Los Roques

De grootste verrassing van dit seizoen, wauw wat een prachtig zeilgebied en wat een schitterende natuur. Los Roques is een eilandengroep welke bij Venezuela behoord. Het hoofd eiland, Gran Roque, ligt ongeveer 80 nm uit de kust van Venezuela. De eilandengroep is dan ook een geliefde plaats voor de welgestelden uit dat land. Deze komen per vliegtuigje, per helikopter of met hun eigen motorjacht. Wij zijn er met onze Ikinoo vanaf St. Lucia naar toe gezeild. Omdat Sonja van een ander Nederlands zeiljacht zeer positieve berichten had gehoord, zagen we dit als een mooie tussenstop richting de ABC-eilanden. De grote massa laat deze eilandengroep links liggen omdat het onbekende onbemind maakt en het is Venezuela. Jammer want Los Roques moet je echt gezien hebben. Wij vinden dit het mooiste plekje van het afgelopen seizoen, dus zeker niet overslaan. Hieronder de beschrijving van de eilanden die wij hebben bezocht en onze ervaringen met de meest vriendelijke mensen die we tot nu toe zijn tegen gekomen.

Overzicht over de ankerplek met 9 zeiljachten

Vanaf St. Lucia zijn wij in 2 dagen en 14 uur naar Gran Roque, het hoofdeiland van Los Roques gezeild. Bij aankomst in het donker zagen wij diverse boten voor anker liggen zodat het redelijk eenvoudig was de ankerplek te vinden. De volgende ochtend blijken we met 9 jachten voor anker te liggen. Het inklaren is wel even een dingetje, op de internet hadden we gelezen in welke volgorde we de diverse instanties moesten aflopen. Totaal moet je langs 6 verschillende adressen. De opgegeven volgorde was echter niet juist. Wat wel de goede volgorde is? Wij weten het niet, rondvraag bij anderen leverde steeds weer een ander resultaat op. Blijkbaar husselen ze elke dag de instanties in een hoge hoed door elkaar en wordt de volgorde voor die dag vastgelegd. Taak is dat je alle instanties afloopt en de benodigde stempeltjes en papieren verzameld, de volgorde maakt voor ons niets uit, het kost je gewoon 4 uur en de benodigde dollars.

Het gebouwtje van de coast guard

Tip 1: Let op, bij de coast guard hebben wij betaald, dat is echter helemaal niet gebruikelijk. Van anderen hebben wij vernomen dat zij dit hebben geweigerd en dat men dat prima vond. Het verdwijnt dus gewoon in eigen zak. Dit is tijdens ons bezoek echt het enige minpuntje geweest wat wij hebben ervaren.
Tip 2: Het hele gebied is een beschermd natuurgebied waarvoor je moet betalen om er te mogen zijn en te varen. De kosten hiervoor worden je berekend in de plaatselijk munteenheid, de Venezolaanse Bolivar. Ze vinden het prima als je in dollars betaald.

De surfshop annex bar waar men je graag helpt met betalen

Doe dit echter niet, je krijgt een hele slechte wisselkoers. Er tegenover is een surfshop, annex bar, die graag voor jou betaald in Bolivar. Je betaald hen dan terug in dollars. Ondanks dat de wisselkoers dan nog niet optimaal is, scheelt echt tientallen dollars. Tot zo ver het inklaren.
Tip 3: Wat betreft het boodschappen doen. Op het hoofdeiland vind je echt alles wat je nodig hebt voor de eerste levensbehoeften. Verse groenten en fruit vind je echter nauwelijks. Let echter wel goed op. Elke vrijdag komt er een schip aan met nieuwe goederen en vers eten. Het is dus opletten geblazen.

De enige locale supermercado met de steekwagentes waarmee een ieder

hier rondrijd om zijn boodschappen te verzamelen en gasttanks te vervoeren

Als de boot vroeg komt, liggen de verse artikelen ’s-middags al in de supermercado. Is hij echter laat, zorg dan dat je zaterdag vroeg bij de winkel bent anders zijn de voorraden voor die week al weer op. Boodschappen doen is echt een hele leuke ervaring, iedereen doet zijn inkopen voor die week, dus ook de eigenaren van de locale posada's. Wij hadden het geluk dat een dame, die achter ons in de rij stond, onze boodschappen in Bolivars wilde betalen. Na een optelsommetje en omrekening moesten wij haar $ 1,46 betalen voor een grote zak vol met fruit en groenten, onze voorraden voor een hele week. We hebben haar $ 2,00 gegeven omdat we geen kleingeld hadden. Zo is het een echte win-win situatie.

