Egypte en het Suezkanaal

Het uitzicht vanaf de Ikinoo naar Ras Abu Soma. Dit bestaat
uit resorts, hotels, golfvelden en een watersport centrum.

Zoals in het vorige verhaal beschreven, zijn we aangekomen in Ras Abu Soma. We besluiten dat we hier, samen met de Incentive, wat langer blijven liggen om bij te komen van onze tocht door de Rode Zee. Het weer voor de komende dagen ziet er ook niet al te best uit met een korte periode zonder wind en daarna heel veel wind uit het Noorden. De Zwerver en Rosa besluiten wel verder te gaan, waarbij het voor hen echt spannend gaat worden. In het begin moeten ze tegen 15 kn wind en golven opboksen en toch voldoende snelheid behouden, omdat aan het einde van de reis er veel wind gaat staan met vlagen tot 35 kn. Later zou blijken dat de Zwerver het wel heeft gehaald, maar dat de Rosa heeft moeten ankeren en schuilen voor de harde wind.

De Incentive ligt naast ons. Dit was de eerste dag toen het nog 
heel rustig was.

Op de weerkaart zien we dat de wind, voor een aantal dagen, verder gaat toenemen naar 35-45 kn, ook op onze ankerplek. Het komt ons wel goed uit, tijd dus om tot rust te komen. Al de eerste dag dat we voor anker liggen komen er twee bootjes op ons af. De eerste bied zijn diensten aan, maar is wat onduidelijk over wat hij wel of niet kan leveren en wanneer dat zou moeten plaatsvinden. De tweede heeft een hele vlotte babbel en is, samen met zijn vriend, heel duidelijk. Diesel, water, Sim-kaartjes, eten en drinken, alles wat we nodig hebben kan hij voor ons regelen, zelfs bier en vlees als we dat willen. Hij heeft al een Sim-kaartje voor ons bij zich, zodat we direct weer toegang hebben tot Internet en wij hem via zijn WhatsApp-nummer kunnen bellen voor bestellingen.

Het watersport centrum, wat geleid wordt vanuit Nederland.
Op de laatste dag kwam een Nederlandse Manager langszij 
om een praatje met ons te maken.

Hij noteert onze bestelling in zijn boekje met de belofte dat het meeste de volgende dag zal worden geleverd. Wel betalen we hem een fee van $40 voor zijn services, maar dat zijn we ondertussen wel gewend, voor niets gaat hier de zon op. Wel legt hij ons uit dat zijn activiteiten oogluikend worden toegelaten, maar dat het in principe niet is toegestaan. Hij vertelt ons dat tijdens de Covid-periode hier meer dan 20 boten maanden lang hebben vastgezeten. In die periode is hij begonnen met het leveren van deze service omdat de schepen verstoken waren van vers voedsel en water, ze mochten namelijk niet van hun boot af en verplaatsen naar een andere ankerplek mocht ook niet. Na afloop van zijn verhaal over die periode in 2020, neemt hij direct onze lege jerrycans mee aan boord, om deze te vullen met diesel. De volgende dag komt zijn vriend, ondanks de 25-30 kn wind, met zijn motorboot langszij voor het afleveren van de eerste zending van 80 liter diesel en een tas vol met boodschappen, alleen het brood is hij vergeten.

Ook kite surfers zijn hier volop te vinden. Van de Nederlandse 
manager hoorden we dat deze plaats vooral bij Duitsers zeer
geliefd is.

