Nooit te oud om te leren

Ankeren, we doen het met enige regelmaat onder bijna alle omstandigheden en altijd zonder enige problemen. Waarom gaat het dan die ene keer, dat je het eigenlijk echt niet kunt gebruiken, dan ineens helemaal fout? Joost mag het weten, maar het is wel weer zo’n leermoment.

Eindelijk, het is zo ver, alles is weer gerepareerd en het ziet er nu weer goed uit. We gaan het weer in de gaten houden zodat we kunnen vertrekken. Na bijna acht weken Lanzarote heb ik het hier wel gezien. Het weer ziet er op dinsdag en de daarop volgende twee dagen heel goed uit, dus besluiten we te vertrekken. De boodschappen worden voor een paar dagen gehaald, maar ik sla tevens een extra voorraadje in, zodat  ik niet gelijk als we aankomen boodschappen moet gaan doen. Ik kook ook een maaltijd voor en doe deze in de koelkast. Zo, ik ben er klaar voor. We nemen afscheid van de mensen op onze steiger en gooien de trossen los. Bij het vertrek varen we langs het International Museum of Contemporary Art in het San José Castle met de stenenpaarden die in de zee staan. Vooral de paarden maakten bij aankomst grote indruk op ons.

Ik ben wel een klein beetje nerveus, want we hebben al acht weken niet meer gezeild en dan is het toch altijd weer een beetje spannend. De wind komt van achteren waardoor we besluiten om alleen op de voorste fok te gaan. Nu hoor ik sommige mensen misschien denken, stelletje luiaards, maar we moeten er weer even inkomen en dan is het lekker relaxt zeilen bij 15 kn wind met alleen maar de fok erop. Heerlijk om de wind dan weer door je haren te voelen en de zeelucht weer op te snuiven.

We zeilen rustig in 4 uurtjes naar Plaja Blanca om daar te ankeren. Het anker pakt meteen goed in de zandbodem, dus dat is lekker. Het zonnetje schijnt heerlijk, wat wil een mens nu nog meer. Dit is echt weer genieten, zo lekker achter ons anker. Mooi strand hebben ze hier. Er liggen nog zat mensen aan het strand en in het water. Wij blijven lekker aan boord en genieten van een drankje en het uitzicht op het strand.

De zon speelt met de bergen, waardoor er een prachtig kleuren schakering ontstaat. Geen moment zijn de bergen hetzelfde, steeds veranderd de zon het uitzicht.

De volgende dag besluiten we om toch maar een nachtje door te varen. Het eerste plan was om de oostkust van Fuerteventura te bezoeken, maar daar liggen we de komende dagen met de opkomende oostelijke wind niet echt lekker rustig. Dan maar een nachtje door en via de westkust direct door naar Las Palmas op Grand Canaria. Het  zonnetje schijnt weer lekker als wij aan het begin van de middag vertrekken.

Er is niet al te veel wind en daarom besluiten we, voor het eerst deze reis, de genaker te hijsen. Hij staat er prachtig bij. Lang houden we dat echter niet vol vanwege een vervelende oceaandeining die dwars inkomt terwijl we haast voor de wind varen. Hierdoor krijgt het zeil af en toe zware klappen. Dus de genaker er maar weer af en de Yankee weer uitgerold en de spi-boom erop. Met zo’n oceaandeining is dat toch wel lekker. We komen dolfijnen tegen, iedere keer gaat er iets door je lichaam heen als je ze ziet. Ze maken  je dag helemaal goed. Je vergeet dan gelijk die rot oceaandeining.

Normaal varen wij ’s-nachts met een schema van drie uur op en drie uur af, waarbij we om 20:00 uur beginnen. Dit keer besluiten we, dat wie slaap heeft als eerst gaat slapen. Zoals te verwachten gaat Hans dus als eerste slapen. Ik ben nog niet echt moe en ik vind het ook wel lekker als Hans zo veel mogelijk de nachtwachten doet. Hij kan daar goed tegen en vindt het niet erg. Als ik zelf eenmaal slaap, word ik toch door Hans weer uit mijn kooi geroepen. De spi-boom moet eraf omdat de wind is gedraaid. Dat is op zich niet zo’n ramp, het is zo gebeurd, maar op een rollende zee, in het donker, niet echt een pretje voor Hans, ha ha. Blij dat hij de schipper is en niet ik.

De zon komt op en het belooft een mooie dag te worden, lekker windje, zonnetje erbij en de Ikinoo die gestaag over de golven zeilt. Deze dag worden wij extra verwend door dolfijnen. Wij hebben tot nu toe nog nooit zo veel dolfijnen op één dag gezien, dit is echt heel erg gaaf.

