Colombia deel 3

Na twee reizen te hebben gemaakt met vrienden, hebben we dit keer besloten een korte reis met z’n tweeën te maken. We gaan een 3-daagse citytrip maken naar de historische stad Cartagena, één van de mooiste kustplaatsen van Colombia en daarmee direct ook één van de meest toeristische. Cartagena is een oude handelsstad met een mooi oud centrum.

Leuke smalle straatjes bepalen het beeld

Dit centrum is geheel ommuurt door dikke vestingmuren. Het centrum bestaat hoofdzakelijk uit mooie gerestaureerde koloniale panden met een doolhof aan gekleurde straatjes en steegjes. Tel daarbij op nog wat leuke pleintjes, waar het vooral in de avond ontzettend gezellig is en je hebt de ideale plaats voor een citytrip. Cartagena komt pas in de loop van de namiddag echt tot leven. Dan zie je overal jonge backpakkers, die zich verzamelen bij de goedkopere eettentjes op de pleintjes, straatmuzikanten en dansers die hun kunsten vertonen en garant staan voor een avond in Caribische sfeer. Wat wil een mens nog meer. Het oude centrum is verdeeld in 3 wijken, te weten El Centro, het drukste en mooiste deel van de stad, San Diego wat een stuk rustiger is en Getsemani, wat minder mooi en een beetje rauw maar wel met veel kunstenaars. Iedere wijk hebben wij bezocht.

En zo zijn er vele panden, elk prachtig gerestaureerd

 Wij vertrokken met de bus vanuit Santa Marta naar Cartagena. Een busreis die onder normale omstandigheden 4 uur in beslag neemt, maar die, zoals gewoonlijk, weer uitloopt door het vele vrachtverkeer en de slechte staat van het wegdek. Onderweg zien we langs de kant van de weg ontzettend veel armoede. Huisjes van golfplaten, oude houten planken en plastic. Dat alles gebouwd op wat wel een vuilnisbelt lijkt. Smeriger en armer hebben wij het tot nu toe niet gezien, zelfs in Marokko of de Kaapverdische eilanden niet. Wat ze wel allemaal hebben is een mobieltje, zonder kunnen ze blijkbaar niet leven. In de loop van de middag kwamen we aan op het busstation. Vanaf hier lieten wij ons met de taxi naar ons hotel brengen. De prijs voor deze rit moet je vooraf wel met de chauffeur afspreken. Onze rit koste ons POC 20.000, we kwamen echter ook chauffeurs tegen die veel meer vroegen.

De binnenplaats van onze casa

We werden afgezet voor de deur van ons hotel, Casa India Catalina, gelegen aan het Centro Calle del Coliseo, dus midden in het oude centrum. De hotelkamers van deze casa zijn gesitueerd rondom

Een ideaal plekje om tot rust te komen

een open binnenplaats. Op de begane grond is een klein zwembadje en zijn er wat rustige zitjes waar je naar hartenlust kunt Internetten of in de aanwezige hangmat wat kunt doezelen. Het was te laat om nog te gaan lunchen maar echter ook te vroeg om nu al te gaan dineren. We besloten een wandeling te maken door het centrum richting het Plaza de la Trinidad. De wandeling voerde ons onder de oude stadspoort Torre del Reloj door, langs het Parque Centenario naar de wijk Getsemani, waar in het midden het Plaza de la Trinnidad ligt. Na wat rond gekeken te hebben, kozen wij voor een terrasje vanwaar je een goed uitzicht over het pleintje had. Heerlijk om hier wat te drinken en te kijken naar al die mensen.

De Torro del Reloj

Inderdaad werd het een het einde van de middag steeds drukker. We werden getrakteerd op een kleurrijke dansvoorstelling van een Caribische groep, een clown die achter de rug van de mensen om hun bewegingen nadeed, maar dan groot uitgemeten, heel komisch en natuurlijk diverse straatmuzikanten. De kleine restaurantjes boden niet echt de maaltijd wat wij zochten. Op en rond het plein staan echter kleine een aantal  stalletjes waar het eten vers wordt bereid, je moet echter wel wat geduld hebben. Zo aten wij allebei een broodje hamburger van uitstekende kwaliteit tegen een prijs waarvoor je in Nederland niet eens een zakje patat kunt kopen. We hebben dus echt genoten van onze eerste avond. Teruglopende naar onze casa, dronken we nog een wijntje op een terrasje. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want we betaalden hier de hoofdprijs. Weer eens niet vooraf op de prijslijst gekeken, jammer.

