woensdag 21 september 2016

Week 11 van onze zeilreis met de Ikinoo

Daar de dynamo en de oliedruk niet in orde zijn, maken wij een afspraak met de Yanmar dealer. We moeten naar de haven  komen, want ze komen niet naar je toe als je voor anker ligt. We bieden nog aan dat wij ze komen halen met het bijbootje, maar nee dat doen ze niet. Kassa, weer zo’n dure haven in. Donderdag zijn wij aan de buurt, dan komen ze het repareren, hoop ik dan. Dus blijven we nu nog lekker achter ons ankertje liggen.

De revier de Taag met een van zijn belangrijkste bruggen
Een van de vele beelden in Lissabon
We hebben besloten dat we vanuit  Cascais naar Lissabon gaan en niet naar Lissabon varen. Het is al een belevenis op zich om uit te zoeken waar we moeten zijn, we zijn soms echte simpele zieltjes samen. Maar we hebben het treinstation gevonden. We kopen een retourtje Lissabon. Samen nog geen tien euro, waarom moet het in Nederland allemaal zo duur zijn vraag ik mij af. Het is gelukkig niet al te warm, zo’n 21°C, erg aangenaam om een de stad te bezoeken. We lopen vanaf het station langs de rivier de Taag richting het centrum. We komen op een plein uit waar allemaal Tuk Tuks staan opgesteld, dat lijkt ons wel erg leuk in plaats van met de bus. We treffen een leuke gids die vloeiend Engels spreekt. Hij weet veel over de geschiedenis van Lissabon en het ontstaan van de diverse wijken. Het rijden met de Tuk Tuk vond ik niet echter niet aangenaam, wat een rot wegen, veel wegen zijn open gebroken, slecht onderhouden en stijl, heel stijl. Ik was weer blij dat we bij het plein terug waren. Maar al bij al was het wel heel leuk. We zijn verder het winkelstraatje ingelopen. Erg leuk met al die terrasjes en winkeltjes. Wij probeerden een echt Portugees hapje en drankje. Oh, had ik dat maar niet gedaan, het was niet lekker. Maar ja, je moet het toch geprobeerd hebben en soms valt het mee en soms valt het tegen. We hadden het eigenlijk wel gauw gezien in Lissabon. We zijn niet echt onder de indruk, wij vonden Porto mooier en interessanter. Maar ook dat is weer voor iedereen anders. Volg altijd je eigen ideeën en niet wat andere mensen zeggen, van oh daar moet je geweest zijn.
Een mooie trap met tegeltjes
Moe van al dat lopen zitten we lekker even in de trein, even uitrusten. Aangekomen in Cascais eten we lekker kip piri piri, dat is toch zo lekker hier. Moe en voldaan komen we weer bij onze Ikinoo aan, heerlijk weer thuis. De volgende dag is een beetje een klus dag en wat vrije tijd, want morgen moeten we in de haven zijn. Hans is op dit moment erg verslaafd aan lezen, hij verslindt boeken. Ik vind het wel leuk om te zien dat hij zich kan verliezen in het boek dat hij leest. Ik ben blij dat we de ruimte hebben voor boeken, want een ruimte zonder boeken is als een lichaam zonder ziel.  De volgende morgen vroeg naar de haven. De monteur zou ‘s-morgens komen, maar reken er niet op, ze komen altijd later. Maar nu kan ik even een paar wasjes draaien en water bijtanken. Moet je ook allemaal bijhouden. Zo komen we de dag weer door.

Drukke winkelstraten


Zo maar wat impressies van Lissabon
Een geweldig uitzicht vanaf het hoogste punt van Lissabon
Een mooie muurschildering
De monteur komt uiteindelijk aan het einde van de dag, maar wij zijn al lang blij dat hij komt. Alles lijkt weer oké, hij blij wij blij. Maar al bij al, je blijft mankementen aan de boot houden, al word je er af en toe wel moedeloos van. Ze zeggen wel eens, alles gebeurt met een reden, maar soms vraag ik mij echt af wat die reden dan is. We gaan weer met frisse moed verder kijken hoe wij verder gaan. Ik opper om zaterdag te gaan en dan een nachtje door  te zeilen als de wind goed staat. Hans vindt het een goed idee. Het geeft ons de gelegenheid morgen inkopen te doen. We hebben dan nog een hele dag voor ons.
We besluiten een fietsroute langs de kust te nemen, deze moet erg mooi zijn. Ik op de fiets en Hans doet het lopend, dat vindt hij fijner. Het is de moeite waard, wat een mooie kust heeft Portugal, ruige rots partijen. Op de terugweg doen we de boodschappen bij de Jumbo, die verkoopt hier alles wat je maar wilt. We slaan een voorraadje in, want we willen weer heel gauw aan ons anker liggen in plaats van in die dure havens. Wij mopperden wel eens over Engeland, dat doen wij nooit meer, in Engeland krijg je tenminste nog waarvoor je geld, hier niet. Als je hier in Portugal een haven vind die betaal baar is, dan is het vies en dan bedoel ik ook echt vies. Maar ja, niet te lang bij stil staan, het is nou eenmaal zo, maar af en toe wil ik gewoon even klagen.


