Bonaire

De vlag van Bonaire

Bonaire, het eerste eiland van de drie ABC-eilanden die we gaan aandoen op onze reis. Het eiland met voor ons hoogte- en dieptepunten, maar daarover later meer. Ook het eiland waar je het gevoel weer krijgt van, ik ben in Nederland. In de winkels kun je werkelijk alles krijgen wat je nodig hebt, de mensen in Nederland hebben geen idee in wat voor luxe zij leven. Ook het eiland voor duikers en mensen die van snorkelen houden, je zwemt in één groot aquarium. Maar nu eerst terug naar het begin.

Bij het verlaten van de eilandengroep Los Roques, hadden wij ervoor gekozen de overtocht ’s-nachts te maken met uitgeschakelde verlichting en met ons AIS-systeem op uitluisteren. In die stand zie je schepen met ingeschakelde AIS-transponders wel, maar zij zien jou niet. Dit alles om een veilige overtocht naar Bonaire te optimaliseren. In dit deel van het Caraïbisch gebied worden zeiljachten af en toe overvallen door snelle motorbootjes vanuit Venezuela, bittere armoede is hiervan de hoofdoorzaak. In de vroege ochtend zien we Bonaire aan de horizon verschijnen. Niet veel later passeren we de zuidpunt van Bonaire en zien we de grote kraanconstructie staan waarmee zout wordt geladen in zeeschepen. Het gaat hard nu we halve wind richting onze eindbestemming zeilen. Op een kwart mijl afstand van de ankerplaats, nemen we de zeilen weg en varen het laatste deel op de motor. Alle jachten liggen hier langs de kust aan moorings.

Onze Ikinoo op de ligplaats aan de mooring bij Bonaire

Totaal zijn er 42 moorings waarvan je, tegen betaling, gebruik kunt maken. Wij zijn naar het eerste zeiljacht toe gevaren en passeren nu alle jachten op zoek naar een vrije mooring. De Zwerver, die net iets eerder aankwam, heeft er reeds één gevonden. Ook wij hebben geluk, de één na laatste mooring is vrij. Een paar minuten later liggen we vast. Wel raakte ik tijdens deze actie onze pikhaak kwijt waardoor ik, na snel mijn kleren te hebben uitgetrokken, te water moest om hem op te halen. Zo liggen we dus vroeg in de ochtend al netjes vast en is het zweet al weer afgespoeld. Later in de week kwamen we tot ontdekking dat we veel geluk hebben gehad met het feit dat we direct een vrije mooring vonden. Veel jachten die na ons kwamen moesten soms dagen wachten in de jachthaven, voordat er een mooring vrij kwam. Door het turbulente orkaanseizoen van 2017 zien een aantal verzekeraars Grenada en St. Maarten niet meer als een veilige plek tegen orkanen. Hierdoor zijn meer jachten richting de ABC-eilanden en Trinidad vertrokken

De natuur rond Bonaire kent vele gezichten, wat te denken van deze krab

’s-Middags ga ik met onze bijboot naar de wal om in te klaren bij het douanekantoor. Als je langs de boulevard loopt en deze blijft volgen, kom je het kantoor vanzelf tegen. Onderweg ontmoet ik goede vrienden die mij de weg wijzen en mij tevens trakteren op een heerlijk schepijsje. Zo lekker heb ik het in maanden niet gegeten. Zoals te verwachten, bij een door Nederlanders gerunde organisatie, is het inklaren zeer snel geregeld zonder dat er kosten aan zijn verbonden. Nadat beide paspoorten zijn gestempeld, ga ik terug naar de Ikinoo, tijd om wat uit te rusten en de omgeving te verkennen. Een dag later heb ik voor Sonja haar fiets uit het vooronder gehaald. Zo kunnen we gezamenlijk op verkenning langs de diverse winkels. Van vrienden, die hier al bijna een maand zijn, hebben we een kaartje van het eiland gekregen waarop zij voor ons de belangrijkste bezienswaardigheden en winkels hebben aangekruist. Met een rugzak vol vers fruit en groente keerden we terug naar de Ikinoo. Wat een luxe dat ze hier een AH-winkel hebben, werkelijk alles wat je in Nederland kunt kopen is ook hier verkrijgbaar. Het verschil zit hem in de prijs, alles is hier twee keer zo duur. We zeuren niet, we zijn al lang blij met deze luxe.

