Bonerate en Flores

Het uitzicht op Bonerate vanaf de Ikinoo.

De rally verplaatst zich naar het eiland Flores. Maar voordat we daar naartoe zeilen, bezoeken we eerst het eilandje Bonerate. Dit staat niet in de planning van de rally, maar is het bezoeken zeker waard. We zijn vroeg vertrokken zodat we de stroming mee hebben als we Bau Bau verlaten. Al snel staan de zeilen. We proberen nog even de genaker, maar daarvoor staat er te veel wind. We hebben het grootzeil op het eerste rif en de yankee en kotterfok bij, met deze zeilvoering gaan we als een speer. Even later zie ik over bakboord de lucht donker worden. Snel reef ik de yankee en niet veel later dendert de eerste squall over ons heen met heel veel wind en regen, die direct wordt gevolgd door een tweede squall.

De ankerplek bij Bonerate is prima op een zandbodem. Vanaf 
de boot ziet het strand er schitterend uit, er ligt echter helaas
veel vuil en plastic

Voor de zekerheid zet ik het 2^e rif erin, zodat we de squalls wat beter op kunnen vangen. Er komen nog twee squalls voorbij, maar die zien we voor en achter ons langs gaan. ’s-Nachts constateer ik dat we te snel gaan zodat we besluiten de yankee deels te reven. 4 nm voor de ankerplek is het ineens gedaan met de wind. Op de motor leggen we het laatste stukje af en even later ligt het anker in de grond. We zijn weer 150 nm verder. Op het eilandje Bonerate bouwen ze nog houten schepen. Dit doen ze zoals ze dat al eeuwen doen, zonder tekening en met een minimum aan gereedschap. Met een kettingzaag worden er planken gezaagd en op maat gemaakt. Daarnaast hebben ze een hele oude elektrische schaafmachine. 

Botenbouw zoals het al eeuwen plaatsvind. Van de balken op
de voorgrond, worden planken gezaagd.

De rest is handgereedschap. We zien zelfs een man bezig met het breeuwen van de romp. Breeuwen is het waterdicht maken van de romp met behulp van hennep en pek of teer. Met een speciale breeuwbeitel en breeuwhamer worden de vezels tussen de planken aangebracht en daarna met teer of pek afgedicht.  Helaas staan veel oude boten ongebruikt op de kant en liggen daar weg te rotten. Ook het strand is niet je van het, overal ligt rommel. 's-Avonds hebben we een happy hour op het strand met een barbecue. Veel zeilboten hebben een vriezer aan boord, waardoor zij nog steeds vlees hebben om te grillen. Door het ontbreken van een vriezer op de Ikinoo, beperken wij ons tot een vegetarische maaltijd, iets wat we de laatste tijd steeds vaker doen.

Gezellig met z'n allen op het strand, biertje erbij en het kan niet
meer stuk.

Na een paar dagen besluiten we verder te gaan naar Lingeh Bay op het eiland Flores. De voorspellingen zijn 8-13 kn wind, helaas niet vandaag. Op de motor varen we de 65 nm naar de volgende bestemming. Onderweg zijn we aan het vissen. We vangen een mooie grote vis. Omdat we er niet zeker van zijn of dat het om een Wahoo of een Baracuda gaat, besluiten we de vis terug te zetten in het water. Als we het later opzoeken, blijkt het inderdaad een Baracuda te zijn geweest. Deze vis is gevaarlijk om te eten vanwege de grote kans op vergiftiging door het ciguatoxine gif die de vergiftigingsziekte Ciguatera veroorzaakt.

Een impressie van Bonerate met de moskee, de hoofdstraat, de eenvoudige huisjes en helaas met
heel, heel veel afval en plastic.

Onderweg vanaf Bonerate komen we dit soort vel gekleurde 
vissersboten tegen.

De ankerplek is goed, echter we voelen ons er niet op ons gemak. De gehele avond worden we lastiggevallen door bootjes met volwassenen en kinderen die letterlijk komen bedelen. Dit hebben we in Indonesië nog niet eerder meegemaakt. Er wordt om van alles gevraagd, geld, Coca-Cola, schriftjes, pennen, hoedjes, snoep, constant hoor je sir, sir, sir. Ze hangen aan de Ikinoo en staan rechtop in hun bootjes om in de kuip te kunnen kijken of dat we er zijn. We geven ze zo veel mogelijk, snoep voor de kinderen, een stapel schriftjes met pennen en zelfs een hoedje wat we al 6 jaar meezeulen.

