Lock Down in New Zealand

Een paar dagen voor de Lock Down kregen we buren. 
Lutz en Gabriele van de Su An. 

Wij waren gezellig met z’n tweeën de verjaardag van Sonja aan het vieren met een uitgebreid diner bij het restaurant naast onze Ikinoo, 20 meter lopen en we zijn binnen. Het was heel gezellig maar er was meer geroezemoes dan anders. Wat bleek, er was net een afkondiging geweest dat het gehele Noorder Eiland vanaf 23:59 uur in Lock Down level-4 zou gaan. Ook in New-Zealand is voor het eerst de Delta variant van het Covid-19 virus opgedoken. De eerste besmetting werd vastgesteld bij iemand die op het vliegveld werkte. Direct werd gepubliceerd waar de betreffende persoon de afgelopen 48 uur was geweest en op welke tijdstippen. Zodoende kon iedereen die mogelijk in aanraking was geweest met de betreffende persoon, zich laten testen. Maar zoals dat hier gaat, kondigden ze ruim van tevoren aan dat men in Lock Down wilde gaan, met als gevolg dat de inwoners van Auckland massaal de stad verlieten. Er stonden files de stad uit met campers, caravans, en personenauto’s, vol geladen met mensen die de stad ontvluchten en naar het noorden of zuiden reden om daar de Lock Down periode uit te zitten.

Het toegangshek tot de steiger geeft aan dat de toegang alleen 
is toegestaan voor de boot bewoners.

Het gevolg, het virus werd direct verspreid over het gehele Noorder Eiland met een groot aantal besmettingen tot gevolg. In level-4 is hier alles gesloten met uitzondering van de supermarkten, de tankstations, de apotheken en de medische posten. Ook het werk ligt geheel stil en de mensen wordt geadviseerd thuis te blijven en alleen de deur uit te gaan als het echt noodzakelijk is. De wegen zien eruit zoals wij dat vanuit het verre verleden kennen tijdens de autoloze zondagen, geen auto te bekennen. Bij de supermarkten staan rijen men mensen omdat er maar een beperkt aantal bezoekers gelijktijdig binnen mag zijn. Iedereen draagt mondkapjes en houd netjes 2 meter afstand. Hier wordt niet gezeurd maar spreekt men elkaar aan als je mogelijk iets vergeet. Wat dat betreft is New-Zealand een schoolvoorbeeld van hoe het ook kan. Na 3 weken ging het gehele Noorder Eiland terug naar level-3, met uitzondering van de regio Auckland, welke 2 weken later pas terugging naar level-3 ging.

Alle ramen krijgen een grote beurt zodat alle gaatjes en 
gleufjes weer schoon zijn.

Veel verandert er niet in level-3, er wordt alleen weer meer gewerkt en het verkeer op de weg neemt toe. Verder blijven restaurants en alle openbare voorzieningen gesloten. Hier in Whangarei gingen we uiteindelijk na 2 weken in level-3 te zijn geweest terug naar level-2. Alles is dan haast normaal, met uitzondering van de 2-meter afstand die men moet aanhouden en het gegeven dat iedereen die ergens naar binnengaat een mondkapje op heeft. In restaurants draagt ook het personeel mondkapjes en is iedere 2^e tafel niet beschikbaar om de sociale afstand voor de bezoekers te garanderen. Pas als je aan tafel zit mag je je mondkapje afdoen. Voor mensen die hun mondkapje vergeten zin, worden bij de ingang mondkapjes ter beschikking gesteld.

De oude lampjes waren echt aan vervanging toe.

Gedurende de Lock Down periode ben ik wel regelmatig wezen wandelen in de omgeving, maar zelfs dan draagt 50% van de mensen, ook in de bossen, een mondkapje. Maar ja, wat ga je doen in die weken van level-4 en level-3. Een aantal klussen kan pas worden gedaan als het weer beter en stabieler is. Ik weet niet hoe het op andere zeiljachten is georganiseerd, maar wij hebben twee kluslijsten. De “Must Do” lijst en de “Nice to Do” lijst. Het laatste zegt het al, dat is de lijst met klusjes die niet echt noodzakelijk zijn, maar die de boot wel verfraaien. Aangezien de eerste grotendeels is afgewerkt, ben ik overgestapt op de tweede lijst. Even een korte opsomming van de klusjes die zijn uitgevoerd:

• Alle 22 stuks plafondlampjes  zijn vervangen door RVS-ledlampjes met een warme lichtkleur.
• Het paneeltje rond de joystick van de boegschroef is vervangen en verbetert.
• Het plankje waarop de koelcompressor is gemonteerd is vervangen.
• We hebben een hoes gemaakt voor de nieuwe gastank.
• Het hoesje over het paneel met de navigatieapparatuur is vervangen.
• Al het koperen hang- en sluitwerk van deuren en lades is opnieuw gepolijst.
• De koperen olielamp is geheel uit elkaar gehaald en opnieuw gepolijst.
• De koperen klok en barometer zijn opnieuw gepolijst.
• De beide dakramen van het toilet en de achter slaapkamer zijn voorzien van horen.
• De entrée is voorzien van een hoor die lucht en licht doorlaat, maar geen muggen.

De nieuwe behuizing voor de boegschroef joystick.

Een aantal klusjes viel mee en een aantal viel sterk tegen. Zo hadden wij een aantal weken geleden, nog voor de Lock Down, nieuwe RVS-ledlampjes besteld, ter vervanging van alle lampjes in de plafonds van de diverse ruimtes van de Ikinoo. De oude lampjes waren helaas niet van massief koper of messing, maar koperkleurig en waren na 27 jaar meer of minder gecorrodeerd. Het was in ieder geval geen fraai gezicht maar. Wij hadden met de oude lampjes de ervaring dat je ze er wel voorzichtig uit kon trekken maar dat je ze daarna niet netjes meer kon monteren. We hadden dus het plan om alle plafondplaten te demonteren om zodoende de nieuwe lampjes te kunnen monteren. Totdat we beseften dat we de oude lampjes helemaal niet meer zouden hergebruiken en het dus eigenlijk niets uitmaakte hoe ze uit het plafond zouden komen. Binnen één dag waren alle lampjes vervangen.

En ziet het eruit als het geheel is afgemonteerd.

Dat viel dus voor 100% mee. Een klusje wat echter heel erg tegenviel was het maken en het monteren van een nieuwe behuizing voor de joystick voor de boegschroef. Het oude huisje was gemaakt van grijs kunststof en niet waterdicht. Het huisje paste maar net rond de joystick en de daaraan verbonden bedrading. In de afgelopen jaren heb ik dit huisje diverse keren uit elkaar moeten halen om de functie te testen of omdat er door corrosie een draad was gebroken. Steeds opnieuw moest ik daarna het huisje weer in elkaar lijmen en met tyraps vastzetten. Ik heb de nieuwe behuizing nu zo gemaakt dat deze waterdicht is, de bedrading wat meer ruimte heeft, de afgaande bedrading losgenomen kan worden voor het testen van de schakelaar, je het huisje kunt openen en sluiten met vier schroefjes en dat het geheel vast zit gelijmd. Al met al een klusje van 2 weken.

Dit was de eerste die we gedemonteerd hebben. Deze zat aan
de binnenzijde van het toilet. De corrosie was goed zichtbaar.

Een klusje wat ook tegenviel was de vervanging van het houten plankje waarop de koelcompressor is gemonteerd. Door jarenlang gebruik in de tropen, was het houten plankje, waarop de koelcompressor is gemonteerd, deels weggerot. Vermoedelijk condenseert er vocht op de transportleiding naar het koelelement in de koelbox wat vervolgens op het hout druppelt. Een passend nieuw plankje was snel gemaakt. Maar ja, toen kwam de vraag hoe ga je het oude plankje verwijderen en hoe het nieuwe te plaatsen? Je kunt de leidingen van een koelcompressor namelijk niet losnemen omdat anders al de koelvloeistof verdampt. Onze koelcompressor is daarnaast ook nog eens gemonteerd in een kleine ruimte onder de koelbox. In het keukenkastje is een luikje van 20x30 cm aanwezig, waarachter de koelcompressor is gemonteerd.

Dit is het resultaat. Dit is de deurklink aan de buitenzijde van
het toilet. De andere zijde is nog niet gemonteerd.

