Zeilen in de Bay of Islands

Een oud Nederlands gezegde is, april doet wat hij wil. Hierbij zinspeelt men dan op het wispelturige weer in Nederland gedurende de maand april. Voor ons was april echter weer een maand vol onverwachte problemen en veranderingen van plannen. Het zeilersleven blijft een leven van adaptief reageren op alles wat op je pad komt. We hadden besloten om, voordat we de jachthaven in zouden duiken voor de wintermaanden, nog een aantal weken te gaan zeilen bij de Bay of Islands. Hier waren we in november 2019 aangekomen na onze zeilreis uit Tonga. Destijds hebben we hier verder niets bezocht omdat de Ikinoo naar Whangarei moest voor groot onderhoud, er moest een nieuwe motor gemonteerd worden. Maar eerst terug naar het begin van deze maand. Nadat we afscheid hadden genomen van onze vriend Serge, zijn we nog een aantal dagen blijven hangen in Whangarei. 

Een heerlijke en gezonde cake, vers uit de oven.

Sonja is de laatste tijd ook bezig met het verzamelen van recepten, die natuurlijk ook uitgeprobeerd moeten worden. Zo heeft ze een prachtige cake gebakken met appel en fijngehakte noten, smullen dus. Er was een avondmarkt naast de Marina, waar vele kraampjes stonden met de meest lekkere gerechten. Je kon er over de hoofden lopen, zo druk was het er. Gezamenlijk met vrienden hebben we de kraampjes bekeken en vervolgens diverse gerechten bij diverse kraampjes besteld. Voor weinig geld eet je hier dus verrukkelijk, waarbij we ook nog eens livemuziek hadden. Na afloop hebben we, ter afsluiting van deze avond, nog een borrel gepakt op de Ikinoo. De volgende dag stellen we samen vast dat het weer veel te gezellig wordt aan de wal, tijd dus op ons vertrek te plannen. Volgens de weersvoorspellingen komt er over een aantal dagen wind uit de goede hoek om te vertrekken naar de Bay of Islands. De laatste dagen gooien we de Ikinoo vol met eten en water.

Duidelijk zijn de sporen van de steengroeve te zien. In het 
midden heeft men een grote vijver aangelegd.

Ook maak ik nog een mooie wandeling aan de noordkant van Whangarei, waarbij ik onderweg een botanische tuin tegenkom, die is aangelegd in een voormalige steengroeve. Prachtig om te zien hoe de tuinarchitect het geheel heeft weten te integreren. Dinsdag 6 april gooien we de lijnen weer los voor een zeiltocht van ongeveer acht weken. Als we bij de brug aankomen, zien we dat er net twee zeiljachten doorheen komen. We vragen toestemming om direct achter hen ook de brug te mogen passeren. We krijgen geen toestemming en moeten omkeren. Ook bij de tweede keer dat de brug opengaat voor een baggerschip, krijgen we geen toestemming. Pas als de brug voor de derde keer opengaat, mogen we de brug passeren.

Deze Japanse gong is geïntegreerd in deel van één van de 
oude gebouwen die de steengroeve rijk was.

Het afgelopen uur dus weer even lekker kunnen oefenen met het manoeuvreren op de motor in een smal vaarwater met stroming en tegemoetkomende schepen. Aan het einde van de dag gooien we ons anker uit bij Marsden Cove in de Hatea River. Een heerlijk rustig plekje waar we met vier zeiljachten liggen. De volgende dag vertrekken we vroeg voor een lange zeiltocht. Daar waar de Hatea rivier de zee instroomt, is het even een heksenketel. We varen naar buiten met afgaand tij, terwijl de we wind op de neus hebben, een typisch geval van wind tegen stroming. Met ruim 20 kn tegenwind, bouwen de golven zich zeer snel op, de Ikinoo slaat zich erdoorheen. Zodra we het stromingsgebied over bakboord kunnen verlaten, hijsen we de zeilen.

De Whangamumu ankerplek.

Na tien minuten wordt het al rustiger en even later ronden we Bream Head en varen we voor de wind verder richting onze ankerplek voor die nacht. Waar dat wordt, laten we afhangen van onze voorderingen. We kunnen heerlijk zeilen met het grootzeil vastgezet met de bullytalie en de yankee op de spinakerboom. Helaas wordt langzaamaan de wind wat minder. Om vier uur vinden we het welletjes, de snelheid is teruggezakt naar 2 kn. We halen de zeilen weg en varen op de motor naar de Whangamumu Bay. Dit is een wat vreemde baai omdat je er helemaal in moet varen voordat je over bakboord de ankerbaai ziet liggen. Je ligt hier wel heerlijk rustig. We slapen dan ook als ossen na deze lange dag op het water. De volgende dag staat er gelukkig weer wat meer wind zodat we zeilend onze volgende etappe kunnen afleggen.