Zaterdagmiddag is het zo ver, trossen los en de zee op, heerlijk. Het is een mooi bakstag windje van 15-25 kn, heerlijk zeilen, wind en zon wat wil een mens nog meer, ik zou het niet weten. We komen op dieper water, de dieptemeter kan het niet meer meten. Wat hier het voordeel van is? Geen lobsterpotjes meer, hoera. Niet meer op de uitkijk voor die rot dingen Ik weet die mensen moeten ook hun geld verdienen, maar ik heb echt het gevoel dat ik met een game bezig ben, hoe ontwijk ik al die vlaggetjes. Als de avond valt gaat Hans even liggen, daarna ik. We hebben normaal een schema van 3 uur op en 3 uur af. Maar dat red ik nu nog niet, ik ben nog gauw moe, dus we kijken hoe het loopt. De boot zeilt lekker door, we waren bang dat ‘s-nachts de wind zou wegvallen. Gelukkig bleef hij lekker doorkomen, al liep de snelheid wel terug naar 3,5 kn. Als de zon opkomt, zien we Cabo de Sao Vincente voor ons liggen, hier moeten wij omheen. Dit doet mij even denken aan bijna 20 jaren geleden, toen stond ik hier samen met Hans en de kids. Van boven keken wij naar beneden, waar met geweld van de golven tegen de rotsen sloegen. En nu, nu vaar je hier met je eigen zeilboot langs, toppie. Nog een klein stukje te gaan en we zijn in de Ensenada de Sagres. Een mooie baai met goede ankergrond. We liggen wel wat te rollen, maar hopen dat het straks wat minder wordt. Zo anker er uit, positie op schrijven en kijken of het anker op zijn plek blijft liggen. We willen wel rustig kunnen slapen. Zodra we zien dat we goed vast liggen gaan we even een uurtje liggen, we zijn toch wel een beetje moe van een nachtje doorzeilen, zou dat de leeftijd zijn, nee toch, ha ha . Na lekker wat te hebben bijgeslapen, pompen we het bijbootje op en varen naar het stand om te zwemmen. Bootje in het water en roeien maar. Vlak bij het strand komt er een golf die ons op het strand smijt. Hans zijn broek is grotendeels nat, ik ben al lang blij dat ik mijn badpak aan had. Het water is niet echt warm, maar als je eenmaal door bent is het wel lekker. Na een poosje zijn we het zat en gaan terug naar de boot. We leggen zonder er goed over na te denken de bijboot in het water, Sonja stapt in. Het volgende moment wordt het bootje door een golf gepakt en worden we door en door nat weer op het strand terug gegooid. Alles wat in de boot lag, is door en door nat, de boot staat bijna half vol water. De  volgende poging letten we beter op de golfen en gaat het wel goed. Hans zegt, de volgende keer, als je wilt zwemmen, doe je het maar bij de boot. Ik kon er wel om lachen, je zal dit wel vaker gaan meemaken. Op ons eigen terrasjes met een koud biertje is alles zo weer vergeten.  We besluiten om morgen verder te gaan gaan Alvor, moet erg mooi zijn, we zijn benieuwd.

vrijdag 16 september 2016

Week 10 van onze zeilreis met de ikinoo

Het is al weer de 10e week van onze reis. De tijd gaat aan de ene kant snel, terwijl het vertrek vanuit Enkhuizen al weer heel lang geleden lijkt. Sonja is gelukkig weer aan de beterende hand, wel is ze echter nog steeds snel moe. Het wordt tijd dat ze wat meer rust krijgt. Maar nu eerst onze belevenissen van week 10.

