Overwinteren in Whangarei

Voor het eerst in 2 jaar hebben we nachtvorst aan de grond.

Op dit moment is het winter in Nieuw-Zeeland. Whangarei ligt op het Noorder Eiland waar men een gematigd subtropisch klimaat heeft, wat inhoudt dat de winters niet echt koud zijn maar wel erg nat en de zomers warm en droog. Vorig jaar nog hebben we hier een overstroming meegemaakt nadat er binnen 24 uur 300 mm regen was gevallen. We liggen nu alweer twee maanden op onze plek aan de steiger tegenover het restaurant de Quay. Tot nu toe valt de hoeveelheid regen die is gevallen dit jaar wel mee. De temperaturen schommelen overdag tussen de 13-17°C en ’s-nachts tussen de 6-12°C. We hadden één nacht zelfs vorst aan de grond. In ieder geval mogen we niet klagen over het klimaat, met het kacheltje en de ontvochtiger aan hebben we het heerlijk comfortabel in de Ikinoo. We zijn rustig bezig onze kluslijst voor deze winter stuk voor stuk af te werken zodat de Ikinoo in het voorjaar weer helemaal klaar is voor grote reizen.

De nieuwe kraan in de keuken.

Maar als eerste hebben we onze Ikinoo winterklaar gemaakt. De dinghy hebben we volledig schoon gemaakt en opgeborgen in het vooronder. Ik heb een opstapje gemaakt van een stevige plastic krat en een houten plank zodat we wat makkelijker op en af de Ikinoo kunnen stappen. We hebben de defecte vismolen van de hengel uit elkaar gehaald, schoon gemaakt, gesmeerd en opnieuw in elkaar gezet. Hij werkt weer als nieuw. De kotterfok hebben we opgeborgen en de beide spinakerbomen waterdicht afgewerkt. Ook hebben we de ankerbak en de ketting schoongespoeld met zoet water. De buitenboordmotor heeft een onderhoudsbeurt gekregen en als laatste hebben we wintertent over de kuip geplaatst. We zijn er klaar voor, laat de winter maar komen. Omdat het Nederlandse zeiljacht Tiago was aangekomen in Nieuw-Zeeland, hadden vrienden van ons ter verwelkoming een Hollandse avond georganiseerd. Zo konden wij kennismaken met Laurens en Kitty onder het genot van een drankje en verse erwtensoep.

Gemakkelijk is anders.

De volgende dag ben ik met hen meegereden naar Opua om onze Honda daar op te halen. Al heel lang stond er op ons to do lijstje dat we de kranen wilden vervangen. Zowel de kraan in de keuken als in het toilet lekte en ze waren in de afgelopen 25 jaar ook wat gaan corroderen. De eerste kraan die we hebben uitgewisseld was de kraan in de keuken. Sonja had als wens dat de nieuwe kraan een wat hogere uitstroomopening moest hebben zodat er wat makkelijker een emmer onder gezet kon worden. Met de oude kraan in mijn rugzak ben ik diverse winkels langs geweest. Uiteindelijk vond ik een RVS-kraan die zonder al te veel onoverkomelijke problemen gemonteerd kon worden. Na wat gaten geboord te hebben in het keukenblad, kon ik de kraan eenvoudig monteren. De kraan in het toilet was echter een heel ander verhaal.

De nieuwe kraan in de toiletruimte.

Hier zat een kraan gemonteerd die ook als douch gebruikt kon worden. In de negen jaar dat wij onze Ikinoo nu hebben, hebben wij hier echter nog nooit gebruik van gemaakt. We wilden dus nu een normale kraan monteren. Om de kraan te kunnen demonteren moest echter de gehele wasbak gedemonteerd worden. Nu moet je weten dat het toiletkastje wel een deurtje heeft, maar er is eigenlijk te weinig ruimte om goed te kunnen werken. Nadat we de wasbak hadden gedemonteerd, konden we de kraan losnemen. In dezelfde winkel als waar ik de keukenkraan had gekocht vond ik een geschikt exemplaar. De uitdaging bestond er dit keer uit dat de kraan niet te hoog mocht zijn omdat daarvoor geen ruimte is en dat hij direct moest passen aangezien de gaten in de geëmailleerde wastafel zaten. We hebben eerst de nieuwe kraan gemonteerd en daarna de wastafel met kraan en al weer op het toiletkastje gemonteerd. Het eindresultaat mag er wezen. Tijd om ons een dagje te ontspannen. Met de auto hebben we een trip gemaakt naar de andere kant van het eiland. Via de SH14 zijn we naar het plaatsje Dargaville gereden. Vanaf dit plaatsje is er een weg die naar de kust gaat. Nadat we de auto hadden geparkeerd, maakten we een korte wandeling naar het strand.