Uitzicht naar het nieuwe deel van Cartagena, de prijzen

voor de appartementen gaan hier al gauw naar $ 1.000.000

Na een verkwikkende nachtrust, we hadden een airco op de kamer, startte we de dag met een uitgebreid ontbijt. Het ontbijt was in buffetvorm zodat je kon kiezen uit allerlei lekkere dingen. Geroosterd brood met klutsei, een croissantje met jam, stukjes vers fruit, sinaasappelsap en natuurlijk thee of koffie. Er was nog veel meer keuze, maar dan wordt het verhaal wat saai en lang. Na het ontbijt liepen we naar een klein winkeltje waar ze kaartjes verkochten voor de hop on en hop off bus. We werden daarna door een dame naar de opstapplaats van de bus gebracht. Eenmaal daar aangekomen konden we op een bankje plaatsnemen en wachten op de komst van de bus. We hoorden hier twee meiden Nederlands praten en voor dat we het wisten waren we in een geanimeerd gesprek gewikkeld. Eenmaal in de bus kregen we aan de hand van ons “oortje” in het Engels uitleg over alle bezienswaardigheden waar we langsreden. Na de gehele tour te hebben uitgezeten, bleven we zitten om ons onderweg te laten afzetten bij de bushalte van waaraf we de stad wilden bezichtigen.

Twee echte Hollandse meiden, helemaal top

In de bus raakten we verder aan de praat met die twee Nederlandse meiden die hier op vakantie waren. Ze maakte, zoals vele anderen, een rondreis door Colombia. Beide meiden werkten bij de gevangenis in Alphen aan den Rijn, hoe klein is deze wereld. Een ex collega van Sonja, Arjan Oppelaar, is hier een aantal jaren geleden ook gaan werken. Met z’n vieren hadden we een gezellige tijd in de bus, al hoewel een aantal buspassagiers ons te luidruchtig vonden. Na te zijn uitgestapt, hebben we een wandeling gemaakt door de smalle straatjes en steegjes. Zo kwamen we uiteindelijk bij de Plaza Santo Domingo, het plein waar zich ook de Santa Domingo kerk bevindt. Helaas was de kerk gesloten zodat wij deze niet konden bezichtigen.

Zoals in het vorige verhaal al beschreven,
de bronzen beelden van Botero kom je overal tegen

Op het plein zelf is het echter een komen en gaan van toeristen en natuurlijk van straatventers die van alles aan je willen slijten, hoeden, sigaren, beeldjes van Botero, selfiesticks, koelkastmagneetjes, snoepjes, etc. Je krijgt geen moment rust. Na wat gedronken te hebben zijn we daarom snel weer verder gelopen naar de vestingmuur en naar café del Mar, de place to be bij zonsondergang. Wij waren echter veel te vroeg en alles was dus nog gesloten. In een steegje vonden we een echter een klein restaurantje met verse tortilla’s, zo lekkere hebben we zelden gegeten. Op de weg terug naar onze casa slenterde we langs alle mogelijke toeristische bezienswaardigheden. Voor het diner bleven we dit keer dichtbij onze casa, door puur toeval vonden we namelijk een echt Italiaans restaurant, een zeldzaamheid in Colombia. Na heerlijk te hebben gegeten en als toetje nog een ijsje te hebben gegeten, slenterden we weer terug naar onze casa. Moe door de vele indrukken lagen we bijtijds in bed. 

Castillo de San Felipe de Barajas

De laatste dag besloten we de ochtend gescheiden door te brengen. Sonja wilde graag een fiets huren zodat zij op de fiets de stad kon bekijken. Zo kon ze stoppen waar ze wilde en elke winkel in en uitgaan zonder dat ik daarbij op haar moest staan wachten, ha, ha. Nadat we een fiets voor Sonja hadden gehuurd en zij op weg was geholpen, ben ik zelf een flink stuk gaan wandelen. In eerste instantie liep ik vanaf het fietsverhuurbedrijf naar het fort bij de ingang van de oude stad, het Castillo de San Felipe de Barajas. Om de stad te beschermen tegen aanvallen van buitenaf zijn de Spanjaarden in 1657 begonnen met het bouwen van dit fort op een 40 meter hoge heuvel. In 1762 is dit verder uitgebreid tot wat we heden ten dage nog kunnen bewonderen en bezichtigen.

Een van de vele gerestaureerde kanonnen die het fort rijk is

Het is het grootste fort dat de Spanjaarden buiten Spanje hebben gebouwd. Het fort moest onneembaar worden, ook na meerder aanvallen bleek dat het ontwerp dermate goed was uitgedacht dat het inderdaad onneembaar bleek. Door het gangenstelsel, welke deels open zijn voor het publiek, kon men de vijand horen aankomen en kon men zich beschermd verplaatsen. Ook was er veel aandacht besteed aan de logistiek binnen het fort om zodoende de kanonnen goed en snel te kunnen voorzien van munitie. Het fort is afgelopen jaren grotendeels gerestaureerd, waarbij men heden ten dage nog steeds bezig is met deze restauratie. Na de bezichtiging ben in teruggelopen naar de stadsmuur.

Cafe del Mar, boven op de oude stadsmuur, helaas gesloten

Hier start een wandeling die je over en langs de gehele muur leidt. Zo wandel je dus rondom het hele oude centrum van Cartagena, heel indrukwekkend, zeker aangezien de muur nog grotendeels intact is. Omdat de lucht heel snel betrok en het elk moment kon gaan regenen, ben ik daarna snel naar onze casa teruggelopen, net op tijd was ik binnen. Er brak een onweer uit en het regende een tijdje lang pijpenstelen. Zodra het echter droog was, liepen we snel naar het kleine restaurantje waar we de vorige dag verse tortilla’s hadden gegeten. Ze waren opnieuw verrukkelijk.

