Klussen en genieten

Zoals we al vermelden in het vorige verhaal, had de maand mei nog een verrassing voor ons. Het is dit keer wel een heel technisch verhaal, maar ook informatief voor andere zeilers die zo veel mogelijk werkzaamheden zelf willen uitvoeren. Bijna een half jaar geleden was accu vier overleden. Ter informatie, wij hebben zes service accu’s opgesteld staan voor het boordnet. In het bericht "Verandering van plannen" zijn we uitgebreid op de problemen met onze accu's ingegaan.

De oude accu's nadat deze waren gedemonteerd. Na 3 jaar en 
3 maanden waren ze al aan vervanging toe.

Omdat wij nog vijf accu’s over hadden, wilden we nog even wachten met het vervangen van de accu’s, tot deze maand dan. We hadden opnieuw al een aantal dagen onvoldoende accucapaciteit om de nacht door te komen. Als we ’s-morgens wakker werden stond de accuspanning op 11,9 Volt. De zonnepanalen, de windmolen en het laden met de motor bracht de spanning wel omhoog, maar aan het einde van de dag liep de spanning al heel snel terug naar 12,3 Volt of lager. Echt warm werden de accu’s echter niet. We besloten om de Ikinoo te verplaatsen naar een ligplaats in de jachthaven zodat we, via de walstroomaansluiting, de acculader konden gaan gebruiken. Binnen een uur nadat we de acculader hadden ingeschakeld, roken we een zwavellucht. Accu één was bloedheet, te heet om zelfs maar aan te raken. Voorzichtig hebben we deze losgekoppeld. Met vier accu’s kunnen we ook nog wel een tijdje vooruit, echter in Opua hebben we de winkels voor de materialen en de gereedschappen voor handen die we nodig hebben om de accu’s uit te wisselen. De beslissing was snel genomen, we kopen zes nieuwe accu’s.

De nieuwe accu (foto van Internet).

Laat je nooit verleiden om alleen de defecte accu’s te vervangen, aangezien de anderen meestal ook al minder zullen zijn. Vanaf dat moment begon de zoektocht naar nieuwe accu’s. We hebben tot nu toe altijd normale “onderhoudsvrije” loodaccu’s geïnstalleerd. We willen echter overstappen naar AGM-accu’s omdat deze meer laadcycli aankunnen en dus langer meegaan. De nieuwe accu’s moesten echter wel dezelfde afmetingen hebben als de oude, omdat deze anders niet passen in onze accubak. Via internet zochten we naar de meest geschikte accu. Die van Victron kwam zeer goed uit de diverse tests, maar bleken in Nieuw-Zeeland helaas niet leverbaar te zijn. Uiteindelijk hebben we zes accu’s gekocht van het fabricaat Amp-Tech, een grote Chinese producent van accu’s. Wij hebben gekozen voor de Deep Cycle AGM accu type AT121000DS met een capaciteit van 120 Ah. Deze accu kan ook worden toegepast als startaccu. Bij één van de watersportwinkels in Opua hadden ze er precies zes staan met dezelfde productiedatum. Gezamenlijk met een van de personeelsleden van het bedrijf, hebben we de nieuwe accu’s aan boord gebracht. Een aardig klusje aangezien elke accu 33,5 kg weegt.

Het nieuwe accupakket met daarop de nieuwe stukjes kabels
met kabelschoenen, netjes voorzien van krimpkous en een
kabelnummer.

Omdat de oude accu’s voorzien waren van klempolen en de nieuwe zijn voorzien van M8 schroefpolen, moest een groot deel van de bekabeling in de accubak vervangen worden. Ook moesten een aantal aansluitingen worden verplaatst, zodat alle accu’s gelijkmatig belast zouden gaan worden. In de winkel waar we de kabels, de kabelschoenen, en de krimpkousen kochten, hadden ze ook de benodigde gereedschappen hangen. Een grote kabelschaar en een grote tang voor het monteren van de kabelschoenen. Ik mocht ze meenemen en net zo lang gebruiken als nodig. De eerste dag zijn we bezig geweest met het demonteren van de oude accu’s en het op lengte maken van alle nieuwe bekabeling, het monteren van kabelschoenen, de uiteinden voorzien van krimpkous en het coderen van elke kabel. Daarnaast moesten een aantal bestaande kabels worden voorzien van kabelschoenen, dan wel moesten de kabelschoenen worden vervangen. Die avond hebben we het ons gezellig gemaakt met een hapje en een wijntje bij het licht van onze olielamp en diverse kaarsjes.

Accu 1 en 2 zijn zichtbaar, De rest van de accu's zitten onder
het keukenkastje en zijn alleen vanuit het kastje zichtbaar.
Duidelijk zijn de nieuwe kabels te zien. De 2 houten latten
zijn als rolbeveiliging gemonteerd door het geval onze Ikinoo
een keer plat slaat.

De tweede dag hebben we de nieuwe accu’s stuk voor stuk geplaatst en aangesloten. Aan het einde van deze dag zat alles weer netjes op zijn plaats en konden we de hoofdschakelaars weer inschakelen. Nadat we nog twee extra kabels hadden gemaakt voor het, in de toekomst, eventueel overbruggen van een defecte accu, hebben we het gereedschap weer teruggebracht. Dag drie hebben we gebruikt om de oude accu’s in te leveren bij de winkel waar we de nieuwe gekocht hadden en voor het aanpassen van de elektrische schema’s naar de huidige stand. Dit project, waar ik best wel tegenop zag, hebben we gezamenlijk weer tot een goed einde gebracht. Maar ook nu geldt weer, goed gereedschap is de helft van het werk. Zo, nu genoeg gepraat over de techniek, wat hebben we nog meer gedaan de afgelopen maand. Omdat we sinds kort de beschikking hebben over een auto, hebben we een ritje gemaakt naar de westkust van Nieuw-Zeeland. We zijn via de SH12 naar het plaatsje Omapere gereden.

De duinen vlak bij de monding naar de zee.

Net voorbij dit plaatsje kun je een mooie korte wandeling maken naar de monding van een soort van fjord of rivier. In dit fjord komen drie rivieren uit, de Waihou river, de Orira river en de Mangamuka river. Daar waar het water in de zee stroomt is het zeer turbulent. Door de ondiepte, er is een soort van drempel bij de ingang naar zee, is het niet geschikt voor zeiljachten of schepen met enige diepgang, Wij zagen in de verte wel waterscooters en een vissersboot. Wat heel bijzonder aan de wandeling was, waren de diverse pollen met riet die blauwe pluimen hadden. Ook het omliggende duinlandschap ziet er indrukwekkend uit, de duinen zijn veel hoger dan bij ons in Nederland. Een week later zijn we ook voor de tweede keer naar de weekendmarkt in Kirikiri gereden.

Deze pluimen kwamen we tegen tijdens onze wandeling.

Opnieuw hebben we genoten van de vele leuke kraampjes en van alles wat eromheen gebeurt. Veel kraampjes met verse groeten en fruit, het lijkt wel of iedereen hier zijn weekinkopen doet. Half mei zijn we terug gezeild naar Whangarei, waar we de winter weer zullen gaan doorbrengen. De Marina in Opua ligt in een rivier, het is daarop van belang dat je je moment van vertrek goed plant, er staat namelijk een behoorlijke stroming bij afgaand tij. Menige boot hebben we in de problemen zien komen door de onverwachte sterke stroming. Wij kozen het moment van doodtij om te vertrekken, dan is er haast geen stroming aanwezig. Die dag was het prachtig weer, maar stond er helaas geen wind.

