat je deze als laag kunt aanzetten in het programma Open-CPN. Helaas, na vele uren proberen kregen we dit niet werkend. Later bleek dat een van de programma’s een verkeerd versienummer had. Na een lunch van koude Gadogado met gele rijst genuttigd te hebben, die door locals hier op het strand terplekke wordt bereid, trof ik de man aan die onze spinakerboom rails hersteld had. Snel ben ik teruggegaan naar de Ikinoo om de rails te monteren. Die avond hadden we een officieel afscheidsdiner, in aanwezigheid van opnieuw alle officials en iedereen die ook maar een beetje belangrijk is. Opnieuw waren er speeches, dansvoorstellingen, een optreden van de ukelelegroep en werd er gedanst.

De ukelelegroep met een mix van jong en oud.

De maaltijd werd in buffet vorm voorgeschoteld. Heerlijk gerechten stonden er op de tafels. Te veel om ze allemaal te proeven. Zo kwam er een leuk einde aan deze eerste week in Uf Mar. Aangezien nu iedereen de juiste papieren heeft ontvangen, vond men het tijd worden om verder te gaan. Voordat we naar Banda zeilen, willen we nog een mooi strand bezoeken aan de noordwest kant van het eiland. Een afstand van 24 nm zeilen. De volgende ochtend vertrokken een groot aantal boten gelijktijdig de ankerplek en werden we uitgeleide gedaan door een marine boot van de officials met opnieuw alle belangrijke en minder belangrijke mensen aan boord.

Een impressie van de welkomst dag met de dorpsoudste en prachtige danseressen

De boot voer mee tot aan de opening van de baai. Onder zeil voeren we met z’n allen naar buiten. Met een groepje van 7 boten vertrokken wij naar ankerplek nabij Ngurbloat Beach.

Onderweg komen we dit soort vissersbootjes tegen. In de verte
zijn de boeien zo zichtbaar waar we net langs zijn gezeild.

We hebben prachtige 8-15 kn wind en de zon schijnt volop, champagne zeilen dus. Onderweg zien we voor ons een heel veld opdoemen met boeien. De vraag is, zijn het netten of is het een zeewier plantage. We nemen geen risico en zien aan bakboordzijde van het veld een smalle corridor langs de kust van een eiland, waar we doorheen kunnen zeilen. Wij zijn samen met de Zwerver de eersten die er doorheen gaan. Op de kaart varen we over land!!! Aan de andere kant van het veld worden wij geconfronteerd met drijvende houten constructies met hutjes erop. We zijn er nog niet achter wat hiervan de functie is. Wel moet je goed oppassen en niet te dicht langsvaren aangezien deze constructies voor anker liggen. 

Onderweg zie je veel van dit soort houten drijvende 
constructies die met een stevige lijn vast liggen aan een anker.

Voor je het weet heb je een lijn in je schroef. Een maal aangekomen bij de ankerplek, blijkt het ankeren geen eenvoudige opgave. Ook hier zijn de Navionics kaarten absoluut niet betrouwbaar. Er blijkt een koraalrand onder water te liggen die redelijk ondiep is. Met enige regelmaat keren we terug naar zee omdat voor ons het water te snel ondiep werd. Een boot met hef-kiel, met een diepgang van 1,3 meter, raakte zelfs de bodem. Na een aantal keren proberen lukt het ons om de ankerplek te bereiken. Niet veel later liggen we weer vast als een huis. Tijd voor een ankerbiertje. De volgende dag ga ik samen met Astrid van de Zwerver op onderzoek uit om in het dorpje van het Ngurbloat Beach te zoeken naar een restaurantje wat open is en waar we ook bier kunnen bestellen. 

Hoe mooi kan een strand zijn, woorden schieten hier te kort.

We varen met de dinghy naar de kant en lopen deels over het maagdelijke strand en deels over de plaatselijke "hoofdweg" verder het dorpje in. We vinden een man die ons graag koud bier verkoopt. Niet veel later vinden we ook een restaurantje wat open is. We maken een afspraak voor 15:00 uur en lopen terug naar het centrum van het dorpje. Onderweg kopen we nog een aantal flessen bier bij het mannetje dat ons eerder aansprak. Het dorpje is klein en men leeft er hoofdzakelijk van de visserij en deels van de toeristen die hier komen.

De plek om te luieren en te genieten van de rust en de natuur.

