Terug naar Whangarei

De vlaggenstok ziet er weer als nieuw uit.

Opnieuw zitten we in een Lock down periode van acht dagen. We zijn allebei behoorlijk sacherijnig van het feit dat we weer vast zitten en nergens heen kunnen. Alleen boodschappen doen is toegestaan en een beetje wandelen in de directe omgeving. Contact met de politie en Auckland Maritime Radio bracht ook geen oplossing, we mochten ons niet meer verplaatsen. Na de eerste dag besluiten we er maar weer het beste van te maken. We gaan verder met de kluslijst en het poetsen van de Ikinoo. Als eerste pakken we de vlaggenstok aan, deze ziet er echt niet meer uit, de lak is beschadigd en is er deels af. Met een elektrische verfbrander en een schraapstaal haal ik de oude lak van de vlaggenstok af. Vervolgens begint het geduldig schuren. Ik start met schuren met schuurpapier grofheid 240, gevolgd door grofheid 400 en 800, om het vervolgens af te ronden met schuurpapier grofheid 1.200. De stok is weer prachtig glad.

Al het RVS glimt weer als nieuw.

Tijd om hem opnieuw te lakken met blanke glanslak. Tussen elke laklaag in schuur ik de voorgaande laag ligt op. Na vijf lagen ziet de vlaggenstok er weer als nieuw uit. Ook al het RVS aan boord krijgt een poetsbeurt zodat na een aantal dagen al het RVS ons weer tegemoet glanst. Naast het klussen doe ik ook een aantal keren boodschappen. Om bij de supermarkt te komen moet ik, enkele reis, zo’n vier kilometer lopen door de prachtige buitenwijken van Auckland. Zo zie je nog eens wat van de omgeving. Op een morgen, als we net ons bed uit zijn, krijgen we een berichtje van vrienden in Whangarei dat er een Tsunami waarschuwing is uitgegaan voor de noordoostkust van Nieuw-Zeeland. Zij werden geadviseerd om de boot te verlaten en hoger gelegen gebieden op te zoeken.

Alle lagergelegen gebieden aan de noordoostkust van het Noordelijke Eiland werden geëvacueerd. Nieuw-Zeeland is wat dat betreft heel goed voorbereid op dit soort calamiteiten. Overal langs de kust zie je waarschuwingsborden met daarop aangegeven welke gebieden voldoende bescherming bieden en welke gebieden geëvacueerd moeten worden. Daarnaast is er een duidelijk geluidssignaal te horen. Tevens worden de mensen via het nieuws op radio en TV gewaarschuwd en op de hoogte gehouden van wat er gebeurt. Bij de Kermadec Islands, zo’n 500 nm uit de kust van Nieuw-Zeeland, was een aardbeving geconstateerd met een kracht van 8,1 op de schaal van Richter, een stevige aardbeving dus.

Overal langs de kust zie je dit soort waarschuwingsboorden.

Op het nieuws zag je beelden van de het moment dat de Tsunami aankwam bij de kust, wat veel heftige stromingen en golven tot gevolg had. Voor Auckland was geen evacuatie waarschuwing. Wel kregen we een waarschuwing de boot goed vast te leggen omdat er sterke stromingen zouden kunnen ontstaan. Gelukkig bleef de invloed beperkt, en werd in de loop van de middag het sein veilig afgegeven. De week is zo gelukkig snel voorbij en op zaterdag krijgen we toestemming van de politie om de volgende dag te vertrekken. Vanwege het weer besluiten we vroeg te vertrekken omdat het in de loop van de middag flink gaat waaien. Voor die tijd willen wij al achter ons anker liggen. Om halfacht zijn we de Marina uit en varen we op de motor naar onze ankerplek in de Man O’War Bay op het Waiheke Island. Als we aankomen is net de wind sterk toegenomen.

Na een wijnproeverij in de Man O'War Bay kocht Sonja dit
veelzeggende T-shirt. Het zou mijn lijfspreuk kunnen zijn. 

De eerste keer ankeren lukt niet, zelfs met 50 meter ketting op een diepte van 8 meter wil het anker niet de grond in. De Ikinoo slaat dwars op de wind en we driften zo’n 300 meter voordat het ons lukt het anker weer boven te krijgen. De tweede keer pakt het anker gelukkig wel direct. We hebben dan al windvlagen richting de 30 knopen terwijl we in een beschutte baai liggen en het ergste moet nog komen die nacht. Buiten op zee moet het dus nog veel harder waaien. Voor de zekerheid en een goede nachtrust zetten we ’s-nachts het ankeralarm aan. We liggen gelukkig als een huis en slapen grotendeels door de storm heen. Een aantal dagen later is de depressie voorbij en krijgen we rustig weer. Tijd om mijn nieuwe wetsuit aan te doen en het water in te gaan om de onderkant van de Ikinoo schoon te maken. We hebben een flinke aangroei van plantjes en zeepokken, zo erg zelfs dat het zeker een knoop in snelheid scheelt.

Even uitrusten van het schoonmaken van het onderwaterschip.

Nieuw-Zeeland staat erom bekend dat, in de zomermaanden, de onderwater aangroei op jachten extreem groot is. Vooral de Nieuw-Zeelandse zeepok groeit hier letterlijk als kool. Deze soort komt, sinds de periode rond de tweede wereldoorlog, ook in Europa voor. Ze zijn meegelift op de zeeschepen die uit Azië en Nieuw-Zeeland kwamen. Het kost mij uiteindelijk drie dagen om het gehele onderwaterschip schoon te krijgen. Best wel intensief werk omdat je constant onder de boot werkt. Na verloop van tijd kun je wel wat langer onder water blijven, maar het blijft vermoeiend. En dan te weten dat er over een aantal weken alweer nieuwe aangroei is. Dus voordat we de winter in gaan moet ik dit nog een keer doen. Om de paar dagen gaan we aan het einde van de dag vissen. Ook nu weer vang ik twee Snappers die groter zijn dan 30 cm, de minimale maat voor deze vissoort. Alle kleinere gooi ik terug in de zee. Dus zo’n twee keer per week eten we versgebakken vis.

Als we ergens wat langer stilliggen is dit Sonja's hobby.