Nadat ik de deurtjes en de bodem van het keukenkastje had gedemonteerd kreeg ik iets meer ruimte, maar nog steeds niet genoeg om met twee handen tegelijk in de ruimte te werken. Als eerste heb ik alle elektra losgenomen en veiliggesteld. Moeizaam heb ik de 4 boutjes, waarmee de koelcompressor was vastgemaakt, los gemaakt zodat ik het plankje kon verwijderen. Eén ding was zeker, zo kon ik het niet terug vastmaken. Nadat ik het nieuwe plankje had voorzien van de benodigde gaten, heb ik de 4 boutjes waarmee de compressor wordt vastgezet, in het plankje gemonteerd en met 4 moertjes met bijbehorende ringen vastgezet. Nadat ik het plankje met veel moeite op zijn plaats had gezet, ik moest namelijk gelijktijdig de compressor optillen en het plankje manoeuvreren, kon ik de compressor op de 4 boutjes plaatsten. Daarmee alleen al ben ik zo’n 4 uur bezig geweest. Met veerringetjes en zelf borgende moertjes is vervolgens de compressor weer vastgezet. Nadat ook het plankje zelf was vastgezet kon ik alle bedrading weer aansluiten. Klusje van niks waar je wel even 2 volle dagen mee zoet bent. Zowel mijn handen als mijn armen zaten vol schrammen en kleine wondjes, je moet er wel wat voor over hebben. Het meest dankbare werk was echter het opnieuw polijsten van alle onderdelen in de Ikinoo die van koper zijn gemaakt.

Zie hier het resultaat van noeste arbeid, al het koperwerk blinkt weer.

Toen wij de Ikinoo in 2012 kochten was al het koperwerk al donker en dof. Al die jaren stond op ons lijstje om dat nog eens grondig aan te pakken. Alleen met poetsen met koperpoets kwam ik er niet. Voorzichtig heb ik de deurklink aan de binnenzijde van het toilet gedemonteerd. Nadat ik deze vetvrij had gemaakt ben ik deze gaan schuren met schuurpapier grit 400, totdat deze weer geheel blank koper was, Hierna heb ik het geheel opnieuw geschuurd met grit 800 en vervolgens nat geschuurd met grit 1.200. Als laatste heb ik het geheel gepoetst met metaal polijstpasta. Het resultaat was oogverblindend, hij blonk weer als nieuw. Omdat ik alles op de hand doe, is dit best een aardig klusje.

Eén van de nieuwe horen. 

We hebben uiteindelijk alle deurklinken, de sloplaten en de scharnieren dezelfde behandeling gegeven. Aansluitend hebben we ook de barometer, de klok en de olielamp geheel gedemonteerd en elk onderdeel deze behandeling gegeven. Ook die zien er weer als nieuw uit. Als laatste hebben we alle koperen knopjes van de lades opgeknapt. Zo glimt alles weer wat van koper is gemaakt. Ook de naaimachine hebben we weer tevoorschijn gehaald. We hadden een nieuwe stalen gastank gekocht. Om deze te beschermen tegen vocht heb ik hiervoor en hoes gemaakt zodat de tank wat minder snel roest. Op de Ikinoo hebben wij boven de ingang een houten behuizing voor de navigatieapparatuur. Omdat deze aan één zijde veel blootgesteld wordt aan zonlicht, is hier een hoesje aanwezig. Dit hoesje was, in de loop der tijd, geheel vergaan.

Het nieuwe hoesje voor de navigatie behuizing.

Ook hiervoor heb ik een nieuwe gemaakt die beter past. Al langer wilden wij een hor voor de opening van de Ikinoo. In de tropen en ook in New-Zealand in de zomer, houden wij deze opening graag open. Om te voorkomen dat door het licht in de bot de muggen naar binnen komen, heb ik nu een hor gemaakt voor de ingang die het licht doorlaat en waar je doorheen kunt kijken. Met klittenband is het geheel aan één zijde vastgemaakt aan het horizontale schuifluik van de opening. Zo is het geheel binnen een paar seconden te plaatsen of weg te halen. Met de restanten van deze stof heb ik ook twee horen gemaakt voor de dakraampjes van het toilet en de achter slaapkamer aan bakboordzijde. Zo zijn wij de afgelopen weken leuk bezig geweest en is de Ikinoo er weer een stuk fraaier op geworden.

Een heel bijzonder restaurant met een schitterend design.

Zoals in het vorige bericht gemeld, had Sonja een ongelukje gehad met haar fiets. Ze is hiervan goed hersteld, al heeft ze nog wel een beetje last van haar pols en haar bilspier. Alle blauwe plekken, de spierpijn en de schaafwondjes zijn echter ondertussen genezen. De vouwfiets hebben we ondertussen wel weggegooid, deze had nu zo veel mankementen dat reparatie te kostbaar werd. Gelukkig hadden we nog een nieuwe vouwfiets in de berging liggen, zodat Sonja weer op de fiets boodschappen kan doen en natuurlijk weer naar het zwembad kan gaan. Nadat we terug waren naar level-2 hebben we een mooie rondtoer gemaakt met BEN, onze campervan.

De fontein binnen in het
restaurant.

Als eerste waren we naar het plaatsje Waipu gereden, waar elke zondag een overdekte markt wordt georganiseer. Helaas bleek deze nog gesloten. We reden wat verder naar het plaatsje Kaiwaka waar een Hollands winkeltje is gevestigd. Ooit heeft een Nederlands echtpaar, die hier een kaasfabriek hadden, hier een kaaswinkeltje geopend. In de loop van de tijd werden, naast de verschillende soorten kaas, ook ander Nederlandse producten aangeboden. Vanuit de verre omgeving kamen Nederlanders die geëmigreerd waren naar New Zealand hier naartoe om de nostalgische Nederlandse producten te kopen. Wij gingen naar huis met een pakje speculaasjes, een pakje mergpijpjes, een doos hagelslag en een doos chocoladevlokken, een aantal tubes Zaanse mayonaise en een pot met atjar. Naast dit winkeltje is een leuk ontworpen restaurantje waar we wat hebben gedronken en gegeten. Dit restaurant heeft een heel bijzondere uiterlijk en inrichting, je waant je in een sprookjesland. Geen muur is recht of vlak en alles is gedecoreerd. Vervolgens reden we 140 km verder naar de grootste en oudste Kauri boom van New Zealand, de Tana Mahuta, of wel de Lord of the Forest. Deze boom heeft een omtrek van 13,8 meter en een stamhoogte van 17,7 meter. De totale hoogte is 51,5 meter. De boom is ruimte 2.500 jaar oud, dus bij de start van onze jaartelling was deze al 500 jaar oud. Een heel indrukwekkende boom en zeker de moeite waard om te bezoeken. Na deze boom bezocht te hebben reden we terug naar Whangarei om daar de dag af te sluiten met een bezoekje aan een restaurant, welke bekend staat om zijn uitstekende hamburgers en om zijn draadjesvlees. We namen beide een schotel met draadjesvlees met zuur en frietjes, heerlijk om deze leuke dag zo af te sluiten.

Een impressie van de route naar de boom en de boom zelf. Nog nooit zagen we zo'n grote boom.

Overwinteren in Whangarei

Voor het eerst in 2 jaar hebben we nachtvorst aan de grond.

Op dit moment is het winter in Nieuw-Zeeland. Whangarei ligt op het Noorder Eiland waar men een gematigd subtropisch klimaat heeft, wat inhoudt dat de winters niet echt koud zijn maar wel erg nat en de zomers warm en droog. Vorig jaar nog hebben we hier een overstroming meegemaakt nadat er binnen 24 uur 300 mm regen was gevallen. We liggen nu alweer twee maanden op onze plek aan de steiger tegenover het restaurant de Quay. Tot nu toe valt de hoeveelheid regen die is gevallen dit jaar wel mee. De temperaturen schommelen overdag tussen de 13-17°C en ’s-nachts tussen de 6-12°C. We hadden één nacht zelfs vorst aan de grond. In ieder geval mogen we niet klagen over het klimaat, met het kacheltje en de ontvochtiger aan hebben we het heerlijk comfortabel in de Ikinoo. We zijn rustig bezig onze kluslijst voor deze winter stuk voor stuk af te werken zodat de Ikinoo in het voorjaar weer helemaal klaar is voor grote reizen.

De nieuwe kraan in de keuken.

Maar als eerste hebben we onze Ikinoo winterklaar gemaakt. De dinghy hebben we volledig schoon gemaakt en opgeborgen in het vooronder. Ik heb een opstapje gemaakt van een stevige plastic krat en een houten plank zodat we wat makkelijker op en af de Ikinoo kunnen stappen. We hebben de defecte vismolen van de hengel uit elkaar gehaald, schoon gemaakt, gesmeerd en opnieuw in elkaar gezet. Hij werkt weer als nieuw. De kotterfok hebben we opgeborgen en de beide spinakerbomen waterdicht afgewerkt. Ook hebben we de ankerbak en de ketting schoongespoeld met zoet water. De buitenboordmotor heeft een onderhoudsbeurt gekregen en als laatste hebben we wintertent over de kuip geplaatst. We zijn er klaar voor, laat de winter maar komen. Omdat het Nederlandse zeiljacht Tiago was aangekomen in Nieuw-Zeeland, hadden vrienden van ons ter verwelkoming een Hollandse avond georganiseerd. Zo konden wij kennismaken met Laurens en Kitty onder het genot van een drankje en verse erwtensoep.

Gemakkelijk is anders.