Het blijkt dat de inwoners van Tual, hier hun vakantie houden of een aantal dagen komen uitrusten. Het draait dus echt op de lokale toerisme. 's-middags keren we met de dinghy terug bij het restaurantje, waar we bier en heerlijke mango vruchtensap bestellen. Het bestellen gaat met handen en voeten en natuurlijk Google Translate. De bediening spreekt geen woord Engels of Nederlands. Maar het lukt ons alles te bestellen wat we willen eten en drinken. Het eten valt wat tegen, de nasi is prima, maar de noedels komen uit van de kant en klare pakjes, aangevuld met wat groente en ketjap. Maar ja, we eten en drinken hier wel met 6 mensen voor bij elkaar € 36,00, dus € 6,00 per persoon. Daarbij heeft iedereen 2 drankjes op. Voor dit geld kun je dus geen inkopen doen en zelf staan koken.

Zo ondersteunen wij de lokale economie ook een beetje. Het meisje van de bediening wil graag een foto van ons maken en ook samen met ons op de foto. Wij maken er direct gebruik van door haar te vragen ook van ons groepje een foto te maken. Terug op de Ikinoo besluiten we de volgende dag bij hoog water te vertrekken in de richting van Banda met mogelijk nog een tussenstop op het Kur Island, een zeiltocht van 180 nm, maar daarover meer in het volgende verhaal. We plaatsen de dinghy weer op het dek, bergen de buitenboordmotor op en maken de Ikinoo weer klaar voor een tocht op zee.

Een kleine impressie van het dorpje, met diverse kleine winkeltjes, het restaurant, spelende kinderen
en een eenvoudige woning met vele planten in potten. 

Indonesie Dag 5

Omdat we met de huidige snelheid te vroeg aan zouden aankomen op de plaats van bestemming, besluiten we om 13:00 uur LT dat we zeil gaan minderen. Eerst verleggen we onze koers naar onze eindbestemming, we gijpen, plaatsen het derde rif en draaien alleen de kotterfok deels bij. De yankee laten we weg. Het is opnieuw een grijze dag met af en toe een bui of miezerregen. Dit laatste stuk moeten we goed op gaan passen voor vissers. Voor die tijd voeren we net buiten of op de grens van het economische territoriaal gebied tussen Indonesië en Australië. Daar mag niet worden gevist. Net binnen de grenzen, aan de zijde van Indonesië, wemelt het echter van de vissersboten. Als je op Marine Traffic kijkt, is het één grote wirwar van boten en netten want hier varen ze met netten met een eigen AIS-baken. Tussen elk baken zit ongeveer 1 nm. Een boot kan dus een visnet achter zich hebben met meerdere bakens. Wij zagen er met twee bakens, wat inhoud dat er een visnet achter hangt van 2 nm!!! De wind is toegenomen naar 20 -28 kn, met uitschieters naar 32 kn. Hierdoor blijft de snelheid tussen de 5-7 kn. De golven zijn ondertussen opgebouwd en we treffen golven aan van 3-4 meter. We nemen ook de kotterfok weg en zeilen zo alleen op het grootzeil, met drie riffen erin. verder. Het is een onrustige nacht geworden met weinig slaap. We kwamen een groep vissersboten tegen die met sleepnetten onderweg waren. Achterlangs is dan dus geen optie omdat je niet weet waar het net zich bevindt. Oproepen via de VHF heeft ook geen zin, want het personeel op deze boten spreekt geen Engels. We hebben ze wel 20 keer opgeroepen zonder een reactie. Op het laatst nam er iemand contact met ons op en melde ze dat zij stuurboord uit gingen. Ze passeerden ons op 1 nm afstand. De tweede keer dat we zo'n groep vissersboten tegenkwamen, veranderden deze direct hun koers. Hoe dichter we bij onze bestemming komen, hoe ruiger de zee wordt. De wind is onveranderd 20-28 kn. Vlak voor de ingang van de baai neem ik het stuur over, start de motor en ga al zeilend met de motor bij de baai in. Niet veel later ligt het anker vast in de grond. Deze oversteek zit er weer op.

