Reizen door Nieuw Zeeland

Onze Ikinoo gaat voor een aantal maanden de kant op.

Na maanden van stilte op ons blog, hieronder het eerste deel van onze belevenissen gedurende de laatste vier maanden in Nederland en New Zealand. Het is een drukke en turbulente tijd geweest. Eerst onze reis naar Nederland, gevolgd door het debacle met onze motor, die uiteindelijk toch dermate was beschadigd dat een nieuwe motor de veiligste optie was, gevolgd door onze reis door New Zealand met een heel vervelend einde en daarna alle perikelen met het uit- en inbouwen van de oude en de nieuwe motor met als klap op de vuurpijl de Lock Down van New Zealand vanwege het Coronavirus. Alle plannen voor het vervolg van de reis staan op losse schroeven. Te veel stof voor één verhaal. Dit deel beschrijft onze reis naar Nederland, een aantal weken klussen en onze reis door het prachtige New Zealand. In het volgende verhaal vertellen we jullie alles over het uit- en inbouwen van de motor en onze Lock Down periode in New Zealand.

Een terugblik op onze ankerplek van de laatste dagen.

Voor het transport vanaf de Norsand Marina in Whangarei naar het internationale vliegveld in Auckland, hadden wij een auto gehuurd. Vrienden hebben ons met deze auto naar het vliegveld gebracht. Zodoende hadden zij de auto voor de rest van de dag beschikbaar om zelf winkels te bezoeken. Onze vlucht met Qatar Airways voorliep voorspoedig en precies op tijd. Het enige minpuntje was de lange wachttijd in Doha, 12 uur doorbrengen met wachten, eten en drinken, is lang. Zeker als de winkeltjes die er zijn, voor een groot deel gesloten waren. Daarnaast is dat wat wel open is zo duur, dat het kopen van wat dan ook een flinke aanslag op de portemonnee wordt. Bij thuiskomst was het direct weer druk en gezellig. De kinderen kwamen op de koffie en al snel was het weer vertrouwd en als vanouds. De eerste week was voor ons vooral gevuld met bezoeken aan tandartsen, de huisarts, het verkrijgen van een nieuw rijbewijs en alle andere zaken die aandacht nodig hadden.

Samen met onze zeilvrienden van de afgelopen jaren

Ook bezochten we onze lieve zeilvrienden, Diederik en Nicole van de Zwerver, in hun woonplaats in Brussel. Zij hadden in Panama helaas besloten terug te keren naar Europa omdat ze opa en oma zouden worden. We zijn er drie dagen gebleven, natuurlijk achteraf veel te kort. We hadden gespreksstof voor maanden, het afscheid was dan ook beladen met vele emoties. We gaan ze zeker weer terugzien als we op de Middellandse Zee zijn aangekomen. Al naar een week begon het bij mij te kriebelen, wat moest ik al die weken gaan doen? Als snel kwam het idee boven water om contact op te nemen met mijn vorige werkgever.

Aan het kerstdiner met familie, ouderwets gourmetten, heerlijk.

Zodoende kon ik twee dagen later al aan de slag als crisismanager, een klus voor twee weken. Het was al snel alsof ik al die tijd niet was weggeweest. Na het intakegesprek, het benodigde inlezen van beschikbare documenten, konden wij als team op het project al snel een goed actieplan opstellen met duidelijke doelstellingen. Heerlijk die twee weken, zeker doordat alle vooraf benoemde doelstellingen ook werkelijk allemaal gerealiseerd zijn. Als klap op de vuurpijl was aan het einde van deze periode nog een kersfeest georganiseerd. Hier werden de voorlopige resultaten van dat jaar bekend gemaakt en kregen we een 4-gangen menu voorgeschoteld, echt helemaal top. Zeker voor herhaling vatbaar.

Het toetje van 2e kerstdag, geheel glutenvrij.

Het kerstfeest met de familie was weer als vanouds, gezellig met elkaar gourmetten en natuurlijk allemaal verhalen uitwisselen. Na de kerst hadden we een reünie georganiseerd met al onze zeilvrienden, dit keer bij ons thuis. Ze waren er dit keer allemaal, zo gezellig. Ieder koppel had wat te eten klaar gemaakt of had de ingrediënten meegenomen om wat klaar te maken voor de groep. De middag en avond waren gevuld met vooral veel zeilverhalen. Maar ook dit ging weer veel te snel voorbij, er is zo veel te vertellen en zoveel verhalen om naar te luisteren, dat een week nog niet genoeg zou zijn, laat staan vijf uurtjes. Direct na de jaarwisseling, vertrokken we weer naar New Zealand, terug naar onze Ikinoo. Tijd om een aantal weken te klussen en daarna te gaan reizen.

De schroef en de romp voordat we zijn begonnen met het schoonmaken 

en schuren. Zoals je ziet is de aangroei minimaal

Nadat we terug waren gekomen op onze Ikinoo, hadden we een aantal weken klussen ingelast, voordat we gingen reizen door New Zealand. De eerste tegenvaller was het feit dat de antifouling, die wij in Curaçao hadden aangebracht, niet in New Zealand verkrijgbaar was. Deze antifouling beviel ons prima, want na 16 maanden hadden we nog steeds geen aangroei van betekenis. Wel was de waterlijn geheel weggeslepen. Zodoende moest alle aanwezige antifouling eraf worden geschuurd, een klusje van 10 dagen. Een valse start dus. Er zijn in New Zealand strenge regels verbonden aan het schuren in de buitenlucht. Als eerste moet je gebruikmaken van een stofzuiger waarvan de slang moet worden aangesloten op de schuurmachine zodat een groot deel van het stof wordt afgezogen. Per dag toch al gauw 3 tot 4 kg stof.

De schroef nadat deze geheel is schoon gemaakt. 

Ook de romp is al grotendeels geschuurd.

Daarnaast moet je de grond afdekken met een grondzeil, zodat alles wat valt, later op de dag met de stofzuiger kan worden opgezogen. Dit alles los van de persoonlijke bescherming zoals een stofmasker en bescherming van de ogen. Gedurende deze periode kwam ook de monteur langs om de motor te repareren. Hij had een nieuwe koppakking bij zich, zodat we de kop van de motor konden verwijderen en weer opnieuw monteren. Toen we de kop eenmaal hadden verwijderd en we de motor startte, kwam er geen olie naar boven via het oliekanaal aan de voorkant van de motor. Bij het nakijken, via Internet, van het verloop van het oliekanaal in de motor, zagen we dat er een lager was die, bij verdraaiing, het oliekanaal kon blokkeren. Dit opgeteld bij het feit dat de twee stootstangen van de cilinders 1 en 2 de vorige keer in Tahiti zwaar beschadigd waren en het feit dat er nu weer één was gebroken, gaf voor ons de conclusie dat de motor binnenin zwaar beschadigd was.

