Colombia deel 1

Dit is het verslag van de eerste van drie reizen die we in Colombia hebben gepland. Deze eerste reis gaat naar het bergplaatsje Minca. Dit plaatsje ligt, met een auto, op ongeveer 45 minuten rijden van Santa Marta op een hoogte van ca. 600 m.

De natuur in de bergen is prachtig om te zien

Het plaatsje is bij backpackers vooral bekend vanwege de mooie natuur, de vele watervallen, de mooie wandelingen en de vele goedkope onderkomens en restaurants. We hebben met z’n zessen, via Internet, een hostel geboekt. Kelly, de dame bij de receptie van de jachthaven, heeft voor ons een taxi gereserveerd, die ons om 09:00 uur komt afhalen. Als wij ’s-morgens buiten het hek van de jachthaven staan te wachten, komen er twee taxi’s aanrijden. Blijkbaar is het niet helemaal goed begrepen of heeft dit taxibedrijf geen taxi waarmee we met z’n zessen gezamenlijk vervoerd kunnen worden. Zodra de beide taxi’s vertrekken zijn we elkaar binnen een paar minuten kwijt. Onze taxichauffeur rijdt namelijk alsof hij Max Verstappen zelf is. Pas als we het plaatsje Minca binnen rijden stopt de dollemansrit. In Minca is het druk, heel druk zelfs. Er rijden hier veel lichte motoren en brommers die dienstdoen als taxi. Je geeft op waar je naar toe wilt, spreekt een prijs af en stapt achterop. Zo kunnen ze je overal naar toe rijden. Wij hebben er deze reis geen gebruik van gemaakt. De weg vanaf het plaatsje Minca naar ons hostel, El Eden, is onverhard en zit vol met kuilen en bulten. Ons hostel ligt verder omhoog de bergen in op een hoogte van ca 800 m. De weg is op sommige punten zo steil dat we eenmaal moeten uitstappen omdat we met z’n drieën de auto verder omhoog moeten duwen aangezien de motor de steile helling niet trekt. Zodra we zijn aangekomen bij ons hostel, blijkt dat we een zeer steil bergpaadje met traptreden omhoog moeten lopen voordat we bij het hostel zelf zijn. De dames zijn er nog niet.

Het paadje naar de waterval toe

Achteraf blijkt dat hun chauffeur een stuk rustiger reed. Als we goed kijken zien we dat er een tweede paadje naar de weg loopt, welke minder stijl is. Zo kan Sonja ook naar boven lopen, zonder dat ze keer op keer moet rusten. Nadat we allemaal boven zijn aangekomen, is het eerste wat opvalt de temperatuur en de luchtvochtigheid. De temperatuur is lager dan in Santa Marta, zo’n 24°C, waarbij we echter wel een zeer hoge luchtvochtigheid hebben. Wel een stuk aangenamer dan in Santa Marta. Zodra we hebben kennis gemaakt met de eigenaren en onze kamers hebben betrokken, besluiten we de middag te gebruiken voor een wandeling naar Pozo Azul, een mooie waterval waar je tevens kunt zwemmen.

De Pozo Azul waterval met het meertje waarin we hebben gezwommen

Sonja blijft achter in het hostel omdat de wandelingen voor haar te zwaar zijn. Naar beneden gaat wel maar naar boven is het te ver en te veel. Vanaf het hostel is het circa 2 km bergopwaarts tot aan de waterval. De wandeling is eenvoudig en gaat over een onverharde weg. Alleen de laatste paar honderd meter volgen we een smal paadje. Het is warm en we zweten als een otter. Eenmaal aangekomen bij de waterval zijn we dan ook binnen de kortste keren uit de kleren en liggen we in het koele water. Dit is weer eens wat anders dan het warme zeewater van 29°. Nadat we hebben gezwommen en ons weer hebben aangekleed, lopen we terug. Onderweg zien we bij een afslag een bordje staan met een verwijzing naar een plek waar je wat zou kunnen drinken.

Het huisje waar we genoten van een sapje en de rust

We besluiten deze afslag te nemen en te zien waar deze weg ons naartoe voert. Als de weg stopt en overgaat in een bergpaadje, staat er een boordje dat het nog maar een paar minuten lopen is. Het paadje komt langs een huisje waar een vrouw uit Bogota alleen woont. Ze is heel creatief en maakt van natuurlijke materialen van alle soorten voorwerpen, waaronder oorbellen. Op de vraag of dat we wat kunnen drinken, wordt bevestigend geantwoord. Vijf minuten later staan er vijf glazen vers uitgeperst sap voor ons op tafel. We genieten een tijdje van de rust en van ons drinken. Na te hebben betaald lopen we terug naar ons hostel. Hier rusten we wat uit in de aanwezige hangmatten.