Nazaré hebben we zo snel mogelijk verlaten. Om voor deze nacht te betalen moest ik echter wel eerst op zoek naar een kantoortje waar dat kon. Een Schot die hier al wat langer was en zijn zeiljacht voor de winter laat liggen, bracht uitkomst. Het bleek een gemeentelijke haven te zijn waarvoor je flink moet betalen voor eigenlijk twee keer niets. Het was niet anders. Snel op weg naar Peniche. Voor het eerst in lange tijd nu eens geen mist bij de start van de tocht. Er staat haast geen wind zodat de motor ons de benodigde snelheid geeft. Na enige uren neemt de wind toe en kan de motor uit, eindelijk weer eens zeilen met zicht op de kust. Als we de Cabo Carvoeiro bij Peniche ronden neemt de wind zelfs even nog wat verder toe. In de haven aangekomen is er nog precies een plekje aan de steiger vrij. Hier is geen behulpzame havenmeester aanwezig, laat staan iemand die reageert op de oproep per marifoon. Je kunt gewoon zelf een plekje uitzoeken of langszij een ander jacht gaan liggen. Als wij net liggen komt een Franse solozeiler vragen of hij bij ons langszij kan liggen, wat ons betreft geen probleem. Na betaald te hebben voor deze nacht zoeken we een terrasje op waar we genieten van een heerlijk koel biertje met een schaaltje pel pinda's. Hoe simpel kan het leven zijn.

Als we 's-morgens opstaan belooft het een prachtige dag te worden. We zien dat een aantal boten zich al aan het klaar maken zijn voor vertrek. Een rijtje van 5 boten verlaat de haven waarbij wij als laatste vertrekken. Met vol tuig en 15-18 kn wind vertrekken we richting Cascais. Uren lang gaat het zo door totdat de wind het langzaam laat afweten, de motor moet er helaas weer bij.
Cabo da Roca
Zodra we echter Cabo da Roca naderen neemt de wind weer toe en kan er weer gezeild worden. De wind neemt bij het naderen van Cabo Raso zelfs nog verder toe, een geweldig einde van een mooie dag zeilen. Bij aankomst in Cascais zien we op de ankerplek verschillende bekende boten liggen waaronder de Zanzibar en de Bojangels. Leuk om nu ook eens deze mensen te ontmoeten. Zodra we voor anker liggen komen Rob en Baudine van de Bojangels langs om even een praatje te maken. Eindelijk liggen we weer eens voor anker voor een mooi strand en een prachtig plaatsje.



De volgende dag krijgen we bezoek van Henk en Tineke van de Zanzibar. Zij liggen hier al vier weken met hun Catamaran en hebben een schat aan informatie voor ons. Het wordt een gezellige ochtend. 's-Middags blaas ik de bijboot op en gaan we naar de kant, op zoek naar boodschappen en een gezellig terrasje. Bij terugkomst zien we de Zanzibar het anker ophalen, het zat niet goed vast. Als het anker boven water komt blijkt er een grote hoeveelheid vuil in te zitten. Henk vraagt of dat ik met mijn bijboot meekan naar de steiger van de Marina om te helpen het anker schoon te maken. Als we de troep eens goed bekijken blijkt het een groot stalen anker te zijn met een hoeveelheid oude netten. Met behulp van wat lijnen en wat helpende handen krijgen we het anker op de steiger. Iemand moet dit verloren zijn of overboord gezet te hebben. De Zanzibar kan opnieuw voor anker gaan.

Hoe mooi kan het leven zijn, niets moet alles mag
Donderdag morgen ga ik naar de wal op zoek naar hulp voor de oliedruk van de motor, die zakt namelijk nog steeds als de motor loopt en naar een tuiger voor de grootzeil val die steeds zwaarder gaat, waardoor ik het grootzeil bijna helemaal moet de lier moet hijsen. Maar eerst ga ik op zoek naar een Vodafone winkel  voor een 3G Wi-Fi router voor internet aan boord op de Ikinoo. Deze informatie hebben we al een aantal keer gekregen, tijd om het dus aan te schaffen en uit te proberen. Voor de techniek blijkt er bij de Marina een Yanmar servicepunt te zijn, geweldig, die moeten mij zeker kunnen helpen, ware het niet dat de man achter het bureau haast geen Engels spreekt of verstaat. Er wordt een afspraak gemaakt dat ik vandaag nog wordt gebeld door iemand die technisch is en die Engels spreekt. Tevens blijkt er een zeilmaker te zijn die ook tuiger is. Ook hier wordt mee afgesproken dat zij mij maandag gaan bellen voor een afspraak om naar de grootzeilval te kijken. 's-Avonds wordt ik inderdaad gebeld door de service technicus van Yanmar, met de vraag of ik de volgende ochtend naar de meldsteiger van de Marina kan komen zodat zij de motor kunnen onderzoeken. Als ik terug ben bij onze boot zie ik dat er iets in de schroef zit. Nadat ik mijn zwembroek heb aangedaan, duik ik onder de boot. Er zit een stuk net in de schroef. Met een scherp mes snijd ik de restanten van het net weg.