Aan het begin van de middag  bereiken we da haven. Juist tijdens dat laatste 5 mijl neemt de wind tot ruim 20 kn. Daar zaten we nou niet echt op te wachten. Als we de marina naderen en deze oproepen krijgen te we te horen dat wij moeten wachten op de ankerplaats. Hier word ik dus niet vrolijk van. Een hoop wind met een ankerplek aan lagerwal en behoorlijke deining. Het is er al druk met veel boten die wachten op een plekje in de haven. Wij zien een gaatje en gooien het anker uit. We liggen nog maar net goed vast of Hans roept, haal het anker maar binnen want we liggen te dicht bij een andere boot. Opnieuw laat ik het anker vallen, maar ook nu liggen we te dicht bij een andere boot. Als ik het anker voor de tweede keer ophaal, vergeet ik echter de ankerklauw te verwijderen. Als ik deze alsnog weghaal blijkt dat de ankerlier onklaar is geraakt, met als gevolg dat de ankerketting helemaal naar buiten loopt inclusief de dikke lijn (de slampamper voor kenners) waarmee het anker aan de boot is bevestigd. Ik ga achter het roer staan en Hans gaat het anker opnieuw binnen te halen, met deze wind en deining is dat niet echt eenvoudig. Zodra het anker weer is geborgen en hij het roer heeft overgenomen, vraag ik wat de oorzaak was van het ongecontroleerd naar buiten lopen van de ketting. Het bleek dat op een of andere manier de vergrendelingsschroef aan de zijkant van de ankerlier was los geraakt, waardoor er vrijloop ontstaat. Nadat deze weer goed was vastgedraaid kon hij de 10 meter lijn en de 55 meter ankerketting weer ophalen.

De borgschroef van het anker nadat deze is losgeslagen

Helaas heeft Hans echter een foutje gemaakt bij het ophalen van de laatste meters ankerketting. Ik moest van hem gasgeven, wat echter bij een hydraulische ankerlier tot gevolg heeft dat het vermogen snel toeneemt. Hierdoor is de plaat met borgschroef voor het anker afgebroken en is er wat schilderwerk ontstaan. Ik dacht eerst bij mijzelf, dat het mijn fout was, want door de ankerklauw te vergeten er af te halen, was de ankerlier los gekomen. Achteraf heb ik  pas aan Hans verteld dat ik de ankerklauw was vergeten, want het was nu niet het moment om dat te vertellen. Wat ons betrof was het mooi geweest. We besluiten brutaal te zijn en de marina in te gaan. Er blijken meerdere plekjes te zijn als we goed rondkijken. Wij kiezen voor een plekje vlak bij de receptie zodat we niet ver behoeven te lopen. Zodra we vastliggen komt er een havenmeester aan gerend, die schreeuwt dat wij hier niet mogen liggen en dat we de haven moeten verlaten. Gelukkig verstond ik er niets van. Zo rustig mogelijk vertel ik dat we problemen hebben met het anker, waarop hij nog meer begint te schreeuwen dat ik hier weg moet. Hij was niet voor reden vatbaar. Boos liep hij weg en ging iemand bellen. Ik dacht bij mezelf, je doet maar, maar ik ga hier niet weg, of je geeft ons een plekje in de marina. Nog geen vijf minuten later komt er een andere medewerker van de marina aan die zegt dat wij hier rustig een nachtje kunnen blijven liggen, morgen kijken we wel verder. Wij blij, want ik stond toch wel een beetje te trillen op mijn benen door het boze gedrag van die havenmeester.

Lilian van de Win2Win is met haar bijbootje naar ons toegekomen en vraagt wat er was gebeurd. Terwijl wij staan te praten komen er twee broers naar ons toelopen met de vraag of wij de over steek naar het Caribisch gebied gaan maken. Nee, zeiden wij, we blijven een jaartje ronde de Canarische eilanden en gaan dan pas verder. Jammer, want ze hadden dan graag met ons mee gewild. Zo zijn er hier wel meer, van die jongelui, die mee willen varen naar het Caribisch gebied. Ze vragen het bij iedere boot die binnen komt varen. Heel handig, nee heb je en ja kun je krijgen. De broers hadden ieder een kleine gitaar bij zich, ze begonnen spontaan voor ons te spelen, kijk en dat maakt je dag dan weer helemaal goed.