De volgende dag ben ik met hen meegereden naar Opua om onze Honda daar op te halen. Al heel lang stond er op ons to do lijstje dat we de kranen wilden vervangen. Zowel de kraan in de keuken als in het toilet lekte en ze waren in de afgelopen 25 jaar ook wat gaan corroderen. De eerste kraan die we hebben uitgewisseld was de kraan in de keuken. Sonja had als wens dat de nieuwe kraan een wat hogere uitstroomopening moest hebben zodat er wat makkelijker een emmer onder gezet kon worden. Met de oude kraan in mijn rugzak ben ik diverse winkels langs geweest. Uiteindelijk vond ik een RVS-kraan die zonder al te veel onoverkomelijke problemen gemonteerd kon worden. Na wat gaten geboord te hebben in het keukenblad, kon ik de kraan eenvoudig monteren. De kraan in het toilet was echter een heel ander verhaal.

De nieuwe kraan in de toiletruimte.

Hier zat een kraan gemonteerd die ook als douch gebruikt kon worden. In de negen jaar dat wij onze Ikinoo nu hebben, hebben wij hier echter nog nooit gebruik van gemaakt. We wilden dus nu een normale kraan monteren. Om de kraan te kunnen demonteren moest echter de gehele wasbak gedemonteerd worden. Nu moet je weten dat het toiletkastje wel een deurtje heeft, maar er is eigenlijk te weinig ruimte om goed te kunnen werken. Nadat we de wasbak hadden gedemonteerd, konden we de kraan losnemen. In dezelfde winkel als waar ik de keukenkraan had gekocht vond ik een geschikt exemplaar. De uitdaging bestond er dit keer uit dat de kraan niet te hoog mocht zijn omdat daarvoor geen ruimte is en dat hij direct moest passen aangezien de gaten in de geëmailleerde wastafel zaten. We hebben eerst de nieuwe kraan gemonteerd en daarna de wastafel met kraan en al weer op het toiletkastje gemonteerd. Het eindresultaat mag er wezen. Tijd om ons een dagje te ontspannen. Met de auto hebben we een trip gemaakt naar de andere kant van het eiland. Via de SH14 zijn we naar het plaatsje Dargaville gereden. Vanaf dit plaatsje is er een weg die naar de kust gaat. Nadat we de auto hadden geparkeerd, maakten we een korte wandeling naar het strand.

Een foto impressie van het strand bij Dargaville.

Tot onze verbazing zagen we auto’s en crossmotoren op het strand rijden. Na even rondgekeken te hebben, zijn we teruggegaan naar onze auto en hebben we de overgang opgezocht waar je met je auto het strand op kon rijden.

De gouden koepel staat haast op zijn plaats.

Niet veel later reden ook wij met onze 4-WD over het harde zand. Een schitterende ervaring. Na een lunch van Fish en Chips bij Sharky’s Café zijn we via een toeristische route teruggereden naar Whangarei. Er stond in de maand juni nog een andere festiviteit op het programma, namelijk het plaatsen van de torenspits op het in aanbouw zijnde Hundertwasser Art Center in Whangarei. Vanaf het moment dat wij met de Ikinoo in de Town Basin Marina zijn komen liggen, in mei 2020, zien wij de bouw hiervan gestaag vorderen. Freidensreich Hundertwasser¸ geboren als Friederich Stowasser, was een Oostenrijkse kunstenaar en architect, die vooral bekend is geworden door zijn kleurrijke schilderijen en zijn ontwerpen van diverse gebouwen. Hij was een voorvechter van een mens- en milieuvriendelijke bouwwijze.

Het gouden ui is afgemonteerd met een blauwe bol.

De schilderijen van Hundertwasser kenmerken zich door het gebruik van felle kleuren, kleine omkaderde oppervlaktes, spiralen en lijnen die nooit echt precies parallel lopen. Hij bracht zijn kunst ook in de praktijk tot uiting door de ontwerpen van vlaggen, postzegels, munten en affiches. Vanaf 1980 zijn ook diverse architectonische ontwerpen van hem in de praktijk tot uitvoering gebracht. Ook in Nederland zijn diverse gebouwen van zijn ontwerp gebouwd waaronder het Aan de Stegge gebouw in Goor. In de jaren 70 heeft Hundertwasser een stuk grond gekocht nabij de Bay of Islands, waarop hij een boerderij bouwde en zelfvoorzienend leefde. Hier woonde en leefde hij voor een langere periode. Als dank voor het feit dat hij Nieuw-Zeelandse nationaliteit kreeg, heeft in 1983 een vlag ontworpen en cadeau gedaan aan de overheid, die nu als tweede vlag van Nieuw-Zeeland wordt gezien.

De 2e Nieuw-Zeelandse vlag.

Ook wij hebben beide vlaggen onder elkaar op de Ikinoo hangen. In het jaar 2000 is hij, tijdens een luxe cruise op de Pacific overleden aan een hartaanval en uiteindelijk begraven op zijn boerderij nabij de Bay of Islands. Voor het plaatsen van de gouden torenspits, in de vorm van een ui, was deze per boot aangevoerd en vervolgens met een kraan op zijn plaats gezet. Leuk om dit te mogen meemaken. Op Internet is veel over Freidensreich Hundertwasser te lezen en te zien. In juni hebben wij ook ons eerste injectie gekregen tegen Covid-19. Hier in Nieuw-Zeeland krijgt iedereen het Pfizer vaccin.

Mijn vaccinatiekaartje.

We hebben er beide geen last van gehad. Vier weken later hebben wij onze tweede injectie gehad. Hiervan is Sonja één dag een beetje ziek geweest. Ikzelf had vooral jeuk op de arm waarin de injectie had plaatsgevonden. Nu nog wachten op het vaccinatiebewijs, welke wij hebben aangevraagd. Helaas hebben we afscheid genomen van onze vrienden Martin en Ellen. Toen wij in augustus 2012 onze Ikinoo overhandigd kregen van de vorige eigenaren, waren zijn net uit de Buyshaven in Enkhuizen vertrokken. Wij volgden hen altijd via hun blog. In november 2019 kwamen wij hen in Opua in Nieuw-Zeeland voor het eerst tegen. Gezamenlijk hebben we vele feestjes gevierd, zijn we regelmatig bij elkaar wezen borrelen en eten, hebben we met elkaar gewandeld en natuurlijk hebben wij met elkaar opgezeild tijdens onze tocht naar het Great Barier Island.

Het afscheidsliedje van Naylene.

We delen veel herinneringen en hebben een prachtige tijd met elkaar gehad. Zij hebben echter hun zeiljacht hier in Nieuw-Zeeland verkocht en gaan terug naar Nederland voor de start van een nieuw avontuur. We zullen ze zeker gaan missen. Het enige nadeel van aan een steiger liggen is dat je langzaam maar zeker dichtgroeit, lees ik kom aan. Er is steeds wel weer ergens een gezellige borrel met een hapje en als we geen zin hebben om te koken lopen we 10 meter tot aan de voordeur van het restaurant. Daar komt nog eens bij dat Sonja het koken steeds leuker gaat vinden. Omdat Martin en Ellen afscheid gingen nemen, hadden wij een afscheidsborrel georganiseerd met lekkere hapjes.

Afscheid van de Acapella van Martin en Ellen.

Samen met Floris en Ivar waren wij met z’n vijven proefkonijn voor Sonja’s kookkunsten. Het kan niet anders gezegd worden, elk hapje dat ze had bereid was heerlijk, zo wil ik altijd wel proefkonijn zijn. Martin en Ellen hadden zelf nog een afscheidsfeestje georganiseerd voor hun vriendenkring met een barbecue en natuurlijk een prachtig afscheidslied van Naylene. Wat overbleef was het uitzwaaien van de boot die zij voor de nieuwe eigenaren naar Auckland hebben gevaren. De volgende dag ben ik een lange wandeling gaan maken. Onderweg vind je prachtige natuur, schitterende vogels, een echte Kauri boom en een schitterende hangbrug met als toetje een mooie waterval. Zo geniet je van de natuur op zijn best.

De nieuwe beschermhoes voor de buitenboordmotor.

Het volgende klusje bestond uit het maken van een beschermhoes voor de buitenboordmotor. Door een beschermhoes te maken gaat de kap van de motor langer mee. Ook wordt daardoor onduidelijk of dat de motor oud of nieuw is en om hoeveel PK het gaat. Dit voorkomt deels de diefstal van de buitenboordmotor. Onze oude hoes was volledig door de zon vergaan. We hebben de nieuwe hoes gecombineerd met twee banden waarmee je de motor van de bijboot af kunt tillen of hijsen. Een precies klusje met een oogverblindend resultaat. Ook die kan weer van de lijst af. Aangezien de naaimachine nu toch op tafel stond, hebben we direct wat andere naaiklusjes opgepakt. Zo hebben we onze afsluittent van het doghouse voorzien van een nieuw plastic raam, in de oude zat een scheurtje, en hebben we een nieuwe afdekhoes gemaakt voor het raam van de berging in het voorschip. Ik word al aardig handig met de naaimachine.

