Klaar voor vertrek

Zonsondergang in de Kirikiri Inlet.

Na een aantal dagen in de Kirikiri Inlet te hebben gelegen, wordt het tijd om verder te gaan. We besluiten naar de Whangaroa Harbour te zeilen, een afstand van een kleine 35 nm. Vrienden van ons zijn hier al een aantal weken en roemen de prachtige natuur en de beschutte ankerplakken, we zijn benieuwd. We zijn op tijd weg van onze ankerplek, helaas staat er nog geen wind, dus varen we op de motor richting zee. Zodra we de baai uit zijn hebben we direct 15 kn wind te pakken. Al snel zetten we de motor uit en zeilen we richting onze nieuwe bestemming. De wind neemt steeds iets verder toe en met het 1^e rif in het grootzeil en de yankee vol bij, zeilen we gemiddeld ruim boven de 7 kn snelheid. Dat wordt dus een snelle tocht. Om 13:45 uur ligt het anker alweer in de grond. We liggen in de Pararako Bay met naast ons de Mehalah van onze vrienden Sorin en Anna.

Uitzicht vanaf de Ikinoo in de Pararako Bay.

Aan het einde van de middag zoeken ze ons op en wordt het, onder het genot van een drankje en een hapje, weer heel gezellig. Een paar dagen later verplaatsen we de Ikinoo naar de het plaatsje Whangaroa, waar we net voor de Marina ons anker laten vallen. Snel gaan we met onze fietsen naar de kant, zodat we naar het plaatsje Kaeo kunnen fietsen, waar zich een kleine winkel bevindt. Op de heenweg hebben we tegenwind en natuurlijk gaat de weg omhoog en omlaag, heel vermoeiend dus. Ik doe boodschappen voor een week en met een volle rugzak keren we terug naar Whangaroa. De terugweg gaat aanzienlijk eenvoudiger, met een flinke bries in de rug zijn we snel weer terug bij de Marina.

Een zwaardvis van 360 kg.

Aan het einde van de middag gaan we met z’n vieren naar de Big Gamefish Club, het restaurant bij de Marina, om wat te eten en te drinken. Hier vallen we met onze neus in de boter. Er komt namelijk net een kleine vissersboot aan met de vangst van die dag. Ze hebben een zwaardvis gevangen van 360 kg. De vis past niet eens in de boot, zodat een groot deel van zijn staart er aan de achterkant uithangt. Natuurlijk moet de visser met zijn vangst op de foto. Het is een nieuw clubrecord. Het oude record, van 220 kg, heeft 10 jaar standgehouden. Daar is deze vangst dus even dik overheen gegaan. Door de toeloop van mensen, die ook wat blijven drinken of eten, wordt het een hele gezellig avond. De volgende dag ga ik samen met onze vrienden naar de kant om een wandeling te maken.

Alle muren van het museum zijn beschilderd met beelden
uit de periode dat de houtzagerij nog in gebruik was.

Tijdens de wandeling komen we langs een oude houtzagerij die is omgebouwd tot museum. Voor een bezoek aan het museum moet je echter van tevoren een afspraak maken. Wij bekeken dus alles wat buiten staat opgeteld. Veel van de zaagbladen hebben een nieuwe bestemming gekregen, men heeft er een schildering op gemaakt, heel creatief om te zien. Verder zijn alle buitenmuren beschilderd met impressies van de tijd dat de zagerij nog operationeel was. Heel indrukwekkend allemaal. Na een paar uur wandelen zijn we weer terug bij onze dinghy. De Mehalah vertrekt nog naar een nieuwe ankerplek, wij besluiten nog een nachtje te blijven en voor de 2^e keer naar het restaurant te varen voor een heerlijke fish and chips.

Een van de zagen die is om getoverd tot een schilderij.

Ook wij zoeken de volgende dag een nieuwe ankerplek op, er komt weer veel wind aan met uitschieters tot boven de 40 kn, zaak dus om een goede beschutte baai op te zoeken. Nadat de depressie is overgetrokken bezoeken we nog een aantal andere baaien. In de Pararako Bay is nog iets speciaals aanwezig wat wij nooit eerder hebben gezien, een waterboei. Dit is een boei waar je je boot aan kan vastmaken. De boei is voorzien van een waterslang met kraan. Deze mag je gebruiken om je watertank te vullen. Ze vragen hiervoor een vrijwillige bijdrage, waarvoor ze boven op de boei een brievenbus hebben gemonteerd. Het water komt rechtstreeks uit een bron vanuit de rondom liggende heuvels en is van uitstekende kwaliteit. Wel hadden we twee tegenvallertjes. Terwijl Sonja bezig is om haar haren te wassen, stopt de waterpomp er ineens mee. Met de hand spoel ik de laatste zeepresten uit haar haren.

Sorin en Ana, klaar voor het Happy Hour op de Ikinoo.