Onze Ikinoo voor anker aan de noordkant van de Paekura Bay.
In de verte is de tweede ankerplek zichtbaar, waar we naartoe
verplaatst zijn toen het flink begon te waaien.

We ronden Cape Brett en zeilen vervolgens in westelijke richting naar het Albert Channel, een smalle passage tussen diverse ondieptes en rotsen door. Vlak voor de passage halen we de zeilen weg en varen er op de motor naartoe. Sonja staat achter het roer en ik geef haar aanwijzingen hoeveel graden ze moet draaien. Zonder problemen komen we erdoorheen. Niet veel later hebben we ons anker laten vallen in de Omakiwi Cove, een prachtige ankerplek met helder water. De volgende dag verplaatsen we de Ikinoo naar de noordkant van de Parekura Bay, omdat er veel wind wordt voorspelt de komende dagen, wind met vlagen richting de 40 kn. Als we net een uurtje voor anker liggen, wordt er aan de romp geklopt, het is Henk. Henk ontmoette we voor het eerst in de Marina in Whangarei. Voor de trouwe lezers, dit is een andere Henk dan waar we mee geluncht hebben. Nu ligt hij met zijn zeilboot vlak voor ons. Henk komt uit Nederland maar woont al heel lang in New Zealand. Zodra de zomer voorbij is vaart hij solo omdat zijn vrouw het nu te koud vindt.

Wat past er beter bij guur weer dan Hollandse erwtensoep van 
de Jumbo. Gewoon hier in New Zealand te koop bij de 
Hollandse winkel

Deze dag hebben we weinig last van de harde wind, morgen gaat de wind echter draaien en is de vraag of dat we aan lagerwal komen te liggen en of dat de golven zich opbouwen. De volgende ochtend trekt er een regenbui over waar veel wind in zit. We worden zo’n 20 meter naar achteren verplaatst, tijd dus om het anker op te halen en een beter beschut plekje te zoeken. We verplaatsen onze Ikinoo naar de zuidkant van de baai. Hier liggen veel schepen aan moorings. Het is een heerlijk rustig en beschut plekje. De rest van de dag hebben we geen last meer van de harde wind. Onze volgende stop wordt het plaatsje Russel. Eens de eerste hoofdstad van New Zealand waar alles draaide om de walvisvangst. Er staat een heerlijke 15-20 kn wind, wel uit de verkeerde hoek, maar dat maakt niets uit. Al opkruisend zeilen we in de goede richting. Vlak voor het plaatsje Russel starten we de motor om de zeilen weg te halen. Als ik naar voren loop om het grootzeil te laten zakken, roept Sonja mij terug. De motor is er weer mee gestopt. Net zoals de vorige keer plaats ik de gashendel in de neutrale stand met voldoende gas om 1.500 toeren te kunnen draaien. Ik start de motor en hij slaat gelukkig aan.

Dit is de boot van Roeland, de monteur die bij ons de nieuwe
motor heeft ingebouwd en die langs kwam voor het zoeken 
naar het probleem met de diesel toevoer.

We besluiten niet naar Russel te gaan maar door te varen naar Opua. Daar zit Seapower, het bedrijf dat onze motor heeft ingebouwd. Onderweg bel ik ze op om te vertellen wat de problemen zijn. Met een dinghy komen ze naar ons toe om ons te assisteren bij het aanmeren in de Marina. Ik vind het risico echter te groot, want stel je voor dat de motor weer stopt op het moment dat ik net een manoeuvre maak in de jachthaven. Het leed en de schade is dan niet te overzien. We besluiten voor anker te gaan voor de jachthaven. Het ankeren gaat gelukkig goed zonder dat de motor afslaat. Opnieuw haal ik alles open om het diesel circuit te onderzoeken. Ik zie dat er in de dieselslang lucht zit. Als ik de leiding verder volg richting de tank, zie ik dat er luchtbellen ontstaan bij het aansluitpunt vanuit de dieseltank. Ik besluit opnieuw contact op te nemen met Seapower. Roeland, de monteur van Seapower, komt enige tijd later aan boord. We besluiten te controleren of dat de dieselretourleiding vanaf de motor niet de boosdoener is.

