De oostkust van Spanje

Onze eerste ankerplek in Spanje, opnieuw geen wind.

We verlaten Ibiza met een bezwaard hart, hier hadden we nog wel wat langer willen blijven, het werd echter te gezellig en dan is het onze ervaring, wordt het echt tijd om te vertrekken. We halen het anker op en zetten koers naar zee. De bestemming is de oostkust van het vasteland van Spanje. We varen, voor de eerste stop, naar een ankerbaai noordelijk van Cape Negre. Voor de verandering kloppen de weersvoorspellingen vandaag eens wel. Al na een uurtje op de motor gevaren te hebben, komt er bruikbare wind en kunnen we zeilen.

Het uitzicht op de vuurtoren van Cape Negre.

We halen onderweg zelfs snelheden van 7 kn. Pas een uur voor aankomst, komen we onder invloed van het vasteland en draait de wind tegen. De laatste 3 nm varen we op de motor naar de ankerplek voor die nacht. Niet veel later ligt het anker vast in de zandgrond. Tijd voor een ankerbiertje. De volgende dag is het maar een klein stukje naar de jachthaven bij de plaats Calpe. Bij aankomst staat men ons op te wachten om de lijnen aan te pakken. Niet veel later liggen we netjes vast. Tijd om het stadje Calpe te gaan bezoeken. Nadat ik de omgeving wat heb verkend, ga ik samen met Sonja naar de kant.

De start van de stadswandeling is op de Placa Dels Mariners.

Hier staat een treintje voor de toeristen, waarmee we een tochtje maken door Calpe. Onze eerste indruk is dat er wel erg veel hoogbouw is, niet een plaats waar wij zouden willen wonen. Als we terug zijn, kiezen we een terrasje in de zon voor een heerlijk biertje met wat hapjes. De volgende dag wandel ik samen met Wim en Maroesjka naar het centrum van Calpe. De route voert ons langs de kust. In het centrum volgen we een toeristische wandelroute door het plaatsje, waarbij je onderweg dus allemaal leuke plekjes ontdekt.

Een deel van de oude stadsmuur, waarbij er een restaurant
is gevestigd in het linker deel.

Bijna de gehele route is auto vrij. Je slentert dus rustig door allemaal nauwe straatjes en langs terrasjes en, wat nog heet meest belangrijke is, leuke bezienswaardigheden. Bij terugkomst besluiten we nog even wat te drinken, waarbij Sonja zich bij ons op het terrasje voegt. ‘s-Avonds gaan we met z’n vieren uit eten bij een van de vele restaurantjes langs de kust. Het wordt tijd om weer verder te varen. Helaas staat er de volgende dag een wind die de jachthaven in blaast. De combinatie van een zeer krappe aanlegplaats en de strak doorstaande wind, maken het voor ons bijna onmogelijk om te vertrekken.

Een indruk van de wandeling door het oude centrum met veel mooie muurschilderingen en leuke
smalle straatjes en trappetjes.

We blijven dan ook maar een dag langer. De volgende ochtend vertrekken we voor een tochtje naar de ankerplek bij het plaatsje Albufereta. Dit is echt een nietszeggend stukje van de Spaanse kust.

Onze ankerplek bij Isla Tabarca, overdag vol met boten.

We zijn de volgende dag dan ook al snel weer vertrokken. Ditmaal zetten we koers naar een zeer toeristisch plekje, de ankerplek bij het eilandje Isla Tabarca. We zijn gelukkig vroeg vertrokken, onderweg zie ik namelijk op de plotter het AIS-signaal van veel boten die dezelfde kant op gaan. Als we aankomen kunnen we een goed plekje uitzoeken. Binnen een uur stroomt het helemaal vol met zeiljachtjes en vooral veel motorboten. Hier komen de Spanjaarden zelf naartoe met hun schepen, om zich een dagje te ontspannen en heerlijk te eten.

Onze ankerplek bij Isla Tabarca, na het vertrek van de vele
boten is het hier heerlijk rustig.

Er zijn zelfs restaurants bij die een taxi service hebben, waarbij mensen, die een tafeltje hebben gereserveerd, met een RIB van hun boot worden opgehaald en teruggebracht. Vlak voor de schemering vindt er een grote uittocht plaats en blijven we met vijf boten voor anker over. De drie dagen dat we hier liggen, is het scenario iedere dag hetzelfde. Wel heel gezellig. Zelf gaan we ook een keer aan de kant eten, wat echter niet veel voorstelt. Ook maak ik nog een wandeling, waarbij ik in twee uur tijd het gehele eiland rondloop.

Een impressie van de wandeling rond het eiland, vooral het dorpje is het bezichtigen waard.

Na drie dagen houden we het voor gezien en varen we verder naar de ankerplek bij de plaats Torrevieja.

Onze ankerplek bij Torrevieja, een prachtige plek om te liggen.

Net zoals bij de voorgaande tochten, staat er opnieuw geen wind, dus varen we alles op de motor. Bij de plaats Torrevieja zijn drie jachthavens die door twee grote strekdammen worden beschermd. Echter binnen de strekdammen is ook voldoende plaats om te ankeren. Je ligt hier heel goed beschermd tegen alle windrichtingen. Nadat we voor de tweede keer hebben geankerd, bij de eerst plek werden we weggestuurd omdat te veel in het vaarwater van de schepen lagen die uit de jachthavens vertrekken of juist aankwamen, liggen we weer netjes vast op zandgrond. Hier treffen we Wim en Maroesjka van de Magnificent Beast weer aan.

Het treintje dat ons de bezienswaardigheden van Torrevieja
liet zien. Lekker toeristisch.