The Cape Brett Lighthouse

Op de motor tuften we rustig naar onze ankerplak in de Whangamumu Harbour, de plek waar we op de heenreis ook voor anker hadden gelegen. Na een goede nachtrust waren we alweer vroeg uit de veren voor een tocht van 50 nm naar de Hatea River. Bij vertrek stond er niet echte vel wind, zo’n 10 kn schuin van achteren. Na verloop van tijd kromp de wind zodat we halve wind konden gaan varen. De wind werd vlagerig, waarbij deze varieerde van 10 tot 20 kn. Doordat de Ikinoo wat aangroei heeft onder de boot, wil ze niet echt snel zeilen. Na verloop van tijd neemt de wind verder toe met vlagen tot 28 kn. We zetten het 2^e rif in het grootzeil en reven de yankee deels omdat in de vlagen onze Ikinoo uit het roer dreigt te lopen. We schieten wel goed op met een gemiddelde snelheid van 7 kn.

De Whangamumu Bay met de markeringen van de beide keren
dat we hier voor anker zijn gegaan.

Het venijn zit hem vandaag in de staart. We zien Bream Head al voor ons liggen als de wind nog verder toeneemt. De yankee is al helemaal weg en ik besluit het 3^e rif in het grootzeil te zetten. Dan ineens gaat het fout, terwijl ik het grootzeil wat laat zakken om het reefoog in te haken, slaat de val om één van de footsteps. Ik krijg het reefoog daardoor niet ingehaakt. Ondertussen is de wind toegenomen richting de 40 kn en kan ik het zeil niet meer hijsen. Even later slaat ook een deel van het voorlijk van het grootzeil om één van de footsteps, nu zit alles helemaal op slot. We draaien de kotterfok weg en starten de motor. We maken een aantal keren een 360° rondje zodat het zeil weer loskomt en de val weer vrij hangt. Direct laten we het grootzeil zakken, draaien de kotterfok weer naar buiten en vervolgen onze koers. Dit was weer een mooi leermoment, ik was gewoon te laat met reven. Wat gedurende deze periode wel apart was, was het feit dat een passerende vissersboot bij ons in de buurt bleef zo lang wij bezig waren met het draaien van rondjes.

Een van de kraampjes bij de boerenmarkt in Kirikiri. Doet u 
mij maar als voorgerecht en hoofdgerecht de soep van de dag.

En dat uit eigen beweging zonder dat wij erom vroegen. Op de motor ronden we Bream Head en varen tegen de wind in naar de ingang van de Hatea River. Een uurtje later ligt het anker weer stevig in de grond, tijd voor een wel verdient ankerbiertje. Een paar dagen later varen we met opkomend tij op de motor de Hatea rivier naar boven, op weg naar onze ligplaats voor de komende winter, de Town Basin Marina. Bij aankomst worden we verwelkomt door vrienden en direct uitgenodigd om die avond met een ploeg zeilers hamburgers te gaan eten. We zijn nauwelijks binnen of het “goede leven” begint al. Dat wordt dus goed oppassen dat we niet dichtgroeien de komende maanden. De komende tijd zullen we wat minder schrijven omdat we tot eind oktober en het nieuwe zeilseizoen hier aan de wal liggen.

Zeilen in de Bay of Islands

Een oud Nederlands gezegde is, april doet wat hij wil. Hierbij zinspeelt men dan op het wispelturige weer in Nederland gedurende de maand april. Voor ons was april echter weer een maand vol onverwachte problemen en veranderingen van plannen. Het zeilersleven blijft een leven van adaptief reageren op alles wat op je pad komt. We hadden besloten om, voordat we de jachthaven in zouden duiken voor de wintermaanden, nog een aantal weken te gaan zeilen bij de Bay of Islands. Hier waren we in november 2019 aangekomen na onze zeilreis uit Tonga. Destijds hebben we hier verder niets bezocht omdat de Ikinoo naar Whangarei moest voor groot onderhoud, er moest een nieuwe motor gemonteerd worden. Maar eerst terug naar het begin van deze maand. Nadat we afscheid hadden genomen van onze vriend Serge, zijn we nog een aantal dagen blijven hangen in Whangarei. 

Een heerlijke en gezonde cake, vers uit de oven.

Sonja is de laatste tijd ook bezig met het verzamelen van recepten, die natuurlijk ook uitgeprobeerd moeten worden. Zo heeft ze een prachtige cake gebakken met appel en fijngehakte noten, smullen dus. Er was een avondmarkt naast de Marina, waar vele kraampjes stonden met de meest lekkere gerechten. Je kon er over de hoofden lopen, zo druk was het er. Gezamenlijk met vrienden hebben we de kraampjes bekeken en vervolgens diverse gerechten bij diverse kraampjes besteld. Voor weinig geld eet je hier dus verrukkelijk, waarbij we ook nog eens livemuziek hadden. Na afloop hebben we, ter afsluiting van deze avond, nog een borrel gepakt op de Ikinoo. De volgende dag stellen we samen vast dat het weer veel te gezellig wordt aan de wal, tijd dus op ons vertrek te plannen. Volgens de weersvoorspellingen komt er over een aantal dagen wind uit de goede hoek om te vertrekken naar de Bay of Islands. De laatste dagen gooien we de Ikinoo vol met eten en water.

Duidelijk zijn de sporen van de steengroeve te zien. In het 
midden heeft men een grote vijver aangelegd.

Ook maak ik nog een mooie wandeling aan de noordkant van Whangarei, waarbij ik onderweg een botanische tuin tegenkom, die is aangelegd in een voormalige steengroeve. Prachtig om te zien hoe de tuinarchitect het geheel heeft weten te integreren. Dinsdag 6 april gooien we de lijnen weer los voor een zeiltocht van ongeveer acht weken. Als we bij de brug aankomen, zien we dat er net twee zeiljachten doorheen komen. We vragen toestemming om direct achter hen ook de brug te mogen passeren. We krijgen geen toestemming en moeten omkeren. Ook bij de tweede keer dat de brug opengaat voor een baggerschip, krijgen we geen toestemming. Pas als de brug voor de derde keer opengaat, mogen we de brug passeren.

Deze Japanse gong is geïntegreerd in deel van één van de 
oude gebouwen die de steengroeve rijk was.

Het afgelopen uur dus weer even lekker kunnen oefenen met het manoeuvreren op de motor in een smal vaarwater met stroming en tegemoetkomende schepen. Aan het einde van de dag gooien we ons anker uit bij Marsden Cove in de Hatea River. Een heerlijk rustig plekje waar we met vier zeiljachten liggen. De volgende dag vertrekken we vroeg voor een lange zeiltocht. Daar waar de Hatea rivier de zee instroomt, is het even een heksenketel. We varen naar buiten met afgaand tij, terwijl de we wind op de neus hebben, een typisch geval van wind tegen stroming. Met ruim 20 kn tegenwind, bouwen de golven zich zeer snel op, de Ikinoo slaat zich erdoorheen. Zodra we het stromingsgebied over bakboord kunnen verlaten, hijsen we de zeilen.

De Whangamumu ankerplek.

Na tien minuten wordt het al rustiger en even later ronden we Bream Head en varen we voor de wind verder richting onze ankerplek voor die nacht. Waar dat wordt, laten we afhangen van onze voorderingen. We kunnen heerlijk zeilen met het grootzeil vastgezet met de bullytalie en de yankee op de spinakerboom. Helaas wordt langzaamaan de wind wat minder. Om vier uur vinden we het welletjes, de snelheid is teruggezakt naar 2 kn. We halen de zeilen weg en varen op de motor naar de Whangamumu Bay. Dit is een wat vreemde baai omdat je er helemaal in moet varen voordat je over bakboord de ankerbaai ziet liggen. Je ligt hier wel heerlijk rustig. We slapen dan ook als ossen na deze lange dag op het water. De volgende dag staat er gelukkig weer wat meer wind zodat we zeilend onze volgende etappe kunnen afleggen.

