Genootschapseilanden deel 1

We verlaten vandaag Fakarava voor de overtocht naar Tahiti. Een tochtje van 245 nm waarover we twee dagen denken te doen. Tahiti behoort samen met Moorea, Huahine, Bora Bora en nog een aantal andere eilandjes tot de Genootschapseilanden. De meeste van deze eilanden willen wij de komende weken gaan bezoeken, maar daarover later meer. Omdat er in de noord pas een flinke stroming kan staan, 6 knopen bij rustig weer en zelfs meer als er over een langere periode veel wind staat, is het zaak op het juiste tijdstip er doorheen te varen.

De getijdengrafiek van de Noord pas van Fakarava, d.d. 18 juni 2019

De meeste zeilers kiezen hiervoor het moment van doodtij, dus als eb en vloed in elkaar overgaan. De stroming is dan minimaal. Vandaag is dat tijdstip om 10:30 uur. Om 09:00 uur halen we het anker op en zetten koers richting de pas. De weersvoorspelling geeft aan dat we 20-25 kn wind gaan krijgen. Zodra we uit het veld van boten zijn, neemt de wind echter toe naar 30-35 kn, kortstondig zelfs even 40 kn. We draaien de kotterfok eruit en zeilen zo rustig richting de pas. Ik stuur zelf zodat ik optimaal gebruik kan maken van de wind en de stroming in de pas.

Niet echt een soepele landing, nu nog even je evenwicht vinden.

De doorgang van de pas gaat voorspoedig. Voorbij de pas, dus als we weer op open zee zijn, neemt de hoogte van de golven snel toe. De eerste uren blijft de wind 30-35 kn, daarna neemt deze geleidelijk af naar 20-25 kn. Zo zeilen we rustig op de kotterfok met de windvaan richting Tahiti. De nacht verloopt verder rustig. Ook ’s-morgens, als ik om 09:00 uur wakker wordt, staat er nog steeds 20-25 kn wind. Dit schiet lekker op. In de loop van de dag neemt de wind echter af. Dit was voorspeld. Wat echter niet voorspeld was, was het feit dat de wind afnam tot 5-10 kn. Aan het einde van de middag krijgen we bezoek van een vogel die vermoeid is. Een tijd lang balanceert hij op de zeerailing. Dan stapt hij eraf en land op het dek. Hier vindt hij een rustig plekje en valt na verloop van tijd in slaap. De gehele nacht blijft hij daar rustig zitten. Bij het opkomen van de zon nemen we weer afscheidt van deze mooie vogel. Gedurende de nacht draait de wind zodat uiteindelijk onze koers niet meer is te bezeilen. We moeten opkruisen in een zee waarvan de golven nog niet weten dat de windrichting is gewijzigd. Op mijn beeldscherm zie ik dat we met drie boten dezelfde koers varen.

Eindelijk heeft hij zijn evenwicht gevonden, even later zat hij op het dek.

Eenieder houdt de anderen in de gaten zodat we elkaar niet in de weg zitten bij het opkruisen. Uiteindelijk starten we de motor omdat we haast geen voortgang meer maken. Vroeg in de ochtend, het is nog donker, stopt de motor er geheel mee. Zouden we opnieuw diesel problemen hebben. Ik roep een Italiaanse boot op waarmee we op ramkoers liggen. Ik kan niet meer manoeuvreren omdat er ook geen wind is. De schipper van het Italiaanse zeiljacht vraagt ons of dat we hulp nodig hebben. Ik meld hem dat we het probleem kennen en dat we het zelf gaan oplossen. Hij meldt ons terug dat hij bij ons in de buurt blijft totdat het probleem is opgelost. Als het niet is op te lossen, kan hij ons naar een Marina op Tahiti slepen.