‘s-Middags ga ik samen met hen op verkenning om een goede supermarkt te vinden. We vinden alleen een kleine Supermercado voor de dagelijkse boodschappen. Met wat boodschappen voor de komende dagen keer ik terug naar de Ikinoo. De volgende dag bezoek ik alle jachthavens om te bekijken waar het voor ons het makkelijkste is om aan de wal te gaan en de dinghy achter te laten. Geen van de  jachthavens heeft een dinghy voorziening en echt welkom ben je er ook niet. Wel wat vreemd gezien de grote ankerplek die er voor hun deur ligt. Uiteindelijk kom ik bij een strandje waar ik denk dat het wel mogelijk is om de dinghy achter te laten.

Bergen met zout liggen te wachten op klanten.

In de middag besluiten we, met z’n vieren naar de kant te gaan en een toeristisch treintje te nemen. Ik breng eerst Sonja en Maroesjka naar een jachthaven van waaruit het makkelijk is om naar de stad te lopen. Daarna vaar ik samen met Wim naar het strandje, wat ik eerder had gevonden, waarbij we de beide dinghy’s met een kabel aan elkaar vastmaken. Met z’n vieren lopen we vervolgens naar het startpunt van het toeristische treintje. We maken met dit treintje twee tochtjes. De eerste voert ons naar de zoutvlaktes van Torrevieja of wel de Salinas de Torrevieja. Hier wordt, tot op de dag van vandaag, al eeuwenlang zout gewonnen uit zeewater.

De roze zoutkorst is hier duidelijk zichtbaar.

We krijgen, door een Engelstalige gids, uitleg over deze activiteit, waarbij het verhaal echter grotendeels verloren gaat door de snelheid en het beperkte volume waarmee ze het verhaal verteld. Zo legt ze uit hoe het verschil ontstaat tussen wit zout en roze zout. Het meeste roze zout wordt gewonnen in de Khewra zoutmijn in Pakistan waar het zout roze kleurt door het aanwezige ijzeroxide in het zout. Het zout in Torrevieja kleurt roze door de aanwezigheid van microalgen die rijk zijn aan betacaroteen. Deze plaats is ook bekend door het gegeven dat hier een van de etappes van de ronde van Spanje van start ging. Zo leer je nog eens wat op je oude dag.

Als we eens niet aan de wal eten, maakt Sonja soms de meeste
geweldige maaltijden klaar. Daarvoor hoef je dus niet uit eten.

Omdat we moeten wachten voor het vertrek van ons tweede tochtje, lopen we de stad in. Hier vinden we een Belgische friettent annex restaurantje. Ze hebben hier alles wat we in Nederland ook kennen. We bestellen dus wat te drinken en natuurlijk patat, bitterballen en een frikandel speciaal. Hoe Hollands wil je het hebben? We genieten er volop van. Het tweede tochtje voert ons langs de bekende stranden van Torrevieja. Dit geeft je een redelijke indruk van de uitgestrektheid van deze plaats en de diverse woonwijken die langs de kust zijn gebouwd. Veel van de woningen zijn echter gedateerd en vertonen betonrot door de matige kwaliteit van het bouwmateriaal. Niet het soort wijken en woningen waar wij naar op zoek zijn.

Het Europese kampioenschap zeilen met schaalmodel jachten.

We sluiten de dag af met een diner bij één van de restaurantjes in de jachthaven. Terwijl wij hier voor anker liggen, vinden er wedstrijden op Europees niveau plaats met model zeilbootjes. Er wordt gestreden in diverse klassen. Per dag worden er meerdere wedstrijden gevaren, waarbij regelmatig het parkoers veranderd. Met enige regelmaat hoor je iemand schreeuwen dat hij protest indient vanwege een verkeerd uitgevoerde manoeuvre van een concurrent. Het is best een hele leuke sport om naar te kijken.

We varen samen met de Magnificent Beast de laatste etappes.

Het wordt tijd om onze tocht richting Cartagena voort te zetten. Zodra we de beschermde ankerplek van Torrevieja hebben verlaten, rollen we yankee uit omdat er 9-10 kn wind staat. Helaas is het maar van korte duur, zodat we de rest van de tocht op de motor varen. Onderweg ben ik nog wel aan het vissen. Als Sonja naar de punt van de hengel kijkt, ziet ze dat deze enigszins krom staat. Snel haal ik de lijn binnen. We hebben een kleine Bonito, of wel witte tonijn, aan de haak geslagen, De vis is te klein dus zetten we hem weer terug in het water.

Onderweg komen we nog regelmatig bootjes tegen die aan
het vissen zijn.

Niet veel later hebben we er nog eentje aan de haak, die we opnieuw zijn vrijheid teruggeven omdat hij te klein is. Ook de derde krijgt zijn vrijheid terug vanwege zijn afmeting. De witte tonijn kan 140 cm lang worden met een gewicht van 33 kg. De vissen die wij vingen waren circa 40 cm met een gewicht van 2 á 3 kg. Jammer, vandaag geen vis op het menu. Voor vandaag hebben we een ankerplekje opgezocht nabij El Gorguel, een klein vissersdorpje met een camping en zwarte stranden. Hier lig je dus echt in the middle of nowhere. Er is geen bereik voor je telefoon, dus ook geen Internet. Wel heel erg rustig zo zonder die moderne technieken. Na een heerlijke rustige nacht, varen we de volgende ochtend de laatste paar mijlen naar de jachthaven van Cartagena. De laatste mijlen van onze wereldreis, want in Cartagena gaat de Ikinoo in de verkoop en starten we een nieuw avontuur. Maar daarover meer in ons volgende en tevens laatste blog.