Kei Islands

De positie van onze ankerplek was 05°54.904'S 132°43.237'E

We zijn, na 705 nm te hebben gezeild, aangekomen op onze eerste bestemming in Indonesië, het plaatsje Uf Mar op een van de Kei Islands. Hier komen alle zeiljachten die meedoen aan de Sail2Indonesia rally bijeen om in te klaren in Indonesië, een procedure, die na later zal blijken, heel wat voeten in de aarde heeft, maar daarover later meer. Eerst iets over het eiland en de ankerplek. De Kei Islands behoren tot een eilandengroep van de Molukken. Wij zijn aangekomen op Kai Kecil (klein Kai eiland). Dit eiland heeft een oppervlakte van bijna 400 km2. Tual is de grootste plaats op dit eiland. Behalve in deze plaats, tref je nergens anders geldautomaten of supermarkten en groentemarkten aan. Om dus geld te kunnen pinnen, moet je een uur met de taxi rijden om een betrouwbare werkende automaat aan te treffen.

Onze taxi met chauffeur bij de BNI geldautomaat.

De BNI, de BCA, de Mandiri en de Nippo banken zijn betrouwbaar en veilig. Pas op met het wisselen van valuta, er zijn hele slimme handige biljetten goochelaars bij, die je geldt voor je ogen uittellen, maar als je het later natelt toch biljetten hebben achtergehouden. De ankerplek bij Uf Mar ligt in een baai die zuid georiënteerd is, waardoor de golven wel enigszins de baai binnenkomen. Wij lagen er nogal te rollen. In de baai is een grote betonnen steiger in een U-vorm. Deze staat op geen enkele zeekaart, ook niet op onze Navionics kaarten. Als je naar binnen vaart kun je het beste net voorbij de steiger aan stuurboord je anker uitgooien. Hier lig je nog het meest beschut. De ankergrond bestaat uit zware klei en zand. Je anker graaft zich dus diep in en je ligt goed vast.

Staande op de betonnen steiger kun je landplaats voor de 
dinghy's zien. Gedurende de drukke tijd werden deze bewaakt.

Om met de dinghy aan land te gaan, kun je beter geen gebruik maken van de betonnen steiger, bij laag water kan je dinghy namelijk onder de steiger drijven met alle gevolgen van dien. Het beste is om met je dinghy naar het strand te varen die zuidelijk van de steiger ligt. Hier staat in de hoek met de steiger haast geen swell en kun je rustig aan land gaan en je dinghy het strand optrekken en vastleggen met een lijn aan een boom. Het inklaren ging niet eenvoudig. Het eerste plan was dat men met een RIB de officials bij ons aan boord zouden brengen. Na één boot te hebben afgehandeld, was een groot deel van de groep zeeziek. De procedure werd daarom dus verplaatst naar een zaaltje in het “Gasthuis” waar alle officials een bureau kregen met de benodigde stoelen. Het computersysteem liet het echter afweten, zodat we, na uren te hebben gewacht, onverrichte zaken maar weer teruggingen naar onze boten.

Twee van de leiders van het inklaringsteam, nadat we alle
papieren hadden gestempeld en ondertekend.

Wel werden alle onze papieren en onze pasporten ingenomen, met de belofte dat ze de volgende dag om 09:00 uur terug zouden zijn. Je raad het al, wij waren er de volgende ochtend, echter er was geen official te bekennen. Aan het einde van de dag kwam een deel van de delegatie terug en stapten in 2 RIB’s om de boten te bezoeken. Wij kregen een stapel papieren die wij moesten voorzien van onze bootstempel en die moesten worden ondertekend. We dachten dat we nu klaar waren, niets is echter minder waar. Met deze stapel papieren moet je nog naar de havenmeester voor de Poort Clearance. Op deze man hebben we dagen zitten wachten. Samen met de rest van de documenten kon je nu je Port Health Quarantine Clearance aanvragen. Pas de avond voor vertrek hadden wij al onze papieren rond.