We zijn er heel gelukkig mee, vers fruit en groente, wat wil een mens nog meer. De dagen rijgen zich hier aaneen. De harde wind is inderdaad gekomen, wat een bezoek van onze vrienden, maar ook van de boot met bestellingen onmogelijk maakt. De Ikinoo ligt echter als een huis achter zijn Rockna anker en beweegt voor geen centimeter. Wel genieten we van de vele watersport activiteiten. Er wordt hier volop gezeild met catamarans, surfplanken, kites en surfboards die op een vleugel geheel uit het water komen. Zelfs met deze hele harde wind zie je nog steeds surfers op het water, die met een ongelofelijke snelheid over het water planeren. Na een week zien we een periode van twee dagen waarin het weer wat rustiger wordt. Wij krijgen, de dag voor vertrek, opnieuw 80 liter diesel geleverd, brood voor een week en natuurlijk vers fruit en groenten. We wachten, op de dag van vertrek, tot 13:30 uur zodat de golven wat zijn afgenomen als we starten.

Een prachtige zonsopkomst na de eerste onrustige nacht.
Je kunt aan de zee zien dat het nog steeds wat onrustig is.

Samen met de Incentive vertrekken we voor een tocht van twee dagen naar Suez. Maar voor die tijd moet ik eerst het anker uit de grond zien te krijgen. Ik moet er overheen varen om het anker te laten losbreken. Rockna ankers graven zichzelf, bij harde wind, steeds dieper in en dat merk je bij het anker opgaan. De wind komt niet helemaal uit de goede hoek. We besluiten wel de zeilen te hijsen en motor zeilend verder te gaan. Rond 24:00 uur zijn we bij het begin van de scheepsvaart route. Vooraf hebben we met de Incentive afgesproken dat we deze oversteken en aan de oostzijde langs de scheepsvaart route gaan varen. We laten alleen het grootzeil strak in het midden staan en varen tegen de wind in verder. Het wordt een hobbelig nachtje. Als ik 's-morgens wakker wordt, zijn de wind en de golven afgenomen en wordt het langzamerhand comfortabel.

Een van de vele olieplatforms waar de gassen nog worden
afgefakkeld. Je ziet ook continu een gelige gloed in de lucht.

De wind valt helemaal weg en komt zelfs even een korte periode van achteren. Zo varen we rustig de gehele dag door de golf van Suez met al zijn booreilanden, want daar stikt het hier van. Ook het water is niet altijd schoon, getuige een grote olievlek die wij onderweg tegenkwamen en waar we doorheen moesten varen omdat deze te groot was om er omheen te gaan. Als ik Sonja 's-morgens om 06:00 uur wakker maak, zitten we al in de aanloop route naar het Suezkanaal. Op de wachtplek blijven we een tijdje ronddobberen totdat we toestemming krijgen om naar de Suez Marina te varen. De Marina stelt niet heel veel voor, één steiger en diverse oude moorings, dat is alles.

Deze olievlek was zo groot dat we er niet omheen konden.

Zodra we vast liggen, komt er iemand aan boord om ons schip "op te meten" voor het berekenen van de transit fee. Op Internet heb ik gelezen dat bij de opening van het Suezkanaal men een eigen formule heeft ontwikkeld die niet uitgaat van het tonnage van een schip maar van de inhoud van het schip. Een licht en groot schip kan daardoor veel meer betalen dan een klein en zwaar schip. Wij worden aangeslagen voor 35 Ton, waardoor de transit fee, van $7,00 per Ton, dus uitkomt op $ 245,00. De volgende ochtend worden we om 08:00 uur uitgenodigd om naar de wal te komen en ontmoeten we Ehab Soukar at Sea of wel Captain Heebie the Prince of the Red Sea.

Samen met Captain Heebie, met op de achtergrond zijn kantoor.

We ontvangen een klein geschenkje en mogen daarna bij hem alle formaliteiten afrekenen. Want één ding is zeker, men vraagt hier overal geld voor. Voor die mensen die ook door het Suezkanaal willen, wij waren met onze Ikinoo, een Breehorn 44, in totaal $ 492,00 kwijt voor zeven verschillende posten. Je moet maar zo denken, het is altijd nog goedkoper dan het Panamakanaal. Zodra we terug waren op de Ikinoo, werd om 10:00 uur onze Pilot Achmed afgezet op onze boot. We voeren met vijf boten op een rij het Suezkanaal in. De gehele tocht van twee dagen blijf je als zeilboot continu aan de westkant van het kanaal, ook eventuele tegemoet komende plezierjachten.