De boosdoener van onze diesel problemen. Een knelringetje 
van een paar Eurocent die zich los heeft gewerkt.

We nemen de leiding los en laten de motor lopen, waarbij we de diesel opvangen in een bakje. Ook nu blijven we luchtbellen zien. Het probleem moet dus in de dieseltank zitten. We halen gezamenlijk het luik van de tank los en demonteren het aanzuigpijpje. Omdat we de locatie hebben vastgesteld, laat Roeland ons verder alleen met een aantal suggesties hoe het probleem op te lossen. Eén daarvan is, maak een nieuwe aansluiting, waarbij je het aanzuigpijpje kan demonteren zonder dat je de dieseltank helemaal moet openmaken. Aan de kant loop ik naar een constructiebedrijf dat dit zou kunnen uitvoeren. Eén van de voormannen gaat met mij mee aan boord om alles op te meten. Zodra hij echter aan boord is, pakt hij het aanzuigpijpje en ontdekt dat de knelring rond het pijpje los zit. Gewoon een nieuwe knelring monteren en het probleem is opgelost. Hij stelt ons de vraag, waarom alles aanpassen van iets wat al meer dan 25 jaar goed functioneert?

De Hururu Falls.

Terug aan de wal loopt hij met mij mee naar de winkel die de juiste spullen heeft. Nog geen 15 minuten later sta ik weer buiten met een nieuw aanzuigpijpje voorzien van een knelring, kosten € 6,00. Zelf wilde hij niet worden betaald voor de tijd dat hij bezig was geweest. Aan het einde van de dag heb ik hem een boodschappentas vol met blikjes bier gebracht. Nadat ik het pijpje had gemonteerd, hebben we de motor gestart. Er werd geen lucht meer aangezogen, probleem opgelost. De weersverwachtingen laten ons zien dat er een zeer groot hogedrukgebied boven New Zealand ligt. De komende weken wordt het wel mooi weer maar er is haast geen wind. Wij zijn niet van die mensen die op de motor van ankerplekje naar ankerplekje trekken, wij zeilen het liefst.

De Rainbow Falls.

We liggen bij Opua op een prachtige ankerplek, waardoor we besluiten hier wat langer te blijven. Ik maak een mooie wandeling langs de kust vanaf Opua naar Paihia en terug. Deze route loopt geheel langs de kust. Aan het einde moet je zelfs rekening houden met het getijde, omdat je anders door het water moet lopen. Ik ben net op tijd aan de terugweg begonnen, zodat ik maar één keer met een grote sprong wat water moet overbruggen om voor de rest met droge voeten aan het einde te komen. Ook volgen we, samen met vrienden een lezing bij de Opua Cruising Club. De lezing zou gaan over het routeren aan de hand van de binnengehaalde weersgegevens. Het bleek echter een voorlichtingsavond te zijn over Fiji, wel leuk maar niet voor ons bedoeld. Omdat het wel gezellig was, zijn we met z’n vieren blijven eten. Ook blijkt het restaurant aan de haven van eigenaar gewisseld te zijn.

Vanaf onze ankerplek zien we dit scheepje voorbij komen
zeilen. Zeilen zoals zeilen bedoelt is, prachtig om te zien.

Toen wij hier in 2019 voor de eerste keer waren, waren ze geopend van 08:00 – 15:00 uur. Nu zijn ze in de weekenden ook ’s-avonds open met elke zondagavond livemuziek. Daar zijn wij dol op, dus zodra we dit wisten hebben heerlijk naar muziek zitten luisteren en gelijktijdig een hapje en een drankje besteld. Omdat we hier toch wat langer blijven, ben ik de auto gaan ophalen vanuit Whangarei, zodat we deze kunnen gebruiken voor het doen van boodschappen en het maken van toeristische ritjes in de omgeving. Zodra ik de auto had gehaald, hebben we een ritje gemaakt naar Kerikeri. Onderweg hebben we twee watervallen bezocht, prachtig om te zien. In Kerikeri wilden wij ons later vaccineren tegen het Corona virus. Helaas was het zo druk, dat men was gestopt met mensen toe te laten die geen afspraak hadden. Jammer, we komen later wel terug als we een afspraak hebben. En zo is de maand april alweer voorbij. De maand mei had nog een verrassing voor ons, maar daarover in het volgende verhaal.