Een ongeluk komt zelden alleen

De natuur in New Zealand blijft ons verbazen.

Een ongeluk komt zelden alleen, luidt een oud Nederlands spreekwoord. Dat is wat wij deze maand hebben mogen ervaren, op alle fronten liep er wat fout. Een maand dus om gauw te vergeten maar aan de andere kant ook een maand met onbeschrijfelijke indrukken. Toch willen wij jullie het verhaal niet onthouden, want tenslotte gaat het zeilersleven niet altijd over rozen. Zoals in het vorige verslag beschreven, waren wij, door omstandigheden buiten onze beïnvloedingsfeer om, illegaal in Nieuw-Zeeland. Om hieruit te geraken zijn wij een procedure gestart die hier bekend staat als Request 61. Toen deze uiteindelijk was ingediend, kregen wij ommegaand een email met de melding dat zich binnen 24 uur iemand zou melden om met ons de betaling telefonisch te regelen. Wij mochten niets per email versturen, alles zou telefonisch afgehandeld worden. Ruim een week later kregen wij een email met de vraag waarom wij nog niet hadden betaald, uitzetting dreigde. Direct ben ik naar een immigratie official gelopen en heb hem de e-mails laten lezen.

Het terras van ons huisje in Russel.

Hij belde, via een speciaal nummer, met het hoofdkantoor en binnen 5 minuten kregen wij een email bericht met andere instructies. Een dag later werden wij gebeld door een norse vrouw en konden we de betaling regelen. We zijn weer legaal in Nieuw-Zeeland, tenminste, we hebben een tijdelijk visum voor twee maanden. Direct heb ik de procedure opgestart om een bezoekersvisum te verkrijgen tot eind juni 2022. Daar bleek weer een nieuwe vraag bij te zitten, we moesten aantonen dat wij de eigenaren van de Ikinoo zijn en dat deze WA is verzekerd. Gelukkig was dit snel geregeld. Na opnieuw te hebben betaald, kregen wij twee weken later ons visum geldig tot eind juni 2022. Een hele geruststelling, je moet er niet aan denken dat je wordt uitgezet en de Ikinoo voor onbepaalde tijd onbeheerd moet achterlaten. Een heugelijk moment was mijn verjaardag, op 16 november werd ik 66 jaar, tijd dus om iets leuks te gaan doen. We hadden een vakantiehuisje gehuurd net buiten het plaatsje Russel. Voor de historici onder ons, het plaatsje Russel was in het verleden de eerste hoofdstad van Nieuw-Zeeland.

Deze auto kwamen we onderweg tegen, helaas wilde hij niet
ruilen met onze auto. jammer gemiste kans.

Het plaatsje is gelegen in de Bay of Islands en is gesticht door de eerste Europeanen die hier aan land kwamen en zich hier vestigden voor de handel en de walvisjacht. Het huisje was boven verwachtingen, een ruime woonkamer met keuken, een slaapkamer, een badkamer en een groot terras. ’s-Avonds hebben we heerlijk op het terras geborreld met wat kleine hapjes. De volgende ochtend kregen we, in ons huisje, een ontbijt geserveerd wat werkelijk helemaal top was. Vers brood, een omelet met kruiden, jam, kaas, fruit en yoghurt, een vers sapje en als laatste een zoet baksel zo vers uit de oven. We konden het gewoon niet op, zelden zoiets gezien.  Aansluitend zijn we met een autopondje overgevaren naar het plaatsje Opua en van daaruit naar een openluchtmuseum gereden, de Waitangi Treaty Grounds. Dit is Nieuw-Zeelands meest belangrijke historische plek. Op het terrein zijn verschillende musea aanwezig en ook zijn verspreid over het terrein zelf veel historisch zaken aanwezig, waaronder de grootste oorlogskano die ooit is gebouwd. Hier kun je de geschiedenis van Nieuw-Zeeland ontdekken en beleven.

Van dit soort immens grote bomen hebben ze er drie nodig om
de oorlogskano te bouwen zoals op de volgende foto ziet. 

Op dit terrein werd in 1840 Nieuw-Zeeland gesticht. Het originele document, welke is ondertekend door een groot aantal stamoudsten, is hier in het museum aanwezig. Bij binnenkomst werd ons gevraagd of dat wij gebruik wilden maken van een gids. Dat hebben we gedaan. We bleken de enige twee gasten te zijn, waardoor we dus een privérondleiding kregen. Direct aan het begin begon de goede man te ratelen, beleeft hebben wij hem gevraagd wat langzamer en duidelijker te praten. De rondleiding was verder ronduit geweldig, overal had hij iets interessants te vertellen. Aan het einde van de rondleiding werden wij verwelkomt door een vrouw in de originele Maori klederdracht die ons uitlegde dat wij eerst officieel verwelkomt zouden worden in de Maori traditie en vervolgens mee zouden worden genomen naar het ontmoetingshuis. Daar kregen wij een welkomstwoord in de Maori-taal, welke vervolgens in het Engels werd vertaald.

Een 72 persoons oorlogskano, geheel van hout en met touw
in elkaar gezet, er komt geen spijker of schroef aan te pas.

Aansluitend vroeg men mij om ook een speech te geven, natuurlijk in het Engels. Ik heb hen daarbij verteld dat wij, net als de eerste Europeanen, van over zee zijn gekomen met ons zeiljacht de Ikinoo.  Aansluitend heb ik de schitterende natuur en de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Nieuw-Zeelanders en specifiek de Maori bewoners geroemd. De aanwezigen waren enthousiast over ons verhaal. Het vervolg bestond uit een zang- en dansvoorstelling van een half uur van 2 mannen en 2 vrouwen in originele klederdracht, met versierselen, wapens en muziekinstrumenten. Heel indrukwekkend. Omdat wij nog lang niet alles hadden gezien, maar het lopen voor Sonja zeer vermoeiend werd, hebben we besloten om de volgende dag nog een keer terug te komen om het grootste museum te bezoeken.

Een collage van foto's om jullie een indruk te geven van dit museum.

Dit was een ervaring om nooit te vergeten. Hier is tenminste nog aandacht voor de historie en wordt de cultuur van de Maori in stand gehouden, hoe anders dan in Nederland met zijn antizwartepieten demonstraties en het verwijderen van specifieke woorden zoals negerzoenen, jodenkoeken en dergelijke.

Het uitzicht vanaf ons tijdelijke huisje.

Nadat we opnieuw met het pondje waren overgevaren hebben we ’s-avonds met z’n tweeën heerlijk gebarbecued en een goede fles wijn soldaat gemaakt. De volgende dag kregen we opnieuw een zeer uitgebreid ontbijt. Zo hebben we drie heerlijke dagen doorgebracht in en rond Russel. We hadden de smaak van het reizen te pakken en maakte al snel nieuwe plannen voor een reisje naar het meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland, Cape Reinga. Om niet continu in de auto te zitten wilde hier een 5-daags reisje van maken. We hadden voldoende boodschappen gedaan en gingen vrijdag ’s-middags om twee uur op pad. Nog geen 95 km verder was de pret over.

