Zeilen langs de kust van New Zealand

De Parua Bay, met in de verte de ankerplek.

De eerste maand van het jaar 2021, het jaar waarin het Corona virus wereldwijd nog steeds een hele grote rol speelt, het jaar waarin wij misschien New Zealand weer kunnen verlaten, het jaar ook om met onze Ikinoo in ieder geval de kust van New Zealand te verkennen, een jaar om naar uit te zien. Opnieuw gooien we de lijnen los vanaf onze ligplaats aan de D-steiger van de Town Basin Marina in Whangarei. We gaan er vanuit dat het deze keer langer gaat duren voordat we weer terug zijn. De toekomst is wat dat betreft heel onzeker. Gelukkig zijn we in Nieuw Zeeland en kunnen we hier gewoon langs de kust zeilen. Zodra we los zijn, varen we op de motor eerst naar de Parua Bay. Hier wachten we een goed weervenster af om richting het zuiden te zeilen. Eenmaal in de Parua Bay, dit keer zonder vast te lopen, liggen we al snel voor anker. Het voelt weer vertrouwd.

De smalle passage naar open zee vanaf Smoke House Bay.

De dag daarop regent het volop. Wij spannen het nieuwe regenzeiltje en vangen 30 liter water op. Dit water gebruiken wij voor de afwas, het wassen van kleren en om onszelf af te spoelen. Dat bespaart op het gebruik uit de watertank. Uiteindelijk draait de wind de goede hoek in en vertrekken we voor een zeiltocht naar het Great Barier Island. Het belooft een prachtige dag te worden. Zodra we op zee zijn hijsen we het grootzeil en draaien de fokken bij en zeilen vervolgens aan de wind richting ons doel. Binnen een uur neemt de wind zo ver toe, dat onze snelheid rond de 7 kn komt te liggen. We moeten zelfs na verloop van tijd het eerste rif erin zetten omdat de ware wind verder toeneemt tot 20 kn. We proberen zo lang mogelijk te blijven zeilen, pas op het laatste moment halen we de zeilen weg en varen op de motor de laatste paar honderd meter naar de ankerplek. De eerste ankerplek is echter veel te vol, zodat we al snel besluiten om door te varen naar een andere plek.

Als we op de motor varen komen de dolfijnen ons begroeten.

Aangekomen in Smoke House Bay, liggen we al snel rustig achter ons anker. Tijd voor het ankerbiertje. De volgende dag zijn we alweer vroeg op pad. Op de motor varen we eerste een smalle passage door. Zodra we uit de luwte van het eiland komen, krijgen we een mooie 12-18 kn wind van opzij. Onze Ikinoo zeilt heerlijk richting ons volgende doel, het Waiheke Island. Onderweg zien we met enige regelmaat verschillende soorten dolfijnen langs onze boot zwemmen. Het blijft altijd een prachtig gezicht en het verveelt ons nooit. Om drie uur is de wind ineens op, dus varen we op de motor het laatste stukje naar de Huruhi Bay. Als we bij de ingang van de Huruhi Bay aankomen, neemt de wind plotseling weer toe tot 18 kn, wat de ankerplek wat onrustig maakt. De volgende dag is de wind echter weg en liggen we heerlijk rustig. Omdat we geen visaas hebben, krijg ik van Sonja de restjes bacon, die in haar ogen te vet zijn.

Een mooie Red Snapper, nu nog even fileren.

Ik rijg stukjes aan mijn twee vishaken en begin hiermee te vissen. Wonderwel heb ik al snel beet. In het begin zijn de Red Snappers wat aan de kleine kant, maar dan vang ik er één van bijna 40 cm. Als het aas op is liggen er twee mooie Red Snappers in de emmer. De volgende dag eten we dan ook vers gebakken lekkerbekjes met patat, hoe Nederlands kan het zijn. Omdat de ankerplek wat onrustig is door de binnenkomende golven, verplaatsen we de Ikinoo naar de Putiki Bay, omdat we daar wat rustiger liggen. We ankeren achter een eilandje zodat we gaan last hebben van de golven. Het wordt tijd dat we de voorraden verse groenten en fruit weer wat aanvullen. Met de dinghy varen we verder de baai in. Aan het einde is het echter zo ondiep dat ik het laatste stukje moet roeien.