Positie : 05°54.904'S 132°43.237'E
Log : 21.651 nm (127 nm gezeild en gearriveerd)
Motor : 187,1 h
Tijd : 23:30 h UTC (09:30 h LT)

----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com

Indonesie Dag 4

Het was een grijze dag, de zon deed zijn best en was ook even te zien, maar over het algemeen hadden we een grijze lucht. Af en toe krijgen we een bui met flink wat regen over ons heen en af en toe een echt Hollands miezerbuitje. De wind is overdag tussen de 15-20 kn en 's-nachts tussen de 20-25 kn. Dit patroon, van overdag minder wind dan 's-nachts meer wind, hebben we nu al een aantal dagen. We maken dus 's-nachts behoorlijke afstanden. We hebben opnieuw gevist, maar weer geen vis gevangen. Volgens mij is de Arafura zee, dat is de zee waar we al een aantal dagen overheen zeilen, gewoon leeg gevist, we zien ook nauwelijks dolfijnen. Het dagritme is een beetje hetzelfde, af en toe de windvaan wat aanpassen omdat de wind soms net uit een iets andere hoek waait en twee maal daags de zeilen aanpassen. 's-Morgens de yankee wat uitrollen en voor het donker wordt de yankee weer wat inrollen. Vandaag hebben we voor het eten wat restjes opgemaakt, dus niet echt gekookt. Op het moment van schrijven moeten we nog 127 nm zeilen tot aan onze bestemming. Dus morgen ochtend vroeg zijn we bij Uf Mar op de Kei Islands en liggen we rond deze tijd voor anker.

Positie : 07°51.777'S 133°12.540'E
Log : 21.542 nm (155 nm gezeild, nog 127 nm te gaan)
Motor : 186,3 h
Tijd : 00:00 h UTC (10:00 h LT)

----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com

Indonesie Dag 3

Het is vandaag niet zo zonnig als de afgelopen dagen. We zien regelmatig buien overtrekken. Wij houden het gelukkig droog. We hebben overdag 14-18 kn wind staan, een mooie wind om op te zeilen, ware het niet dat er een vervelend golven patroon staat, waardoor de Ikinoo met enige regelmaat een zwieper krijgt en te ver oploeft. Nadeel hiervan is dat de kotterfok bak komt te staan en de Ikinoo afremt, het is even niet anders Rond 16:00 uur horen we een luide knal. Snel kijk ik omhoog om te zien of dat de mast blijft staan. Daar is gelukkig niets mee aan de hand. Ik trek mijn zwemvest aan en besluit een controle rondje te lopen. Op zo'n rondje controleer ik alle splitpennen, belangrijke moeren, zoals van de giekneerhouder en de giek en natuurlijk de schoten op slijtage. Als ik de splitpennen van de voorste twee stagen heb gecontroleerd en mijzelf omdraai, zie ik het probleem. De rail waarop de beide spinakerboom koppen vast zitten, is van de mast afgekomen. Bij ons bestaat de rail uit twee delen, één voor de kleine boom voor de kotterfok en één voor de boom voor de yankee. Deze laatste is los gekomen en zit nog vast met vijf schroeven, de rest is afgebroken. Snel draaien we de yankee weg en nemen de boom los van de rail en bergen deze op. Die kan voorlopig niet meer worden gebruikt. Na even overleg met elkaar, besluiten we het grootzeil te hijsen en twee riffen te plaatsen. We starten de motor, draaien de kop in de wind en ik loop naar voren om het zeil te hijsen. Niet veel later staat het grootzeil gezekerd met een bulletalie. We zetten nog een, deels gereefde, yankee bij en zeilen weer de goede kant op. Zodra het donker wordt neemt de wind toe naar 20-27 kn met uitschieters naar 30 kn. We schieten lekker op zo. Als het mijn slaapbeurt is roept Sonja mij omdat de Ikinoo de verkeerde kant opgaat. De kotterfok staat opnieuw bak. We zien dat de golven zijn opgebouwd waardoor de Ikinoo meer zwiepers krijgt. We besluiten de kotterfok weg te draaien en ook de yankee wat meer te reven. Direct keert de rust weer aan boord. De Ikinoo blijft nu stabiel met 7-8 kn snelheid zijn koers vervolgen. Als ik 's-morgens wakker wordt, is de wind afgenomen naar 14-20 kn. We draaien de yankee weer deels bij en passen de koers wat aan. Een nieuwe dag staat voor de boeg.