Onze Ikinoo voor anker aan de noordkant van de Paekura Bay.
In de verte is de tweede ankerplek zichtbaar, waar we naartoe
verplaatst zijn toen het flink begon te waaien.

We ronden Cape Brett en zeilen vervolgens in westelijke richting naar het Albert Channel, een smalle passage tussen diverse ondieptes en rotsen door. Vlak voor de passage halen we de zeilen weg en varen er op de motor naartoe. Sonja staat achter het roer en ik geef haar aanwijzingen hoeveel graden ze moet draaien. Zonder problemen komen we erdoorheen. Niet veel later hebben we ons anker laten vallen in de Omakiwi Cove, een prachtige ankerplek met helder water. De volgende dag verplaatsen we de Ikinoo naar de noordkant van de Parekura Bay, omdat er veel wind wordt voorspelt de komende dagen, wind met vlagen richting de 40 kn. Als we net een uurtje voor anker liggen, wordt er aan de romp geklopt, het is Henk. Henk ontmoette we voor het eerst in de Marina in Whangarei. Voor de trouwe lezers, dit is een andere Henk dan waar we mee geluncht hebben. Nu ligt hij met zijn zeilboot vlak voor ons. Henk komt uit Nederland maar woont al heel lang in New Zealand. Zodra de zomer voorbij is vaart hij solo omdat zijn vrouw het nu te koud vindt.

Wat past er beter bij guur weer dan Hollandse erwtensoep van 
de Jumbo. Gewoon hier in New Zealand te koop bij de 
Hollandse winkel

Deze dag hebben we weinig last van de harde wind, morgen gaat de wind echter draaien en is de vraag of dat we aan lagerwal komen te liggen en of dat de golven zich opbouwen. De volgende ochtend trekt er een regenbui over waar veel wind in zit. We worden zo’n 20 meter naar achteren verplaatst, tijd dus om het anker op te halen en een beter beschut plekje te zoeken. We verplaatsen onze Ikinoo naar de zuidkant van de baai. Hier liggen veel schepen aan moorings. Het is een heerlijk rustig en beschut plekje. De rest van de dag hebben we geen last meer van de harde wind. Onze volgende stop wordt het plaatsje Russel. Eens de eerste hoofdstad van New Zealand waar alles draaide om de walvisvangst. Er staat een heerlijke 15-20 kn wind, wel uit de verkeerde hoek, maar dat maakt niets uit. Al opkruisend zeilen we in de goede richting. Vlak voor het plaatsje Russel starten we de motor om de zeilen weg te halen. Als ik naar voren loop om het grootzeil te laten zakken, roept Sonja mij terug. De motor is er weer mee gestopt. Net zoals de vorige keer plaats ik de gashendel in de neutrale stand met voldoende gas om 1.500 toeren te kunnen draaien. Ik start de motor en hij slaat gelukkig aan.

Dit is de boot van Roeland, de monteur die bij ons de nieuwe
motor heeft ingebouwd en die langs kwam voor het zoeken 
naar het probleem met de diesel toevoer.

We besluiten niet naar Russel te gaan maar door te varen naar Opua. Daar zit Seapower, het bedrijf dat onze motor heeft ingebouwd. Onderweg bel ik ze op om te vertellen wat de problemen zijn. Met een dinghy komen ze naar ons toe om ons te assisteren bij het aanmeren in de Marina. Ik vind het risico echter te groot, want stel je voor dat de motor weer stopt op het moment dat ik net een manoeuvre maak in de jachthaven. Het leed en de schade is dan niet te overzien. We besluiten voor anker te gaan voor de jachthaven. Het ankeren gaat gelukkig goed zonder dat de motor afslaat. Opnieuw haal ik alles open om het diesel circuit te onderzoeken. Ik zie dat er in de dieselslang lucht zit. Als ik de leiding verder volg richting de tank, zie ik dat er luchtbellen ontstaan bij het aansluitpunt vanuit de dieseltank. Ik besluit opnieuw contact op te nemen met Seapower. Roeland, de monteur van Seapower, komt enige tijd later aan boord. We besluiten te controleren of dat de dieselretourleiding vanaf de motor niet de boosdoener is.

De boosdoener van onze diesel problemen. Een knelringetje 
van een paar Eurocent die zich los heeft gewerkt.

We nemen de leiding los en laten de motor lopen, waarbij we de diesel opvangen in een bakje. Ook nu blijven we luchtbellen zien. Het probleem moet dus in de dieseltank zitten. We halen gezamenlijk het luik van de tank los en demonteren het aanzuigpijpje. Omdat we de locatie hebben vastgesteld, laat Roeland ons verder alleen met een aantal suggesties hoe het probleem op te lossen. Eén daarvan is, maak een nieuwe aansluiting, waarbij je het aanzuigpijpje kan demonteren zonder dat je de dieseltank helemaal moet openmaken. Aan de kant loop ik naar een constructiebedrijf dat dit zou kunnen uitvoeren. Eén van de voormannen gaat met mij mee aan boord om alles op te meten. Zodra hij echter aan boord is, pakt hij het aanzuigpijpje en ontdekt dat de knelring rond het pijpje los zit. Gewoon een nieuwe knelring monteren en het probleem is opgelost. Hij stelt ons de vraag, waarom alles aanpassen van iets wat al meer dan 25 jaar goed functioneert?

De Hururu Falls.

Terug aan de wal loopt hij met mij mee naar de winkel die de juiste spullen heeft. Nog geen 15 minuten later sta ik weer buiten met een nieuw aanzuigpijpje voorzien van een knelring, kosten € 6,00. Zelf wilde hij niet worden betaald voor de tijd dat hij bezig was geweest. Aan het einde van de dag heb ik hem een boodschappentas vol met blikjes bier gebracht. Nadat ik het pijpje had gemonteerd, hebben we de motor gestart. Er werd geen lucht meer aangezogen, probleem opgelost. De weersverwachtingen laten ons zien dat er een zeer groot hogedrukgebied boven New Zealand ligt. De komende weken wordt het wel mooi weer maar er is haast geen wind. Wij zijn niet van die mensen die op de motor van ankerplekje naar ankerplekje trekken, wij zeilen het liefst.

De Rainbow Falls.

We liggen bij Opua op een prachtige ankerplek, waardoor we besluiten hier wat langer te blijven. Ik maak een mooie wandeling langs de kust vanaf Opua naar Paihia en terug. Deze route loopt geheel langs de kust. Aan het einde moet je zelfs rekening houden met het getijde, omdat je anders door het water moet lopen. Ik ben net op tijd aan de terugweg begonnen, zodat ik maar één keer met een grote sprong wat water moet overbruggen om voor de rest met droge voeten aan het einde te komen. Ook volgen we, samen met vrienden een lezing bij de Opua Cruising Club. De lezing zou gaan over het routeren aan de hand van de binnengehaalde weersgegevens. Het bleek echter een voorlichtingsavond te zijn over Fiji, wel leuk maar niet voor ons bedoeld. Omdat het wel gezellig was, zijn we met z’n vieren blijven eten. Ook blijkt het restaurant aan de haven van eigenaar gewisseld te zijn.

Vanaf onze ankerplek zien we dit scheepje voorbij komen
zeilen. Zeilen zoals zeilen bedoelt is, prachtig om te zien.

