De Tuamotu archipel

De oversteek van de Markiezen naar de Tuamotu’s

Vaarwel Nuku Hiva, je baai was prachtig

We houden de Markiezen voor gezien. Tijd om door te zeilen naar de Tuamotu archipel. Deze verzameling van atollen ligt op de route naar Tahiti. Van Nederlandse zeilers, die al een jaar in Frans-Polynesië rondzeilen, hebben we een aantal tips gekregen. We zeilen als eerst naar het Kauehi atol, maar voor we daar zijn moeten we eerst nog meer dan 530 nm zeilen. De weersvoorspellingen laten een mooi weer window zien met 10-16 kn wind. Na nog de laatste boodschappen te hebben gedaan, halen we op 13:30 uur LT het anker op en zetten koers richting de open zee. Buiten staat er direct een mooie wind zodat we al snel op de windvaan zeilen. De koers voor de komende dagen is 214°.

Ook dit zijn de Markiezen

Helaas laat de wind het even later afweten zodat we de motor starten om enige vooruitgang te maken. Twee uur later is de wind gelukkig weer terug. Zoals meestal bij de start van een overtocht, hebben we de eerste avond geen zin om te koken. Ieder maakt voor zichzelf wat te eten klaar. Zo zeilen we rustig de nacht door. De volgende dag komen er met enige regelmaat buien over waar wat meer wind in zit en die onze koers tijdelijk wijzigen. Ook zien we weer dolfijnen. In de loop van de dag zwakt de wind af naar een 5-8 kn zodat we niet echt snel meer gaan. Gedurende de tweede nacht moet ik helaas met enige regelmaat mijn bed uit om de windvaan bij te stellen, een rif te zetten of een rif eruit te halen. Het was dus een zeer onrustige nacht met veel buien. In de ochtend wordt het gelukkig wat rustiger en lukt het me om wat slaap in te halen. Af en toe zeilen we nu nog maar 3,5 kn, het gaat dus niet echt snel meer. Voor de lunch heeft Sonja een heerlijke tortilla gebakken, de dag kan dus niet meer stuk. We zijn ondertussen ook weer aan het vissen. Dit gaat prima, binnen een paar uur hebben we onze eerste mooie Skip Jack aan boord. De vorige keer is deze ons echter niet goed bevallen, dus gooien we hem terug in de zee. Nog geen uur later hebben we opnieuw een vis aan de haak. Deze weet echter tijdig te ontkomen. Gedurende middag hebben we prachtig zeilweer, wel met buien om ons heen, maar er komt er niet één over ons heen. Opnieuw zien we dolfijnen, nu echter een kleine groep.

We hebben onderweg een prachtige zonsondergang

De avond begint rustig, maar dat verandert al snel. Gedurende mijn wacht komen er regelmatig buien over, waar veel wind in zit. Ik ben dus weer continu bezig met een rif te zetten of een rif eruit te halen en het bijstellen van de windvaan. We gaan echter wel snel. De hoeveelheid regen die gedurende de nacht valt is te verwaarlozen. Als ik ’s-morgens wakker wordt is er geen bui meer te bekennen en hebben we een prachtige blauwe hemel. De gehele morgen verloopt heerlijk rustig met 14-18 kn wind. Tijd om weer te gaan vissen. Al snel heb ik weer een Skip Jack op het dek liggen. Dit keer een mooie grote, maar net zoals zijn voorganger gaat hij ook deze weer over boord. We hebben ondertussen de gang er goed in, we zeilen met enge regelmaat 7,0 kn over de grond.

Een prachtige zonsopkomst, helaas zonder wind

Na enige tijd heb ik opnieuw beet, steeds staat mijn hengel krom, maar de vissen bijten niet door. Het water is geheel in beroering, ik vis dus midden in een grote school met vissen. Helaas lukt het me niet om er één aan boord te krijgen. De nacht verloopt dit keer rustig, er komt maar één bui over waar geen regen of extra wind uit komt. Na het ontbijt starten we de berekening van onze aankomsttijd. Tot aan ons eerste WP bij het atol is het nog maar 77 nm. Daar moeten we om 08:00 h LT zijn zodat we de laatste 8 nm tot aan de pas, waar we het atol binnenvaren, rustig aan kunnen doen. Om 10:15 is het hoog water en is er op dat moment haast geen stroming. Dat is het moment dat we door de pas het atol binnen willen varen.