Onderweg naar Gilibodo komen we op zee een visser tegen.

Na een rustige nacht gaan we de volgende dag dan ook anker op en gaan door naar de volgende ankerplek bij het eilandje Gilibodo, een ankerplekje waarbij je op zicht tussen twee riffen moet ankeren. Omdat we de plek niet vertrouwen, duik ik het water in met mijn snorkeluitrusting om het anker te controleren. De ketting blijkt over een koraalkop te liggen en het anker zit niet in de grond maar zit vast in het koraal. Dit vinden we niks, we halen het anker op en verplaatsen de Ikinoo naar een beter plekje. Gedurende de nacht horen we echter constant de ketting over de rotsen en het koraal slepen, iets wat ons aan het hart gaat. Dit bevalt ons niet, zodat we besluiten om de volgende dag direct verder te varen naar de ankerplek bij Lubuan Bajo. Dit is maar een paar uurtjes varen en dus liggen we nog voor de middag op een prachtige ankerplek nabij het strand een aantal luxe resorts.

Onderweg naar Lubuan Bajo komen we diverse resorts tegen.

Nog dezelfde middag bezoeken we een van de meest luxe resorts en drinken en eten daar lux. Het eten is westers en van uitstekende kwaliteit. Alleen de fles witte wijn die we bestellen is niet je van het. Aan het einde van de avond betalen we onze rekening die helaas ook gewoon westers is. We ontmoeten hier een echtpaar met hun zoontje JJ, die hier een duikschool runnen. Julian komt uit Roemenië en zijn vrouw Joe uit China. Op Bali hebben ze een hele grote duikschool. Nu zijn ze echter bezig twee duikscholen op Flores op te zetten. Joe en JJ zijn erg benieuw naar onze Ikinoo dus nodigen wij hun uit om ons te bezoeken.

Joe en JJ in onze dinghy onderweg naar de Ikinoo.

De volgende dag pik ik ze met de dinghy op het strand op. Vooral hun zoontje JJ vindt de Ikinoo geweldig en wil dan ook niet mee terug als zijn moeder besluit weer naar de kant te gaan. Joe nodigt ons uit om aan het einde van de dag naar haar toe te komen voor een Chinese theeceremonie en om gebruik te maken van haar douche. Daar zeggen wij geen nee tegen. De thee wordt vers gezet van theebladeren en is echt heerlijk. Ze wonen gratis op het resort en stellen ons hun kamer met douch ter beschikking. We douche heerlijk onder zo’n hele grote douchkop, wat een luxe. De laatste keer echt douchen was in Australië. Er moet echter ook gewerkt worden. Vanaf de ankerplek vaar ik met de dinghy naar een steiger, nabij een tankstation, om diesel te halen. Een tochtje van een paar mijl dwars door de ankerplek van vele lokale boten die gebruikt worden om de nabijgelegen Komodo eilanden te bezoeken.

Pizza en bier, wat wil een mens nog meer?

De steiger ligt midden in het stadje. Met vier volle jerrycans vaar ik terug naar de Ikinoo. De volgende dag gaan we gezamenlijke naar het stadje om boodschappen te doen. Omdat het lunchtijd is, zoeken we als eerste naar een restaurantje. Na wat omzwervingen via omhooggaande wegen, vinden we een echt Italiaans restaurant met uitstekende pizza’s en een lekker biertje, dit hebben we in maanden niet meer gegeten, heerlijk. Tegenover het restaurantje zit een supermarkt waar we onze boodschappen kunnen doen. Bepakt en bezakt dalen we even later via een trap naast het Italiaanse restaurantje af en zijn we direct bij de pier waaraan onze dinghy ligt afgemeerd. Doordat het afgaand water is, kan Sonja echter niet meer op de dinghy komen. Ik klim, vanaf de loopplank van de dinghysteiger, naar beneden en vaar met de dinghy naar een vissersbootje toe.

Sonja geniet van de snelheid van de speedboot en de wind.

Ik vraag of dat Sonja via hun boot naar mij toe kan komen. Ze trekken hun bootje naar de kant zodat Sonja kan opstappen en niet veel later zit ze in onze dinghy. Op naar de Ikinoo. Omdat we hier met meerdere boten liggen, heeft één van de zeilers zich opgeworpen om voor de groep een boottrip te boeken naar de Komodo eilanden. Hij maakt afspraken met een bedrijf dat snelle speedboten heeft en die een prachtige toer kan organiseren. Twee dagen later worden we ’s-morgens om 05:00 uur opgehaald met een busje. Een uurtje later vertrekt onze speedboot met 24 passagiers voor een dag om nooit meer te vergeten.