Sonja is er ondertussen zo bedreven in geworden, dat haar gebakken vis lekkerder is dan die je in de restaurants op je bord krijgt. En dan hebben we weer een tegenvaller uit een geheel onverwachte hoek. We krijgen een kort emailberichtje van de immigratiedienst dat wij onze medische tests moeten ondergaan om in aanmerking te kunnen komen voor het verlengen van ons visum. We dachten dat wij klaar waren en dat ons visum tot juli verlengd was, niet dus. Hoe werkt dat in Nieuw-Zeeland? Er zijn wel regels, maar niemand weet precies hoe deze toe te passen in deze periode met het Coronavirus. Het verwerken van de aanvragen wordt trouwens niet door een organisatie in Nieuw-Zeeland gedaan maar door een Chinese organisatie in Beijing. Als zeilers kunnen wij Nieuw-Zeeland niet verlaten omdat alle grenzen van omliggende landen gesloten zijn. Tevens kunnen wij van half november t/m half mei niet vertrekken in verband met het orkaanseizoen op de Zuidelijke Pacific. De meeste boten zijn in november 2019 in Nieuw-Zeeland gearriveerd en zijn hier nog steeds.

Onderweg naar Great Barrier zien we vogels op vis jagen.

Wel is een deel van de zeilers naar huis gegaan, nadat men de boot op de kant heeft gezet of tussen een aantal palen heeft vastgemaakt. Deze mensen wachten thuis de periode af dat ze weer kunnen terugkeren. Wij vinden dat risico te groot omdat je boot dat wel heel erg lang onbeheerd ergens staat of ligt. Met enige willekeur worden mensen opgeroepen om hun medische keuring te ondergaan, willen zij in aanmerking komen voor het verlengen van hun visum. Formeel moet je deze keuring ondergaan als je langer dan 12 maanden in Nieuw-Zeeland bent. Voor ons dus zaak om terug te keren naar Whangarei en daar afspraken te maken voor deze medische keuring. We besluiten, vanwege de windrichting, niet rechtstreeks te varen maar de eerste dag naar het Great Barrier Island te zeilen en de dag daarop naar de ingang van de Hatea River en onze ankerplek in de Parua Bay. De windvoorspellingen zijn goed, niet al te veel wind maar toch genoeg om te zeilen. Zodra het anker is opgeborgen zetten we het grootzeil.

Onderweg van het Great Barrier Island naar de Hatea River
hebben we zelfs even tijd om te poseren.

Mijn onderbuikgevoel zegt me om het eerste rif erin te zetten. Niet veel later zeilen we onder prachtige condities richting ons doel, een tocht van zo’n 41 nm. We varen aan de wind met en snelheid van 7 kn, er staat beduidend meer wind dan voorspelt. Na een paar uur moet ik zelfs de Yankee deels reven omdat we uit het roer dreigen te lopen. Veel eerder dan verwacht komen we aan op onze bestemming. Om 14:00 uur halen we de zeilen weg en varen het laatste stukje op de motor naar onze ankerplek. De volgende dag geschiedt het tegenover gestelde, de voorspelling is 10-14 kn wind. In de praktijk hebben we niet meer dan 5 kn wind van achteren staan, te weinig om te zeilen, aangezien we een afstand van 53 nm moeten overbruggen. Op de motor varen we dus naar de Hatea River. Zodra we de rivier opvaren geef ik wat meer gas. En dan gebeurt het meest onverwachte, de motor stopt er zonder waarschuwing in één keer mee. Gelukkig staat het grootzeil nog. Snel rol ik ook de Yankee uit en zeil de Ikinoo in het midden van de rivier. Er staat op dat moment gelukkig 7-8 kn wind.

Het elektrische dieselpompje op de plaats waar voorheen de
handmatig te bedienen pompje zat. Handmatig is dus niet meer
mogelijk. Voor de zekerheid koop ik een reserve exemplaar.

Sonja gaat achter het roer staan en ik duik de motorruimte in. Ik schakel het dieselfilter om en probeer opnieuw te starten, geen resultaat. Ik haal het keukenkastje leeg en sleutel het deksel van de dieseltank eraf om te zien of dat de dieseltoevoer in de tank is geblokkeerd. Ook dat is niet het geval. Ik ga er eens rustig voor zitten, waardoor stopt een dieselmotor per direct zonder dat het toerental eerst afneemt? Dat gebeurt alleen maar als er ergens lucht wordt aangezogen en er dus geen diesel is om te verbranden. De nieuwe motor heeft een klein dieselpompje op de plaats waar bij de oude motor de handbediening zat. Dit elektrische pompje start zodra je het motorcontact aanzet. Ik zet het contact aan en laat het pompje een tijdje lopen. Ik zet de gashendel wat verder open, zonder de versnelling in te schakelen, en start opnieuw. Na enige tijd start de motor en loopt stabiel op 1.500 toeren.

Als we voor anker liggen, krijgen we regelmatig bezoek van
dit soort zwaluwen. Leuk om te zien, maar het poepen wel je
boot onder, zeker als ze met 20 stuks naast elkaar zitten.

Ik neem gas terug, zet hem in zijn vooruit en vaar met 1.500 toeren naar onze ankerplek. Ik durf niet meer gas te geven, omdat ik bang ben dat de motor er dan weer mee stopt. Bij de ankerplek aangekomen neem ik gas terug om de Ikinoo te doen stoppen. Opnieuw stopt de motor ermee. Ik herhaal de procedure, versnelling ontkoppelen, wat meer gas geven en opnieuw starten. De motor start direct en we kunnen het anker laten vallen. Niet veel later liggen we vast. In de keuken is het een bende, alles ligt open en het ruikt naar diesel. Ik ruim wat spullen op om het bewoonbaar te maken. Morgen eerst maar eens contact opnemen met de leverancier van de motor. De volgende dag krijg ik het advies op het gehele diesel traject te controleren omdat et volgens de leverancier alleen maar lucht kan zijn wat dit probleem veroorzaakt. De rest van de ochtend ben ik bezig alles na te lopen.

Nieuw-Zeelanders houden van vissen, overal kom je tegen
met kleine en grote boten.

Elke slangklem draai ik nog wat vaster, ik draai de bouten van de beide grof dieselfilters nog wat strakker en controleer of dat het nieuwe fijn filter wel strak genoeg is aangedraaid. Daarna maak ik het luik in de dieseltank weer dicht en breng alles terug op zijn plaats. Ik start de motor die direct aanslaat. Ik laat hem rustig warmlopen en probeer dan vervolgens alle toerentallen uit, de motor blijft netjes lopen. We gaan anker op en varen de laatste twee uurtjes naar de jachthaven in Whangarei. Echt ontspannen varen is het niet omdat ik de oorzaak niet heb kunnen vinden. Ik heb zelfs het anker stand-by staan voor het geval de motor er weer mee stopt. Op de zeilen kan ik deze keer niet rekenen omdat er in het geheel geen wind staat. Gelukkig kunnen we, zonder te wachten, direct door de brug. Ook het aanleggen gaat zonder problemen.

Onze gastenvlag was, na één jaar in Nieuw-Zeeland, toe aan 
vervanging.

