Verandering van plannen

We weten het nu zeker, we gaan definitief 5 november het water uit om de romp schoon te maken en we vertrekken aansluitend uit Whangarei zodra de wind dit toelaat. Gek hoe een gesprek met vrienden ineens onze planning kan beïnvloeden. In eerste instantie waren we van plan begin januari weer te gaan zeilen. Op een vrijdagmiddag zaten we samen met Niels en Bibi de week af te sluiten met een borrel bij ons op de boot. Niels vroeg ons waarom wij eigenlijk bleven wachten tot begin januari, waarom niet vertrekken zodra het kan, de zomer komt eraan. Dat deed ons nadenken. De volgende dag hebben we besloten 5 november te vertrekken. Voor die tijd moest er echter nog het nodige gebeuren aan de Ikinoo. Het rustig afwerken van de "to do list"is dus nu even verleden tijd, er moet echt even hard gewerkt worden.

Het eindresultaat is prachtig.

De grote houten handvaten, die op het dak zijn gemonteerd, moesten ervan af om opnieuw gelakt te worden. Hiervoor moest een deel van het plafond in de woonkamer worden gedemonteerd. De bouten van de handvaten steken namelijk geheel door het dak heen. Nadat alles was gedemonteerd, hebben we de gaten tijdelijk afgedicht met tape. De beide handvaten hebben we vervolgens geheel kaal gemaakt, dus alle oude lak eraf gebrand en geschuurd. Nadat de handvaten zeer fijn waren geschuurd met grit 1.200 en stof- en vetvrij waren gemaakt, heb ik deze opnieuw gelakt. Tussen elke laklaag in heb ik het geheel ligt opgeschuurd en weer stofvrij gemaakt. Na zes lagen blanke lak zagen ze er weer prachtig glimmend uit. Tussen het polyester van het dak en het hout van de handvaten, heb ik rubberen plaatjes gemaakt. Met behulp van Sikaflex montagekit, zijn daarna de twee handvaten weer waterdicht op hun plaats aangebracht. Op naar de volgende klus, het maken van een hoes voor de nieuwe dinghy. Deze is namelijk van PVC en dus gevoelig voor Uv-licht en felle zonneschijn. Om het PVC beter te beschermen heb ik een hoes gemaakt van blauwe en gele stof en daarnaast, ter versterking, de openingen met lichtblauw leer afgewerkt.

De nieuwe gekleurde hoes voor onze dinghy.

Al met al een klus waar ik bijna drie weken mee bezig ben geweest. Het resultaat is echter geweldig, we hebben een hoes die echt opvalt. Op internet zijn diverse voorbeelden te vinden hoe je dit aanpakt. Wij hebben ervoor gekozen de hoes op de dinghy vast te zetten met klittenband. Phil Asch, de tuiger uit Auckland, is ook langs geweest. Onze ROD-22 voorstag is nog goed op het oog, maar we weten alleen niet hoe oud deze precies is. Alle overige verstaging is in 2012 of daarna vervangen. Van het voorstag konden we helaas geen factuur vinden. We hebben daarom besloten deze preventief te vervangen. Deze tuiger kwam met de beste aanbieding, dus zeilen we straks naar zijn werkplaats in de Gulf Harbour Marina toe. Om zeker te zijn dat alle dimensies goed waren, is hij langs geweest om alles op te meten en eventuele andere problemen te lokaliseren.

Zes 10-liter jerrycans, als of ze ervoor gemaakt waren.

Maandag 16 november gaat het werk starten, maar daarover in het volgende verslag meer. Omdat we tijdens grote oversteken veel drinkwater meenemen, waarbij we tot nu toe een deel van de flessen met een band rond de ronde tafelpoot hadden vastgemaakt, hebben we besloten hier een definitieve goede oplossing te creëren. Als de flessen namelijk rond de poot vastzitten, kun je geen normaal gebruik meer maken van de tafel, je voeten passen er niet bij. Onder de tafel zijn nu langs de kant zes stuks 10 liter jerrycans geplaatst die met banden zijn vastgemaakt. Zo kunnen ze niet meer van hun plaats, zelfs niet bij heel heftig weer en je kunt gewoon aan de tafel zitten, ruimte genoeg voor je voeten. Daarnaast hebben we vier stuks 6 liter flessen onder de trap staan. Samen met de twee stuks 20 liter jerrycans, die we boven op het dek hebben staan, hebben we zo dus 124 liter drinkwater aan boord.