De aankomst bij de pas van het Kauehi atol

Voorlopig zetten we de yankee op de spi-boom zodat we 3-4 kn snelheid behouden. Helaas neemt de wind steeds verder af waardoor de gang er helemaal uit gaat. Opnieuw sla ik aan het rekenen, maar nu om te bepalen wanneer ik de motor moet starten om op tijd bij de pas aan te komen. We dobberen nu met 1,0 tot 1,7 kn in de goede richting. ’s-Nachts om 00:00 uur start ik de motor en haal de yankee weg. Zo varen we rustig verder de nacht door. Ik heb Sonja naar bed gestuurd.

De Ikinoo vaart precies midden door de pas

Zelf lig ik buiten onder een dekentje en slaap steeds korte periodes. Het is fris vannacht. Om 06:00 uur wordt Sonja wakker en neemt het van mij over. Zo kan ik dus nog even rustig slapen. Precies om 10:15 liggen we voor de Arikitamiro pas, de ingang van het Kauehi atol. Rustig varen we naar binnen, er is haast geen stroming meer. Vanaf de pas is het in een rechte lijn naar het dorpje Tearavero. Om 12:30 ligt daar het anker in de grond.

Een terugblik naar de pas

Het Kauehi atol

Ondanks het kleine aantal bewoners, heeft dit dorpje een prachtig kerkje

Vanaf de Arikitamiro pass in het zuidwesten van het atol vaar je met een koers van 24° in een rechte lijn naar het dorpje Tearavero. De route is vrij van koraalkoppen of ondieptes. De ondieptes die je tegenkomt zijn goed gemarkeerd met boeien. Bij de aankomst bij het dorpje, zijn er verschillende mogelijkheden om te ankeren. Er ligt reeds een boot van een Belgische solozeiler voor anker. Niet te ver bij hem vandaan gooien ook wij ons anker uit. Direct liggen we goed vast in de zandgrond. Nog dezelfde middag ga ik het eilandje verkennen. Zoals altijd is het de vraag, waar kun je je vuilnis kwijt, waar kunnen we water tanken en waar kunnen we boodschappen doen.

De oostkant van het atol is rauw en op sommige plekken vol met afval uit zee

Op de eerste twee vragen is het antwoord al snel duidelijk, de vuilnis moet je meenemen of zelf ergens op het strand verbranden. Water kun je in de winkel kopen. In het dorpje tref ik drie kleine winkeltjes aan. Bij de grootste doe ik de meeste boodschappen, waaronder diepgevroren stokbrood, aardappelen en uien en nog wat andere zaken. Bij een andere koop ik kippenpoten vanuit de diepvries en Tariaki wok saus. Zo kom ik vol bepakt terug op de Ikinoo. Omdat het vandaag onze trouwdag is, we zijn nu 20 jaar getrouwd, kook ik vanavond gegrilde kippenpoten met gebakken aardappeltjes en boontjes uit blik. En dat alles spoelen we gezamenlijk weg met een heerlijke volle rode wijn.

Langs de kust binnen in het atol vind je de prachtigste koraal formaties

De volgende dag ga ik opnieuw naar de kant. Nu echter om een wandeling langs de oostkust te maken. Ik loop aan de buitenzijde van het atol over een dikke laag afgebroken koraal en soms over het drooggevallen rif. Het eerste wat mij opvalt is de grote hoeveelheid plastic afval en de vele touwen en trossen. Het is ontzettend triest om te zien. Hier zouden de mannen van de New Nexus een hele kluif aan hebben om de bewoners bewust te maken van de grote hoeveelheid afval. Ik ben op zoek naar twee drijvende ballen. Deze ballen worden gebruikt om de lijnen aan vast te knopen waarop de schelpen zich hechten die de zwarte parels produceren.

Zo zie te dus een haai vlak langs de kant voor je voeten zwemmen

Ik wil deze ballen gebruiken om onze ankerketting van de bodem te houden, zodat deze niet om een koraalkop heen kan draaien dan wel het koraal beschadigen. Vele kilometers loop ik langs de kust, waarbij ik alleen één lekke bal vind. Via de weg en de kust aan de binnenkant van het atol loop ik weer terug naar onze bijboot. Vlak bij het dorp aangekomen tref ik nog een landkrab aan die heel brutaal op de weg blijft zitten. Dit is nog maar een kleintje. Onderweg zie ik trouwens veel kokosboom plantages. Sommigen zijn prima onderhouden, anderen daarentegen zijn sterk verwaarloost.