De start van de processie, iedereen liep achter de slang aan 
naar het einde van het haventerrein.

Het hele proces heeft 4 dagen in beslag genomen en is zeer traag, waarbij de systemen niet op elkaar zijn afgestemd, zodat je hetzelfde document meerdere keren moet inleveren. Wij waren blij met onze agent Raymond Lesmana, die ons vooraf had geadviseerd van alle documenten 5 kopieën te maken. Aan de wal troffen we een busje aan, die sim-kaartjes verkoopt en installeert. Voor 32 Gb-data en onbeperkt bellen en Sms’en betaal je hier € 10 per maand, dat was dus snel geregeld. We zijn weer online en kunnen vrienden en familie een berichtjes sturen dat we veilig zijn aangekomen. Tussentijds ging het officiële deel van onze aankomst gewoon door. Op de derde dag na onze aankomst was er een officieel welkom. Op de betonnen steiger werden we eerst verwelkomd door de regent van dit eiland. Iedereen moest met iedereen op de foto met daarbij de vlag van het land van herkomst. In een lange processie volgden wij daarna de groep naar de grens van het havengebied.

De priesteres met haar twee hulpjes. Even later werden wij
gezegend met het water uit de kokosnoot.

Vanaf hier werden we met busjes naar de grens van het dorpje gebracht. Sonja had het geluk met de jeep van de regent mee te mogen rijden. Op de grens van het dorpje werden we ontvangen door een priesteres en de dorpsoudste. Hier werden wij door de priesteres gezegend voor onze reis en was er een ceremonie met de dorpsoudste. Daarna ging het te voet verder naar het centrum van het dorpje. Bij elk huis stonden mensen die graag met je op de foto wilden. Op de vraag waar wij vandaan kwamen, antwoorden wij steeds “Balanda”, wat staat voor Nederland. De mensen werden dan helemaal enthousiast. Na aangekomen te zijn bij het huis van de regent volgden er diverse speeches van officials.

Een jonge groep dansers met een speciale dans.

Ook een van de zeilers nam het woord en sprak een woord van dank uit voor dit hartelijke ontvangst. We kregen diverse dansen te zien en er was een joekelille groep die een aantal prachtige nummers lieten horen. Ook dansten we met de lokale bevolking en soort van lijndance. Heel hilarisch aangezien de bewegingen niet alleen met de voeten maar ook met de handen worden uitgevoerd. Aansluitend werd ons een lunch aangeboden.  Een eenvoudige, maar smaakvolle maaltijd van op drie manieren bereide rijst, diverse groentegerechten en een stokje saté. Hierbij zijn de meeste gerechten koud of lauw. Op de tafels stonden overal flesjes water voor het lessen van de dorst.

Een andere groep met danseressen in hun originele kledij.

Men wilde ons het lokale strand laten zien waar grote golven staan, een ideale surfstek dus. De zee is hier schitterend mooi maar woest. Sonja was achtergebleven in het dorpje. Na dit alles werden we weer met taxi’s teruggebracht naar het havengebied. Daar aangekomen kon ik Sonja niet vinden, die was nog steeds in het dorpje. De man die de gehele dag alles aan elkaar gepraat had, bood Sonja aan om achter op zijn scooter te stappen, zodat hij haar kon terugbrengen naar het havengebied. Zo gezegd zo gedaan, zag ik even later Sonja aankomen rijden. De mensen zijn hier echt zo vriendelijk. Omdat wij nog steeds geen contact geld hadden, stapten we in een taxi met gids. Dat viel even tegen, je bent meer dan een uur onderweg on in Tual te komen.

Het strand waar men een resort wil bouwen. De zee is erg ruw,
niet echt een plekje om even te gaan zwemmen.

