Verandering van plannen

We hebben een bewogen week achter de rug, een week waarbij onze gevoelens alle kanten zijn opvlogen. Als we terugkijken naar de afgelopen maanden, zijn we tot de conclusie gekomen, dat we ons constant aan het haasten zijn. Zodoende komen we niet toe aan het eigenlijke doel van onze reis, namelijk zo veel mogelijk onbekende plekken bezoeken en genieten van de verschillende culturen.

Onze jachthaven tot eind november

Onze ligplaats

Het begon eigenlijk allemaal al in Engeland. Omdat we ruim 2 weken in Nederland hebben gewacht op wind uit de juiste richting, zijn we de Zuidkust van Engeland voorbij gevlogen. Na 10 dagen waren we al in Falmouth, terwijl we van plan waren zo veel mogelijk riviertjes te bezoeken en daar te ankeren. We hebben er niet één gezien. Eenmaal aangekomen in Spanje, hebben we wel een hele mooie periode genoten van de Spaanse Ria’s. Daarna begon langs de kust van Portugal opnieuw het haasten. Achtervolgt door ziekte en motorpech, zijn we opgehouden in sommige havens. Zonder er goed bij na te denken zijn we ons gaan haasten om te proberen de verloren tijd weer in te halen. Voor wie weten we achteraf nog steeds niet. Eenmaal in de Algarve hebben we opnieuw motorpech gehad. Na twee nachten te hebben geankerd en vijf nachten in de jachthaven van Lagos te hebben gelegen, zijn we aansluitend direct naar Rabat in Marokko gevaren. En waarom, we hadden haast nog niets van de Algarve gezien. Eenmaal op Lanzerote is, door ziekte en opnieuw materiaalpech, het besef gekomen dat we dit niet langer willen. Voordat de benodigde materialen uit Amerika aanwezig zijn en de reparaties aan het hydraulische systeem zijn uitgevoerd, is het zeker eind november. Dan moeten we ons opnieuw gaan haasten, willen we eind december vanaf de Kaap Verden naar Suriname overzeilen. Tijd dus om eens een goed gesprek met elkaar te voeren en onze prioriteiten vast te stellen.

Niet met schoenen op de boot ter voorkoming van kakkerlakken

We waren er al snel uit. We stoppen met haasten en blijven een jaar op de Canarische Eilanden. Pas in 2017 gaan we verder naar de Kaap Verden en Suriname. Het komende jaar gaan we genieten van de Canarische eilanden en gaan we de Spaanse taal leren. Voor dit laatste blijven we 6 maanden in Las Palmas op Grand Canaria. In de zomer van 2017 gaan we verder met het rondtrekken langs alle andere eilanden van de Canarische archipel. Ergens eind november 2017 vertrekken we dan naar de Kaap Verden.

Kijk eens hoe trots ze is, zelf patat gebakken

Nadat we het besluit hadden genomen, hebben we meer dan een week gewacht voordat we het hebben verteld aan onze familie en onze vrienden. We hebben tot nu toe alleen maar positieve reacties ontvangen. Een aantal ziet het zelfs als een mooie gelegenheid ons de komende periode op te zoeken. Voor ons geeft dit besluit rust.

Aan al onze trouwe lezers tenslotte het volgende, we zullen de komende 12 maanden wat minder intensief schrijven, echter met enige regelmaat zullen we wel mooie verhalen en foto’s publiceren over onze belevenissen op de Canarische eilanden.

Lanzerote door de ogen van 2 toeristen

Wat te doen als je eindelijk weer wat bent opgeknapt? Wel dan ga je eens lekker de toerist uithangen. Even geen boot en de daarbij behorende klusjes, maar alleen maar genieten van Lanzerote, de natuur, het eten, de mensen en bovenal genieten van elkaar.

