Onderhoud en een nieuw begin

Het is zo ver, de Ikinoo gaat voor onderhoud de kant op. Begin 2020 is ze voor het laatst op de kant gezet voor onderhoud en het plaatsen van een nieuwe motor. Deze keer is het onderhoud minder ingrijpend, echter de “to do” lijst is wel lang.

Het roer van de Ikinoo met een MEGA baard.

Samen met een vriend vaar ik de Ikinoo naar de Riverside Drive Marina en Sonja stapt op de fiets om naar ons toe te fietsen. We hebben stroom mee en de motor draait op 1.700 toeren. Normaal goed voor een snelheid van 4,5-5 kn. Nu halen we net aan de 2,6 kn. We parkeren de Ikinoo er in eerste instantie voorwaarts in. Dat gaat echter niet omdat onze voor stag tegen de kraan aanzit. Niet veel later liggen we er achteruit in en kunnen we uit het water worden gehesen. Wat we dan zien doet ons schrikken. De onderkant is voorzien van een dikke laag aangroei, op sommige plekken bijna 8 cm dik. Gelukkig hebben we gevraagd of dat de Marina de romp wil afspuiten. Met de hogedrukspuit gaat het meeste vuil en de oude antifouling er goed af. Als dit is afgerond nemen we beide een plamuurmes ter hand om het resterende vuil te verwijderen. Aan het einde van de dag staat de Ikinoo op de bok en is de onderkant gereinigd. Tijd om onze lijst te gaan afwerken.

Dit is de boegschroef, je kunt er niet eens meer doorheen
kijken.

We beginnen met het demonteren van de anodes en de boegschroef en het schoonmaken van deze boegschroef en de pijp waarin deze is gemonteerd. Dit neemt de rest van de dag in beslag. De boegschroefpijp moet handmatig worden geschuurd omdat je er met een schuurmachine niet in de pijp kunt. Daarna is de schroef zelf aan de beurt, ook deze ziet er na een aantal uren werk weer als nieuw uit. Voor het schuren van het onderwaterschip huren van een industriële stofzuiger met schuurmachine. Hiermee schuur ik het gehele onderwaterschip in twee en een halve dag weer terug naar de primerlaag. Het plan is om er hierna twee lagen zwarte antifouling op te zetten die we nog hebben liggen van de vorige sessie. Dit pakt echter geheel anders uit. Naast ons staat een schip waar een beroepsschilder bezig is dezelfde werkzaamheden uit te voeren. Als we tijdens een rustpauze aan de praat raken, geeft hij mij het advies eerst een laag nieuwe primer aan te brengen en binnen acht uur daarna de eerste laag antifouling, nat in nat schilderen noemt hij dat. De primer is niet echt nat maar droog, maar nog niet uitgehard.

Het onderwaterschip nadat deze is afgespoten en door ons met
het plamuurmes is schoon gemaakt. De restanten liggen op de 
grond.

De nieuwe laag primer is nodig omdat de oude is uitgehard en door het schuren zelfs is gaan glimmen, zoals hij mij laat zien. Als je er nu antifouling op aanbrengt wil deze niet echt goed hechten. Vervolgens de volgende dag nog twee lagen antifouling aanbrengen. Dit vraagt dus om actie want ik heb geen primer en onvoldoende antifouling. Via Facebook plaatsen we een oproep of dat er iemand Antifouling heeft van het fabricaat Jotun, van het type Seasafe Ultra, speciaal ontwikkeld voor aluminium schepen. In de winkel kun je dit niet meer kopen omdat de fabriek in Australië is gesloten vanwege een tekort aan grondstoffen. Gelukkig reageert er een bedrijf in Opua dat zij nog wel twee blikken blauwe antifouling kunnen leveren vanuit hun winkel in Auckland. De primer voor aluminium schepen vind ik in de lokale watersportzaak en op vrijdagavond wordt ook de antifouling door een medewerker van het bedrijf bij de Ikinoo afgeleverd. In de tussentijd heb ik de witte rand bij de waterlijn schoon gemaakt. Tijd dus om de waterlijn af te plakken en te beginnen met het schilderwerk.

De Ikinoo onderweg naar de bok.

Van de eerdergenoemde schilder heb ik ook geleerd dat je het beste met een 9” roller met een lange steel kunt werken en een weggooikwast voor de kleine hoekjes. Op zaterdag morgen breng ik een laag primer aan en dezelfde dag de eerste laag zwarte antifouling. De grote roller werkt perfect, ik ben in drie uur klaar met de eerste laag. Op zondag breng ik vervolgens nog twee lagen blauwe antifouling aan. Hierdoor heb je ook een mooi waarschuwingssysteem. Tegen de tijd dat de zwarte antifouling zichtbaar wordt, is het tijd om weer over een nieuwe onderhoudsronde na te denken. Als ik op maandag vraag of dat ze de stutten willen verplaatsen, zodat ik ook deze drie plekken kan schuren en schilderen, krijg ik het advies om dit een dag later te doen, zodat de nieuwe laag antifouling eerst wat beter kan drogen. Dinsdagavond zijn ook deze drie plekken geschuurd en geschilderd. Vandaag is er ook een schilder langs geweest die de schroef en de schroefas heeft geschilderd met Prop Speed, een speciaal soort verf die voorkomt dat er aangroei plaatsvind op de schroef en schroefas. Wel duur, maar van ervaringsdeskundigen heb ik gehoord dat dit zeker de moeite waard is. Zo hebben we in de twee en een halve week onderhoudt nog een hele waslijst afgewerkt;