Positie : 08°52.927'S 135°36.290'E
Log : 21.409 nm (148 nm gezeild, nog 280 nm te gaan)
Motor : 186,3 h
Tijd : 00:00 h UTC (10:00 h LT)

----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com

Indonesie Dag 2

We hebben een prachtige zonnige dag. De wolken die we vanmorgen zagen zijn opgelost. We hebben een wind schuin van achteren staan, met een kracht van 12-15 kn. De Ikinoo zeilt op 2 fokken rustig voor de wind uit. Aan het einde van de middag zien we een grote concentratie AIS-signalen, wat erop duid dat er een vissersvloot aan het vissen is. We zien 3 verschillende signalen, vissersschepen, sleepboten en netten met AIS-bakens, het is een grote wirwar van AIS-signalen. We draaien de kotterfok weg zodat we wat scherper kunnen zeilen om deze vloot te ontwijken. Ze vissen tegen de grens van het economisch territoriaal gebied van Australië aan. Ook zien we de Zwerver weer op onze plotter verschijnen. We hebben even contact via de VHF, leuk om elkaar midden op de oceaan te spreken. Als we onze koers veranderd hebben en de kotterfok weer hebben bijgezet, raken we de Zwerver snel weer kwijt. Zo varen we rustig de nacht in, terwijl we over stuurboord de vele lichten zien van de Indonesische vissersvloot. Gedurende de nacht neemt de wind verder toe naar 15-20 kn, de Ikinoo heeft hier wel oren naar en zeilt met hoge snelheid naar zijn bestemming. Voor het avondeten hadden we dit keer noedels met kip en groenten, dat alles klaargemaakt in de wok, heerlijk. Voor morgen is er voor mij nog een portie over. Als ik wakker wordt schijnt opnieuw de zon, wel is er meer bewolking.

Positie : 10°04.072'S 137°47.921'E
Log : 21.275 nm (136 nm gezeild, nog 428 nm te gaan)
Motor : 186,0 h
Tijd : 00:00 h UTC (10:00 h LT)

----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com

Indonesie Dag 1

Op de dinghy steiger staat een duidelijk waarschuwingsboord.
De tekst spreekt voor zich.

We gaan Australië verlaten, het land waar we te weinig tijd hebben doorgebracht, Ook het land met een mens onvriendelijke natuur, waarbij de zoutwater krokodil wel één van de meest agressieve is. We vertrekken voor de eerste etappe naar Indonesië, een afstand van 705 nm. We varen met een omweg om de vele vissersschepen voor de kust van Papua New Guinea te ontwijken. Om 07:15 h LT is het anker uit de grond en varen we op de motor weg. Eenmaal om de punt van het rif, waarachter wij voor anker lagen, gaat het BB uit. We zetten de yankee bij en zeilen met de motor bij door een passage met 5,5 kn stroming, gelukkig voor ons van achteren, waardoor we met ruimt 10 kn over de grond vooruit gaan. Eenmaal op zee, gaat de motor uit, zetten we het grootzeil en de yankee en zeilen richting onze bestemming. Er staat een mooie 15-18 kn wind en het is een prachtige zonnige dag. Aan het einde van de ochtend neemt de wind wat af. We halen het grootzeil weg en zetten de yankee en de kotterfok op hun spinakerbomen. Langzaam neemt de wind steeds verder af totdat we 8 kn wind overhouden. We zeilen nog maar de snelheid is eruit. Vandaag hebben we een culinaire dag, voor de lunch een Russische salade en voor het diner erwtensoep. Omdat de Ikinoo sterk rolt over zijn lengteas, halen we de kotterfok van de boom en zetten deze strak in het midden, het rollen wordt direct een stuk minder. Zo varen we de nacht in. Gedurende de nacht neemt de wind wat toe. We krijgen zelfs onze eerste squall over ons heen met veel regen. De squall is duidelijk op de radar zichtbaar. Als we 's-morgens allebei wakker zijn, halen we ook de spinakerboom van de yankee weg omdat de koers steeds meer richting halve wind gaat. Er staat nu 15-20 kn wind en het is deels bewolkt zodat we regelmatig in de zon zitten.

Positie : 10°47.819'S 139°54.073'E
Log : 21.148 nm (141 nm gezeild, nog 564 nm te gaan)
Motor : 186,0 h
Tijd : 00:00 h UTC (10:00 h LT)

----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com

Australië

We zijn, samen met de Incentive van Rik en Sanne, in Mackay in Australië aangekomen. Zij waren er een aantal uren eerder en hadden de haven moeten binnenlopen met 30 kn wind. Zo zie je maar weer wat een aantal uren kan schelen, wij hadden maar 15 kn staan. Het wachten op de officials en de afhandeling van het inklaren heeft best wel wat tijd in beslag genomen, mede omdat we net voor de lunch binnen kwamen.