De nieuwe afvoer leidingen van de keuken met daarachter het
drinkwaterfilter

Daarnaast hebben we nog 375 liter leidingwater in de watertank zitten. Onze ervaring leert ons dat we hiermee zeker 60 dagen toekunnen. Drinkwater is water wat we kopen in de winkels. De 375 liter water in de tank is leidingwater. Niet overal waar we komen is dat echt goed drinkwater, vandaar het onderscheid. Een ander klusje, wat eigenlijk al vanaf het vertrek op ons lijstje stond, was het vervangen van de keuken afvoerleiding. Deze was van grijs kunststof met veel kit. Hierbij liep de afvoerleiding dwars door het keukenkastje. We hebben het geheel nu vervangen en de afvoerleiding naar de zijkant verplaatst. Hierdoor hebben we wat meer ruimte in het keukenkastje gekregen en het ziet er een stuk netter uit. Op een ochtend roken we een vreemde rotte eieren lucht in de Ikinoo. We kennen deze lucht uit het verleden, dus snel de accubak open gemaakt en de accu’s gecontroleerd. Accu vier was heel heet, terwijl accu drie en vijf behoorlijk warm waren. Voorzichtig hebben we de + pool van accu vier losgenomen en geisoleert, zodat deze niet meer geladen of ontladen kan worden. Een dag later waren alle accu's weer op kamertemperatuur. Wij hebben onderhoudsvrije lood accu’s die we nog geen drie jaar geleden in Suriname hadden aangeschaft. Tijd dus om eens heel goed te onderzoeken wat de oorzaak van defect gaan kan zijn. Onze vriend Niels kwam ons hierbij helpen. Omdat ik een aantal maanden geleden nieuwe tekeningen heb gemaakt van het gehele voedingscircuit, zijn we begonnen het leidingverloop te controleren. Al metende en pratende kwamen we tot de volgende conclusies: 

• Onze regelaar voor de zonnepanelen heeft geen maximum spanningsbegrenzing, wij zagen dus soms ook spanningen van 15,0 Volt op onze accumonitor. Als dit vaak gebeurd is dit niet echt bevorderlijk voor de levensduur van de accu’s. Ook was deze regelaar geen MPPT-regelaar, maar een goedkope regelaar zonder veel instellingsmogelijkheden. De accu's waren dus niet goed beveiligd en er werd onvoldoende rendement gehaald uit de zonnepanelen. 
• Ook was de kabel van de pluspool aangesloten op accu vier. Hierop zit ook de minpool als eerste in de keten aangesloten. Gevolg, accu vier krijgt altijd de hoogste spanning aangeboden. De aansluitingen moeten altijd kruislings zitten, dus de kabel voor de pluspool op de eerste accu en de kabel voor de minpool op de laatste accu, of andersom. Bij ons zit het op accu één tot drie wel kruislings aangesloten, echter bij accu vier tot zes niet. Als we dus nieuwe accu’s gaan plaatsen, moeten we dus ook wat aanpassen aan de bekabeling. 
• Alleen accu vier heeft de geest gegeven. We hebben dus nu nog 5 service accu's operationeel.

Omdat we met vijf service accu’s goed uit de voeten kunnen, hebben we besloten het vervangen van de accu’s uit te stellen tot april 2021. Er komen dan zes stuks 105Ah AGM accu's voor in de plaats.

Onze nieuwe MPPT controller.

Wat we wel direct hebben vervangen is de zonnepanelen regelaar. Hiervoor in de plaats hebben we een Victron SmartSolar-laadcontroller, type MPPT 150/35, ingebouwd. Deze kan werken tot 150V met een maximale continue laadstroom van 35 Ampère. Met in totaal 330W aan geïnstalleerd zonnepanelen vermogen, hebben we zo dus wat reserve zodat er altijd nog uitgebreid kan worden. Al direct zagen we het positieve resultaat. We laden veel meer dan voorheen, zelfs zonder de windgenerator blijven de accu’s veel meer geladen. Dit hadden we dus al veel eerder moeten doen. Daarnaast zijn er vele andere kleine klusjes gedaan.

Het aanleggen van de hijsbanden.

Gelukkig hadden we ook nog tijd om onze vrienden Niels en Bibi te helpen met hijs-werkzaamheden en het opknappen van de beide masten. Met een kraan hebben we beide masten van het dek getild. Daarna de oude generator en de motor uit de motorruimte getakeld. Zo konden Niels en Bibi nu aan de slag met het opknappen van de motorruimte en de staande en lopende wand. Drie weken later heb ik hen nog een dag geholpen om alles in gereedheid te brengen voor de volgende hijssessie. De dag daarna hebben we met behulp van een kraan de nieuwe motor op zijn plaats gezet. Aansluitend hebben we de beide masten, met een groot deel nieuwe verstaging, weer op hun plaats gezet.