Dit is de enige plaats waar banken zijn waar je geld kunt pinnen. De chauffeur bracht ons naar een vestiging van de Bank National Indonesia. Na wat geld te hebben opgenomen zijn we doorgereden naar een supermarkt waar Sonja nog wat boodschappen deed en we 12 flessen water konden inslaan. Toen we eenmaal terug waren in het havengebied was het gaan regenen. We hielden het voor die dag voor gezien en zijn teruggegaan naar de Ikinoo. Wel troffen we nog iemand aan die de rail voor onze mast meenam om deze weer recht te maken. Dit is een moeilijk klusje omdat aluminium de nijging heeft snel te scheuren of te breken. De volgende dag ben ik met een aantal andere zeilers opnieuw naar Tual gegaan om inkopen te doen. Ik had van Sonja een boodschappenlijstje meegekregen. In de supermarkt zelf kon ik niets vinden van wat er op het lijstje stond. Wel vond ik Maria koekjes dn diverse andere lekkernijen die ik niet kon laten liggen.

Veel stalletjes met groentes, behalve bananen en citroenen,
is er  weinig fruit, wel veel verschillende groentes.

Op de Islamitisch markt kon ik verse groente en fruit inslaan. Genoeg voor de komende week. Met een auto vol mensen en boodschappen reden we terug naar de boot. Die avond gingen we met z’n allen naar de kant. Op het terrein is een keuken die warme maaltijden klaarmaakt tegen hele schappelijke prijzen. Ook hebben ze grote flessen met Bintang bier, van 0,75 l per flesje. Sonja nam bami goreng en ik pittige nasi goreng. Voor deze twee maaltijden betaalden we IDR 45.000 of wel € 3,00, daarvoor kun je zelf niet koken. Zo werd het een gezellig namiddag en avond met prachtige livemuziek. In het donker voeren we terug naar de Ikinoo. Omdat de elektronische zeekaarten voor Indonesië niet betrouwbaar zijn, zijn we met een groepje bijeengekomen om

Mooie flessen Bintang bier, de avond kan niet  meer stuk, 

Google-Earth foto’s om te zetten naar kaarten, zodat je deze als laag kunt aanzetten in het programma Open-CPN. Helaas, na vele uren proberen kregen we dit niet werkend. Later bleek dat een van de programma’s een verkeerd versienummer had. Na een lunch van koude Gadogado met gele rijst genuttigd te hebben, die door locals hier op het strand terplekke wordt bereid, trof ik de man aan die onze spinakerboom rails hersteld had. Snel ben ik teruggegaan naar de Ikinoo om de rails te monteren. Die avond hadden we een officieel afscheidsdiner, in aanwezigheid van opnieuw alle officials en iedereen die ook maar een beetje belangrijk is. Opnieuw waren er speeches, dansvoorstellingen, een optreden van de ukelelegroep en werd er gedanst.

De ukelelegroep met een mix van jong en oud.

De maaltijd werd in buffet vorm voorgeschoteld. Heerlijk gerechten stonden er op de tafels. Te veel om ze allemaal te proeven. Zo kwam er een leuk einde aan deze eerste week in Uf Mar. Aangezien nu iedereen de juiste papieren heeft ontvangen, vond men het tijd worden om verder te gaan. Voordat we naar Banda zeilen, willen we nog een mooi strand bezoeken aan de noordwest kant van het eiland. Een afstand van 24 nm zeilen. De volgende ochtend vertrokken een groot aantal boten gelijktijdig de ankerplek en werden we uitgeleide gedaan door een marine boot van de officials met opnieuw alle belangrijke en minder belangrijke mensen aan boord.

Een impressie van de welkomst dag met de dorpsoudste en prachtige danseressen

De boot voer mee tot aan de opening van de baai. Onder zeil voeren we met z’n allen naar buiten. Met een groepje van 7 boten vertrokken wij naar ankerplek nabij Ngurbloat Beach.

Onderweg komen we dit soort vissersbootjes tegen. In de verte
zijn de boeien zo zichtbaar waar we net langs zijn gezeild.

