Een nieuwe start

Het is zondag 3 september 2017. Na bijna negen maanden in de haven van Las Palmas te hebben gelegen, varen we opnieuw uit. Het voelt echt alsof we voor de tweede keer vertrekken. Las Palmas voelde na al die maanden als een thuis. We hebben vele leuke en interessante mensen leren kennen, we wisten alle goede restaurants te vinden en deden boodschappen in die winkels die voor ons een goede mix hadden voor onze dagelijkse boodschappen. Het werd ook echt wel tijd om te vertrekken, anders kom je nooit meer weg. Er is altijd wel weer een gezellige dag of avond met muziek in het verschiet. De dag voor ons vertrek hebben we de haven al met stille trom verlaten en zijn direct naast de haven, samen met Guus op de Yemanjá, voor anker gegaan. Zo was het de eerste morgen dus een kwestie van het anker ophalen en vertrekken. Het verslag van die eerste dag staat reeds op het blog. Dit verslag is geplaatst via de SSB-radio.

De Teide bij mooi helder weer

In Santa Cruz op Tenerife zijn we 1 week gebleven. Een heerlijke rustige haven met de stad heel dichtbij. Vanuit de jachthaven loop je de brug over en je staat midden in het centrum. Gedurende deze week hebben we twee dagen een auto gehuurd en zijn we het eiland gaan verkennen. Tenerife is wat dat betreft een geweldig mooi eiland met goede wegen en vele leuke plekjes om te bezoeken. Zo zijn we de tweede dag in de lengte richting van het eiland naar de Teide gereden, de hoogste berg van Spanje met een hoogte van 3.718 meter. Dit is één grote toeristische attractie met ter plaatse een kabelbaan waarmee je tot vlak onder de top kunt komen. Om op de top zelf te kunnen staan moet je ver van te voren toestemming aanvragen. Per dag mogen er maar een beperkt aantal mensen door het hek, om de laatste 180 meter naar de top te kunnen lopen. 

Gezien de grote drukte ter plaatse, je moest je auto parkeren op zo’n half uur lopen naar de kabelbaan, hebben wij geen van beide gedaan en zijn we er rustig aan voorbij gereden. Vanaf de voet van de Teide zijn we vervolgens via de westkust en de noordkust weer terug gereden naar Santa Cruz. Op het centrale plein van Santa Cruz staat een “hop on + hop off” bus. In het verleden hebben we, in andere grote steden zoals Berlijn en Londen, hier goede ervaringen mee gehad. Tijd dus voor een stadstoer met deze bus. De toer bleek achteraf wat tegen te vallen en is voor onze begrippen veel te kort. Tijdens de tweede ronde zijn we uitgestapt bij een mooie botanische tuin. Hier heeft men vele soorten planten verzameld die op de Canarische eilanden voorkomen. De toegang is gratis, wat je je soms moeilijk kunt voorstellen omdat de gehele dag mensen bezig zijn om de tuin te onderhouden. Het is een heerlijke wandeling die eindigt op een gezellig terrasje. Van deze tuin hebben we een kleine fotocollage gemaakt.

etHet is een prachtige wandeling met aan het einde een heerlijk terasje

Op 11 september hebben we de trossen weer losgegooid voor de volgende etappe naar de zuidkust van Tenerife, om precies te zijn naar Punta Montana Roja. We vertrekken met een mooie 15 kn wind van achteren. Voor het eerst varen we met beide spinakerbomen uitgeboomd. Voor die tijd ging dat niet lekker omdat de beide spinakerboom koppen niet juist geplaatst waren.

Beide fokken uitgeboomd en rust in de tent

Deze zaten tegen elkaar aan, verbonden met een dynema lijn. Nu zijn ze gemonteerd met een onderlinge afstand van bijna 1,5 meter, met als resultaat dat beide bomen nu horizontaal staan. Dit zeilt echt voortreffelijk. Ik denk dat deze zeilvoering nog wel eens onze favoriet kan gaan worden. Bij Punta Montana Roja aangekomen ankeren we in de luwte van deze berg voor een heerlijke nachtrust. Vanaf de boot hebben we een prachtig uitzicht over het strand, waar de lokale bevolking geniet van het strandleven. De dag daarna is het een klein stukje verder naar Los Cristianos waar we opnieuw voor anker gaan. Voor de tweede dag zijn we aan het vissen, helaas niets gevangen dus ook vandaag geen vis op het menu.

Onze ankerplek bij Punta Montana Roja

De volgende dag zit het weer ons mee, er is voldoende wind om te zeilen maar de acceleratie zone stelt niets voor. Zo verlaten wij rustig zeilend het eiland Tenerife en gaan we naar La Gomera. De tocht verloopt rustig zonder al te veel wind. We ankeren op enige mijlen afstand van de jachthaven in San Sebastian nabij Punta del Cabrito. Hier liggen we voor anker voor een resort waar geen weg naar toe gaat. Alles wordt hier aangevoerd met een boot, zo ook de gasten van het resort. Je komt hier dus echt voor je rust. ’s-Middags besluiten we om vanaf de boot naar het strand te zwemmen. Zo op het eerste gezicht niet al te ver. Dat blijkt echter tegen te vallen. Het is circa 150 meter zwemmen waarna je door de branding op de keien wordt geworpen. Terug in het water komen is wat dat betreft een dingetje, je wacht een golf af, zet dan op het hoogst punt af en zwemt zo snel mogelijk van de kust af, voordat je weer op de keien wordt geworpen.