Druk bezig met het schuren van de kiel en de romp. 

De stofzuiger staat onder de eerst dwarsligger

Daar kwam nog eens bij dat we  zagen dat de cilinderwanden waren gecorrodeerd, iets wat veroorzaakt wordt door water in de cilinders. Alles bij elkaar opgeteld hadden we de keuze uit een volledige revisie van de motor of het plaatsen van een nieuwe motor. In beide gevallen moest de oude motor uit de Ikinoo worden getakeld. Gezien het feit dat we graag zonder verdere problemen terug willen kunnen zeilen naar Europa, was de keuze snel gemaakt. Dan maar even door de zure appel heen bijten, maar we gaan voor de nieuwe motor. De dagen daarna wisselde we met enige regelmaat informatie uit over het type en de prijzen. Uiteindelijk kozen we voor de Yanmar motor type 4JH5E met een KM4A1 transmissie. Deze kwam grotendeels overeen met het oude type en zou zodoende de minste problemen gaan geven bij het inbouwen, maar daarover in het volgende bericht meer.

In deze troep hebben we weken geleefd. Op de voorgrond 

licht de complete kop van de motor, afgedekt met plastic.

Omdat we op reis wilde door het Noorder- en Zuidereiland van New Zealand, waren we, gedurende deze periode, ook op zoek naar een campervan. We wilden niet kopen maar huren omdat we geen zin hadden in alle rompslomp van het kopen en verkopen. We spraken hierover met Ierse vrienden. Zij waren net terug van een trektocht van 6 weken. Ze gingen naar huis omdat een van de ouders ziek was. Een dag later kwamen ze langs met het voorstel dat wij hun campervan konden huren voor de periode dat we gingen reizen. De deal was snel gemaakt. Zodoende behoefden wij niet verder op zoek naar een campervan. Toen zij een paar dagen later vertrokken, namen we hun auto over. Nu konden we ook makkelijker boodschappen doen of een restaurant bezoeken. De dagen daarna hebben we de campervan voorzien van onze spullen, boodschappen gedaan voor de reis en een globale route uitgezet. Tijd om voor vijf weken de Ikinoo achter te laten. Begin maart zouden we terug zijn in verband met het eruit takelen van de oude motor.

Onze rijdende woning voor de komende weken.

Tijdens de reis door New Zealand heb ik een dagboek bijgehouden omdat je gedurende zo’n reis zo veel indrukken opdoet, dat je uiteindelijk niet meer weet wat en waar je iets gezien of beleefd hebt. Hieronder is de tekst uit dit dagboek overgenomen.

Dag 1: (357 km gereden)
Vandaag zijn we rond 12:30 uur vertrokken uit Whangarei. Na eerst nog even wat boodschappen te hebben gedaan, stuurden we onze campervan richting Auckland. Omdat het zaterdag was, was er niet veel vrachtverkeer op de weg. Het schoot dus lekker op. Wel moest ik constant goed opletten dat ik links bleef rijden en dat ik voldoende afstand tot de berm in acht nam.

Alles is ingepakt, klaar voor vertrek.

Ook de richtingaanwijzer en de ruitenwisser pookjes bij het stuur zitten omgedraaid t.o.v. de Europese auto’s. Dus menigmaal als we van richting wilde veranderen gingen de ruitenwissers aan. Onderweg kwamen we een tolweg tegen voor een stukje 4-baans weg, die we handig hebben omzeild. Je moet namelijk van tevoren via Internet betalen. Nadat we de drukte van Auckland achter ons hadden gelaten, reden we, via hoofdzakelijk tweebaanswegen, naar het plaatsje Waihi Beach aan de westkust van het Noordereiland. Onderweg genoten we van de prachtige natuur en mooie vergezichten. De wegen zijn prima onderhouden en het is overal echt schoon. In Waihi Beach vonden we een kampeerplek bij iemand in de voortuin.

Aan het eerste ontbijt met de campervan.

Ze zaten net met familie en vrienden te barbecueën en nodigde ons uit om erbij te komen zitten. Heel gezellig met de lokale mensen zitten praten. We lagen redelijk op tijd op bed, moe van de eerste indrukken van New Zealand.

Dag 2: (267 km gereden)
We waren voor 08:00 uur al wakker. Voor het eerst maken we een ontbijt bij onze campervan. Eerst maar eens met onze 1-pitter water koken. Maar voor het zo ver was, moest ik eerst uitzoeken hoe dat apparaat werkte. Nadat ik hem voorzien had van een nieuw gastankje, lukte het om kokend water te maken voor de koffie en de thee. We betaalden voor de overnachting. Om 09:00 uur waren we al onderweg.

Wel heel veel lawaai, maar wel erg spannend.

We reden een prachtige route via Lake Rotorua, het op één na grootste meer op het Noordereiland, naar Lake Taupo, het grootste meer van het Noordereiland. Hier vielen we echt met onze neus in de boter. Er was een wedstrijd aan de gang met raceboten in diverse klassen. We hebben enige tijd staan kijken. Wat een geluid en wat een snelheid. Na afloop van de wedstrijd hebben we snel de drukte weer verlaten en zijn we doorgereden naar het plaatsje Motuoapa, wat aan het uiteinde van het Taupo meer ligt. Hier vonden we een camping. Helaas verstond ik de prijs voor één overnachting verkeerd, zodat het helaas een hele dure overnachting werd voor zeer een eenvoudige camping.

Een van de goedkoopste campings die we aangedaan hebben.

Dag 3: (272 km gereden)
We waren weer bijtijds op weg. Vandaag was ons doel het plaatsje Eketahuna. Aan het begin reden we door prachtige bossen over de HW-1. Bij het plaatsje Taikape zijn we even gestopt voor een cappuccino en een thee. Heerlijk buiten op het terras gezeten. Nadat we weer verder reden verlieten we na enige tijd de HW-1 en reden via HW-54 naar de HW-2. Deze laatste loopt parallel aan de HW-1. Zo kwamen we aan het begin van de middag aan in Eketahuna. Hier ligt een prachtige camping met warme douches, toiletten, een barbecue en een uitgebreide keuken en wasgelegenheid. De beste en goedkoopste camping tot nu toe.

Een schaalmodel van een zeilboot waarmee men vroeger

de Polynesische wateren verkenden.

Hier zijn ook diverse wandelingen te maken.      ‘s-Avonds waren er diverse kinderen met zaklantaarns op zoek naar kiwi’s.