Onze eerste kennismaking met Tahiti

Direct begin ik met het luik van de dieseltank open te maken. Het aanzuigpijpje zit inderdaad verstopt. Als ik deze heb schoon gemaakt en al het andere vuil op het aanzuigpunt heb verwijderd, starten we de motor. Hij loopt direct weer goed. Snel maak ik het luik weer dicht. Om 05:30 uur meld ik aan de Italiaanse zeilboot dat de problemen zijn verholpen en bedank heb voor het feit dat hij bij ons is gebleven. Zo zetten we ieder onze reis weer voort. Tijd om nog even wat slaap in te halen. Enige tijd later word ik wakker van het feit dat de motor ineens een ander geluid begint te maken. Als ik buiten kom zie ik dat er witte rook uit de uitlaat komt. Dit is geen goed teken, de motor blijft echter wel goed draaien. Hopelijk blijft hij het doen tot bij de ankerplaats bij Pointe Venus, in het noorden van Tahiti.

Onze ankerplaats bij Pointe Venus met op de achtergrond de New Nexus en

 op de voorgrond de Ocean Goose

In de loop van de middag naderen we deze ankerplaats. We zien de Ocean Goose en de New Nexus al liggen, dat wordt dus een gezellig weerzien na zes weken. Niet veel later ligt ons anker in de grond. Tijd voor een anker biertje met Wijnand en Marlies. Na nog wat te hebben gegeten, zijn we niet al te laat ons bed in gedoken. De volgende morgen zijn we naar het plaatsje Mahina gelopen voor het doen van boodschappen. Voor het eerst in maanden hebben we weer de beschikking over gewone supermarkten waar je weer alles kunt kopen. De prijzen liegen er echter niet om, alles is hier 2 tot 3 keer zo duur dan in Nederland, behalve stokbrood, vlees en alles wat uit de vriezer komt. De prijs voor een hele normale fles rode wijn ligt al snel op 16-25 Euro. Een pakje van 20 theezakjes is al gauw 4-5 Euro. Dat wordt dus een beetje rustig aandoen de komende tijd. Om weer verbonden te zijn met Internet, kopen we een simkaartje met 2 Gb data, kunnen we weer even vooruit. Bij het instappen in de dinghy vanaf het strand, gaat het dit keer helemaal fout. Normaal kijken we naar het golfpatroon en kiezen de meest rustige periode. Ergens hebben we een inschattingsfout gemaakt met als resultaat dat Sonja in het water lag, nadat ze van de boot was afgespoeld en dat de boot zelf half vol water stond. Gelukkig waren de meest belangrijke zaken opgeborgen in een waterdichte zak. Alleen onze kleren waren door en door nat.

Onder het zonnescherm droog en heel erg gezellig

Volgende keer toch maar in ons zwembroek naar de kant, met onze kleren in de waterdichte zak. ’s-Avonds zaten we met z’n allen op het strand bij Pointe Venus. Daar hebben ze picknick tafels met banken neergezet. Wij hadden voor de zekerheid een grote zonnetent meegenomen. Deze plaatsten we over de tafel heen. Maar goed dat we dit hadden gedaan, want onder het eten begon het te regenen. Zo zaten wij met z’n zevenen heerlijk droog. Iedereen had wat te eten en te drinken meegenomen. De New Nexus had verse sushi gemaakt en de Ocean Goose gado gado. De avond kon niet meer stuk. In het donker voeren we terug naar de boten, ervoor oplettend dat we niet op het rif voeren met onze dinghy. De volgende dag werd het tijd om de motor eens uit elkaar te nemen. Op Internet had ik opgezocht hoe je de kleppen van een dieselmotor moest instellen. Via wat instructiefilmpjes op YouTube en de service boeken van de Yanmar 4JH2E motor, kwam ik te weten hoe dit gedaan moest worden. Alle gereedschappen hiervoor hebben we aan boord. Met de gemaakte aantekeningen zijn we aan de slag gegaan. Na enig zoekwerk en wat uitproberen, kwam ik erachter hoe de instructies bedoeld waren. De kap boven de kleppen kon, na het verwijderen van 3 bouten, gemakkelijk verwijderd worden. Tot mijn schrik zag ik dat de stangetjes, boven de uitlaatklep van cilinder 1 en de inlaatklep van cilinder 2, niet meer op hun plaats zaten. De bovenkant was beschadigd. Dit was hetzelfde probleem als dat we in Hiva Oa hadden ontdekt. Blijkbaar was de oorzaak van het ontstaan van dit probleem niet weggenomen. Hier viel niets meer aan af te stellen. Wel heb ik de andere kleppen nagekeken en daar waar nodig iets versteld. De kap er weer opgedaan en hopen dat de motor het uithoudt totdat we een plek hebben bereikt waar ze dit kunnen repareren. Een dag later vertrok de New Nexus naar Moorea.

