Terug naar Whangarei

De vlaggenstok ziet er weer als nieuw uit.

Opnieuw zitten we in een Lock down periode van acht dagen. We zijn allebei behoorlijk sacherijnig van het feit dat we weer vast zitten en nergens heen kunnen. Alleen boodschappen doen is toegestaan en een beetje wandelen in de directe omgeving. Contact met de politie en Auckland Maritime Radio bracht ook geen oplossing, we mochten ons niet meer verplaatsen. Na de eerste dag besluiten we er maar weer het beste van te maken. We gaan verder met de kluslijst en het poetsen van de Ikinoo. Als eerste pakken we de vlaggenstok aan, deze ziet er echt niet meer uit, de lak is beschadigd en is er deels af. Met een elektrische verfbrander en een schraapstaal haal ik de oude lak van de vlaggenstok af. Vervolgens begint het geduldig schuren. Ik start met schuren met schuurpapier grofheid 240, gevolgd door grofheid 400 en 800, om het vervolgens af te ronden met schuurpapier grofheid 1.200. De stok is weer prachtig glad.

Al het RVS glimt weer als nieuw.

Tijd om hem opnieuw te lakken met blanke glanslak. Tussen elke laklaag in schuur ik de voorgaande laag ligt op. Na vijf lagen ziet de vlaggenstok er weer als nieuw uit. Ook al het RVS aan boord krijgt een poetsbeurt zodat na een aantal dagen al het RVS ons weer tegemoet glanst. Naast het klussen doe ik ook een aantal keren boodschappen. Om bij de supermarkt te komen moet ik, enkele reis, zo’n vier kilometer lopen door de prachtige buitenwijken van Auckland. Zo zie je nog eens wat van de omgeving. Op een morgen, als we net ons bed uit zijn, krijgen we een berichtje van vrienden in Whangarei dat er een Tsunami waarschuwing is uitgegaan voor de noordoostkust van Nieuw-Zeeland. Zij werden geadviseerd om de boot te verlaten en hoger gelegen gebieden op te zoeken.

Alle lagergelegen gebieden aan de noordoostkust van het Noordelijke Eiland werden geëvacueerd. Nieuw-Zeeland is wat dat betreft heel goed voorbereid op dit soort calamiteiten. Overal langs de kust zie je waarschuwingsborden met daarop aangegeven welke gebieden voldoende bescherming bieden en welke gebieden geëvacueerd moeten worden. Daarnaast is er een duidelijk geluidssignaal te horen. Tevens worden de mensen via het nieuws op radio en TV gewaarschuwd en op de hoogte gehouden van wat er gebeurt. Bij de Kermadec Islands, zo’n 500 nm uit de kust van Nieuw-Zeeland, was een aardbeving geconstateerd met een kracht van 8,1 op de schaal van Richter, een stevige aardbeving dus.

Overal langs de kust zie je dit soort waarschuwingsboorden.

Op het nieuws zag je beelden van de het moment dat de Tsunami aankwam bij de kust, wat veel heftige stromingen en golven tot gevolg had. Voor Auckland was geen evacuatie waarschuwing. Wel kregen we een waarschuwing de boot goed vast te leggen omdat er sterke stromingen zouden kunnen ontstaan. Gelukkig bleef de invloed beperkt, en werd in de loop van de middag het sein veilig afgegeven. De week is zo gelukkig snel voorbij en op zaterdag krijgen we toestemming van de politie om de volgende dag te vertrekken. Vanwege het weer besluiten we vroeg te vertrekken omdat het in de loop van de middag flink gaat waaien. Voor die tijd willen wij al achter ons anker liggen. Om halfacht zijn we de Marina uit en varen we op de motor naar onze ankerplek in de Man O’War Bay op het Waiheke Island. Als we aankomen is net de wind sterk toegenomen.

Na een wijnproeverij in de Man O'War Bay kocht Sonja dit
veelzeggende T-shirt. Het zou mijn lijfspreuk kunnen zijn. 