Een foto impressie van het strand bij Dargaville.

Tot onze verbazing zagen we auto’s en crossmotoren op het strand rijden. Na even rondgekeken te hebben, zijn we teruggegaan naar onze auto en hebben we de overgang opgezocht waar je met je auto het strand op kon rijden.

De gouden koepel staat haast op zijn plaats.

Niet veel later reden ook wij met onze 4-WD over het harde zand. Een schitterende ervaring. Na een lunch van Fish en Chips bij Sharky’s Café zijn we via een toeristische route teruggereden naar Whangarei. Er stond in de maand juni nog een andere festiviteit op het programma, namelijk het plaatsen van de torenspits op het in aanbouw zijnde Hundertwasser Art Center in Whangarei. Vanaf het moment dat wij met de Ikinoo in de Town Basin Marina zijn komen liggen, in mei 2020, zien wij de bouw hiervan gestaag vorderen. Freidensreich Hundertwasser¸ geboren als Friederich Stowasser, was een Oostenrijkse kunstenaar en architect, die vooral bekend is geworden door zijn kleurrijke schilderijen en zijn ontwerpen van diverse gebouwen. Hij was een voorvechter van een mens- en milieuvriendelijke bouwwijze.

Het gouden ui is afgemonteerd met een blauwe bol.

De schilderijen van Hundertwasser kenmerken zich door het gebruik van felle kleuren, kleine omkaderde oppervlaktes, spiralen en lijnen die nooit echt precies parallel lopen. Hij bracht zijn kunst ook in de praktijk tot uiting door de ontwerpen van vlaggen, postzegels, munten en affiches. Vanaf 1980 zijn ook diverse architectonische ontwerpen van hem in de praktijk tot uitvoering gebracht. Ook in Nederland zijn diverse gebouwen van zijn ontwerp gebouwd waaronder het Aan de Stegge gebouw in Goor. In de jaren 70 heeft Hundertwasser een stuk grond gekocht nabij de Bay of Islands, waarop hij een boerderij bouwde en zelfvoorzienend leefde. Hier woonde en leefde hij voor een langere periode. Als dank voor het feit dat hij Nieuw-Zeelandse nationaliteit kreeg, heeft in 1983 een vlag ontworpen en cadeau gedaan aan de overheid, die nu als tweede vlag van Nieuw-Zeeland wordt gezien.

De 2e Nieuw-Zeelandse vlag.

Ook wij hebben beide vlaggen onder elkaar op de Ikinoo hangen. In het jaar 2000 is hij, tijdens een luxe cruise op de Pacific overleden aan een hartaanval en uiteindelijk begraven op zijn boerderij nabij de Bay of Islands. Voor het plaatsen van de gouden torenspits, in de vorm van een ui, was deze per boot aangevoerd en vervolgens met een kraan op zijn plaats gezet. Leuk om dit te mogen meemaken. Op Internet is veel over Freidensreich Hundertwasser te lezen en te zien. In juni hebben wij ook ons eerste injectie gekregen tegen Covid-19. Hier in Nieuw-Zeeland krijgt iedereen het Pfizer vaccin.

Mijn vaccinatiekaartje.

We hebben er beide geen last van gehad. Vier weken later hebben wij onze tweede injectie gehad. Hiervan is Sonja één dag een beetje ziek geweest. Ikzelf had vooral jeuk op de arm waarin de injectie had plaatsgevonden. Nu nog wachten op het vaccinatiebewijs, welke wij hebben aangevraagd. Helaas hebben we afscheid genomen van onze vrienden Martin en Ellen. Toen wij in augustus 2012 onze Ikinoo overhandigd kregen van de vorige eigenaren, waren zijn net uit de Buyshaven in Enkhuizen vertrokken. Wij volgden hen altijd via hun blog. In november 2019 kwamen wij hen in Opua in Nieuw-Zeeland voor het eerst tegen. Gezamenlijk hebben we vele feestjes gevierd, zijn we regelmatig bij elkaar wezen borrelen en eten, hebben we met elkaar gewandeld en natuurlijk hebben wij met elkaar opgezeild tijdens onze tocht naar het Great Barier Island.