Brutaal staat hij daar midden op de weg

De kokosnoten vormen op dit atol het hoofdinkomen van de eilandbewoners. Iedere week komt er een vrachtschip vanuit Tahiti langs om verse etenswaren, brandstof, gas en andere materialen te brengen. De vrachtvaarder neemt de pallets met kokosnoten weer mee terug naar Tahiti. Toen ik terugkwam van mijn wandeling was de vrachtvaarder net aangekomen. De dag ervoor hadden wij onze Ikinoo moeten verleggen omdat we in de vaarroute van de vrachtvaarder lagen geankerd. Ondertussen zijn er ook nog twee zeilboten aangekomen. Na vier dagen houden wij het voor gezien en vertrekken we naar het Fakarava atol.

De wekelijks bevoorrading van levensmiddelen, brandstof en al het andere wat men op het atol nodig heeft

Het Fakarava atol.

Een local is bezig zijn visjes schoon te maken, terwijl 3 grijze haaien wachten 

op de restjes die hij in het water gooit

Op de dag van ons vertrek is er haast geen wind te bekennen. We zijn al om 05:00 uur opgestaan, omdat we heel vroeg bij de Arikitamiro pas moeten zijn. Om 05:30 uur is het anker al uit de grond en varen we op de motor richting de pas. Om 07:00 uur passeren we de pas bij doodtij. Omdat er nog steeds onvoldoende wind staat varen we op de motor verder naar Fakarava. Het is een tochtje van in totaal 42,5 nm. Als we een gemiddelde snelheid aanhouden van iets meer dan 5,0 kn, komen we net op tijd bij de Noord pas, of wel de Garuara pas van Fakarava aan. We kunnen dan op het doodtij van het hoogwater het atol binnenvaren. Omdat we voldoende tijd hebben, varen gooien we de hengel uit. We vangen een mooie Mahimahi, die echter te klein is om op te eten. We besluiten hem weer terug in de zee gooien.

In de atollen wordt veel geroeid, een zeilbootje zie je echter zelden.

Bij het passeren van de pas hebben we nog enige stroom staan waardoor er aan de buitenzijde nog een roerige zee aanwezig is. Na een kwartier wordt het water rustiger en varen we de laatste mijlen naar onze ankerplek bij het plaatsje Rotoava. Om 14:45 uur LT ligt het anker weer in de grond, tijd voor een ankerbiertje. Een aantal dagen verblijven we hier om te genieten van de omgeving, het blog bij te werken, ze hebben hier namelijk redelijk goed internet, lekker uit eten te gaan en natuurlijk de voorraden weer aan te vullen met verse waren. Bij Fakarava Yacht Service hebben ze een terras waar je wat kunt drinken en gratis Internetten. Met enige regelmaat zitten hier zo veel mensen dat het Internet traag wordt. Bij het restaurant La Pilliote hebben ze ook Internet. Hier is het aanzienlijk sneller omdat er minder mensen gebruik van maken. We hebben dus eindelijk tijd om ons Blog bij te werken en alle foto’s te plaatsen bij reeds gepubliceerde teksten.

Rotoava heeft zelfs twee kerken, terwijl er maar 650 inwoners zijn.

Natuurlijk maken we van de gelegenheid gebruik om heer heerlijk te eten. Ze hebben heerlijke grote ijscoupes. Na een aantal dagen vertrekken we naar de zuidkant van het atol. Dit is een zeiltochtje van zo’n 30 nm. Ik vind dit best een spannend tochtje omdat de zeekaarten hier geen details aangeven en dus niet alle ondieptes op de kaart staan. Het is de eerste keer dat ik zo’n tocht maak met wat ze noemen “Eyeball navigation”. Ik vraag me continu af of dat ik de ondieptes wel op tijd zie. Als ik mijn zonnebril opzet zie ik gelukkig meer details. Al zeilende, waarbij ik op de hand stuur om eventueel snel te kunnen reageren, ervaar ik dat we de ondieptes ruim op tijd zien. Zeker als de zon staat zie je plekken die lichtblauw tot groen zijn. Langzaam maar zeker ontspan ik me en begin het zelfs leuk te vinden. De wind komt nog steeds uit de goede hoek, zodat onze nieuwe ankerplaats net aan is te bezeilen.

Deze hoog bejaarde dame werd al snel mijn vriendin. Ze vertelde vele

verhalen uit het verleden. Over haar leven in Amerika, de vele stukken 

grond die ze bezit en  natuurlijk haat reis naar Frankrijk en China. 

Toen ik, na afscheid te hebben genomen, 15 minuten later weer tegenkwam

om deze foto te maken, was ze ons gesprek al weer geheel vergeten.