Uitzicht vanaf de top van Padar Island.

Met 30 kn per uur razen we over het water naar onze eerste bestemming, Padar Island. Dit eiland heeft een speciale vorm en is omringt door stranden met turquoise gekleurd water. Er is een wandelpad naar het hoogste punt van het eiland aangelegd. Eenmaal aan land, ga ik direct op pad nu het nog enigszins koel is en een deel van het pad nog in de schaduw ligt. Het eerste gedeelte bestaat uit een aangelegde trap die overgaat in een rotsachtig pad. Boven aangekomen, moet ik samen met andere wandelaars even wachten omdat men bezig is met film opnames. Het uitzicht vanaf de top is adembenemend. Ik maak een serie foto’s zodat ook Sonja kan zien hoe het eruit ziet. Nadat iedereen weer beneden is, stappen we terug aan boord en varen naar de volgende bestemming, Komodo Island. De boot wordt aangelegd aan een lange steiger, waardoor het voor Sonja niet mogelijk is om aan land te komen.

Een impressie van de Komodo Dragons in het natuurreservaat op Komodo Island.

We worden opgevangen door twee gidsen die ons rondleiden. Als eerste bezoeken we een drinkwater plek waar ook levend aas wordt uitgezet. Door deze drinkwaterplek blijven een aantal Komodo Dragons hier hangen.

Uitzicht vanaf de boot naar het snorkel paradijs.

Terug bij het strand zien we onze eerste Komodo Dragon, eentje die wel heel erg lui en rustig is. De gidsen maken met ieders toestel foto’s zodat je een mooi aandenken hebt. Even later zien we er meer, die iets levendiger zijn en die op zoek zijn naar schaduw. Prachtig om te zien hoe deze beesten langzaam bewegen, maar schijn bedriegt, ze kunnen een snelheid halen van 20 km per uur als ze op een prooi jagen. Dit was een prachtige ervaring, alleen jammer dat er zo ontzettend veel mensen per dag dit eiland bezoeken. Om wat af te koelen, varen we naar Pink Beach, een strand dat roze kleurt door bepaalde mineralen en ook een prachtige snorkel plek.

De kok bezig met het bereiden van ons eten.

We snorkelen een hele tijd. Eenmaal terug aan boord en onderweg naar de volgende bestemming het eilandje Taka Makassar, krijgen we een lunch aangeboden van goede kwaliteit.
Aan boord kun je net zo veel flesjes koud water pakken als dat je nodig hebt, de koelbakken worden continu aangevuld. Bij Taka Makassar gaan we opnieuw het water in om te zwemmen en te snorkelen. Er staat hier wel wat stroming zodat je moet oppassen dat je niet te ver van de boot afdrijft. Ook nu zien we weer volop vis en mooi koraal. Voor de volgende stop staat een van de jongens aan boord, voorop de speedboot.

Mick, de jarige Job met zijn verjaardagstaart.

We zijn op zoek naar reuze Mantra’s. Eenmaal aangekomen op de locatie, duurt het niet lang voordat er één gepot wordt, Direct duikt iedereen in het water. Sonja ziet er twee zwemmen, ik ben helaas te laat en zie er niet één, jammer. Als laatste gaan we nog naar Kanawa Island om te snorkelen. Hier zwemen heel veel kleine visjes, het krioel er werkelijk van, helemaal als iemand verkruimelde koekjes in het water gooit. Wat rest is de terugtocht naar de haven van Lubuan Bajo. Voor de avond is er een barbecue georganiseerd. Mick, een van de deelnemers is jarig en zijn zeilmaatje heeft het weten te organiseren dat het resort een barbecue voor ons organiseert met all you can eat en life muziek.

Deze musicus maakte  meest prachtige muziek op een voor
ons onbekend instrument.

We zitten met z’n allen aan tafels op het strand terwijl het personeel ons voorziet van drank en het eten bereid. We starten met een heerlijk soepje, gevolgd door heerlijk gegrild vlees met prachtige bijgerechten. Als laatste is er een toetje bestaande uit een deel van de verjaardagstaart van Mick. Op de achtergrond speelt iemand muziek op een wel heel bijzonder instrument, waarvan de klank echt prachtig is. Opnieuw een avond om nooit te vergeten. Het wordt weer tijd om door te gaan naar onze volgende bestemming, een bestemming om nooit te vergeten, maar daarover meer in het volgende verhaal.