Onze ankerplek voor vijf dagen, nu verlaten omdat alle drie de Nederlandse boten zijn vertrokken.

De Ocean Goose bleef echter bij ons om te zien of dat ze behulpzaam konden zijn. Samen met Wijnand ben ik op onderzoek gegaan naar een bedrijf dan wel een monteur die ons zou kunnen helpen. Met de dinghy voeren we naar een plek waarvan wij dachten dat het een grote jachthaven was. Het bleek echter een klein jachthaventje te zijn, alleen bedoeld voor militairen en hun gezinnen. Ze verwezen ons door naar een plaats waar we meer mogelijkheden zouden hebben om iets te vinden. Zo kwamen we met de dinghy, na 5 nm te hebben gevaren, aan in het industriegebied van Papeete. Hier vonden we een Yanmar servicestation. Dominique, de monteur die hier werkt, kon ons wel verder helpen. Hij wilde echter wel dat we met de boot naar één van de twee jachthavens zouden komen, omdat het anders onwerkbaar was. Op en neer varen met de dinghy zag hij in zijn geheel niet zitten. Zo voeren we weer terug naar onze zeilboten.

We hebben de beide jachten met vier lijnen met elkaar verbonden.

Tijd om op adem te komen.

Op hoop van zegen gingen we de volgende dag gezamenlijk anker op om naar de ankerplaats bij Marina Taina te varen. Rustig voeren we richting Papeete. Al na een half uurtje begon de motor een ander geluid te maken en veranderde de rook uit de uitlaat van wit naar zwart, echt geen goed teken. Eenmaal bij de ingang van de haven melde wij ons, via VHF-kanaal 12, bij Port Controle. We moesten even wachten omdat er een veerboot naar buiten kwam. Zodra deze voorbij was konden wij naar binnen varen. Wel moesten wij ons opnieuw melden als we vijf minuten vanaf het vliegveld waren.

Er is weer rust aan boord, ik heb even niets te doen na een hectisch half uur.

Wijnand heeft nu de controle over beide jachten.

Sonja zat beneden bij de navigatiehoek om mij instructies te geven bij de smalle doorvaart in het rif. Bij het vliegveld aangekomen moesten we opnieuw even wachten voor een vliegtuig welke op de startbaan stond. Zodra deze in de lucht was kregen we toestemming verder te varen. Het geluid van de motor was ondertussen onheilspellend geworden. Toen was het moment daar, het geluid werd nog harder, meer zwarte rook, de motor reageerde niet meer op de gashendel, de oliedruk zakte weg, het oliedruk alarm ging af en toen stopte de motor er geheel mee. Precies in het smalste stuk van de passage door het rif. Via VHF-kanaal 16 riepen we de Ocean Goose op die achter ons voer. Deze kwam langszij zodat we de boten aan elkaar konden verbinden met vier lijnen. Zo nam de Ocean Goose ons op sleeptouw. Contact met de dichtstbijzijnde jachthaven, die in Papeete, leerde ons al snel dat het daar vol was en dat zij ons niet konden of niet wilde helpen.

Voor anker vlak bij de Marina Taina, die zie je op de achtergrond.

Tijd om in actie te komen voor een ligplaats.