Toen wij hier in 2019 voor de eerste keer waren, waren ze geopend van 08:00 – 15:00 uur. Nu zijn ze in de weekenden ook ’s-avonds open met elke zondagavond livemuziek. Daar zijn wij dol op, dus zodra we dit wisten hebben heerlijk naar muziek zitten luisteren en gelijktijdig een hapje en een drankje besteld. Omdat we hier toch wat langer blijven, ben ik de auto gaan ophalen vanuit Whangarei, zodat we deze kunnen gebruiken voor het doen van boodschappen en het maken van toeristische ritjes in de omgeving. Zodra ik de auto had gehaald, hebben we een ritje gemaakt naar Kerikeri. Onderweg hebben we twee watervallen bezocht, prachtig om te zien. In Kerikeri wilden wij ons later vaccineren tegen het Corona virus. Helaas was het zo druk, dat men was gestopt met mensen toe te laten die geen afspraak hadden. Jammer, we komen later wel terug als we een afspraak hebben. En zo is de maand april alweer voorbij. De maand mei had nog een verrassing voor ons, maar daarover in het volgende verhaal. 

Terug naar Whangarei

De vlaggenstok ziet er weer als nieuw uit.

Opnieuw zitten we in een Lock down periode van acht dagen. We zijn allebei behoorlijk sacherijnig van het feit dat we weer vast zitten en nergens heen kunnen. Alleen boodschappen doen is toegestaan en een beetje wandelen in de directe omgeving. Contact met de politie en Auckland Maritime Radio bracht ook geen oplossing, we mochten ons niet meer verplaatsen. Na de eerste dag besluiten we er maar weer het beste van te maken. We gaan verder met de kluslijst en het poetsen van de Ikinoo. Als eerste pakken we de vlaggenstok aan, deze ziet er echt niet meer uit, de lak is beschadigd en is er deels af. Met een elektrische verfbrander en een schraapstaal haal ik de oude lak van de vlaggenstok af. Vervolgens begint het geduldig schuren. Ik start met schuren met schuurpapier grofheid 240, gevolgd door grofheid 400 en 800, om het vervolgens af te ronden met schuurpapier grofheid 1.200. De stok is weer prachtig glad.

Al het RVS glimt weer als nieuw.

Tijd om hem opnieuw te lakken met blanke glanslak. Tussen elke laklaag in schuur ik de voorgaande laag ligt op. Na vijf lagen ziet de vlaggenstok er weer als nieuw uit. Ook al het RVS aan boord krijgt een poetsbeurt zodat na een aantal dagen al het RVS ons weer tegemoet glanst. Naast het klussen doe ik ook een aantal keren boodschappen. Om bij de supermarkt te komen moet ik, enkele reis, zo’n vier kilometer lopen door de prachtige buitenwijken van Auckland. Zo zie je nog eens wat van de omgeving. Op een morgen, als we net ons bed uit zijn, krijgen we een berichtje van vrienden in Whangarei dat er een Tsunami waarschuwing is uitgegaan voor de noordoostkust van Nieuw-Zeeland. Zij werden geadviseerd om de boot te verlaten en hoger gelegen gebieden op te zoeken.

Alle lagergelegen gebieden aan de noordoostkust van het Noordelijke Eiland werden geëvacueerd. Nieuw-Zeeland is wat dat betreft heel goed voorbereid op dit soort calamiteiten. Overal langs de kust zie je waarschuwingsborden met daarop aangegeven welke gebieden voldoende bescherming bieden en welke gebieden geëvacueerd moeten worden. Daarnaast is er een duidelijk geluidssignaal te horen. Tevens worden de mensen via het nieuws op radio en TV gewaarschuwd en op de hoogte gehouden van wat er gebeurt. Bij de Kermadec Islands, zo’n 500 nm uit de kust van Nieuw-Zeeland, was een aardbeving geconstateerd met een kracht van 8,1 op de schaal van Richter, een stevige aardbeving dus.

Overal langs de kust zie je dit soort waarschuwingsboorden.

Op het nieuws zag je beelden van de het moment dat de Tsunami aankwam bij de kust, wat veel heftige stromingen en golven tot gevolg had. Voor Auckland was geen evacuatie waarschuwing. Wel kregen we een waarschuwing de boot goed vast te leggen omdat er sterke stromingen zouden kunnen ontstaan. Gelukkig bleef de invloed beperkt, en werd in de loop van de middag het sein veilig afgegeven. De week is zo gelukkig snel voorbij en op zaterdag krijgen we toestemming van de politie om de volgende dag te vertrekken. Vanwege het weer besluiten we vroeg te vertrekken omdat het in de loop van de middag flink gaat waaien. Voor die tijd willen wij al achter ons anker liggen. Om halfacht zijn we de Marina uit en varen we op de motor naar onze ankerplek in de Man O’War Bay op het Waiheke Island. Als we aankomen is net de wind sterk toegenomen.

Na een wijnproeverij in de Man O'War Bay kocht Sonja dit
veelzeggende T-shirt. Het zou mijn lijfspreuk kunnen zijn. 

De eerste keer ankeren lukt niet, zelfs met 50 meter ketting op een diepte van 8 meter wil het anker niet de grond in. De Ikinoo slaat dwars op de wind en we driften zo’n 300 meter voordat het ons lukt het anker weer boven te krijgen. De tweede keer pakt het anker gelukkig wel direct. We hebben dan al windvlagen richting de 30 knopen terwijl we in een beschutte baai liggen en het ergste moet nog komen die nacht. Buiten op zee moet het dus nog veel harder waaien. Voor de zekerheid en een goede nachtrust zetten we ’s-nachts het ankeralarm aan. We liggen gelukkig als een huis en slapen grotendeels door de storm heen. Een aantal dagen later is de depressie voorbij en krijgen we rustig weer. Tijd om mijn nieuwe wetsuit aan te doen en het water in te gaan om de onderkant van de Ikinoo schoon te maken. We hebben een flinke aangroei van plantjes en zeepokken, zo erg zelfs dat het zeker een knoop in snelheid scheelt.

Even uitrusten van het schoonmaken van het onderwaterschip.

Nieuw-Zeeland staat erom bekend dat, in de zomermaanden, de onderwater aangroei op jachten extreem groot is. Vooral de Nieuw-Zeelandse zeepok groeit hier letterlijk als kool. Deze soort komt, sinds de periode rond de tweede wereldoorlog, ook in Europa voor. Ze zijn meegelift op de zeeschepen die uit Azië en Nieuw-Zeeland kwamen. Het kost mij uiteindelijk drie dagen om het gehele onderwaterschip schoon te krijgen. Best wel intensief werk omdat je constant onder de boot werkt. Na verloop van tijd kun je wel wat langer onder water blijven, maar het blijft vermoeiend. En dan te weten dat er over een aantal weken alweer nieuwe aangroei is. Dus voordat we de winter in gaan moet ik dit nog een keer doen. Om de paar dagen gaan we aan het einde van de dag vissen. Ook nu weer vang ik twee Snappers die groter zijn dan 30 cm, de minimale maat voor deze vissoort. Alle kleinere gooi ik terug in de zee. Dus zo’n twee keer per week eten we versgebakken vis.

Als we ergens wat langer stilliggen is dit Sonja's hobby.