Onze plaats in de Marina van Mackay.

We besluiten dan ook om vandaag rustig aan te doen en op de Ikinoo te blijven om samen met Rik en Sanne een biertje te drinken. We zijn het best wel zat. De volgende dag willen we naar een groot winkelcentrum om daar wat rond te kijken en de noodzakelijke boodschappen te doen. Omdat we op zoek zijn naar de bushalte, houden we een man staande, die spontaan aanbiedt ons even te brengen. Zo kan het gebeuren dat we 15 minuten later al rondlopen in een van de grootste winkelcentra die wij tot nu toe gezien hebben. We gaan ieder onze eigen weg, omdat we beide zo onze eigen interesses hebben. Tussendoor lunchen we bij een Thais restaurant, heerlijk gegeten. Aan het einde van de dag doen we gezamenlijk de boodschappen en slepen de volle rugzakken en tassen naar de bushalte. Een half uur later worden we netjes voor de Marina afgezet.

Shaw Island is in zicht met geheel links Burning Point.

Nadat alles is opgeborgen en we ons wat hebben opgefrist, gaan we samen met Rik en Sanne naar het restaurant omdat we zin hebben in een steak. Helaas, dat gaat even niet door. Er waren vandaag paardenraces op het strand wat veel mensen uit de wijde omgeving heeft aangetrokken. Veel van die mensen blijven hangen om hier wat te eten, te drinken en feest te vieren. Bij alle restaurants zijn de tafeltjes dan ook gereserveerd. Uiteindelijk belanden we in een kroeg waar ze goede bier en wijn hebben en die ook voorziet in een snelle hap of barfood zoals ze dat hier noemen, zoals pizza’s, patat, hamburgers en meer van dat soort eten. Ook hebben ze een band op het podium staan zodat er volop gedanst wordt. Veel dames zijn op hun paasbest gekleed, waarbij een groot aantal heren een wel heel apart tenue droegen. Een net overhemd met stropdas en een blazer, vaak ook nog een hoedje op en een vel gekleurde korte broek met nette schoenen met kousen.

Met alleen de yankee bij, zeilen we rustig verder.

Vooral die korte broek maakte het bijna lachwekkend. Na nog wat klusjes te hebben gedaan, vertrokken we dinsdag weer voor onze eerste etappe naar het noorden. We hebben nog 850 nm te gaan voordat we bij Thursday Island zijn en we hebben 25 dagen om daar te komen. Onze eerste etappe brengt ons naar Shaw Island. Een afstand van 40 nm met de wind pal van achteren. Het is een prachtige zeildag met veel zon en een lekker windje. Zodra we Burning Point voorbij zijn draaien we richting de ankerplek en valt de wind weg. We liggen hier heerlijk rustig voor anker. De volgende dag zeilen we alleen op de yankee naar de zuidoost kant van Whitsunday Island.

Op Whitesunday Island treffen we deze hagedissen aan.
Ze zijn helaas tam door het voeden door toeristen.

Om hier te komen moeten we door de Solway Passage, een smalle engte tussen twee eilanden waar continu veel stroming staat. Wij varen er doorheen met 4 kn stroming op de kont. Niet veel later liggen we voor anker op 10 meter water.  Als we voor anker liggen, besluiten we nog even naar de wal te gaan voor een wandeling in de omgeving. Men heeft hier een leuke wandeling uitgezet met mooie uitzichtpunten. Het strand is bijna wit en het zand voelt aan als poeder. Hier komen veel toeristen vanaf Airlie Beach naartoe met snelle RIB’s of motorcatamarans. Als ’s-avonds iedereen weer weg is en de rust weerkeert, blijven er een aantal boten over voor de nacht. De volgende dag varen we naar Hook Island. Ook nu moeten we weer door een smalle passage tussen de twee eilanden.

De muurschildering in de grot op Hook Island

Welke kant de stroming opstaat is hier niet alleen afhankelijk van eb of vloed maar ook van de windrichting. Als wij er op de motor doorheen varen hebben we 3 kn stroom tegenstaan en kruipen we met 2,5 kn door de pas. Het water kolkt in de passage. Even later zeilen we weer naar de Nara Inlet op Hook Island. Dit is een mooie smalle baai met een paar ankerplekjes. Zodra we voor anker liggen, hijsen we de dinghy op en laten haar te water voor een bezoekje aan de wal. Onder de dinghy treffen we een ongenode gast aan, die daar lekker zit te genieten in zonnetje. Voorzichtig til ik de oranje krab op en gooi hem terug in het water, We gaan naar de wal voor een korte wandeling naar een grot waar oude muurschilderingen aanwezig zijn. Heel indrukwekkend om te zien, zeker omdat ze zo oud zijn en nog steeds in goede staat.