Als ik de pomp heb losgenomen, kan ik in eerste instantie de oorzaak niet vinden. Dan ineens zie ik dat de elektrische aansluiting is afgebroken. Waarschijnlijk is door de leeftijd en de hoge temperaturen, het kunststof broos geworden en spontaan afgebroken. Bij de watersportzaak in Opua heeft men nog een nieuwe pomp liggen die ze voor ons apart houden. Zo geeft ook de afstandsbediening van de ankerlier de geest. Er blijken, in de connector aan het einde van de kabel, 2 van de 5 pennetjes te zijn gecorrodeerd en afgebroken. Reparatie is dus niet meer mogelijke. Ook deze kon ik bij hetzelfde watersportbedrijf bestellen. Na 2 weken Whangaroa Harbour wordt het tijd om terug te keren naar de Bay of Islands. We moeten wat zaken repareren, de was doen en natuurlijk boodschappen voor het vertrek naar Australië.

Tijdens een wandeling hebben Ana en Sorin fruit gevonden.
We weten de naam niet meer, maar ze zijn echt heerlijk.

Op de ankerplek van Opua aangekomen zijn we een aantal dagen bezig met de reparaties. Ook besluiten we dat we de dieseltank willen laten reinigen. Hiervoor moeten we twee dagen naar de Marina., zodat ze de benodigde materialen op de boot kunnen brengen. Als eerste halen we samen de dieseltank weer open, we krijgen er ondertussen routine in. Met een pomp voorzien van 2 lange slangen halen we 220 liter goede diesel uit de tank en slaan dit tijdelijk op in een 200 liter vat en een jerrycan van 20 liter. Met de resterende 50 liter spoelen we de tank schoon, tenminste dat is het plan. De man die het werk zou uitvoeren moet echter naar het ziekenhuis in Whangarei, iets waarmee hij zeker 3 uur bezig is. Ik besluit dan maar zelf de handen uit de mouwen te steken.

Een echte Hollandse maaltijd, pannenkoeken met, suiker,
stroop, jam of pindakaas.

Met spoelen alleen krijg ik het vuil niet los. Wij hebben aan boord maar één dieseltank, die met slingerschotten in acht compartimenten is verdeeld. In de wanden zitten ronde gaten en ook op de bodem zitten in de hoeken openingen. Met een camera op een flexibele steel, kan ik de binnenkant van de compartimenten bekijken. Vijf van de acht zien er redelijk schoon uit. Dit komt waarschijnlijk omdat deze hoger in de boot liggen, waardoor vocht hier niet blijft staan. Water in de diesel is namelijk de veroorzaker van de diesel vervuiling door een dieselbacterie. Op het scheidsvlak van diesel en water groeit deze bacterie welig. Helaas, aangezien de huidige diesel tegenwoordig altijd is aangelegd met biodiesel, waarin altijd water zit, kun je dit niet echt voorkomen. Met een flessenreiniger, een soort ragebol op een steeltje, lukt het mij het vuil los te krijgen. Zodra ik weer een stukje heb gedaan en gespoeld maak ik met mijn mobiel een filmpje om te kijken of dat dat deel schoon is.

De Ikinoo voor anker in de Pararako Bay.

Na uren prutsen is om vier uur ’s-middags de tank schoon. Wat overblijft is 50 liter sterk vervuilde diesel. Deze pompen we eruit en reinigen de tank dan nog een keer met 10 liter schone diesel., Ook deze pompen we weg. Uiteindelijk gooien we de resterende schone diesel weer in de tank en maken vervolgens de tank weer dicht. Door deze actie valt de rekening gelukkig mee, want het meeste werk hebben we zelf uitgevoerd. De volgende dag vertrekken we uit Opua en gaan voor anker nabij het Plaatsje Russel. Hier doen we de laatste boodschappen en ga ik twee keer het water in om de onderzijde van de boot te reinigen. Nu zul je misschien denken, maar je bent er toch pas uit geweest en de Ikinoo voorzien van drie lagen nieuwe antifouling. Ja dat klopt, maar de Nieuw-Zeelandse zeepokken groeien hier werkelijk als kool.

De natuur in New Zealand blijft prachtig. Dit is één ding wat 
we zeker gaan missen na ons vertrek naar New Caledonie

Door de duizenden zeepokken lijkt de onderzijde wel op een maanlandschap. Na twee middagen in het water te hebben gelegen is de romp weer zo goed als schoon. We maken een afspraak met de Customs om op dinsdag 10 mei om 09:00 uur uit te klaren en te vertrekken uit Nieuw-Zeeland. Op het allerlaatste moment hebben we de plannen gewijzigd, we zeilen eerst naar New Caledonië, aangezien het huidige weer de tocht naar Australië niet echt aantrekkelijk maakt. Een tussenstop op New Caledonië biedt dan uitkomst. Vanaf woensdag is er dus weer elke dag een verhaal op ons Blog te lezen over de voorderingen van deze tocht en wat we zoal meemaken onderweg.