Sonja is er ondertussen zo bedreven in geworden, dat haar gebakken vis lekkerder is dan die je in de restaurants op je bord krijgt. En dan hebben we weer een tegenvaller uit een geheel onverwachte hoek. We krijgen een kort emailberichtje van de immigratiedienst dat wij onze medische tests moeten ondergaan om in aanmerking te kunnen komen voor het verlengen van ons visum. We dachten dat wij klaar waren en dat ons visum tot juli verlengd was, niet dus. Hoe werkt dat in Nieuw-Zeeland? Er zijn wel regels, maar niemand weet precies hoe deze toe te passen in deze periode met het Coronavirus. Het verwerken van de aanvragen wordt trouwens niet door een organisatie in Nieuw-Zeeland gedaan maar door een Chinese organisatie in Beijing. Als zeilers kunnen wij Nieuw-Zeeland niet verlaten omdat alle grenzen van omliggende landen gesloten zijn. Tevens kunnen wij van half november t/m half mei niet vertrekken in verband met het orkaanseizoen op de Zuidelijke Pacific. De meeste boten zijn in november 2019 in Nieuw-Zeeland gearriveerd en zijn hier nog steeds.

Onderweg naar Great Barrier zien we vogels op vis jagen.

Wel is een deel van de zeilers naar huis gegaan, nadat men de boot op de kant heeft gezet of tussen een aantal palen heeft vastgemaakt. Deze mensen wachten thuis de periode af dat ze weer kunnen terugkeren. Wij vinden dat risico te groot omdat je boot dat wel heel erg lang onbeheerd ergens staat of ligt. Met enige willekeur worden mensen opgeroepen om hun medische keuring te ondergaan, willen zij in aanmerking komen voor het verlengen van hun visum. Formeel moet je deze keuring ondergaan als je langer dan 12 maanden in Nieuw-Zeeland bent. Voor ons dus zaak om terug te keren naar Whangarei en daar afspraken te maken voor deze medische keuring. We besluiten, vanwege de windrichting, niet rechtstreeks te varen maar de eerste dag naar het Great Barrier Island te zeilen en de dag daarop naar de ingang van de Hatea River en onze ankerplek in de Parua Bay. De windvoorspellingen zijn goed, niet al te veel wind maar toch genoeg om te zeilen. Zodra het anker is opgeborgen zetten we het grootzeil.

Onderweg van het Great Barrier Island naar de Hatea River
hebben we zelfs even tijd om te poseren.

Mijn onderbuikgevoel zegt me om het eerste rif erin te zetten. Niet veel later zeilen we onder prachtige condities richting ons doel, een tocht van zo’n 41 nm. We varen aan de wind met en snelheid van 7 kn, er staat beduidend meer wind dan voorspelt. Na een paar uur moet ik zelfs de Yankee deels reven omdat we uit het roer dreigen te lopen. Veel eerder dan verwacht komen we aan op onze bestemming. Om 14:00 uur halen we de zeilen weg en varen het laatste stukje op de motor naar onze ankerplek. De volgende dag geschiedt het tegenover gestelde, de voorspelling is 10-14 kn wind. In de praktijk hebben we niet meer dan 5 kn wind van achteren staan, te weinig om te zeilen, aangezien we een afstand van 53 nm moeten overbruggen. Op de motor varen we dus naar de Hatea River. Zodra we de rivier opvaren geef ik wat meer gas. En dan gebeurt het meest onverwachte, de motor stopt er zonder waarschuwing in één keer mee. Gelukkig staat het grootzeil nog. Snel rol ik ook de Yankee uit en zeil de Ikinoo in het midden van de rivier. Er staat op dat moment gelukkig 7-8 kn wind.

Het elektrische dieselpompje op de plaats waar voorheen de
handmatig te bedienen pompje zat. Handmatig is dus niet meer
mogelijk. Voor de zekerheid koop ik een reserve exemplaar.

Sonja gaat achter het roer staan en ik duik de motorruimte in. Ik schakel het dieselfilter om en probeer opnieuw te starten, geen resultaat. Ik haal het keukenkastje leeg en sleutel het deksel van de dieseltank eraf om te zien of dat de dieseltoevoer in de tank is geblokkeerd. Ook dat is niet het geval. Ik ga er eens rustig voor zitten, waardoor stopt een dieselmotor per direct zonder dat het toerental eerst afneemt? Dat gebeurt alleen maar als er ergens lucht wordt aangezogen en er dus geen diesel is om te verbranden. De nieuwe motor heeft een klein dieselpompje op de plaats waar bij de oude motor de handbediening zat. Dit elektrische pompje start zodra je het motorcontact aanzet. Ik zet het contact aan en laat het pompje een tijdje lopen. Ik zet de gashendel wat verder open, zonder de versnelling in te schakelen, en start opnieuw. Na enige tijd start de motor en loopt stabiel op 1.500 toeren.

Als we voor anker liggen, krijgen we regelmatig bezoek van
dit soort zwaluwen. Leuk om te zien, maar het poepen wel je
boot onder, zeker als ze met 20 stuks naast elkaar zitten.

Ik neem gas terug, zet hem in zijn vooruit en vaar met 1.500 toeren naar onze ankerplek. Ik durf niet meer gas te geven, omdat ik bang ben dat de motor er dan weer mee stopt. Bij de ankerplek aangekomen neem ik gas terug om de Ikinoo te doen stoppen. Opnieuw stopt de motor ermee. Ik herhaal de procedure, versnelling ontkoppelen, wat meer gas geven en opnieuw starten. De motor start direct en we kunnen het anker laten vallen. Niet veel later liggen we vast. In de keuken is het een bende, alles ligt open en het ruikt naar diesel. Ik ruim wat spullen op om het bewoonbaar te maken. Morgen eerst maar eens contact opnemen met de leverancier van de motor. De volgende dag krijg ik het advies op het gehele diesel traject te controleren omdat et volgens de leverancier alleen maar lucht kan zijn wat dit probleem veroorzaakt. De rest van de ochtend ben ik bezig alles na te lopen.

Nieuw-Zeelanders houden van vissen, overal kom je tegen
met kleine en grote boten.

Elke slangklem draai ik nog wat vaster, ik draai de bouten van de beide grof dieselfilters nog wat strakker en controleer of dat het nieuwe fijn filter wel strak genoeg is aangedraaid. Daarna maak ik het luik in de dieseltank weer dicht en breng alles terug op zijn plaats. Ik start de motor die direct aanslaat. Ik laat hem rustig warmlopen en probeer dan vervolgens alle toerentallen uit, de motor blijft netjes lopen. We gaan anker op en varen de laatste twee uurtjes naar de jachthaven in Whangarei. Echt ontspannen varen is het niet omdat ik de oorzaak niet heb kunnen vinden. Ik heb zelfs het anker stand-by staan voor het geval de motor er weer mee stopt. Op de zeilen kan ik deze keer niet rekenen omdat er in het geheel geen wind staat. Gelukkig kunnen we, zonder te wachten, direct door de brug. Ook het aanleggen gaat zonder problemen.

Onze gastenvlag was, na één jaar in Nieuw-Zeeland, toe aan 
vervanging.

In de dagen daarna loop ik alles nog een keer na en besluit het nieuwe fijn dieselfilter te vervangen voor een nieuwe uit mijn eigen voorraad. Het nieuwe filter is in omvang groter dan de oude. De behuizing steekt zelfs wat uit ten opzichte van het deel waaraan deze wordt geschroefd. Misschien dat dit de oorzaak is? Wij hebben dit keer een plekje gekregen tegenover het havenkantoor en het naastgelegen restaurant. Dit plekje wilden wij altijd al een keer uitproberen, maar daarover verder in het verhaal meer. De afspraken voor de medische keuring zijn snel gemaakt. Helaas zit er tussen de afspraken van Sonja en mij een week omdat de agenda van de arts, die deze werkzaamheden uitvoert, propvol zit. We zijn blijkbaar niet de enigen die zijn opgeroepen. De medische keuring bestaat uit een intakegesprek met een assistente van de arts die complete vragenlijsten invult, je lengte opmeet en je bloeddruk controleert. Vervolgens ga je naar de X-ray afdeling waar ze een foto nemen van je borst voor de controle op TBC. Aansluitend ga je naar het laboratorium voor het afnemen van bloed, waarbij ze deze testen op alle mogelijke ziektes, waaronder Aids en Hepatitis C. Voor elke handelingen kun je je creditcard tevoorschijn halen, want ze weten hier de prijzen wel.