Dag 4: (171 km gereden)
We twijfelde nog even of dat we een dag langer zouden blijven. Uiteindelijk zijn we toch maar vertrokken naar Wellington, de hoofdstad van New Zealand. Hier wonen weliswaar niet de meeste mensen, die wonen namelijk in Auckland, maar het is wel de politieke hoofdstad. De route voerde ons over de HW-1, via prachtige bossen en grasvlaktes. We zijn eerst direct doorgereden naar Owhiro Bay, een zuidelijke buitenwijk van Wellington. Hier is aan de kust een gratis parkeerplaats waar je mag overnachten. Voor de rest is er niets, behalve een toiletgebouw dat 24 uur per dag geopend is. Na even genoten te hebben van het prachtige uitzicht, zijn we teruggereden naar het centrum van Wellington. Hier heb ik ‘s-middags het Museum van New Zealand, Te Papa Tongarewa, bezocht. Een prachtig museum met meerdere tentoonstellingen.

Dit soort boorden kom je overal in New Zealand tegen. 

Ze geven duidelijk aan waar je vrij mag kamperen en waar niet.

Ik vond de meest opvallende die over de tattoo cultuur in New Zealand en die van de diverse schaalmodellen van schepen waarmee men in het verleden de Polynesische wateren verkenden. Daarna hebben we nog even samen gezellig op een terrasje gezeten. Aan het einde van de middag waren we weer terug bij Owhiro Bay voor het diner en de overnachting.

Dag 5: (32 km gereden)
Vandaag hebben we rustig aan gedaan. We wilde de Oude St. Pauls Cathedral bezoeken. Helaas was deze gesloten i.v.m. een grote renovatie zodat de kerk aardbeving bestendig gaat worden.

Onze gratis kampeerplek bij Owhiro Bay.

Dan maar naar de nieuwe St. Pauls Cathedral. Deze kerk is ontworpen in 1930, maar met de bouw is pas begonnen in 1954. De kerk was pas gereed in 1972, dus 18 jaar na de start, omdat men deze kerk aardbeving bestendig wilde maken. Het resultaat is naar onze mening echter ronduit pompeus en lelijk. Na de opening van de nieuwe kerk wilde men de oude kerk afbreken. Dit stuitte echter op heel veel protest. De oude kerk is hierna voor de eerste keer gerestaureerd en staat er dus nog steeds. Wij kunnen ons dit wel voorstellen, als je naar de nieuwe kerk kijkt.

Wij dachten onze eerste pinguïn te zien, bleek het een grote zeevogel te zijn, 

die wat kwam uitrusten in de zon.

Daarna zijn we even wat gaan shoppen en heb ik een korte broek gekocht. Na de lunch te hebben genuttigd, is Sonja naar de pedicure geweest om haar voeten te laten verwennen. De rest van de dag hebben we lezend in de zon doorgebracht bij Owhiro Bay. Hier zagen we voor het eerst, dachten we, een pinguïn die eenzaam op een stukje rots zat te genieten van de warme middagzon. Helaas hadden we aan het einde van de dag een klein probleempje, het kraantje van het 2 literpak rode wijn was onder het rijden opengegaan. Meer dan 1,5 liter wijn was weggelopen in de auto. De auto stonk direct naar verschaalde wijn.

De ferry van Wellington naar Picton,

Dag 6: (18 km gereden)
Vandaag doen we rustig aan. We gaan vandaag alleen maar met de Ferry over naar het Zuidereiland. ‘s-Morgens na de koffie, maken we eerst de auto helemaal schoon met een sopje, ander blijft de auto de komende weken continu naar verschaalde wijn stinken. Helaas de wijnvlekken in het hout gaan er niet meer uit. Rond 11:30 vertrekken we richting de boot. Onderweg doen we nog even snel wat boodschappen en kopen een nieuw pak wijn en een voorraad bier en wat broodjes met beleg voor onderweg. Het inchecken voor de Ferry gaat redelijk eenvoudig, je geeft je naam op en je krijgt 3 houten plankjes met verschillende kleuren. Rond 13:00 uur zijn wij aan de beurt om de Ferry op te rijden.

In deze tuin waren een aantal Japanse sneeuw lantaarns te vinden.

Zodra je naar binnen wilt rijden geef je de plankjes weer af. De functie van de plankjes is ons helemaal ontgaan. Precies om 13:30 uur vertrok de Ferry voor een overtocht van 3,5 uur. We brachten de tijd vooral door met lezen, wat eten en drinken. Na als een van de laatsten aan boord te zijn gereden, gaan we nu als een van de eersten weer van de boot af. Vooraf had ik al een camping uitgezocht, zodat we na 5 minuten rijden al op de camping aankwamen. Dit is weer een camping met alles erop en eraan. Voor het avondeten lopen we naar de Marina die maar 5 minuten lopen vanaf de camping ligt. Het eten stelt niet veel voor, bijna alles komt uit de frituurpan. Het bier is echter prima en het gezelschap is erg leuk. We ontmoeten hier namelijk 2 Nederlandse koppels, die los van elkaar bezig waren met een rondreis door New Zealand, waarmee we een gezellig avond hebben gehad.

Een doorkijkje naar een van de huisjes in de tuin.

Dag 7: (214 km gereden)
Vanaf de camping rijden we naar het plaatsje Nelson. Hier gaan we Wijnand en Marlies weer ontmoeten. De tocht is weer prachtig. De natuur blijft je verbazen. Soms zitten we tijden lang de omgeving te bekijken, zonder iets tegen elkaar te zeggen. Rond 11:30 zijn we op de kampeerplaats waar we hebben afgesproken met Wijnand en Marlies. Het weerzien is weer hartelijk. Na de koffie en de thee, vertrekken we naar Nelson voor een bezoek aan een openbare Japanse tuin.

 Een prachtig doorkijkje met opnieuw een Japans huisje.

Deze tuin is hier door de Japanners, in het kader van een uitwisselingsprogramma tussen twee gemeentes, aangelegd. Het is een prachtige tuin, die gewoon vanaf alle kanten vrij is te betreden. Na afloop gaan we in de stad nog wat drinken en boodschappen doen.  ‘s-Avonds barbecueën we met z’n vieren. Weer heel gezellig.

Dag 8: (40 km gereden)
Vandaag zijn we naar het plaatsje Matueka gereden. Hier vonden we aan de kust een parkeerplaats waar je gratis mag kamperen. Het was maar een klein stukje rijden, maar morgen willen we in Matueka naar de lokale markt. Het plekje ligt aan de zee en is zeer populair. Regelmatig zien we dan ook campers langskomen die helaas geen plekje vinden, het is namelijk al heel vroeg vol.

Wijnand bezig met het vlees op de barbecue.

Terwijl de dames gaan zwemmen in een zoutwaterzwembad, bezoeken Wijnand en ik de plaatselijke jachthaven. Het is hier één grote verzameling van oude aftandse jachten. Niet één is er meer echt zeewaardig. ‘s-Avonds maken we gezamenlijk nasi met pindasaus en een gebakken ei. De avond sluiten we af met een potje klaverjassen. Helaas voor ons mannen, winnen de dames dit keer op het nippertje met maar een paar punten verschil.