Onze Honda CRV gaat al weer in de verkoop.

Omdat wij de Toyota Estima campervan van Martin en Ellen hadden overgenomen, hebben wij onze Honda verkocht. Voorafgaande aan de verkoop hadden wij hem een grote onderhoudsbeurt laten geven en is hij opnieuw APK-gekeurd, ja ook dat kennen ze in Nieuw-Zeeland, alleen heet het dan WOF (Warrant Of Fitness). Nadat we de auto op Marktplaats hadden gezet was deze al snel verkocht aan een ouder echtpaar uit Dargaville, die deze 4-WD auto wilde gebruiken voor uitstapjes naar het strand met de kinderen en kleinkinderen. De maand juli had echter voor Sonja een minder leuk einde. Nadat zij had gezwommen, 40 baantjes van 25 meter, is zij op haar fiets gestapt om terug te fietsen naar de Ikinoo. Onderweg had men op de parkeerplaats echter een nieuwe betonnen opstand gemaakt die zij niet had gezien. Het gevolg was dat ze over het stuur heen gelanceerd werd en op straat is gevallen. Het resultaat, een gekneusde pols, een geschaafde ellenboog en na een aantal dagen heel veel spierpijn. Het gaat dus weer even een aantal weken duren voordat ze weer kan gaan zwemmen. Eén pluspuntje voor haar, ik moet nu het hele huishouden doen.

Een foto impressie van mijn laatste wandeling naar de Whangarei Falls.

 

Klussen en genieten

Zoals we al vermelden in het vorige verhaal, had de maand mei nog een verrassing voor ons. Het is dit keer wel een heel technisch verhaal, maar ook informatief voor andere zeilers die zo veel mogelijk werkzaamheden zelf willen uitvoeren. Bijna een half jaar geleden was accu vier overleden. Ter informatie, wij hebben zes service accu’s opgesteld staan voor het boordnet. In het bericht "Verandering van plannen" zijn we uitgebreid op de problemen met onze accu's ingegaan.

De oude accu's nadat deze waren gedemonteerd. Na 3 jaar en 
3 maanden waren ze al aan vervanging toe.

Omdat wij nog vijf accu’s over hadden, wilden we nog even wachten met het vervangen van de accu’s, tot deze maand dan. We hadden opnieuw al een aantal dagen onvoldoende accucapaciteit om de nacht door te komen. Als we ’s-morgens wakker werden stond de accuspanning op 11,9 Volt. De zonnepanalen, de windmolen en het laden met de motor bracht de spanning wel omhoog, maar aan het einde van de dag liep de spanning al heel snel terug naar 12,3 Volt of lager. Echt warm werden de accu’s echter niet. We besloten om de Ikinoo te verplaatsen naar een ligplaats in de jachthaven zodat we, via de walstroomaansluiting, de acculader konden gaan gebruiken. Binnen een uur nadat we de acculader hadden ingeschakeld, roken we een zwavellucht. Accu één was bloedheet, te heet om zelfs maar aan te raken. Voorzichtig hebben we deze losgekoppeld. Met vier accu’s kunnen we ook nog wel een tijdje vooruit, echter in Opua hebben we de winkels voor de materialen en de gereedschappen voor handen die we nodig hebben om de accu’s uit te wisselen. De beslissing was snel genomen, we kopen zes nieuwe accu’s.

De nieuwe accu (foto van Internet).

Laat je nooit verleiden om alleen de defecte accu’s te vervangen, aangezien de anderen meestal ook al minder zullen zijn. Vanaf dat moment begon de zoektocht naar nieuwe accu’s. We hebben tot nu toe altijd normale “onderhoudsvrije” loodaccu’s geïnstalleerd. We willen echter overstappen naar AGM-accu’s omdat deze meer laadcycli aankunnen en dus langer meegaan. De nieuwe accu’s moesten echter wel dezelfde afmetingen hebben als de oude, omdat deze anders niet passen in onze accubak. Via internet zochten we naar de meest geschikte accu. Die van Victron kwam zeer goed uit de diverse tests, maar bleken in Nieuw-Zeeland helaas niet leverbaar te zijn. Uiteindelijk hebben we zes accu’s gekocht van het fabricaat Amp-Tech, een grote Chinese producent van accu’s. Wij hebben gekozen voor de Deep Cycle AGM accu type AT121000DS met een capaciteit van 120 Ah. Deze accu kan ook worden toegepast als startaccu. Bij één van de watersportwinkels in Opua hadden ze er precies zes staan met dezelfde productiedatum. Gezamenlijk met een van de personeelsleden van het bedrijf, hebben we de nieuwe accu’s aan boord gebracht. Een aardig klusje aangezien elke accu 33,5 kg weegt.

Het nieuwe accupakket met daarop de nieuwe stukjes kabels
met kabelschoenen, netjes voorzien van krimpkous en een
kabelnummer.

Omdat de oude accu’s voorzien waren van klempolen en de nieuwe zijn voorzien van M8 schroefpolen, moest een groot deel van de bekabeling in de accubak vervangen worden. Ook moesten een aantal aansluitingen worden verplaatst, zodat alle accu’s gelijkmatig belast zouden gaan worden. In de winkel waar we de kabels, de kabelschoenen, en de krimpkousen kochten, hadden ze ook de benodigde gereedschappen hangen. Een grote kabelschaar en een grote tang voor het monteren van de kabelschoenen. Ik mocht ze meenemen en net zo lang gebruiken als nodig. De eerste dag zijn we bezig geweest met het demonteren van de oude accu’s en het op lengte maken van alle nieuwe bekabeling, het monteren van kabelschoenen, de uiteinden voorzien van krimpkous en het coderen van elke kabel. Daarnaast moesten een aantal bestaande kabels worden voorzien van kabelschoenen, dan wel moesten de kabelschoenen worden vervangen. Die avond hebben we het ons gezellig gemaakt met een hapje en een wijntje bij het licht van onze olielamp en diverse kaarsjes.

Accu 1 en 2 zijn zichtbaar, De rest van de accu's zitten onder
het keukenkastje en zijn alleen vanuit het kastje zichtbaar.
Duidelijk zijn de nieuwe kabels te zien. De 2 houten latten
zijn als rolbeveiliging gemonteerd door het geval onze Ikinoo
een keer plat slaat.

De tweede dag hebben we de nieuwe accu’s stuk voor stuk geplaatst en aangesloten. Aan het einde van deze dag zat alles weer netjes op zijn plaats en konden we de hoofdschakelaars weer inschakelen. Nadat we nog twee extra kabels hadden gemaakt voor het, in de toekomst, eventueel overbruggen van een defecte accu, hebben we het gereedschap weer teruggebracht. Dag drie hebben we gebruikt om de oude accu’s in te leveren bij de winkel waar we de nieuwe gekocht hadden en voor het aanpassen van de elektrische schema’s naar de huidige stand. Dit project, waar ik best wel tegenop zag, hebben we gezamenlijk weer tot een goed einde gebracht. Maar ook nu geldt weer, goed gereedschap is de helft van het werk. Zo, nu genoeg gepraat over de techniek, wat hebben we nog meer gedaan de afgelopen maand. Omdat we sinds kort de beschikking hebben over een auto, hebben we een ritje gemaakt naar de westkust van Nieuw-Zeeland. We zijn via de SH12 naar het plaatsje Omapere gereden.

De duinen vlak bij de monding naar de zee.

Net voorbij dit plaatsje kun je een mooie korte wandeling maken naar de monding van een soort van fjord of rivier. In dit fjord komen drie rivieren uit, de Waihou river, de Orira river en de Mangamuka river. Daar waar het water in de zee stroomt is het zeer turbulent. Door de ondiepte, er is een soort van drempel bij de ingang naar zee, is het niet geschikt voor zeiljachten of schepen met enige diepgang, Wij zagen in de verte wel waterscooters en een vissersboot. Wat heel bijzonder aan de wandeling was, waren de diverse pollen met riet die blauwe pluimen hadden. Ook het omliggende duinlandschap ziet er indrukwekkend uit, de duinen zijn veel hoger dan bij ons in Nederland. Een week later zijn we ook voor de tweede keer naar de weekendmarkt in Kirikiri gereden.

Deze pluimen kwamen we tegen tijdens onze wandeling.

Opnieuw hebben we genoten van de vele leuke kraampjes en van alles wat eromheen gebeurt. Veel kraampjes met verse groeten en fruit, het lijkt wel of iedereen hier zijn weekinkopen doet. Half mei zijn we terug gezeild naar Whangarei, waar we de winter weer zullen gaan doorbrengen. De Marina in Opua ligt in een rivier, het is daarop van belang dat je je moment van vertrek goed plant, er staat namelijk een behoorlijke stroming bij afgaand tij. Menige boot hebben we in de problemen zien komen door de onverwachte sterke stroming. Wij kozen het moment van doodtij om te vertrekken, dan is er haast geen stroming aanwezig. Die dag was het prachtig weer, maar stond er helaas geen wind.