Henk en Coby, wat een heerlijk gezellig en warm echtpaar.

Bij de assistente was mijn bloeddruk wat aan de hoge kant. Een uur later in het laboratorium klagen ze over mijn lage bloeddruk, waardoor ze twee keer moeten prikken en het bloed er met moeite uitkrijgen. Veemde situatie vind ik. Als alle resultaten van de diverse onderzoeken binnen zijn, hebben we beide een gesprek met een arts. Alleen bij Sonja duurt het gesprek wat langer in verband met haar medische verleden. Wat de arts betreft zijn er geen problemen voor het verlengen van ons visum, we moeten echter even afwachten wat de immigratiedienst ervan zegt. Nu even terug naar onze ligplaats. Vanaf het terras van het restaurant kijk je zo op onze Ikinoo. Zoals altijd hebben wij de Nederlandse vlag buiten hangen. Met enige regelmaat worden we dan ook in het Nederlands begroet en raken we aan de praat met Nederlanders die hier wonen.

De schitterende tuin van Hank en Coby met uitzicht over het
dal en hun privé zwembad.

Het is ons al eerder opgevallen dat er in de loop der jaren veel Nederlanders naar Nieuw-Zeeland zijn geëmigreerd. Vooral de twee decennia na de tweede wereldoorlog is er een ware uittocht geweest. Veel van die mensen zijn nu met pensioen. Zo ontmoeten wij dus Henk en Coby, een Nederlands echtpaar dat al 55 jaar in Nieuw-Zeeland woont. We raken met Henk in gesprek en voor dat we het weten hebben we een half uur later onze telefoonnummers uitgewisseld. Ze vertrekken met de belofte ons een dezer dagen op te halen voor een lunch. Enkele dagen later gaat inderdaad de telefoon en maken we een afspraak. Ze hebben een prachtige villa 8 km buiten Whangarei met een mooie veranda met uitzicht op en schitterende tuin. We genieten op de veranda van een heerlijk biertje en wijntje en krijgen een Italiaanse lunch voorgeschoteld.

Restauratie van de wandlampjes. Hoe het was met de corrosie
en hoe het wordt na het schuren en poetsen, is goed te zien.

Zo zie je maar waar een leuke ligplaats toe kan leiden. Naast alle leuke dingen zijn we ook bezig geweest met klusjes. Eén ervan was het opknappen van de wandlampjes in de woon en slaapkamer. Deze waren de laatste jaren sterk gecorrodeerd. We wilden eigenlijk nieuwe kopen. Als proef heb ik er echter één gedemonteerd en zo ver als mogelijk uit elkaar gehaald. Vervolgens heb ik alle onderdelen geschuurd met fijn schuurpapier en daarna gepoetst. Het resultaat was verbluffend, het lampje zag er haast weer als nieuw uit. De dagen erna heb ik de andere drie ook op die manier behandeld. Puntje opgelost, zonder kosten maar alleen tijd. De nieuwe lampjes hebben we van ons lijstje afgevoerd. Omdat we ook dit jaar Nieuw-Zeeland niet kunnen verlaten, hebben we besloten een auto te kopen.

Het afscheidsdiner met Serge als dank voor onze gastvrijheid
gedurende afgelopen 12 maanden dat hij alleen aan boord was.

Toen we dit bij vrienden ter sprake brachten, vertelden zij dat een Zweeds koppel uit hun jachthaven een auto te koop heeft staan. Een afspraak was snel gemaakt en een paar dagen later waren we de trotse bezitters van een lichtblauwe Honda-CRV, voorzien van nieuwe banden, een nieuwe accu, nieuwe remschijven en nieuwe luchtfilters. Zij waren blij met de snelle verkoop en wij zijn blij met onze nieuwe aankoop. Dit geeft ons meer vrijheid de komende 12 maanden. Deze maand hebben we ook afscheid genomen van onze Franse vriend Serge. Hij heeft zijn zeiljacht hier goed kunnen verkopen aan iemand vanuit Australië. Deze heeft de boot gekocht zonder dat hij deze zelf gezien heeft, behalve dan op een live video.

Heerlijk mals gegrild lamsvlees. Zo wil je toch elke dag eten.

Serge heeft zijn spullen ingepakt en deze verscheept naar zijn huisadres in Frankrijk. Een week voor zijn vertrek heeft hij ons mee uit eten genomen, als dank voor de vele keren dat hij bij ons aan boord is wezen eten en borrelen. De laatste avond voor zijn vertrek hebben wij hem nog een keer voor het diner gevraagd. De volgende dag werd hij door de makelaar die zijn zeiljacht heeft verkocht naar het vliegveld in Auckland gebracht. We zijn blij voor hem dat hij na een jaar alleen te zijn geweest op zijn jacht, nu weer naar zijn vrouw toe kan. Wij gaan Serge zeker nog een keer opzoeken als wij in de Middellandse zee zeilen. De maanden april en mei gaan we weer zeilen, maar daarover meer in het volgende verhaal.

Verder hoppen langs de kust

Dit verhaal is een vervolg op ons vorige verhaal, hoppen langs de kust van New Zealand. We besluiten weer terug te zeilen naar Waiheke Island, met de weersverwachtingen voor de komende tijd, er komt wat onrustig weer aan, is daar altijd wel een baai waar we beschut kunnen liggen. Ook moeten we hoognodig inkopen doen om de voorraden verse groenten, vers fruit en brood aan te vullen.

Uitzicht vanaf de Ikinoo in de Huruhi Bay op Waiheke Island

Op Waiheke Island is één goede supermarkt waar we alles kunnen inkopen wat we nodig hebben. Nog voordat we de baai uit zijn, hebben we het grootzeil al gehesen en staat de yankee bij. Er staat zo’n 12-18 kn wind uit het noordoosten. In het begin van de tocht is de lucht boven het eiland nog donkergrijs en dreigend. Het onstuimige weer blijft echter weg en na twee uurtjes hebben we een prachtige blauwe hemel met volop zonneschijn. Het wordt een snelle overtocht, waarbij we dit keer niet vergeten te vissen. Onderweg vangen we een mooie King Fish die te dicht langs de haak is gezwommen. De haak zat namelijk niet vast in zijn bek maar aan de zijkant van de vis. Vanavond dus weer vis op het menu. Om 15:00 uur liggen we, na een tocht van 30 nm, vast achter ons anker in de Huruhi Bay op Waiheke Island. De volgende dag vaar ik met de dinghy naar het strand om boodschappen te gaan doen.

Bezoek van een drie-master in de Man O'War Bay.

In eerste instantie wil ik de dinghy neerleggen op plek waar op dat moment al acht andere dinghy’s liggen. De ondergrond blijkt echter rotsachtig te zijn, een ondergrond waarover ik in mijn eentje de dinghy niet kan slepen. Ik moet echt zandgrond hebben. Ik vaar een stuk verder naar een zandstrand met schelpen. Omdat het opkomend tij is, sleep ik de dinghy en heel stuk het strand op en maak een lijn vast aan een boom. Die gaat nergens meer heen. Daarna loop ik langs de weg ongeveer 3 km naar de grote supermarkt. Omdat ik nog wel eens te enthousiast kan zijn bij het doen van inkopen, heb ik dit keer van Sonja een boodschappenlijstje meegekregen met de nadrukkelijke instructie om alleen dat mee te nemen wat er op het lijstje staat. Ik heb namelijk nogal eens de neiging om, naast het lijstje van Sonja, ook zelf boodschappen in het karretje te doen die niet op het lijstje staan maar waarvan ik denk dat we dit wel eens kunnen gebruiken. Fout dus, niet meer doen! Zodra ik met de boodschappen buiten sta, zie ik net de bus aan komen rijden.