Op diverse plekjes kom je dit soort kraampjes met schilderijen tegen

De rest van de middag hebben we rustig aan gedaan en wat door de straatjes geslenterd. 's-Avonds eindigden we opnieuw in het Italiaanse restaurant. Hier maakte ik weer eens één van mijn historische foutjes, ik bestelde een Sambuca met een espresso, zonder eerst op de prijslijst te hebben gekeken. Niets bijzonders zou je zo zeggen, ware het niet dat achteraf bleek dat het hele kleine glaasje Sambuca nog duurder was dan een literfles Sambuca in Nederland, en dat voor Colombia.

Hoedje passen meneer? 

Doe mij maar die onderste rose met die zwarte rand

Tijd om de terugreis aan te vangen. De buskaartjes hadden we opnieuw per Internet besteld. Met de print-out in de hand loop je naar het loket waar deze wordt geruild voor twee tickets. De terugreis verliep aanzienlijk sneller dan de heenreis, zodat we redelijk op tijd terug waren bij de Marina en natuurlijk bij onze Ikinoo. Dit was nog eens een stedentrip om aan te bevelen bij andere zeilers. Cartagena moet je zeker niet overslaan. Het historische centrum heeft zo veel te bieden. Drie dagen is echter genoeg om alle bezienswaardigheden te bekijken en om te genieten van dit oude historische centrum. De hotels in het oude centrum zijn over het algemeen wat duurder dan dat je in de rest van Colombia gewend bent, zo ook de maaltijden in de restaurants. Het eten en drinken bij de stalletjes langs de weg of op de pleintjes is echter weer spotgoedkoop. Je kunt het dus net zo duur of goedkoop maken als dat je zelf wilt.

Colombia deel 2

Eindelijk, het is zo ver, we staan aan het begin van onze rondreis door Colombia. De route, die we gepland hebben, loopt globaal vanaf Santa Marta via Bogota en Salento naar Medellin en vandaar weer terug naar Santa Marta. Maar we starten bij het begin. We maken deze reis met zes mensen, te weten Diederik en Nicole van de Zwerver, Wijnand en Marlies van de Ocean Goose en natuurlijk wij, Hans en Sonja van de Ikinoo. Voor deze reis hebben de dames de koppen bij elkaar gestoken, waarbij, door het maken van een lijstje door alle drie de dames, de belangrijkste en interessantste bezienswaardigheden werden bepaald. Deze op zich vormen een leidraad voor de route die we de komende tijd gaan volgen. Helaas dit keer wat minder foto’s aangezien ik gedurende de reis mijn fototoestel ergens heb laten liggen, jammer maar helaas.

Onze eerste Casa in Bogota

De eerste dag is een reisdag. ’s-Morgens gaan we gezamenlijk met de bus naar het vliegveld. Hier checken wij in voor onze vlucht naar Bogota, een stad met meer dan 6 miljoen inwoners. Een klein probleempje biedt zich spontaan aan, de handbagage van Marlies is te groot. Nadat het frame is verwijderd, voldoet het aan de maximale afmetingen, gelukkig we kunnen verder. De zitplaatsen in het vliegtuig zijn ruimer dan bij de meeste prijsvechters, dat wordt dus een comfortabele vlucht. Na iets meer dan een uur landen we in Bogota. Het allereerste wat opvalt is de temperatuur, het is hier aanzienlijk koeler dan in Santa Marta. Dit klopt ook wel want Bogota ligt op een hoogte van ca. 2.600 meter boven de zeespiegel. We hebben “gratis” vervoer geregeld vanaf het vliegveld naar ons casa in de binnenstad van Bogota. De auto die ons komt ophalen blijkt echter maar drie personen met bagage te kunnen herbergen. Snel wordt er een tweede auto opgetrommeld. Onze chauffeur heeft de grootste moeite om het adres van onze casa te vinden. Bij aankomst blijkt dat er wel degelijk moet worden betaald, hoezo gratis? Beide auto’s moeten betaald worden!

Gezamenlijk wachtende op het avondeten

Als we verhaal halen bij de eigenaar van de casa, blijkt het geheel op een misverstand te berusten, de auto is niet gratis maar het regelen van de auto. Omdat hij het toc wel vervelend vindt geeft hij ons een kleine korting op de overnachtingen die wij hebben geboekt. Aangezien de dag al aardig is opgeschoten gaan we gezamenlijk nog een wandeling door het centrum maken en eindigen we onze voetreis bij een restaurant voor het diner. Aan restaurantjes is hier geen gebrek, echter bijna allemaal hebben ze de lokale keuken op het menu staan, wat vooral bestaat uit maaltijdsoepen. We vinden een leuk restaurant waar ze, naast de lokale keuken, ook een goed stuk vlees hebben. De avond eindigen we gezamenlijk met een paar spelletjes klaverjassen.