Onze auto die ons helaas in de steek liet.

Onderweg deed de automatisch versnelling een beetje raar, hij schakelde niet terug naar een lagere versnelling en na verloop van tijd ging er een rood lampje op het dasboord branden. We stopten langs de kant van de weg en controleerde de radiateur, er bleek onvoldoende water in de radiateur te zitten. Na deze te hebben aangevuld reden we verder. Het lampje was uit, maar de versnelling bleef vreemd doen. Nog geen 5 kilometer verder brandde het lampje opnieuw. We zijn bij een tankstation gestopt. Toen ik de vuldop van de radiateur er af draaide, spoot het water eruit, het kookte. We hebben toen maar besloten de AA te bellen, dat is net zoiets als de ANWB bij ons in Nederland. Deze zou ervoor zorgdragen dat er een monteur onze kant op kwam om te bezien of dat het ter plaatse te repareren was of dat we weggesleept moesten worden. Bij het tankstation was een garage aanwezig die echter gesloten was. De eigenaar zag ons echter staan en vroeg wat er aan de hand was.

De keuken met op de achtergrond het 2-persoonsbed.

We vertelde hem het verhaal. Hij opende de motorkap en controleerde de radiateur, volgens hem was de koppakking nog goed maar was de automatische versnelling defect. Hij wenste ons veel geluk. Even later kwam de monteur die door AA was ingeschakeld. Deze stelde vast dat de kick-down kabel van de versnelling defect was en dat de motor onregelmatig op maar 3 cilinders liep. Mogelijk een bougie die defect was of een kabel van de verdeler. Ook hij zei dat de koppakking niet defect was. Hij rommelde wat in de motor en vroeg mij een proefritje te maken. Zo op het eerste oog reed de auto weer beter. Hij gaf mij nog wat instructie over het handmatig schakelen van de automatische-versnelling en wenste ons succes met de terugreis. We hadden namelijk besloten terug te rijden en de auto eerst te laten repareren alvorens verder te reizen. We waren misschien 15 km teruggereden toen het lampje opnieuw ging branden. Net op dat moment belde de monteur ons met de vraag of dat het rijden goed ging. Ik vertelde hem dat ik net weer langs de kant van de weg was gestopt. Hij zei ons niet verder te rijden om schade te voorkomen.

Onze Yurt voor drie dagen. Het gebouwtje rechts bevat de 
keuken en een complete badkamer.

Hij zou eraan komen, om ons met de bergingsauto naar Whangarei terug te brengen. Vrijdag avond om half negen stonden we weer bij de Ikinoo. We zijn maar even uit eten gegaan om onze teleurstelling een beetje te vergeten. De klap kwam echter de volgende dag, het huilen stond ons nader dan het lachen. Op maandag heb ik de auto naar een specialist voor automatische versnellingen gebracht. Deze maakte, samen met mij, een uitgebreide testrit. Hij kwam tot de conclusie dat de automatische versnelling het nog goed deed. Bij het testen van het koelwater kwam echter naar boven dat de koppakking wel degelijk kapot was. De reparatiekosten werden daardoor zo hoog dat dit de waarde van de auto oversteeg. Hij was dus Total lost, jammer maar waar. Voor de zekerheid heb ik nog een second opinion aangevraagd, deze kwam echter tot dezelfde conclusie. Het advies was dan ook, verkopen met vermelding van het gebrek, dan krijg je er in ieder geval meer voor dan dat je de auto naar de sloop brengt. Gelukkig is de auto binnen een week verkocht tegen een fractie van de aanschafprijs.

Onze hot tub met rechts de hout gestookte kachel en links de
ton met droog hout en aanmaak materiaal.

Helaas is het ons niet gegund om een mooie rondreis over het Noorder Eiland te maken. In deze periode maakten we kennis met Rik en Sanne van SY Incentive. Zij hadden toestemming gekregen om vanuit Fiji naar New Zealand te zeilen. Nu liggen ze vlak bij ons in de haven van Whangarei. Al direct bij de eerste kennismaking zaten we bij elkaar aan boord voor een borrel. Dat is zo gebleven totdat zij vertrokken met een camper voor een rondreis door NZ, best wel jaloers op hun vooruitzichten. Opnieuw sloeg het noodlot toe. de Ikinoo heeft een aluminium romp, waarbij de dieseltank en de watertank onderdeel uitmaken van de constructie. Twee keer per jaar controleer ik de tanks op vervuiling. In de watertank vond ik op twee puntjes putcorrosie, waarvan de diepste ongeveer 3 mm diep is. Navraag bij de bouwer van de Ikinoo leverde op dat de romp waarschijnlijk 7,5 – 8,0 mm dik is. Geen punt dus om je direct zorgen over te maken. Echter voordat wij vertrekken uit New Zealand moet dit wel hersteld zijn, omdat het direct in de rompwand zit. Ik vraag mij nog steeds af waarom dit mij niet eerder is opgevallen.

Een prachtige doorkijkjes van de tuin en één van de vijvers.

Zodra we in januari of februari uit het water gaan moet er een ervaren aluminium lasser aan te pas komen om dit te herstellen. Maar nu genoeg vervelende onderwerpen besproken. Er waren gelukkig ook nog een aantal leuke dagen die ons in ieder geval weer positieve energie gaven. Al langere tijd denken wij erover na om de voorzijde van de Ikinoo te laten aanpassen. We willen de ankerrol ongeveer 5 cm verder naar voren hebben, zodat we een 33 kg Rocna anker kunnen plaatsen. In het verleden hebben wij dit al een keer geprobeerd, waarbij echter de punt van het anker tegen de romp aan kwam. Dat was de reden dat we nu een 25 kg Delta anker gemonteerd hebben. Om prijzen aan te kunnen vragen moest ik precies weten wat er gedaan moest worden. In deze voorbereiding heb ik de specificaties van beide ankers naast elkaar gelegd en alles ingemeten aan de voorzijde van de Ikinoo. Tot mijn verwondering kwam ik tot de conclusie dat het Rocna anker gewoon moest passen zonder dat er iets aangepast behoefde te worden.

Ons nieuwe Rocna anker, gelukkig isr voldoende ruimte 
tussen de romp en de punt van het anker.