Gezamenlijk aan de nasi.

Dag 9: (322 km gereden)
Na het ontbijt bezoeken we de lokale zondagsmarkt. Het is prachtig weer en daardoor dus erg druk en gezellig. Het marktje staat vol met kraampjes met tweedehands spullentjes, groente en fruit en allerhande soorten eten en drinken. Sonja koopt wat groente en fruit en ik koop een oude verstelbare blokhaak met een klein waterpasje. Nadat we afscheid hebben genomen van Wijnand en Marlies, zetten we koers naar Hanmer Springs, het stadje van de warme bronnen en de riviertochten met een jet stream boot.

Onderweg naar Hanmar Springs, prachtige wegen met weinig auto's.

Het is een prachtige tocht door het schitterende heuvellandschap van New Zealand. Je blijft je verbazen over de schoonheid van de natuur. In de loop van de middag, drinken we koffie en thee bij een hotel-restaurant, welke verbonden is aan een wijnhuis. Na de koffie en de thee, lopen we nog even langs de diverse wijnen. Voor we het weten staan we wijnen te proeven. Sonja vindt er een tweetal heerlijk, dus kopen we uiteindelijk 6 mooie flessen wijn. Hierna zetten we onze tocht voort. Eenmaal in het plaatsje Hanmar Springs aangekomen, vinden we de camping al snel. Ook deze is weer prachtig uitgerust. We eten snel wat en spelen wat spelletjes in de centrale keuken, terwijl de wasmachine en de droger onze was weer schoon en droog maakt.

Een terugblik vanuit de gondel naar het dalstation.

Dag 10 (249 km gereden)
Vanuit Hanmar Springs vertrekken naar ons volgende doel, Christchurch, de plaats die een negen jaren geleden zo zwaar getroffen is door een zware aardbeving. Maar voor die tijd wil de eigenaar van de camping eerst nog een foto van ons voor zijn Facebooksite. Hij vindt ons verhaal over de wereldreis per zeilboot ontzettend interessant. Onderweg naar Christchurch krijgen we nog een berichtje van vrienden, die op dat moment in Hanmar Springs in de spa zitten. Helaas we zijn alweer te ver weg om elkaar even op te zoeken. We zijn redelijk op tijd op de plaats van bestemming en besluiten daarom de gondelbaan naar boven te nemen. Vanaf het hoogste punt heb je een prachtig uitzicht over Christchurch.

Uitzicht vanaf de top van de berg richting de zeehaven van Christchurch.

Ook bevat het bergstation nog een kleine tentoonstelling over het ontstaan van New Zealand. Het is een tentoonstelling waar je met een klein treintje doorheen rijdt, terwijl er steeds via diverse beeldschermen filmpje worden vertoond. Best wel leuk in elkaar gezet, maar na 10 minuten sta je alweer buiten. Onze zoektocht naar een camping verloopt dit keer niet vlekkeloos. Bij de eerste camping moeten we veel betalen voor een plekje met alleen maar een toilet. Bij de tweede aangekomen, blijkt dat je deze van tevoren via Internet moet reserveren. Je krijgt bij je reservering een code waarmee je het cijferslot van het toegangshek kunt openen. Helaas, wij hebben niet gereserveerd en dus ook geen code, dus op zoek naar de derde van die dag.

De verwoeste Kathedraal, de restauratie is na 9 jaar gestart.

Die vinden we al snel. Het is een prachtige camping met douches, toiletten en een goed uitgeruste keuken met barbecue. Na het eten raken we in gesprek met een jong stel met twee kinderen. Ze spreken Frans met elkaar en blijken uit New Caledonië te komen. Na een gezellig avond krijgen we van hen hun adres, telefoonnummer en e-mailadres met de vraag of dat we hen komen opzoeken als we met de Ikinoo in New Caledonië zijn. Gaan we dus zeker doen.

Dag 11: (23 km gereden)
Vandaag zijn we in Christchurch gebleven. Na het ontbijt zijn naar de binnenstad gereden en hebben daar onze campervan geparkeerd. De vorige dag hadden we een combikaartje gekocht voor de gondellift en de antieke trams in het centrum van Christchurch.

Het interieur van een trammetje.

De auto stond bij het beginpunt waardoor we niet veel later onderweg waren met het trammetje voor een rondrit door het oude centrum. Helaas is er van het oude centrum niet veel meer over. Bijna alle gebouwen zijn verwoest dan wel zwaar beschadigd door de laatste aardbeving in 2011 met een kracht van 6,3 op de schaal van Richter. Er staan dus nu veel nieuwe gebouwen die allemaal aardbeving bestendig zijn. Onze koning Willem Alexander heeft samen met zijn vrouw Maxima ook een rondje gereden in een van deze trams. Ter nagedachtenis hangt hiervan een fotootje in het betreffende voertuig.

Wij zaten dus in hetzelfde rijtuig als Willem Alexander en Maxima.

Na het gehele rondje te hebben gemaakt, zijn we blijven zitten tot we in een gezellige winkelstraat aankwamen. Hier hebben we een tijdje geshopt. Onderweg nog even een heerlijke cappuccino en een thee met een gebakje gescoord. Hier liepen we aan tegen de vreemde mentaliteit van de mensen, die we regelmatig in New Zealand tegen zijn gekomen. Je bestelt en betaald bij de kassa wat je wilt eten en drinken. Je krijgt een boortje met een nummer mee, die je op je tafel zet. Nadat we een tafeltje hadden gevonden duurde het 10 minuten voordat men het gebakje kwam brengen. Nog eens 10 minuten later kwam de koffie en de thee.

Een van de  meest prachtige wandschilderingen in de stad.

Toen de hierover een opmerking maakte, vertelde men ons dat de drankjes de verantwoordelijkheid was van de bar en dat het gebakje de verantwoordelijkheid was van de keuken. Veel gekker moet het niet worden. Helaas hebben wij deze manier van werken wel vaker gezien in New Zealand. Daarna zijn we verder gegaan met shoppen. Aan het einde van de middag nog even wat gegeten en toen terug naar de camping waar we de nacht ervoor ook hadden gestaan. In de keuken van de camping speelden we nog een spelletje en raakte we opnieuw aan de praat, maar nu met een Nederlands stel welke 38 jaar geleden was geëmigreerd naar New Zealand. Zo was de avond weer snel om. Erg gezellig en hele leuke verhalen.

Dag 12: (278 km gereden)
Nadat we de camping hadden verlaten, zijn we eerst boodschappen gaan doen. We moesten draad en naald hebben om mijn trui te herstellen, er was een naatje opengegaan. Gelukkig kon Sonja dit netjes herstellen. Vandaag zou een bewolkte en regenachtige dag worden. Tot onze verbazing werd het weer steeds beter en de zon scheen volop.