Onze buurman met zijn zeiljacht op de rotsen.

In de bomen rond om ons heen zitten volop witte kakatoes die een vreselijk lawaai maken. Als ik terugkom bij de Ikinoo, zie ik tot mijn schrik dat mijn buurman scheef op de rotsen ligt. Hij heeft te dicht bij de kant geankerd en ligt nu dus vast. Er blijft dan niets anders over dan rustig blijven zitten en wachten totdat de vloed je boot weer laat drijven. ’s-Avonds laat drijft hij weer en verplaatst hij zijn zeiljacht naar een andere ankerplek. De volgende dag krijgen we van Rik en Sanne een paar foto’s toegestuurd waarop te zien is dat de witte geelkuif kakatoes bezit hebben genomen van de Incentive, overal zitten ze op de boot en ze zijn niet bang voor mensen.

Een witte geelkuif kakatoe op het zonnepaneel van de
Incentive.

We zeilen die ochtend gezamenlijk, op alleen de yankee, naar Airlie Beach. Onderweg vanuit New Caledonië was het ons opgevallen dat er een scheurtje in het grootzeil zat. Dat hebben we in Mackay provisorisch hersteld. De vorige dag zagen we echter dat er nog 2 scheurtjes aanwezig waren. Tijd dus om het grootzeil van de Ikinoo af te halen en naar de zeilmaker te brengen. Als ik bel met de zeilmaker, maakt hij direct tijd, ondanks dat het een feestdag is en alles is gesloten. Met dank aan Charles van Doyle Sailmakers in Airlie Beach. Een paar uur later sta ik met het grootzeil op de kant en word ik opgepikt. In de werkplaats rollen we het grootzeil uit en bekijken de schade. Ze gaan er direct werk van maken. Als ik onderweg ben naar de Ikinoo, stopt plotseling de buitenboordmotor er mee. Gelukkig kan ik al roeiend de Ikinoo bereiken. Als ik de kap van de motor afhaal, zie ik dat het filtertje voorzien is van een bruine drab. Tijd dus om de gehele carburateur te demonteren, uit elkaar te halen en schoon te maken en om ook het filtertje te vervangen. Ik denk dat iemand zo “leuk” is geweest om in mijn afwezigheid een slokje cola in de benzinetank te gooien. Na een uurtje werk loopt de motor weer. Drie uurtjes later word ik gebeld dat het zeil klaar is.

In de pub is de gehele dag livemuziek aanwezig, wel gezellig.

We spreken af voor de volgende ochtend om 10:00 uur. Als we het zeil weer op de Ikinoo hebben gehesen, beginnen we direct met het plaatsen van het grootzeil en het opnieuw aanbrengen van de zeillatten. Er staat 15-20 kn wind, niet een echt makkelijk klusje dus. Het lukt ons echter om zonder noemenswaardige problemen dit klusje te klaren. De Incentive heeft minder geluk, op het moment dat het anker is uitgezet en Rik de motor in zijn achteruit zet om het anker goed in de grond te krijgen, horen ze vreemde geluiden uit de motorruimte komen. Een paar dagen later wordt vastgesteld dat de keerkoppeling defect is geraakt. Zij moeten dus op zoek naar een bedrijf dat dit kan herstellen en die ook de onderdelen heeft. Gezamenlijk varen we ’s-avonds met de dinghy naar de kant en lopen naar het centrum, waar we in een gezellige pub terechtkomen met goedkoop bier, wijn en wat heel erg smaakte, heerlijke broodjes kebab.

De Ikinoo zeilend met de beide fokken op de
spinakerbomen.