De Ikinoo voor anker in de baai van Cascais
De volgende ochtend wordt door de service technicus het gehele druksysteem gecontroleerd, waarbij hij tot de conclusie komt dat het inderdaad de druksensor is die niet goed meer functioneert. De levertijd bedraagt minimaal 3 dagen want het onderdeel moet uit Almere komen, daar zit de distributeur van Yanmar voor Europa. Tevens neemt hij de defecte dynamo mee om deze te laten repareren. Terug naar ons ankerplekje, waarbij het ons lukt om op exact dezelfde plaats het anker neer te leggen, de positie hadden we namelijk van te voren genoteerd. 's-Avonds zien we de Rhapsody de baai binnenvaren. Ze hebben ons weer ingehaald nadat wij bij Baiona afscheid van elkaar hadden genomen. We hebben John en Ada uitgenodigd om bij ons aan boord wat te komen drinken en eten. Men neme een aantal vleespennen met groente, grilt deze in de grillpan, doet er wat satésaus en bruin brood bij en klaar ben je. Hoe lekker kan een eenvoudige maaltijd zijn. Op naar het weekend.
Het weekend brengen wij door op de boot, wat een chaos is het dan in de baai van Cascais. Veel van de jachten die in de Marina liggen komen dan naar buiten, gooien ergens hun anker uit en blijven daar tot zondag liggen. De baai is dus een grote mierenhoop van geankerde schepen. Daarbij zitten er met enige regelmaat mensen bij die in het geheel niet weten waar ze mee bezig zijn. Zo ankert er dicht bij ons en zeilschip wat, zodra de wind wat draait onze richting opkomt.

Het uitzicht vanaf de Ikinoo richting het cultureel festival
Met een fender in de hand wacht ik het schip op. Net op tijd weet hij zijn anker op te halen, waarbij hij ook nog rakelings langs mijn buurman gaat. Even later is het opnieuw raak, maar nu bij de andere buren. Een schip is met zijn anker op drift geraakt en heeft de ankerketting van een Frans schip te pakken. Er moeten diverse fenders aan te pas komen omdat de schepen elkaar raken. Na een half uur moeilijk doen is het probleem opgelost en valt de schade gelukkig mee. We zijn blij als het zondag avond is en alle schepen weer de Marina opzoeken. Tijd voor een biertje aan de wal en een bezoekje aan een cultureel festival.





zaterdag 10 september 2016

Week 9 van onze zeilreis met de Ikinoo


Week 9 van onze zeilreis

De afgelopen week was een rustige week. Deze week willen we verder naar Cascies, een plaats en een haven vlak voor Lissabon. Hier is een goede ankerplek waar we enige tijd willen blijven voordat we verder gaan naar de Algarve. Maar eerst deze week die totaal anders zou verlopen dan van te voren bedacht, een week van tegenslagen, maar ook dat hoort er af en toe bij. Helaas hebben wij door omstandigheden deze week haast geen foto's gemaakt.

Onze dochter en schoonzoon vertrekken vandaag. Ze hebben een auto gehuurd waarmee ze de komende dagen door Portugal willen rondtrekken. De avond ervoor hebben ze zowel de auto als het eerste hotel via internet geregeld. De haven van Leixões stelt niet veel voor maar het internet is geweldig. Nadat ze samen met Sonja de laatste inkopen hebben gedaan, komt weer het moment van afscheid nemen. Dit is een dingetje waar ik zeker nier goed in ben en wat me elke keer weer zwaar valt, maar ja het is iets waar je als zeiler voor kiest. De rest van de dag ruimen we de boot op, maken zaken schoon, zodat we morgen kunnen vertrekken. Ook de motor wordt geheel gecontroleerd, oliepeil nakijken, V-snaren controleren, controle van de elektrische aansluitingen, etc. Ik zie dat op de dynamo de minpool niet goed vastzit, ik kan de bedrading bewegen. Klein om deze direct vast te zetten. We gaan op tijd naar bed omdat Sonja zich ook niet echt lekker voelt.