Na 10 dagen rustig aan te hebben gedaan, gaat het al wat beter met mij. Het gaat zelfs zo goed dat ik zelf voortelt om een autootje te huren en het eiland te gaan verkennen. Dat ziet Hans ook wel zitten en gaat dus snel informatie inwinnen bij het verhuurbedrijf. Het loopt hier storm voor het huren van een auto. Bij nader inzien is dat ook wel logisch, je komt op dit eiland namelijk niet echt ver zonder auto. Het is een vulkanisch eiland, dus veel bergen.

Daar komt dan ook nog eens bij dat hier grote cruiseschepen aanleggen, waarbij een grote groep mensen, die van boord komen, een auto willen huren, om zodoende in korte tijd meer van het eiland Lanzarote te zien. We kunnen voor de volgende dagen een leuk wit autootje huren. In het begin voelt het vreemd aan, het is al weer even geleden dat Hans heeft gereden en daarbij krijgen we ook nog een automaat, dat hebben wij weer. Ik zeg tegen Hans, oefen maar even hier op de parkeer plaats. Het is even wennen maar het gaat allemaal goed. Het weer is goed en wij hebben er echt zin in.

Ons eerste reisdoel is de Jardin de Cactus. Onderweg hebben we mooie uitzichten, het is heerlijk om hier te rijden. Af en toe moeten we even stoppen om op de kaart te kijken, niet alles is echt goed aangegeven met boorden, of wij kijken niet goed. Maar we vinden de cactustuin. Het is gelukkig niet te druk. Wat een mooie tuin met zoveel verschillende cactussen, je blijft foto’s maken. Er staan wel bordjes langs de paatjes met de tekst, "kijk uit dat uw kinderen niet vallen".

Ik moet er ook niet aan denken, want dan kun je lelijk ten val komen, de meeste cactussen zijn erg stekelig. Een andere oplossing was natuurlijk geweest om de paadjes wat breder te maken, maar ja wie ben ik. We doen even een bakkie met een broodje en gaan daarna weer verder.

La Graciosa vanaf Mirador del Rio

De volgende halte is Mirador del Rio, waar je een prachtig uitzicht hebt over het naburige eiland La Graciosa. Het uitzicht is in één woord grandioos, wat is dit mooi. Je kijkt naar zulk mooi helder water in, ja wat voor kleur moet ik nou zeggen, blauw, groen, turquoise, alles door elkaar. Ik kan alleen maar zeggen, mooi, mooi, mooi. Het is genoeg geweest voor vandaag, we gaan lekker ergens een terrasje pakken en dan terug naar de boot. Het is toch nog gauw vermoeiend, komt denk ik ook door de warmte, word je toch wat loom van.

Zondags gaan we naar het plaatsje Teguise. Er is daar een soort hippie markt, dat weten nog van 16 jaar geleden. Ook destijds was het er erg druk en leuk. Het is opnieuw sfeervol op de markt. We kuieren tussen de kraampjes door en snuffelen naar leuke hebbedingetjes. Ik zou best wat meer spulletjes willen kopen, maar waar laten we het op de boot?

Dat mag dus niet van Hans. Maar ik heb wel wat gescoord, een leuke kaarsenstandaard voor op de salontafel. Nu hoor ik diverse mensen zeggen, had je dat dan niet? Natuurlijk wel, maar je moet ook eens kunnen afwisselen, ja toch? Moe van het slenteren zoeken we een terrasje op om te lunchen. We komen terecht in een soort binnenplaatsje met achtertuin, druk maar erg gezellig, ziet er ook goed uit. We bestellen een paar tapasjes, het eten is heerlijk.

We worden ook nog eens verwend met live muziek, dus onze dag kon niet meer stuk. Moe maar voldaan gaan we terug naar de boot. Onderweg is het echt genieten van het auto rijden, het is zo mooi tussen de bergen, iedere keer is het weer anders door de zon die er op staat. Het is jammer dat je onderweg niet echt even kunt stoppen om foto’s te maken, er is geen plek waar je je auto even kunt neerzetten. Maar bij ons staat het in ons geheugen gegrift. Terug op de boot hebben we niet zoveel honger meer, dat komt natuurlijk doordat we laat geluncht hebben. Dit is voor ons geen ramp, is ook wel goed voor de lijn.