Een van de vele grote schepen die langsvaren. Deze heeft
een wel hele bijzondere naam, zo heet mij oudste dochter.

De grote schepen passeren je met een gematigde snelheid. Grote delen van het kanaal zijn al dubbel uitgevoerd, zodat er nooit meer dan één schip tegelijk door het kanaal gaat. Maar daar waar er maar één kanaal is, komen ze je 's-morgens achterop en 's-middags komen ze je tegemoet. Omdat het Ramadan is, vragen we onze pilot voorzichtig en vooral beleeft of dat hij wil aangeven of dat hij iets nodig heeft. Hij bedankt voor alles, hij hoeft niets te eten of te drinken. Uit respect eten en drinken wij ook gedurende deze dag niet in zijn aanwezigheid, iets wat hij zeer op prijs stelt. Nadat ik drie uur achter het roer heb gestaan, vraagt hij met handen en voeten of dat hij mag sturen.

Onze pilot voor de eerste dag. Hij vond het koud onderweg,
getuige zijn dikke wollen trui.

Hij spreekt geen Engels, wat communiceren wel wat moeilijk maakt. De rest van de dag staat hij echter achter het roer. Wat wij wel heel apart vonden was dat je onderweg overal vissers tegenkomt. Soms roeiend en ook wel zeilend, vooral dat laatste geeft mooie plaatjes. We vragen ons af of dat het eten van de vis die hier rondzwemt wel gezond is, de gehele dag varen er grote schepen door dit kanaal. Aan het einde van de dag naderen we Ismelia, een plaatsje halverwege het kanaal waar we de nacht doorbrengen. We liggen er met 6 zeilschepen en een grote catamaran. Ook de Rosa ligt hier al een paar dagen omdat er elke dag een oorlogsschip door het kanaal kwam.

Dit soort vissers scheepjes kom je overal in het Suezkanal
tegen. Soms zonder zeil maar dan roeien ze gewoon tussen 
de grote zeeschepen door.

In dat geval is de transit van plezierjachten niet toegestaan. 's-Avonds besluiten we met z'n allen de wal op te gaan en een restaurant te zoeken wat nog open is. Onder begeleiding van een lokale agent en na afgifte van ons paspoort bij de bewaker van het haventerrein, mogen we het terrein verlaten en worden we naar een restaurant gebracht. De keuken is helaas al gesloten, maar men regelt wel pizza's voor ons. De hoeveelheid Pizza was te veel, zodat iedereen nog een stuk mee kon nemen. De volgende dag kregen we een andere Pilot, genaamd Hamed. Deze sprak gelukkig redelijk goed Engels. Vooral in het begin verteld hij van alles over zijn woonplaats Ismelia en over zijn vaderland Egypte. Deze pilot gaat helaas niet achter het stuur staan, waardoor ik genoodzaakt ben om zelf de gehele dag achter het stuur te staan, best wel vermoeiend.

In Ismelia staat een moskee naast een hele oude christelijke kerk.
Z0 kan het natuurlijk ook. De kerk is enkele honderden jaren oud.

Het varen door het Suezkanaal is vooral eentonig en lang niet zo levendig als varen door het Panamakanaal. Gedurende deze dag praten we met hem over van alles en nog wat. Dan krijgt hij een telefoontje van zijn vrouw met de mededeling dat hij voor de tweede keer vader gaat worden. De tranen springen hem in zijn ogen, zo emotioneel wordt hij. Aan het einde van de dag naderen we het einde van het Suezkanaal, de Pilot wordt opgepikt door een Pilotboot en voor ons ligt de Middellandse zee. Maar daarover meer in ons volgende verhaal.