In de dagen daarna loop ik alles nog een keer na en besluit het nieuwe fijn dieselfilter te vervangen voor een nieuwe uit mijn eigen voorraad. Het nieuwe filter is in omvang groter dan de oude. De behuizing steekt zelfs wat uit ten opzichte van het deel waaraan deze wordt geschroefd. Misschien dat dit de oorzaak is? Wij hebben dit keer een plekje gekregen tegenover het havenkantoor en het naastgelegen restaurant. Dit plekje wilden wij altijd al een keer uitproberen, maar daarover verder in het verhaal meer. De afspraken voor de medische keuring zijn snel gemaakt. Helaas zit er tussen de afspraken van Sonja en mij een week omdat de agenda van de arts, die deze werkzaamheden uitvoert, propvol zit. We zijn blijkbaar niet de enigen die zijn opgeroepen. De medische keuring bestaat uit een intakegesprek met een assistente van de arts die complete vragenlijsten invult, je lengte opmeet en je bloeddruk controleert. Vervolgens ga je naar de X-ray afdeling waar ze een foto nemen van je borst voor de controle op TBC. Aansluitend ga je naar het laboratorium voor het afnemen van bloed, waarbij ze deze testen op alle mogelijke ziektes, waaronder Aids en Hepatitis C. Voor elke handelingen kun je je creditcard tevoorschijn halen, want ze weten hier de prijzen wel.

Henk en Coby, wat een heerlijk gezellig en warm echtpaar.

Bij de assistente was mijn bloeddruk wat aan de hoge kant. Een uur later in het laboratorium klagen ze over mijn lage bloeddruk, waardoor ze twee keer moeten prikken en het bloed er met moeite uitkrijgen. Veemde situatie vind ik. Als alle resultaten van de diverse onderzoeken binnen zijn, hebben we beide een gesprek met een arts. Alleen bij Sonja duurt het gesprek wat langer in verband met haar medische verleden. Wat de arts betreft zijn er geen problemen voor het verlengen van ons visum, we moeten echter even afwachten wat de immigratiedienst ervan zegt. Nu even terug naar onze ligplaats. Vanaf het terras van het restaurant kijk je zo op onze Ikinoo. Zoals altijd hebben wij de Nederlandse vlag buiten hangen. Met enige regelmaat worden we dan ook in het Nederlands begroet en raken we aan de praat met Nederlanders die hier wonen.

De schitterende tuin van Hank en Coby met uitzicht over het
dal en hun privé zwembad.

Het is ons al eerder opgevallen dat er in de loop der jaren veel Nederlanders naar Nieuw-Zeeland zijn geëmigreerd. Vooral de twee decennia na de tweede wereldoorlog is er een ware uittocht geweest. Veel van die mensen zijn nu met pensioen. Zo ontmoeten wij dus Henk en Coby, een Nederlands echtpaar dat al 55 jaar in Nieuw-Zeeland woont. We raken met Henk in gesprek en voor dat we het weten hebben we een half uur later onze telefoonnummers uitgewisseld. Ze vertrekken met de belofte ons een dezer dagen op te halen voor een lunch. Enkele dagen later gaat inderdaad de telefoon en maken we een afspraak. Ze hebben een prachtige villa 8 km buiten Whangarei met een mooie veranda met uitzicht op en schitterende tuin. We genieten op de veranda van een heerlijk biertje en wijntje en krijgen een Italiaanse lunch voorgeschoteld.

Restauratie van de wandlampjes. Hoe het was met de corrosie
en hoe het wordt na het schuren en poetsen, is goed te zien.

Zo zie je maar waar een leuke ligplaats toe kan leiden. Naast alle leuke dingen zijn we ook bezig geweest met klusjes. Eén ervan was het opknappen van de wandlampjes in de woon en slaapkamer. Deze waren de laatste jaren sterk gecorrodeerd. We wilden eigenlijk nieuwe kopen. Als proef heb ik er echter één gedemonteerd en zo ver als mogelijk uit elkaar gehaald. Vervolgens heb ik alle onderdelen geschuurd met fijn schuurpapier en daarna gepoetst. Het resultaat was verbluffend, het lampje zag er haast weer als nieuw uit. De dagen erna heb ik de andere drie ook op die manier behandeld. Puntje opgelost, zonder kosten maar alleen tijd. De nieuwe lampjes hebben we van ons lijstje afgevoerd. Omdat we ook dit jaar Nieuw-Zeeland niet kunnen verlaten, hebben we besloten een auto te kopen.

Het afscheidsdiner met Serge als dank voor onze gastvrijheid
gedurende afgelopen 12 maanden dat hij alleen aan boord was.

Toen we dit bij vrienden ter sprake brachten, vertelden zij dat een Zweeds koppel uit hun jachthaven een auto te koop heeft staan. Een afspraak was snel gemaakt en een paar dagen later waren we de trotse bezitters van een lichtblauwe Honda-CRV, voorzien van nieuwe banden, een nieuwe accu, nieuwe remschijven en nieuwe luchtfilters. Zij waren blij met de snelle verkoop en wij zijn blij met onze nieuwe aankoop. Dit geeft ons meer vrijheid de komende 12 maanden. Deze maand hebben we ook afscheid genomen van onze Franse vriend Serge. Hij heeft zijn zeiljacht hier goed kunnen verkopen aan iemand vanuit Australië. Deze heeft de boot gekocht zonder dat hij deze zelf gezien heeft, behalve dan op een live video.

Heerlijk mals gegrild lamsvlees. Zo wil je toch elke dag eten.

Serge heeft zijn spullen ingepakt en deze verscheept naar zijn huisadres in Frankrijk. Een week voor zijn vertrek heeft hij ons mee uit eten genomen, als dank voor de vele keren dat hij bij ons aan boord is wezen eten en borrelen. De laatste avond voor zijn vertrek hebben wij hem nog een keer voor het diner gevraagd. De volgende dag werd hij door de makelaar die zijn zeiljacht heeft verkocht naar het vliegveld in Auckland gebracht. We zijn blij voor hem dat hij na een jaar alleen te zijn geweest op zijn jacht, nu weer naar zijn vrouw toe kan. Wij gaan Serge zeker nog een keer opzoeken als wij in de Middellandse zee zeilen. De maanden april en mei gaan we weer zeilen, maar daarover meer in het volgende verhaal.

Verder hoppen langs de kust

Dit verhaal is een vervolg op ons vorige verhaal, hoppen langs de kust van New Zealand. We besluiten weer terug te zeilen naar Waiheke Island, met de weersverwachtingen voor de komende tijd, er komt wat onrustig weer aan, is daar altijd wel een baai waar we beschut kunnen liggen. Ook moeten we hoognodig inkopen doen om de voorraden verse groenten, vers fruit en brood aan te vullen.