Contact met de Marina Taina leverde hetzelfde resultaat op. We besloten daarom maar door te varen naar de laatste Marina. Daar aangekomen hebben we de beide boten voor anker gelegd. Met de dinghy zijn Marlies en ik naar de jachthaven gevaren en naar de havenmeester gelopen. Nadat we hem hadden uitgelegd dat de motor het niet meer deed, dat ik zonder motor ook niet kan ankeren, dat we op verzoek van Dominique hiernaartoe waren komen varen, liep hij naar buiten. Blijkbaar heeft hij Dominique gebeld want we kregen een plek aan de steiger. Hij melde ons dat er binnen een half uur een bootje zou langskomen om ons naar binnen te slepen. Zodra we terug waren op onze boten was het bootje er inderdaad. De Ocean Goose nam ons opnieuw op sleeptouw tot aan de ingang van de jachthaven. Daar gooiden we de vier lijnen los en werd de sleep overgenomen door het bootje van de Marina. Heel professioneel sleepte ze ons naar binnen en draaide ze de Ikinoo zo dat hij met de kont naar de steiger lag. Binnen een half uur lagen we netjes afgemeerd. De havenmeester kwam direct met de melding dat hij Dominique al had gesproken en dat deze de volgende dag ons zou komen opzoeken voor een diagnose. Voor ons tijd om een biertje te nemen.

De kop van de motor met de bijbehorende warmtewisselaar en de luchtinlaat.

Al bij de eerste controle trof Dominique reeds sporen van water aan

’s-Avonds zijn we samen met Wijnand en Marlies pizza wezen eten als dank voor hun hulp, zonder hen was deze tocht een echte catastrofe geworden. Nu hadden we rust en konden we op zoek naar een definitieve oplossing voor ons motorprobleem. De volgende morgen stond Dominique tezamen met een collega bij ons op de steiger. De vraag was, kon de motor worden gerepareerd of moesten we een nieuwe motor bestellen. Al snel hadden ze de motor uit elkaar en lagen de meest belangrijke onderdelen op de steiger. Volgens Dominique was er water in de cilinders gekomen, hij vond hiervan in ieder geval sporen. Voor de rest was de motor nog prima, dus een nieuwe motor was niet nodig, de motor kon worden gerepareerd. Alle onderdelen die op de steiger lagen namen ze mee naar de werkplaats. Ik maakte met hem de afspraak dat ik de volgende ochtend om 10:00 uur bij hem in de werkplaats zou zijn.

De rest van de onderdelen verzameld in een plastic bak.

Dat gaf hem even de tijd om alles te demonteren en te onderzoeken. Toen ik de volgende ochtend in zijn werkplaats kwam lag alles uit elkaar. Het bleek dat de behuizing waarin de warmtewisselaar is gemonteerd aan de binnenzijde een scheurtje had opgelopen waardoor er water bij de kleppen kon komen. Zodra je één van de kleppen naar buiten bewoog zag je inderdaad kleine druppeltjes water zitten. Per email zou hij ons de lijst sturen van de benodigde onderdelen zodat we op zoek konden naar een leverancier. Hier op Tahiti hebben ze niet alle onderdelen plus het is hier vier keer zo duur is. Gelukkig hebben we ook leuke dingen in het verschiet. Via vrienden hadden we gehoord dat er de komende twee weken een danscompetitie was in Papeete. Via Internet hadden we twee kaartjes kunnen kopen voor de openingsavond. We gingen met vier koppels naar deze avond. Eenieder ging op eigen gelegenheid naar het stadion.

Prachtige dansen met schitterende kleding er goede muziek

Voorafgaande aan deze avond vonden we een echt Italiaans restaurant waar we ons tegoed hebben gedaan aan een prachtig stuk vlees, iets wat zeker maanden geleden was dat wij dat voor het laatst hadden gegeten. De danscompetitie begon met het openingsritueel, dat duurde bijna twee uur en was ronduit saai. Daarna pas begon de wedstrijd. Voor deze avond stonden er twee dansgroepen en twee koren op het programma. Elke dansgroep bracht een dans met een verhaal van ongeveer 50 minuten. De koren gaven een optreden van ongeveer 20 minuten. Het was één groot spektakel met life muziek en prachtige kleding en dansen. ’s-Avonds om 23:30 uur was het einde. We hadden vijfeneenhalf uur op twee plastic stoeltjes gezeten, maar het tweede deel was zeker de moeite waard. Het vervolg op onze defecte motor leest u in het volgende verhaal.