De haven is betaald, een van de goedkoopste havens tot nu toe, de lijnen zijn los gegooid en opgeborgen. We wenden de steven richting Aveiro, een haven zonder jachthaven maar met een goede ankerplek. Het is weer even wennen nadat we haast een week in de haven hebben gelegen. Sonja is nog steeds niet echt lekker met wat hoofdpijn, pijn op de borst en pijn achter het rechter schouderblad, we besluiten echter toch te vertrekken.
Er is weinig wind en al varende op de motor worden de eerste mijlen weer afgelegd. Het is een rommelige zee met een oceaandeining die niet echt prettig is. Al zeilend en af en toe op de motor bereiken we Aveiro. Op de foto's is de deining niet goed zichtbaar.
Wel hebben we vreemde ervaring vlak voor de haven. We zien een schip wat voor anker ligt, dat zien we via de AIS. Echter op het moment dat wij de haven naderen ziet Sonja toch echt dat het schip beweegt. Blijkbaar gaat er iets fout, want korte tijd later zien we het schip voor ons langs gaan en de haven in duiken. Waardoor dit wordt veroorzaakt is ons een raadsel. Op de ankerplek aangekomen zien we dat hier zich al een aantal Nederlanders hebben verzameld. Een aantal kennen we een aantal zijn er nieuw. Tijd om kennis te maken hebben we niet want morgen willen we weer verder.

Ook de volgende morgen is Sonja nog niet echt opgeknapt, toch besluiten we op tijd te vertrekken. We zijn een van de weinigen die weg gaan, de rest blijft nog wat hangen. Ons doel voor vandaag is Figueira da Foz, een wat grotere plaats. Als we enige tijd onderweg zijn worden we achterhaald door mist, mist die later weer optrekt als de zon sterker wordt. Dan in eens zie ik een aantal problemen tegelijk. Ik heb haast geen oliedruk meer en tevens zie ik dat de accu’s niet meer worden geladen. Dat laatste wordt, denk ik, veroorzaakt doordat de minpool los zat waardoor de dynamo het heeft begeven. De oliedruk baart mij echter zorgen, menigmaal gaat de wijzer richting de 0. De motor klinkt echter normaal. Spelende met het toerental kan ik de druk net boven de 0 houden. Ook als het uiteindelijk lekker begint te waaien durf ik de motor niet meer uit te zetten, bang dat ik hem daarna niet meer gestart krijg. Vlak voor de haven begint het in eens weer stevig te waaien, waardoor we met een flinke snelheid tussen de pieren door de rivier opvaren. We worden aller vriendelijkst ontvangen door de havenmeester. Na alle formaliteiten te hebben afgehandeld krijgen we een mooie plaats toegewezen. Het vreemde aan deze haven is dat om bij de toiletten en de douches te komen je eerst de gehele steiger moet aflopen en aan het einde buiten de jachthaven weer geheel terug moet lopen. Je bent dus minimaal 10-15 minuten bezig om een afstand van hemelsbreed 25 meter af te leggen.


Als Sonja de volgende ochtend wakker wordt, gaat het niet goed met haar. Ze heeft veel pijn, hoge koorts en misselijk, eten en drinken smaken haar niet. We besluiten een dokter op te zoeken. De havenmeester is zeer bereidwillig en helpt ons met het maken van een afspraak. Korte tijd later zitten we in een privékliniek te wachten op de arts. Zodra Sonja aan de beurt is blijkt dat de man wel wat Engels praat, maar zich niet duidelijk kan uitdrukken. Na wat onderzoek stelt hij vast dat Sonja een virusinfectie heeft opgelopen, schrijft een recept uit voor antibiotica en voor dat we het weten staan we, nadat we contant hebben afgerekend omdat het pinapparaat niet functioneerde, weer buiten. Waar de infectie zit is ons een raadsel. Na de antibiotica en de pijnstillers te hebben opgehaald, nemen we de taxi terug naar de marina. Sonja duikt direct haar bed in want die is helemaal op. Ik zelf start met motoronderhoud, de olie en het oliefilter worden vervangen en tevens wissel ik het diesel fijn filter uit. Daarna loop ik alle bedrading van de dynamo na op eventuele gebreken. Ik vervang voor de zekerheid het lampje van het motorpaneel die aangeeft of dat de dynamo wel of niet laad. Als ik de motor start zie ik dat het oliedruk probleem niet verholpen is, tevens worden de accu’s niet geladen. Tijd dus voor een service technicus. Maar voor het zo ver is ben ik nog enige tijd via SMS bezig met Bram van Jacht Service Enkhuizen om alle mogelijke oorzaken te elimineren. Jammer we vinden de oorzaak niet.

