Een nieuwe start

Een nieuwe start met een onverwacht spannend eind, maar we beginnen bij het vertrek uit Whangarei. Eindelijk, na bijna 12 maanden stil te hebben gelegen, zijn we weer onderweg met ons zeiljacht Ikinoo. Het voelt bijna als een feestje. Zodra we de lijnen hebben losgegooid bij de River Site Drive Marina, koersen we af op de ophaalbrug.

Zo zwemt deze Grey Mulet nog in de zee.

Er vaart een zeiljacht voor ons zodat wij in hun kielzog kunnen volgen. Er is geen wind, maar dat vinden we vandaag niet erg, de motor moet tenslotte voldoende uren draaien op de juiste toerentallen (70-80% van het maximum toerental) om goed in te slijten. We zijn weer zee nomaden, yes eindelijk weer die vrijheid van los zijn van de wal, weer op jezelf aangewezen, achter je anker liggen en natuurlijk weer de discipline voor wat betreft het verbruik van water en het verwerken van afval. De watertank van de Ikinoo heeft een inhoud van 375 liter. Wij gebruiken daarvan gemiddeld zo’n 6 liter per dag.

Zo hangt hij aan de haak.

We gebruiken dit water voor het zetten van koffie en thee, afwassen, het uitspoelen van de kleine handwasjes en voor de persoonlijke hygiëne. De afwas sparen we één of twee dagen op en spoelen deze dan eerst voor met zeewater zodat het meeste vuil al weg is. Daarna nog gewoon afwassen met zeep en water uit de tank. Zo ook de handwasjes, deze was doen we in zeewater en spoelen dit bij de laatste keer met water uit de tank. Ook hebben we nog 84 liter drinkwater aan boord, wat we gebruiken om te drinken. Ook met afval gaan we heel selectief om. Alle etensresten en al het papier gaat bij ons over boord. Plastic afval, met restanten voedsel wat kan bederven, knippen we fijn en stoppen we in een plasticfles met afsluitbare dop. Zo’n fles gaat na verloop van tijd erg stinken, dus ligt deze bij ons in de bakskist. Alle blikjes worden, indien nodig, schoongespoeld met zeewater, samengedrukt tot een minimaal formaat en vervolgens in een plasticzak in de bilge opgeborgen. De rest van het droge afval wordt fijn geknipt en verdwijnt in het afvalemmertje. Door deze selectieve manier van afvalverwerking blijft de hoeveelheid afval beperkt en verdwijnt er niets in zee wat niet door de natuur snel kan worden afgebroken. Maar nu terug naar het varen. Op de motor zakken we de rivier af, het tij loopt naar buiten zodat we stroom mee hebben. Na een twee uur verschijnt aan bakboord de Parua Bay. Hier vinden we onze eerste ankerplek. We zijn niet de enigen die zijn vertrokken, er liggen heel wat zeiljachten waarvan we sommigen kennen. Tijd voor ons eerste ankerbiertje en tijd om te genieten van het achter je anker liggen. Doordat we de gehele dag weer buiten zijn geweest, liggen we bijtijds in bed, rozig van de zon en de wijn.

Onze ankerplek in de Bon Accord Bay.

De volgende dag staat er wat meer wind. We zijn al vroeg op pad omdat we zo veel mogelijk willen zeilen naar onze volgende bestemming, de Bon Accord Bay op Kawau Island. Zodra we op zee zijn hijsen we de zeilen. Er staat een mooie 10-15 kn wind die iets ruimer dan halve wind inkomt. Onze Ikinoo heeft er zin in en vaart met snelheden boven de 5 kn richting ons doel. Om wat te doen te hebben, gooien we de hengel uit in de hoop een visje te vangen voor het avondeten. Op een gegeven moment zien we voor ons een groep vogels op het water. Zodra we erdoorheen varen hebben we direct beet. Helaas weet ik de vis niet aan boord te krijgen. 

Onze ankerplek vanaf de Ikinoo.

Nadat ik het kunstaas visje heb verruild voor een gekleurd inktvisje, heb ik bijna direct beet. We weten een Grey Mulet aan boord te krijgen. Een prachtig formaatje voor het avondeten. Rond half vier naderen we Kawau Island. Bij de ingang van het water tussen de vaste wal en het eiland krijgen we nog even 20 kn wind, een soort kaapeffect. Normaal niet zo erg, maar nu varen we onder vol tuig, dus moet ik even actief sturen. Als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog een bui over ons heen zodat we flink nat worden. Vandaag hebben we alle weersoorten weer gezien. Op de motor varen we de Bon Accord Harbour binnen, waar we al snel achter ons anker liggen. Het was een heerlijke dag om er weer even in te komen. ’s-Avonds eten we versgebakken vis met aardappeltjes en groente.

Het gerestaureerde landhuis. De voormalige verblijfplaats 
van de eigenaar en opzichter van de kopermijn.

De volgende dag laten we onze dinghy te water en varen we de gehele baai rond. Het is hier prachtig en heerlijk rustig. Elke woning aan het water heeft hier een aanlegsteiger. We vinden zelfs een jachtclub met daarnaast een restaurantje met tankstation voor diesel en benzine. We hebben inktvis meegenomen uit Whangarei zodat we kunnen vissen. Ik snij één inktvisje in drie stukken. Het is leuk vissen, waarbij je vist op je gevoel. Je voelt de vis het aas pakken, waarop je de vis aanslaat. We vangen in één middag vier Red Snappers, waarvan we er twee teruggooien omdat ze naar onze mening te klein zijn. De minimum maat is 30 cm, gemeten van voorkant kop tot einde staart. De andere twee maak ik schoon en fileer deze. Er staat “fish and chips” op het menu, de eerste keer dat we de vis zo bereiden en dat we patat bakken aan boord van de Ikinoo. Wat een traktatie, daarvoor behoef je niet naar een restaurant.Op het Kawau Island ligt nog een oude kopermijn. Ik vaar met de dinghy naar de wal. Een paar andere zeilers helpen mij de dinghy op het droge te tillen.

Een impressie van de wandeling naar de kopermijn.

Daarna wandel ik naar de oude kopermijn. Aan het einde van de 19^e eeuw was deze kopermijn verantwoordelijk voor zo’n 30% van de koperproductie in Nieuw-Zeeland. Nu zijn alleen de restanten nog zichtbaar. Er heeft hier zelfs een dorpje gelegen met een schooltje.

Je ziet op dit eiland de prachtigste vogeltjes.

Helaas vind je daarvan niets terug. De mijnschachten zelf zijn afgesloten met stevige hekken zodat men de mijn niet kan betreden, te gevaarlijk. Bij terugkomst besluiten we van ankerplek te wisselen. We varen wat dieper de baai in. Hier is meer beschutting voor het naderende weer. Hier is ook het eerdergenoemde restaurantje aanwezig. In het restaurantje is ook een klein winkeltje aanwezig, waar ze de dagelijkse behoeften zoals brood, groente en fruit verkopen. We besluiten er te blijven eten en raken aan de praat met andere zeilers. Zo wordt het een heel gezellige namiddag. Omdat we op maandag een afspraak hebben met de tuiger in de Gulf Harbour Marina, vertrekken we zondags naar deze jachthaven. Helaas is het windstil, zodat we alles op de motor varen. Het vissen levert dit keer niets op. Als we de ingang van de jachthaven naderen, roep ik hen op via de VHF.

Maar ook op de grond die je prachtige zaken.

