Winter in Nieuw Zeeland

Dat maken wij natuurlijk weer mee, zitten we, vanwege de Corona pandemie, vast in Nieuw-Zeeland, wordt het Noorder Eiland getroffen door het slechtst mogelijk weer in honderden jaren. Volgens de media ter plaatse, komt dit soort weer maar eens in de 300 jaar voor, maar natuurlijk wel als wij er zijn. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen en de maand juli eens vanaf het begin doornemen. Wat hebben we zo al ondernomen of hebben we zo al gedaan.

Buikdansen op de muziek van de RDM-band.

Omdat er veel Amerikanen met hun zeiljacht in de jachthaven vastliggen, werd op zaterdag 4 juli de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag gevierd met een feestje op de River Side Drive Marina. Het feestje werd weer opgeluisterd met livemuziek van de RDM-band.

De Whangarei waterval na een paar regenachtige dagen.

Elke boot had wat te eten meegenomen om dat met anderen te delen. Zoals te doen gebruikelijk was er dus opnieuw veel te veel eten. Sommigen hadden zelfs vlees meegenomen voor op de barbecue. Er was zelfs één tafel geheel gedekt met alleen maar heerlijke toetjes. Nadat we onze buiken vol hadden gegeten, kregen we onverwachts een dansvoorstelling. Eén van de dames geeft namelijk buikdansles aan die vrouwen die dat leuk vinden. Om eenieder de voorderingen te laten zien, gaven de dames een demonstratie van hun kunnen, echt ontzettend leuk om naar te kijken. Na afloop werden de langs de kant starende heren op de dansvloer gehaald om met de verleidelijke dames te dansen. Prachtig om te zien. De middag vloog voorbij en na afloop nam iedereen het overgebleven eten weer mee terug naar de boot, weggooien kan altijd nog. Omdat het de laatste dagen wat meer regent, ben ik opnieuw een wandeling gaan maken naar de Whangarei Watervallen. Deze zien er nu wat ruwer uit dan de vorige keer.

Eén van de grot ingangen, de rotsen en de boomwortels zijn
spekglad door de miezerige regenval.

Er komt duidelijk meer water naar beneden. Op de kaart van de omgeving had ik gezien dat er in de buurt van Whangarei ook grotten zijn. De grotten staan erom bekend dat als je binnen bent en het licht uit doet, je de gloeiwormen aan het plafond ziet oplichten. Op, wat een zonnige dag leek te worden, ben ik naar de grotten toe gelopen. Een pittige wandeling gezien de afstand en het heuvellandschap. Bij het beginpunt van de rondwandeling van 2 km langs de drie grotten, staat duidelijk vermeld dat het betreden van de grotten geheel op eigen risico is. Aangezien ik alleen was en het ondertussen was gaan regenen, ben ik wel langs de grotten gelopen maar heb deze niet van binnen bekeken. Te glad en mogelijk ook met te veel water in de grotten. Misschien dat ik de grotten later nog eens ga bezoeken tezamen met anderen en voorzien van een hoofdlamp. Onder het wandelen werd ik wel getrakteerd op prachtige landschappen en trof ik ook een groepje lama’s aan. Leuk om te zien. We zijn natuurlijk niet alleen bezig met feestjes, het maken van wandelingen en andere leuke ontspanningen.

Lama's in Nieuw-Zeeland, het moet niet gekker worden.

Er wordt ook gewerkt. Met z’n tweeën hebben we, op een zonnige dag, het grootzeil en de yankee van de boot afgehaald. Vooral het grootzeil is hierbij een hele klus, omdat de zeillatten vast zitten in de wagens op de mast. Deze moeten dus eerst losgeschroefd worden, voordat je ze kunt verwijderen. Enkele dagen later kwam de zeilmaker de zeilen ophalen. Door het intensieve gebruik zijn er diverse slijtplekjes ontstaan die hersteld moeten worden. Ook hadden wij problemen met de uiteinden van zeillatten. Met enige regelmaat kwam, bij het ontreven van het grootzeil, de running backstay vast te zitten tussen het uiteinde van het zeil en de zeillat. Behalve dat dit ergerlijk is en veel tijd kost, is het ook niet goed voor de levensduur van het zeil. In overleg met de zeilmaker worden de zeillathoesjes beter afgewerkt tot aan het achterlijk en worden er bescherm hoesjes aangebracht over de uiteinden van de zeillatten. We zijn benieuwd. Bij de yankee hebben we het probleem dat het achterlijk begint te vibreren als er meer wind opsteekt. Dit is een zeer irritant geluid, kost ons volgens mij ook snelheid en beperkt de levensduur van het zeil. De oorzaak van dit probleem hadden we al snel gevonden.

Zeilen verwijderen.

Het achterlijk is voorzien van een trimlijn, die via de top van het zeil bij het voorlijk naar beneden komt.

Vijko acht het roer van zijn Canace.