The Cape Brett Lighthouse

Op de motor tuften we rustig naar onze ankerplak in de Whangamumu Harbour, de plek waar we op de heenreis ook voor anker hadden gelegen. Na een goede nachtrust waren we alweer vroeg uit de veren voor een tocht van 50 nm naar de Hatea River. Bij vertrek stond er niet echte vel wind, zo’n 10 kn schuin van achteren. Na verloop van tijd kromp de wind zodat we halve wind konden gaan varen. De wind werd vlagerig, waarbij deze varieerde van 10 tot 20 kn. Doordat de Ikinoo wat aangroei heeft onder de boot, wil ze niet echt snel zeilen. Na verloop van tijd neemt de wind verder toe met vlagen tot 28 kn. We zetten het 2^e rif in het grootzeil en reven de yankee deels omdat in de vlagen onze Ikinoo uit het roer dreigt te lopen. We schieten wel goed op met een gemiddelde snelheid van 7 kn.

De Whangamumu Bay met de markeringen van de beide keren
dat we hier voor anker zijn gegaan.

Het venijn zit hem vandaag in de staart. We zien Bream Head al voor ons liggen als de wind nog verder toeneemt. De yankee is al helemaal weg en ik besluit het 3^e rif in het grootzeil te zetten. Dan ineens gaat het fout, terwijl ik het grootzeil wat laat zakken om het reefoog in te haken, slaat de val om één van de footsteps. Ik krijg het reefoog daardoor niet ingehaakt. Ondertussen is de wind toegenomen richting de 40 kn en kan ik het zeil niet meer hijsen. Even later slaat ook een deel van het voorlijk van het grootzeil om één van de footsteps, nu zit alles helemaal op slot. We draaien de kotterfok weg en starten de motor. We maken een aantal keren een 360° rondje zodat het zeil weer loskomt en de val weer vrij hangt. Direct laten we het grootzeil zakken, draaien de kotterfok weer naar buiten en vervolgen onze koers. Dit was weer een mooi leermoment, ik was gewoon te laat met reven. Wat gedurende deze periode wel apart was, was het feit dat een passerende vissersboot bij ons in de buurt bleef zo lang wij bezig waren met het draaien van rondjes.

Een van de kraampjes bij de boerenmarkt in Kirikiri. Doet u 
mij maar als voorgerecht en hoofdgerecht de soep van de dag.

En dat uit eigen beweging zonder dat wij erom vroegen. Op de motor ronden we Bream Head en varen tegen de wind in naar de ingang van de Hatea River. Een uurtje later ligt het anker weer stevig in de grond, tijd voor een wel verdient ankerbiertje. Een paar dagen later varen we met opkomend tij op de motor de Hatea rivier naar boven, op weg naar onze ligplaats voor de komende winter, de Town Basin Marina. Bij aankomst worden we verwelkomt door vrienden en direct uitgenodigd om die avond met een ploeg zeilers hamburgers te gaan eten. We zijn nauwelijks binnen of het “goede leven” begint al. Dat wordt dus goed oppassen dat we niet dichtgroeien de komende maanden. De komende tijd zullen we wat minder schrijven omdat we tot eind oktober en het nieuwe zeilseizoen hier aan de wal liggen.

Zeilen in de Bay of Islands

Een oud Nederlands gezegde is, april doet wat hij wil. Hierbij zinspeelt men dan op het wispelturige weer in Nederland gedurende de maand april. Voor ons was april echter weer een maand vol onverwachte problemen en veranderingen van plannen. Het zeilersleven blijft een leven van adaptief reageren op alles wat op je pad komt. We hadden besloten om, voordat we de jachthaven in zouden duiken voor de wintermaanden, nog een aantal weken te gaan zeilen bij de Bay of Islands. Hier waren we in november 2019 aangekomen na onze zeilreis uit Tonga. Destijds hebben we hier verder niets bezocht omdat de Ikinoo naar Whangarei moest voor groot onderhoud, er moest een nieuwe motor gemonteerd worden. Maar eerst terug naar het begin van deze maand. Nadat we afscheid hadden genomen van onze vriend Serge, zijn we nog een aantal dagen blijven hangen in Whangarei. 

Een heerlijke en gezonde cake, vers uit de oven.

Sonja is de laatste tijd ook bezig met het verzamelen van recepten, die natuurlijk ook uitgeprobeerd moeten worden. Zo heeft ze een prachtige cake gebakken met appel en fijngehakte noten, smullen dus. Er was een avondmarkt naast de Marina, waar vele kraampjes stonden met de meest lekkere gerechten. Je kon er over de hoofden lopen, zo druk was het er. Gezamenlijk met vrienden hebben we de kraampjes bekeken en vervolgens diverse gerechten bij diverse kraampjes besteld. Voor weinig geld eet je hier dus verrukkelijk, waarbij we ook nog eens livemuziek hadden. Na afloop hebben we, ter afsluiting van deze avond, nog een borrel gepakt op de Ikinoo. De volgende dag stellen we samen vast dat het weer veel te gezellig wordt aan de wal, tijd dus op ons vertrek te plannen. Volgens de weersvoorspellingen komt er over een aantal dagen wind uit de goede hoek om te vertrekken naar de Bay of Islands. De laatste dagen gooien we de Ikinoo vol met eten en water.

Duidelijk zijn de sporen van de steengroeve te zien. In het 
midden heeft men een grote vijver aangelegd.

Ook maak ik nog een mooie wandeling aan de noordkant van Whangarei, waarbij ik onderweg een botanische tuin tegenkom, die is aangelegd in een voormalige steengroeve. Prachtig om te zien hoe de tuinarchitect het geheel heeft weten te integreren. Dinsdag 6 april gooien we de lijnen weer los voor een zeiltocht van ongeveer acht weken. Als we bij de brug aankomen, zien we dat er net twee zeiljachten doorheen komen. We vragen toestemming om direct achter hen ook de brug te mogen passeren. We krijgen geen toestemming en moeten omkeren. Ook bij de tweede keer dat de brug opengaat voor een baggerschip, krijgen we geen toestemming. Pas als de brug voor de derde keer opengaat, mogen we de brug passeren.

Deze Japanse gong is geïntegreerd in deel van één van de 
oude gebouwen die de steengroeve rijk was.

Het afgelopen uur dus weer even lekker kunnen oefenen met het manoeuvreren op de motor in een smal vaarwater met stroming en tegemoetkomende schepen. Aan het einde van de dag gooien we ons anker uit bij Marsden Cove in de Hatea River. Een heerlijk rustig plekje waar we met vier zeiljachten liggen. De volgende dag vertrekken we vroeg voor een lange zeiltocht. Daar waar de Hatea rivier de zee instroomt, is het even een heksenketel. We varen naar buiten met afgaand tij, terwijl de we wind op de neus hebben, een typisch geval van wind tegen stroming. Met ruim 20 kn tegenwind, bouwen de golven zich zeer snel op, de Ikinoo slaat zich erdoorheen. Zodra we het stromingsgebied over bakboord kunnen verlaten, hijsen we de zeilen.

De Whangamumu ankerplek.

Na tien minuten wordt het al rustiger en even later ronden we Bream Head en varen we voor de wind verder richting onze ankerplek voor die nacht. Waar dat wordt, laten we afhangen van onze voorderingen. We kunnen heerlijk zeilen met het grootzeil vastgezet met de bullytalie en de yankee op de spinakerboom. Helaas wordt langzaamaan de wind wat minder. Om vier uur vinden we het welletjes, de snelheid is teruggezakt naar 2 kn. We halen de zeilen weg en varen op de motor naar de Whangamumu Bay. Dit is een wat vreemde baai omdat je er helemaal in moet varen voordat je over bakboord de ankerbaai ziet liggen. Je ligt hier wel heerlijk rustig. We slapen dan ook als ossen na deze lange dag op het water. De volgende dag staat er gelukkig weer wat meer wind zodat we zeilend onze volgende etappe kunnen afleggen.

Onze Ikinoo voor anker aan de noordkant van de Paekura Bay.
In de verte is de tweede ankerplek zichtbaar, waar we naartoe
verplaatst zijn toen het flink begon te waaien.

We ronden Cape Brett en zeilen vervolgens in westelijke richting naar het Albert Channel, een smalle passage tussen diverse ondieptes en rotsen door. Vlak voor de passage halen we de zeilen weg en varen er op de motor naartoe. Sonja staat achter het roer en ik geef haar aanwijzingen hoeveel graden ze moet draaien. Zonder problemen komen we erdoorheen. Niet veel later hebben we ons anker laten vallen in de Omakiwi Cove, een prachtige ankerplek met helder water. De volgende dag verplaatsen we de Ikinoo naar de noordkant van de Parekura Bay, omdat er veel wind wordt voorspelt de komende dagen, wind met vlagen richting de 40 kn. Als we net een uurtje voor anker liggen, wordt er aan de romp geklopt, het is Henk. Henk ontmoette we voor het eerst in de Marina in Whangarei. Voor de trouwe lezers, dit is een andere Henk dan waar we mee geluncht hebben. Nu ligt hij met zijn zeilboot vlak voor ons. Henk komt uit Nederland maar woont al heel lang in New Zealand. Zodra de zomer voorbij is vaart hij solo omdat zijn vrouw het nu te koud vindt.