We hebben ligplaats C42, een wat smalle plaats maar net voldoende voor onze Ikinoo. ’s-Middags halen we de yankee nog weg omdat ze de volgende dag het rolreefsysteem met voorstag komen demonteren. De volgende morgen om acht uur staan ze al voor onze neus. Wie had dat gedacht, een Nieuw-Zeelander die zich aan een afspraak houdt. Zowel het rolreefsysteem als een deel van het achterstag wordt gedemonteerd. De daaropvolgende dagen ben ik samen met een medewerker van het bedrijf bezig het rolreefsysteem volledig uit elkaar te halen, schoon te maken en de RVS delen te polijsten. Het voorstag bestaat bij ons uit ROD-22, een massieve RVS-stang van bijna 9,6 mm in doorsnede. Omdat we niet wisten wat de leeftijd was van deze voorstag, laten we deze preventief vervangen. Ook wordt het bovenste deel van het achterstag vervangen omdat het erop lijkt dat dit deel wat last heeft van corrosie. Omdat we moesten wachten op het nieuwe voorstag, zijn we een dagje naar een winkelcentrum gegaan om te winkelen. De bus stopt bij de jachthaven. We zijn iets te laat en ik zie de bus net vertrekken. Ik zwaai snel met mijn armen en de chauffeur stopt voor ons zodat we kunnen instappen. Als ik wil betalen blijkt dat niet te kunnen. Ze nemen sinds het begin van de Corona epidemie geen contact geld meer aan. We moeten nu per persoon een OV-kaart kopen waar je geld op kunt storten. Gelukkig voor ons, neemt de chauffeur ons mee en zet ons voor de ingang van het winkelcentrum af. Daar kopen we als eerste zo’n OV-kaart. Op donderdag ochtend zijn alle voorbereidende werkzaamheden afgerond.

Onze ankerplek in Smokehouse Bay. Deze plaats is door een 
aantal vrienden opgezet om daar hun vrijetijd door te
brengen. Nog steeds kun je er, met een kampvuur, warm water
maken en de was doen. Je ziet de was te drogen hangen.

Er staat echter te veel wind om het vandaag te monteren. De volgende morgen zit alles weer op zijn plek. Omdat Sonja de dag daarvoor al de boodschappen heeft gedaan, zijn we daarna direct teruggevaren naar Kawau Island, waar we een nacht voor anker hebben gelegen. Een dag later waren we onderweg naar het Great Barrier Island, helaas weer op de motor omdat er te weinig wind staat. We proberen het wel met de Genaker, maar de snelheid wil maar niet boven de 3 kn komen, helaas te langzaam om voor donker op onze ankerplaats aan te zijn. Zodra we aankomen bij het eiland, varen we naar de ankerplaats bij Smokehouse Bay. Hier gooien we, in de luwte van de heuvels, ons anker uit. Weer zo’n geweldige ankerplek. We zien een aantal bekende jachten liggen en niet veel later komt er een Amerikaan even langs om ons te begroeten. Het was zeker 10 maanden geleden dat wij hem voor het laatst hadden gezien en gesproken.

Onze Ikinoo aan een mooring in Port Fitzroy.

De volgende dag komen Martin en Ellen van de Acapella langs met hun dinghy, zij liggen 400 meter verder in een andere baai. Omdat het de komende week minder goed weer wordt, met veel wind en regenen, besluiten we naar Port Fitzroy te varen, 3 nm verderop. Hier heeft Martin twee moorings gereserveerd, zodat we de komende week rustig aan deze mooring kunnen gaan liggen. Later blijkt dat geen overbodige luxe te zijn als we meer dan 32 kn wind over ons heen krijgen gedurende een nacht. Nadat we het ergste weer over ons heen hadden later trekken, hebben we een met z’n vieren een auto gehuurd om een rondrit te maken over het eiland. Het huren gaat hier zo. Je belt de verhuurmaatschappij, deze vraagt of dat je een foto van je rijbewijs per SMS aan hen wilt versturen. Dan bellen ze je terug met de mededeling, de auto staat langs de kant van de weg, de sleutel ligt onder de voormat, na afloop van de rit graag weer voltanken en betalen kun je bij het plaatselijke buurtwinkeltje wat ook dienstdoet als postkantoor.

Een impressie van de rondrit over het Great Barrier Island.

Het geld stoppen ze in zijn brievenbus. Have fun! De rondrit is ronduit prachtig. Met enige regelmaat stoppen we om te genieten van het uitzicht.

Uitzicht op de baai bij Port Fitzroy met de Ikinoo in de verte.

Een aantal keren lopen we een stukje om van de omgeving te genieten. De wegen op het eiland zijn redelijk goed, maar alleen de hoofdweg is geasfalteerd, de rest is onverhard. Rond vier uur zijn we terug. We varen terug naar onze boten om ons om te kleden, wat op te frissen en om drank te halen. Op vrijdag aan het einde van de middag verzamelt zich namelijk de plaatselijke bevolking bij de haven voor een hamburger of hotdog met patat en om gezamenlijk de week af te sluiten met een zelf meegenomen drankje. Het werd heel gezellig en we hadden hele leuke gesprekken met de lokale bevolking. Ook de kinderen waren erbij, maar daar heb je geen last van want die waren in het water terug te vinden. Nadat het onrustige weer was verdwenen heb ik, samen met Martin en Ellen, nog een leuke wandeling gemaakt.

De hangbrug naar de top van een boom.

Hierbij kwamen we boven op een heuvel waar men een hangbrug heeft gemaakt naar de top van een boom. Heel leuk om te doen, maar je moet je wel heel goed vasthouden. Niets voor mensen met hoogtevrees. Nadat het weer rustig werd, besloten we terug te keren naar Smokehouse Bay. Onderweg werden we vergezeld van een groep dolfijnen. Zulke grote dolfijnen hebben wij nog nooit gezien, wat indrukwekkend. Na aankomst ben ik gaan vissen. Ik had hiervoor uit Port Fitzroy inktvisjes meegenomen. Ik ving 6 vissen die voldoende groot waren om op te eten, de rest hebben we teruggegooid. We hebben Martin en Ellen uitgenodigd gezamenlijk de visjes te verorberen. Wij zorgden voor het eten, zij voor de wijn. 

Een van de grote dolfijnen naast onze dinghy.

Er was meer dan voldoende vis, ik was alleen het zout vergeten in het beslag te doen, waardoor de vis een beetje flauw was, jammer. ’s-Woensdags zijn we naar de Akapoua Bay gevaren en daar voor anker gegaan omdat we nog een keertje hamburgers wilde eten in Port Fitzroy.  We hadden rond vier uur afgesproken met Martin en Ellen. We hadden alles bij ons, bier, wijn en mayonaise voor de patat. We hadden al vroeg honger, dus om vijf uur liepen we naar het hamburgertentje om te bestellen. Wat blijkt, ze zijn alleen maar open voor de lunch, ze waren al twee uur dicht en bezig de keuken schoon te maken. Ik ben toen maar naar het kruidenierswinkeltje gelopen om twee zakken chips en een pot dipsaus te kopen.

Heerlijk ontspannen vissen op Red Snappers.