Ik begreep er in eerste instantie niets van, totdat er bij mij een lichtje ging branden. In het jaar van ons vertrek heb ik een nieuwe ankerrol laten maken, omdat de oude aan het verslijten was en omdat ik vond dat deze wat te klein was, waardoor de ketting op het dek kwam. Door het plaatsen van deze nieuwe rol is het anker een stukje naar voren gekomen. Bij een watersportzaak kon ik het anker bestellen met de voorwaarde, dat als deze niet zou passen ik het anker terug mocht brengen. Na aflevering bij de boot zat hij een uur later op zijn plek, met een afstand van ongeveer 3 cm tussen de ankerpunt en de romp. Dus we hebben nu een 33 kg Rocna anker zonder dat de voorkant is aangepast. Zo zit er gelukkig ook een keer eens iets mee. Halverwege december hadden we voor drie dagen een Yurt gehuurd, compleet een hout gestookte hot tub. Een Joert of Yurt, is een traditionele ronde tent die wordt gebruikt voor bewoning door rondtrekkende vee nomaden of Mongolen, die leven op de steppengebieden van centraal Azië. Die van ons was voorzien van een houtkachel. Naast de tent stond een gebouwtje met een keuken en een badkamer en aan het einde van het terras een hot tub.

Gezellig bij de openhaard met een goed glas wijn.

Gelukkig kon een vriendin van ons tijd vrijmaken om ons met haar auto naar de Yurt te brengen. Bij aankomst werden we verwelkomt door de eigenaren die iets verderop in een prachtig huis wonen. Zij hebben de gehele omgeving omgetoverd tot een waar paradijs met prachtige vijvers een schitterende tuinen. De eerste avond hebben we de kachel aangestoken en hebben we heerlijk zitten borrelen en wat hapjes gegeten. Door de warmte en het geluid van de gestaag neerkomende regen, waren we al vroeg rozig, waardoor we niet al te laat op bed lagen. Het bleek een heus boxspring bed te zijn, in lange tijd hebben we niet zo lekker geslapen. De volgende ochtend hebben we na het ontbijt eerst een wandeling gemaakt door de omgeving. De eigenaar was ondertussen bezig de Hot tub te vullen, de vorige gebruikers hadden de stop eruit getrokken waardoor deze geheel leeg was gelopen. Achteraf vonden wij het wel prima zo, heerlijk vers water. De wandeling door de tuinen was prachtig, het ene plekje was nog mooier dan de andere.

De auto van de eigenaren van het complex.

Er stond zelfs een oldtimer voor de deur. Bij terugkomst was de eigenaar net begonnen met het opstoken van de kachel om de hot tub te verwarmen. Ik heb het vanaf dat moment van hem overgenomen. Dus houthakken in niet al te grote stukken. Hoe kleiner de stukken hoe heter de kachel wordt en hoe sneller het water heet is. Regelmatig moet je met een houten peddel het water in beweging brengen zodat het goed mengt en wat gelijkmatiger van temperatuur wordt. Je probeert, op het gevoel, het water zo rond de 40 °C te krijgen. Zodra het water heet genoeg is, stop je met hout in de kachel te gooien. Het geheel blijft dan urenlang op temperatuur. Met een goede fles witte wijn en twee glazen hebben we zo enkele uren samen in de hot tub doorgebracht met hele diepgaande gesprekken. ’s-Avonds hebben we de barbecue aangestoken en hebben we heerlijk gegeten met een glaasje rode wijn om het eten door te spoelen, de dag kon echt niet meer stuk ondanks de regen. Ook nu lagen we weer bijtijds op bed. De volgende ochtend hebben we eerst rustig ontbeten en daarna de yurt aan kant gemaakt. Aan het einde van de ochtend werden we weer opgehaald door Monique.

Een groep schotse muziekkanten maakte prachtige muziek.

Dit was zeker de moeite waard en voor herhaling vatbaar. Bij thuiskomst hebben we Monique en Ad, als dank voor het brengen en halen, uitgenodigd voor een borrel en een hapje op vrijdag avond. We vieren dan ook dat Sonja die dag officieel met pension is. Vanaf vandaag krijgt ze dus haar AOW’tje uitbetaald. Als laatste vertellen we jullie nog over de schotse ochtend op het pleintje naast de Ikinoo. Al vroeg weren we gewekt door doedelzakspelers. Toen ik ging kijken was er zich een hele ploeg aan het voorbereide en werden de doedelzakken gestemd. Een half uurtje later begon de voorstelling met verschillende nummers en dansjes. Een hele leuke ervaring zo op een zaterdag morgen. Zoals u heeft kunnen lezen zat het deze maand niet altijd mee, gelukkig hadden we ook leuke momenten die je de sores van de andere dagen weer doet vergeten. Wij wensen vanuit New Zealand onze familie, vrienden en mensen die ons volgen een gezellige kerst een een bijzonder nieuw jaar. Op naar nieuwe avonturen.

Voorjaar in New Zealand

Gezellig met z'n allen naar de zaterdag ochtend markt.

Even een update vanuit het mooie, zonnige en gastvrije Nieuw-Zeeland. Ook in Nieuw-Zeeland hebben ze markten. De markt in Whangarei staat bekend om het feit dat alle producten door de lokale bevolking worden gekweekt, gebakken of gemaakt en op deze markt worden verkocht. Het is geen grote markt maar zo zijn er diverse stalletjes met groente en fruit, kaas, bloemen, brood, vlees, verse olijf- en lavendelolie en diverse stalletjes met zelf geproduceerde zeep. De prijzen zijn soms wat goedkoper en soms wat duurder dat in de grote supermarkten. Maar door hier te kopen steun je de lokale bevolking. Wat wel apart is, is dat de markt alleen op zaterdag is geopend en al begint om 06:00 uur en stopt om 10:00 uur, je moet er dus wel vroeg bij zijn, maar dan heb je wel super verse producten. We zijn al een aantal keren geweest voor fruit, versgebakken volkorenbrood, en komijnekaas. Ook ze zijn de afgelopen maand opnieuw een periode in gedeeltelijke Lock Down geweest.

In Whangarei vind je vooral positieve uitingen
als het gaat om het vaccineren van mensen 
tegen het Covid-19 virus.