Uitzicht op het strand en het restaurant in de Man O'War Bay.

Snel loop ik naar de bushalte en stap in de bus. Na een kort ritje stap ik vlak bij het strand weer uit. Dat scheelt toch maar weer even wat tijd. Door het opkomende getijde ligt de dinghy ondertussen alweer voor de helft in het water. Ik zet de boodschappen in de dinghy en kan, zonder de dinghy te behoeven slepen, direct wegvaren. We liggen heerlijk rustig in deze baai en gebruiken de tijd dan ook om wat te klussen, al het RVS neem ik onder handen en poets dit weer glanzend schoon. Aan het einde van de dag ga ik ook weer vissen met bacon. Al snel liggen er drie mooi snappers in de emmer, er staat dus weer gebakken vis op het menu. Voor de komende dagen is er onrustig weer voorspeld met wind en dus ook golven uit een richting die recht de baai binnen komt, tijd dus om een betere plek te zoeken omdat er weer een depressie op komst is met veel wind.

De eerste Gurnard die we vangen.

Omdat we nog steeds motoruren moeten maken om aan de 50 motoruren te komen, varen we op de motor in 2,5 uur naar de Man O’War Bay. Als we daar voor anker liggen roei ik ’s-middags nog naar de kant om het opgespaarde vuil weg te brengen. Zoals overal in Nieuw-Zeeland wordt hier het vuil gescheiden opgehaald. Ze maken hier echter het volgende onderscheid, karton en papier gaat in één bak, alles wat recyclebaar is gaat in een andere bak en het overige huisafval gaat in de laatste bak. Dus glas, plastic, blikjes en hout gaat dus allemaal gezamenlijk in de recyclebak. ’s-Avonds ga ik nog even vissen en vang twee mooie snappers. Op het moment dat ik wil stoppen vang ik nog een hele mooie Gurnard. Dit is de vis met het lekkerste en sappigste vlees wat je in de supermarkt kunt kopen. Omdat ik dit soort vis nog niet eerder heb gevangen moet ik de visbijbel erbij pakken om te zien hoe ik deze vis moet fileren. Met het boek ernaast lukt het wonderwel en even later hebben we twee prachtige files op de snijplank liggen. De volgende dag is het onrustig weer. Omdat echter het brood op is, besluit ik zelf maar weer eens een brood te gaan bakken. Ik heb gelezen dat het kneden van het deeg van cruciaal belang is.

De tekening op de twee grote vinnen van een Gunard.

Ik besteed hier dan ook meer tijd aan met als resultaat dat we aan het einde van de middag een prachtig brood uit de oven kunnen halen. Hij is heerlijk luchtig en goed van smaak. Tot nu toe verreweg het beste brood wat ik heb gebakken. Voor herhaling vatbaar dus. De volgende dag is de rust weergekeerd en maken we er een heerlijke stranddag van met als afsluiting een late lunch bestaande uit de door ons veelvuldig bestelde combinatie van één pizza en één portie patat. Het geheel spoelen wij weg met voor mij een biertje en voor Sonja een wit wijntje. Als toetje nemen we vervolgens nog een heerlijk rood wijntje. Na afloop roeien we terug naar de Ikinoo. In de loop van de middag zien we steeds meer boten vertrekken. Als we de volgende dag wakker worden zien we dat wij nog de enige zijn in de baai. Ook wij trekken het anker uit de grond en varen op de motor terug naar de Huruhi Bay.

Onderweg naar de Huruhi Bay komen we deze rotsen tegen.
Gelukkig is het hier haast nooit mistig.

Vanwege de weersvoorspellingen gaan we ditmaal aan de andere kan van de baai liggen. Ook hier liggen veel minder boten dan normaal. De volgende morgen wordt ons duidelijk waarom er ineens zo veel boten vertrokken zijn, de regio Auckland is voor 3 dagen in lockdown level 3 gegaan vanwege een aantal vastgestelde besmettingen. We krijgen die dag ook de politie nog op bezoek, die met hun RIB  alle bewoonde jachten langs vaart en alle gegevens noteert. Het is niet meer toegestaan om de boot te verplaatsen, anders dan met toestemming van de Marine Radio of de politie. Ook vragen ze of dat we voldoende eten en drinken aan boord hebben voor de komende drie dagen. Voor ons is dat in het geheel geen probleem. De afgelopen nacht had het hard geregend zodat beide jerrycans gevuld waren met water.

verse Fish and chips

Na wat waterconditioner te hebben toegevoegd, hebben we deze geleegd in onze drinkwatertanks. De drie dagen hierna zijn we vooral bezig met kleine klusjes, vissen, lezen, genieten in de zon en heel rustig aan doen. Uiteindelijk is de lockdown voorbij en kunnen wij op de motor naar Auckland voor de eerste onderhoudsbeurt van de motor. We hebben een plekje gereserveerd in de Westhaven Marina in Auckland, één van de grootste jachthavens in dit gebied. We hebben een goede plek aan het begin van de steiger. ’s-Middags ga ik nog op verkenning om vast te stellen waar zich alles bevindt en om de rekening te betalen.

Uitzicht naar Auckland vanaf het America's Cup terrein.

Zodra ik terug ben, haal ik Sonja’s fiets van het dek en wandelen en fietsen we samen naar het watersportcentrum van Auckland. We belanden midden in het watersportgebeuren van Auckland, The 36th America’s Cup 2021. We besluiten om hier, bij één van de vele restaurantjes, wat te drinken en te blijven eten. Terwijl wij op het terras zitten zien we Engels wedstrijdboot Ineos Team UK terugkomen van een trainingsmiddag. Met een kraan wordt de boot het water uitgehaald. Niet veel laten is ook de mast eraf en wordt het gehele spul de loods binnen gereden. Uit wat ik hoor maak ik op dat het Ineos Team UK in de finale van de Prada Cup uitkomt tegen het Luna Rossa Prada Pirelli Team.

Afvaart van het Team Lunna Rossa.

De winnaar van deze cup mag de vorige winnaar van de America’s Cup uitdagen. Er worden bij het verzeilen van de Prada Cup maximaal 13 wedstrijden gevaren, waarbij de eerste boot die zeven overwinningen heeft geboekt de winnaar is en dus Emirates Team New Zealand mag uitdagen. In de schemering lopen en fietsen we terug naar de Ikinoo. De volgende dag hebben gereserveerd voor het bezoeken van de drukste winkelstraat van Auckland, de Queen Street met al zijn zijstraatjes. Tot onze grote verbazing is dit een winkelstraat met alleen maar hele dure winkels, waarbij voor de ingang een bewaker staat die toezicht houdt. Niet echt de winkels waar wij onze inkopen zullen doen. We besluiten dan ook terug te lopen naar het restaurantjes bij het America’s Cup Center.

Team Luna Rossa vlak voor vertrek.