De eerste keer ankeren lukt niet, zelfs met 50 meter ketting op een diepte van 8 meter wil het anker niet de grond in. De Ikinoo slaat dwars op de wind en we driften zo’n 300 meter voordat het ons lukt het anker weer boven te krijgen. De tweede keer pakt het anker gelukkig wel direct. We hebben dan al windvlagen richting de 30 knopen terwijl we in een beschutte baai liggen en het ergste moet nog komen die nacht. Buiten op zee moet het dus nog veel harder waaien. Voor de zekerheid en een goede nachtrust zetten we ’s-nachts het ankeralarm aan. We liggen gelukkig als een huis en slapen grotendeels door de storm heen. Een aantal dagen later is de depressie voorbij en krijgen we rustig weer. Tijd om mijn nieuwe wetsuit aan te doen en het water in te gaan om de onderkant van de Ikinoo schoon te maken. We hebben een flinke aangroei van plantjes en zeepokken, zo erg zelfs dat het zeker een knoop in snelheid scheelt.

Even uitrusten van het schoonmaken van het onderwaterschip.

Nieuw-Zeeland staat erom bekend dat, in de zomermaanden, de onderwater aangroei op jachten extreem groot is. Vooral de Nieuw-Zeelandse zeepok groeit hier letterlijk als kool. Deze soort komt, sinds de periode rond de tweede wereldoorlog, ook in Europa voor. Ze zijn meegelift op de zeeschepen die uit Azië en Nieuw-Zeeland kwamen. Het kost mij uiteindelijk drie dagen om het gehele onderwaterschip schoon te krijgen. Best wel intensief werk omdat je constant onder de boot werkt. Na verloop van tijd kun je wel wat langer onder water blijven, maar het blijft vermoeiend. En dan te weten dat er over een aantal weken alweer nieuwe aangroei is. Dus voordat we de winter in gaan moet ik dit nog een keer doen. Om de paar dagen gaan we aan het einde van de dag vissen. Ook nu weer vang ik twee Snappers die groter zijn dan 30 cm, de minimale maat voor deze vissoort. Alle kleinere gooi ik terug in de zee. Dus zo’n twee keer per week eten we versgebakken vis.

Als we ergens wat langer stilliggen is dit Sonja's hobby.

Sonja is er ondertussen zo bedreven in geworden, dat haar gebakken vis lekkerder is dan die je in de restaurants op je bord krijgt. En dan hebben we weer een tegenvaller uit een geheel onverwachte hoek. We krijgen een kort emailberichtje van de immigratiedienst dat wij onze medische tests moeten ondergaan om in aanmerking te kunnen komen voor het verlengen van ons visum. We dachten dat wij klaar waren en dat ons visum tot juli verlengd was, niet dus. Hoe werkt dat in Nieuw-Zeeland? Er zijn wel regels, maar niemand weet precies hoe deze toe te passen in deze periode met het Coronavirus. Het verwerken van de aanvragen wordt trouwens niet door een organisatie in Nieuw-Zeeland gedaan maar door een Chinese organisatie in Beijing. Als zeilers kunnen wij Nieuw-Zeeland niet verlaten omdat alle grenzen van omliggende landen gesloten zijn. Tevens kunnen wij van half november t/m half mei niet vertrekken in verband met het orkaanseizoen op de Zuidelijke Pacific. De meeste boten zijn in november 2019 in Nieuw-Zeeland gearriveerd en zijn hier nog steeds.

Onderweg naar Great Barrier zien we vogels op vis jagen.