Zo hadden we toch nog een gezellige middag.  De volgende dag waren we om 07:00 uur, samen met de Acapella, op pad richting de monding van de rivier richting Whangarei. Zodra we op zee waren hadden we 15-20 kn wind staan. Met één rif in het grootzeil en beide fokken volledig bij, schoten we lekker op. Regelmatig zaten we aan onze rompsnelheid van 8,2 kn en zelfs surfend vanaf een golf soms 9,0 kn. Helaas na een paar uur werd de wind minder maar gelukkig nog wel steeds voldoende om de snelheid boven de 5,0 kn te houden. Omdat de wind in de loop van de dag zou gaan ruimen, hadden we een wat hogere koers gevaren dan noodzakelijk. Hierdoor konden we, zodra de wind ging ruimen, mooi meedraaien met de nieuwe windrichting en bleef ons einddoel bezeild. Bij de ingang aangekomen namen we afscheid van Martin en Ellen, zij gingen voor anker in een andere baai dan wij. Onder zeil voeren we de rivier op. Omdat het afgaand tij was hadden we stroom tegen zodat de snelheid soms terugliep naar 2,5 kn over de grond.

Onze Ikinoo vast op een zandplaat.

Maar we zijn blijven zeilen tot bijna bij de ingang van de Parua Bay. Hier hebben we de zeilen weggehaald en zijn we verder gevaren op de motor. Dit hadden we al twee keer eerder gedaan, zodat het een kwestie was van onze track terug volgen. Zo’n 100 meter voor de laatste boei, die je aan stuurboord moet passeren, loop ik naar het voordek om het anker gereed te maken voor het ankeren. En dan gebeurt het onverwachte, we lopen met een klap vast. Op de dieptemeter staat 1,9 meter, 10 cm te weinig voor onze Ikinoo. We proberen voor- en achteruit te varen, niets helpt we liggen echt muurvast. Als ik op de kaart kijk zie ik dat het hier meer dan vier meter diep moet zijn. De kaart klopt dus niet meer. Ik neem, via VHF-kanaal 16, contact op met de Coastgard. Na enig overleg besluiten we geen hulp in te roepen maar af te wachten totdat het tij is gekeerd en we weer vanzelf gaan drijven. Wat blijkt, we liggen vast op een zandplaat, dus gelukkig geen rotsen. Ook is het vandaag een extreem laag springtij waarbij we een uur voor laagwater zijn vastgelopen.

En de beste stuurlui zitten op de zeerailing.

Ondertussen waren ook Niels en Bibi met hun dinghy gearriveerd. Met het meetlood, voor het meten van de diepte, zien zij dat vlak naast de Ikinoo het water inderdaad vier meter diep is. We liggen dus vast op de zijkant van de ondiepte. We nodigen hen uit voor een welkomstborrel, we moeten tenslotte zeker drie uur wachten voordat we loskomen. Rond 19:30 uur zien we de Ikinoo inderdaad beginnen te draaien door de wind, we starten de motor en even later zijn we weer vrij van de bodem. Ik krijg echter mijn roer met geen mogelijkheid gedraaid, ik ben bang dat we schade hebben opgelopen. Niels neemt een lijntje aan en sleept de Ikinoo verder. Dan zie ik dat het stuurwiel uit zichzelf draait. Hoe kan dat nu. Het schaamrood stijgt naar mijn kaken, ik heb vergeten de stuurautomaat te ontkoppelen, wat een beginnersfout. Toen we vastliepen voer de Ikinoo op de automaat, ik heb deze vergeten te ontkoppelen. Niet veel later liggen we gelukkig lekker voor anker. Tijd om de nasi, die Sonja al vooraf had gemaakt, op te bakken. Samen met een gebakken eitje en satésaus wordt het een heerlijke maaltijd. Tijd om ons te ontspannen. Het vervolg lees je over een aantal weken. 

Verandering van plannen

We weten het nu zeker, we gaan definitief 5 november het water uit om de romp schoon te maken en we vertrekken aansluitend uit Whangarei zodra de wind dit toelaat. Gek hoe een gesprek met vrienden ineens onze planning kan beïnvloeden. In eerste instantie waren we van plan begin januari weer te gaan zeilen. Op een vrijdagmiddag zaten we samen met Niels en Bibi de week af te sluiten met een borrel bij ons op de boot. Niels vroeg ons waarom wij eigenlijk bleven wachten tot begin januari, waarom niet vertrekken zodra het kan, de zomer komt eraan. Dat deed ons nadenken. De volgende dag hebben we besloten 5 november te vertrekken. Voor die tijd moest er echter nog het nodige gebeuren aan de Ikinoo. Het rustig afwerken van de "to do list"is dus nu even verleden tijd, er moet echt even hard gewerkt worden.

Het eindresultaat is prachtig.

De grote houten handvaten, die op het dak zijn gemonteerd, moesten ervan af om opnieuw gelakt te worden. Hiervoor moest een deel van het plafond in de woonkamer worden gedemonteerd. De bouten van de handvaten steken namelijk geheel door het dak heen. Nadat alles was gedemonteerd, hebben we de gaten tijdelijk afgedicht met tape. De beide handvaten hebben we vervolgens geheel kaal gemaakt, dus alle oude lak eraf gebrand en geschuurd. Nadat de handvaten zeer fijn waren geschuurd met grit 1.200 en stof- en vetvrij waren gemaakt, heb ik deze opnieuw gelakt. Tussen elke laklaag in heb ik het geheel ligt opgeschuurd en weer stofvrij gemaakt. Na zes lagen blanke lak zagen ze er weer prachtig glimmend uit. Tussen het polyester van het dak en het hout van de handvaten, heb ik rubberen plaatjes gemaakt. Met behulp van Sikaflex montagekit, zijn daarna de twee handvaten weer waterdicht op hun plaats aangebracht. Op naar de volgende klus, het maken van een hoes voor de nieuwe dinghy. Deze is namelijk van PVC en dus gevoelig voor Uv-licht en felle zonneschijn. Om het PVC beter te beschermen heb ik een hoes gemaakt van blauwe en gele stof en daarnaast, ter versterking, de openingen met lichtblauw leer afgewerkt.

De nieuwe gekleurde hoes voor onze dinghy.

Al met al een klus waar ik bijna drie weken mee bezig ben geweest. Het resultaat is echter geweldig, we hebben een hoes die echt opvalt. Op internet zijn diverse voorbeelden te vinden hoe je dit aanpakt. Wij hebben ervoor gekozen de hoes op de dinghy vast te zetten met klittenband. Phil Asch, de tuiger uit Auckland, is ook langs geweest. Onze ROD-22 voorstag is nog goed op het oog, maar we weten alleen niet hoe oud deze precies is. Alle overige verstaging is in 2012 of daarna vervangen. Van het voorstag konden we helaas geen factuur vinden. We hebben daarom besloten deze preventief te vervangen. Deze tuiger kwam met de beste aanbieding, dus zeilen we straks naar zijn werkplaats in de Gulf Harbour Marina toe. Om zeker te zijn dat alle dimensies goed waren, is hij langs geweest om alles op te meten en eventuele andere problemen te lokaliseren.

Zes 10-liter jerrycans, als of ze ervoor gemaakt waren.

Maandag 16 november gaat het werk starten, maar daarover in het volgende verslag meer. Omdat we tijdens grote oversteken veel drinkwater meenemen, waarbij we tot nu toe een deel van de flessen met een band rond de ronde tafelpoot hadden vastgemaakt, hebben we besloten hier een definitieve goede oplossing te creëren. Als de flessen namelijk rond de poot vastzitten, kun je geen normaal gebruik meer maken van de tafel, je voeten passen er niet bij. Onder de tafel zijn nu langs de kant zes stuks 10 liter jerrycans geplaatst die met banden zijn vastgemaakt. Zo kunnen ze niet meer van hun plaats, zelfs niet bij heel heftig weer en je kunt gewoon aan de tafel zitten, ruimte genoeg voor je voeten. Daarnaast hebben we vier stuks 6 liter flessen onder de trap staan. Samen met de twee stuks 20 liter jerrycans, die we boven op het dek hebben staan, hebben we zo dus 124 liter drinkwater aan boord.