We hebben prachtige 8-15 kn wind en de zon schijnt volop, champagne zeilen dus. Onderweg zien we voor ons een heel veld opdoemen met boeien. De vraag is, zijn het netten of is het een zeewier plantage. We nemen geen risico en zien aan bakboordzijde van het veld een smalle corridor langs de kust van een eiland, waar we doorheen kunnen zeilen. Wij zijn samen met de Zwerver de eersten die er doorheen gaan. Op de kaart varen we over land!!! Aan de andere kant van het veld worden wij geconfronteerd met drijvende houten constructies met hutjes erop. We zijn er nog niet achter wat hiervan de functie is. Wel moet je goed oppassen en niet te dicht langsvaren aangezien deze constructies voor anker liggen. 

Onderweg zie je veel van dit soort houten drijvende 
constructies die met een stevige lijn vast liggen aan een anker.

Voor je het weet heb je een lijn in je schroef. Een maal aangekomen bij de ankerplek, blijkt het ankeren geen eenvoudige opgave. Ook hier zijn de Navionics kaarten absoluut niet betrouwbaar. Er blijkt een koraalrand onder water te liggen die redelijk ondiep is. Met enige regelmaat keren we terug naar zee omdat voor ons het water te snel ondiep werd. Een boot met hef-kiel, met een diepgang van 1,3 meter, raakte zelfs de bodem. Na een aantal keren proberen lukt het ons om de ankerplek te bereiken. Niet veel later liggen we weer vast als een huis. Tijd voor een ankerbiertje. De volgende dag ga ik samen met Astrid van de Zwerver op onderzoek uit om in het dorpje van het Ngurbloat Beach te zoeken naar een restaurantje wat open is en waar we ook bier kunnen bestellen. 

Hoe mooi kan een strand zijn, woorden schieten hier te kort.

We varen met de dinghy naar de kant en lopen deels over het maagdelijke strand en deels over de plaatselijke "hoofdweg" verder het dorpje in. We vinden een man die ons graag koud bier verkoopt. Niet veel later vinden we ook een restaurantje wat open is. We maken een afspraak voor 15:00 uur en lopen terug naar het centrum van het dorpje. Onderweg kopen we nog een aantal flessen bier bij het mannetje dat ons eerder aansprak. Het dorpje is klein en men leeft er hoofdzakelijk van de visserij en deels van de toeristen die hier komen.

De plek om te luieren en te genieten van de rust en de natuur.

Het blijkt dat de inwoners van Tual, hier hun vakantie houden of een aantal dagen komen uitrusten. Het draait dus echt op de lokale toerisme. 's-middags keren we met de dinghy terug bij het restaurantje, waar we bier en heerlijke mango vruchtensap bestellen. Het bestellen gaat met handen en voeten en natuurlijk Google Translate. De bediening spreekt geen woord Engels of Nederlands. Maar het lukt ons alles te bestellen wat we willen eten en drinken. Het eten valt wat tegen, de nasi is prima, maar de noedels komen uit van de kant en klare pakjes, aangevuld met wat groente en ketjap. Maar ja, we eten en drinken hier wel met 6 mensen voor bij elkaar € 36,00, dus € 6,00 per persoon. Daarbij heeft iedereen 2 drankjes op. Voor dit geld kun je dus geen inkopen doen en zelf staan koken.

Zo ondersteunen wij de lokale economie ook een beetje. Het meisje van de bediening wil graag een foto van ons maken en ook samen met ons op de foto. Wij maken er direct gebruik van door haar te vragen ook van ons groepje een foto te maken. Terug op de Ikinoo besluiten we de volgende dag bij hoog water te vertrekken in de richting van Banda met mogelijk nog een tussenstop op het Kur Island, een zeiltocht van 180 nm, maar daarover meer in het volgende verhaal. We plaatsen de dinghy weer op het dek, bergen de buitenboordmotor op en maken de Ikinoo weer klaar voor een tocht op zee.

Een kleine impressie van het dorpje, met diverse kleine winkeltjes, het restaurant, spelende kinderen
en een eenvoudige woning met vele planten in potten.