De volgende ochtend wordt ons een ontbijt voorgeschoteld van fruit met versbereid vruchtensap, een geklutst ei met toast en een croissantje met jam. Dat alles begeleid door koffie en thee zo veel als je wilt. Na het ontbijt gaan we naar de eerste bezienswaardigheid, de Monserrate, een van de bekendste toppen rondom de Colombiaanse hoofdstad Bogota. Boven op de top met een hoogte van 3.152 meter, is een klooster gebouwd. We willen met de kabelbaan naar boven, waarna we het laatste stuk naar boven willen lopen.

Het treintje naar de Monserrate en een geweldig uitzicht over Bogota

Helaas is de kabelbaan buiten gebruik en zijn we aangewezen op het kabeltreintje wat hier rijdt. Op zich ook een hele belevenis aangezien het zo stijl is dat de wagons in een trapvorm zijn opgebouwd. Boven aangekomen volgen we een stijgend voetpad naar de kerk en het klooster die hier op de top staan. Je hebt continu een prachtig uitzicht. Het pad is omgeven door een mooie tuin met diverse beelden, allemaal een situatie uitbeeldend rondom de laatste dagen van het leven van Jezus en zijn kruisiging. Eenmaal boven aangekomen, word je ondergedompeld in een ware toeristenattractie.

Het plein voor de grote kerk, aan toeristen geen gebrek

Alle nationaliteiten tref je hieraan, zelfs Japanners. Daarnaast zijn er volop kraampjes die je een souvenir of iets te eten en drinken willen verkopen, één grote mensenmassa. Na ieder op zich wat rondgekeken te hebben gaat Sonja en drie anderen met het treintje terug naar beneden, terwijl Diederik en ik lopend afdalen naar het beginpunt. Het pad blijkt in zijn geheel geplaveid te zijn met groten platte stenen, die soms gepolijst zijn door de grote hoeveelheid mensen die eroverheen hebben gelopen. Eenmaal beneden scheiden zich onze wegen en gaat ieder paar zijn eigen weg.

De restanten van de oude kapel

Voor het diner treffen we elkaar weer in onze casa. We hebben een mooi ingericht tentje gevonden met een terras op de 1^e verdieping. Hier serveren ze een heerlijk gegrild vlees. Na het diner lopen we terug naar de casa en leggen we nog een kaartje onder het genot van een lekker glaasje wijn.

Op zondag is de stad Bogota het domein van de fietsers. Veel wegen zijn afgesloten voor al het autoverkeer. We besluiten daarom een fietssafari door de stad Bogota te gaan maken. Vlakbij onze casa bevindt zich een bedrijf die de fietsen met gids gratis aanbiedt. Op de verzamelplek heb je de keuze of dat je een stadstocht maakt met de fiets of dat je een tocht maakt per voet. I

De mannen in het geel zijn onze twee gidsen

n beide gevallen gaat er een gids mee die vloeiend Engels spreekt. Over het algemeen zijn dit studenten die zo wat bijverdienen. Nadat de groepen zich hebben gevormd, lopen we naar het pand waar de fietsen worden uitgedeeld. Iedereen krijgt een gele fiets tot zijn beschikking. Bogota is niet helemaal vlak, zeker de binnenstad niet, de fietsen hebben echter geen versnellingen. Dat belooft wat bij het bergop gaan, maar daarover later. Als alle deelnemers een fiets hebben en de zadels zijn afgesteld op de juiste hoogte, gaat onze gids voorop en fietst de eerste helling af. Dat gaat dus reuze makkelijk. Er is nog een tweede man aanwezig die, daar waar nodig, het verkeer even tegenhoudt, zodat iedereen gelijk kan oversteken zodat de groep bij elkaar blijft. Zo fietsen we door een groot deel van Bogota.

Het centrale plein in het centrum van Bogota

Ik wist niet dat Colombianen zo dol waren op fietsen, werkelijk de gehele stad is vol met fietsers, nog veel meer dan dat we in Nederland gewend zijn. Wat ook bijzonder is, is dat op diverse plekken er kleine fiets reparatie stalletjes zijn opgesteld. Hier kun je je fiets laten nakijken, een band laten plakken of de versnellingen laten repareren. Langs de gehele route zijn we dit soort stalletjes tegengekomen. Onderweg verteld onze gids veel over de geschiedenis van Bogota en de diverse mooie panden. Veel panden zijn ontworpen door Architecten uit Europa. Onderweg belanden we in een stadsparkje, waar ons iets verteld wordt over het feit dat Colombianen veel vruchtensap drinken. Dit land heeft een grote verscheidenheid aan fruit. Er zijn fruitsoorten bij waar we nog nooit van hebben gehoord. Van het fruit worden veel sapjes gemaakt. In het parkje krijgen we zes soorten sap te proeven waarna we er zelf één mogen uitzoeken waarvan je dan een glas krijgt. Na afloop fietsen we verder naar een andere wijk, waar we terechtkomen bij een winkeltje wat zelfgemaakt ijs verkoopt. Hier krijgen we de gelegenheid om diverse ijssoorten te proeven. Na afloop van de proeverij bestellen we nog een ijsje. Deze laatste moet je wel betalen. De route zet zich voort naar de armste wijk van Bogota. Hier zie je zeer veel graffiti, waarbij bepaalde muren wel echte kunstwerken zijn geworden. Zo fietsen we verder de stad door. Op een gegeven moment begint de weg weer naar boven te lopen. Voor Sonja is dat wel heel erg zwaar, zeker als je geen versnellingen hebt. Ze houdt mijn rechter schouder vast zodat ik haar kan ondersteunen bij het naar boven fietsen. Dat gaat uitstekend tot de laatste heuvel. Deze is zo stijl dat het zelfs mij moeite kost om boven te komen, ik moet werkelijk op de pendalen gaan staan. Voor Sonja is dat net iets te veel. Haar fiets brengen we lopend naar de straat waar we de fietsen weer inleveren. Ze heeft dus 200 meter niet kunnen fietsen. Ik ben echt trots op haar dat ze een fietsroute van 4 uur helemaal heeft gefietst. Bij het inleveren van de fietsen kun je de gids een fooi geven, wat echter niet verplicht is. Wij geven hem een zeer ruime fooi aangezien hij ons echt een prachtige route heeft laten zien, met veel bezienswaardigheden en prachtige verhalen. Dit is meer dan de moeite waard. De rest van de dag volgt iedereen zijn eigen plan. Wij besluiten wat uit te rusten, omdat de fietstocht best wel vermoeiend was voor Sonja. ’s-Avonds zien we elkaar weer voor glaasje wijn en een spelletje klaverjassen.

