Genootschapseilanden deel 3

Onze ligplaats voor 7 weken 

Eindelijk, we kunnen weer verder met onze zeilreis. Wel met een geweldige knoop in onze maag omdat het vertrouwen in de motor niet echt groot is na de afgelopen gebeurtenissen. Maar voor het zo ver was dat we konden vertrekken, is er het nodige gebeurd. Ons pakketje met onderdelen was, sinds het vertrek uit Australië, zoek. Na meer dan een week gewacht te hebben, hebben wij dit gemeld bij de leverancier. Gelijk is men een zoekactie gestart. Wij hadden daar echter niet heel veel vertrouwen in. In overleg met de leverancier van de onderdelen, is er een tweede pakketje verstuurd met een andere transporteur. Een paar dagen later gebeurde er ineens van alles tegelijk. Op maandagmiddag kregen we de melding dat ons eerste pakketje was aangekomen op de luchthaven van Papeete. Dinsdagmorgen ben ik direct naar het vliegveld gegaan om ervoor te zorgen, dat de benodigde administratieve rompslomp, snel zou verlopen. Bij het vliegveld stuurde men mij door naar het hoofdkantoor op het industrieterrein van Papeete. Daar aangekomen bleek dat men niet verder kon met het invoeren van het pakketje omdat de rekening ontbrak. Gelukkig had ik hiervan een email bericht ontvangen, zodat 5 minuten later de rekening was geprint. Met alle papieren in mijn handen werd ik vervolgens doorgestuurd naar een agent die, tegen betaling natuurlijk, het inklaren van het pakketje kon regelen. Op woensdag kwam de havenmeester langs met de melding dat ook ons tweede pakketje was gearriveerd. In overleg met de leverancier, hebben zij het pakketje teruggeroepen.

Moorea ligt voor onze boeg, op de motor varen we er naar toe

Donderdagmiddag kreeg ik van de agent de melding dat alles was geregeld en dat ik het pakketje bij hen kon ophalen. Het eind van het liedje was dat dinsdags de motor weer prima draaide. We hadden uit voorzorg de olie verwisseld. Vreemd genoeg kwam er negen liter olie uit in plaats van de zeven liter die ik erin had gestopt. Waarschijnlijk zit er dus diesel in de olie. We hopen maar dat dit is veroorzaakt door de eerdere problemen en niet door een lekkage van de dieselpomp naar het carter van de motor. Zoals bij de aanhef beschreven, was het dan eindelijk zo ver dat we op woensdag konden vertrekken, na een oponthoud van 7 weken. Ons volgende doel werd Moorea. De havenmeester en zijn hulpje kwamen ons netjes helpen bij het losgooien van de trossen. Wat dat betreft is de service in deze jachthaven prima geregeld. Om 09:45 waren we los en voeren we op de motor naar buiten. We waren nauwelijks onderweg of we werden verwelkomd door een groep dolfijnen. Veel mooier kan de reis niet beginnen. Om de motor te testen hebben we de gehele tocht naar Moorea op de motor gevaren.

Onze ankerplek in de Cook baai van Moorea

Er kwam geen rook meer uit de uitlaat en de motor klonk mooi regelmatig. Na een aantal uurtjes varen, kwamen we bij de ingang van de Cook baai, waar opnieuw dolfijnen rond de boot kwamen zwemmen. We gooide ons anker uit aan het einde van de Cook baai, een mooie diepe baai met aan het einde het dorpje Pao Pao waar wat kleine winkeltjes zijn en een restaurantje. Twee dagen later was Sonja jarig. Helaas vonden we geen geschikt restaurant om dat eens uitgebreid te vieren. We hebben ons daarom maar zelf verwend met een pizza uit de diepvries en een hele goede witte wijn. Van Moorea hebben we verder niet veel gezien omdat we eigenlijk direct verder wilden naar Huahine, een tochtje van iets meer dan 90 nm.

Een prachtige muurschildering in het plaatsje Pao Pao

Omdat we niet in het donker wilden aankomen, vetrokken we in de loop van de middag zodat we ’s-morgens vroeg bij Huahine aan zouden komen. Het werd een wat turbulent nachtje met veel buien en de daarbij behorende harde wind die varieerde tussen de 25-35 kn. Met een goede zeilvoering is dat echter geen probleem. In de loop van de nacht nam de wind af naar 20-25 kn. In het donker naderde we Huahine, we zagen volop lichtjes langs de kust. De wind was, zoals voorspeld, gekrompen zodat we het laatste uur moesten opkruisen tegen de wind in. Bij opkomend daglicht streken we zeilen en voeren via de Avepehi pas naar binnen. Direct was de deining veel minder en voeren we op rustig vlak water. Niet veel later lag het anker, op zestien meter diepte, in de grond.