Er is livemuziek, dus wordt het al snel heel gezellig. De volgende dag doen wij de laatste boodschappen omdat we verder gaan zeilen. Helaas moeten we afscheid nemen van Rik en Sanne, die gaan we in Indonesië weer terugzien omdat ook zij deelnemen aan de sail2indonesia rally. De volgende etappe voert ons naar Cairns, een etappe van 280 nm.  We verwachten er 2 dagen over te doen. We gaan de zeilvoering enigszins aanpassen, we zetten beide fokken op de spinakerboom en laten het grootzeil weg. Met 15-22 kn wind zeilt de Ikinoo heerlijk in de goede richting. Het voordeel van deze zeilvoering is dat je bij een wind die van achter invalt, binnen een hoek van + 30° voor de wind, niets behoeft te wijzigen aan de stand van de zeilen. Gijpen is er dus even niet bij. Dit scheelt een heel aantal keren naar het voordek gaan om spinakerbomen te wisselen, de bul talie om te zetten en het grootzeil te gijpen. Veel veiliger en rustiger dus, hadden we veel eerder mee moeten beginnen. We zeilen binnen het Great Barier Reef, net naast of binnen de scheepsvaart route en passeren met enige regelmaat eilandjes en onzichtbare riffen. Je moet dus met een grote regelmaat je koers aanpassen. Wij zeilen met de windvaan, waarbij het correct instellen en verstellen dus wel om enige nauwkeurigheid vraagt. Maar al doende leer je steeds beter de windvaan in te stellen. Na 24 uur hebben we er al 150 nm op zitten. Als we in dit tempo doorgaan, komen we in het donker aan. We besluiten op de rem te trappen, reven de yankee en brengen zo de snelheid terug naar 5 kn. De volgende dag om 08:00 uur liggen we voor anker tegenover de Marina van Cairns.

Overal in Australië kom je de meest bijzondere vogels tegen.

Dit is de laatste grote stad voordat je verder naar het noorden zeilt, zaak dus om goed te kijken naar eventuele reserveonderdelen. In deze stad ligt bij de jachtclub ook ons rally pakket klaar, bestaande uit een rally vlag, een waterdicht tasje en nog wat andere snuisterijen. Ook koop ik in Cairns een nieuwe Reel vismolen, omdat de anderen defect zijn geraakt en niet meer zijn te repareren. We blijven een week in Cairns omdat het weer niet echt meezit, er staat op zee erg veel wind. Onderweg zagen we een Nederlands zeilschip langs zeilen. Dat bleek de Zwerver te zijn van Hans en Astrid. Ik probeerde ze om te roepen via de VHF, maar we kregen echter geen contact. Later bleek dat als zij een technisch probleem hadden waardoor zij geen contact met ons konden krijgen. We hebben hen voor het laatst gezien op de Las Perlas Eilanden bij Panama. Na onze hernieuwde kennismaking help ik hen met het vullen van de gastanks. Ik ruil mijn Nieuw-Zeelandse lege gastank voor een volle tank.

Het cruise schip de Coral Princess komt binnen varen.

Met mijn vulslang vul ik daarna hun 5 kg tankjes met gas. Voorlopig kunnen ze weer koken. Hun jacht heeft 2 jaar op de kant gestaan gedurende de tijd dat zijn in Nederland waren vanwege de Corona epidemie. Omdat er meerder zeiljachten liggen, die mee gaan doen aan de sail2indonesia rally, organiseert een van de deelnemers een “meet and greed” bijeenkomst in een lokale club. We zijn er met 6 jachten, heel gezellig, alleen te veel nieuwe namen om ze allemaal te kunnen onthouden. We willen eigenlijk op zondag vertrekken, er staat echter te veel wind, 30-40 kn, niet echt aanlokkelijk en iets om op te zoeken. Op woensdag besluiten we te vertrekken. Op de dag van ons vertrek komt er een cruise schip binnen varen. Wij vinden het heel knap dat men schepen van dit formaat door de kleine aanloopgeul naar Cairns kan varen.

De man met de controle over de sleeplijnen.

We zijn nog nooit eerder vertrokken met de weerscondities zoals voorspelt voor de komende 24 uur. 20-35 kn wind met een grote kans op regen. Om 09:45 uur is het anker uit de grond en varen we naar open zee. Als we eenmaal de beide fokken hebben bijgezet, kan de motor uit en zeilen we op de windvaan naar onze volgende bestemming. In een overkomende buien zit veel wind, tot wel 32 kn. De Zwerver zit vlak achter ons. Zij varen in één keer door naar Thursday Island, een afstand van 480 nm. Wij gaan eerst nog een tussenstop maken aan de west kant van lizard Island. Met enige regelmaat komen we zeeschepen tegen, het is hier bijna net zo druk als in het kanaal bij Engeland. Midden in de nacht moet ik een smalle passage tussen twee riffen door varen met een ruimte van minder dan 0,8 nm. Zodra we er doorheen zijn, zie ik echter een vrachtschip wat ons tegemoet komt op nog geen 1 nm afstand.