Dit was een van onze favorieten, inpakken en een lintje er omheen graag.

Onderweg hebben we een auto en tractor museum bezocht. Er stonden heel veel auto’s en tractoren, zelfs zo veel dat eigenlijk alles te dicht op elkaar stond. Er waren echter een paar prachtige auto’s en motoren te zien. Zeker de moeite waard. Onder het rijden werd het weer steeds beter, de zon scheen volop en de lucht was blauw. Nadat we een pas waren gepasseerd, hadden we ineens uitzicht op de besneeuwde bergen waaronder Mount Cook. In het vervolg van onze tocht kwamen we langs twee meren, lake Tekapo en Lake Pukaki.

Een motor met zijspan zoals gebruikt in de 2e wereldoorlog.

Bij deze laatste hebben we een free camping opgezocht met een prachtig uitzicht over Lake Pukaki en Mount Cook. Niet veel later zaten we heerlijk in de zon met een drankje en een chipje, mooier kon de dag niet worden.

Dag 13: (331 km gereden)
Het plan was om vandaag naar Queentown te rijden. Daar wilde we gaan rondkijken en tevens boeken voor onze tocht naar de Milford Sound. Ons plan was om in Te Anau onze auto achter te laten. Vanaf hier wilde met de bus naar de Milford Sound.

Uitzicht op Mount Cook.

Daar aangekomen wilde we een boottochtje maken over de Milford Sound. Eenmaal in Queentown aangekomen gingen we allebei onze eigen weg. Zo konden we allebei dat bezichtigen wat wij interessant vonden.Ik liep één van de vele boekingsbureau's binnen om diverse folders te verzamelen en te informeren naar de diverse prijzen. Helaas, voor ons een grote domper, door de zeer zware regenval van een paar dagen eerder, was de weg naar de Milford Sound afgesloten. Men verwachte dat deze op zijn vroegst op 12 februari weer zou opengaan. Er bleken achteraf veel meer wegen gesloten te zijn en zelfs waren er een aantal dorpen waarvan de bewoners waren geëvacueerd. Dat het zo ernstig was, hadden wij niet meegekregen de laatste dagen. Ook het alternatief, de tocht naar de Doubtful Sound bood geen uitkomst. Deze was tot 15 februari al vol geboekt. Later waren we blij dat we niet zijn gebleven, omdat rond die tijd er een cycloon aan land is komen met opnieuw heel veel regen en zeer zware windstoten. Dan was de reis opnieuw niet doorgegaan. Nadat we meest heerlijkste hamburger van New Zealand hadden gegeten, stapten we weer in de auto en lieten Queentown achter ons. De overnachtingsplekken rond deze stad waren ronduit slecht en duur, voor ons een reden om door te rijden. Na een uurtje rijden vonden we bij het plaatsje Cromwell een gratis camping site langs het Lake Dunstan. Een hele grote camping site die druk bezocht werd.

Het huis van onze dromen, helaas staat het in New Zealand.

Dag 14: (241 km gereden)
We hebben de plannen volledig omgegooid. We blijven niet langer in het zuiden hangen om daarna mogelijk een reis te kunnen boeken naar een van de twee Sounds. We kiezen ervoor naar de oostkust te rijden en van daaruit verder naar het noorden te trekken. Onze stop voor vandaag wordt Dunedin. Dit plaatsje staat bekend om een unieke treinreis en om het feit dat hier het enige kasteel van New Zealand staat. De reis naar het plaatsje Portobello, een klein plaatsje net voorbij Dunedin, is weer prachtig. De natuur blijft overweldigend. In het plaatsje Portobello vinden we een camping met prima faciliteiten. Na ons te hebben geïnstalleerd, zijn we teruggelopen naar het stadje zelf voor het diner. Tot onze verbazing vonden we een uitstekend restaurant.

Het kinderbadje in de kinderkamer op de bovenste verdieping van het kasteel.

We hebben dan ook genoten van een uitgebreid diner met voorgerecht, hoofdgerecht en een ijsje toe. Dat alles vergezeld van een prima rode wijn. Dit was verreweg de beste maaltijd die wij in New Zealand hebben gegeten. Zo ronden we een leuke en gezellige dag af.

Dag 15: (53 km gereden)
Nadat we hadden ontbeten, zijn we naar het Larnach Castle gereden. We waren hier mooi op tijd. Nadat we auto hadden geparkeerd, liepen we via de prachtige kasteeltuinen, naar het kasteel toe. We hebben onze ogen uitgekeken binnen in het kasteel. Verreweg de meeste ruimtes zijn gerestaureerd, waarbij men zo veel mogelijk gebruik heeft gemaakt van oude materialen en oude technieken.

Eén van de vele mooie beelden in de kasteeltuin.

Veel is door de familie, die het kasteel heeft gekocht, zelf uitgevoerd. Het eindresultaat mag er echt zijn. Wij hebben in ieder geval uren genoten. Na koffie en thee te hebben genuttigd, ben ik nog een wandeling gaan maken door de kasteeltuin. De tuin is prachtig aangelegd en wordt uitstekend onderhouden. Een lust voor het oog. Nadat we waren uitgekeken, reden we door naar het treinstation van Dunedin. Hier vertrok om één uur de oude trein voor een tocht door de bergen. Ook nu was de natuur weer prachtig.

Het enige bewoonde huis langs de spoorlijn. Deze mensen zijn van de spoorlijn 

afhankelijk omdat er voor de rest geen wegen zijn die hier naartoe komen.

De tocht van 4,5 uur stelde op zich niet echt veel voor, omdat zowel de heen als de terugreis over dezelfde route gaat. Voor de zekerheid hadden we de plaats op de camping ook voor vandaag geboekt. Na wat boodschappen te hebben gedaan, reden we terug naar onze camping in Portobello. Na een heerlijke maaltijd, een wijntje en wat spelletjes, zijn we op tijd ons bed in gedoken.

Dag 16: (351 km gereden)
We vertrekken vandaag naar het plaatsje Timaru. We nemen regelmatig binnen weggetjes zodat we meer langs de kust kunnen rijden. Onderweg doen we het plaatsje Oamaru aan, waar zich net buiten het plaatsje een Yellow Eyed Pinguïn kolonie bevindt. Helaas zien we geen pinguïns maar wel diverse luie zeerobben.

Deze zeerob doet zich tegoed aan de warme zon, zonder gehinderd te worden 

door mensen die over het strand wandelen.