Ons tafeltje voor het diner op het strand

In Gran Roque vind je overal restaurantjes, souvenier winkeltjes en natuurlijk surf- en kitsshops. Dat laatste wordt hier heel veel gedaan. Wij spraken Duitsers die speciaal voor het kite-surfen hier naar toe waren gekomen. Het hoofdeiland heeft een vliegveld voor de verbinding met het vasteland. Elke dag komen en gaan er diverse kleine vliegtuigjes. Op jaarbasis komen er ongeveer 54.000 toeristen. Er zijn dan ook voldoende lodges om al die mensen te huisvesten. Wij hebben er diverse van binnen gezien. De een is nog mooier dan de ander. Bij één posada kregen we zelfs een gratis glas meloensap aangeboden en mochten we gebruik maken van hun Wifi netwerk. Voor Wifi ben je hier namelijk afhankelijk van de restaurantjes, er is verder geen mogelijkheid om zelf een abonnement af te sluiten.

Uitzicht over Gran Roque met het enige dorpje

Vanaf het hoofdeiland gaan er elke dag taxiboten naar de andere eilanden. Dus veel toeristen zie je ’s-morgens met een watertaxi vertrekken voor het kite-surfen, of om te duiken of om zomaar ergens anders te zwemmen en te zonnen. Het eiland is overdag dan ook verlaten. Aan het einde van de dag keert iedereen weer terug. ’s-Avonds is het dan ook gezellig bij alle restaurantjes en barretjes.

De vuurtoren naar Nederlands ontwerp

Ook biedt het eiland de mogelijkheid tot het maken van een leuke wandeling. Er is een wandelpad naar een van de heuvels op het eiland, vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over het eiland en de andere eilanden, mits het zicht goed is natuurlijk. Op één van die heuvels staat zelfs een heuse vuurtoren die momenteel gerestaureerd wordt. De vuurtoren is van een Nederlandse ontwerper en is hier in de 19^e eeuw gebouwd. Wat wij ervan zagen is dat de restauratie waarschijnlijk al vele jaren onderweg was en het ook nog wel enige tijd zal duren voordat deze weer operationeel is. De stellage er omheen was zwaar verroest, zo niet levensgevaarlijk. Men was bezig deze heel voorzichtig uit elkaar te halen.

Na enkele dagen te hebben doorgebracht op het hoofdeiland zijn wij op de motor naar het volgende eiland gevaren, een afstand van zo’n 2-3 nm. Het eiland Francisky is onbewoond. Wel is er een klein restaurantje wat sommige dagen open is voor de lunch. Toen wij aankwamen was men net gesloten en bezig alles schoon te maken en op te ruimen.

Het restaurantje op Francisky

Ook het argument dat wij helemaal vanuit Nederland waren komen zeilen om hier een biertje te drinken kon hen niet vermurwen. Ook de volgende dag bleef het gesloten, waarschijnlijk waren er die dag te weinig toeristen die het eilandje bezochten. Francisky is een atol waarbij je om op de ankerplek te komen je een zeer smalle passage met een maximale diepte van 3,2 meter moet passeren. Links en rechts bevindt zich het koraalrif. Wij deden dit op het oog omdat we de elektronische kaart niet vertrouwde. Toen we eenmaal binnen waren bleek de track rakelings langs een ondiepte te gaan. Dus eyeball navigatie is hier een must. Als je eenmaal binnen bent vaar je naar het strand toe, gooit je anker uit en je ligt in het paradijs. Wij zijn hier een aantal dagen gebleven omdat we er geen genoeg van konden krijgen.

De Ikinoo voor anker bij Crasky

Het volgende eilandje wat we bezochten was Crasky, een lang gerekt eiland met schitterende zandstranden. Hier lagen we met 4 boten, waarvan er de volgende ochtend direct al één vertrokken was. Vooral de motorjachten worden hier veel gebruikt om mee te vissen of als verblijfplaats gedurende de vakantie op de eilanden. De meeste zijn dan ook huur of charter schepen. De ankerplaats van Crasky is heel erg open zonder obstakels onder water. Je vaart naar het strand toe totdat je 3-4 meter water hebt en gooit daar je anker uit. Om naar het strand te gaan heb je dan wel je dinky nodig.