De nieuwe afvoer leidingen van de keuken met daarachter het
drinkwaterfilter

Daarnaast hebben we nog 375 liter leidingwater in de watertank zitten. Onze ervaring leert ons dat we hiermee zeker 60 dagen toekunnen. Drinkwater is water wat we kopen in de winkels. De 375 liter water in de tank is leidingwater. Niet overal waar we komen is dat echt goed drinkwater, vandaar het onderscheid. Een ander klusje, wat eigenlijk al vanaf het vertrek op ons lijstje stond, was het vervangen van de keuken afvoerleiding. Deze was van grijs kunststof met veel kit. Hierbij liep de afvoerleiding dwars door het keukenkastje. We hebben het geheel nu vervangen en de afvoerleiding naar de zijkant verplaatst. Hierdoor hebben we wat meer ruimte in het keukenkastje gekregen en het ziet er een stuk netter uit. Op een ochtend roken we een vreemde rotte eieren lucht in de Ikinoo. We kennen deze lucht uit het verleden, dus snel de accubak open gemaakt en de accu’s gecontroleerd. Accu vier was heel heet, terwijl accu drie en vijf behoorlijk warm waren. Voorzichtig hebben we de + pool van accu vier losgenomen en geisoleert, zodat deze niet meer geladen of ontladen kan worden. Een dag later waren alle accu's weer op kamertemperatuur. Wij hebben onderhoudsvrije lood accu’s die we nog geen drie jaar geleden in Suriname hadden aangeschaft. Tijd dus om eens heel goed te onderzoeken wat de oorzaak van defect gaan kan zijn. Onze vriend Niels kwam ons hierbij helpen. Omdat ik een aantal maanden geleden nieuwe tekeningen heb gemaakt van het gehele voedingscircuit, zijn we begonnen het leidingverloop te controleren. Al metende en pratende kwamen we tot de volgende conclusies: 

• Onze regelaar voor de zonnepanelen heeft geen maximum spanningsbegrenzing, wij zagen dus soms ook spanningen van 15,0 Volt op onze accumonitor. Als dit vaak gebeurd is dit niet echt bevorderlijk voor de levensduur van de accu’s. Ook was deze regelaar geen MPPT-regelaar, maar een goedkope regelaar zonder veel instellingsmogelijkheden. De accu's waren dus niet goed beveiligd en er werd onvoldoende rendement gehaald uit de zonnepanelen. 
• Ook was de kabel van de pluspool aangesloten op accu vier. Hierop zit ook de minpool als eerste in de keten aangesloten. Gevolg, accu vier krijgt altijd de hoogste spanning aangeboden. De aansluitingen moeten altijd kruislings zitten, dus de kabel voor de pluspool op de eerste accu en de kabel voor de minpool op de laatste accu, of andersom. Bij ons zit het op accu één tot drie wel kruislings aangesloten, echter bij accu vier tot zes niet. Als we dus nieuwe accu’s gaan plaatsen, moeten we dus ook wat aanpassen aan de bekabeling. 
• Alleen accu vier heeft de geest gegeven. We hebben dus nu nog 5 service accu's operationeel.

Omdat we met vijf service accu’s goed uit de voeten kunnen, hebben we besloten het vervangen van de accu’s uit te stellen tot april 2021. Er komen dan zes stuks 105Ah AGM accu's voor in de plaats.

Onze nieuwe MPPT controller.

Wat we wel direct hebben vervangen is de zonnepanelen regelaar. Hiervoor in de plaats hebben we een Victron SmartSolar-laadcontroller, type MPPT 150/35, ingebouwd. Deze kan werken tot 150V met een maximale continue laadstroom van 35 Ampère. Met in totaal 330W aan geïnstalleerd zonnepanelen vermogen, hebben we zo dus wat reserve zodat er altijd nog uitgebreid kan worden. Al direct zagen we het positieve resultaat. We laden veel meer dan voorheen, zelfs zonder de windgenerator blijven de accu’s veel meer geladen. Dit hadden we dus al veel eerder moeten doen. Daarnaast zijn er vele andere kleine klusjes gedaan.

Het aanleggen van de hijsbanden.

Gelukkig hadden we ook nog tijd om onze vrienden Niels en Bibi te helpen met hijs-werkzaamheden en het opknappen van de beide masten. Met een kraan hebben we beide masten van het dek getild. Daarna de oude generator en de motor uit de motorruimte getakeld. Zo konden Niels en Bibi nu aan de slag met het opknappen van de motorruimte en de staande en lopende wand. Drie weken later heb ik hen nog een dag geholpen om alles in gereedheid te brengen voor de volgende hijssessie. De dag daarna hebben we met behulp van een kraan de nieuwe motor op zijn plaats gezet. Aansluitend hebben we de beide masten, met een groot deel nieuwe verstaging, weer op hun plaats gezet.

De New Nexus gaat na een ingrijpende renovatie te water.

Een prachtige klus om aan mee te helpen. Zeker als je het eindresultaat ziet. Een wereld van verschil, zo netjes hebben zij alles opgeknapt. Die kunnen er voorlopig weer een paar jaar tegenaan. Een week later kon de New Nexus weer te water en kon de rest van de klussen afgemaakt worden op hun ligplaats. Op dat moment waren wij twee dagen eerder uit het water gehaald om de Ikinoo schoon te spuiten. Het onderwaterschip zag er nog haast als nieuw uit, dus het afspuiten was zo gebeurd. Een klusje wat iets meer tijd in beslag nam, was het gangbaar maken van de toiletafsluiter. Doordat deze 6 maanden in één staan had gestaan, ging deze niet meer open of dicht. Zodra de Ikinoo uit het water was, heb ik het gehele toilet en de constructie waarop deze staat, gedemonteerd zodat ik bij de afsluiter kon komen. Na demontage van de afvoerleiding, zag ik al snel het probleem. Zowel de slang als de afsluiter waren verkalkt. Nadat ik beide had schoon gemaakt en de kogel van de afsluiter met uierzalf had ingesmeerd, liep het geheel soepeler dan dat deze ooit heeft gedaan. Klusje geklaard.

De zeilreis van de Jori.

Jullie zullen wel denken, blijven jullie aan het klussen? Is er ook nog tijd voor leuke dingen? Ja natuurlijk. Zoals in een eerder verhaal beschreven, waren onze vrienden Henk en Marjolein van de Jori, vertrokken uit New Zealand voor de langste zeiltocht van hun leven. 8.000 nm zonder voet aan land te zetten. Zij waren aangekomen in Réunion, een eiland en Frans overzees departement in de Indische Oceaan ten oosten van Madagaskar en ten westen van Mauritius. En zoals al vaker vermeld, elke gelegenheid om een feestje te vieren wordt met beide handen aangegrepen. Zo ook dit keer.

Ouderwets sjoelen, wat een geweldig spel.

Ter ere van hun behouden aankomst op Réunion, hebben we alle Nederlandse en Belgische boten een Pot Luck georganiseerd. Iedereen had zijn eigen drank meegenomen en natuurlijk iets lekkers om te eten en te delen. Martin had een welkomst filmpje gemaakt waarin alle aanwezigen een berichtje inspraken voor de Joriaantjes. Nadat deze was verstuurd, belde Henk en Marjolein ons zelf op en konden we elkaar zien en spreken. Wat schept de techniek toch prachtige mogelijkheden om te communiceren. Als afsluiting van het door Martin gemaakte filmpje, memoreerde hij nog dat we rekening van ons feestje wel aan hen zouden toesturen. Veel hilariteit dus. Als afsluiting van ons feestje hebben we nog even met z’n allen gesjoeld. Wouw, wat was dat lang geleden. Toen de Ikinoo op de kant stond, hebben we ’s-avonds bij onze vrienden Martin en Ellen op hun boot heerlijk Indonesisch gegeten en een heerlijk wijntje gedronken.