Uitzicht vanaf de Ikinoo in de Huruhi Bay op Waiheke Island

Op Waiheke Island is één goede supermarkt waar we alles kunnen inkopen wat we nodig hebben. Nog voordat we de baai uit zijn, hebben we het grootzeil al gehesen en staat de yankee bij. Er staat zo’n 12-18 kn wind uit het noordoosten. In het begin van de tocht is de lucht boven het eiland nog donkergrijs en dreigend. Het onstuimige weer blijft echter weg en na twee uurtjes hebben we een prachtige blauwe hemel met volop zonneschijn. Het wordt een snelle overtocht, waarbij we dit keer niet vergeten te vissen. Onderweg vangen we een mooie King Fish die te dicht langs de haak is gezwommen. De haak zat namelijk niet vast in zijn bek maar aan de zijkant van de vis. Vanavond dus weer vis op het menu. Om 15:00 uur liggen we, na een tocht van 30 nm, vast achter ons anker in de Huruhi Bay op Waiheke Island. De volgende dag vaar ik met de dinghy naar het strand om boodschappen te gaan doen.

Bezoek van een drie-master in de Man O'War Bay.

In eerste instantie wil ik de dinghy neerleggen op plek waar op dat moment al acht andere dinghy’s liggen. De ondergrond blijkt echter rotsachtig te zijn, een ondergrond waarover ik in mijn eentje de dinghy niet kan slepen. Ik moet echt zandgrond hebben. Ik vaar een stuk verder naar een zandstrand met schelpen. Omdat het opkomend tij is, sleep ik de dinghy en heel stuk het strand op en maak een lijn vast aan een boom. Die gaat nergens meer heen. Daarna loop ik langs de weg ongeveer 3 km naar de grote supermarkt. Omdat ik nog wel eens te enthousiast kan zijn bij het doen van inkopen, heb ik dit keer van Sonja een boodschappenlijstje meegekregen met de nadrukkelijke instructie om alleen dat mee te nemen wat er op het lijstje staat. Ik heb namelijk nogal eens de neiging om, naast het lijstje van Sonja, ook zelf boodschappen in het karretje te doen die niet op het lijstje staan maar waarvan ik denk dat we dit wel eens kunnen gebruiken. Fout dus, niet meer doen! Zodra ik met de boodschappen buiten sta, zie ik net de bus aan komen rijden.

Uitzicht op het strand en het restaurant in de Man O'War Bay.

Snel loop ik naar de bushalte en stap in de bus. Na een kort ritje stap ik vlak bij het strand weer uit. Dat scheelt toch maar weer even wat tijd. Door het opkomende getijde ligt de dinghy ondertussen alweer voor de helft in het water. Ik zet de boodschappen in de dinghy en kan, zonder de dinghy te behoeven slepen, direct wegvaren. We liggen heerlijk rustig in deze baai en gebruiken de tijd dan ook om wat te klussen, al het RVS neem ik onder handen en poets dit weer glanzend schoon. Aan het einde van de dag ga ik ook weer vissen met bacon. Al snel liggen er drie mooi snappers in de emmer, er staat dus weer gebakken vis op het menu. Voor de komende dagen is er onrustig weer voorspeld met wind en dus ook golven uit een richting die recht de baai binnen komt, tijd dus om een betere plek te zoeken omdat er weer een depressie op komst is met veel wind.

De eerste Gurnard die we vangen.

Omdat we nog steeds motoruren moeten maken om aan de 50 motoruren te komen, varen we op de motor in 2,5 uur naar de Man O’War Bay. Als we daar voor anker liggen roei ik ’s-middags nog naar de kant om het opgespaarde vuil weg te brengen. Zoals overal in Nieuw-Zeeland wordt hier het vuil gescheiden opgehaald. Ze maken hier echter het volgende onderscheid, karton en papier gaat in één bak, alles wat recyclebaar is gaat in een andere bak en het overige huisafval gaat in de laatste bak. Dus glas, plastic, blikjes en hout gaat dus allemaal gezamenlijk in de recyclebak. ’s-Avonds ga ik nog even vissen en vang twee mooie snappers. Op het moment dat ik wil stoppen vang ik nog een hele mooie Gurnard. Dit is de vis met het lekkerste en sappigste vlees wat je in de supermarkt kunt kopen. Omdat ik dit soort vis nog niet eerder heb gevangen moet ik de visbijbel erbij pakken om te zien hoe ik deze vis moet fileren. Met het boek ernaast lukt het wonderwel en even later hebben we twee prachtige files op de snijplank liggen. De volgende dag is het onrustig weer. Omdat echter het brood op is, besluit ik zelf maar weer eens een brood te gaan bakken. Ik heb gelezen dat het kneden van het deeg van cruciaal belang is.

De tekening op de twee grote vinnen van een Gunard.

Ik besteed hier dan ook meer tijd aan met als resultaat dat we aan het einde van de middag een prachtig brood uit de oven kunnen halen. Hij is heerlijk luchtig en goed van smaak. Tot nu toe verreweg het beste brood wat ik heb gebakken. Voor herhaling vatbaar dus. De volgende dag is de rust weergekeerd en maken we er een heerlijke stranddag van met als afsluiting een late lunch bestaande uit de door ons veelvuldig bestelde combinatie van één pizza en één portie patat. Het geheel spoelen wij weg met voor mij een biertje en voor Sonja een wit wijntje. Als toetje nemen we vervolgens nog een heerlijk rood wijntje. Na afloop roeien we terug naar de Ikinoo. In de loop van de middag zien we steeds meer boten vertrekken. Als we de volgende dag wakker worden zien we dat wij nog de enige zijn in de baai. Ook wij trekken het anker uit de grond en varen op de motor terug naar de Huruhi Bay.

Onderweg naar de Huruhi Bay komen we deze rotsen tegen.
Gelukkig is het hier haast nooit mistig.

Vanwege de weersvoorspellingen gaan we ditmaal aan de andere kan van de baai liggen. Ook hier liggen veel minder boten dan normaal. De volgende morgen wordt ons duidelijk waarom er ineens zo veel boten vertrokken zijn, de regio Auckland is voor 3 dagen in lockdown level 3 gegaan vanwege een aantal vastgestelde besmettingen. We krijgen die dag ook de politie nog op bezoek, die met hun RIB  alle bewoonde jachten langs vaart en alle gegevens noteert. Het is niet meer toegestaan om de boot te verplaatsen, anders dan met toestemming van de Marine Radio of de politie. Ook vragen ze of dat we voldoende eten en drinken aan boord hebben voor de komende drie dagen. Voor ons is dat in het geheel geen probleem. De afgelopen nacht had het hard geregend zodat beide jerrycans gevuld waren met water.

verse Fish and chips

Na wat waterconditioner te hebben toegevoegd, hebben we deze geleegd in onze drinkwatertanks. De drie dagen hierna zijn we vooral bezig met kleine klusjes, vissen, lezen, genieten in de zon en heel rustig aan doen. Uiteindelijk is de lockdown voorbij en kunnen wij op de motor naar Auckland voor de eerste onderhoudsbeurt van de motor. We hebben een plekje gereserveerd in de Westhaven Marina in Auckland, één van de grootste jachthavens in dit gebied. We hebben een goede plek aan het begin van de steiger. ’s-Middags ga ik nog op verkenning om vast te stellen waar zich alles bevindt en om de rekening te betalen.