Flamingo's in ruststand

Omdat onze laptop in Los Roques definitief de geest heeft gegeven, zijn we op zoek gegaan naar een bedrijf die onze PC kon nakijken. Nadat we deze hadden ingeleverd, hoorden we na twee dagen en $40,00 armer dat hij echt was overleden. De ventilator voor de koeling had het begeven waardoor de processor te heet was geworden. Het blijkt een veelvuldig voorkomend probleem te zijn bij PC’s die op zee gebruikt worden. De zilte lucht werkt hier niet echt in zijn voordeel. Tijd dus voor een nieuwe laptop. Dit keer heb ik er voor gekozen maar niet meer te investeren in een dure PC maar één van de goedkoopste aan te schaffen. Na twee jaar is de kans groot dat ook deze de geest geeft.

Onderweg op de scooter

Het volgende punt op onze lijst is de bezichtiging van het eiland. Samen met Nicole en Diederik van de Zwerver hebben we het plan opgevat om dit over twee dagen te verspreiden. Veel groter is Bonaire niet. De eerste dag met de scooter naar de zuidkant van het eiland en de tweede dag met een 4 wheel drive naar het Washington Slagbaai National Park aan de noordkant van het eiland. Voor het huren van een scooter hadden we al snel een goed adres gevonden. Bij deze winkel stonden buiten veel scooters te koop en te huur aangeboden. Ze zagen er allemaal prima onderhouden uit, dus geen oude meuk. Ook de prijzen vielen ons mee, voor $26,00 per scooter waren we een dag onder de pannen. Voor de auto zijn we wat meer bedrijven af geweest. Bij het laatste bedrijf attendeerde men ons op het gegeven dat als wij door het Washington Slagbaai National Park wilde rijden, we een 4 wheel drive moesten huren, anders kom je er niet binnen. Ook hier vielen de kosten, $58,00 voor één dag huren, ons mee. Zo was de bezichtiging van het eiland voor de komende week gepland.

Een kleine murene, helaas voor hem op het droge

De dag van het bezichtigen van de zuidkant van het eiland, stonden we om 09:00 uur al bij het scooter verhuurbedrijf. Nadat alle formaliteiten waren voldaan, stapten we op de scooter en vertrokken we richting de kustweg die ons rond de gehele zuidkant van het eiland voerde.

Een beet van zelfs een kleine murene kan lelijk aankomen

Bij één van onze tussenstops troffen we een murene aan die, door het terugtrekkende water, de zee niet meer kon bereiken. Diederik hielp het dier door hem op te tillen en naar de zee te dragen. Als dank beet de murene in zijn hand, jammer, stank voor dank noemen we dat. Bij de volgende stop hebben we de slavenhuisjes bekeken. Deze zijn veel jonger dan de meeste mensen denken, ze zijn namelijk pas rond 1840 gebouwd voor het onderbrengen van de slaven. De meeste slaven woonden in die tijd namelijk rond Rincon, de eerste hoofdstad van dit eiland.

Slavenhuisjes langs de kust

Vanaf Rincon was het echter 10 uur lopen naar de zoutvlaktes waar de slaven te werk waren gesteld. Zodoende heeft men deze slavenhuisjes gebouwd zodat de beschikbare tijd beter benut kon worden. Ook nu nog zie je de verschillende locaties waar deze huisjes zijn gebouwd. Wij hebben een locatie bezocht waar de huisjes wit waren en een locatie waar de uisjes oranje waren. Daarnaast vind je langs deze kust vier obelisken die verschillend van kleur zijn. Elke kleur stond voor een andere kwaliteit van zeezout.

Een van de vier obelisken langs de kust

Zo konden in het verleden de schippers, die zeezout kwam halen, vanuit zee zien waar zij voor anker moesten om de door hem benodigde kwaliteit zeezout op te halen. Met kleine roeibootjes werden vervolgens de zakken met zout vanaf de kust naar de voor anker liggende schepen gebracht. Als we verder rijden komen we langs het Lac Cai, een ondiepe baai. Op een klein schiereiland tref je hier resorts en restaurants aan. Tevens is er een windsurfschool. Nadat we hier hadden geluncht, namen we nog even een “duik” in het ondiepe water. Je kunt hier vanaf het restaurant door het ondiepe water wandelen. Dit deel wordt beschermd door een rif waarachter het dus rustig en ondiep is. Als je geluk hebt zie je hier roggen zwemmen. Ook de surfschool maakt gebruik van dit ondiepe water zodat je makkelijk op je surfboard kunt stappen. Na de lunch en het pootje baden, hebben we koers gezet naar de lagune aan de oostkant van Bonaire. Dit bleek enigszins tegen te vallen.