Bij aankomst aan land werd ik door dit vogeltje verwelkomd

Nog dezelfde dag ben ik alleen naar de kant gegaan om het dorpje te verkennen. Er zijn diverse restaurantjes, een Super U, een verhuurbedrijf voor auto’s, scooters en fietsen en natuurlijk vele winkeltjes met kleding en hebbedingentjes. Ik reserveerde voor de volgende dag een scooter met een 125 cc-motor. Aan het einde van de dag zijn we gezamenlijk naar de Huahine Yacht Club gegaan, waar we heerlijk hebben geborreld voor de helft van de prijs en waar we genoten van de prachtige zonsondergang. Als we de volgende ochtend wakker worden, is de lucht grijs en regent het pijpenstelen. Niet echt een dag om er met een scooter op uit te trekken. We blijven die dag dan ook maar op de boot en lezen veel, terwijl het buiten met enige regelmaat regent.

Een van de schitterende uitzichten

De volgende dag is het weer echter schitterend. Redelijk op tijd staan we bij de verhuurder. Hij begreep dat wij de vorige dag niet waren komen opdagen. Er was alleen geen scooter meer beschikbaar, wel een auto. Dat was dus snel geregeld. Hier huur je een auto voor $ 50,00 per dag, zonder borg of extra kosten voor de verzekering. Rustig rijdend zijn we het eiland gaan verkennen, als je namelijk te snel rijdt ben je binnen een paar uur rond. Het eerste wat opviel was dat er nergens enig vuil langs de kant van de weg te vinden was. Wel zagen we een groepje mensen bezig de kanten van de weg te maaien. Overal waar je komt zijn er afvalverzamelpunten waar je het afval gescheiden kunt deponeren. Huahine ziet er dus schoon en verzorgt uit. Huahine bestaat uit twee eilanden die, doormiddel van een brug, met elkaar zijn verbonden. Een van de sporten hier is om van de brug af te springen. Dat hebben wij maar aan de lokale bevolking overgelaten. Na enge tijd gereden te hebben, stopte we bij een winkeltje waar ze schitterend gekleurde pareo’s verkochten. Deze werden ter plaatse door de eigenaresse gemaakt. Zij beschilderde de katoenen doeken uit de vrije hand, dus zonder gebruik te maken van sjablonen, zoals je dat bij de meeste andere winkels ziet. Sonja werd direct verliefd op een hele mooie pareo met prachtig geschilderde bloemen. De eigenaresse, met de naam Mery, woont hier samen met haar zoon en vader. Haar zoon helpt haar in het atelier en bij de verkoop.

Cursus in het knopen van een pareo, gegeven door Mery de eigenaresse van de winkel

Sonja kreeg, nadat ze zelf haar pareo had uitgezocht en deze was betaald, uitgebreid instructie over de vele manieren waarop je deze doek kan knopen tot een leuk jurkje. Ik bleef fotograferen, wat kun je hier veel mee variëren.

Een heerlijk terras aan het water, tijd voor koffie en thee.

Na afloop reden we, op haar advies, een stukje terug. Hier was een hotel, langs het water, waar we op het terras even een cappuccino en een thee hebben gedronken en we samen een heerlijke sandwich hebben gedeeld. Hierna reden we rustig verder langs de kust. Onderweg hadden we de meest schitterende uitzichten. We kwamen zelfs een oude catamaran tegen die hier een tweede leven had gekregen als woning. Ook zagen we op diverse parkeerplaatsen langs de weg, dat mensen de schillen van een kokosnoot vast maken aan de stam van een boom, waarna er een plant in werd gezet.

Dit geeft een prachtig eindresultaat. Of het goed is voor de boom weten we niet. Na enige uren rijden stopten we op een parkeerplaats van een Parelkwekerij. Vanaf de parkeerplaats werden we met een motorbootje naar een huisje op het water gebracht. Hier kregen we uitleg hoe het kweken van de parels in zijn werk gaat. De groei van een parel neemt minimaal 18 maanden in beslag. Nadat deze zijn geoogst, worden ze geselecteerd op de zuiverheid van vorm, de grootte, de kleur en de glans. Een parel die perfect rond is, een grootte heeft van meer dan 10 mm, één egale kleur heeft en daarnaast ook nog eens mooi glanst, kan zo maar een paar duizend dollar opbrengen. Daarna konden we de winkel bekijken, waar men lokaal gemaakt aardewerk en diverse sieraden met parels had uitgestald. Na een uurtje bracht het motorbootje ons weer terug naar de wal. Helaas voor hen zonder dat wij in de buidel hadden getast voor één van de sieraden. Halverwege de middag waren we terug bij het hotel met terras, waar we hebben gezwommen, gesnorkeld en een heerlijk biertje hebben genuttigd. Na het inleveren van de auto bezochten we nog even het happy hour van de Huahine Yacht Club. Zo was er een mooie dag ten einde.