Zeer onverwacht werd er op een dinsdagavond weer opgeschaald van Covid-19 level-2 naar level-3. Door de Delta variant raken er steeds meer mensen besmet, vooral in de regio Auckland, maar ook het Noordelijke deel van Northland is naar level-3 gegaan. Ook hier zie je dat de besmettingen hoofdzakelijk plaatsvinden bij mensen die niet gevaccineerd zijn. De verhoudingen zijn ongeveer hetzelfde als in Nederland. Nieuw-Zeeland is 8x zo groot als Nederland maar heeft in totaal maar 5 miljoen inwoners, waarvan er 1,4 miljoen in Auckland wonen. De vaccinatiegraad is momenteel 86%, waarvan 68% volledig is gevaccineerd. Het plan is om bij het bereiken van de 90% grens alles weer open te stellen. Vanwege de naderende zomervakantie en de kerstperiode, wil men nu al de regio Auckland, na een aaneengesloten periode van 83 dagen in Lock Down level-3, uit de Lock Down situatie halen. Dit ondanks dat er elke dag nog steeds ongeveer 180 nieuwe besmettingen gemeld worden. Dus even afwachten hoe dat gaat verlopen. Wat minder blij zijn we met de verlenging van ons visum voor Nieuw-Zeeland. Wij waren er vroegtijdig mee begonnen, echter liet het VOG uit Nederland even op zich wachten. Hierdoor was ons visum 1 dag verlopen en werden we direct bestempeld als illegaal verblijvend. Voordat het echter zo ver was hebben we uren en uren aan de telefoon gehangen voor het vragen van advies. Niemand nam de telefoon op omdat de kantoren zijn gesloten en de mensen vanaf thuis werken. Ook als je van een thuiswerker een email ontvangt waarop haar of zijn telefoonnummer staat vermeld, heeft bellen geen zin. Je krijgt ommegaand een email dat ze de telefoon niet opnemen en dat je je vraag per email moet stellen.

Overal in Whangarei vind je de prachtigste muurschilderingen.
Een deze dagen ga ik een rondwandeling maken om ze te
fotograferen.

Je kunt dus geen advies inwinnen, maar wordt wel direct vanaf de eerste dag als illegaal bestempeld. Om hieruit te komen moet je dus een speciale procedure opstarten die je per persoon zo’n € 250 kost. Hierdoor word je weer gelegaliseerd en kun je dus opnieuw een visum aanvragen, waarvoor je natuurlijk ook opnieuw moet betalen. Omdat we met de visum problematiek bezig zijn en door het feit dat er regelmatig delen van Nieuw-Zeeland op slot gaan, hebben we onze plannen voor de komende tijd veranderd.

Opnieuw is er een kop van een aluminium slotbout afgebroken.
Tijd om er een nieuwe RVS uitvoering te monteren.

Onze reis over het Noorder Eiland hebben verschoven naar februari-maart. Voor de komende maanden hebben we echter wel een aantal weekendjes weg geboekt zodat we niet constant op de boot zijn. Zeilen is ook heel beperkt omdat je je momenteel maar zeer beperkt mag verplaatsen per schip. Wel loopt de haven langzaam leeg. Omdat het voorjaar hogere temperaturen met zich meebrengt, kiezen veel zeilers ervoor om ergens voor anker te gaan liggen of in ieder geval te zeilen in die gebieden waar dat wel is toegestaan. We zitten natuurlijk niet helemaal stil, er is altijd wel wat te doen op de boot. Hieronder een kleine opsomming van de klusjes die zijn gedaan: 

• We hebben een waterdichte zeilzak gemaakt voor het opbergen van de Genaker. 
• We hebben een nieuwe beschermingshoes gemaakt voor de stuurstand. 
• Van de voetrail moesten enkele boutjes worden vervangen. Bij sommigen kun je de slotbout haast niet bereiken en ben ik soms wel 4 uur bezig om één bout te vervangen. 
• Het hout aan de binnenkant van de boot is opnieuw in de rozenolie gezet.
• Een aantal pluggen van het teakdek moesten worden vervangen omdat de schroeven, door slijtage van het teak, zichtbaar werden.
• Al het beslag van de verstaging is opnieuw gepoetst en zeer nauwkeurig gecontroleerd op mankementen, zoals haarscheurtjes in de terminals en gebroken tieren.
• Ik ben ook de mast in geweest om ook de terminals en de kabels in de mast te controleren. Gelijktijdig heb ik de zalingen schoon gemaakt, aangezien deze aan de onderkant vervuilen.

Het voorjaar op zijn mooist, pa, ma en de 8 kleintjes op zoek
naar voedsel. Ze doen pa en ma gewoon na.

Maar genoeg over Cocid-19, visum problemen en onderhoud van de boot, er zijn ook leuke dingen gebeurd. Er is een positief bericht gekomen van de Sail2Indonesie rally. Zoals het er nu naar uitziet gaat deze voor 2022 doorgang vinden. Al diverse eilanden in Indonesië hebben hun grenzen geopend voor de toeristen. Hopelijk kunnen we dus in januari 2022 beginnen met de voorbereidingen van deze tocht. Voor ons wordt dat nog wel een uitdaging, want de afstand tussen Nieuw-Zeeland en de startplaats voor de rally is ongeveer 3.700 nm, met als belangrijkste obstakel de Torres Street.

De plaatselijke watersport vereniging komt langs paraderen.

Ook is hier het voorjaar begonnen met alle leuke zaken zoals jonge eendjes, uitlopende planten en bloemen en natuurlijk weer volle terrassen bij ons aan de haven. Veelvuldig worden we door toeristen aangesproken met de vraag of dat we gehele stuk van Nederland tot Nieuw-Zeeland hebben gezeild. We hebben er opnieuw een uitnodiging aan overgehouden waarmee we aan de praat kwamen. Ook kwam de lokale watersportvereniging langs met bootjes om hun vereniging te promoten. Zeilend, roeiend en op de motor varend kwamen ze in een lange stoet voorbijvaren. De komende weken gaan we een aantal keren midweekjes weg, maar daarover meer in ons volgende Blog.

·         

Lock Down in New Zealand

Een paar dagen voor de Lock Down kregen we buren. 
Lutz en Gabriele van de Su An. 

Wij waren gezellig met z’n tweeën de verjaardag van Sonja aan het vieren, met een uitgebreid diner bij het restaurant the Quay naast onze Ikinoo, 20 meter lopen en we zijn binnen. Het was heel gezellig maar er was vanavond meer geroezemoes dan anders. Wat bleek, er was net een afkondiging geweest door de overheid dat het gehele Noorder Eiland vanaf 23:59 uur in Lock Down level-4 zou gaan. Ook in New-Zealand is voor het eerst de Delta variant van het Covid-19 virus opgedoken. De eerste besmetting werd vastgesteld bij iemand die op het vliegveld werkt. Direct werd, via de sociaal media gepubliceerd waar de betreffende persoon de afgelopen 48 uur was geweest en op welke tijdstippen. Zodoende kon iedereen die mogelijk in aanraking was geweest met de betreffende persoon, zich laten testen. Maar zoals dat hier gaat, kondigden ze ruim van tevoren aan dat men in Lock Down wilde gaan, met als gevolg dat de inwoners van Auckland massaal de stad verlieten. Er stonden files de stad uit met campers, caravans, en personenauto’s, vol geladen met mensen die de stad ontvluchten en naar het noorden of zuiden reden om daar de Lock Down periode uit te zitten.

Het toegangshek tot de steiger geeft aan dat de toegang alleen 
is toegestaan voor de boot bewoners.