Zo kun je dus aan de onderzijde van het voorlijk de spanning op deze lijn meer of minder maken, waardoor het vibreren van het achterlijk wordt tegengegaan. Wat blijkt, in plaats van een rekvrije dyneemalijn is hier een nylonlijn aangebracht waar rek in zit. Op het moment dus dat de wind wat toeneemt, rekt de nylon lijn dus uit, waardoor er ruimte ontstaat in het achterlijk om te gaan vibreren. Het vervangen van de nylonlijn door een dyneemalijn moet dit probleem dus oplossen. Over een paar weken zijn de zeilen gereed en kunnen we ze weer terugplaatsen. Eén van onze vrienden gaat terug naar huis en zijn vrouw in Finland. Hij was een week voor de Lock Down in Nieuw-Zeeland aangekomen. Door de Lock Down kon zijn vrouw echter niet meer overkomen. We hebben hem geholpen om de boot over te varen naar de jachthaven, waar deze op de kant wordt gezet, totdat ze weer terug kunnen komen.

Er ligt zo veel drijfhout dat de mensen erop kunnen staan.

Onderweg regende het volop, een hele natte bedoening dus. De gehele dag bleef het regenen. En dan gebeurt het onverwachte. Terwijl wij gezamenlijk met Wijnand en Marlies mosselen zitten te eten, begint het ’s-avonds steeds harder te regenen. Later blijkt dat er binnen 10 uur tijd 220 mm regen is gevallen en in 24 uur tijd zelfs 300 mm. Na het eten spelen we een spelletje klaverjassen. Tijdens het spelletje horen we met enige regelmaat dat er iets tegen de romp van de Ikinoo aan botst. We besteden er verder geen aandacht aan. Zelfs als onze gasten teruggaan naar hun boot hebben wij nog niet door hoe ernstig het is. Later hoorde wij van hen, dat ze de grootst mogelijke moeite moesten doen om bij hun boot te komen.

De loopbrug over de rivier heeft 2 meter onder water gestaan.

De normaal rustige rivier was één grote kolkende massa geworden met hele boomstammen die meegevoerd werden. Pas de volgende ochtend werd voor ons duidelijk wat er afgelopen nacht was voorgevallen. Veel boten waren de gehele nacht bezig geweest om boomstammen van hun romp af te houden. Op de rivier waren verschillende boeien verdwenen en het water is bruin. Ook nu nog drijft er nog volop hout, plastic, tuinmeubels, complete palmbomen en allerlei andere zaken door de rivier. Aan de andere kant van onze steiger heeft zich een grote hoeveelheid hout opgestapeld. Bij het lostrekken met een bootje, lopen de hulpverleners gewoon over het drijvende pakket hout heen. We proberen zo veel mogelijk plastic te verzamelen en doen dit in vuilniszakken. Een aantal grote takken wordt uit het water gehaald. Als het getijde keert en het weer opkomend water wordt, lukt het de hulpverleners om de meest grote bomen weg te slepen naar veiliger water waar het de boten die kan beschadigen.

De waterval is nu één kolkende massa water.

Zelfs dagen later is er nog volop drijfhout in de rivier aanwezig. Aan het einde van de ochtend, besloot ik om samen met vrienden naar de Whangarei Watervallen toe te gaan om te kijken hoe heftig het is en is geweest. We krijgen een lift naar boven, zodat we alleen maar naar beneden behoeven te lopen. Bij aankomst was de parkeerplaats boven bij de waterval helemaal vol. Veel mensen hadden hetzelfde plan. Het water komt met veel geweld aan, de wandelbrug over het water is maar net zichtbaar en nu afgesloten. De brug heeft volledig onder water gestaan. Aan de sporen te zien heeft het water zeker twee meter hoger gestaan. Als we het pad naar beneden toe aflopen, hebben we een mooi zicht op de waterval. Er komt heel veel water met geweld naar beneden. Beneden aangekomen zien we de ravage die het water heeft aangericht. Vele jonge bomen zijn afgebroken en meegevoerd.

Jonge boompjes hebben het watergeweld niet overleeft.

Hele bomen zijn los gerukt. Het wandelpad langs de rivier heeft zeker twee meter onder water gestaan. Delen van het pad zijn weggeslagen. Als we de rivier verder volgen, komen we bij een asfaltweg weg aan, die volledig onder water heeft gestaan. Overal zie je de aangerichte schade. Terug bij de Ikinoo, zie ik op het nieuws dat het iets verderop gelegen tankstation volledig onder water heeft gestaan. Er was een complete rivier ontstaan, waardoor er meter water door het tankstation heen liep. Twee weken later waren de sporen hiervan nog steeds goed zichtbaar. Later blijkt dat de schade nog veel groter is, bijvoorbeeld alle wandelpaden in de omgeving moesten worden afgesloten. In de heuvels hadden zich diverse grote aardverschuivingen voorgedaan, die bijna alle wandelpaden ontoegankelijk hebben gemaakt. Vele huizen hebben onder water gestaan en vele wegen zijn voor een periode afgesloten. Dit gaat nog wel even duren voordat alle schade is hersteld.