De volgende dag is Sonja nog steeds zwak ziek en misselijk, ze blijft vandaag grotendeels in bed, te moe om iets te ondernemen. Wel let ik er op dat ze voldoende drinkt, iets wat haar moeilijk valt omdat ze misselijk is en alles vreemd smaakt, wat waarschijnlijk wordt veroorzaakt door de medicijnen. Voor de problemen met de motor blijkt de man in het servicestation aan het einde van de steiger geen kennis te hebben van diesel motoren. Ook nu weer helpt de havenmeester ons. Hij belt een service technicus die zich bezig houdt met motoronderhoud en die tevens goed Engels spreekt. Zodra hij komt verontschuldigd hij zich omdat maar één uur voor ons heeft. Hij stelt vast dat we wel oliedruk hebben, omdat de minimum drukschakelaar niet aanspreekt, maar dat er waarschijnlijk iets in de aanwijzing defect is, mogelijk de druksensor, of de bekabeling of het metertje in het motorpaneel. Hij geeft mij een losse meter en na me verteld te hebben hoe deze aan te sluiten, is hij weer vertrokken. Ik besluit de dynamo te vervangen, wij hebben er één als reserve aan boord omdat we deze een jaar geleden hebben uitgewisseld tegen een zwaardere dynamo van 80Ah. Maar ook als de oude dynamo er op zit blijkt deze niet te werken, blijkbaar dus toch iets in de bedrading. Aan het begin van de avond staat de service monteur samen met zijn zwager weer bij onze boot. Het laat hem niet los dat hij het niet kan vinden. We zien op de meter die hij mij heeft gegeven dat er wel een signaal van de druksensor naar de meter komt, de wijzer staat direct rechts in de hoek. De oliedruk ziet hij dus niet als en probleem maar oplossen kan hij het niet. Op het moment dat we bezig zijn met het doormeten van de bedrading, zie ik ineens dat de dynamo aan het laden is. Bij controle blijkt er een mannetje-vrouwtje verbinding aanwezig te zijn, in de aansturing van de dynamo, met onderdelen die niet voor elkaar bestemd zijn. Alles is in het verleden met een tang “passend” gemaakt. Na dit verholpen te hebben werkt de dynamo als van ouds. Kosten voor deze twee bezoekjes, doe maar 10 Euro voor een biertje zegt de beste man.

Sonja is weer wat aan het opknappen, we besluiten echter nog een dag te wachten zodat ze wat aan kan sterken. Ik gebruik de ochtend om de oude dynamo weer te vervangen voor de nieuwe van 80Ah. Het blijkt dat deze dynamo toch echt defect is, dan toch maar weer de oude erop. Ik wordt al aardig handig in het uitwisselen van dynamo’s, binnen een half uur is dit weer gefikst. Bij de volgende wat grotere haven kunnen we bekijken of dat we de dynamo kunnen laten repareren. ’s-Middags doe ik voldoende boodschappen zodat we de komende dagen kunnen eten en drinken. Op tijd naar bed want morgen staat de tocht naar Nazaré op het programma. Hopelijk is er wat minder mist want de laatste dagen zitten we constant in de mist met af en toe wat zicht. Als we echter richting zee kijken zien we dat daar de mist hardnekkig is.