Barbecueën, Diederik en ik delen samen een schotel 

Voor het diner lopen we, met z’n zessen, vanaf het hostel nog wat verder naar beneden. Dit was ook voor Sonja goed te doen. Hier staat langs de weg een eenvoudig grilrestaurant, Asedero Camarita, waar vooral kip en vlees op de barbecue wordt bereid. Het eten is eenvoudig maar smaakt voortreffelijk. Bij het afrekenen was er opnieuw een verrassing, met z’n tweeën hebben we voor Pso 30.000 gegeten (€ 8,50). Om terug te komen, vragen we aan een van de gasten die een auto heeft, of dat hij Sonja en mij wil terugbrengen naar het begin van het bergpaadje naar het hostel. Hij vindt het geen enkel probleem en zo staan we vijf minuten later met z’n tweeën onder aan het paadje te wachten op de anderen. De eerste dag is voorbij, een dag met heel veel nieuwe indrukken.

Onze vriend Wijnand, onderweg over het steile pad naar de waterval

De volgende morgen krijgen we een eenvoudig ontbijt met fruit, een sapje, koffie, thee, gebakken eieren en jam. Een goede start van de dag. Vandaag maken we een iets grotere wandeling naar de Cascades de Marinka 1, heen en terug bijna 12 km lopen. Sonja blijft opnieuw achter met haar IPad zodat ze in ieder geval via Netflix haar serie kan kijken. De route is een beetje hetzelfde als gisteren, je loopt over een onverharde weg, waarbij de laatste paar honderd meter een paadje wordt gevolgd tot bij de waterval. Bij het begin van het paadje staat een partytent, waar de chauffeurs van de lichte motoren gezamenlijk wachten op klandizie.

Douchen onder de waterval

Tot hier kun je dus worden gebracht, iets wat best wel veel mensen doen. Aan het einde van het paadje staat een restaurantje waar je moet betalen om naar de watervallen te kunnen afdalen. Het water is heerlijk en je kunt hier onder de waterval gaan zitten, heerlijk om even af te koelen. Als we ons hebben aangekleed, begint het te druppelen. We lopen snel naar het restaurantje om te schuilen. Aangezien het er voorlopig niet naar uitziet dat de regen stopt, besluiten we hier wat te eten en te drinken.  Zodra het ergste voorbij is, trekken we de regenkleding aan en gaan we op pad. We zien mensen zich ook uitkleden, waarbij ze alleen hun zwemkleding aanhouden, en zo door de regen lopen. Het is er warm genoeg voor. Zo wandelen we gezamenlijk naar beneden.

Het regent pijpenstelen

Op de heenweg waren we een klein riviertje overgestoken door van kei naar kei te lopen. Door de regenval zijn de keien echter niet meer zichtbaar. Na wat overleg komen we tot een simpele oplossing, aangezien we toch al nat zijn lopen we met onze schoenen door de rivier. Zo lopen we met natte voeten verder naar beneden. Eenmaal aangekomen in het plaatsje Minca, drinken we koffie en thee en kopen we twee flessen rode wijn en een grote gegrilde kip. Heerlijk voor bij de borrel. Bij het hostel aangekomen kleden we ons snel om. Alle natte kleding wordt opgehangen zodat deze kan drogen. We borrelen met bier, wijn en gegrilde kip en rusten uit in de hangmatten.

Even uitrusten na een vermoeiende dag

Hoe slecht is het leven voor ons. ’s-Avonds dalen we weer af naar de weg, waarbij onze keus dit keer is gevallen op een restaurantje dat pizza’s serveert. Dit restaurantje is direct tegenover de start van het bergpaadje. De keuze is hierop gevallen zodat Sonja niet naar boven of beneden behoeft te lopen. Nadat we allemaal wat te drinken hebben gekregen, is het wachten op de pizza’s. We hadden er drie besteld omdat de pizza’s, volgens het meisje van de bediening, nogal groot zijn. Zo kunnen we de drie verschillende pizza’s met elkaar delen. We zijn blij dat we dit gedaan hebben, de pizza’s zijn namelijk niet te eten, de bodem is niet gaar en de ingrediënten zijn ver te zoeken. Toen nog maar wat tosti’s besteld, wat kan daar nu in hemelsnaam fout mee gaan. Ook deze zijn van een veel mindere kwaliteit. Jammer, de bediening is leuk en aardig, het eten echter verdient geen voldoende.

De start van een prachtige wandeling

Terug in het hostel hebben we de tweede fles wijn opengetrokken en speelde we een spelletje klaverjas. Iedereen lag op tijd op bed. Nadat we de volgende morgen hebben afgerekend met het hostel, Pso 277.000 (€ 78,00) per koppel voor 2 nachten met ontbijt, dalen we af naar de weg voor de taxi. Dit keer hebben we echter een taxi besteld waarmee we wel gezamenlijk naar Santa Marta kunnen terugrijden. Zo zijn we voor Pso 27.000 per koppel (€ 7,50) terug bij onze boten. De eerste van drie reizen is hiermee ten einde. Dit was een korte reis, echter wel één die ons inzicht heeft gegeven in het prijsniveau van het land, de manier van reizen, de vriendelijke mensen en de prachtige natuur. We verheugen ons op de volgende reis.