Tijd om los te gooien, op naar nieuwe avonturen.

Twee dagen daarvoor waren we bij onze Franse vriend Serge uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Hij had speciaal voor ons champagne met Susi gehaald. Hij had dit speciaal voor ons georganiseerd in verband met ons vertrek de volgende dag. We zien elkaar dus voorlopig niet meer. Serge is alleen op zijn boot, Hij was twee weken eerder vertrokken dan zijn vrouw om de boot vast wat op te knappen. Helaas ging New Zealand in Lock down. Hierdoor heeft hij haar al negen maanden niet gezien en een hereniging is voorlopig ook niet in zicht. Tijd dus om de trossen los te gooien en voor een aantal maanden te gaan zeilen. Hopelijk gaan de grenzen van de omliggende landen de komende maanden open zodat we in mei kunnen vertrekken uit New Zealand. Voorlopig gaan we tot die tijd eerst heerlijk zeilen en de vele eilanden en baaien van New Zealand bezoeken. Maar daarover in ons volgende verhaal meer.

Winter in Whangarei

Afscheidsreceptie van Henk en Marjolijn.
De blonde man op de voorgrond is Henk

De tijd vliegt als je het leuk hebt in je leven. Voor ons is het alweer bijna twee maanden geleden dat we wat op ons Blog hebben gepubliceerd. Niet omdat we niets meer meemaken, maar meer omdat er geen nieuwe zeilavonturen te melden zijn. Omdat we in New Zealand vastliggen vanwege de gesloten grenzen om ons heen, is bijna iedereen bezig met groot onderhoud aan zijn boot en wordt elke gelegenheid aangegrepen voor het bouwen van een feestje. Tijd dus om jullie bij te praten over onze belevenissen van de afgelopen twee maanden. We hebben een aantal leuke feestjes gehad, diverse wandelingen gemaakt en natuurlijk gewerkt aan de kluslijst, waar nooit een einde aan lijkt te komen. We beginnen het verhaal dit keer met alle feestjes die we de afgelopen tijd hebben gehad. Het eerste feestje was de afscheidsborrel van Henk en Marjolijn van het Nederlandse zeiljacht Jori.

Het moment is daar, de lijnen gaan los voor de Jori.

Omdat zij de dag na de borrel direct zouden vertrekken, hadden zij dit georganiseerd in het restaurant naast de jachthaven. Iedereen kreeg, bij binnenkomst, twee consumptiebonnen voor de drankjes, daarna was de rest voor eigen rekening. Het personeel bracht de hele middag allemaal lekkere hapjes rond. De volgende dag zijn zij vertrokken voor één van de langste zeilreizen van hun leven. Het plan is om vanaf New Zealand richting New Caledonië te zeilen. Aangezien dit land is gesloten zeilen ze zonder tussenstop daarna via de Torres Street door naar de Indische Oceaan en direct door naar Zuid-Afrika, een zeiltocht van bijna 9.000 nm met maar één tussenstop op het eiland Réunion. Omdat één van de jachten met enige regelmaat contact met ze heeft, krijgen we wekelijks een update van hun positie en voortgang. Best heel spannend zo’n lange trip. Bij vertrek hebben we ze nog even uitgezwaaid. Op het moment dat dit artikel wordt gepubliceerd waren ze nog 1.200 nm verwijderd van Réunion.

Ook de jeugd was aanwezig tijdens het festival.

Op 17 Augustus was Sonja jarig, ze werd dit jaar 65 jaar. Een mooi moment om dus wat leuke dingen te organiseren. Om dat met z’n tweeën te vieren zijn we een dag eerder uitgebreid wezen dineren bij het restaurant de Quay, het beste restaurant in de directe omgeving van Whangarei en voor ons maar twee minuten roeien. Hier hebben ze een voorgerecht dat elke dag varieert. Het voorgerecht bestaat altijd uit drie gerechtjes die op een houten plank worden geserveerd. Tot nu toe hebben we dit gerecht altijd gedeeld, omdat het te veel zou zijn om alles alleen op te eten. Daarna volgde nog een heerlijk gegrild stuk lamsvlees en natuurlijk een ijsje. Dat alles werd vergezeld van een overheerlijke Malbec wijn. Zo rustig etend en babbelend kon de avond niet meer stuk.

De buikdans groep van zeilersvrouwen

Op de dag van haar verjaardag zelf heb ik ’s-morgens vroeg de Ikinoo, vanbinnen, versiert met slingers en ballonnen. Voordat ik haar wakker heb gemaakt, had ik een ontbijtje voor haar geserveerd met o.a. zachtgekookte eitjes. Aan het einde van de middag kwamen een aantal bevriende koppels op bezoek. Om zelf niet al te veel werk te hebben in de keuken, hadden we een Susi schotel besteld bij één van de vele Susi restaurantjes hier. Deze schotel overtrof al onze verwachtingen, alles ging schoon op. Dit is zeker voor herhaling vatbaar. Gedurende de avond vertelde Martin dat hij bezig was met het organiseren vaneen “music and food festival”. Voor dat festival was hij nog op zoek naar mensen die iets konden bijdragen aan de avond. Sonja kwam direct met het idee om een aantal nummers te gaan zingen. zo werd het dus een wel heel gezellige avond en werd dus vrij laat.

Ons eerste optreden tijdens het festival.

Voorlopig voor mij even wat minder alcohol na deze avond, ik heb iets te veel Whisky voor mijn doen gedronken. Omdat Sonja had afgesproken te gaan zingen, zijn we de dagen daarna wat nummers via een Karaoke site gaan uitzoeken. In eerste instantie dacht ik dat zij samen met Martin zou gaan zingen, maar omdat het eerste nummer een duet is, vroeg ze mij om mee te zingen. Zo hebben we met z’n tweeën drie leuke nummers uitgezocht. Iedere avond hebben we deze geoefend zodat we de tekst grotendeels uit ons hoofd kenden. Twee weken voor het festival zijn we bij Martin en Ellen op bezoek geweest om de gekozen nummers te laten horen. We wilden zeker weten dat we niet af zouden branden. Het pakte geheel anders uit, ze waren beide heel enthousiast. De Ikinootjes stonden dus definitief op het programma van het festival. In de week voorafgaande aan het festival, hebben we nog twee keer geoefend met de microfoon, zodat we hier ook wat meer vertrouwen in kregen. Op de dag van het festival zelf, stonden wij als derde act op het programma. Gelukkig hadden we beide niet al te veel last van zenuwen. Er werd zeer enthousiast gereageerd op ons optreden, er werd volop meegezongen en diverse koppels kwamen zelfs op de vloer om te dansen. De gehele avond kregen we van diverse mensen complimentjes.

De ukelele groep onder aanvoering van Lisa.