De eerste busstop tijdens de busreis naar Salento

De volgende dag wordt weer een reisdag. Met de taxi laten we ons afzetten bij de “terminal de transport”, het busstation voor de bussen die door geheel Colombia rijden. Onze tocht gaat vandaag naar het plaatsje Salento. Dit plaatsje is vooral bekend vanwege de vele mogelijkheden tot het maken van wandelingen, de diverse koffieplantages en door de palmbomen die hier hoogtes bereiken van 60 meter. Het is even zoeken voordat we de tickets kunnen bemachtigen, maar uiteindelijk hebben we voor COP 40.000 (€11,00) per persoon ons ticket. We hebben een bus die voorzien is van luxe stoelen, een toilet en airconditioning. Zodra iedereen zijn plek heeft gevonden, iedereen heeft net als in een vliegtuig een toegewezen stoel, vertrekken we voor een bustocht van ruim 300 km door de bergen. Hier zijn geen snelwegen zoals we dat bij ons gewend zijn. Al het vervoer, dus bussen, vrachtwagens en personenauto’s maakt gebruik van de aanwezige 2-baans wegen.

met z'n allen als sardientjes in de jeep

Er is vooral heel veel vrachtverkeer, bij het gebrek aan treinen, scheepvaart of een andere vorm van vervoer. De reis neemt dan ook de gehele dag in beslag. Aan het einde van de dag komen we in de schemer aan bij casa de Colombia, onze casa voor de komende drie nachten. Deze eigenaar is pas begonnen met zijn casa. Het is dus even zoeken voordat we het hebben gevonden omdat bijna niemand van deze casa heeft gehoord. Als we de bagage hebben neergezet, lopen we terug naar het centrum om daar bij één van de restaurantjes nog wat te eten. Vermoeid door de lange reis duiken we op tijd onder de wol. Ja onder de wol, want de temperaturen zijn hier ’s-nachts om en nabij de 10°, redelijk fris dus voor ons.

De volgende dag staat er een bezoek aan een koffieplantage op het programma. In het centrum staan alle jeeps opgesteld. Hier kun je ook een kaartje kopen voor de diverse attracties in de omgeving. De jeeps brengen je dan naar je doel voor die dag. Nadat wij kaartjes hebben gekocht voor één van de koffieplantages, worden we dus door een jeep de bergen in gebracht.

Een overzicht over de koffieplantage

We worden bij de koffieplantage afgezet, met de mededeling, als jullie klaar zijn geef dan een belletje dan kom ik jullie weer ophalen. Op het terras van de koffieplantage krijgen we allemaal koffie, behalve ik dan, k drink zoals altijd thee. Zodra de roep groot genoeg is, neemt één van de gidsen, een zoon van de eigenaar, ons op sleeptouw door de plantage. Wij krijgen alles te horen over het kweken van de koffiebonen. Colombia is in het verleden zeer bekend geweest om zijn koffie en was één van de grootste koffie exporterende landen. Door een ziekte in de plant is 60% van alle planten in Colombia afgestorven.

Een bes van de koffieplat met daarnaast 3 koffieboontjes

Men heeft toen een andere plant geïmporteerd, waarna men opnieuw is begonnen met de koffieplantages op te bouwen. Veel boeren echter hadden ondertussen een overstap gemaakt naar het kweken van andere gewassen. Zodoende is koffie nu niet meer een van de grootste exportproducten. De plantage waar wij op bezoek waren verbouwd alleen nog koffie voor de eigen consumptie en voor de verkoop aan de toeristen die langs komen. Het hele procedé van het kweken van de plant tot de juiste hoogte, het plukken van de vruchten, het oogsten van de zaden en het drogen in de zon en het branden werd aan ons getoond, werkelijk reuze interessant.