Wel is een deel van de zeilers naar huis gegaan, nadat men de boot op de kant heeft gezet of tussen een aantal palen heeft vastgemaakt. Deze mensen wachten thuis de periode af dat ze weer kunnen terugkeren. Wij vinden dat risico te groot omdat je boot dat wel heel erg lang onbeheerd ergens staat of ligt. Met enige willekeur worden mensen opgeroepen om hun medische keuring te ondergaan, willen zij in aanmerking komen voor het verlengen van hun visum. Formeel moet je deze keuring ondergaan als je langer dan 12 maanden in Nieuw-Zeeland bent. Voor ons dus zaak om terug te keren naar Whangarei en daar afspraken te maken voor deze medische keuring. We besluiten, vanwege de windrichting, niet rechtstreeks te varen maar de eerste dag naar het Great Barrier Island te zeilen en de dag daarop naar de ingang van de Hatea River en onze ankerplek in de Parua Bay. De windvoorspellingen zijn goed, niet al te veel wind maar toch genoeg om te zeilen. Zodra het anker is opgeborgen zetten we het grootzeil.

Onderweg van het Great Barrier Island naar de Hatea River
hebben we zelfs even tijd om te poseren.

Mijn onderbuikgevoel zegt me om het eerste rif erin te zetten. Niet veel later zeilen we onder prachtige condities richting ons doel, een tocht van zo’n 41 nm. We varen aan de wind met en snelheid van 7 kn, er staat beduidend meer wind dan voorspelt. Na een paar uur moet ik zelfs de Yankee deels reven omdat we uit het roer dreigen te lopen. Veel eerder dan verwacht komen we aan op onze bestemming. Om 14:00 uur halen we de zeilen weg en varen het laatste stukje op de motor naar onze ankerplek. De volgende dag geschiedt het tegenover gestelde, de voorspelling is 10-14 kn wind. In de praktijk hebben we niet meer dan 5 kn wind van achteren staan, te weinig om te zeilen, aangezien we een afstand van 53 nm moeten overbruggen. Op de motor varen we dus naar de Hatea River. Zodra we de rivier opvaren geef ik wat meer gas. En dan gebeurt het meest onverwachte, de motor stopt er zonder waarschuwing in één keer mee. Gelukkig staat het grootzeil nog. Snel rol ik ook de Yankee uit en zeil de Ikinoo in het midden van de rivier. Er staat op dat moment gelukkig 7-8 kn wind.

Het elektrische dieselpompje op de plaats waar voorheen de
handmatig te bedienen pompje zat. Handmatig is dus niet meer
mogelijk. Voor de zekerheid koop ik een reserve exemplaar.

Sonja gaat achter het roer staan en ik duik de motorruimte in. Ik schakel het dieselfilter om en probeer opnieuw te starten, geen resultaat. Ik haal het keukenkastje leeg en sleutel het deksel van de dieseltank eraf om te zien of dat de dieseltoevoer in de tank is geblokkeerd. Ook dat is niet het geval. Ik ga er eens rustig voor zitten, waardoor stopt een dieselmotor per direct zonder dat het toerental eerst afneemt? Dat gebeurt alleen maar als er ergens lucht wordt aangezogen en er dus geen diesel is om te verbranden. De nieuwe motor heeft een klein dieselpompje op de plaats waar bij de oude motor de handbediening zat. Dit elektrische pompje start zodra je het motorcontact aanzet. Ik zet het contact aan en laat het pompje een tijdje lopen. Ik zet de gashendel wat verder open, zonder de versnelling in te schakelen, en start opnieuw. Na enige tijd start de motor en loopt stabiel op 1.500 toeren.

Als we voor anker liggen, krijgen we regelmatig bezoek van
dit soort zwaluwen. Leuk om te zien, maar het poepen wel je
boot onder, zeker als ze met 20 stuks naast elkaar zitten.

Ik neem gas terug, zet hem in zijn vooruit en vaar met 1.500 toeren naar onze ankerplek. Ik durf niet meer gas te geven, omdat ik bang ben dat de motor er dan weer mee stopt. Bij de ankerplek aangekomen neem ik gas terug om de Ikinoo te doen stoppen. Opnieuw stopt de motor ermee. Ik herhaal de procedure, versnelling ontkoppelen, wat meer gas geven en opnieuw starten. De motor start direct en we kunnen het anker laten vallen. Niet veel later liggen we vast. In de keuken is het een bende, alles ligt open en het ruikt naar diesel. Ik ruim wat spullen op om het bewoonbaar te maken. Morgen eerst maar eens contact opnemen met de leverancier van de motor. De volgende dag krijg ik het advies op het gehele diesel traject te controleren omdat et volgens de leverancier alleen maar lucht kan zijn wat dit probleem veroorzaakt. De rest van de ochtend ben ik bezig alles na te lopen.