Ook die zijn prachtig om te zien. Als we eenmaal in Timaru aankomen, valt dit ons erg tegen. Beide campingplaatsen laten veel te wensen over. De eerste is rumoerig en de tweede erg winderig. Als we voor de tweede keer bij de rumoerige plaats aankomen, we staan hier in een parkje met een drukke weg er omheen, drinken we even wat om te kijken of dat we aan het geluid kunnen wennen. Nee dus, we besluiten door te rijden. Na ongeveer een uurtje rijden vinden we een mooie camping, net voorbij het plaatsje Rakaia. Na even terug gereden te zijn naar het plaatsje zelf, vinden we daar een lokale pub waar we wat kunnen eten en drinken. Het eten is zoals overal in New Zealand, eenvoudig, gefrituurd maar wel voldoende. Na het eten rijden we terug naar de camping, waar we nog wat spelletjes doen en dan ons bed in duiken.

Onze gratis kampeerplek op het parkeerterrein.

Dag 17: (116 km gereden)
Vandaag is het maar een klein stukje. Doordat we gisteren ons doel voorbijgereden zijn, is de afstand tot Akaroa niet zo ver meer. In het begin is de omgeving net zo vlak als Nederland. Pas bijna aan het einde van de rit gaan we opnieuw het heuvellandschap in. Opnieuw een prachtige route. We lunchen in Akaroa en gedragen ons als echte toeristen. We boeken voor de volgende dag een 4-WD-safari met een tocht over zee met kajaks. Daarna gaan winkeltjes kijken en lekker op een terrasje zitten. Helaas gaat het terras om zes uur al dicht. Het moet niet veel gekker worden.

Deze eenden zijn zo tam dat je ze kunt oppakken en uit je hand laten eten. 

Zelfs de kleintjes krijgen het "goede" voorbeeld van moeders.

We staan opnieuw op een gratis parkeerplaats waar we mogen overnachten. De parkeerplaats is al snel vol, zodat veel campervans een andere plek moeten opzoeken. Ik kook een bonenschotel, waarna we samen nog wat spelletjes doen en op tijd naar bed gaan. Morgen moeten we er vroeg uit.

Dag 18: (217km gereden)
We beginnen vandaag vroeg. Al om 07:45 uur staan we op het verzamelpunt voor ons uitstapje voor vanmorgen. We worden met een 4W-drive busje, door de bergen heen, naar een afgelegen boerderij gebracht. Onderweg maakte we een korte stop om te kijken naar een oude walrus, die hier naartoe is gekomen om te sterven. Hij was werkelijk heel groot, maar werd al wat magerder. Vanaf het strand bij de boerderij maken we een kajak tocht over zee.

Overal rond de boerderij zie je dit soort broedkistjes.

Nadat we zijn omgekleed en een zwemvest hebben omgedaan, stappen we met z’n allen in 4 stuks 2-persoons kajaks. Vooraf hebben we wel instructies gehad hoe je moest instappen en hoe je de kajak moest verlaten mocht deze omkiepen. We peddelen langs de kust en zien kleine pinguïns en zeeleeuwen. De pinguïns zijn moeilijk te ontdekken. Het is dat onze gids weet waar hij naar moet zoeken. Met zijn aanwijzingen zien we ze inderdaad in de rotsen zitten. De zeeleeuwen daarentegen zien we volop. We komen zelfs langs een afgesloten stukje zee, waar de jonge zeeleeuwen les krijgen van hun ouders. Echt waanzinnig leuk om te zien. Nadat we weer zijn terug gebracht, lunchten we nog even in het plaatsje Akaroa en vertrekken dan naar onze bestemming voor vandaag, het plaatsje Hanmar Springs. Dit is de tweede keer dat we hierna toe gaan.

Als je goed kijkt zie je dat de eerste gondel twee fietsen bevat. 

De fietsers zelf zitten in de zitgondel erachter.

Onderweg rijden we nog langs Christchurch. Hier maken we nog even een tussenstop om met een stoeltjeslift de bergen in te gaan. Dit valt echter wat tegen omdat alle hellingen doorklieft zijn door fietspaden. Het is namelijk een gewilde mountainbike plaats. Zowel de fietsen als de fietsers gaan met de stoeltjeslift omhoog. Daarna kun je een afdaling kiezen, eigenlijk net zoals met skiën. Elke route heeft zijn eigen zwaarte. Eenmaal in Hanmar Springs aangekomen zoeken we een camping op voor de overnachting zodat we alle apparaten weer kunnen opladen en zelf even kunnen douchen. We nemen bewust niet dezelfde camping.

Heerlijk relaxen in water van 40 grC.

Dag 19: (117 km gereden)
Als we wakker worden, is het opnieuw een prachtige dag. We doen vandaag rustig aan. Als we klaar zijn met het ontbijt en alles weer hebben opgeruimd, rijden we naar het plaatsje Hanmar Springs zelf toe. Vandaag gaan wij onszelf verwennen met een hot Spa. Omdat we ouder zijn dan 60 jaar, krijgen we korting op de entreeprijs. Nadat we ons hebben omgekleed in zwemkleding, laten we ons even later in een van terminale baden zakken. Heerlijk warm en ontspannend. Na 2 uurtjes diverse baden te hebben geprobeerd, is het welletjes en kleden we ons weer om. Na een heerlijke en gezonde lunch, stappen we weer in de auto. Ons volgende doel wordt Kaikoura.

Onze gratis kampeerplaats achter de garage.

We kiezen voor een route via leuke bergweggetjes met steile passages. Onderweg komen haast geen auto tegen totdat we weer op de hoofdweg langs de kust komen. Hierover rijden we de laatste kilometers naar Kaikoura. Men is hier volop bezig de weg te verbreden, dus regelmatig moeten we stoppen. Dan, bij de laatste stop gaat het fout. De motor draait wel, maar na een flinke klap gaat de auto niet meer vooruit. Met heel veel moeite kunnen we met een slakkengangetje van 20 km/uur een verbreding naast de weg bereiken. Nadat we de nooddienst hebben gebeld, komt er een uurtje later een monteur. Het blijkt dat de versnellingsbak is overleden. We rijden met hem mee naar Kaikoura, waar hij ons afzet in de winkelstraat. Later die dag haalt hij met een bergingswagen onze campervan op. Hij plaatst onze campervan op de parkeerplaats achter de garage. Hier kunnen we in ieder geval deze nacht doorbrengen, in afwachting van het plan van aanpak voor de motor. Een positief ding, we kamperen gratis en het toilet is aan de andere kant van de weg bij een tankstation.

Eén van de drie huisjes waarin we hebben overnacht.

Dag 20: (0 km gereden)

We zijn gisterenavond en een groot deel van de ochtend bezig geweest met het versturen van e-mails van en naar onze vrienden Joan en Graham, om alles te regelen met de verzekering. De verzekering betaald uiteindelijk een groot deel van de kosten. Nadat ik voor Sonja een cappuccino had gehaald, ben ik op onderzoek uitgegaan voor een onderkomen voor de komende week. De reparatie van de motor gaat namelijk een week duren, dat is dus even een tegenvaller. We besluiten te blijven wachten, zodat we later onze reis kunnen voortzetten.