En toen was er koffie!!!

Na afloop kreeg eenieder nog een kop koffie en was er de gelegenheid om koffie te kopen. Het belletje om onze jeep voor de terugreis te laten opdraven bleek de grootste onzin. We hadden een enkele reis gekocht. Voor de terugreis was je aangewezen op de jeeps die voorbij de koffieplantage reden. Als er één langs kwam werd deze aangehouden en kon je instappen. Aan het eindpunt werd dan afgerekend. De rest van de dag hebben we ieder apart doorgebracht, waarbij wij ons als echte toeristen hebben gedragen en alle winkeltjes zijn afgelopen op zoek naar geëmailleerde bekers.

Sonja en Marokko aan het begin van de wandeling

De dag daarna lopen we eerst naar de lokale bakkerij waar we ons tegoed doen aan een uitgebreid ontbijt met verse broodjes, een geklutst ei, jam en natuurlijk koffie of thee. Na het ontbijt spoeden we ons weer naar het centrale plein om hier een ticket te kopen voor de jeep die ons naar Cocora brengt, het beginpunt van onze wandeling. Dat is geen enkel probleem, omdat deze af en aan rijden naar deze locatie. Als we, na een rit van een half uur, zijn uitgestapt gaan we eerst op zoek naar een paard en gids voor Sonja. Hiermee kan zij dan ook een deel van de wandelroute doen, maar dan te paard. Binnen een minuut dient zich reeds een kandidaat aan. Deze gids spreekt een beetje Engels en legt ons uit wat de mogelijkheden zijn. De prijzen zijn heel schappelijk, voor € 40,00 huur je een paard en gids voor een wandeling van 4 uur. Doordat hij Engels spreekt  kan hij in ieder geval iets vertellen over de omgeving. Zo vertrekken we met z’n achten, wij zessen, de gids en het paard, richting de watervallen die we na ongeveer een uur wandelen tegenkomen. 

Tot hier gaat Sonja mee, meer daarover verteld Sonja straks meer. Om bij de waterval te komen moeten we wel een stukje over rotsblokken naar beneden klimmen. Het lukt iedereen om heelhuids beneden te komen. Het blijft altijd weer en mooi gezicht zo'n waterval midden in het oerwoud. Na het bezichtigen van de waterval gaan we met z'n elkaar weer snel op pad, we hebben nog vijf uur wandelen voor de boeg. Het pad gaat verder langs een riviertje waarbij deze regelmatig van oever veranderd. Om de rivier over te steken zijn er geen normale bruggen, zoals in Oostenrijk of Zwitserland, maar alleen hele gammele hangbruggen en zelfs een brug bestaat uit alleen twee boomstammen. Je moet wel enigszins zeker op je benen staan en niet bang zijn uitgevallen om deze bruggetjes over te steken. Omdat ze niet echt sterk zijn, mag er niet meer dan één persoon tegelijk de brug oversteken.

Een impressie van de wandeling en de diverse hangbruggetjes

Eén van de vele mooie en bewegelijke kolibries

Best wel een indrukwekkende ervaring zo lopen op een slingerende hangbrug. Je moet je goed vasthouden omdat je anders echt naar beneden valt. Aan het einden van de route, op ruim 3.000 meter hoogte, is een boerderij waar je wat kunt eten en drinken. De mensen komen hier vooral naar toe vanwege de vele kolibries die hier vliegen. Geweldig om te zien hoe ze zich tegoed doen aan de bloemen en de zoetigheid die de bewoners hen voeren. Ze zijn heel snel en daardoor moeilijk te fotograferen. Vanaf deze rustplek dalen we eerst weer een half uur af, waarna we opnieuw stijgen naar Finca la Montana, een boerderij op 3.000 meter hoogte. Vanaf hier daalt het pad weer af tot aan het beginpunt. Helaas begint het onderweg hard te regenen, zodat ik binnen de kortste keren door en door nat ben. De temperaturen zijn echter zo hoog dat je door het wandelen wel warm blijft. Al lopende droog ik langzaam weer op. 

De palmbomen met stammen van 60 meter, indrukwekkend

Onderweg komen we langs landerijen waar de hoogste palmbomen van de wereld staan. Ze bereiken hier hoogtes van meer dan 60 meter. Na een wandeling van ruim zes uur komen we weer uit bij het beginpunt. Sonja wacht ons hier reeds op met een prachtig verhaal.

Het was erg leuk dat ik het eerste stuk mee kon gaan, wel te paard, maar dat mag de pret niet drukken. Het was lang geleden dat ik op een paard had gezeten, dus dat was weer even wennen. Wij liepen met het paard niet op het wandelpad maar op een pad ernaast. Dit pad was vrij modderig en nat, voor het paard zeker beter, maar niet voor mij. Het stijgen ging prima. Ik dacht bij mijzelf, wat een makkie heb ik vergeleken met de anderen die moeten lopen. Aangekomen bij de waterval, namen wij afscheid van de groep, jammer maar het is niet anders. Ik vond het erg leuk om het eerste stuk met z’n allen te doen. Succes jongens. Marokko, zo heet mijn gids, en ik keerden om, wij zouden een andere route nemen. Maar de terugweg viel toch wat tegen. Dat naar beneden gaan is toch wel wat moeilijker. Ik lag haast op het paard anders viel ik eraf.