Als we de volgende dag wakker worden, zien we dat het weer is verslechterd, dus niet echt om naar huis te schrijven. We besluiten op de boot te blijven en die eens even grondig schoon te maken, dat moet net als thuis ook hier af en toe gebeuren. De volgende dag is het ook nog niet echt je van het, maar het rare is dat ondanks de regen het wel warm is.

We besluiten om toch maar weg te gaan. Hans wil graag naar de westkust van het eiland, daar moeten mooie surfplekken zijn die hij wil bezichtigen. Ik vind het best, het rijden door het landschap op zich vind ik al heerlijk. Aangekomen in het plaatsje La Santa, zien we ook veel wielrenners. Er blijkt een plaatselijk wedstrijdje te zijn waaraan jong en oud meedoet. Wel heel erg leuk om te zien hoe vaders met hun kinderen gezamenlijk meedoen op de racefiets. Ondertussen doet het zonnetje zijn uiterste best om er een leuke dag van te maken. Door de zuidelijke wind slaan de golven woest tegen de kust aan.
We zien zelfs een groep surfers, ze liggen allemaal in zee te wachten op de juiste golf. Ik zit met verbazing te kijken hoe ver zij zich in zee begeven om de juiste golf af te wachten. Voor geen goud ga ik hier de zee in, er liggen zo veel rotsen in het water, je zou er te pletter op slaan, dood eng. Hans pakt zijn fototoestel en weet een paar mooie foto’s te schieten. Ik moet eerlijk toegeven, het is een spektakel om naar deze surfers te kijken, hoe die jongens de juiste golf weten te pakken, klasse hoor.

El Golfo

Na een poosje houden wij het voor gezien, de lucht betrekt en het begint ook te druppelen, we gaan weer verder met de auto. We besluiten naar El Golfo te rijden. Het weer wordt wel wat onstabiel, maar we gaan toch maar verder, we zitten tenslotte droog in de auto.
Aangekomen bij El Golfo wordt het wel erg donker. Om El Golfo te kunnen zien moet je wel een stukje lopen, Hans wil toch even gaan kijken, ik wacht wel bij de auto. Ik kijk uit over de zee en denk bij mezelf, je moet nu echt niet op het water wezen, de zee is erg woest, ik zie zelfs de bliksem op het water inslaan, wauw wat indrukwekkend. Hans wil nog snel een paar foto’s maken van al dat geweld op zee.

Ik stap vast in de auto en wacht daar wel, zit ik in ieder geval droog voor als het losbarst. Hans is net op tijd terug, de wind neemt snel toe en dan barst het in alle hevigheid los, wat een natuurgeweld. Er valt in een korte tijd zoveel regen, waarbij het door de wind horizontaal over de weg wordt geblazen. Het is echter van korte duur en dus zo weer over. We besluiten terug te rijden naar de boot. Het is nu wel een beetje luguber om bij dit weer door de bergen te rijden, maar ook weer mooi. Dit was een apart dagje. Maar nu moet er gekookt worden, we moeten tenslotte ook eten. ‘s-Avonds nog een aflevering van Gooise Vrouwen gekeken, ja dat vinden wij wel grappig. Wij hebben de serie nog nooit gezien, een beetje Hollands op zijn tijd is altijd leuk.

De volgende dag schijnt het zonnetje gelukkig weer en gaan we op pad. Vandaag willen wij naar de Papaqayo stranden bij Playa Blanca. Hier zijn we 16 jaar geleden ook geweest. We vonden het strand en de zee destijds zo mooi, met zulk helder turquoise water. We zijn dus benieuwd naar hoe het er nu uitziet.