Wat past er beter bij guur weer dan Hollandse erwtensoep van 
de Jumbo. Gewoon hier in New Zealand te koop bij de 
Hollandse winkel

Deze dag hebben we weinig last van de harde wind, morgen gaat de wind echter draaien en is de vraag of dat we aan lagerwal komen te liggen en of dat de golven zich opbouwen. De volgende ochtend trekt er een regenbui over waar veel wind in zit. We worden zo’n 20 meter naar achteren verplaatst, tijd dus om het anker op te halen en een beter beschut plekje te zoeken. We verplaatsen onze Ikinoo naar de zuidkant van de baai. Hier liggen veel schepen aan moorings. Het is een heerlijk rustig en beschut plekje. De rest van de dag hebben we geen last meer van de harde wind. Onze volgende stop wordt het plaatsje Russel. Eens de eerste hoofdstad van New Zealand waar alles draaide om de walvisvangst. Er staat een heerlijke 15-20 kn wind, wel uit de verkeerde hoek, maar dat maakt niets uit. Al opkruisend zeilen we in de goede richting. Vlak voor het plaatsje Russel starten we de motor om de zeilen weg te halen. Als ik naar voren loop om het grootzeil te laten zakken, roept Sonja mij terug. De motor is er weer mee gestopt. Net zoals de vorige keer plaats ik de gashendel in de neutrale stand met voldoende gas om 1.500 toeren te kunnen draaien. Ik start de motor en hij slaat gelukkig aan.

Dit is de boot van Roeland, de monteur die bij ons de nieuwe
motor heeft ingebouwd en die langs kwam voor het zoeken 
naar het probleem met de diesel toevoer.

We besluiten niet naar Russel te gaan maar door te varen naar Opua. Daar zit Seapower, het bedrijf dat onze motor heeft ingebouwd. Onderweg bel ik ze op om te vertellen wat de problemen zijn. Met een dinghy komen ze naar ons toe om ons te assisteren bij het aanmeren in de Marina. Ik vind het risico echter te groot, want stel je voor dat de motor weer stopt op het moment dat ik net een manoeuvre maak in de jachthaven. Het leed en de schade is dan niet te overzien. We besluiten voor anker te gaan voor de jachthaven. Het ankeren gaat gelukkig goed zonder dat de motor afslaat. Opnieuw haal ik alles open om het diesel circuit te onderzoeken. Ik zie dat er in de dieselslang lucht zit. Als ik de leiding verder volg richting de tank, zie ik dat er luchtbellen ontstaan bij het aansluitpunt vanuit de dieseltank. Ik besluit opnieuw contact op te nemen met Seapower. Roeland, de monteur van Seapower, komt enige tijd later aan boord. We besluiten te controleren of dat de dieselretourleiding vanaf de motor niet de boosdoener is.

De boosdoener van onze diesel problemen. Een knelringetje 
van een paar Eurocent die zich los heeft gewerkt.

We nemen de leiding los en laten de motor lopen, waarbij we de diesel opvangen in een bakje. Ook nu blijven we luchtbellen zien. Het probleem moet dus in de dieseltank zitten. We halen gezamenlijk het luik van de tank los en demonteren het aanzuigpijpje. Omdat we de locatie hebben vastgesteld, laat Roeland ons verder alleen met een aantal suggesties hoe het probleem op te lossen. Eén daarvan is, maak een nieuwe aansluiting, waarbij je het aanzuigpijpje kan demonteren zonder dat je de dieseltank helemaal moet openmaken. Aan de kant loop ik naar een constructiebedrijf dat dit zou kunnen uitvoeren. Eén van de voormannen gaat met mij mee aan boord om alles op te meten. Zodra hij echter aan boord is, pakt hij het aanzuigpijpje en ontdekt dat de knelring rond het pijpje los zit. Gewoon een nieuwe knelring monteren en het probleem is opgelost. Hij stelt ons de vraag, waarom alles aanpassen van iets wat al meer dan 25 jaar goed functioneert?

De Hururu Falls.

Terug aan de wal loopt hij met mij mee naar de winkel die de juiste spullen heeft. Nog geen 15 minuten later sta ik weer buiten met een nieuw aanzuigpijpje voorzien van een knelring, kosten € 6,00. Zelf wilde hij niet worden betaald voor de tijd dat hij bezig was geweest. Aan het einde van de dag heb ik hem een boodschappentas vol met blikjes bier gebracht. Nadat ik het pijpje had gemonteerd, hebben we de motor gestart. Er werd geen lucht meer aangezogen, probleem opgelost. De weersverwachtingen laten ons zien dat er een zeer groot hogedrukgebied boven New Zealand ligt. De komende weken wordt het wel mooi weer maar er is haast geen wind. Wij zijn niet van die mensen die op de motor van ankerplekje naar ankerplekje trekken, wij zeilen het liefst.

De Rainbow Falls.

We liggen bij Opua op een prachtige ankerplek, waardoor we besluiten hier wat langer te blijven. Ik maak een mooie wandeling langs de kust vanaf Opua naar Paihia en terug. Deze route loopt geheel langs de kust. Aan het einde moet je zelfs rekening houden met het getijde, omdat je anders door het water moet lopen. Ik ben net op tijd aan de terugweg begonnen, zodat ik maar één keer met een grote sprong wat water moet overbruggen om voor de rest met droge voeten aan het einde te komen. Ook volgen we, samen met vrienden een lezing bij de Opua Cruising Club. De lezing zou gaan over het routeren aan de hand van de binnengehaalde weersgegevens. Het bleek echter een voorlichtingsavond te zijn over Fiji, wel leuk maar niet voor ons bedoeld. Omdat het wel gezellig was, zijn we met z’n vieren blijven eten. Ook blijkt het restaurant aan de haven van eigenaar gewisseld te zijn.

Vanaf onze ankerplek zien we dit scheepje voorbij komen
zeilen. Zeilen zoals zeilen bedoelt is, prachtig om te zien.

Toen wij hier in 2019 voor de eerste keer waren, waren ze geopend van 08:00 – 15:00 uur. Nu zijn ze in de weekenden ook ’s-avonds open met elke zondagavond livemuziek. Daar zijn wij dol op, dus zodra we dit wisten hebben heerlijk naar muziek zitten luisteren en gelijktijdig een hapje en een drankje besteld. Omdat we hier toch wat langer blijven, ben ik de auto gaan ophalen vanuit Whangarei, zodat we deze kunnen gebruiken voor het doen van boodschappen en het maken van toeristische ritjes in de omgeving. Zodra ik de auto had gehaald, hebben we een ritje gemaakt naar Kerikeri. Onderweg hebben we twee watervallen bezocht, prachtig om te zien. In Kerikeri wilden wij ons later vaccineren tegen het Corona virus. Helaas was het zo druk, dat men was gestopt met mensen toe te laten die geen afspraak hadden. Jammer, we komen later wel terug als we een afspraak hebben. En zo is de maand april alweer voorbij. De maand mei had nog een verrassing voor ons, maar daarover in het volgende verhaal. 

Terug naar Whangarei

De vlaggenstok ziet er weer als nieuw uit.

Opnieuw zitten we in een Lock down periode van acht dagen. We zijn allebei behoorlijk sacherijnig van het feit dat we weer vast zitten en nergens heen kunnen. Alleen boodschappen doen is toegestaan en een beetje wandelen in de directe omgeving. Contact met de politie en Auckland Maritime Radio bracht ook geen oplossing, we mochten ons niet meer verplaatsen. Na de eerste dag besluiten we er maar weer het beste van te maken. We gaan verder met de kluslijst en het poetsen van de Ikinoo. Als eerste pakken we de vlaggenstok aan, deze ziet er echt niet meer uit, de lak is beschadigd en is er deels af. Met een elektrische verfbrander en een schraapstaal haal ik de oude lak van de vlaggenstok af. Vervolgens begint het geduldig schuren. Ik start met schuren met schuurpapier grofheid 240, gevolgd door grofheid 400 en 800, om het vervolgens af te ronden met schuurpapier grofheid 1.200. De stok is weer prachtig glad.

Al het RVS glimt weer als nieuw.

Tijd om hem opnieuw te lakken met blanke glanslak. Tussen elke laklaag in schuur ik de voorgaande laag ligt op. Na vijf lagen ziet de vlaggenstok er weer als nieuw uit. Ook al het RVS aan boord krijgt een poetsbeurt zodat na een aantal dagen al het RVS ons weer tegemoet glanst. Naast het klussen doe ik ook een aantal keren boodschappen. Om bij de supermarkt te komen moet ik, enkele reis, zo’n vier kilometer lopen door de prachtige buitenwijken van Auckland. Zo zie je nog eens wat van de omgeving. Op een morgen, als we net ons bed uit zijn, krijgen we een berichtje van vrienden in Whangarei dat er een Tsunami waarschuwing is uitgegaan voor de noordoostkust van Nieuw-Zeeland. Zij werden geadviseerd om de boot te verlaten en hoger gelegen gebieden op te zoeken.