Ontspannen bergop, later werd dat wel anders

Dus knap spierpijn aan het einde van de rit, ha, ha. Wij liepen door een mooi landschap, prachtig al dat groen. Bijna op de top aangekomen kon het paard niet verder, het was voor hem te steil. Dus het laatste stukje moest ik lopen. Wel met hulp van Marokko, al moest ik het laatste stukje wel op handen en voeten doen, anders lukte het niet, te steil. Maar eenmaal boven aangekomen konden we genieten van een adembenemend mooi uitzicht. We zijn erbij gaan zitten om te kunnen genieten. En dan ineens springt Marokko op, kijk, zegt hij, een condor. Wat een grote vogel is dat zeg. Het is een zeldzaamheid dat je er één ziet, dus wij boffen vandaag. Het weer slaat om, het wordt dus tijd dat we naar beneden gaan. Marokko had zijn paard aan een boom vastgezet, maar eenmaal aangekomen bij de boom was het paard weg. Ik schiet in de lach want het is toch wel komisch, kom je het paard ophalen, weg paard. Marokko zegt, ga jij hier maar zitten, ik ga zoeken waar hij is. Een kwartiertje later komt hij met het paard naar mij toe. Ik vraag, waar was hij nou?

Het wandelpad en het pad voor de paarden

Hij vertelde dat een paard altijd richting huis loopt, maar hij kon niet door het hek, dus daar stond hij daar gewoon te wachten op zijn baasje. Dus het laatste stukje op het paard naar beneden. De lucht werd steeds donkerder, ik hoopte dat wij de bui voor konden blijven. Niet dus, het regende pijpenstelen. Gelukkig had Marokko een regenjas die hij aan mij gaf. Zelf liep hij zonder regenjas door de regen. Hij is het zeker gewend om in de regen te lopen. Ik moest wel aan die anderen denken, die moesten zeker nog drie uur lopen eer zij beneden zouden zijn. Ik nam afscheid van Marokko en ging lekker koffiedrinken en wachten op die anderen. Ik had deze tocht voor geen goud willen missen, ik ben blij dat ik het heb gedaan. En het is toch wel een luxe om te paard het landschap te verkennen, waar of niet.

Finca la Montana

Met de jeep, we hebben dit keer een retourtje gekocht, worden we weer teruggereden naar Salento. Op naar een wel verdiend biertje. In onze casa aangekomen ontdoen we ons eerst van de vochtige kleding. Het regent buiten alweer pijpenstelen. Echt drogen doet de kleding echter niet. Gelukkig hebben we voldoende andere kleding bij ons. Na een goede avondmaaltijd in een Italiaans restaurant, duiken we op tijd ons bed in. Morgen nemen we weer de bus voor de volgende etappe naar Medellin, de stad van de eeuwige lente.

De laatste avondmaaltijd in Salento

Als we 's-morgens bezig zijn om de rugzakken in te pakken kom ik tot ontdekking dat ik de vorige dag mijn fototoestel ergens heb laten liggen, alleen geen idee waar. Het is echter zo vroeg dat alles nog gesloten is, erlangs gaan heeft dus geen zin. We hebben er ook geen tijd voor want we hebben een bus te halen. Jammer, alle foto’s ben ik dus kwijt, ik kan me wel voor mijn hoofd slaan vanwege mijn slordigheid. De eigenaar van de casa brengt drie van ons met de auto naar het busstation. De andere drie lopen ernaartoe. Al snel zitten we in de lokale bus, die ons naar de Bus Terminal brengt. Hier kopen we onze tickets voor de busreis naar Medellin, een afstand van 250 km dwars door de bergen over 2-baanswegen vol met vrachtverkeer. We zijn COP 40.000 per persoon (€ 11,00) kwijt voor een busreis van circa 8 uur. We zijn mooi op tijd, want 15 minuten na het kopen van het ticket is de bus reeds op weg. Onderweg wordt een aantal keren gestopt om wat te eten en te drinken en om je benen even te strekken.

Uitzicht vanuit de bus

Aan het einde van de middag rijden we Medellin binnen. Vanaf de Bus Terminal del Sur nemen we twee taxi’s naar ons hotel Porton Colonial. Omdat we in de spits zitten duurt de reis wat langer. Bij het instappen heb ik al gezien dat men hier werkt met een starttarief van COP 3.600, dit in tegenstelling tot de taxi’s in Bogota, die in het geheel geen starttarief hebben. Achteraf blijkt dit hotel wel de minste is van de drie plekken waar we de nacht hebben doorgebracht. We krijgen hier wel een ontbijt maar dat wordt in de loop van ons verblijf steeds magerder. Als we de bagage naar de kamers hebben gebracht en ons hebben opgefrist, besluiten we naar het winkelcentrum te lopen wat niet al te ver van het hotel is verwijderd. Hier vinden we een goed Italiaans restaurant waar we ons tegoed doen aan overheerlijk eten en een lekker glas wijn.
De volgende morgen gaat eenieder zijns weegs. Het regent, dus stap ik samen met Sonja in een taxi voor een bezoek aan een van de grootste winkelcentra van Medellin. Ook nu zitten we weer in de spits. Alles en iedereen rijdt hier in een auto of een motor dan wel brommer.