Een collage met parelkwekers, houtsnijwerken en de parelfarm. Linksboven de catamaran in zijn tweede leven.

Na nog een dagje rustig voor anker te hebben gelegen, zijn we verder gezeild naar Tahaa. In eerste instantie wilde we naar het eiland Raiatea, maar door deze over te slaan kregen we wat meer tijd voor de overige eilanden. We zijn op tijd vertrokken zodat we bij 10-13 kn wind rustig zeilend met een gangetje van 4 kn naar Tahaa konden zeilen. Eenmaal voorbij de Toahotu pas gingen we stuurboord uit naar onze ankerplek. Niet veel later lag ons anker netjes vast in het zand op een diepte van zeven meter. De volgende dag zijn we met onze dinghy richting het privé eiland Toahutu gevaren, waar we bij een koraaleilandje ons ankertje hebben uitgegooid en we heerlijk hebben gesnorkeld.

Uitzicht vanaf onze ankerplek op Tahaa met uitzicht op Bora Bora,
het luxe ressort in de verte en de snorkelpas.

De dag daarna stond er helaas geen wind, dus op de motor voeren we naar de andere kant van het eiland Tahaa, naar de Tapuamu baai. De route erheen langs de riffen is uitsteken bebakend zodat het eigenlijk relatief veilig is. In de baai was nog één mooring vrij, zodat we al snel lekker vastlagen. Het voordeel van een mooring is, dat je direct naar de wal kunt, iets wat wij als we voor anker gaan nooit doen. In de baai is een klein dorpje met twee rum fabriekjes, een supermarktje, een eenvoudige pizzeria en een tankstation. Het stelt dus niet zo veel voor. Wat deze ankerplek echter aantrekkelijk maakt is dat je vanaf hier met je dinghy naar een twee eilandjes kunt varen om te snorkelen. Op het grootste eiland is een lux resort gebouwd. Tussen de eilandjes in bevindt zich een koraaltuin. De engte tussen de eilandjes is afgezet zodat er geen boten kunnen varen. Op het moment dat wij het grootste eilandje naderde, zagen we, op een diepte van één meter, een grote rog naast onze dinghy zwemmen. Wat zijn het toch prachtige elegante vissen. Honderd meter verder hebben wij onze dinghy geankerd. Eenmaal aan de wal, liepen we over een smal paatje een paar honderd meter verder de engte tussen de eilanden in. Eenmaal in het water zwem je voorzichtig naar wat dieper water. Omdat er wat stroming staat, word je langzaam voortbewogen langs en over het koraal. Je ziet hier echt prachtig gekleurd koraal en natuurlijk de meest schitterend gekleurde vissen. Je waant jezelf in een gigantisch aquarium.

Bora Bora met zijn karakteristieke bergtoppen

Na een uurtje snorkelen kom je vanzelf weer bij je dinghy uit. Helaas hebben we geen goede onderwatercamera, anders hadden we hier zeker veel foto’s gemaakt. De volgende dag waren we weer op tijd op pad. Ditmaal ging de tocht naar Bora Bora, een van de meest bekende eilanden van Frans-Polynesië. Onderweg stond er niet al te veel wind zodat we soms zeilde met de motor aan en dan weer met de motor uit. Hoe dichter we bij Bora Bora kwamen des te meer wind begon er te staan. Dat heeft alles te maken met de vorm en de hoogte van het eiland, waardoor de wind er omheen wordt geperst. Vlak voor de ingang van de Teavanui pas streken we de zeilen en voeren we op de motor naar de ankerplek. Direct hadden we contact met de Ocean Goose, die hier al een paar weken aan diverse moorings heeft gelegen. We hebben onze Ikinoo vastgemaakt aan de zijkant van de Ocean Goos, zodat we even bij hen aan boord konden stappen voor een hartelijk welkom.