 Intussen is er nog een Nederlands echtpaar bij ons komen staan, die we eerder hebben ontmoet op Lanzarote. Zij waren, midden in de nacht, naar binnen gesleept met een defecte motor. Er stond geen wind en langzaam zagen ze, door de stroming, de rotsen toch wel erg dichtbij komen. Nou dat wil je toch ook weer niet mee maken. En zo hebben we allemaal wat, koop een boot en werk je dood. Van de schrik bekomen, ben ik gaan koken met een lekker wijntje erbij, kom je weer tot rust. De volgende ochtend naar het havenkantoor toe. Letterlijk een nummertje trekken en dan wachten op je beurt. Ik kreeg weer te horen dat ik op mijn beurt moest wachten op de ankerplek. Ik kijk hem aan en zeg wij hebben problemen met het anker. Niets mee te maken, u moet toch naar de ankerplek. Ik vraag mij af of dat ze wel echt luisteren, volgens mijn niet dus. Ik word een beetje boos en zeg, ik heb zeven weken geleden gereserveerd en heb van jullie een bevestiging met prijsopgave ontvangen met de mededeling daarbij dat we welkom waren. Nou dat maakt hier dus niets uit, waarom dan die reservering als ze er toch niets mee doen? Nou dan blijf ik lekker liggen waar ik lig, ik laat me niet zo snel afschepen. In de middag ga ik weer naar de receptie en trek opnieuw een nummertje. Ik vraag weer of ze al een plekje hebben, nee dus, want ik ben pas nummer veertien op de lijst. Ik kijk hem verbaasd aan en zeg tegen hem, dit kan niet waar zijn, want ik zou maar één nachtje op deze plek mogen blijven, omdat deze plek voor grote schepen is gereserveerd. Weer nee, geen plek en u moet gaan ankeren, echt die lui zijn doof, ze luisteren gewoon niet. Wij blijven dus gewoon lekker liggen. In de middag staat Ron, een vriend van ons, ineens voor onze neus. Wat leuk om hem weer te zien. Ron hebben wij ontmoet in Lanzarote, samen met zijn vrouw. Hij zeilt zijn hele leven al en is kaptein geweest op verschillende schepen. Maar wat ik zo leuk aan hem vind, hij is altijd bezig met van alles en nog wat. Heel behulpzaam is hij, blijft ook gezellig een praatje maken. Dus ik heb hem uitgelegd waarom ik hier lig. Hij zegt, ik ga morgen met je mee naar kantoor, dan is Fernando er en die is wel voor rede vatbaar.

Vanavond is er een Hollandse avond bij een cafeetje aan de boulevard. We troffen een gezellige groep mensen aan met diverse gitaren, een accordeon en een mondharmonica. Er werd volop muziek gemaakt en gezongen. Wat een gezellige boel was dat, iedereen zong ook mee. Leuk zo’n avond, je leert nieuwen mensen kennen en tegelijkertijd kom je een hoop te weten over alles en nog wat. Moe maar voldaan zijn we naar de boot teruggegaan. Noch even wat nagepraat en toen ons bedje in gedoken.

Onze ligplaats op S17

De volgende morgen kwam Ron mij halen, die schat had zelfs broodjes voor bij de koffie meegenomen, lief he. Wij met z’n tweeën naar kantoor. Maar Fernando zegt ook nu weer dat ze geen plek hebben. De open plekken, die wij zien, zijn van zeilerjachten met een vast contract die nu enkele dagen weg zijn. Voor hoe lang weten ze niet. In Nederland gaat dat dus geheel anders. Maar Ron had al gezegd niet boos worden, aardig blijven, anders zetten ze je gerust weer onderaan de wachtlijst. Maar Fernando zegt, blijf stand-by op kanaal, we roepen mensen op, maar vaak reageren ze niet zodat je dus al snel aan de beurt kunt zijn. Ondertussen zie ik steeds meer grote boten binnen komen. Ik zie de havenmeester al kijken, zo van, jullie moeten hier nu echt weg. Een van de mensen van de marina, de man die met zijn RIB iedereen naar zijn plaatsje toebrengt, komt ineens naar ons toe gevaren en zegt dat we hem moeten volgen. Snel de motor gestart en de lijnen losgegooid en achter hem aan. Het is niet de plek waar we graag wilde liggen maar ik dacht nu even  niet zeuren Sonja, je hebt een plekje. We liggen prima maar er is één van de twee morringlijnen niet bruikbaar. De medewerker van de marina zegt, er komt maandag wel een duiker. Oké dan maar aan één morringlijn, we liggen vast en dat is nu het voornaamste. Wij liggen aan de S-steiger op nr. 17, een hele gezellige steiger blijkt later.

Hans gaat, zoals zo vaak, weer eens bootjes kijken, ik vraag me wel eens af, vinden alle mannen dit nou leuk? Ja dus, hoor ik ook van andere vrouwen. Hans komt terug en roept, Son we krijgen visite. Ik vraag nog wie dan wel, maar ondertussen zijn Wijnand en Marlies van de Ocean Goose al bij ons schip. Een gezellig koppel die wij kennen vanuit Lanzarote. Ja je komt ze allemaal weer eens tegen en dat is echt heel gezellig, al is het soms wel eens moeilijk om al die namen te onthouden, maar ik leer snel. Nu gaan we rustig hier de boel verkennen en de boot klaar maken voor de kerst, ik heb niet voor niets al die kerstspulletjes meegenomen uit Nederland.

Zo zie je maar weer, ook nu zijn diverse spreekwoorden weer van toepassing, zoalshaastige spoed is zelden goed, je bent nooit te oud om te leren en wat zich opnieuw heeft bewezen, de aanhouder wint.

Ondanks dat wij best wel wat tegenslagen hebben gehad, wil ik tegen iedereen zeggen, soms is de beste manier om ergens uit te komen, is om er dan maar dwars doorheen te gaan.

Vanaf onze Ikinoo in Las Palmas wensen wij eenieder een gezellige kerst een heel gelukkig nieuwjaar en wie weet mogen we sommigen van jullie volgend jaar verwelkomen in onze zeilerswereld.

Happy New Year 2017