In dit geval een ruimte met 4 bedden.

Om nu al die tijd in de campervan op de parkeerplaats van de garage te gaan wonen, lijkt ons geen goede oplossing. Ik vind uiteindelijk een huisje op een top 10 club vakantiepark. Nadat we geluncht hebben, pakken we onze spullen bij elkaar en worden we door een van de medewerkers van de garage naar het park gebracht. Het huisje ziet er prima uit. Al snel hebben we ons geïnstalleerd en proberen wat tot rust te komen van de rollercoaster van emoties die we ervaren. Alweer een motor kapot, eerst die van de boot en nu die van de campervan. Er gaat dus nu een week verloren. Voor het avondeten trekken we het stadje in en vinden bij een lokale pub een goede menukaart met lekkere biertjes en wijntjes.

Dit prachtige vogeltje zat vlak bij ons huisje.

Tijd om even te ontspannen. Bij thuiskomst liggen we niet veel later in bed en genieten van een welverdiende nachtrust.

Dag 21: (0 km gereden)
We vervelen ons een beetje, het weer helpt daarbij ook niet echt, bewolkt met af en toe een mager zonnetje. We hebben wel de terugkoppeling dat de verzekering het grootste deel van de schade betaald. Wij schieten er echter niets mee op. Een groot deel van de dag ben ik bezig met het schrijven van dit verhaal. Sonja leest op Internet wat blogs van zeilers die ons zijn voorgegaan. Als we klaar zijn en de verveling toeslaat, besluiten we er op uit te gaan voor een late lunch. We bestellen weer als vanouds, 1 Pizza peperoni en een schaaltje patat met een biertje en een wijntje. In Las Palmas was dat onze favoriete lunch of diner. Bij thuiskomst spelen we nog wat spelletjes en kijken twee films via Netflix. We vallen daarna als een blok in slaap.

Tijdens het wandelen kom ik deze gedenksteen tegen. Triest maar waar.

Dag 22 t/m 24: (0 km gereden)
Deze dagen deden we het heel rustig aan, wat moet je anders. Sonja heeft nog één keer een fiets gehuurd en is daarmee naar de supermarkt gereden om boodschappen te doen. Ik ben op zoek gegaan naar een elektrische step voor Sonja, zodat ze zich wat makkelijker kan verplaatsen. Ik vind een site waar de resultaten staan van verschillende tests. De goedkoopste step is nog altijd minimaal $ 500 en niet ergens in de buurt te koop. Helaas dus geen oplossing voor de korte termijn. Aan het einde van de middag gaan we naar het plaatsje, voor een hapje en een drankje, want in het huisje kun je niet echt makkelijk koken. We hebben één keer nasi klaargemaakt, maar dat gaf te veel rompslomp. Na terugkomst deden we dan nog wat spelletjes en keken via Netflix een filmpje en dronken nog een wijntje.

Moeder met kind, deze werd nog gezoogd.

Dag 25: (0 km gereden)
Vandaag komt de nieuwe transmissie aan, we zijn benieuwd. ’s-Morgens ga ik op pad voor een wandeling langs de kust van het schiereiland waar Kaikoura op ligt. Nadat ik een tijdje langs de weg heb gelopen, stopt deze op een gegeven moment. Aan het einde van de weg is een grote parkeerplaats. Vanaf hier kun je alleen nog maar te voet verder. Het is een prachtige route langs de onderzijde van de rotsen. Onderweg zie ik een aantal zeerobben kolonies. Daar staat deze plek om bekend. Aan het begin staan boorden met de instructie om minimaal 20 meter afstand te bewaren en 100 meter voor als er jongen bij zijn. Zoals te verwachten houdt niemand zich eraan. Ik heb mensen tot op 3 meter zien naderen.

Deze houdt vooral die vreemde snuiter in de gaten.

Dat is dus echt vragen om problemen, ze kunnen zich namelijk razendsnel verplaatsen. Als de route langs de kust stopt, gaat het pad verder de heuvels in. De paden zijn zeer goed onderhouden, dus echt genieten. Als ik aan het begin van de middag terugkom, zie ik Sonja langs de kant van de weg staan. Ze staat op mij te wachten. Ik heb de autosleutels nog in mijn zak zitten. Ik was van plan die na het wandelen bij de garage af te geven, niet wetende dat men deze veel eerder nodig had om de auto op de brug te krijgen. Als ik de sleutel heb afgegeven, krijg ik te horen dat de motor morgen aan het einde van de middag klaar zou zijn. Hier werden wij ontzettend blij van, tijd dus om de tickets voor de ferry te regelen en een plan te maken voor de resterende tijd.

Er waren vele verschillende rote zeevogels te zien.

We sluiten de dag af met opnieuw een heerlijk hapje en drankje en gaan met een goed gevoel slapen. Morgenavond slapen we weer in onze campervan.

Dag 26: (0 km gereden)
De gehele dag zijn we in afwachting van het telefoontje met de mededeling dat onze campervan weer gerepareerd is. We zijn namelijk van plan direct een stukje door te rijden en dan ergens te gaan kamperen. Dit is ook ingegeven door het feit dat we niet langer op het park kunnen blijven alles is volgeboekt.Als we om vier uur nog geen telefoontje hebben gehad, besluit ik naar de garage te lopen om te horen wanneer ze denken klaar te zijn. Tot mijn verbazing ligt de complete voortrein van de auto nog op de grond, dus de complete aandrijving met motor en alles erop en eraan. Men blijkt de verkeerde transmissie te hebben besteld.

Je kon dit natuurreservaat ook bezoeken met een RIB. 

Je kon dan in het water net de diverse dieren zwemmen.

Voordat de goede er is en deze ook gemonteerd kan worden, gaat er zeker nog een week overheen. Gedesillusioneerd kom ik terug bij Sonja, ik zit er even helemaal doorheen. Samen besluiten we naar het stadje te gaan en daar een flinke borrel te nemen. Onder het genot van een biertje en een wijntje dringt zich de vraag bij ons op en wat nu? Blijven we nog een week wachten of gaan we onderzoeken hoe we thuis kunnen komen? Het antwoord blijft een beetje in de lucht hangen, we weten het nog niet. We besluiten een uitgebreide email te versturen naar de eigenaren van de campervan en hen mede te delen dat de reparatie en onze reis nu echt aan het ontsporen is. We hebben namelijk ook al veel kosten gemaakt om de afgelopen week te overbruggen. Het is hier hoogseizoen en alle huisjes zijn gereserveerd. We betalen de hoofdprijs en zijn daarnaast ook al drie keer van huisje veranderd. Daarbij komt bij dat we nu ook nog eens het vakantiepark moeten verlaten omdat alles vol is.