Het is vandaag eigenlijk ook veel te warm om verder te winkelen. De volgende dag ga ik alleen terug naar dit deel van de haven. Ik verken het gehele gebied en bezoek alle winkels, bekijk alle superjachten en zie hoe beide wedstrijdboten zicht gereed maken voor de 7e en 8e race. Vooral de Italianen maken hiervan een compleet mediaspektakel. Zij staan op dit moment voor met een stand van 5-1. Nadat ik heb geluncht zie ik op een groot beeldscherm de 7e race. Team Luna Rossa wint deze met overmacht, ze zijn nu nog maar 1 wedstrijd verwijderd van de overwinning. Nog dezelfde middag vindt 8e race plaats die wederom door Team Luna Rossa wordt gewonnen.

De thuisbasis van Emirates Team New Zealand.

Zij zijn dus nu de officiële uitdagers van Emirates Team New Zealand voor de America’s Cup. Deze wedstrijd wordt in maart verzeild. De volgende dag staat er een monteur naast de Ikinoo voor de 50 uurs onderhoudsbeurt. Het is een jonge knul die snel en efficiënt alle filters en olie vervangt en de motor controleert op vibraties. Na drie uur is hij klaar met alle werkzaamheden. Dit was nu eens een Nieuw-Zeelander die wist waar hij mee bezig was, snel en netjes werkte en ook van tevoren alles vertelde wat hij ging doen en waarom. Ook had hij alles zelf bij zich zodat het verwisselen van filters en olie schoon en netjes plaats vond. De volgende dag begon voor ons een vier dagen durende vakantie. ’s-Morgens heb ik de huurauto opgehaald en zijn we aansluitend naar de dierentuin gereden. Dit is een dierentuin die aangelegd is in een mooi park.

Zebra's en struisvogels gemoedelijk naast elkaar.

Er zijn verschillende thema’s die je kunt bezoeken zoals de Africa Safari Track, de New Zealand Track, de South America Track, de Autralia Track en de South East Asia Track. Met uitzondering van de Australia Track hebben wij alle ander bekeken. Ik was trots op Sonja dat ze het zo lang heeft volgehouden met lopen. Van het bezoek hebben wij extra veel foto’s geplaatst, allen voorzien van commentaar. 

Lunchtijd voor de giraffen. Men heeft het voedsel in de bomen
opgehangen zodat ze op een meer natuurlijke manier eten.

Een stokstaartje of ook wel aardmannetje genoemd.

Een collage van diverse dieren in de Auckland Zoo.

De dag daarna was opgedeeld in twee delen, een bezoek aan een thermaal bad en een bezoek aan een groot nieuw winkelcentrum, beide vielen wat tegen. Het thermaal bad was oud, slecht onderhouden en verre van schoon. Vooral het buitenbad was overspoeld door de lokale jeugd zodat het nergens echt rustig was. Dit bad is niet te vergelijken met het thermale bad in Hammer Springs. 

Prachtige pinguïns in een met sneeuw bedekte omgeving. 

Het winkelcentrum was nieuw met een aantal mooie winkels, echter grote delen waren nog niet voorzien van winkels, wat het geheel een aanzicht gaf alsof het nog allemaal in aanbouw was. Gelukkig werd de volgende dag veel beter. Als eerste bezochten we het Sealife centrum in Auckland. Het gehele centrum is onder de grond gebouwd. Het is wel wat gedateerd, echter men onderhoudt het geheel wel zeer goed. Erg leuk om te bezoeken. Helaas waren er net twee bussen met schoolkinderen aangekomen waardoor het erg rumoerig was. Ook hiervan hebben we hieronder meerdere foto’s geplaatst met bijbehorende commentaar. 

Prachtige kwallen, zo fotogeniek.

Schitterende mooie rog, zo'n elegante zwemmer.

Een fotocollage van de meest prachtige onderwater dieren.

Na afloop wilden we alvast een deel van de grote boodschappen doen. We reden naar een winkelcentrum waar ze onder andere een leuk foodplein hadden. Aangezien het lunchtijd was, zijn we op zoek gegaan naar een betaalbaar restaurantje. 

De natuur brengt prachtige kleuren voort.

De keus was snel gemaakt, wij bestelden beide een Thaise schotel die terplekke door een oudere dame in een wok werd bereid. Heerlijk eten, zo willen we het elke dag wel. Sonja vond hier ook een kappertje waar je zonder afspraak kon binnenlopen. Ze is gaan zitten en niet veel later had ze weer een mooi kort koppie. De laatste dag zijn we naar een Botanische tuin gereden. Misschien niet het juiste seizoen om deze te bezoeken, we gaan namelijk al richting het einde van de zomer, maar we wilden het toch proberen. De tuin is prachtig aangelegd met diverse thema oppervlaktes. Er is een centraal pad met steeds een afslag voor een thema. Heel overzichtelijk allemaal. Gelukkig was een deel van de planten en bomen nog in bloei zodat er genoeg te bekijken viel. 

Zo ook deze bloem. Helaas weten wij de namen van de diverse 
bloemen en planten niet.

’s-Middags hebben we nog de laatste voorraden ingekocht, zodat we minimaal weer zes weken vooruit kunnen. Om deze korte vakantie af te sluiten, hadden we een tafeltje gereserveerd in het Orbit 360° restaurant in de Sky Tower. Halverwege de toren zijn twee restaurants, waarvan het Orbit 360° restaurant het meest betaalbare is. Op de vrijdag en de zaterdag avond serveren ze hier een driegangenmenu met per gang keuze uit vier gerechten. Het leuke aan dit restaurant is dat de vloer waarop alle tafeltjes en stoeltjes staan in één uur volledig 360° ronddraait. Zo heb je dus steeds een ander uitzicht terwijl je geniet van de voortreffelijke maaltijd die ze serveren. Een flesje wijn erbij en de avond kan niet meer stuk.

Er is een schitterende rozentuin met prachtige exemplaren.

Na afloop, toen we de lift uitkwamen, zagen we dat aan de voet van de toren een echt streetfood plein was ontstaan. Rond de kern van de toren stonden allemaal stalletjes waar vers voedsel werd bereid. Het was heel druk met mensen die eten kochten bij één van de stalletjes en dit staande of zittende aan één van de spaarzame tafeltjes opaten. Als we dit hadden geweten waren we hier zeker naartoe gegaan, het rook er heerlijk en er was een grote verscheidenheid aan gerechten. Lopend en fietsend zijn we weer teruggegaan naar de Ikinoo. Misschien dat jullie dit herkennen, maar het lijkt er altijd op of dat de terugweg korter is dan de heenweg, zo vreemd. Nadat ik zaterdags de auto weer terug had gebracht naar het verhuurbedrijf, hebben we gezamenlijk de Ikinoo in gereedheid gebracht voor het vertrek van de volgende dag.

Een collage van de meest prachtige planeten en bloemen.

’s-Zondags bij het ontbijt kregen we echter een koude douche. Vrienden van ons stuurde ons een appje met het bericht dat de regie Auckland sinds 06:00 die ochtend opnieuw in lockdown level 3 was gegaan. Wij namen via VHF-kanaal 16 contact op met Maritime Radio. Deze bevestigde dit bericht en deelde ons mede dat het ons niet meer was toegestaan de jachthaven te verlaten. Zij zochten nog contact op met de politie om te verifiëren of dat wij ons echt niet naar een ankerplek konden verplaatsen. De politie belde ons terug met de bevestiging dat wij voor acht dagen vastzaten in de Marina. Een uurtje later belde zij ons terug met de vraag of dat alles met de Marina was geregeld. Op het kantoor was echter niemand aanwezig. Zij hebben uiteindelijk een bewaker van de Marina gevonden die met zijn RIB naar ons toe kwam. We konden op deze plek blijven liggen gedurende de lockdown periode. Helaas moesten we echter wel de volle pond betalen voor deze plek, over enige korting was niet te onderhandelen. In het volgende verhaal meer over deze periode en het vervolg hierop.