Het gevolg, het virus werd direct verspreid over het gehele Noorder Eiland met een groot aantal besmettingen tot gevolg. In level-4 is hier alles gesloten met uitzondering van de supermarkten, de tankstations, de apotheken en de medische posten. Ook het werk ligt geheel stil en de mensen wordt geadviseerd thuis te blijven en alleen de deur uit te gaan als het echt noodzakelijk is. De wegen zien eruit zoals wij dat vanuit het verre verleden kennen tijdens de autoloze zondagen, geen auto te bekennen. Bij de supermarkten staan rijen men mensen omdat er maar een beperkt aantal bezoekers gelijktijdig binnen mag zijn. Iedereen draagt mondkapjes en houd netjes 2 meter afstand. Hier wordt niet gezeurd maar spreekt men elkaar aan als je mogelijk iets vergeet. Wat dat betreft is New-Zealand een schoolvoorbeeld van hoe het ook kan. Na 3 weken ging het gehele Noorder Eiland terug naar level-3, met uitzondering van de regio Auckland, welke 2 weken later pas terugging naar level-3 ging.

Alle ramen krijgen een grote beurt zodat alle gaatjes en 
gleufjes weer schoon zijn.

Veel verandert er niet in level-3, er wordt alleen weer meer gewerkt en het verkeer op de weg neemt toe. Verder blijven restaurants en alle openbare voorzieningen gesloten. Hier in Whangarei gingen we uiteindelijk na 2 weken in level-3 te zijn geweest terug naar level-2. Alles is dan haast normaal, met uitzondering van de 2-meter afstand die men moet aanhouden en het gegeven dat iedereen die ergens naar binnengaat een mondkapje op heeft. In restaurants draagt ook het personeel mondkapjes en is iedere 2^e tafel niet beschikbaar om de sociale afstand voor de bezoekers te garanderen. Pas als je aan tafel zit mag je je mondkapje afdoen. Voor mensen die hun mondkapje vergeten zijn, worden bij de ingang mondkapjes ter beschikking gesteld.

De oude lampjes waren echt aan vervanging toe.

Gedurende de Lock Down periode ben ik wel regelmatig wezen wandelen in de omgeving, maar zelfs dan draagt 50% van de mensen, ook in de bossen, een mondkapje. Maar ja, wat ga je doen in die weken van level-4 en level-3. Een aantal klussen kan pas worden gedaan als het weer beter en stabieler is. Ik weet niet hoe het op andere zeiljachten is georganiseerd, maar wij hebben twee kluslijsten. De “Must Do” lijst en de “Nice to Do” lijst. Het laatste zegt het al, dat is de lijst met klusjes die niet echt noodzakelijk zijn, maar die de boot wel verfraaien. Aangezien de eerste grotendeels is afgewerkt, ben ik overgestapt op de tweede lijst. Even een korte opsomming van de klusjes die zijn uitgevoerd:

• Alle 22 stuks plafondlampjes  zijn vervangen door RVS-ledlampjes met een warme lichtkleur.
• Het paneeltje rond de joystick van de boegschroef is vervangen en verbetert.
• Het plankje waarop de koelcompressor is gemonteerd is vervangen.
• We hebben een hoes gemaakt voor de nieuwe gastank.
• Het hoesje over het paneel met de navigatieapparatuur is vervangen.
• Al het koperen hang- en sluitwerk van deuren en lades is opnieuw gepolijst.
• De koperen olielamp is geheel uit elkaar gehaald en opnieuw gepolijst.
• De koperen klok en barometer zijn opnieuw gepolijst.
• De beide dakramen van het toilet en de achter slaapkamer zijn voorzien van horen.
• De entree is voorzien van een hoor die lucht en licht doorlaat, maar geen muggen.

De nieuwe behuizing voor de boegschroef joystick.

Een aantal klusjes viel mee en een aantal viel sterk tegen. Zo hadden wij een aantal weken geleden, nog voor de Lock Down, nieuwe RVS-ledlampjes besteld, ter vervanging van alle lampjes in de plafonds van de diverse ruimtes van de Ikinoo. De oude lampjes waren helaas niet van massief koper of messing, maar koperkleurig en waren na 27 jaar meer of minder gecorrodeerd. Het was in ieder geval geen fraai gezicht maar. Wij hadden met de oude lampjes de ervaring dat je ze er wel voorzichtig uit kon trekken maar dat je ze daarna niet netjes meer kon monteren. We hadden dus het plan om alle plafondplaten te demonteren om zodoende de nieuwe lampjes te kunnen monteren. Totdat we beseften dat we de oude lampjes helemaal niet meer zouden hergebruiken en het dus eigenlijk niets uitmaakte hoe ze uit het plafond zouden komen. Binnen één dag waren alle lampjes vervangen.

En ziet het eruit als het geheel is afgemonteerd.

Dat viel dus voor 100% mee. Een klusje wat echter heel erg tegenviel was het maken en het monteren van een nieuwe behuizing voor de joystick voor de boegschroef. Het oude huisje was gemaakt van grijs kunststof en niet waterdicht. Het huisje paste maar net rond de joystick en de daaraan verbonden bedrading. In de afgelopen jaren heb ik dit huisje diverse keren uit elkaar moeten halen om de functie te testen of omdat er door corrosie een draad was gebroken. Steeds opnieuw moest ik daarna het huisje weer in elkaar lijmen en met tyraps vastzetten. Ik heb de nieuwe behuizing nu zo gemaakt dat deze waterdicht is, de bedrading wat meer ruimte heeft, de afgaande bedrading losgenomen kan worden voor het testen van de schakelaar, je het huisje kunt openen en sluiten met vier schroefjes en dat het geheel vast zit gelijmd. Al met al een klusje van 2 weken.

Dit was de eerste die we gedemonteerd hebben. Deze zat aan
de binnenzijde van het toilet. De corrosie was goed zichtbaar.

Een klusje wat ook tegenviel was de vervanging van het houten plankje waarop de koelcompressor is gemonteerd. Door jarenlang gebruik in de tropen, was het houten plankje, waarop de koelcompressor is gemonteerd, deels weggerot. Vermoedelijk condenseert er vocht op de transportleiding naar het koelelement in de koelbox wat vervolgens op het hout druppelt. Een passend nieuw plankje was snel gemaakt. Maar ja, toen kwam de vraag hoe ga je het oude plankje verwijderen en hoe het nieuwe te plaatsen? Je kunt de leidingen van een koelcompressor namelijk niet losnemen omdat anders al de koelvloeistof verdampt. Onze koelcompressor is daarnaast ook nog eens gemonteerd in een kleine ruimte onder de koelbox. In het keukenkastje is een luikje van 20x30 cm aanwezig, waarachter de koelcompressor is gemonteerd.