Nieuw-Zeelanders houden van vissen, overal kom je tegen
met kleine en grote boten.

Elke slangklem draai ik nog wat vaster, ik draai de bouten van de beide grof dieselfilters nog wat strakker en controleer of dat het nieuwe fijn filter wel strak genoeg is aangedraaid. Daarna maak ik het luik in de dieseltank weer dicht en breng alles terug op zijn plaats. Ik start de motor die direct aanslaat. Ik laat hem rustig warmlopen en probeer dan vervolgens alle toerentallen uit, de motor blijft netjes lopen. We gaan anker op en varen de laatste twee uurtjes naar de jachthaven in Whangarei. Echt ontspannen varen is het niet omdat ik de oorzaak niet heb kunnen vinden. Ik heb zelfs het anker stand-by staan voor het geval de motor er weer mee stopt. Op de zeilen kan ik deze keer niet rekenen omdat er in het geheel geen wind staat. Gelukkig kunnen we, zonder te wachten, direct door de brug. Ook het aanleggen gaat zonder problemen.

Onze gastenvlag was, na één jaar in Nieuw-Zeeland, toe aan 
vervanging.

In de dagen daarna loop ik alles nog een keer na en besluit het nieuwe fijn dieselfilter te vervangen voor een nieuwe uit mijn eigen voorraad. Het nieuwe filter is in omvang groter dan de oude. De behuizing steekt zelfs wat uit ten opzichte van het deel waaraan deze wordt geschroefd. Misschien dat dit de oorzaak is? Wij hebben dit keer een plekje gekregen tegenover het havenkantoor en het naastgelegen restaurant. Dit plekje wilden wij altijd al een keer uitproberen, maar daarover verder in het verhaal meer. De afspraken voor de medische keuring zijn snel gemaakt. Helaas zit er tussen de afspraken van Sonja en mij een week omdat de agenda van de arts, die deze werkzaamheden uitvoert, propvol zit. We zijn blijkbaar niet de enigen die zijn opgeroepen. De medische keuring bestaat uit een intakegesprek met een assistente van de arts die complete vragenlijsten invult, je lengte opmeet en je bloeddruk controleert. Vervolgens ga je naar de X-ray afdeling waar ze een foto nemen van je borst voor de controle op TBC. Aansluitend ga je naar het laboratorium voor het afnemen van bloed, waarbij ze deze testen op alle mogelijke ziektes, waaronder Aids en Hepatitis C. Voor elke handelingen kun je je creditcard tevoorschijn halen, want ze weten hier de prijzen wel.

Henk en Coby, wat een heerlijk gezellig en warm echtpaar.

Bij de assistente was mijn bloeddruk wat aan de hoge kant. Een uur later in het laboratorium klagen ze over mijn lage bloeddruk, waardoor ze twee keer moeten prikken en het bloed er met moeite uitkrijgen. Veemde situatie vind ik. Als alle resultaten van de diverse onderzoeken binnen zijn, hebben we beide een gesprek met een arts. Alleen bij Sonja duurt het gesprek wat langer in verband met haar medische verleden. Wat de arts betreft zijn er geen problemen voor het verlengen van ons visum, we moeten echter even afwachten wat de immigratiedienst ervan zegt. Nu even terug naar onze ligplaats. Vanaf het terras van het restaurant kijk je zo op onze Ikinoo. Zoals altijd hebben wij de Nederlandse vlag buiten hangen. Met enige regelmaat worden we dan ook in het Nederlands begroet en raken we aan de praat met Nederlanders die hier wonen.