Scherp aan de wind varen we bij 14-18 kn wind met een mooie snelheid naar ons einddoel. Al na 4 uur en 40 minuten ligt het anker alweer vast in de zanderige bodem. Dit is werkelijk een prachtige plaats om te liggen. We zien een aantal bekende boten liggen. We horen van andere mensen waar het goed snorkelen is. Tevens komt er een vrouw langs die vraagt of dat we geïnteresseerd zijn in de vrijdagavond barbecue waarbij er een big wordt gegrild. Daar schrijven we in ieder geval voor in. De eerste snorkelplek valt een beetje tegen doordat het water niet echt helder is. De tweede is echter prachtig met veel mooi koraal en prachtige vissen. Ondertussen is ook de Vagebond aangekomen op deze ankerplek. Ze komen langs om te vragen of dat we mee willen naar de zuidpas. Hier kun je prachtig snorkelen, waarbij je door het opkomende tij door de stroom mee naar binnen wordt meegevoerd. Sonja maakt dankbaar gebruik van deze uitnodiging. Ik heb niet zo veel met haaien dus bedank ik ervoor, maar nog geen een uur later heb ik al heel veel spijt. Jammer, ik heb een mooie kans gemist.

Moeders bezig met de voorbereidingen voor de maaltijd.

Sonja komt aan het einde van de middag thuis met prachtige verhalen over een hele grote dolfijn die ze op zee tegenkwamen en natuurlijk over de vele haaien en andere prachtige vissen die onder haar zwommen. Sonja snorkelde door de pas terwijl Hans en Roos met hun duikuitrusting op zo’n 10 meter onder haar zwommen. Eenieder is met een lange lijn aan de bijboot vastgemaakt. Deze moet namelijk ook mee de pas door zodat je aan het einde weer in kunt stappen. De vrijdag avond barbecue is echt schitterend georganiseerd door een lokale dame. Met een zaklamp tussen haar hoofd en schouder ingeklemd verdelen ze het varkentje in stukken. Dan wordt het buffet opgediend, een lange tafel vol met het gegrilde vlees, twee soorten rauwe vis in een heerlijke marinade, diverse salades, patat, rijst, de gehele tafel staat helemaal vol met allemaal heerlijke gerechten. Ze hebben twee soorten alcoholische dranken, bier en rum. Daarnaast natuurlijk diverse frisdranken uit blik. Als je wijn wilt drinken kun je deze zelf meenemen.

Ons uitzicht vanaf de Ikinoo, de zee is hier blauwer dan blauw.

Bij het zoeken naar een plaatsje om te zitten vormt zich een tafel met alleen maar vrouwen. De mannen kiezen er daarom ook voor om ook bij elkaar te gaan zitten. Zo hebben we allemaal een prachtige avond met mooie verhalen over diverse belevenissen. Aan het einde van de avond spreken de dames met elkaar af dat ze de volgende avond een “lady’s night” organiseren met hapjes en drankjes. Aan alle leuke dingen komt een einde, dus ook aan ons verblijf hier. We gaan terug naar Rotoava. Hier kunnen we de was wegbrengen en hebben we weer Internet. Als we vertrekken rollen we alleen de yankee uit.

De ondieptes zijn bij zonneschijn goed te zien. Het wordt wat anders als de

lucht bewolkt en grijs is en het wordt helemaal anders als het regent.

Rustig varen we dezelfde route terug, nu alleen een stuk ontspannener dan op de heenweg. ’s-Middags om 14:50 uur zijn we terug bij onze eerste ankerplek. Helaas worden we op het allerlaatste moment nog verblijd met een regenbui waar wind tot 30 kn uit komt. We verblijven nog een week op deze ankerplek. Een week met veel regen, veel wind, golven en minder zon dan dat we graag zouden willen. We zoeken naar een weer window om door te kunnen gaan naar Tahiti. De voorspellingen geven aan dat er een periode van drie dagen aankomt, beginnende met 20-25 kn wind, later afnemend naar 10-15 kn wind. De wind draait de laatste dag vanaf het oosten naar het noorden en uiteindelijk zelfs naar het noordwesten. We hopen echter dan al in Tahiti te zijn. Daarna komt er een langere periode met wisselend weer met weinig wind uit variabele richtingen. We besluiten dit window te pakken om over te zeilen naar Tahiti, maar daarover meer in ons volgende verhaal.

Hoe ziet het paradijs er ook al weer uit? Ik denk dat dit aardig in de buurt komt.