In de Putiki Bay liggen we wat rustiger.

Als de dinghy vastligt, loop ik door enkel hoog water naar de weg. Ik neem Sonja op mijn rug zodat zij met droge voeten de kant bereikt. Na 20 minuten lopen, vinden we een grote supermarkt waar we alles kunnen kopen wat we nodig hebben. Met volle rugzakken en een volle boodschappentas komen we terug bij de dinghy. We schrikken als we onze dinghy zien liggen, ze ligt op het droge en het water is in geen velden of wegen meer te bekennen. We hebben een echte beginnersfout gemaakt. Toen we bij aankomst de dinghy vastmaakte was het afgaand tij, daar hadden we even niet bij stil gestaan. Wat te doen? Wachten totdat het water terugkeert of de dinghy optillen en naar het water dragen? Er is op bijna 50 meter afstand een klein geultje waar nog wat water instaat, te weinig voor de buitenboordmotor en te weinig op te peddelen, maar genoeg om de dinghy te laten drijven.

Ons uitzicht vanaf de Ikinoo naar een mooie wijngaard.

We besluiten de dinghy naar het water te tillen. Sonja pakt de voorkant en ik de achterkant. Stukje voor stukje verplaatsen we de dinghy naar het geultje. Door de zachte modder zakken we tot halverwege onze knieën weg, wat het lopen zwaar maakt. Daarnaast moet je oppassen niet een schoen te verliezen. Zodra de dinghy in het geultje ligt stapt Sonja in, na haar schoenen, haar voeten en haar onderbenen modder vrij te hebben gemaakt. Ik duw de dinghy door het water in het geultje totdat het water diep genoeg is om te roeien. Dan stap ook ik in en roei voorzichtig richting het open water. Na een half uur roeien is het water diep genoeg om de buitenboordmotor te gebruiken. Eindelijk kunnen we terug naar onze Ikinoo. Onderweg kunnen we allebei wel lachen om deze beginnersfout. ’s-Avonds vang ik opnieuw drie snappers zodat we de volgende dag weer vis op het menu hebben staan.

Onderweg naar de Man o'War Bay.

Het weer gaat veranderen, dus wordt het tijd om een baai op te zoeken waar we beschermt liggen tegen het slechte weer. Er wordt een harde westelijke wind verwacht met windvlagen tot 35 kn. We besluiten naar de Man O'War Bay te varen. Het eerste stuk is er nog wind en kunnen we zeilen, maar het laatste stukje moeten we op de motor varen. In de Man O’War Bay laten we ons anker vallen achter het zeiljacht Mehalah, van onze vrienden Sorin en Ana. Ook zij hebben een veilige plek opgezocht. We hebben elkaar al langere tijd niet gezien, dus valt er genoeg te kletsen ’s-Avonds wordt het dan ook heel gezellig op de Ikinoo.

De ingang van het tunnelstelsel, helaas vandaag gesloten.

De volgende dag vaar ik samen met hen naar de kant voor een wandeling naar de Stony Batter Historic Reserve. De wandeling gaat over onverharde wegen door het prachtige heuvellandschap van Waiheke. De Stony Batter Historic Reserve is de plaats waar men, bij het begin van de tweede wereldoorlog, een verdedigingswerk heeft gebouwd ter bescherming van Auckland en zijn zeehaven. Behalve de geschutstorens, ligt verder het gehele complex onder de grond. Dus de verblijfplaats voor de manschappen, de munitieopslagplaatsen en de gangen naar de geschutskoepels. De werkzaamheden zijn pas na het einde van de tweede wereldoorlog afgerond. Daarna heeft men het geschut één keer, als oefening, gebruikt, om het vervolgens een aantal jaren later weer af te breken.

Samen met Sorin en Ana op de terugweg via een alternatieve
route, waarbij het pad soms moeilijk is te herkennen.