De New Nexus gaat na een ingrijpende renovatie te water.

Een prachtige klus om aan mee te helpen. Zeker als je het eindresultaat ziet. Een wereld van verschil, zo netjes hebben zij alles opgeknapt. Die kunnen er voorlopig weer een paar jaar tegenaan. Een week later kon de New Nexus weer te water en kon de rest van de klussen afgemaakt worden op hun ligplaats. Op dat moment waren wij twee dagen eerder uit het water gehaald om de Ikinoo schoon te spuiten. Het onderwaterschip zag er nog haast als nieuw uit, dus het afspuiten was zo gebeurd. Een klusje wat iets meer tijd in beslag nam, was het gangbaar maken van de toiletafsluiter. Doordat deze 6 maanden in één staan had gestaan, ging deze niet meer open of dicht. Zodra de Ikinoo uit het water was, heb ik het gehele toilet en de constructie waarop deze staat, gedemonteerd zodat ik bij de afsluiter kon komen. Na demontage van de afvoerleiding, zag ik al snel het probleem. Zowel de slang als de afsluiter waren verkalkt. Nadat ik beide had schoon gemaakt en de kogel van de afsluiter met uierzalf had ingesmeerd, liep het geheel soepeler dan dat deze ooit heeft gedaan. Klusje geklaard.

De zeilreis van de Jori.

Jullie zullen wel denken, blijven jullie aan het klussen? Is er ook nog tijd voor leuke dingen? Ja natuurlijk. Zoals in een eerder verhaal beschreven, waren onze vrienden Henk en Marjolein van de Jori, vertrokken uit New Zealand voor de langste zeiltocht van hun leven. 8.000 nm zonder voet aan land te zetten. Zij waren aangekomen in Réunion, een eiland en Frans overzees departement in de Indische Oceaan ten oosten van Madagaskar en ten westen van Mauritius. En zoals al vaker vermeld, elke gelegenheid om een feestje te vieren wordt met beide handen aangegrepen. Zo ook dit keer.

Ouderwets sjoelen, wat een geweldig spel.

Ter ere van hun behouden aankomst op Réunion, hebben we alle Nederlandse en Belgische boten een Pot Luck georganiseerd. Iedereen had zijn eigen drank meegenomen en natuurlijk iets lekkers om te eten en te delen. Martin had een welkomst filmpje gemaakt waarin alle aanwezigen een berichtje inspraken voor de Joriaantjes. Nadat deze was verstuurd, belde Henk en Marjolein ons zelf op en konden we elkaar zien en spreken. Wat schept de techniek toch prachtige mogelijkheden om te communiceren. Als afsluiting van het door Martin gemaakte filmpje, memoreerde hij nog dat we rekening van ons feestje wel aan hen zouden toesturen. Veel hilariteit dus. Als afsluiting van ons feestje hebben we nog even met z’n allen gesjoeld. Wouw, wat was dat lang geleden. Toen de Ikinoo op de kant stond, hebben we ’s-avonds bij onze vrienden Martin en Ellen op hun boot heerlijk Indonesisch gegeten en een heerlijk wijntje gedronken.

Tijd om los te gooien, op naar nieuwe avonturen.

Twee dagen daarvoor waren we bij onze Franse vriend Serge uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Hij had speciaal voor ons champagne met Susi gehaald. Hij had dit speciaal voor ons georganiseerd in verband met ons vertrek de volgende dag. We zien elkaar dus voorlopig niet meer. Serge is alleen op zijn boot, Hij was twee weken eerder vertrokken dan zijn vrouw om de boot vast wat op te knappen. Helaas ging New Zealand in Lock down. Hierdoor heeft hij haar al negen maanden niet gezien en een hereniging is voorlopig ook niet in zicht. Tijd dus om de trossen los te gooien en voor een aantal maanden te gaan zeilen. Hopelijk gaan de grenzen van de omliggende landen de komende maanden open zodat we in mei kunnen vertrekken uit New Zealand. Voorlopig gaan we tot die tijd eerst heerlijk zeilen en de vele eilanden en baaien van New Zealand bezoeken. Maar daarover in ons volgende verhaal meer.