Het Papaqayo strand

Destijds was de weg er naar toe een regelrechte ramp, alsof je in het wilde westen was beland, nou ik kan u vertellen dat er in die 16 jaar hellemaal niets is veranderd, nog steeds dat rotte onverharde weggetje vol met diepe kuilen. Daar komt bij dat je er ook nog voor moet betalen. Alle wegen zijn hier prima geasfalteerd, behalve deze niet. Bij de overpeinzing waarom deze niet is geasfalteerd ben ik tot de conclusie gekomen dat ze dit doen omdat dit een natuurgebied is en dat men dat graag zo willen houden. Dus vooral niet te veel mensen op één dag en gelijk hebben ze, dit moet speciaal blijven.

Mijn meisje, genietend van de zon en de wind

Aangekomen bij het strandje is het nog steeds hetzelfde. Mooi helder turquoise water, zelfs het restaurantje is er nog. We mijmeren even bij een koud helder biertje, wat een mooi leven hebben wij toch. We genieten, maar willen ook weer verder. We zoeken een leuk restaurantje uit om te lunchen. Wat hebben ze toch een heerlijke keuken in Spanje. En weer is er een dag voorbij, wat gaat het toch hard zo’n dag. Ik zeg nog tegen Hans, morgen wil ik een dagje rustig naar het strand en daarna de boodschappen doen, want vrijdag moeten we de auto al weer inleveren.

Voordat we ‘s-morgens weg gaan, vraag ik nog aan Hans hoe laat wij de auto vrijdags moeten inleveren? Hij pakt de papieren erbij en schrikt. Hij zegt, ik moet hem niet vrijdag maar vandaag voor 10 uur al inleveren. Maar we hebben hem toch voor een week gehuurd? Hans kijkt beteuterd, sorry lief, ik heb niet goed gekeken, maar er staat 5 dagen in het contract in plaats van de 7 dagen die ik gevraagd had. Een klein beetje pissig zeg ik, kijk jij dan niet wat je tekent, nee dus! Daar gaat mijn dagje strand. Ach denk ik bij mezelf, kom op er komen nog wel vaker stranddagjes. Hans is gauw gaan aftanken en heeft de auto ingeleverd. Zo komt je dag er ineens weer geheel anders uit te zien. Dus doen we de boodschappen lopend, nou ja Hans loopt en ik neem de fiets. Er zijn hier een aantal grote supermarkten, heerlijk om er doorheen te lopen. Ze hebben hier weer van alles en dat is voor mij genieten. We nemen een heerlijk stuk tonijn mee, vis is hier betaalbaar, dus genieten maar. Hans heeft de tonijn weer zalig bereid. En zo brengen wij onze dagen hier door, met klussen en tussendoor genieten van wat Lanzarote te bieden heeft. We zitten ondertussen nog steeds te wachten op de onderdelen en we hoorden, opnieuw via een SMS, dat dat nog wel een paar weekjes kan gaan duren. Geduld moet je hier wel hebben, want het is niet zoals in Nederland, zo van afspraak is afspraak. Nee dat kennen ze hier niet. Maar dat maakt het hier ook zo fijn, niemand heeft haast of maakt zich druk, kunnen wij nog wat van leren. Maar het leert gelukkig snel, we merken dat we meer ontspannen geraken. Dat hebben we hard nodig. Alles ging te snel de laatste tijd en dat konden we merken aan ons zelf, gauw geïrriteerd naar elkaar toe en dat is niet oké. Dus hebben wij  besloten ook mee te gaan in deze heerlijk ontspannende mañana sfeer. Tot later.

Herhaling van zetten

Kent u dat gevoel, zo van, dat heb ik eerder meegemaakt? Niet zo’n déjà vu gevoel, maar eerder zo’n gevoel van, een herhaling van zetten zoals je ook een paar weken daarvoor al hebt gedaan. Wel met dat gevoel loop ik al een tijdje rond. Tijdens de overtocht vanuit Rabat naar Arrecife is Sonja ziek geworden, wat gepaard ging met technische problemen die zich gelukkig pas na aankomst in Arrecife openbaarden. Volgens mij heb ik dit scenario in Portugal ook al eens meegemaakt. Tijd dus om de komende tijd orde op zaken te gaan stellen.