Het afscheidsliedje van Naylene.

We delen veel herinneringen en hebben een prachtige tijd met elkaar gehad. Zij hebben echter hun zeiljacht hier in Nieuw-Zeeland verkocht en gaan terug naar Nederland voor de start van een nieuw avontuur. We zullen ze zeker gaan missen. Het enige nadeel van aan een steiger liggen is dat je langzaam maar zeker dichtgroeit, lees ik kom aan. Er is steeds wel weer ergens een gezellige borrel met een hapje en als we geen zin hebben om te koken lopen we 10 meter tot aan de voordeur van het restaurant. Daar komt nog eens bij dat Sonja het koken steeds leuker gaat vinden. Omdat Martin en Ellen afscheid gingen nemen, hadden wij een afscheidsborrel georganiseerd met lekkere hapjes.

Afscheid van de Acapella van Martin en Ellen.

Samen met Floris en Ivar waren wij met z’n vijven proefkonijn voor Sonja’s kookkunsten. Het kan niet anders gezegd worden, elk hapje dat ze had bereid was heerlijk, zo wil ik altijd wel proefkonijn zijn. Martin en Ellen hadden zelf nog een afscheidsfeestje georganiseerd voor hun vriendenkring met een barbecue en natuurlijk een prachtig afscheidslied van Naylene. Wat overbleef was het uitzwaaien van de boot die zij voor de nieuwe eigenaren naar Auckland hebben gevaren. De volgende dag ben ik een lange wandeling gaan maken. Onderweg vind je prachtige natuur, schitterende vogels, een echte Kauri boom en een schitterende hangbrug met als toetje een mooie waterval. Zo geniet je van de natuur op zijn best.

De nieuwe beschermhoes voor de buitenboordmotor.

Het volgende klusje bestond uit het maken van een beschermhoes voor de buitenboordmotor. Door een beschermhoes te maken gaat de kap van de motor langer mee. Ook wordt daardoor onduidelijk of dat de motor oud of nieuw is en om hoeveel PK het gaat. Dit voorkomt deels de diefstal van de buitenboordmotor. Onze oude hoes was volledig door de zon vergaan. We hebben de nieuwe hoes gecombineerd met twee banden waarmee je de motor van de bijboot af kunt tillen of hijsen. Een precies klusje met een oogverblindend resultaat. Ook die kan weer van de lijst af. Aangezien de naaimachine nu toch op tafel stond, hebben we direct wat andere naaiklusjes opgepakt. Zo hebben we onze afsluittent van het doghouse voorzien van een nieuw plastic raam, in de oude zat een scheurtje, en hebben we een nieuwe afdekhoes gemaakt voor het raam van de berging in het voorschip. Ik word al aardig handig met de naaimachine.

Onze Honda CRV gaat al weer in de verkoop.

Omdat wij de Toyota Estima campervan van Martin en Ellen hadden overgenomen, hebben wij onze Honda verkocht. Voorafgaande aan de verkoop hadden wij hem een grote onderhoudsbeurt laten geven en is hij opnieuw APK-gekeurd, ja ook dat kennen ze in Nieuw-Zeeland, alleen heet het dan WOF (Warrant Of Fitness). Nadat we de auto op Marktplaats hadden gezet was deze al snel verkocht aan een ouder echtpaar uit Dargaville, die deze 4-WD auto wilde gebruiken voor uitstapjes naar het strand met de kinderen en kleinkinderen. De maand juli had echter voor Sonja een minder leuk einde. Nadat zij had gezwommen, 40 baantjes van 25 meter, is zij op haar fiets gestapt om terug te fietsen naar de Ikinoo. Onderweg had men op de parkeerplaats echter een nieuwe betonnen opstand gemaakt die zij niet had gezien. Het gevolg was dat ze over het stuur heen gelanceerd werd en op straat is gevallen. Het resultaat, een gekneusde pols, een geschaafde ellenboog en na een aantal dagen heel veel spierpijn. Het gaat dus weer even een aantal weken duren voordat ze weer kan gaan zwemmen. Eén pluspuntje voor haar, ik moet nu het hele huishouden doen.

Een foto impressie van mijn laatste wandeling naar de Whangarei Falls.