• Watertank grondig schoongemaakt
• Waterfilter vervangen
• Anodes schoon gemaakt en geschuurd zodat ze weer geactiveerd zijn
• De romp gepolijst en gepoetst, toch een klusje van 2 dagen
• Dieseltank gecontroleerd op vervuiling
• Nieuwe hor gemaakt voor het slaapkamerraam
• Motoronderhoud uitgevoerd met controle van de impeller
• Dinghy voorzien van demontabele wielen
• Dinghy in elkaar gezet en opgeblazen
• Fok weer geplaatst
• Anodes gemonteerd
• Boegschroef weer gemonteerd

De dag voordat we het water ingingen, hingen we al in de kraan. Hierdoor kregen we de mogelijkheid om de onderzijde van de kiel te schuren, te voorzien van een laag primer en drie lagen antifouling.

Duidelijk zijn de nieuwe demontabele wielen van de dinghy
zichtbaar. Sonja zit hier te bibberen van de kou.

Nu is de Ikinoo weer spik en span, tijd om haar in het water te laten. En dan is het zover, eindelijk weer in het water. Dat gedoe met trap op en trap af om op de Ikinoo te komen behoort tot de verleden tijd, we zijn weer blij dat dat niet meer nodig is.  En dan moet alles weer een plekje krijgen. Maar met zijn tweetjes loopt alles lekker soepel. Zo is het een bende in de boot, maar het is ook weer gauw aan kant. Moe maar voldaan zitten we aan het einde van de dag aan een biertje. Wij vinden eigenlijk dat wij wel een eetentje hebben verdiend. We gaan voor de laatste keer eten bij het restaurant de Quay, dit gaan wij zeker missen. Maar nu moeten wij terug naar het bootleven, daar zijn wij ook wel aan toe. We willen graag weer achter ons ankertje liggen, kunnen wij het nieuwe Rocna-anker eindelijk uittesten, spannend. Wij doen de laatste boodschappen, en dan kunnen wij vertrekken. Even iedereen gedag zeggen en dan de trossen los en varen maar. Het is prachtig weer, wij boffen weer. We moeten wel motoren, maar dat is niet erg, wij zijn weer op het water en dat is het waar wij het allemaal voor doen. 

De Ikinoo, eindelijk weer onderweg naar de open zee.

Na twee uur varen komen wij bij de Parua Bay aan, ons vertrouwde ankerplekje. Hier lig je voor de meeste winden goed beschut. Het ankeren gaat goed, in een keer liggen we vast. Hans roept anker biertje, ja maar natuurlijk, heerlijk. Wij zien dat Hennie en Trijnie van de Yana hier ook liggen. Even later komen zij even buurten. Zij vertellen ons dat er veel wind wordt voorspelt, dus wij zijn benieuwd hoe ons anker zich gaat houden.  En het Rocna-anker maakt zijn naam waar. We krijgen ruim 40 knopen voor onze kiezen, maar het anker houdt prima. Heerlijk gevoel als je op je anker kunt vertrouwen. Het weer blijft voorlopig onbestendig, maar wij hebben geen haast, dus wachten rustig af op beter weer.

De Ikinoo voor anker in de Mimiwhangata Bay.

Zondag is het dan zo ver, wij gaan weer verder. Het weer ziet er goed uit. Niet zoveel wind maar wij denken er wel op te kunnen zeilen, wij gaan het zien. We varen de baai uit op weg naar open zee. Onderweg komen we Rik en Sanne tegen van de Incentive. Sanne maakt foto’s van ons terwijl we elkaars koers kruisen. ’s-Avonds ontvangen we per WhatsApp de foto’s die zij van ons hebben genomen. Zij gaan naar een andere baai. Wij zwaaien en roepen tot gauw. Op zee hijsen wij de zeilen, maar het lukt niet echt, de grootzeilval zit achter een voetstep, hebben wij weer, begint goed. Maar gelukkig is het snel verholpen. Eindelijk zijn we weer aan het zeilen, wat een rust als de motor uitgaat. Helaas is na twee en een half uur de pret over, er is geen zuchtje wind meer, dus de motor gaat erbij. Wij ankeren in de mooie Mimiwhangata Bay.