Na ons kwamen er nog diverse optredens, waaronder een damesgroep met buikdansen, een ukelele groep, een jonge jongen met een hele speciale gitaar act en nog vele anderen. Ook het eten was weer voortreffelijk, iedereen had zijn best gedaan om weer iets lekkers op tafel te zetten. De drank was deze keer gesponseerd door de lokale watersportbedrijven. Dus bier, rosé, witte wijn en rode wijn waren meer dan voldoende aanwezig. Gedurende de avond werden er lootjes verkocht, waarvan de opbrengst voor een goed doel was bestemd. Er waren veel prijzen gedoneerd door de diverse bedrijven uit en rond Whangarei. Dat varieerde van T-shirts tot flessen champagne, tegoedbonnen voor watersportzaken en restaurants en natuurlijk de hoofdprijs, een tegoedbon voor het uit het water halen van een zeiljacht tot 50 ft, het schoonspuiten van de romp en het opnieuw te water laten.

Buitenboordmotor onderhoud.

Wij hadden vijf lootjes gekocht. De gehele avond hadden wij geen prijs, tot het allerlaatste lootje dat werd getrokken voor de hoofdprijs. Yes, die was dus voor ons. Aan gezelligheid dus geen gebrek de laatste weken. 

Maar natuurlijk moest er ook gewerkt worden. Naast de klusjes aan de Ikinoo, ben ik een week wezen klussen op de New Nexus. Samen met Niels heb ik een compleet nieuw plafond gemaakt voor zowel de slaapkamer als de woonruimte. Een heel precies klusje, maar het is uiteindelijk wel heel erg mooi geworden. Onze eigen kluslijst is behoorlijk lang. Gelukkig konden we de afgelopen weken veel punten wegstrepen. Van Niels heb ik geleerd hoe je een buitenboormotor moet onderhouden. Sinds de aanschaf in Grenada was er nog geen enkel onderhoud aan de motor gepleegd. We hebben de motor grotendeels uit elkaar gehaald en schoon gemaakt. Vooral de carburateur vroeg veel aandacht omdat deze redelijk vervuild was. De olie is vervangen, er is een nieuwe bougie geplaatst en alles is weer in het vet gezet. Heel leuk en leerzaam om te doen. 

Het lijstje met afgewerkte punten groeide verder gestaag:

• De zeilen zijn weer gemonteerd nadat deze door de zeilmaker waren hersteld en aangepast aan onze wensen. De uiteinden van de hoesjes van de zeillatten heb ik zo laten aanpassen dat de running backstay of de lazylines er niet meer in kunnen blijven haken. Dit gaf gedurende de afgelopen periode menigmaal problemen. 
• Het gehele lopend wand is gecontroleerd door elke lijn met een triplijn te verwijderen en te controleren. Alleen de dyneema val van de Yankee vertoonde een slijtplek aan de mantel op het punt waar deze in de mast verdwijnt. Voor de zekerheid hebben we de val omgedraaid, er een nieuw oog in gesplitst en het beschadigde deel weggesneden. Het splitsen van een oog in een oude lijn valt nog niet mee omdat de mantel verhard is. Het eindresultaat mag er echter wezen. Deze kan dus voorlopig weer mee. 

• 

  De zwemtrap is weer recht en hersteld.

  We hebben weer een nieuw regenzeiltje gemaakt. Dit is een zeiltje waarmee je water opvangt als het regent. Dit hebben we al een aantal keren gedaan bij eerdere oversteken. Dit bespaart op het gebruik uit de watertank. Het oude regenzeiltje was door het Uv-licht geheel verteerd. 
• De zwemtrap was verbogen en er ontbrak een houten trede. De trap heb ik zo goed mogelijk weer recht gebogen. Daarna heb ik alle houten treden verwijderd, schoon gemaakt en geschuurd en daarna weer gemonteerd. Voor de ontbrekende trede had ik nog een reserve aan boord. De zwemtrap ziet er dus weer prima uit. 
• We hebben alle zonnepanelen gecontroleerd, door tijdens een zonnige dag elk paneel één voor één af te dekken met een donkere handdoek. Via de regelaar in het keukenkastje kan ik dan de productie in Ampères zien. Als er niets veranderd, werkt het paneel niet meer. Een van de grote zijpanelen werkte dus niet. De kabel was door corrosie gebroken. Deze breuk heb ik hersteld en waterdicht afgewerkt. De productie nam direct toe, we zien nu regelmatig weer 14,6 Volt op de meter staan, wat inhoud dat de accu's weer helemaal vol geladen zijn.

• 

  De nieuwe sluiting van het motorpaneel.

  We hebben de ankerketting er in zijn geheel uitgehaald, schoon gemaakt en opnieuw voorzien van gele merktekens. Wij hebben de eerste 20 meter geen merk zitten, omdat we er altijd al minimaal 20 meter ketting uitgooien. Het eerst merkteken staat dus op 20 meter en daarna op elke 5 meter. De laatste 2 meter van de ketting hebben we rood gespoten, zodat je dus weet dat je bijna aan het einde van de ketting bent. De ketting zelf zit met een 10 meter lange slampamper vast aan de romp. 
• Het doorzichtige luikje van het motorpaneel hebben we voorzien van een knopje en een sluiting. Tot nu toe ging dit luikje openstaan als de Ikinoo schuin ging tijdens het zeilen, waardoor regen vrij spel had met het motor bedienpaneel. 

• 

  De kop van de spi-boom na herstel.

  De aluminium kop in de carbon spinakerboom was weer gaan corroderen waardoor de carbon buis was opengescheurd. De oorzaak ligt in het feit dat er zich zout water op het laagste punt in de buis verzameld wat hier niet weg kan. Om dit punt treedt er dus aluminiumcorrosie op, Het gescheurde deel en de kop heb ik verwijderd, waarna ik de kop weer teruggeplaatst heb. Je zou zeggen, klusje van niets, zo gebeurt. Niet dus, een carbon buis is aan de buitenkant wel mooi glad maar aan de binnen zijde in het geheel niet. Met een vijl en schuurpapier zeker zes uur bezig geweest om het geheel pas te maken. Voordat ik het geheel definitief in elkaar heb geschoven, heb ik de buis aan de binnenkant voorzien van Sikaflex en de aluminium kop ingesmeerd het Tef-Gel. Aansluitend heb ik geheel in elkaar geschoven, waarbij ik de kop met 4 pompnagels heb gezekerd. Om te voorkomen dat zich in de toekomst opnieuw zeewater in de buis ophoopt, heb ik op het laagste punt nu een 4 mm gaatje geboord, in de hoop dat het zeewater hier in het vervolg kan weglopen. Omdat de spinakerboom bij ons op het dek ligt, moest ik één van de steunen verplaatsen omdat de spinakerboom 10 cm korter was geworden. 

• 

  De nieuwe grootzeilschoot met gesplitst oog.
  

  We hebben de grootzeil schoot en de beide schoten van de yankee vervangen. We hebben gekozen voor polyester lijnen met weinig rek. Omdat er een lijnenfabriek in Auckland staat, kun je deze lijnen redelijk goedkoop kopen. Daarnaast betalen wij in New Zealand geen BTW. Voor de grootzeilschoot moest ik aan één kant nog een klein oog splitsen. Met behulp van Internet en de lijnenspecialist, gaat dit redelijk makkelijk.

Naast het klussen en het feesten was er natuurlijk ook tijd om te wandelen.

De natuur kan werkelijk prachtig zijn.