Uitzicht naar Auckland vanaf het America's Cup terrein.

Zodra ik terug ben, haal ik Sonja’s fiets van het dek en wandelen en fietsen we samen naar het watersportcentrum van Auckland. We belanden midden in het watersportgebeuren van Auckland, The 36th America’s Cup 2021. We besluiten om hier, bij één van de vele restaurantjes, wat te drinken en te blijven eten. Terwijl wij op het terras zitten zien we Engels wedstrijdboot Ineos Team UK terugkomen van een trainingsmiddag. Met een kraan wordt de boot het water uitgehaald. Niet veel laten is ook de mast eraf en wordt het gehele spul de loods binnen gereden. Uit wat ik hoor maak ik op dat het Ineos Team UK in de finale van de Prada Cup uitkomt tegen het Luna Rossa Prada Pirelli Team.

Afvaart van het Team Lunna Rossa.

De winnaar van deze cup mag de vorige winnaar van de America’s Cup uitdagen. Er worden bij het verzeilen van de Prada Cup maximaal 13 wedstrijden gevaren, waarbij de eerste boot die zeven overwinningen heeft geboekt de winnaar is en dus Emirates Team New Zealand mag uitdagen. In de schemering lopen en fietsen we terug naar de Ikinoo. De volgende dag hebben gereserveerd voor het bezoeken van de drukste winkelstraat van Auckland, de Queen Street met al zijn zijstraatjes. Tot onze grote verbazing is dit een winkelstraat met alleen maar hele dure winkels, waarbij voor de ingang een bewaker staat die toezicht houdt. Niet echt de winkels waar wij onze inkopen zullen doen. We besluiten dan ook terug te lopen naar het restaurantjes bij het America’s Cup Center.

Team Luna Rossa vlak voor vertrek.

Het is vandaag eigenlijk ook veel te warm om verder te winkelen. De volgende dag ga ik alleen terug naar dit deel van de haven. Ik verken het gehele gebied en bezoek alle winkels, bekijk alle superjachten en zie hoe beide wedstrijdboten zicht gereed maken voor de 7e en 8e race. Vooral de Italianen maken hiervan een compleet mediaspektakel. Zij staan op dit moment voor met een stand van 5-1. Nadat ik heb geluncht zie ik op een groot beeldscherm de 7e race. Team Luna Rossa wint deze met overmacht, ze zijn nu nog maar 1 wedstrijd verwijderd van de overwinning. Nog dezelfde middag vindt 8e race plaats die wederom door Team Luna Rossa wordt gewonnen.

De thuisbasis van Emirates Team New Zealand.

Zij zijn dus nu de officiële uitdagers van Emirates Team New Zealand voor de America’s Cup. Deze wedstrijd wordt in maart verzeild. De volgende dag staat er een monteur naast de Ikinoo voor de 50 uurs onderhoudsbeurt. Het is een jonge knul die snel en efficiënt alle filters en olie vervangt en de motor controleert op vibraties. Na drie uur is hij klaar met alle werkzaamheden. Dit was nu eens een Nieuw-Zeelander die wist waar hij mee bezig was, snel en netjes werkte en ook van tevoren alles vertelde wat hij ging doen en waarom. Ook had hij alles zelf bij zich zodat het verwisselen van filters en olie schoon en netjes plaats vond. De volgende dag begon voor ons een vier dagen durende vakantie. ’s-Morgens heb ik de huurauto opgehaald en zijn we aansluitend naar de dierentuin gereden. Dit is een dierentuin die aangelegd is in een mooi park.

Zebra's en struisvogels gemoedelijk naast elkaar.

Er zijn verschillende thema’s die je kunt bezoeken zoals de Africa Safari Track, de New Zealand Track, de South America Track, de Autralia Track en de South East Asia Track. Met uitzondering van de Australia Track hebben wij alle ander bekeken. Ik was trots op Sonja dat ze het zo lang heeft volgehouden met lopen. Van het bezoek hebben wij extra veel foto’s geplaatst, allen voorzien van commentaar. 

Lunchtijd voor de giraffen. Men heeft het voedsel in de bomen
opgehangen zodat ze op een meer natuurlijke manier eten.

Een stokstaartje of ook wel aardmannetje genoemd.

Een collage van diverse dieren in de Auckland Zoo.

De dag daarna was opgedeeld in twee delen, een bezoek aan een thermaal bad en een bezoek aan een groot nieuw winkelcentrum, beide vielen wat tegen. Het thermaal bad was oud, slecht onderhouden en verre van schoon. Vooral het buitenbad was overspoeld door de lokale jeugd zodat het nergens echt rustig was. Dit bad is niet te vergelijken met het thermale bad in Hammer Springs. 

Prachtige pinguïns in een met sneeuw bedekte omgeving. 

Het winkelcentrum was nieuw met een aantal mooie winkels, echter grote delen waren nog niet voorzien van winkels, wat het geheel een aanzicht gaf alsof het nog allemaal in aanbouw was. Gelukkig werd de volgende dag veel beter. Als eerste bezochten we het Sealife centrum in Auckland. Het gehele centrum is onder de grond gebouwd. Het is wel wat gedateerd, echter men onderhoudt het geheel wel zeer goed. Erg leuk om te bezoeken. Helaas waren er net twee bussen met schoolkinderen aangekomen waardoor het erg rumoerig was. Ook hiervan hebben we hieronder meerdere foto’s geplaatst met bijbehorende commentaar. 

Prachtige kwallen, zo fotogeniek.

Schitterende mooie rog, zo'n elegante zwemmer.

Een fotocollage van de meest prachtige onderwater dieren.

Na afloop wilden we alvast een deel van de grote boodschappen doen. We reden naar een winkelcentrum waar ze onder andere een leuk foodplein hadden. Aangezien het lunchtijd was, zijn we op zoek gegaan naar een betaalbaar restaurantje. 

De natuur brengt prachtige kleuren voort.