Terugblik op Tenerife met de Teide

Voor Sonja blijkt de terugweg toch wel vermoeiend aangezien er ook een klein beetje stroming staat. Maar goed, we hebben wel weer 300 meter gezwommen vandaag. Na een rustige nacht varen we op de motor naar de jachthaven van San Sebastian. We krijgen een plekje naast de Spirit, het Nederlands zeiljacht van Theo en Mieke Rutten. Het is een geweldig hartelijk welkom nadat we elkaar een aantal maanden niet hebben gezien. Die dag eindigen we bij hen aan boord met een hapje en een drankje, zo gezellig. De dag daarna vertrekken we met z’n vieren met de bus naar Puerto de Vueltas in Valle Gran Rey. Deze busreis is echt geweldig, doordat je zo hoog zit heb je een geweldig uitzicht over het landschap met al zijn bergen en kloven. Het plaatsje zelf is een heerlijk rustig vissersdorpje met een klein haventje, waar Duits de tweede taal is.

Onze ankerplek bij Punta del Cabrito

Er blijken hier veel Duitsers te wonen of op vakantie te komen. Voor de terugreis maken we gebruik van de ferry die twee keer er dag op en neer vaart van San Sebastian via Playa Santiago naar Puerte de Vueltas.

Geiten op de steiger van La Gomera

Bij het kopen van de kaartjes voor de terugreis, wordt ons echter om de paspoorten of een andere vorm van identificatie gevraagd. Daar hadden we niet op gerekend. We hadden dus niets bij ons. De oplossing was echter snel gevonden. Van Theo en Mieke kregen wij hun beider rijbewijzen. Deze overlegde we bij het kopen van ons kaartje. Er werd in het geheel niet gekeken naar de pasfoto’s, hen ging hen om een registratienummer. Bij het betreden van de boot wordt je nogmaals gecontroleerd, waarbij de beambte ons kaartje en de legitimatie bekeek en controleerde of dat de registratienummers klopten. We mochten, ondanks de afwijkende foto's, gewoon doorlopen. Wat dat betreft roept dit wel wat vraagtekens op. Geweldig om op zo’n snelle catamaran te zitten. Binnen de kortste keren waren we terug in de haven van San Sebastian. Gedurende de dagen in de haven leren we ook Rob en Annemarie van de Zeezout kennen. We zijn samen met hen door de Spirit uitgenodigd voor een hapje en een drankje aangezien de Spirit een dag later vertrekt naar Tenerife in verband met familiebezoek. Met Rob en Annemarie hebben we direct een goede klik. Twee dagen later vertrekken we dan ook gezamenlijk om naar de andere kant van het eiland te zeilen. We ankeren die nacht in Puerto de Vueltas. Dit is geen geweldige plaats om te ankeren, geen wind maar wel vervelende golfen die je proberen wakker te houden door op de meest onverwachte momenten de boot een zwieper te geven. We zijn er dan ook de volgende ochtend bijtijds uit.

De Zeezout met Rob en Annemarie

We vertrekken overigens vandaag met gemengde gevoelens. Volgens de Gribe-files, die we de avond daarvoor via de SSB hebben binnen gehaald, hebben we de gehele dag wind op kop vanuit het noordwesten van zo’n 10-15 kn. Dat betekend dus continu opkruisen naar La Palma over een afstand van zo’n 40 mijl, waarna de motor gestart moet worden voor de laatste 10 mijl langs de kust omdat daar de wind geheel wegvalt. Vandaag klopt er gelukkig in het geheel niets van de weersvoorspellingen. Na een half uur hebben we al 18 kn wind staan uit het noordoosten, voor ons dus halve wind. Binnen 15 minuten bouwt deze verder op naar 28-30 kn, zodat al snel het derde rif is geplaatst. Normaal zou het tweede rif volstaan, echter de golven zijn erg rommelig wat veel onrust op de boot veroorzaakt. Nog geen twee uur later neemt de wind weer af tot zo’n 22-26 kn en trekken we een deel van de Yankee erbij. Onze Ikinoo gaat als een speer door het water en voelt zich helemaal in haar element. Eenmaal voorbij de zuid kaap van La Palma lijkt het wel of dat iemand de schakelaar van de wind uit zet. Zo hebben we nog 28 kn wind staan, zo is deze nog maar 2 kn over, en dat alles binnen een afstand van nog geen 200 meter. Dat er weinig wind zou staan was al voorspeld. We starten de motor om vervolgens 200 meter verder ineens 12-18 kn wind tegen te hebben, dus uit het noordwesten. Zo kunnen we dus opkruisend naar Tazacorte zeilen. Al met al dus een geweldige zeildag in plaats van de verwachte lange dag opkruisen tegen de wind in en het motoren in windstilte. In de jachthaven van Tazacorte worden we door vrienden Wijnand en Marlies opgewacht. Ze hebben een plekje naast hun boot voor ons gereserveerd. Een half uur na aankomst zitten we dan ook al bij hen aan boord voor een hapje en een drankje. Vooral het hapje is heel bijzonder. Wijnand heeft een paar dagen ervoor ruim 2 kg tonijn gekregen van een lokale sportvisser. Ons hapje bestaat dus uit sushi met tonijn, gevolgd door verschillende moten gegrilde tonijn steaks. Onze dag en avond kan niet meer stuk. De komende weken gaan we La Palma verkennen, veel wandelen en de Ikinoo klaar maken voor de oversteek naar de Kaap Verde.