Sonja heeft in Marokko een infectie opgelopen. Met het innemen van een medicijn dat de darmen rustig maakt, namen noemen we niet, is de buikloop gestopt, waardoor we onze rondreis door Marokko konden voortzetten. Wat blijkt nu, de infectie gaat hiermee niet weg, maar wordt tijdelijk rustig gehouden. Na verloop van tijd komt deze dan in alle hevigheid terug, want het moet uiteindelijk je lichaam, via de natuurlijke weg, verlaten. De arts heeft een middel voorgeschreven om de darmflora van Sonja wat te versterken en tevens een aantal zakjes met een poeder voor een ORS achtig drankje om de vochthuishouding te verbeteren.

Alles moet open om de tank te kunnen schoonmaken

Sterkte gewenst de komende dagen. Pas 10 dagen later begint ze op te knappen. Bijkomend voordeel, je bent direct wel wat kilootjes kwijt. Ik heb ondertussen wel al het water uit de watertanks laten weglopen. Het laatst hebben we namelijk water bijgevuld in Rabat. Hierna heb ik de watertank grondig schoon gemaakt en uiteindelijk, na een middag hard werken, weer gevuld met schoon water. Het zekere voor het onzekere.

De olievlek op het teak is duidelijk zichtbaar

De technische problemen waren nu eens niet gesitueerd rond de motor maar aan de giek en het staande wand. De dag na aankomst vind ik namelijk onder de hydraulische giekneerhouder een paar druppels olie.
Om uit te vinden waar deze vandaan komen besluit ik de druk van de giekneerhouder wat op te voeren. Voor ik het weet spuit de olie er uit, wat een plas olie tot gevolg heeft op het teak dek. Snel de druk er weer afgehaald. Daar is duidelijk iets goed mis. Zo ben ik dus weer enige tijd bezig met het schoonmaken van het teakdek. Ook bij één van de twee hydraulische cylinders van de achterstag zie ik dat er aan de bovenzijde een oliefilm aanwezig is. Je kunt er dus bijna op wachten dat ook deze een dezer dagen gaat lekken.

Niet echt duidelijk, maar hier is een oliefilm aanwezig

Met behulp van een medewerker uit de watersportzaak op de jachthaven, weet ik een mannetje te regelen die dit kan repareren. Maar voor het zo ver is, moeten we eerst de onderdelen zien te bemachtigen. Deze moeten in Frankrijk besteld worden. Alle maten worden opgenomen en meneer is weer gevolgen. Twee dagen later staat hij er opeens weer, opnieuw worden alle maten genomen. Misschien iets kwijt geraakt of zo? Het hoe en waarom ontgaat mij deze keer. Het volgende contactmoment geschiedt per SMS, wat blijkt de fabriek die de onderdelen moet leveren is gesloten tot het einde van de week daarop. Voordat de onderdelen beschikbaar zijn, zijn we zeker drie weken verder, zo niet langer. Ons geduld wordt opnieuw op de proef gesteld. Dit deel van het verhaal wordt vervolgt.

Achter de laptop om het blog bij te werken

Dus voorlopig zitten wij vast op Lanzarote, niet echt verkeerd hoor, want er is hier genoeg te zien en het klimaat is hier zeer aangenaam. Het geeft ons ook rust, niets moet op dit moment. We kunnen nu heerlijk rustig aandoen zodat Sonja wat kan aansterken. Wat te doen dan elke dag? Wel er zijn altijd klusjes aan de boot, dus die pakken we de komende tijd gelijk maar aan. Ook hebben we wat achterstand bij het schrijven voor onze blog, ook die kunnen we dus nu inhalen.

Zo zie je maar weer, de richting in ons leven wordt soms bepaalt door onverwachte gebeurtenissen, gebeurtenissen die zich herhalen en je soms het gevoel geven in een film te zitten die je al eerder hebt gezien. Op naar betere en rustigere tijden.