Een van de slavenhuisjes, duidelijk is te zien dat ze niet echt groot waren. In dit huisje sliepen 10 slaven.

Op de weg terug zijn we de nieuwe laptop gaan kopen. Net voor 17:00 uur stonden beide scooters weer bij het verhuurbedrijf. Met een lekker hapje en drankje hebben we, in een restaurantje langs de boulevard, deze dag afgesloten. We hebben ons voorgenomen vaker een scooter te huren. Bij deze temperaturen is dit toch wel een fijn vervoermiddel.

Aankomst bij de rotstekeningen

Voor de auto moest Diederik eerst naar de luchthaven. De service is echter prima, hij wordt bij de steiger waar zijn bijboot ligt aangemeerd opgehaald en ’s-avonds ook weer terug gebracht. Nadat we de auto hadden opgehaald, reden we dwars door het eiland naar de oostkust van het eiland. Hier is nog een locatie waar oude grottekeningen zijn te vinden. Op zich erg interessant en mooi, om ze echter te fotograferen is het wat minder omdat men de tekeningen met tralies heeft afgeschermd.

Een deel van de rotstekeningen beschermt door tralies tegen vandalen

Aansluitend reden we naar de ingang van het Washington Slagbaai National Park. Nadat we het entreegeld hadden voldaan, ging het rustig rijdend het park in. Het park is ruim 6.000 hectare groot, te groot dus om wandelend te doen. Men heeft hier twee routes die je kunt rijden, de langste is daarbij het meest interessante van de twee omdat deze de gehele kustlijn volgt. Je rijd in bergachtig terrein met cactusbossen, aloëvelden, zoutmeren, zandduinen en bijzondere planten en dieren.  Onderweg troffen wij diverse malen flamigo’s aan, maar ook wilde geiten, ezels, vele soorten hagedissen en leguanen.

Een volwassen leguaan op zoek naar voedsel

Werkelijk een prachtige natuur. Toen wij er waren was het de droge tijd, veel is er dus dor en de meertjes zijn opgedroogd dan wel veel kleiner. Tijdens het regenseizoen zullen de meren zich en veranderd het landschap in een bloeiende en groene vlakte. Helaas was het bij ons droog en dor, maar dan nog steeds indrukwekkend. Aan de westkust zijn nog wat strandjes waar je heerlijk kunt snorkelen en zwemmen. Omdat het hier zo rustig is tref je hier vele vissoorten aan en mooi koraal, je kijkt je ogen uit.

Een schitterende roofvogel poseerde voor ons op de terugweg naar de uitgang van het park

Aan het einde van de middag waren we weer terug aan het begin. Hier is nog een klein museumpje waarin de geschiedenis van het park uit de doeken wordt gedaan. Dit park is zeker een aanrader voor wie Bonaire bezoekt.

Flamingo's het visitekaartje van Bonaire

De rest van de periode op Bonaire hebben we het heel rustig aan gedaan. We hebben wat kleine klusjes gedaan op onze Ikinoo, waaronder het maken van een spruit voor het ontlasten van de ankerketting. Deze spruit bevestig je om de beide kikkers aan de voorzijde van de boot en aan de ketting, waarna je wat meer ketting geeft zodat de spanning op de spruit komt te staan en de ankerlier wordt ontlast. Voor het opvangen van schokken is de spruit voorzien van een zware “snubber”. Dit bevalt ons uitstekend en is eenvoudig aan te brengen en opnieuw te verwijderen bij het verlaten van de ankerplek. Tevens hebben we, met een groep Nederlanders gezamelijk gebarbequed op de steiger en zijn we bij een restaurant wezen eten waar het op bepaalde dagen goedkoper was dan normaal, in dit geval waren alle hamburgers voor een sterk gereduceerde prijs.

De gezamenlijke barbeque op de dinky aanlegsteiger

Vooral de barbeques waren erg gezellig.

Zo hebben we nog een mooie tijd op Bonaire gehad, met vele snorkel tripjes en waarbij er elke week wel weer een Nederlands onderonsje werd geregeld. Dit was vooral voor de sociale contacten ideaal, iedere week waren er nieuwe gezichten van zeilers die waren aangekomen.  Steeds meer boten vertrokken echter ook richting Curaçao, zo ook onze vrienden met de Zwerver. Na voldoende boodschappen te hebben ingeslagen, de watertanks te hebben gevuld en alles weer te hebben opgeruimd, werd het tijd om Bonaire te verlaten. Op naar Curaçao, ons tweede eiland en het eiland waar de Ikinoo op de kant gaat voor groot onderhoud.