Alle lagergelegen gebieden aan de noordoostkust van het Noordelijke Eiland werden geëvacueerd. Nieuw-Zeeland is wat dat betreft heel goed voorbereid op dit soort calamiteiten. Overal langs de kust zie je waarschuwingsborden met daarop aangegeven welke gebieden voldoende bescherming bieden en welke gebieden geëvacueerd moeten worden. Daarnaast is er een duidelijk geluidssignaal te horen. Tevens worden de mensen via het nieuws op radio en TV gewaarschuwd en op de hoogte gehouden van wat er gebeurt. Bij de Kermadec Islands, zo’n 500 nm uit de kust van Nieuw-Zeeland, was een aardbeving geconstateerd met een kracht van 8,1 op de schaal van Richter, een stevige aardbeving dus.

Overal langs de kust zie je dit soort waarschuwingsboorden.

Op het nieuws zag je beelden van de het moment dat de Tsunami aankwam bij de kust, wat veel heftige stromingen en golven tot gevolg had. Voor Auckland was geen evacuatie waarschuwing. Wel kregen we een waarschuwing de boot goed vast te leggen omdat er sterke stromingen zouden kunnen ontstaan. Gelukkig bleef de invloed beperkt, en werd in de loop van de middag het sein veilig afgegeven. De week is zo gelukkig snel voorbij en op zaterdag krijgen we toestemming van de politie om de volgende dag te vertrekken. Vanwege het weer besluiten we vroeg te vertrekken omdat het in de loop van de middag flink gaat waaien. Voor die tijd willen wij al achter ons anker liggen. Om halfacht zijn we de Marina uit en varen we op de motor naar onze ankerplek in de Man O’War Bay op het Waiheke Island. Als we aankomen is net de wind sterk toegenomen.

Na een wijnproeverij in de Man O'War Bay kocht Sonja dit
veelzeggende T-shirt. Het zou mijn lijfspreuk kunnen zijn. 

De eerste keer ankeren lukt niet, zelfs met 50 meter ketting op een diepte van 8 meter wil het anker niet de grond in. De Ikinoo slaat dwars op de wind en we driften zo’n 300 meter voordat het ons lukt het anker weer boven te krijgen. De tweede keer pakt het anker gelukkig wel direct. We hebben dan al windvlagen richting de 30 knopen terwijl we in een beschutte baai liggen en het ergste moet nog komen die nacht. Buiten op zee moet het dus nog veel harder waaien. Voor de zekerheid en een goede nachtrust zetten we ’s-nachts het ankeralarm aan. We liggen gelukkig als een huis en slapen grotendeels door de storm heen. Een aantal dagen later is de depressie voorbij en krijgen we rustig weer. Tijd om mijn nieuwe wetsuit aan te doen en het water in te gaan om de onderkant van de Ikinoo schoon te maken. We hebben een flinke aangroei van plantjes en zeepokken, zo erg zelfs dat het zeker een knoop in snelheid scheelt.

Even uitrusten van het schoonmaken van het onderwaterschip.

Nieuw-Zeeland staat erom bekend dat, in de zomermaanden, de onderwater aangroei op jachten extreem groot is. Vooral de Nieuw-Zeelandse zeepok groeit hier letterlijk als kool. Deze soort komt, sinds de periode rond de tweede wereldoorlog, ook in Europa voor. Ze zijn meegelift op de zeeschepen die uit Azië en Nieuw-Zeeland kwamen. Het kost mij uiteindelijk drie dagen om het gehele onderwaterschip schoon te krijgen. Best wel intensief werk omdat je constant onder de boot werkt. Na verloop van tijd kun je wel wat langer onder water blijven, maar het blijft vermoeiend. En dan te weten dat er over een aantal weken alweer nieuwe aangroei is. Dus voordat we de winter in gaan moet ik dit nog een keer doen. Om de paar dagen gaan we aan het einde van de dag vissen. Ook nu weer vang ik twee Snappers die groter zijn dan 30 cm, de minimale maat voor deze vissoort. Alle kleinere gooi ik terug in de zee. Dus zo’n twee keer per week eten we versgebakken vis.

Als we ergens wat langer stilliggen is dit Sonja's hobby.

Sonja is er ondertussen zo bedreven in geworden, dat haar gebakken vis lekkerder is dan die je in de restaurants op je bord krijgt. En dan hebben we weer een tegenvaller uit een geheel onverwachte hoek. We krijgen een kort emailberichtje van de immigratiedienst dat wij onze medische tests moeten ondergaan om in aanmerking te kunnen komen voor het verlengen van ons visum. We dachten dat wij klaar waren en dat ons visum tot juli verlengd was, niet dus. Hoe werkt dat in Nieuw-Zeeland? Er zijn wel regels, maar niemand weet precies hoe deze toe te passen in deze periode met het Coronavirus. Het verwerken van de aanvragen wordt trouwens niet door een organisatie in Nieuw-Zeeland gedaan maar door een Chinese organisatie in Beijing. Als zeilers kunnen wij Nieuw-Zeeland niet verlaten omdat alle grenzen van omliggende landen gesloten zijn. Tevens kunnen wij van half november t/m half mei niet vertrekken in verband met het orkaanseizoen op de Zuidelijke Pacific. De meeste boten zijn in november 2019 in Nieuw-Zeeland gearriveerd en zijn hier nog steeds.

Onderweg naar Great Barrier zien we vogels op vis jagen.

Wel is een deel van de zeilers naar huis gegaan, nadat men de boot op de kant heeft gezet of tussen een aantal palen heeft vastgemaakt. Deze mensen wachten thuis de periode af dat ze weer kunnen terugkeren. Wij vinden dat risico te groot omdat je boot dat wel heel erg lang onbeheerd ergens staat of ligt. Met enige willekeur worden mensen opgeroepen om hun medische keuring te ondergaan, willen zij in aanmerking komen voor het verlengen van hun visum. Formeel moet je deze keuring ondergaan als je langer dan 12 maanden in Nieuw-Zeeland bent. Voor ons dus zaak om terug te keren naar Whangarei en daar afspraken te maken voor deze medische keuring. We besluiten, vanwege de windrichting, niet rechtstreeks te varen maar de eerste dag naar het Great Barrier Island te zeilen en de dag daarop naar de ingang van de Hatea River en onze ankerplek in de Parua Bay. De windvoorspellingen zijn goed, niet al te veel wind maar toch genoeg om te zeilen. Zodra het anker is opgeborgen zetten we het grootzeil.

Onderweg van het Great Barrier Island naar de Hatea River
hebben we zelfs even tijd om te poseren.

Mijn onderbuikgevoel zegt me om het eerste rif erin te zetten. Niet veel later zeilen we onder prachtige condities richting ons doel, een tocht van zo’n 41 nm. We varen aan de wind met en snelheid van 7 kn, er staat beduidend meer wind dan voorspelt. Na een paar uur moet ik zelfs de Yankee deels reven omdat we uit het roer dreigen te lopen. Veel eerder dan verwacht komen we aan op onze bestemming. Om 14:00 uur halen we de zeilen weg en varen het laatste stukje op de motor naar onze ankerplek. De volgende dag geschiedt het tegenover gestelde, de voorspelling is 10-14 kn wind. In de praktijk hebben we niet meer dan 5 kn wind van achteren staan, te weinig om te zeilen, aangezien we een afstand van 53 nm moeten overbruggen. Op de motor varen we dus naar de Hatea River. Zodra we de rivier opvaren geef ik wat meer gas. En dan gebeurt het meest onverwachte, de motor stopt er zonder waarschuwing in één keer mee. Gelukkig staat het grootzeil nog. Snel rol ik ook de Yankee uit en zeil de Ikinoo in het midden van de rivier. Er staat op dat moment gelukkig 7-8 kn wind.

Het elektrische dieselpompje op de plaats waar voorheen de
handmatig te bedienen pompje zat. Handmatig is dus niet meer
mogelijk. Voor de zekerheid koop ik een reserve exemplaar.

Sonja gaat achter het roer staan en ik duik de motorruimte in. Ik schakel het dieselfilter om en probeer opnieuw te starten, geen resultaat. Ik haal het keukenkastje leeg en sleutel het deksel van de dieseltank eraf om te zien of dat de dieseltoevoer in de tank is geblokkeerd. Ook dat is niet het geval. Ik ga er eens rustig voor zitten, waardoor stopt een dieselmotor per direct zonder dat het toerental eerst afneemt? Dat gebeurt alleen maar als er ergens lucht wordt aangezogen en er dus geen diesel is om te verbranden. De nieuwe motor heeft een klein dieselpompje op de plaats waar bij de oude motor de handbediening zat. Dit elektrische pompje start zodra je het motorcontact aanzet. Ik zet het contact aan en laat het pompje een tijdje lopen. Ik zet de gashendel wat verder open, zonder de versnelling in te schakelen, en start opnieuw. Na enige tijd start de motor en loopt stabiel op 1.500 toeren.