De beide dinky's op het strand van het eiland Crasky

Op het strand aangekomen troffen wij een zonnetent aan met ligbedden en spullen om op het strand een spelletje te doen. Echter geen beheerder of iets dergelijks, helemaal niemand hebben wij gezien. Wel zijn de vogels hier brutaal, ze maken met enige regelmaat gebruik van onze dinky, met als gevolg dat je deze een aantal keren per week moet schoonmaken.

Bezoek van een schitterende meeuw

Op de weerkaart die wij via de SSB hebben binnen gehaald, zien we dat het weer over een aantal dagen gaat veranderen, er komt veel wind aan. Wij besluiten dan ook dat wij nog naar het eilandje Lanky gaan en de andere eilanden over te slaan. Met alleen de Yankee op zeilen we rustig met 4-5 kn naar onze volgende bestemming. Lanky is opnieuw een atol met een smalle maar wel wat dieper ingang. Eenmaal binnen het atol, varen we naar het strand toe en gooien ons anker uit in 6 meter water. Wij hebben de dinky achter onze Ikinoo aan gesleept, zodat het een kwestie is van de spullen om te snorkelen pakken en naar de ondieper gedeeltes varen om daar te kunnen snorkelen. Als we éénmaal in het water liggen worden we omringt door een school vissen met een grootte van 40-60 cm. Enkele honderden zwemmen er om ons heen, heel indrukwekkend, vooral ook omdat ze niet bang voor ons zijn en dus heel dichtbij komen. We liggen hier met opnieuw 4 boten. De volgende dag blijven wij hier liggen omdat we om 17:00 uur LT vertrekken naar Bonaire. De overige eilandjes laten we helaas links liggen omdat het weer veranderd. Aan het einde van de middag komt er nog een vissersbootje langs met de vraag of dat we koekjes hebben. Wij hebben nog een geruime voorraad zodat we besluiten hun een pak met 2 rollen biscuit te geven. Ze zijn ons heel dankbaar. Als we hen vervolgens ook nog een pakje sigaretten geven kan hun dag niet meer kapot. Ze ragen of dat wij verse vis willen hebben. Wij bedanken hiervoor omdat we de komende nacht naar Bonaire zeilen en we de vis niet lang kunnen bewaren bij deze temperaturen.

De Ikinoo en de Zwerver gebroedelijk naast elkaar op mooie een ankerplek

We hebben wat tijd om de indrukken van de afgelopen dagen te verwerken, hoe mooi waren al die eilanden en er zijn er nog diverse om te ontdekken. Wie weet volgende seizoen.Dan is het zo ver, om 17:00 uur halen wij het anker op, hijsen de zeilen en gaan op weg naar Bonaire. Op advies van eerdere zeilers hebben wij, in verband met mogelijke piraterij, deze keer ons AIS-systeem op uitluisteren staan. Wij zien anderen dus wel, maar zij zien ons niet. Tevens laten we gedurende de gehele nacht de navigatieverlichting uit. Beter voorkomen dan genezen is het advies. We zeilen met 2 riffen in het zeil en de kotterfok te loeferd, dat is de eerste keer dat we deze zeilvoering voeren. Vooral gedurende de nacht wordt er wind tot 30 kn voorspeld. Omdat wij geen zin hebben om gedurende de nacht de zeilvoering aan te passen varen we dus heel behoudend. De snelheid blijft echter continu tussen de 6-8 kn, wat wil een mens nog meer. Nadat we bij Bonaire het zuidelijke Lacre Punt zijn gepasseerd, verleggen we onze koers naar het noordwesten. Met de verrekijker zien we diverse schepen al aan de moorings liggen. Nadat we de zeilen hebben gestreken zoeken wij een vrije mooring. Wij varen alle zeilschepen langs en vinden uiteindelijk een vrije mooring, de één naar laatste van de 42 geplaatste moorings. De wind gedurende de nacht is ons meegevallen, we zijn niet boven de 28 kn uitgekomen. Tijd om Bonaire te gaan verkennen en om in te klaren.

Een impressive van Los Roques

Los Roques is ons prima bevallen en is zeker een aanrader voor die mensen die vanuit de Caribische archipel naar de ABC-eilanden varen om daar het orkaan seizoen door te brengen. Bij ons staat dit bezoek heel hoog in de favoriete bestemmingen.