Veel van de wandelwegen zijn nog steeds gesloten, vanwege de schade die is ontstaan tijdens de heftige regenbuien van een aantal weken geleden. Ik ben dus aangewezen op wandel en fietspaden die grotendeels verhard zijn. Ik heb een prachtige wandeling ontdekt die mij vanaf de jachthaven naar het vliegveld van Whangarei voert. Daar loop ik, via de kustweg, geheel om het vliegveld complex heen, om vervolgens weer terug te lopen naar de jachthaven. Een wandeling van ongeveer 24 km, waarvan 8 km over onverharde paden. De natuur is hier weer aan het ontluiken, de lente is in aankomst. De tijd dus voor mooie plaatjes van bloemen, planten en dieren. Hier kan ik dus geen genoeg van krijgen. Tijdens één van de keren dat ik deze wandeling volbracht, ben ik zelfs een half uur langer onderweg geweest, zo veel was er te fotograferen. Tijd dus om een hoeveelheid foto’s met jullie te delen.

Een impressie van de ontwakende lente.

 

Winter in Nieuw Zeeland

Dat maken wij natuurlijk weer mee, zitten we, vanwege de Corona pandemie, vast in Nieuw-Zeeland, wordt het Noorder Eiland getroffen door het slechtst mogelijk weer in honderden jaren. Volgens de media ter plaatse, komt dit soort weer maar eens in de 300 jaar voor, maar natuurlijk wel als wij er zijn. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen en de maand juli eens vanaf het begin doornemen. Wat hebben we zo al ondernomen of hebben we zo al gedaan.

Buikdansen op de muziek van de RDM-band.

Omdat er veel Amerikanen met hun zeiljacht in de jachthaven vastliggen, werd op zaterdag 4 juli de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag gevierd met een feestje op de River Side Drive Marina. Het feestje werd weer opgeluisterd met livemuziek van de RDM-band.

De Whangarei waterval na een paar regenachtige dagen.

Elke boot had wat te eten meegenomen om dat met anderen te delen. Zoals te doen gebruikelijk was er dus opnieuw veel te veel eten. Sommigen hadden zelfs vlees meegenomen voor op de barbecue. Er was zelfs één tafel geheel gedekt met alleen maar heerlijke toetjes. Nadat we onze buiken vol hadden gegeten, kregen we onverwachts een dansvoorstelling. Eén van de dames geeft namelijk buikdansles aan die vrouwen die dat leuk vinden. Om eenieder de voorderingen te laten zien, gaven de dames een demonstratie van hun kunnen, echt ontzettend leuk om naar te kijken. Na afloop werden de langs de kant starende heren op de dansvloer gehaald om met de verleidelijke dames te dansen. Prachtig om te zien. De middag vloog voorbij en na afloop nam iedereen het overgebleven eten weer mee terug naar de boot, weggooien kan altijd nog. Omdat het de laatste dagen wat meer regent, ben ik opnieuw een wandeling gaan maken naar de Whangarei Watervallen. Deze zien er nu wat ruwer uit dan de vorige keer.

Eén van de grot ingangen, de rotsen en de boomwortels zijn
spekglad door de miezerige regenval.

Er komt duidelijk meer water naar beneden. Op de kaart van de omgeving had ik gezien dat er in de buurt van Whangarei ook grotten zijn. De grotten staan erom bekend dat als je binnen bent en het licht uit doet, je de gloeiwormen aan het plafond ziet oplichten. Op, wat een zonnige dag leek te worden, ben ik naar de grotten toe gelopen. Een pittige wandeling gezien de afstand en het heuvellandschap. Bij het beginpunt van de rondwandeling van 2 km langs de drie grotten, staat duidelijk vermeld dat het betreden van de grotten geheel op eigen risico is. Aangezien ik alleen was en het ondertussen was gaan regenen, ben ik wel langs de grotten gelopen maar heb deze niet van binnen bekeken. Te glad en mogelijk ook met te veel water in de grotten. Misschien dat ik de grotten later nog eens ga bezoeken tezamen met anderen en voorzien van een hoofdlamp. Onder het wandelen werd ik wel getrakteerd op prachtige landschappen en trof ik ook een groepje lama’s aan. Leuk om te zien. We zijn natuurlijk niet alleen bezig met feestjes, het maken van wandelingen en andere leuke ontspanningen.

Lama's in Nieuw-Zeeland, het moet niet gekker worden.

Er wordt ook gewerkt. Met z’n tweeën hebben we, op een zonnige dag, het grootzeil en de yankee van de boot afgehaald. Vooral het grootzeil is hierbij een hele klus, omdat de zeillatten vast zitten in de wagens op de mast. Deze moeten dus eerst losgeschroefd worden, voordat je ze kunt verwijderen. Enkele dagen later kwam de zeilmaker de zeilen ophalen. Door het intensieve gebruik zijn er diverse slijtplekjes ontstaan die hersteld moeten worden. Ook hadden wij problemen met de uiteinden van zeillatten. Met enige regelmaat kwam, bij het ontreven van het grootzeil, de running backstay vast te zitten tussen het uiteinde van het zeil en de zeillat. Behalve dat dit ergerlijk is en veel tijd kost, is het ook niet goed voor de levensduur van het zeil. In overleg met de zeilmaker worden de zeillathoesjes beter afgewerkt tot aan het achterlijk en worden er bescherm hoesjes aangebracht over de uiteinden van de zeillatten. We zijn benieuwd. Bij de yankee hebben we het probleem dat het achterlijk begint te vibreren als er meer wind opsteekt. Dit is een zeer irritant geluid, kost ons volgens mij ook snelheid en beperkt de levensduur van het zeil. De oorzaak van dit probleem hadden we al snel gevonden.

Zeilen verwijderen.

Het achterlijk is voorzien van een trimlijn, die via de top van het zeil bij het voorlijk naar beneden komt.

Vijko acht het roer van zijn Canace.

Zo kun je dus aan de onderzijde van het voorlijk de spanning op deze lijn meer of minder maken, waardoor het vibreren van het achterlijk wordt tegengegaan. Wat blijkt, in plaats van een rekvrije dyneemalijn is hier een nylonlijn aangebracht waar rek in zit. Op het moment dus dat de wind wat toeneemt, rekt de nylon lijn dus uit, waardoor er ruimte ontstaat in het achterlijk om te gaan vibreren. Het vervangen van de nylonlijn door een dyneemalijn moet dit probleem dus oplossen. Over een paar weken zijn de zeilen gereed en kunnen we ze weer terugplaatsen. Eén van onze vrienden gaat terug naar huis en zijn vrouw in Finland. Hij was een week voor de Lock Down in Nieuw-Zeeland aangekomen. Door de Lock Down kon zijn vrouw echter niet meer overkomen. We hebben hem geholpen om de boot over te varen naar de jachthaven, waar deze op de kant wordt gezet, totdat ze weer terug kunnen komen.

Er ligt zo veel drijfhout dat de mensen erop kunnen staan.

Onderweg regende het volop, een hele natte bedoening dus. De gehele dag bleef het regenen. En dan gebeurt het onverwachte. Terwijl wij gezamenlijk met Wijnand en Marlies mosselen zitten te eten, begint het ’s-avonds steeds harder te regenen. Later blijkt dat er binnen 10 uur tijd 220 mm regen is gevallen en in 24 uur tijd zelfs 300 mm. Na het eten spelen we een spelletje klaverjassen. Tijdens het spelletje horen we met enige regelmaat dat er iets tegen de romp van de Ikinoo aan botst. We besteden er verder geen aandacht aan. Zelfs als onze gasten teruggaan naar hun boot hebben wij nog niet door hoe ernstig het is. Later hoorde wij van hen, dat ze de grootst mogelijke moeite moesten doen om bij hun boot te komen.

De loopbrug over de rivier heeft 2 meter onder water gestaan.