Dit is het resultaat. Dit is de deurklink aan de buitenzijde van
het toilet. De andere zijde is nog niet gemonteerd.

Nadat ik de deurtjes en de bodem van het keukenkastje had gedemonteerd kreeg ik iets meer ruimte, maar nog steeds niet genoeg om met twee handen tegelijk in de ruimte te werken. Als eerste heb ik alle elektra losgenomen en veiliggesteld. Moeizaam heb ik de 4 boutjes, waarmee de koelcompressor was vastgemaakt, los gemaakt zodat ik het plankje kon verwijderen. Eén ding was zeker, zo kon ik het niet terug vastmaken. Nadat ik het nieuwe plankje had voorzien van de benodigde gaten, heb ik de 4 boutjes waarmee de compressor wordt vastgezet, in het plankje gemonteerd en met 4 moertjes met bijbehorende ringen vastgezet. Nadat ik het plankje met veel moeite op zijn plaats had gezet, ik moest namelijk gelijktijdig de compressor optillen en het plankje manoeuvreren, kon ik de compressor op de 4 boutjes plaatsten. Daarmee alleen al ben ik zo’n 4 uur bezig geweest. Met veerringetjes en zelf borgende moertjes is vervolgens de compressor weer vastgezet. Nadat ook het plankje zelf was vastgezet kon ik alle bedrading weer aansluiten. Klusje van niks waar je wel even 2 volle dagen mee zoet bent. Zowel mijn handen als mijn armen zaten vol schrammen en kleine wondjes, je moet er wel wat voor over hebben. Het meest dankbare werk was echter het opnieuw polijsten van alle onderdelen in de Ikinoo die van koper zijn gemaakt.

Zie hier het resultaat van noeste arbeid, al het koperwerk blinkt weer.

Toen wij de Ikinoo in 2012 kochten was al het koperwerk al donker en dof. Al die jaren stond op ons lijstje om dat nog eens grondig aan te pakken. Alleen met poetsen met koperpoets kwam ik er niet. Voorzichtig heb ik de deurklink aan de binnenzijde van het toilet gedemonteerd. Nadat ik deze vetvrij had gemaakt ben ik deze gaan schuren met schuurpapier grit 400, totdat deze weer geheel blank koper was, Hierna heb ik het geheel opnieuw geschuurd met grit 800 en vervolgens nat geschuurd met grit 1.200. Als laatste heb ik het geheel gepoetst met metaal polijstpasta. Het resultaat was oogverblindend, hij blonk weer als nieuw. Omdat ik alles op de hand doe, is dit best een aardig klusje.

Eén van de nieuwe horen. 

We hebben uiteindelijk alle deurklinken, de sloplaten en de scharnieren dezelfde behandeling gegeven. Aansluitend hebben we ook de barometer, de klok en de olielamp geheel gedemonteerd en elk onderdeel deze behandeling gegeven. Ook die zien er weer als nieuw uit. Als laatste hebben we alle koperen knopjes van de lades opgeknapt. Zo glimt alles weer wat van koper is gemaakt. Ook de naaimachine hebben we weer tevoorschijn gehaald. We hadden een nieuwe stalen gastank gekocht. Om deze te beschermen tegen vocht heb ik hiervoor en hoes gemaakt zodat de tank wat minder snel roest. Op de Ikinoo hebben wij boven de ingang een houten behuizing voor de navigatieapparatuur. Omdat deze aan één zijde veel blootgesteld wordt aan zonlicht, is hier een hoesje aanwezig. Dit hoesje was, in de loop der tijd, geheel vergaan.

Het nieuwe hoesje voor de navigatie behuizing.

Ook hiervoor heb ik een nieuwe gemaakt die beter past. Al langer wilden wij een hor voor de opening van de Ikinoo. In de tropen en ook in New-Zealand in de zomer, houden wij deze opening graag open. Om te voorkomen dat door het licht in de bot de muggen naar binnen komen, heb ik nu een hor gemaakt voor de ingang die het licht doorlaat en waar je doorheen kunt kijken. Met klittenband is het geheel aan één zijde vastgemaakt aan het horizontale schuifluik van de opening. Zo is het geheel binnen een paar seconden te plaatsen of weg te halen. Met de restanten van deze stof heb ik ook twee horen gemaakt voor de dakraampjes van het toilet en de achter slaapkamer aan bakboordzijde. Zo zijn wij de afgelopen weken leuk bezig geweest en is de Ikinoo er weer een stuk fraaier op geworden.

Een heel bijzonder restaurant met een schitterend design.

Zoals in het vorige bericht gemeld, had Sonja een ongelukje gehad met haar fiets. Ze is hiervan goed hersteld, al heeft ze nog wel een beetje last van haar pols en haar bilspier. Alle blauwe plekken, de spierpijn en de schaafwondjes zijn echter ondertussen genezen. De vouwfiets hebben we ondertussen wel weggegooid, deze had nu zo veel mankementen dat reparatie te kostbaar werd. Gelukkig hadden we nog een nieuwe vouwfiets in de berging liggen, zodat Sonja weer op de fiets boodschappen kan doen en natuurlijk weer naar het zwembad kan gaan. Nadat we terug waren naar level-2 hebben we een mooie rondtoer gemaakt met BEN, onze campervan.

De fontein binnen in het
restaurant.

Als eerste waren we naar het plaatsje Waipu gereden, waar elke zondag een overdekte markt wordt georganiseer. Helaas bleek deze nog gesloten. We reden wat verder naar het plaatsje Kaiwaka waar een Hollands winkeltje is gevestigd. Ooit heeft een Nederlands echtpaar, die hier een kaasfabriek hadden, hier een kaaswinkeltje geopend. In de loop van de tijd werden, naast de verschillende soorten kaas, ook ander Nederlandse producten aangeboden. Vanuit de verre omgeving kamen Nederlanders die geëmigreerd waren naar New Zealand hier naartoe om de nostalgische Nederlandse producten te kopen. Wij gingen naar huis met een pakje speculaasjes, een pakje mergpijpjes, een doos hagelslag en een doos chocoladevlokken, een aantal tubes Zaanse mayonaise en een pot met atjar. Naast dit winkeltje is een leuk ontworpen restaurantje waar we wat hebben gedronken en gegeten. Dit restaurant heeft een heel bijzondere uiterlijk en inrichting, je waant je in een sprookjesland. Geen muur is recht of vlak en alles is gedecoreerd. Vervolgens reden we 140 km verder naar de grootste en oudste Kauri boom van New Zealand, de Tana Mahuta, of wel de Lord of the Forest. Deze boom heeft een omtrek van 13,8 meter en een stamhoogte van 17,7 meter. De totale hoogte is 51,5 meter. De boom is ruimte 2.500 jaar oud, dus bij de start van onze jaartelling was deze al 500 jaar oud. Een heel indrukwekkende boom en zeker de moeite waard om te bezoeken. Na deze boom bezocht te hebben reden we terug naar Whangarei om daar de dag af te sluiten met een bezoekje aan een restaurant, welke bekend staat om zijn uitstekende hamburgers en om zijn draadjesvlees. We namen beide een schotel met draadjesvlees met zuur en frietjes, heerlijk om deze leuke dag zo af te sluiten.