Soms ia de natuur te mooi voor woorden

Na een half uurtje kwam de beheerder van de moorings langszij met de mededeling dat hij voor ons nog een vrije mooring had. Niet veel later lagen we dus vast achter onze eigen mooring. Aan het einde van de middag zijn we nog aan boord geweest bij onze vrienden voor een borrel en een hapje en opnieuw een vaarwel. Zij gingen de volgende dag verder naar Tonga met mogelijk een tussenstop op Palmerston. Wij blijven hier zeker nog een week. We willen het eiland nog bezichtigen, inkopen doen, uitklaren en de water en dieseltanks volgooien. Het uitklaren neemt hier minimaal 24 uur in beslag, zodat we dit direct de eerste dag al hebben geregeld. Bij ons eerste bezoek aan het eiland troffen we direct een local die ons een twee uur durende tour rond het eiland aanbood voor een schappelijke prijs.

Voor één keer samen op de foto met op de achtergrond

de luxe huisjes boven het water voor een paar honderd 

Dollar per nacht.

Daarbij konden we onderweg uitstappen bij een prachtig mooi strand, waarna hij ons enige uren later weer zou ophalen. Toen wij de volgende ochtend aankwamen bij de parkeerplaats, had hij net 2 mensen in laten stappen, om deze weg te brengen naar het strand. Als we er geen bezwaar tegen hadden konden we direct mee. Achter in de Jeep maakten we ondertussen kennis met het andere koppel. Zij waren afkomstig uit Los Angeles en hier op vakantie met een cruiseschip, waarop ze een rondreis maakten van 10 dagen. Het schip bleef hier twee dagen zodat ze voldoende tijd hadden. Bij aankomst bij het strand was het echtpaar echter van idee veranderd en besloten ze samen met ons de tour rond het eiland te maken. Onze gids vertelde diverse wetenswaardigheden over het eiland en over de geschiedenis van het eiland gedurende de tweede wereldoorlog. Hij bleek hier geboren en getogen te zijn.

De buitenwinkel met vele Pareo's

Helaas was het wat bewolkt die dag, maar toch liet hij ons de resorts met huisjes op het water zien, brachten we een bezoek aan een winkel met Pareo’s en andere snuisterijen, bezochten de plek waar de Amerikanen in de 2^e wereldoorlog hun basis hadden gebouwd, bekeken we een oud kanon uit die tijd en werden we vervolgens afgezet bij een mooi strand met bijbehorend restaurant. Hier hebben we gezwommen en helaas enge uren moeten schuilen vanwege de druilerige regen. We zaten aan tafel met een jong stel dat zat te kaarten. Het spel was redelijk snel op te pikken. Nadat zij het eerste spelletje hadden gespeeld vroegen zij of dat we mee wilden spelen. Zo zit je dan ineens spontaan met totaal onbekende mensen een spelletje te spelen. Zij wonnen wel, maar tocht het was geweldig leuk.

Het oude kanon uit de 2e wereldoorlog

Nadat we waren opgehaald door onze chauffeur, maakten we nog even een tussenstop bij een vriend van hem die in zijn tuin een kanon uit de tweede wereldoorlog en twee scheepsankers heeft liggen. Indrukwekkend om dit te zien. Als afsluiting reden we langs Bloody Mary's, het meest bekende restaurant dan wel bar hier op Bora Bora. Veel boten gooien hun anker uit direct voor dit restaurant om zodoende elke avond met happy hour hier voor de helft van de prijs wat te kunnen gaan drinken. 

Bezoek aan Bloody Mary's

’s-Avonds zijn we bij een restaurant aan het water nog wat gaan eten. De prijzen waren hier echter zo exorbitant hoog, dat wij besloten het maar bij een paar drankjes en een tapasschotel te houden. De wijnkaart vermelde diverse wijnen van meer dan € 1.500,00 per fles. De volgende dag kwamen Ierse vrienden van ons naast ons aan een mooring liggen. We hadden hen eerder ontmoet in Panama en op Tahiti. Gezamenlijk kijken we nu naar het weer en de weersontwikkelingen. Zodra er een goed window is vertrekken we naar Tonga, een afstand van ruin 1.300 nm. Normaal staat er rond deze tijd een mooie passaatwind uit het oosten, dit jaar zijn de depressies in het zuiden echter zo talrijk en sterk dat ze het weer op deze breedtegraad sterk beïnvloeden. Het is dus even geduld hebben. We hebben besloten om op dinsdag 3 september te vertrekken. Er is dan een weer venster van enkele dagen met een goede wind met aansluitend wat minder wind, gevolgd door een periode met veel meer wind dan wij echt leuk vinden. Dat kan onderweg echter nog veranderen want zo ver vooruit kijken is toch niet goed mogelijk. Voor het vervolg zie onze berichten van de overtocht.