De volgende ochtend lijkt de mist opgetrokken. Sonja voelt zich sterk genoeg om een dagje door te gaan. Al snel zijn we onder zeil op weg naar Nazaré. Het begin is goed, maar als snel neemt de wind af zodat de motor moet worden gestart. Dan zien we de mist weer opdoemen, we worden er door ingehaald. De mist is potdicht zodat we beide op de uitkijk moeten blijven zitten voor de lobsterpotten. Dus varende op de motor in de dikke mist zetten we onze tocht voort. We zijn er niet blij mee omdat dit voor Sonja wel heel erg vermoeiend is. De toegang tot de haven van Nazaré is even spannend, we zien namelijk helemaal niets. We varen op de plotter voorzichtig richting de twee pieren die de ingang markeren. Pas op een afstand van zo’n 50-70 meter zien we ze in de mist tevoorschijn komen. We varen precies tussen de pieren door. Als we binnen zijn blijkt echter dat de marina vol ligt, men heeft geen plaats voor ons. Men stuurt ons naar de andere kant van de havenkom waar een gemeentelijke marina is. Hier is niemand aanwezig zodat we zelf maar een plekje uitzoeken, er is plek zat. De haven is in verval en de steigers zijn te smerig om over te lopen. Voor één nachtje moet het echter voldoende zijn.

vrijdag 9 september 2016

Week 8 van onze zeilreis met de Ikinoo


Week 8 van onze zeilreis
Langzaam maar zeker komen worden we echte vertrekkers, niets moet alles mag, wat we vandaag niet doen, doen we misschien morgen wel. Soms vergeet je zelfs wat voor dag het is en wat vaker voorkomt dat je jezelf afvraagt, wanneer was dat ook al weer. Zo vliegt de tijd voorbij met hoofdzakelijk niets doen en genieten. Het werkzame leven lijkt oneindig ver weg in het verleden. Maar nu terug naar wat wij zo al deze week hebben beleeft.

 Zoals aan het einde van het vorige verslag vermeld, zijn we naar de Cies eilanden gevaren. Deze eilanden zijn onderdeel van een beschermd natuurgebied. Om er te mogen ankeren en de nacht door te brengen moet je toestemming (permit) hebben van de autoriteiten.

De Cies eilanden vanaf Biona

Deze toestemming hebben wij enige tijd gelden aangevraagd en ook gekregen. Wat dan rest is dat je naar de site van de betreffende instantie gaat en daar inlogt met de code die op je permit staat. Er komt dan een agenda te voorschijn waarop zichtbaar is welke dagen er nog plek is. Hier kun je dan jou dagen reserveren. Een beetje omslachtig, maar het voorkomt dat er te veel boten gelijktijdig voor anker liggen wat een te grote belasting betekend voor de natuur. Op zich is het een beetje dubbel, want het aantal veerboten wat dagelijks grote hoeveelheden dagjesmensen afzet is niet te tellen en de stranden zitten redelijk vol. Ook is er op het eiland een camping. Welleswaar zonder auto’s want die mag je niet meenemen. Wij hebben 2 dagen gereserveerd voor ons bezoek.
De eerste ochtend worden we wakker van de motor van een vissersboot die direct naast ons zijn netten uitzet en binnenhaalt. Hoezo is dit een beschermd natuurgebied?

Wandelen langs het strand
Om te kunnen genieten van het eiland en het strand besluiten wij vroeg naar het eiland te gaan, ruim voordat de dagjes mensen komen. Je heb het strand dan haast voor jezelf. We trekken de bijboot op het strand en maken een korte wandeling. Voor Sonja is het losse zand echter te vermoeiend. Ik besluit daarom zelf het eiland te verkennen. Ik maak een korte wandeling aangezien de temperatuur als snel begint te stijgen. Bij terugkomst passeer ik de camping.
Wel leuk om te zien al die tentjes zonder verder één enkele auto. De camping is verder van alle gemakken voorzien met modern sanitair, diverse restaurants en een kleine supermarkt. We zijn voordat de grote massa arriveert al weer aan boord van onze Ikinoo. De laatste middag komen John en Ada nog even langs om afscheid te nemen. We gaan elkaar voor een langere tijd niet zien. Als klap op de vuurpijl worden we ter afsluiting door de douane gecontroleerd om te bekijken of dat wij toestemming
hebben hier te zijn.