Dag 27: (0 km gereden)
We hebben een email van onze Ierse vrienden gekregen. Zij vonden het geen probleem als wij de campervan zouden achterlaten en terug zouden keren naar de Ikinoo. Zij hadden familie in Christchurch wonen die, als de auto gerepareerd was, zich om de auto zouden bekommeren.

Het wandelpad door de heuvels terug naar Kaikoura is prachtig aangelegd.

Ik zou dan later terugkeren om de auto terug te brengen naar Whangarei. Al onze spullen lagen namelijk nog in de campervan. ’s-Morgens direct na het ontbijt zijn we naar het plaatselijke VVV gelopen. Hier stond iemand waaraan wij ons verhaal hebben uitgelegd. Hij ging direct op zoek naar een mogelijkheid om naar Whangarei te reizen. Binnen een half uur was alles geregeld. De volgende dag vertrok om 09:30 uur onze bus naar het plaatsje Picton. Dat is de plaats waarvandaan de ferry vertrekt naar Wellington. Omdat de aansluiting met de ferry wat aan de krappe kant was, had hij ook voor ons een hostel geboekt met een eigen kamer. De dag daarna zouden we dan ’s-middags met de ferry naar Wellington varen. Daar aangekomen hadden we precies een uur om bij het treinstation te komen.

Tijd om afscheid te nemen van Kaikoura.

Om 19:00 uur vertrok vanaf daar de bus voor een nachtelijke rit naar Auckland. Vanaf Auckland zouden we daarna de bus tot in het centrum van Whangarei hebben. Met een goed gevoel keerde we terug naar ons huisje. Nu nog een slaapplaats voor de komende nacht. Ook dat was binnen een uurtje geregeld. Een monteur van de garage heeft ons opgepikt en met al onze spullen naar het andere vakantiepark gebracht. Sonja heeft hier nog even een fiets gehuurd om boodschappen te gaan doen voor het avondeten en de reis.

Dag 28 en 29: (Bus - ferry - bus - bus, een reis van ruim 1.000 km over land en zee)
’s-Nachts was ik wakker geworden met een schitterend idee. Ik maakte Sonja ervoor wakker. Wat als we nu eens alle spullen bij elkaar verzamelen en deze inpakken, dan behoeven we ook niet meer terug te keren om onze spullen op te halen.

Wij hadden graag onze campervan geruild voor deze schitterende combinatie.

De auto kan dan in Christchurch blijven staan. Op het moment van terugkeer, zouden zij dan via Christchurch vliegen in plaats van via Auckland. Een kort telefoongesprek met onze Ierse vrienden volgde ’s-morgens vroeg, zij vonden dit geen probleem. Dat probleem was dus opgelost, nu nog kijken hoe we alles kunnen inpakken. Om 08:00 uur stond ik al bij de supermarkt om te kijken of dat ik grote tassen of iets dergelijks kon vinden. Helaas dat hadden ze niet. Dus maar twee grote bananendozen meegenomen. Toen ik deze had afgeleverd bij Sonja, ben ik nog even teruggelopen naar de receptie van het vakantieparkje. Ik heb daar gevraagd of dat ze misschien koffers of reistassen hadden die mensen hadden achtergelaten. Niet veel later stond ik met een koffer en een reistas weer bij Sonja, de dozen hadden we gelukkig niet nodig.

Onze ferry van Picton naar Wellington lag op ons te wachten.

Daarna ben ik alle spullen uit de campervan gaan ophalen. Dat viel niet mee, ik kwam namelijk ook die doos met 6 flessen wijn weer tegen. Het kon niet anders dan dat we een hoeveelheid eigendommen moesten achterlaten. Uiteindelijk hebben we zo veel mogelijk eigendommen in de koffer, de reistas annex rugzak, twee boodschappentassen en twee rugzakken gepakt. Een hele rits aan eigendommen moesten we echter achterlaten, waaronder ons dekbed, de wok, diverse keukenmessen, bestek voor 4 personen en nog veel meer kleine dingen. Daarnaast hadden we veel eten, frisdrank en bier in de auto. Deze hebben we aan het garage personeel cadeau gedaan. Dat wordt voor Sonja dus straks inkopen doen om alles weer aan te vullen. Om 09:00 uur stond een monteur van de garage bij ons, om ons met al onze bagage naar het busstation te brengen. We stonden net 5 minuten toen ik tot ontdekking kwam dat ik mijn mobiel kwijt was.

Onderweg kwamen we nog deze schitterende dieren tegen.

Navraag bij de chauffeur leverde op, dat hij langs de garage zou rijden. Hardlopend ben ik naar het vakantieparkje teruggegaan. Daar konden we niets vinden. Ook bij de garage konden we hem niet vinden, ondanks dat ze mijn nummer een aantal keren hebben gebeld. Conclusie, hij moest dus ergens in de bagage zitten. Niet veel later pikte de bus mij op. Onze terugreis was begonnen. Aangekomen in Picton, bleek dat het hostel een eigen gratis busje had waarmee mensen van en naar de ferryterminal werden gebracht. Nadat wij waren opgehaald, hadden we ons niet veel later geïnstalleerd in onze eenvoudige kamer. ’s-Middags zijn we naar het centrum van het plaatsje gelopen voor een hapje en een drankje. Terug in het hostel, zaten we aan een tafel een spelletje te spelen. We raakten aan de praat met een aantal jongeren die, los van elkaar, een reis door New Zealand aan het maken waren. Al snel was het heel gezellig en hadden we een van de leukste avonden van de afgelopen periode.

De bus die ons vanaf Auckland naar Whangarei heeft gebracht.

De volgende dag hebben we het rustig aangedaan, we moesten wachten op de ferry. We werden opnieuw weggebracht met het busje. Niet veel later zaten we aan boord van de ferry. Het feit dat we geenauto bij ons hadden, was door de man van het VVV al eerder bekend gemaakt. De overtocht was heel erg rustig. Bij aankomst in Wellington, duurde het enige tijd voordat wij al onze bagage weer bij elkaar hadden verzameld. De koffer en de reistas moesten we namelijk van de lopende band oppikken. Vanaf de ferry werden we gratis door de bus naar het treinstation gebracht. Niet veel later vertrok de bus voor de nachtelijke rit naar Auckland. ’s-Morgens vroeg kwamen we daar bij daglicht aan. We moesten nog even wachten voor het vervolgtraject naar Whangarei, maar toen zaten we dan ook in de bus voor het laatste gedeelte. Rond 12:00 uur kwamen we in Whangarei aan, waar we door onze zeilvrienden Martin en Ellen werden opgevangen. Ze trakteerde ons op een kop koffie zodat we even konden bijpraten over onze reis Aansluitend bracht Martin ons met hun auto naar de jachtwerf en onze eigen Ikinoo. Eindelijk tijd om tot rust te komen van deze terugreis. Op naar nieuwe avonturen.

Als afsluiting een collage van mooie momenten tijdens onze reis.