Heerlijk even zwemmen in de zee, wat heb ik dat gemist,

Deze baai biedt beschutting tegen alle winden met een zuid component. We liggen hier samen met drie andere boten, lekker rustig. Prachtig strand, en mooi weer. De volgende dag gaan wij met de dinghy naar het strand, waar Hans een wandeling gaat maken. Ik ga even lekker zwemmen en dan lekker in het zonnetje mijn kleurtje bijwerken. Stoeltje uitgeklapt en zonnen maar. Nou dat viel tegen, het was een zuidwestenwind en die was frisjes. En natuurlijk is Hans in geen velden of wegen te bekennen. Zit ik daar achter de bijboot, handdoek om mij heen geslagen en te bibberen van de kou. Ik was blij dat Hans na een uurtje weer terug was. Gauw naar de boot en een beetje opwarmen. Wijntje erbij en het is al gauw weer goed. Wij kijken iedere dag naar het weer en van daaruit beslissen wij waar we naar toe gaan. 

De natuur blijft prachtig, deze boom kwam ik tegen tijdens
mijn wandeling rond de baai.

De volgende ankerplek wordt de Omakiwi Cove. Hier zijn wij al eens eerder geweest en dat was goed bevallen.  Het werd weer een stukje zeilen en het laatste stuk op de motor. Er is de komende tijd niet zoveel wind voorspeld, maar dat is niet zo erg, Varen we wat vaker op de motor, wat wel goed is voor mijn zelfvertrouwen in de motor. Dat laatste was ik een beetje kwijt.  Heerlijk achter ons ankertje met een biertje en wijntje, wat hebben wij toch een goed leven. Maar nu is het tijd om weer eens een bad te nemen. Het water is niet echt warm maar ook niet te koud. We zwemmen eerst een rondje om de boot, daarna wassen we onze haren met zoutwater en spoelen het uit met zoet water. Hans zijn haar is zo kort, dat het niet gewassen behoeft te worden. We blijven hier nog een dagje en verkassen dan naar de Orokawa Bay. Ook dit is weer een mooi plekje. Hans gaat nog even vissen en vangt een Red snapper. Schoonmaken en in de koelkast, weer een dagje eten.  Over eten gesproken, wij moeten nu toch echt naar Russel om boodschappen te doen.

Dit restaurantje ziet er heel gezellig uit en heeft een keuken
waarvan wij onder de indruk zijn, de beste pizza in tijden.

Het wordt weer varen op de motor, het is even niet anders. Bij de Matauwhi Bay aangekomen gooien wij het anker eruit, we liggen prima hier. Om de hoek ligt Russel. We laten de dinghy te water, plaatsen de buitenboordmotor en varen naar Russel. Wij hebben zin om even ergens een lekker tapbiertje te gaan drinken met een hapje eten. Wij vinden, verscholen in de bomen en planten, een leuk restaurantje met heerlijk eten. Vooral de pizza is van topkwaliteit, een mooie knapperige dunne bodem en veel verse ingrediënten. Maar er moeten natuurlijk wel inkopen gedaan worden. De lokale winkel is wat duurder dan de grote supermarkten in Whangarei. Maar dat kan ook niet anders. Voorlopig kunnen wij er weer tegen aan. Bij de dinghy aangekomen wil de buitenboordmotor niet starten, ik denk daar gaan we weer. Hij start wel, m aar gaat daarna ook direct weer uit, alsof hij niet voldoende benzine krijgt. Dat wordt dus roeien voor Hans, goed voor zijn armspieren.

Klussen aan de buitenboordmotor, de 
carburateur moest helemaal uit elkaar en
grondig gereinigd worden.

Moe maar voldaan komen wij op de Ikinoo aan. Morgen maar even naar de buitenboordmotor kijken. Wij hebben wel eens gedacht om hierna een motorboot te kopen, nou echt niet, wij hebben wat met motoren, ha, ha. Wij besluiten om op de ankerplek in Opua te gaan liggen en de buitenboordmotor te repareren. Het blijkt een vervuilde carburateur te zijn. Als deze grondig is gereinigd loopt de buitenboordmotor weer als een zonnetje. We zijn opgelucht, want het is wel je vervoermiddel naar de kant. En ik moet nodig de was doen. Na een wasdag ligt alles weer schoon en droog in de kasten. ‘s-Avonds gaan wij, als afsluiting, even naar de Opua Cruising Club, waar we wat drinken en gefrituurde snacks eten. Zo slecht maar o zo lekker, het was alweer een jaar geleden dat wij hier ook lagen, en de snackschotel is nog net zo lekker, smullen dus. Morgen maar weer in het gareel. De volgende dag vertrekken we, ondanks de regen, naar de Kirikiri inlet. Een mooi ankergebied op 15 km afstand van het plaatsje Kirikiri. Ook nu is er, zoals de afgelopen week wel vaker, in het geheel geen wind, ja pas op 3 nm van de ankerplek komt er een klein beetje. We varen er dus op de motor naartoe. Het is er druk waarbij er veel boten aan moorings liggen. We vinden uiteindelijk een mooi plekje net voorbij de plaatselijke Marina. De volgende keer meer over de maand april en onze voorbereidingen voor vertrek naar Australië. Dit artikel is door ons samen geschreven, heel gezellig en interessant. 

Een impressie van de wandeling rond de Mimiwhangata Bay