De keus was snel gemaakt, wij bestelden beide een Thaise schotel die terplekke door een oudere dame in een wok werd bereid. Heerlijk eten, zo willen we het elke dag wel. Sonja vond hier ook een kappertje waar je zonder afspraak kon binnenlopen. Ze is gaan zitten en niet veel later had ze weer een mooi kort koppie. De laatste dag zijn we naar een Botanische tuin gereden. Misschien niet het juiste seizoen om deze te bezoeken, we gaan namelijk al richting het einde van de zomer, maar we wilden het toch proberen. De tuin is prachtig aangelegd met diverse thema oppervlaktes. Er is een centraal pad met steeds een afslag voor een thema. Heel overzichtelijk allemaal. Gelukkig was een deel van de planten en bomen nog in bloei zodat er genoeg te bekijken viel. 

Zo ook deze bloem. Helaas weten wij de namen van de diverse 
bloemen en planten niet.

’s-Middags hebben we nog de laatste voorraden ingekocht, zodat we minimaal weer zes weken vooruit kunnen. Om deze korte vakantie af te sluiten, hadden we een tafeltje gereserveerd in het Orbit 360° restaurant in de Sky Tower. Halverwege de toren zijn twee restaurants, waarvan het Orbit 360° restaurant het meest betaalbare is. Op de vrijdag en de zaterdag avond serveren ze hier een driegangenmenu met per gang keuze uit vier gerechten. Het leuke aan dit restaurant is dat de vloer waarop alle tafeltjes en stoeltjes staan in één uur volledig 360° ronddraait. Zo heb je dus steeds een ander uitzicht terwijl je geniet van de voortreffelijke maaltijd die ze serveren. Een flesje wijn erbij en de avond kan niet meer stuk.

Er is een schitterende rozentuin met prachtige exemplaren.

Na afloop, toen we de lift uitkwamen, zagen we dat aan de voet van de toren een echt streetfood plein was ontstaan. Rond de kern van de toren stonden allemaal stalletjes waar vers voedsel werd bereid. Het was heel druk met mensen die eten kochten bij één van de stalletjes en dit staande of zittende aan één van de spaarzame tafeltjes opaten. Als we dit hadden geweten waren we hier zeker naartoe gegaan, het rook er heerlijk en er was een grote verscheidenheid aan gerechten. Lopend en fietsend zijn we weer teruggegaan naar de Ikinoo. Misschien dat jullie dit herkennen, maar het lijkt er altijd op of dat de terugweg korter is dan de heenweg, zo vreemd. Nadat ik zaterdags de auto weer terug had gebracht naar het verhuurbedrijf, hebben we gezamenlijk de Ikinoo in gereedheid gebracht voor het vertrek van de volgende dag.

Een collage van de meest prachtige planeten en bloemen.

’s-Zondags bij het ontbijt kregen we echter een koude douche. Vrienden van ons stuurde ons een appje met het bericht dat de regie Auckland sinds 06:00 die ochtend opnieuw in lockdown level 3 was gegaan. Wij namen via VHF-kanaal 16 contact op met Maritime Radio. Deze bevestigde dit bericht en deelde ons mede dat het ons niet meer was toegestaan de jachthaven te verlaten. Zij zochten nog contact op met de politie om te verifiëren of dat wij ons echt niet naar een ankerplek konden verplaatsen. De politie belde ons terug met de bevestiging dat wij voor acht dagen vastzaten in de Marina. Een uurtje later belde zij ons terug met de vraag of dat alles met de Marina was geregeld. Op het kantoor was echter niemand aanwezig. Zij hebben uiteindelijk een bewaker van de Marina gevonden die met zijn RIB naar ons toe kwam. We konden op deze plek blijven liggen gedurende de lockdown periode. Helaas moesten we echter wel de volle pond betalen voor deze plek, over enige korting was niet te onderhandelen. In het volgende verhaal meer over deze periode en het vervolg hierop. 

Zeilen langs de kust van New Zealand

De Parua Bay, met in de verte de ankerplek.

De eerste maand van het jaar 2021, het jaar waarin het Corona virus wereldwijd nog steeds een hele grote rol speelt, het jaar waarin wij misschien New Zealand weer kunnen verlaten, het jaar ook om met onze Ikinoo in ieder geval de kust van New Zealand te verkennen, een jaar om naar uit te zien. Opnieuw gooien we de lijnen los vanaf onze ligplaats aan de D-steiger van de Town Basin Marina in Whangarei. We gaan er vanuit dat het deze keer langer gaat duren voordat we weer terug zijn. De toekomst is wat dat betreft heel onzeker. Gelukkig zijn we in Nieuw Zeeland en kunnen we hier gewoon langs de kust zeilen. Zodra we los zijn, varen we op de motor eerst naar de Parua Bay. Hier wachten we een goed weervenster af om richting het zuiden te zeilen. Eenmaal in de Parua Bay, dit keer zonder vast te lopen, liggen we al snel voor anker. Het voelt weer vertrouwd.

De smalle passage naar open zee vanaf Smoke House Bay.

De dag daarop regent het volop. Wij spannen het nieuwe regenzeiltje en vangen 30 liter water op. Dit water gebruiken wij voor de afwas, het wassen van kleren en om onszelf af te spoelen. Dat bespaart op het gebruik uit de watertank. Uiteindelijk draait de wind de goede hoek in en vertrekken we voor een zeiltocht naar het Great Barier Island. Het belooft een prachtige dag te worden. Zodra we op zee zijn hijsen we het grootzeil en draaien de fokken bij en zeilen vervolgens aan de wind richting ons doel. Binnen een uur neemt de wind zo ver toe, dat onze snelheid rond de 7 kn komt te liggen. We moeten zelfs na verloop van tijd het eerste rif erin zetten omdat de ware wind verder toeneemt tot 20 kn. We proberen zo lang mogelijk te blijven zeilen, pas op het laatste moment halen we de zeilen weg en varen op de motor de laatste paar honderd meter naar de ankerplek. De eerste ankerplek is echter veel te vol, zodat we al snel besluiten om door te varen naar een andere plek.

Als we op de motor varen komen de dolfijnen ons begroeten.

Aangekomen in Smoke House Bay, liggen we al snel rustig achter ons anker. Tijd voor het ankerbiertje. De volgende dag zijn we alweer vroeg op pad. Op de motor varen we eerste een smalle passage door. Zodra we uit de luwte van het eiland komen, krijgen we een mooie 12-18 kn wind van opzij. Onze Ikinoo zeilt heerlijk richting ons volgende doel, het Waiheke Island. Onderweg zien we met enige regelmaat verschillende soorten dolfijnen langs onze boot zwemmen. Het blijft altijd een prachtig gezicht en het verveelt ons nooit. Om drie uur is de wind ineens op, dus varen we op de motor het laatste stukje naar de Huruhi Bay. Als we bij de ingang van de Huruhi Bay aankomen, neemt de wind plotseling weer toe tot 18 kn, wat de ankerplek wat onrustig maakt. De volgende dag is de wind echter weg en liggen we heerlijk rustig. Omdat we geen visaas hebben, krijg ik van Sonja de restjes bacon, die in haar ogen te vet zijn.