Als we voor anker liggen, krijgen we regelmatig bezoek van
dit soort zwaluwen. Leuk om te zien, maar het poepen wel je
boot onder, zeker als ze met 20 stuks naast elkaar zitten.

Ik neem gas terug, zet hem in zijn vooruit en vaar met 1.500 toeren naar onze ankerplek. Ik durf niet meer gas te geven, omdat ik bang ben dat de motor er dan weer mee stopt. Bij de ankerplek aangekomen neem ik gas terug om de Ikinoo te doen stoppen. Opnieuw stopt de motor ermee. Ik herhaal de procedure, versnelling ontkoppelen, wat meer gas geven en opnieuw starten. De motor start direct en we kunnen het anker laten vallen. Niet veel later liggen we vast. In de keuken is het een bende, alles ligt open en het ruikt naar diesel. Ik ruim wat spullen op om het bewoonbaar te maken. Morgen eerst maar eens contact opnemen met de leverancier van de motor. De volgende dag krijg ik het advies op het gehele diesel traject te controleren omdat et volgens de leverancier alleen maar lucht kan zijn wat dit probleem veroorzaakt. De rest van de ochtend ben ik bezig alles na te lopen.

Nieuw-Zeelanders houden van vissen, overal kom je tegen
met kleine en grote boten.

Elke slangklem draai ik nog wat vaster, ik draai de bouten van de beide grof dieselfilters nog wat strakker en controleer of dat het nieuwe fijn filter wel strak genoeg is aangedraaid. Daarna maak ik het luik in de dieseltank weer dicht en breng alles terug op zijn plaats. Ik start de motor die direct aanslaat. Ik laat hem rustig warmlopen en probeer dan vervolgens alle toerentallen uit, de motor blijft netjes lopen. We gaan anker op en varen de laatste twee uurtjes naar de jachthaven in Whangarei. Echt ontspannen varen is het niet omdat ik de oorzaak niet heb kunnen vinden. Ik heb zelfs het anker stand-by staan voor het geval de motor er weer mee stopt. Op de zeilen kan ik deze keer niet rekenen omdat er in het geheel geen wind staat. Gelukkig kunnen we, zonder te wachten, direct door de brug. Ook het aanleggen gaat zonder problemen.

Onze gastenvlag was, na één jaar in Nieuw-Zeeland, toe aan 
vervanging.

In de dagen daarna loop ik alles nog een keer na en besluit het nieuwe fijn dieselfilter te vervangen voor een nieuwe uit mijn eigen voorraad. Het nieuwe filter is in omvang groter dan de oude. De behuizing steekt zelfs wat uit ten opzichte van het deel waaraan deze wordt geschroefd. Misschien dat dit de oorzaak is? Wij hebben dit keer een plekje gekregen tegenover het havenkantoor en het naastgelegen restaurant. Dit plekje wilden wij altijd al een keer uitproberen, maar daarover verder in het verhaal meer. De afspraken voor de medische keuring zijn snel gemaakt. Helaas zit er tussen de afspraken van Sonja en mij een week omdat de agenda van de arts, die deze werkzaamheden uitvoert, propvol zit. We zijn blijkbaar niet de enigen die zijn opgeroepen. De medische keuring bestaat uit een intakegesprek met een assistente van de arts die complete vragenlijsten invult, je lengte opmeet en je bloeddruk controleert. Vervolgens ga je naar de X-ray afdeling waar ze een foto nemen van je borst voor de controle op TBC. Aansluitend ga je naar het laboratorium voor het afnemen van bloed, waarbij ze deze testen op alle mogelijke ziektes, waaronder Aids en Hepatitis C. Voor elke handelingen kun je je creditcard tevoorschijn halen, want ze weten hier de prijzen wel.

Henk en Coby, wat een heerlijk gezellig en warm echtpaar.

Bij de assistente was mijn bloeddruk wat aan de hoge kant. Een uur later in het laboratorium klagen ze over mijn lage bloeddruk, waardoor ze twee keer moeten prikken en het bloed er met moeite uitkrijgen. Veemde situatie vind ik. Als alle resultaten van de diverse onderzoeken binnen zijn, hebben we beide een gesprek met een arts. Alleen bij Sonja duurt het gesprek wat langer in verband met haar medische verleden. Wat de arts betreft zijn er geen problemen voor het verlengen van ons visum, we moeten echter even afwachten wat de immigratiedienst ervan zegt. Nu even terug naar onze ligplaats. Vanaf het terras van het restaurant kijk je zo op onze Ikinoo. Zoals altijd hebben wij de Nederlandse vlag buiten hangen. Met enige regelmaat worden we dan ook in het Nederlands begroet en raken we aan de praat met Nederlanders die hier wonen.

De schitterende tuin van Hank en Coby met uitzicht over het
dal en hun privé zwembad.

Het is ons al eerder opgevallen dat er in de loop der jaren veel Nederlanders naar Nieuw-Zeeland zijn geëmigreerd. Vooral de twee decennia na de tweede wereldoorlog is er een ware uittocht geweest. Veel van die mensen zijn nu met pensioen. Zo ontmoeten wij dus Henk en Coby, een Nederlands echtpaar dat al 55 jaar in Nieuw-Zeeland woont. We raken met Henk in gesprek en voor dat we het weten hebben we een half uur later onze telefoonnummers uitgewisseld. Ze vertrekken met de belofte ons een dezer dagen op te halen voor een lunch. Enkele dagen later gaat inderdaad de telefoon en maken we een afspraak. Ze hebben een prachtige villa 8 km buiten Whangarei met een mooie veranda met uitzicht op en schitterende tuin. We genieten op de veranda van een heerlijk biertje en wijntje en krijgen een Italiaanse lunch voorgeschoteld.

Restauratie van de wandlampjes. Hoe het was met de corrosie
en hoe het wordt na het schuren en poetsen, is goed te zien.

Zo zie je maar waar een leuke ligplaats toe kan leiden. Naast alle leuke dingen zijn we ook bezig geweest met klusjes. Eén ervan was het opknappen van de wandlampjes in de woon en slaapkamer. Deze waren de laatste jaren sterk gecorrodeerd. We wilden eigenlijk nieuwe kopen. Als proef heb ik er echter één gedemonteerd en zo ver als mogelijk uit elkaar gehaald. Vervolgens heb ik alle onderdelen geschuurd met fijn schuurpapier en daarna gepoetst. Het resultaat was verbluffend, het lampje zag er haast weer als nieuw uit. De dagen erna heb ik de andere drie ook op die manier behandeld. Puntje opgelost, zonder kosten maar alleen tijd. De nieuwe lampjes hebben we van ons lijstje afgevoerd. Omdat we ook dit jaar Nieuw-Zeeland niet kunnen verlaten, hebben we besloten een auto te kopen.

Het afscheidsdiner met Serge als dank voor onze gastvrijheid
gedurende afgelopen 12 maanden dat hij alleen aan boord was.

Toen we dit bij vrienden ter sprake brachten, vertelden zij dat een Zweeds koppel uit hun jachthaven een auto te koop heeft staan. Een afspraak was snel gemaakt en een paar dagen later waren we de trotse bezitters van een lichtblauwe Honda-CRV, voorzien van nieuwe banden, een nieuwe accu, nieuwe remschijven en nieuwe luchtfilters. Zij waren blij met de snelle verkoop en wij zijn blij met onze nieuwe aankoop. Dit geeft ons meer vrijheid de komende 12 maanden. Deze maand hebben we ook afscheid genomen van onze Franse vriend Serge. Hij heeft zijn zeiljacht hier goed kunnen verkopen aan iemand vanuit Australië. Deze heeft de boot gekocht zonder dat hij deze zelf gezien heeft, behalve dan op een live video.

Heerlijk mals gegrild lamsvlees. Zo wil je toch elke dag eten.

Serge heeft zijn spullen ingepakt en deze verscheept naar zijn huisadres in Frankrijk. Een week voor zijn vertrek heeft hij ons mee uit eten genomen, als dank voor de vele keren dat hij bij ons aan boord is wezen eten en borrelen. De laatste avond voor zijn vertrek hebben wij hem nog een keer voor het diner gevraagd. De volgende dag werd hij door de makelaar die zijn zeiljacht heeft verkocht naar het vliegveld in Auckland gebracht. We zijn blij voor hem dat hij na een jaar alleen te zijn geweest op zijn jacht, nu weer naar zijn vrouw toe kan. Wij gaan Serge zeker nog een keer opzoeken als wij in de Middellandse zee zeilen. De maanden april en mei gaan we weer zeilen, maar daarover meer in het volgende verhaal.