Eén van de vele Botero beelden in Medellin

Dus elke dag is het een verkeerschaos. Medellin heeft een metro, goede busverbindingen en natuurlijk de wegen. De stad is echter zo snel gegroeid vanwege de toeloop van mensen van het platteland, dat de overheid niet in staat is de infrastructuur hierop aan te passen. Wel heeft men een aantal kabelbanen gemaakt om diverse arme wijken te ontsluiten richting de metrostations. Hiermee heeft men willen voorkomen dat ook vanuit deze wijken de mensen met de auto naar de stad komen. Men heeft het openbaarvervoer zeer goedkoop gemaakt, zodat het zeer aantrekkelijk is om deze te gebruiken. Maar voor een taxirit van 25 minuten betaal je € 2,75. In het winkelcentrum aangekomen kijk je je ogen uit en je wordt hebberig want alles is hier veel goedkoper dan in Nederland. Na een wat late lunch keren we met onze buit terug bij het hotel. We doen het de rest van de dag rustig aan. We lopen naar het winkelcentrum vlak bij het hotel voor een heerlijk wijntje en natuurlijk om heel ontspannen naar al die langs komende mensen te kijken, een bezigheid die nooit verveelt. ’s-Avonds opnieuw geweldig gegeten met daarbij een heerlijk glas rode wijn, het leven is zo slecht nog niet.

Plaza Botero met op de voorgrond één van zijn beelden

Na een wat mager ontbijt, zijn we in de taxi gestapt en hebben ons laten afzetten op de Plaza Botero, het plein met de bronzen beelden die de kunstenaar Botero heeft geschonken het Museum Antioquia. Aangezien Sonja niet zo is geïnteresseerd in kunst, besluiten we ons op te splitsen. Sonja gaat lekker shoppen en ik ga het museum bezoeken. Het museum heeft een complete verdieping gevuld met kunstwerken van Botero, aangevuld met kunstwerken die Botero in privébezit had. Al deze kunst, bestaande uit schilderijen en beelden, heeft hij aan het museum cadeau gedaan.

Een typisch Botero schilderij

Botero is vooral bekend geworden door zijn buiten proportioneel visualiseren van mens en dier. Dit vind je terug in al zijn schilderijen. Daarbij heeft hij een zeer groot aantal, kleine tot zeer grote, bronzen beelden gemaakt, zoals deze onder andere zijn opgesteld op deze Plaza. Overal In Colombia kom je op pleinen de beelden van deze kunstenaar tegen. Een van zijn meest bekende schilderijen is het schilderij die het neerschieten van Pablo Escobar weergeeft. Ik besteed de meeste tijd aan bezoeken van deze verdieping. De overige verdiepingen bekijk ik oppervlakkig door er doorheen te slenteren. Tegen de tijd dat we weer toe zijn aan een lunch, treffen we elkaar weer voor de ingang van het museum. We eindigen de dag weer in hetzelfde restaurant als de avond ervoor. Het was ons zo goed bevallen dat een tweede bezoek meer dan gerechtvaardigd leek.

Uitzicht vanuit de bus over het landschap

Aan al het goede komt ook een einde, we stappen in de taxi naar de Bus Terminal del Nord, voor de terugreis naar Santa Marta. Twee van ons hebben ervoor gekozen om terug te vliegen, aangezien de terugreis met de bus meer dan 16 uur duurt. Wij hebben echter gekozen voor de bus, waarbij we rond 13:00 uur in de bus stappen en naar verwachting de volgende ochtend op de plaats van bestemming zullen aankomen. Dit is een busreis van 800 km dwars door de bergen en natuurlijk weer over 2-baanswegen vol vrachtverkeer. Voor deze reis betaalden we € 32,00 per persoon. Uiteindelijk deed de bus er ruim 20 uur over, een geweldige ervaring. ’s-Morgens om 10:00 uur zaten we, op het terras bij de jachthaven, aan een heerlijk ontbijt met koffie en thee. Deze mooie reis was helaas ten einde.

Het reizen in Colombia is ons prima bevallen, zowel het vliegtuig, als de busreizen en de taxi’s zijn voor onze begrippen goedkoop. De casa’s en de hotels zijn zelfs spotgoedkoop, wij sliepen voor gemiddeld € 25,00 met z’n tweeën per nacht, waarvan 2 keer met ontbijt. Het eten kun je net zo goedkoop of duur maken als dat je zelf wilt. Wij volbrachten deze reis met een budget voor twee personen van € 90,00 per dag, daarin was alles inbegrepen. Als laatste wil ik mijn medereisgenoten heel hartelijk bedanken voor de foto's die ik van hen heb gekregen. Zonder deze foto's was het een wat saai verhaal geworden.