Een mooie Red Snapper, nu nog even fileren.

Ik rijg stukjes aan mijn twee vishaken en begin hiermee te vissen. Wonderwel heb ik al snel beet. In het begin zijn de Red Snappers wat aan de kleine kant, maar dan vang ik er één van bijna 40 cm. Als het aas op is liggen er twee mooie Red Snappers in de emmer. De volgende dag eten we dan ook vers gebakken lekkerbekjes met patat, hoe Nederlands kan het zijn. Omdat de ankerplek wat onrustig is door de binnenkomende golven, verplaatsen we de Ikinoo naar de Putiki Bay, omdat we daar wat rustiger liggen. We ankeren achter een eilandje zodat we gaan last hebben van de golven. Het wordt tijd dat we de voorraden verse groenten en fruit weer wat aanvullen. Met de dinghy varen we verder de baai in. Aan het einde is het echter zo ondiep dat ik het laatste stukje moet roeien.

In de Putiki Bay liggen we wat rustiger.

Als de dinghy vastligt, loop ik door enkel hoog water naar de weg. Ik neem Sonja op mijn rug zodat zij met droge voeten de kant bereikt. Na 20 minuten lopen, vinden we een grote supermarkt waar we alles kunnen kopen wat we nodig hebben. Met volle rugzakken en een volle boodschappentas komen we terug bij de dinghy. We schrikken als we onze dinghy zien liggen, ze ligt op het droge en het water is in geen velden of wegen meer te bekennen. We hebben een echte beginnersfout gemaakt. Toen we bij aankomst de dinghy vastmaakte was het afgaand tij, daar hadden we even niet bij stil gestaan. Wat te doen? Wachten totdat het water terugkeert of de dinghy optillen en naar het water dragen? Er is op bijna 50 meter afstand een klein geultje waar nog wat water instaat, te weinig voor de buitenboordmotor en te weinig op te peddelen, maar genoeg om de dinghy te laten drijven.

Ons uitzicht vanaf de Ikinoo naar een mooie wijngaard.

We besluiten de dinghy naar het water te tillen. Sonja pakt de voorkant en ik de achterkant. Stukje voor stukje verplaatsen we de dinghy naar het geultje. Door de zachte modder zakken we tot halverwege onze knieën weg, wat het lopen zwaar maakt. Daarnaast moet je oppassen niet een schoen te verliezen. Zodra de dinghy in het geultje ligt stapt Sonja in, na haar schoenen, haar voeten en haar onderbenen modder vrij te hebben gemaakt. Ik duw de dinghy door het water in het geultje totdat het water diep genoeg is om te roeien. Dan stap ook ik in en roei voorzichtig richting het open water. Na een half uur roeien is het water diep genoeg om de buitenboordmotor te gebruiken. Eindelijk kunnen we terug naar onze Ikinoo. Onderweg kunnen we allebei wel lachen om deze beginnersfout. ’s-Avonds vang ik opnieuw drie snappers zodat we de volgende dag weer vis op het menu hebben staan.

Onderweg naar de Man o'War Bay.

Het weer gaat veranderen, dus wordt het tijd om een baai op te zoeken waar we beschermt liggen tegen het slechte weer. Er wordt een harde westelijke wind verwacht met windvlagen tot 35 kn. We besluiten naar de Man O'War Bay te varen. Het eerste stuk is er nog wind en kunnen we zeilen, maar het laatste stukje moeten we op de motor varen. In de Man O’War Bay laten we ons anker vallen achter het zeiljacht Mehalah, van onze vrienden Sorin en Ana. Ook zij hebben een veilige plek opgezocht. We hebben elkaar al langere tijd niet gezien, dus valt er genoeg te kletsen ’s-Avonds wordt het dan ook heel gezellig op de Ikinoo.

De ingang van het tunnelstelsel, helaas vandaag gesloten.

De volgende dag vaar ik samen met hen naar de kant voor een wandeling naar de Stony Batter Historic Reserve. De wandeling gaat over onverharde wegen door het prachtige heuvellandschap van Waiheke. De Stony Batter Historic Reserve is de plaats waar men, bij het begin van de tweede wereldoorlog, een verdedigingswerk heeft gebouwd ter bescherming van Auckland en zijn zeehaven. Behalve de geschutstorens, ligt verder het gehele complex onder de grond. Dus de verblijfplaats voor de manschappen, de munitieopslagplaatsen en de gangen naar de geschutskoepels. De werkzaamheden zijn pas na het einde van de tweede wereldoorlog afgerond. Daarna heeft men het geschut één keer, als oefening, gebruikt, om het vervolgens een aantal jaren later weer af te breken.

Samen met Sorin en Ana op de terugweg via een alternatieve
route, waarbij het pad soms moeilijk is te herkennen.

Heden ten dage is het tunnelstelsel, met alle aanverwante ruimtes, een toeristen attractie. Als je zelf een zaklantaarn of een koplamp meeneemt, kun je dit stelsel bezoeken. Helaas op de dag dat wij het bezochten was het complex gesloten. Via een alternatieve route zijn we vervolgens weer terug gelopen naar de ankerbaai. Nadat de meeste wind en het slechte weer waren overgetrokken, heb ik samen met Ana en Sorin nog een wandeling van 20 km gemaakt. De gehele route liep over onverharde wegen. Onderweg zie je dat het gebied in ontwikkeling is. Zo kwamen we bijvoorbeeld langs een restaurant dat een aantal dagen later geopend zou worden en langs diverse boorden met huizen of grond te koop. Ook hier weet men de prijzen wel, we zagen grondprijzen van € 120 tot € 400 per vierkante meter en dan moet je er nog een huis op bouwen.

Onze Ikinoo voor anker in de Man o'War Bay.