Heden ten dage is het tunnelstelsel, met alle aanverwante ruimtes, een toeristen attractie. Als je zelf een zaklantaarn of een koplamp meeneemt, kun je dit stelsel bezoeken. Helaas op de dag dat wij het bezochten was het complex gesloten. Via een alternatieve route zijn we vervolgens weer terug gelopen naar de ankerbaai. Nadat de meeste wind en het slechte weer waren overgetrokken, heb ik samen met Ana en Sorin nog een wandeling van 20 km gemaakt. De gehele route liep over onverharde wegen. Onderweg zie je dat het gebied in ontwikkeling is. Zo kwamen we bijvoorbeeld langs een restaurant dat een aantal dagen later geopend zou worden en langs diverse boorden met huizen of grond te koop. Ook hier weet men de prijzen wel, we zagen grondprijzen van € 120 tot € 400 per vierkante meter en dan moet je er nog een huis op bouwen.

Onze Ikinoo voor anker in de Man o'War Bay.

Na vijf dagen in de Man o’War Bay te hebben gelegen, verplaatsen we ons naar de noordkust van Waiheke. De komende week is het rustig weer met wind uit het zuidwesten zodat we de ankerplekken aan de noordkust kunnen bezoeken. Zodra er voldoende wind staat draaien we de beide fokken naar buiten. Met alleen de twee fokken varen we aan de wind naar het westen. Het is een prachtige zonnige dag en de wind neemt al snel toe tot zo’n 15-22 kn, heerlijk zeilweer dus met onze Ikinoo. Zelfs zonder grootzeil halen we snelheden tot ruim 7 kn. Na één keer overstag te zijn gegaan, zeilen we de Onetangi Bay binnen. Deze baai heeft een mooi zandstrand waar veel mensen gebruik van maken. Als we aankomen liggen we met zes andere boten voor anker. Niet veel later begint de baai

Uitzicht op één van de prachtige baaien van Waiheke Island.

 echter vol te stromen en aan het einde van de dag liggen we met bijna tachtig boten voor anker. Het weekend is begonnen en iedereen uit de jachthavens rond Auckland komt deze kant op. Samen met Sorin en Ana lopen we vanaf het strand naar een dorpje verderop waar een grote supermarkt is. Het is heel warm en er staat haast geen wind. Het is dus zweten geblazen. Sorin en Ana hebben veel boodschappen gedaan omdat het voor hen een maand gelden is dat ze een goede supermarkt hadden bezocht. Ze hebben echter zo veel gekocht, dat het haast niet meer is mee te dragen. Ze dragen beide een volle rugzak, Sorin trekt daarnaast een karretje op wielen waarin alle zware boodschappen zitten en dan hebben ze nog drie volle boodschappentassen. Ze willen geen geld uitgeven aan een bus of een taxi dus besluiten we weer terug te lopen, waarbij Sorin en ik om beurten het boodschappenkarretje trekken.

Gezellig borrelen op de Mehalah met Ana en Sorin.

Na een half uur lopen stopt er gelukkig een auto naast ons, het raam gaat naar beneden en een oudere dame vraagt ons of dat we een lift willen. Dat is niet tegen dovemans oren gezegd. Alles past maar net in het autootje. Ze brengt ons gelukkig tot bij het strand. Als we alles hebben uitgeladen, trakteert Sorin op een koud biertje. Daarna tillen we alles over het strand naar de dinghy’s. De volgende dag zijn we uitgenodigd om op de Mehalah te komen borrelen en eten. Sorin heeft een Roemeense maaltijd in elkaar gezet van gegrilde spareribs met aardappelpureé en een ratjetoe van diverse gebakken groenten. Een hele lekkere combinatie. Helaas nemen we de volgende dag afscheid van elkaar, wij gaan verder naar het westen en zij gaan naar het oosten.

De Ikinoo voor anker in de Oneroa Bay.

Wij verplaatsen de Ikinoo één baai verder naar de Oneroa Bay, volgens Sorin het “Las Vegas” van Waiheke. Deze baai is heel toeristisch en er zijn enkele leuke winkeltjes en restaurantjes. Als ik het echter aan het verkennen ben, heb ik alles binnen 40 minuten gezien, alles draait om één enkel winkelstraatje. ’s-Avonds eten we gezellig met z’n tweeën in een restaurantje met uitzicht over de baai en onze Ikinoo. Het eten is echter niet van bijzondere kwaliteit, iets wat ons in New Zealand wel vaker overkomt. Twee dagen later staat er een leuke wind om naar Kawau Island te zeilen. De voorspellingen zijn dat het deels bewolkt wordt met 8-12 kn wind.