De normaal rustige rivier was één grote kolkende massa geworden met hele boomstammen die meegevoerd werden. Pas de volgende ochtend werd voor ons duidelijk wat er afgelopen nacht was voorgevallen. Veel boten waren de gehele nacht bezig geweest om boomstammen van hun romp af te houden. Op de rivier waren verschillende boeien verdwenen en het water is bruin. Ook nu nog drijft er nog volop hout, plastic, tuinmeubels, complete palmbomen en allerlei andere zaken door de rivier. Aan de andere kant van onze steiger heeft zich een grote hoeveelheid hout opgestapeld. Bij het lostrekken met een bootje, lopen de hulpverleners gewoon over het drijvende pakket hout heen. We proberen zo veel mogelijk plastic te verzamelen en doen dit in vuilniszakken. Een aantal grote takken wordt uit het water gehaald. Als het getijde keert en het weer opkomend water wordt, lukt het de hulpverleners om de meest grote bomen weg te slepen naar veiliger water waar het de boten die kan beschadigen.

De waterval is nu één kolkende massa water.

Zelfs dagen later is er nog volop drijfhout in de rivier aanwezig. Aan het einde van de ochtend, besloot ik om samen met vrienden naar de Whangarei Watervallen toe te gaan om te kijken hoe heftig het is en is geweest. We krijgen een lift naar boven, zodat we alleen maar naar beneden behoeven te lopen. Bij aankomst was de parkeerplaats boven bij de waterval helemaal vol. Veel mensen hadden hetzelfde plan. Het water komt met veel geweld aan, de wandelbrug over het water is maar net zichtbaar en nu afgesloten. De brug heeft volledig onder water gestaan. Aan de sporen te zien heeft het water zeker twee meter hoger gestaan. Als we het pad naar beneden toe aflopen, hebben we een mooi zicht op de waterval. Er komt heel veel water met geweld naar beneden. Beneden aangekomen zien we de ravage die het water heeft aangericht. Vele jonge bomen zijn afgebroken en meegevoerd.

Jonge boompjes hebben het watergeweld niet overleeft.

Hele bomen zijn los gerukt. Het wandelpad langs de rivier heeft zeker twee meter onder water gestaan. Delen van het pad zijn weggeslagen. Als we de rivier verder volgen, komen we bij een asfaltweg weg aan, die volledig onder water heeft gestaan. Overal zie je de aangerichte schade. Terug bij de Ikinoo, zie ik op het nieuws dat het iets verderop gelegen tankstation volledig onder water heeft gestaan. Er was een complete rivier ontstaan, waardoor er meter water door het tankstation heen liep. Twee weken later waren de sporen hiervan nog steeds goed zichtbaar. Later blijkt dat de schade nog veel groter is, bijvoorbeeld alle wandelpaden in de omgeving moesten worden afgesloten. In de heuvels hadden zich diverse grote aardverschuivingen voorgedaan, die bijna alle wandelpaden ontoegankelijk hebben gemaakt. Vele huizen hebben onder water gestaan en vele wegen zijn voor een periode afgesloten. Dit gaat nog wel even duren voordat alle schade is hersteld.

Een impressie van de schade, de getoonde wegen hebben volledig onder water gestaan

In de tweede helft van juli was er, op een zondag middag, een afscheidsfeestje georganiseerd voor alle Nederlandse en Belgische boten.

Meer dan voldoende eten en alles is even lekker.

Een aantal mensen gaat namelijk voor eind juli, voor onbepaalde tijd, terug naar Nederland of gaan half augustus alsnog vertrekken voor een zeiltocht richting Zuid-Afrika. De mensen die naar Nederland vertrekken gokken erop dat, ergens in april 2021, de grenzen weer open zijn en dat ze dus terug kunnen naar hun boot. Dit is echter helemaal niet zeker. Het oude vertrouwde recept van iedereen maakt wat te eten klaar en we delen het, blijkt ook nu weer uitstekend te werken. Dit keer heeft wel bijna iedereen vlees meegenomen voor op de barbecue.

Groepsfoto van de Nederlanders en de Belgen.

Het werd een hele leuke en gezellige middag met als hoogtepunt de mededeling van Roos van de Vagebond, dat zij in verwachting is van haar eerste kindje. Eind december is zij uitgerekend. Helaas gaan ook zij voor onbepaalde tijd terug naar Nederland. Als ze terug zijn varen ze dus verder met z’n drieën en natuurlijk de poes Bo. Op maandag is Sonja nar de kapper gegaan. Ze is het lange haar meer dan zat en wil alles eraf laten knippen. Dat zal wel even wennen worden. Toen wij vertrokken uit Nederland had Sonja ook kort haar. Dit heeft ze echter de afgelopen vier jaar laten groeien. Het resultaat mag er wezen, ze ziet er jaren jonger uit en staat haar wel pittig.

Gezelligheid kent geen tijd.

De rest van de maand brengen we door het huishoudelijke klusjes, waaronder het vervangen van de voetpomp in de keuken. Deze had de brui eraan gegeven, pompen hielp niet meer, er kwam gewoon geen water meer uit het kraantje. Bij het demonteren kwam ik er ook achter dat het pompje al een tijdje aan het lekken was. De gehele houten vloer was doornat. Gelukkig is dit soort pompjes over de gehele wereld te koop. Het vervangen was dus na één dagje klussen al geregeld. Ook hebben we regelmatig bezoek van vrienden, soms eten ze met ons mee, andere keren komen ze alleen op de borrel.

Peddels de bootpoes.

Tijdens één van de bezoekjes hadden onze vrienden Niels en Bibi hun poes Peddels meegenomen. Zodra ze binnen was, werd de gehele boot onderzocht. Al na korte tijd voelde ze zich thuis en ging lekker in een hoekje liggen slapen. Bij één van onze gesprekken kwamen we tot de conclusie dat de tijd, in Nieuw-Zeeland, nu wel heel snel gaat. Veel mensen zullen dit misschien wel herkennen. Als kind zijnde is het leven één grote ontdekkingsreis en lijkt de tijd heel langzaam te gaan, vakanties duurden eeuwig, maar de dagen op school ook. Je doet zo veel nieuwe indrukken op, doet nog zo veel dingen voor de eerste keer, je moet nog zo veel leren en ervaren, het leven lacht je toe. Dan, als je ouder wordt, veranderd er iets, de tijd lijkt steeds sneller te gaan. De eerste twintig jaar van je leven leken wel een eeuwigheid. Van twintig naar dertig jaar gaat al wat sneller, je bent bezig iets voor jezelf op te bouwen, een carrière, een gezin, een plekje voor jezelf. Van vijftig naar zestig jaar is echter zo voorbij. Als wij onderweg zijn, met onze Ikinoo, is elke dag er één met nieuwe indrukken, nieuwe mensen, nieuwe culturen, een andere ankerplek, een dag op zee, je bent weer op ontdekkingsreis, de dagen lijken wel weer veel langer. Nu we echter, door de Corona pandemie, vastliggen in Nieuw-Zeeland, gaat de tijd weer steeds sneller. Je doet veel van hetzelfde en doet helaas minder vaak nieuwe indrukken op. Dit jaar worden we allebei al vijfenzestig jaar. Ik leerde Sonja kennen op haar tweeënveertigste verjaardag, waar is die tijd gebleven. Zo waren we deze maand dus ook al vier jaar onderweg, het vertrek staat in ons geheugen als de dag van gisteren. Maar zoals een wijs man eens heeft gezegd, het is niet de tijd die voorbijgaat, het zijn wij die voorbijgaan. Ook als wij er niet meer zijn, is vadertje tijd nog steeds aanwezig.