Een impressie van de schade, de getoonde wegen hebben volledig onder water gestaan

In de tweede helft van juli was er, op een zondag middag, een afscheidsfeestje georganiseerd voor alle Nederlandse en Belgische boten.

Meer dan voldoende eten en alles is even lekker.

Een aantal mensen gaat namelijk voor eind juli, voor onbepaalde tijd, terug naar Nederland of gaan half augustus alsnog vertrekken voor een zeiltocht richting Zuid-Afrika. De mensen die naar Nederland vertrekken gokken erop dat, ergens in april 2021, de grenzen weer open zijn en dat ze dus terug kunnen naar hun boot. Dit is echter helemaal niet zeker. Het oude vertrouwde recept van iedereen maakt wat te eten klaar en we delen het, blijkt ook nu weer uitstekend te werken. Dit keer heeft wel bijna iedereen vlees meegenomen voor op de barbecue.

Groepsfoto van de Nederlanders en de Belgen.

Het werd een hele leuke en gezellige middag met als hoogtepunt de mededeling van Roos van de Vagebond, dat zij in verwachting is van haar eerste kindje. Eind december is zij uitgerekend. Helaas gaan ook zij voor onbepaalde tijd terug naar Nederland. Als ze terug zijn varen ze dus verder met z’n drieën en natuurlijk de poes Bo. Op maandag is Sonja nar de kapper gegaan. Ze is het lange haar meer dan zat en wil alles eraf laten knippen. Dat zal wel even wennen worden. Toen wij vertrokken uit Nederland had Sonja ook kort haar. Dit heeft ze echter de afgelopen vier jaar laten groeien. Het resultaat mag er wezen, ze ziet er jaren jonger uit en staat haar wel pittig.

Gezelligheid kent geen tijd.

De rest van de maand brengen we door het huishoudelijke klusjes, waaronder het vervangen van de voetpomp in de keuken. Deze had de brui eraan gegeven, pompen hielp niet meer, er kwam gewoon geen water meer uit het kraantje. Bij het demonteren kwam ik er ook achter dat het pompje al een tijdje aan het lekken was. De gehele houten vloer was doornat. Gelukkig is dit soort pompjes over de gehele wereld te koop. Het vervangen was dus na één dagje klussen al geregeld. Ook hebben we regelmatig bezoek van vrienden, soms eten ze met ons mee, andere keren komen ze alleen op de borrel.

Peddels de bootpoes.

Tijdens één van de bezoekjes hadden onze vrienden Niels en Bibi hun poes Peddels meegenomen. Zodra ze binnen was, werd de gehele boot onderzocht. Al na korte tijd voelde ze zich thuis en ging lekker in een hoekje liggen slapen. Bij één van onze gesprekken kwamen we tot de conclusie dat de tijd, in Nieuw-Zeeland, nu wel heel snel gaat. Veel mensen zullen dit misschien wel herkennen. Als kind zijnde is het leven één grote ontdekkingsreis en lijkt de tijd heel langzaam te gaan, vakanties duurden eeuwig, maar de dagen op school ook. Je doet zo veel nieuwe indrukken op, doet nog zo veel dingen voor de eerste keer, je moet nog zo veel leren en ervaren, het leven lacht je toe. Dan, als je ouder wordt, veranderd er iets, de tijd lijkt steeds sneller te gaan. De eerste twintig jaar van je leven leken wel een eeuwigheid. Van twintig naar dertig jaar gaat al wat sneller, je bent bezig iets voor jezelf op te bouwen, een carrière, een gezin, een plekje voor jezelf. Van vijftig naar zestig jaar is echter zo voorbij. Als wij onderweg zijn, met onze Ikinoo, is elke dag er één met nieuwe indrukken, nieuwe mensen, nieuwe culturen, een andere ankerplek, een dag op zee, je bent weer op ontdekkingsreis, de dagen lijken wel weer veel langer. Nu we echter, door de Corona pandemie, vastliggen in Nieuw-Zeeland, gaat de tijd weer steeds sneller. Je doet veel van hetzelfde en doet helaas minder vaak nieuwe indrukken op. Dit jaar worden we allebei al vijfenzestig jaar. Ik leerde Sonja kennen op haar tweeënveertigste verjaardag, waar is die tijd gebleven. Zo waren we deze maand dus ook al vier jaar onderweg, het vertrek staat in ons geheugen als de dag van gisteren. Maar zoals een wijs man eens heeft gezegd, het is niet de tijd die voorbijgaat, het zijn wij die voorbijgaan. Ook als wij er niet meer zijn, is vadertje tijd nog steeds aanwezig.