De schitterende tuin van Hank en Coby met uitzicht over het
dal en hun privé zwembad.

Het is ons al eerder opgevallen dat er in de loop der jaren veel Nederlanders naar Nieuw-Zeeland zijn geëmigreerd. Vooral de twee decennia na de tweede wereldoorlog is er een ware uittocht geweest. Veel van die mensen zijn nu met pensioen. Zo ontmoeten wij dus Henk en Coby, een Nederlands echtpaar dat al 55 jaar in Nieuw-Zeeland woont. We raken met Henk in gesprek en voor dat we het weten hebben we een half uur later onze telefoonnummers uitgewisseld. Ze vertrekken met de belofte ons een dezer dagen op te halen voor een lunch. Enkele dagen later gaat inderdaad de telefoon en maken we een afspraak. Ze hebben een prachtige villa 8 km buiten Whangarei met een mooie veranda met uitzicht op en schitterende tuin. We genieten op de veranda van een heerlijk biertje en wijntje en krijgen een Italiaanse lunch voorgeschoteld.

Restauratie van de wandlampjes. Hoe het was met de corrosie
en hoe het wordt na het schuren en poetsen, is goed te zien.

Zo zie je maar waar een leuke ligplaats toe kan leiden. Naast alle leuke dingen zijn we ook bezig geweest met klusjes. Eén ervan was het opknappen van de wandlampjes in de woon en slaapkamer. Deze waren de laatste jaren sterk gecorrodeerd. We wilden eigenlijk nieuwe kopen. Als proef heb ik er echter één gedemonteerd en zo ver als mogelijk uit elkaar gehaald. Vervolgens heb ik alle onderdelen geschuurd met fijn schuurpapier en daarna gepoetst. Het resultaat was verbluffend, het lampje zag er haast weer als nieuw uit. De dagen erna heb ik de andere drie ook op die manier behandeld. Puntje opgelost, zonder kosten maar alleen tijd. De nieuwe lampjes hebben we van ons lijstje afgevoerd. Omdat we ook dit jaar Nieuw-Zeeland niet kunnen verlaten, hebben we besloten een auto te kopen.

Het afscheidsdiner met Serge als dank voor onze gastvrijheid
gedurende afgelopen 12 maanden dat hij alleen aan boord was.

Toen we dit bij vrienden ter sprake brachten, vertelden zij dat een Zweeds koppel uit hun jachthaven een auto te koop heeft staan. Een afspraak was snel gemaakt en een paar dagen later waren we de trotse bezitters van een lichtblauwe Honda-CRV, voorzien van nieuwe banden, een nieuwe accu, nieuwe remschijven en nieuwe luchtfilters. Zij waren blij met de snelle verkoop en wij zijn blij met onze nieuwe aankoop. Dit geeft ons meer vrijheid de komende 12 maanden. Deze maand hebben we ook afscheid genomen van onze Franse vriend Serge. Hij heeft zijn zeiljacht hier goed kunnen verkopen aan iemand vanuit Australië. Deze heeft de boot gekocht zonder dat hij deze zelf gezien heeft, behalve dan op een live video.

Heerlijk mals gegrild lamsvlees. Zo wil je toch elke dag eten.

Serge heeft zijn spullen ingepakt en deze verscheept naar zijn huisadres in Frankrijk. Een week voor zijn vertrek heeft hij ons mee uit eten genomen, als dank voor de vele keren dat hij bij ons aan boord is wezen eten en borrelen. De laatste avond voor zijn vertrek hebben wij hem nog een keer voor het diner gevraagd. De volgende dag werd hij door de makelaar die zijn zeiljacht heeft verkocht naar het vliegveld in Auckland gebracht. We zijn blij voor hem dat hij na een jaar alleen te zijn geweest op zijn jacht, nu weer naar zijn vrouw toe kan. Wij gaan Serge zeker nog een keer opzoeken als wij in de Middellandse zee zeilen. De maanden april en mei gaan we weer zeilen, maar daarover meer in het volgende verhaal.