Een impressie van de route naar de boom en de boom zelf. Nog nooit zagen we zo'n grote boom.

Overwinteren in Whangarei

Voor het eerst in 2 jaar hebben we nachtvorst aan de grond.

Op dit moment is het winter in Nieuw-Zeeland. Whangarei ligt op het Noorder Eiland waar men een gematigd subtropisch klimaat heeft, wat inhoudt dat de winters niet echt koud zijn maar wel erg nat en de zomers warm en droog. Vorig jaar nog hebben we hier een overstroming meegemaakt nadat er binnen 24 uur 300 mm regen was gevallen. We liggen nu alweer twee maanden op onze plek aan de steiger tegenover het restaurant de Quay. Tot nu toe valt de hoeveelheid regen die is gevallen dit jaar wel mee. De temperaturen schommelen overdag tussen de 13-17°C en ’s-nachts tussen de 6-12°C. We hadden één nacht zelfs vorst aan de grond. In ieder geval mogen we niet klagen over het klimaat, met het kacheltje en de ontvochtiger aan hebben we het heerlijk comfortabel in de Ikinoo. We zijn rustig bezig onze kluslijst voor deze winter stuk voor stuk af te werken zodat de Ikinoo in het voorjaar weer helemaal klaar is voor grote reizen.

De nieuwe kraan in de keuken.

Maar als eerste hebben we onze Ikinoo winterklaar gemaakt. De dinghy hebben we volledig schoon gemaakt en opgeborgen in het vooronder. Ik heb een opstapje gemaakt van een stevige plastic krat en een houten plank zodat we wat makkelijker op en af de Ikinoo kunnen stappen. We hebben de defecte vismolen van de hengel uit elkaar gehaald, schoon gemaakt, gesmeerd en opnieuw in elkaar gezet. Hij werkt weer als nieuw. De kotterfok hebben we opgeborgen en de beide spinakerbomen waterdicht afgewerkt. Ook hebben we de ankerbak en de ketting schoongespoeld met zoet water. De buitenboordmotor heeft een onderhoudsbeurt gekregen en als laatste hebben we wintertent over de kuip geplaatst. We zijn er klaar voor, laat de winter maar komen. Omdat het Nederlandse zeiljacht Tiago was aangekomen in Nieuw-Zeeland, hadden vrienden van ons ter verwelkoming een Hollandse avond georganiseerd. Zo konden wij kennismaken met Laurens en Kitty onder het genot van een drankje en verse erwtensoep.

Gemakkelijk is anders.

De volgende dag ben ik met hen meegereden naar Opua om onze Honda daar op te halen. Al heel lang stond er op ons to do lijstje dat we de kranen wilden vervangen. Zowel de kraan in de keuken als in het toilet lekte en ze waren in de afgelopen 25 jaar ook wat gaan corroderen. De eerste kraan die we hebben uitgewisseld was de kraan in de keuken. Sonja had als wens dat de nieuwe kraan een wat hogere uitstroomopening moest hebben zodat er wat makkelijker een emmer onder gezet kon worden. Met de oude kraan in mijn rugzak ben ik diverse winkels langs geweest. Uiteindelijk vond ik een RVS-kraan die zonder al te veel onoverkomelijke problemen gemonteerd kon worden. Na wat gaten geboord te hebben in het keukenblad, kon ik de kraan eenvoudig monteren. De kraan in het toilet was echter een heel ander verhaal.

De nieuwe kraan in de toiletruimte.

Hier zat een kraan gemonteerd die ook als douch gebruikt kon worden. In de negen jaar dat wij onze Ikinoo nu hebben, hebben wij hier echter nog nooit gebruik van gemaakt. We wilden dus nu een normale kraan monteren. Om de kraan te kunnen demonteren moest echter de gehele wasbak gedemonteerd worden. Nu moet je weten dat het toiletkastje wel een deurtje heeft, maar er is eigenlijk te weinig ruimte om goed te kunnen werken. Nadat we de wasbak hadden gedemonteerd, konden we de kraan losnemen. In dezelfde winkel als waar ik de keukenkraan had gekocht vond ik een geschikt exemplaar. De uitdaging bestond er dit keer uit dat de kraan niet te hoog mocht zijn omdat daarvoor geen ruimte is en dat hij direct moest passen aangezien de gaten in de geëmailleerde wastafel zaten. We hebben eerst de nieuwe kraan gemonteerd en daarna de wastafel met kraan en al weer op het toiletkastje gemonteerd. Het eindresultaat mag er wezen. Tijd om ons een dagje te ontspannen. Met de auto hebben we een trip gemaakt naar de andere kant van het eiland. Via de SH14 zijn we naar het plaatsje Dargaville gereden. Vanaf dit plaatsje is er een weg die naar de kust gaat. Nadat we de auto hadden geparkeerd, maakten we een korte wandeling naar het strand.

Een foto impressie van het strand bij Dargaville.

Tot onze verbazing zagen we auto’s en crossmotoren op het strand rijden. Na even rondgekeken te hebben, zijn we teruggegaan naar onze auto en hebben we de overgang opgezocht waar je met je auto het strand op kon rijden.

De gouden koepel staat haast op zijn plaats.

Niet veel later reden ook wij met onze 4-WD over het harde zand. Een schitterende ervaring. Na een lunch van Fish en Chips bij Sharky’s Café zijn we via een toeristische route teruggereden naar Whangarei. Er stond in de maand juni nog een andere festiviteit op het programma, namelijk het plaatsen van de torenspits op het in aanbouw zijnde Hundertwasser Art Center in Whangarei. Vanaf het moment dat wij met de Ikinoo in de Town Basin Marina zijn komen liggen, in mei 2020, zien wij de bouw hiervan gestaag vorderen. Freidensreich Hundertwasser¸ geboren als Friederich Stowasser, was een Oostenrijkse kunstenaar en architect, die vooral bekend is geworden door zijn kleurrijke schilderijen en zijn ontwerpen van diverse gebouwen. Hij was een voorvechter van een mens- en milieuvriendelijke bouwwijze.

Het gouden ui is afgemonteerd met een blauwe bol.