Na vijf dagen in de Man o’War Bay te hebben gelegen, verplaatsen we ons naar de noordkust van Waiheke. De komende week is het rustig weer met wind uit het zuidwesten zodat we de ankerplekken aan de noordkust kunnen bezoeken. Zodra er voldoende wind staat draaien we de beide fokken naar buiten. Met alleen de twee fokken varen we aan de wind naar het westen. Het is een prachtige zonnige dag en de wind neemt al snel toe tot zo’n 15-22 kn, heerlijk zeilweer dus met onze Ikinoo. Zelfs zonder grootzeil halen we snelheden tot ruim 7 kn. Na één keer overstag te zijn gegaan, zeilen we de Onetangi Bay binnen. Deze baai heeft een mooi zandstrand waar veel mensen gebruik van maken. Als we aankomen liggen we met zes andere boten voor anker. Niet veel later begint de baai

Uitzicht op één van de prachtige baaien van Waiheke Island.

 echter vol te stromen en aan het einde van de dag liggen we met bijna tachtig boten voor anker. Het weekend is begonnen en iedereen uit de jachthavens rond Auckland komt deze kant op. Samen met Sorin en Ana lopen we vanaf het strand naar een dorpje verderop waar een grote supermarkt is. Het is heel warm en er staat haast geen wind. Het is dus zweten geblazen. Sorin en Ana hebben veel boodschappen gedaan omdat het voor hen een maand gelden is dat ze een goede supermarkt hadden bezocht. Ze hebben echter zo veel gekocht, dat het haast niet meer is mee te dragen. Ze dragen beide een volle rugzak, Sorin trekt daarnaast een karretje op wielen waarin alle zware boodschappen zitten en dan hebben ze nog drie volle boodschappentassen. Ze willen geen geld uitgeven aan een bus of een taxi dus besluiten we weer terug te lopen, waarbij Sorin en ik om beurten het boodschappenkarretje trekken.

Gezellig borrelen op de Mehalah met Ana en Sorin.

Na een half uur lopen stopt er gelukkig een auto naast ons, het raam gaat naar beneden en een oudere dame vraagt ons of dat we een lift willen. Dat is niet tegen dovemans oren gezegd. Alles past maar net in het autootje. Ze brengt ons gelukkig tot bij het strand. Als we alles hebben uitgeladen, trakteert Sorin op een koud biertje. Daarna tillen we alles over het strand naar de dinghy’s. De volgende dag zijn we uitgenodigd om op de Mehalah te komen borrelen en eten. Sorin heeft een Roemeense maaltijd in elkaar gezet van gegrilde spareribs met aardappelpureé en een ratjetoe van diverse gebakken groenten. Een hele lekkere combinatie. Helaas nemen we de volgende dag afscheid van elkaar, wij gaan verder naar het westen en zij gaan naar het oosten.

De Ikinoo voor anker in de Oneroa Bay.

Wij verplaatsen de Ikinoo één baai verder naar de Oneroa Bay, volgens Sorin het “Las Vegas” van Waiheke. Deze baai is heel toeristisch en er zijn enkele leuke winkeltjes en restaurantjes. Als ik het echter aan het verkennen ben, heb ik alles binnen 40 minuten gezien, alles draait om één enkel winkelstraatje. ’s-Avonds eten we gezellig met z’n tweeën in een restaurantje met uitzicht over de baai en onze Ikinoo. Het eten is echter niet van bijzondere kwaliteit, iets wat ons in New Zealand wel vaker overkomt. Twee dagen later staat er een leuke wind om naar Kawau Island te zeilen. De voorspellingen zijn dat het deels bewolkt wordt met 8-12 kn wind.

Dit soort prachtige vogels zie je op het strand.

Dat klopt ook wel voor het eerste uurtje. Maar als ik een uur na vertrek over mijn schouder kijk zie ik dat de lucht donker wordt, er komen buien aan. Ook zie ik dat het water donker kleurt, een teken dat er meer wind aankomt. Ik heb echter geen tijd om het grootzeil te reven, zo snel verandert het weer. Ik sta achter het roer als de eerste bui arriveert, het begint te regenen en de ware wind neemt in de bui toe tot ruim 20 kn, niet echt het weer dat voorspeld was. Tussen twee buien door zet ik het eerste rif erin, wat het sturen wat comfortabeler maakt. We varen scherp aan de wind door naar onze volgende bestemming. Aan het begin van de middag krimpt de wind zo’n 20 graden, zodat we met een knik in de schoot over het water jakkeren. Tegen de verwachting in zijn we daarom om drie uur ’s-middags al in de Bon Accord Harbour van Kawau Island. Hier is het rustig en liggen we heerlijk voor anker.

Zodra de dinghy in het water ligt, krijgen we bezoek.

We sluiten de dag af in het restaurant in deze baai, waar we een pizza en een portie patat bestellen en samen delen. Zo samen met een biertje en een wijntje kan het niet veel beter worden. Totdat we terugkomen bij de dinghy. Op het moment dat Sonja in de dinghy wil stappen, gaat er iets helemaal fout. Sonja verliest haar evenwicht, glijdt uit en valt vervolgens net voor de dinghy in het water. Al proestend komt ze boven water. dat was wel even schrikken. Gelukkig komen er direct een aantal mannen aanrennen die helpen om haar in de dinghy te krijgen. Gelukkig alleen een nat pak dus. ’s-Avonds komen we tot ontdekking dat haar goede zonnebril in het water is gevallen. De volgende morgen vaar ik daarom terug naar de steiger en duik in het water. Al bij de eerste keer duiken vind ik haar zonnebril. Gelukkig is deze alleen maar vies door de modder op de bodem. In de loop van de dag krijgt Sonja een grote blauwe plek op haar borst, blijkbaar heeft ze dus weldegelijk iets geraakt bij haar val.

De natuur laat zich hier weer van zijn mooiste kant zien.

De komende dagen maar even wat rustig aandoen. ’s-Avonds, voordat we gaan slapen, kijk ik nog even naar buiten. Het is bladstil en de zee is als een spiegel. Midden in de nacht word ik wakker door het gieren van de wind door het de verstaging. Ik stap uit bed om te controleren of dat we goed liggen. We zijn 180° gedraaid en de wind is hard met felle vlagen. Voor de zekerheid zet ik het ankeralarm aan met een alarm op een verplaatsing van meer dan 50 meter. Ik lig nauwelijks terug in bed of het alarm gaat al af. We zijn zo'n 150 meter verschoven. Gelukkig liggen we nu vast en ook niet in de buurt van een ander schip. Wel zie ik dat diverse boten bezig zijn om opnieuw te ankeren, er zijn dus meer boten op drift geraakt. De rest van de nacht blijven we gelukkig op dezelfde plek liggen. Na het ontbijt verplaatsen we de Ikinoo naar ruimer water, zodat we niet te dicht bij de kant en andere boten liggen. De komende dagen is er haast geen wind, dus verder zeilen is er even niet bij. Ik ga naar de wal om een mooie wandeling te maken die ik via Maps Me heb uitgezet. Helaas zijn grote delen van de route afgesloten omdat de paden onbegaanbaar zijn geworden door omgevallen bomen. Er is hier een aantal jaren geleden een storm geweest met orkaankracht die vele bomen heeft doen omwaaien. Daarna zijn niet alle wandelpaden meer hersteld of bruikbaar gemaakt. Toch maak ik met wat aanpassingen een mooie wandeling van 2,5 uur. Nu weer even wachten op een mooi weervenster om verder te zeilen.

Een foto impressie van de natuur op het Kawau Island.