Dinsdags vetrokken we naar Viana do Castelo. De dag begint met potdichte mist. We twijfelen zelfs even of dat het verstandig is nu te vertrekken. Zodra het echter een beetje open trekt kiezen we het ruime sop. In  het begin valt de mist mee en wordt het zicht zelfs goed, alleen de wind laat het afweten. In de loop van de middag neemt de wind wat toe zodat we zeilend het laatste stuk kunnen afleggen. Bij Viano do Castelo staat zelfs een dikke 6 Bft als we de haven invaren. Om de jachthaven binnen te kunnen varen moeten we een draaibrug passeren. Bij de wachtsteiger voor de brug zien we al 2 Nederlandse boten liggen. Bij binnenkomst krijgen wij de laatste plek voor een schip van onze lengte. Viana do Castelo is wat plaats betreft een verrassing. Een gezellige binnenstad met veel winkeltjes, restaurantjes en terrasjes en een mooie kerk die je met een kabelbaantje kunt bereiken Er is net een groot feest achter de rug met de avond ervoor een groot vuurwerk, dit hebben wij dus helaas gemist. We hebben helaas geen tijd om hier een extra dag te blijven omdat we naar Leixoes moeten voor het bezoek van onze dochter en schoonzoon.
Als we ‘s-morgens wegvaren uit Viana do Castelo is het prachtig weer alleen is er weer geen wind te bekennen. Al varende op de motor leggen we mijltje voor mijltje af. Pas aan het einde van de middag steekt de wind op met nog maar 45 minuten te varen naar Leixoes. Jammer maar helaas. In de kom voor de jachthaven zien we verschillende Nederlandse boten liggen. Leixoes is namelijk de ideale uitvalsbasis voor een bezoek aan Porto. Wij kiezen er voor om in de haven te gaan liggen vanwege ons bezoek. De haven zelf is niet echt schoon, er drijft veel troep in het water. Ook het sanitair is enigszins gedateerd, wat echter de pret niet mag drukken aangezien de prijs er ook naar is, één van de goedkoopste havens tot nu toe.

is het geen leuk koppel?
Vrijdags komen onze dochter en schoonzoon aan boord. Het was even zoeken om elkaar te vinden maar dat is uiteindelijk gelukt. Er worden plannen gemaakt om de komende 2 dagen Porto te bezoeken. Vanuit de jachthaven is dat makkelijk omdat de bus bij de afslag naar de jachthaven stopt. Daarnaast hebben ze van alles voor ons meegenomen, nieuwe kaartjes voor de beide plotters, post en niet te vergeten hagelslag en kaas. De avond vliegt voorbij. We gaan op tijd slapen want morgen willen we veel zien.

Zodra we in het centrum van Porto zijn aangekomen met lijnbus 507, boeken we als eerste vier kaartjes voor de “hop on en hop off” bus. Een ideale manier om een onbekende stad te bezichtigen. Onderweg stappen we verschillende keren uit voor het bezichtigen van een kerk, het lunchen aan de kade van de rivier Douro en het wandelen door een winkelstraatje met veel staart artiesten. Als we op een terrasje een wijntje drinken worden we vermaakt door een Italiaans koppel wat geweldige muziek maakt.
Het trammetje van Porto
De Yellow bus die ons 2 dagen rondreed
Aan het einde van de dag hebben we gereserveerd in een Pizzeria in het centrum van Porto. Dit restaurant  staat bekend om zijn glutenvrije pizza’s, ze zijn hierin zelfs wereldkampioen geworden. Het eten is geweldig, waarbij we lokale wijnen uit de Douro drinken. Een mooie afsluiting van een geweldige dag. Foto’s zeggen vaak meer, vandaar hieronder een kleine selectie foto’s.




  



De volgende dag besteden we aan het bezichtigen van Porto vanaf het water. Hiervoor heb je de keuze uit verschillende boten die allemaal een 6 bruggen tour aanbieden. Je vaart hierbij onder alle bruggen door die bij Porto over de rivier de Douro zijn gebouwd. Een mooie tocht met vele mooie uitzichten. Na geluncht te hebben wordt het tijd voor een bezoek aan een port huis, in ons geval port huis Cockburn’s. Hier kregen wij een rondleiding door de opslagplaatsen met portvaten. De gids sprak goed Engels, alleen één minpuntje, hij stak zo snel zijn verhaaltje af dat het uiteindelijk niet meer te volgen was.
Tussendoor werd er nog een video getoond die het geheel weer enigszins in het juiste perspectief bracht. Daarna ratelde de gids echter weer verder in een niet meer te volgen Engels verhaal, jammer maar waar. Aan het einde werden we getrakteerd op 2 glaasjes port. Nu zijn wij niet echte port drinkers, maar toch, we hebben ze wel eens beter gehad.
Een van de bootjes op de Douro



Er vervallen klooster
Een kleine selectie van de portvaten