De schilderijen van Hundertwasser kenmerken zich door het gebruik van felle kleuren, kleine omkaderde oppervlaktes, spiralen en lijnen die nooit echt precies parallel lopen. Hij bracht zijn kunst ook in de praktijk tot uiting door de ontwerpen van vlaggen, postzegels, munten en affiches. Vanaf 1980 zijn ook diverse architectonische ontwerpen van hem in de praktijk tot uitvoering gebracht. Ook in Nederland zijn diverse gebouwen van zijn ontwerp gebouwd waaronder het Aan de Stegge gebouw in Goor. In de jaren 70 heeft Hundertwasser een stuk grond gekocht nabij de Bay of Islands, waarop hij een boerderij bouwde en zelfvoorzienend leefde. Hier woonde en leefde hij voor een langere periode. Als dank voor het feit dat hij Nieuw-Zeelandse nationaliteit kreeg, heeft in 1983 een vlag ontworpen en cadeau gedaan aan de overheid, die nu als tweede vlag van Nieuw-Zeeland wordt gezien.

De 2e Nieuw-Zeelandse vlag.

Ook wij hebben beide vlaggen onder elkaar op de Ikinoo hangen. In het jaar 2000 is hij, tijdens een luxe cruise op de Pacific overleden aan een hartaanval en uiteindelijk begraven op zijn boerderij nabij de Bay of Islands. Voor het plaatsen van de gouden torenspits, in de vorm van een ui, was deze per boot aangevoerd en vervolgens met een kraan op zijn plaats gezet. Leuk om dit te mogen meemaken. Op Internet is veel over Freidensreich Hundertwasser te lezen en te zien. In juni hebben wij ook ons eerste injectie gekregen tegen Covid-19. Hier in Nieuw-Zeeland krijgt iedereen het Pfizer vaccin.

Mijn vaccinatiekaartje.

We hebben er beide geen last van gehad. Vier weken later hebben wij onze tweede injectie gehad. Hiervan is Sonja één dag een beetje ziek geweest. Ikzelf had vooral jeuk op de arm waarin de injectie had plaatsgevonden. Nu nog wachten op het vaccinatiebewijs, welke wij hebben aangevraagd. Helaas hebben we afscheid genomen van onze vrienden Martin en Ellen. Toen wij in augustus 2012 onze Ikinoo overhandigd kregen van de vorige eigenaren, waren zijn net uit de Buyshaven in Enkhuizen vertrokken. Wij volgden hen altijd via hun blog. In november 2019 kwamen wij hen in Opua in Nieuw-Zeeland voor het eerst tegen. Gezamenlijk hebben we vele feestjes gevierd, zijn we regelmatig bij elkaar wezen borrelen en eten, hebben we met elkaar gewandeld en natuurlijk hebben wij met elkaar opgezeild tijdens onze tocht naar het Great Barier Island.

Het afscheidsliedje van Naylene.

We delen veel herinneringen en hebben een prachtige tijd met elkaar gehad. Zij hebben echter hun zeiljacht hier in Nieuw-Zeeland verkocht en gaan terug naar Nederland voor de start van een nieuw avontuur. We zullen ze zeker gaan missen. Het enige nadeel van aan een steiger liggen is dat je langzaam maar zeker dichtgroeit, lees ik kom aan. Er is steeds wel weer ergens een gezellige borrel met een hapje en als we geen zin hebben om te koken lopen we 10 meter tot aan de voordeur van het restaurant. Daar komt nog eens bij dat Sonja het koken steeds leuker gaat vinden. Omdat Martin en Ellen afscheid gingen nemen, hadden wij een afscheidsborrel georganiseerd met lekkere hapjes.

Afscheid van de Acapella van Martin en Ellen.

Samen met Floris en Ivar waren wij met z’n vijven proefkonijn voor Sonja’s kookkunsten. Het kan niet anders gezegd worden, elk hapje dat ze had bereid was heerlijk, zo wil ik altijd wel proefkonijn zijn. Martin en Ellen hadden zelf nog een afscheidsfeestje georganiseerd voor hun vriendenkring met een barbecue en natuurlijk een prachtig afscheidslied van Naylene. Wat overbleef was het uitzwaaien van de boot die zij voor de nieuwe eigenaren naar Auckland hebben gevaren. De volgende dag ben ik een lange wandeling gaan maken. Onderweg vind je prachtige natuur, schitterende vogels, een echte Kauri boom en een schitterende hangbrug met als toetje een mooie waterval. Zo geniet je van de natuur op zijn best.

De nieuwe beschermhoes voor de buitenboordmotor.

Het volgende klusje bestond uit het maken van een beschermhoes voor de buitenboordmotor. Door een beschermhoes te maken gaat de kap van de motor langer mee. Ook wordt daardoor onduidelijk of dat de motor oud of nieuw is en om hoeveel PK het gaat. Dit voorkomt deels de diefstal van de buitenboordmotor. Onze oude hoes was volledig door de zon vergaan. We hebben de nieuwe hoes gecombineerd met twee banden waarmee je de motor van de bijboot af kunt tillen of hijsen. Een precies klusje met een oogverblindend resultaat. Ook die kan weer van de lijst af. Aangezien de naaimachine nu toch op tafel stond, hebben we direct wat andere naaiklusjes opgepakt. Zo hebben we onze afsluittent van het doghouse voorzien van een nieuw plastic raam, in de oude zat een scheurtje, en hebben we een nieuwe afdekhoes gemaakt voor het raam van de berging in het voorschip. Ik word al aardig handig met de naaimachine.

Onze Honda CRV gaat al weer in de verkoop.

Omdat wij de Toyota Estima campervan van Martin en Ellen hadden overgenomen, hebben wij onze Honda verkocht. Voorafgaande aan de verkoop hadden wij hem een grote onderhoudsbeurt laten geven en is hij opnieuw APK-gekeurd, ja ook dat kennen ze in Nieuw-Zeeland, alleen heet het dan WOF (Warrant Of Fitness). Nadat we de auto op Marktplaats hadden gezet was deze al snel verkocht aan een ouder echtpaar uit Dargaville, die deze 4-WD auto wilde gebruiken voor uitstapjes naar het strand met de kinderen en kleinkinderen. De maand juli had echter voor Sonja een minder leuk einde. Nadat zij had gezwommen, 40 baantjes van 25 meter, is zij op haar fiets gestapt om terug te fietsen naar de Ikinoo. Onderweg had men op de parkeerplaats echter een nieuwe betonnen opstand gemaakt die zij niet had gezien. Het gevolg was dat ze over het stuur heen gelanceerd werd en op straat is gevallen. Het resultaat, een gekneusde pols, een geschaafde ellenboog en na een aantal dagen heel veel spierpijn. Het gaat dus weer even een aantal weken duren voordat ze weer kan gaan zwemmen. Eén pluspuntje voor haar, ik moet nu het hele huishouden doen.

Een foto impressie van mijn laatste wandeling naar de Whangarei Falls.