Onze windvaan stuurt de Ikinoo naar zijn nieuwe bestemming.
De hengel met de nieuwe reel molen is zichtbaar. Op dat 
moment weten we nog niet dat het kunstaas al weg is.

De schipper roept ons, via de VHF op en we wijken beide naar stuurboord uit. Op nog geen 200 meter passeren we elkaar. Met enige regelmaat zien we ook vissersschepen, die geen AIS voeren. Het is dus zaak ook nu goed rond te kijken of dat er niet eentje voor je zit. De rest van de nacht hebben we veel regen en windvlagen. Om 07:30 uur liggen we voor anker bij Lizard Island. Omdat we niet veel geslapen hebben, duiken we eerst even voor een paar uur ons bed in. Als we wakker worden schijnt de zon. We laten de dinghy te water, plaatsen de buitenboordmotor en varen naar de kant. Op het strand aangekomen worden we echter weggestuurd, het blijkt toe te behoren aan een resort. Wel verteld hij ons waar de mooiste snorkelplek is. Daar aangekomen, rollen we de dinghy het strand op en gaan gezamenlijk snorkelen. Hij heeft niet overdreven, het koraal is prachtig met vele soorten en kleuren en natuurlijk prachtig gekleurde vissen en we zien zelfs een rog op de bodem liggen.

Zo ziet "campagnezeilen" er dus uit!

Na een goede nachtrust, halen we het anker weer op en zetten koers naar Thursday Island, een afstand van 340 nm. Als we de beide fokken hebben gezet, zeilen we met 12-17 kn wind naar onze volgende bestemming. De zon schijnt, de golven zijn grotendeels verdwenen en de Ikinoo zeilt met 5-6 kn snelheid, Sonja heeft hier een nieuwe naam voor bedacht “Champagnezeilen”, een term die we vaker zullen gaan gebruiken. Vandaag worden we tot tweemaal toe bezocht door een groep dolfijnen, ze zwemmen rustig met ons mee, alsof ze in slaap zijn gevallen. We sluiten de dag af met nasi met kip in satésaus. ’s-Nachts krijgen we opnieuw buien over ons heen waarin opnieuw bijna 30 kn wind zit. Ook zien we meer vissersschepen zonder AIS langskomen. De volgende dag begint zonnig maar gaat al snel over naar een grijze dag met regelmatig buien of miezerregen, een hele natte bedoening dus. We starten ook met vissen.

Gezellige sundowner bij de buren, met links Hans de jarige.

Na een paar uur zie ik in de buurt van mijn kunstaas een grote vis uit het water springen. Mijn hengel reageert niet en ook de lijn loopt niet naar buiten. Als ik twee uur later mijn kunstaas binnenhaal, is deze echter verdwenen, de stalen voorlooplijn is doorgebeten. We gaan nog steeds heel snel. De eerste dag leggen we 152 nm af, gevolgd door een dag van 155 nm en dat alleen op de twee fokken. We klagen nergens over. Ook de laatste dag blijft het een komen en gaan van miezerbuien zonder veel zon. Om 15:20 uur lokale tijd, ligt het anker vast in de grond bij Horn Island, de ankerplek tegenover Thursday Island. Hier liggen al vele mededeelnemers van de sail2indonesia rally voor anker.

Uitzicht vanaf de Ikinoo, de natuur blijft ons verbazen.

We hebben de 340 NM afgelegd met een gemiddelde snelheid van 6,25 nm per uur, en dat alleen op de beide fokken. Hier blijven we een aantal dagen hangen om boodschappen te doen, nog wat kleine klusjes uit te voeren, de verjaardag te vieren van Hans van de Zwerver die 70 jaar is geworden en om kennis te maken met de overige deelnemers. Vrijdag klaren we uit en vertrekken naar Indonesië, met als aankomstpunt het plaatsje Uf Mar op de Kei Islands in de Molukken, een afstand van 650 nm en voorlopig onze laatste grote oversteek. Maar daarover later meer. Voor onze rondreis door Indonesië maken we elke keer dat we een eiland aandoen een verslag met een kaartje van de ankerplaats, een beschrijving van de faciliteiten en natuurlijk wat wij hebben meegemaakt gedurende de dagen dat we op het eiland zijn en de zeiltochten tussen de eilanden.