Dit soort prachtige vogels zie je op het strand.

Dat klopt ook wel voor het eerste uurtje. Maar als ik een uur na vertrek over mijn schouder kijk zie ik dat de lucht donker wordt, er komen buien aan. Ook zie ik dat het water donker kleurt, een teken dat er meer wind aankomt. Ik heb echter geen tijd om het grootzeil te reven, zo snel verandert het weer. Ik sta achter het roer als de eerste bui arriveert, het begint te regenen en de ware wind neemt in de bui toe tot ruim 20 kn, niet echt het weer dat voorspeld was. Tussen twee buien door zet ik het eerste rif erin, wat het sturen wat comfortabeler maakt. We varen scherp aan de wind door naar onze volgende bestemming. Aan het begin van de middag krimpt de wind zo’n 20 graden, zodat we met een knik in de schoot over het water jakkeren. Tegen de verwachting in zijn we daarom om drie uur ’s-middags al in de Bon Accord Harbour van Kawau Island. Hier is het rustig en liggen we heerlijk voor anker.

Zodra de dinghy in het water ligt, krijgen we bezoek.

We sluiten de dag af in het restaurant in deze baai, waar we een pizza en een portie patat bestellen en samen delen. Zo samen met een biertje en een wijntje kan het niet veel beter worden. Totdat we terugkomen bij de dinghy. Op het moment dat Sonja in de dinghy wil stappen, gaat er iets helemaal fout. Sonja verliest haar evenwicht, glijdt uit en valt vervolgens net voor de dinghy in het water. Al proestend komt ze boven water. dat was wel even schrikken. Gelukkig komen er direct een aantal mannen aanrennen die helpen om haar in de dinghy te krijgen. Gelukkig alleen een nat pak dus. ’s-Avonds komen we tot ontdekking dat haar goede zonnebril in het water is gevallen. De volgende morgen vaar ik daarom terug naar de steiger en duik in het water. Al bij de eerste keer duiken vind ik haar zonnebril. Gelukkig is deze alleen maar vies door de modder op de bodem. In de loop van de dag krijgt Sonja een grote blauwe plek op haar borst, blijkbaar heeft ze dus weldegelijk iets geraakt bij haar val.

De natuur laat zich hier weer van zijn mooiste kant zien.

De komende dagen maar even wat rustig aandoen. ’s-Avonds, voordat we gaan slapen, kijk ik nog even naar buiten. Het is bladstil en de zee is als een spiegel. Midden in de nacht word ik wakker door het gieren van de wind door het de verstaging. Ik stap uit bed om te controleren of dat we goed liggen. We zijn 180° gedraaid en de wind is hard met felle vlagen. Voor de zekerheid zet ik het ankeralarm aan met een alarm op een verplaatsing van meer dan 50 meter. Ik lig nauwelijks terug in bed of het alarm gaat al af. We zijn zo'n 150 meter verschoven. Gelukkig liggen we nu vast en ook niet in de buurt van een ander schip. Wel zie ik dat diverse boten bezig zijn om opnieuw te ankeren, er zijn dus meer boten op drift geraakt. De rest van de nacht blijven we gelukkig op dezelfde plek liggen. Na het ontbijt verplaatsen we de Ikinoo naar ruimer water, zodat we niet te dicht bij de kant en andere boten liggen. De komende dagen is er haast geen wind, dus verder zeilen is er even niet bij. Ik ga naar de wal om een mooie wandeling te maken die ik via Maps Me heb uitgezet. Helaas zijn grote delen van de route afgesloten omdat de paden onbegaanbaar zijn geworden door omgevallen bomen. Er is hier een aantal jaren geleden een storm geweest met orkaankracht die vele bomen heeft doen omwaaien. Daarna zijn niet alle wandelpaden meer hersteld of bruikbaar gemaakt. Toch maak ik met wat aanpassingen een mooie wandeling van 2,5 uur. Nu weer even wachten op een mooi weervenster om verder te zeilen.

Een foto impressie van de natuur op het Kawau Island.