Zuidoost-Celebes

De ankerplek bij Pasarwajo, met goede ankergrond en volop 
zeeschildpadden en vis.

We zijn weer onderweg, nu naar het plaatsje Pasarwajo in Zuidoost-Celebes. Omdat we de lagoon met hoog water moeten verlaten, zijn we alweer vroeg uit de veren. Bij het ochtendgloren gooien we de lijnen los van de steiger en varen door de smalle pas de lagoon uit. Zo vroeg in de ochtend staat er nog geen wind en varen we dus op de motor richting open zee. Zodra we op de open zee komen staat er een mooie wind. Niet veel later staan de zeilen en kan de motor uit. Sinds ik ben opgestaan voel ik me niet 100%. Gedurende de zeiltocht van die dag, 43 nm tot aan de volgende stop, wordt het er niet beter op. Bij aankomst in Pasarwajo zien we al twee boten liggen. Niet veel later hebben ook wij het anker uitgegooid. Je ligt hier op zandgrond met zeegras, iets wat heel duidelijk wordt door het grote aantal zeeschildpadden dat hier rondzwemt.

We delen de ankerplek met lokale vissers constructies.
Met constructies zoals deze varen ze naar open zee.

Wel hebben we een dag later opnieuw moeten ankeren omdat het anker niet goed vastzat, een probleem dat bij zeegras wel vaker voorkomt. Ondertussen voelt ook Sonja zich niet meer 100%. Ik heb haar aangestoken en we besluiten daarom beide een Coronatest te doen, we zijn tenslotte de laatste tijd met vele mensen in contact geweest die met ons op de foto wilden. Beide tests geven een negatief resultaat, zodat we vaststellen dat we gewoon een griepje hebben. Omdat we echter geen andere mensen willen aansteken, besluiten we te kiezen voor een zelf isolement. Wel moet ik twee keer naar de kant, eenmaal om de paspoorten af te geven voor de verlenging van ons visum en eenmaal voor het ophalen van de bestelde benzine en het drinkwater, maar beide keren draag ik een mondkapje en houdt afstand tot de mensen. Om hier met je dinghy aan te kunnen leggen, moet je halsbrekende manoeuvres uithalen. Je hebt keuze uit het aanleggen langs een houten vlot, dat op de golven ligt te dansen of door te varen naar een betonnen helling waar je door de hoge golven op het land wordt gespoeld. Beide zijn behoorlijk gevaarlijk. De meeste zeilers zijn hier dan ook niet echt tevreden over. Voor de rest laten we alle festiviteiten aan ons voorbij gaan.

Onze ankerplek bij Bau-Bau, goede zandgrond.

Met enige regelmaat komen er mensen langs die vragen of dat we iets nodig hebben. Rik en Sanne nemen wat boodschappen, bestaande uit fruit en groenten voor ons mee, maar ook twee zakjes pure hagelslag, een cadeautje voor de twee zieke zeilers. Als we ons, na een paar dagen, weer wat beter voelen, besluiten we direct door te zeilen naar het plaatsje Bau-Bau, daar liggen al een aantal boten die Pasarwajo hebben overgeslagen. Het is een tochtje van bijna 50 nm. Bau-Bau is één van de grotere plaatsen in Zuidoost-Selebes. Ook nu weer zijn we vroeg op pad. Scherp aan de wind zeilen we de baai van Pasarwajo uit. We varen zover door dat, nadat we overstag zijn gegaan, we de baai in één keer uit kunnen zeilen. Hierna verandert onze koers langzaam, waardoor we steeds ruimer aan de wind kunnen gaan zeilen.

De rijstvelden vlak bij het Balinese dorpje.

Met 12-17 kn wind gaat het in ieder geval lekker snel vooruit. Vandaag zeil ik alles op de hand, zodat het gevoel bij het zeilen een beetje in stand blijft. Zodra de wind verder afneemt en we geen voortgang meer maken, starten we de motor en varen de laatste drie mijltjes op de motor naar de ankerplek. Al snel hebben we een goed plekje gevonden en liggen we weer vast als een huis achter ons Rocna anker. Hier hebben ze voor de zeilers een drijvende steiger gemaakt, waar je met je dinghy kunt afmeren en via een loopbruggetje aan land kunt gaan. Heel netjes en veilig. De kinderen vinden het allemaal prachtig als je aankomt met je dinghy, ze steken allemaal een helpende hand toe om een lijntje aan te pakken. Ook nu weer worden we met enige regelmaat door trotse ouders aangesproken of dat we met hun kinderen op de foto willen.

De man die de processie leidt en alle gebeden uitspreekt.
Rond om hem heen een deel van de giften, die hij zegent.

Als we aan land gaan, komen we er al snel achter dat hotel Mira het verzamelpunt is voor de zeilers. Je kunt er niet eten, maar ze hebben wel koude Bintang biertjes in glazen flessen van 0,75 liter per stuk voor ongeveer € 3,00 per fles. Wat wil een zeiler nog meer. We zijn er trouwens ook achter gekomen, dat Bintangbier hier in Indonesië door Heineken wordt gebrouwen. ’s-Avonds gaan we naar restaurant Carol, een winkel met brood en gebak, waarboven op de 1e verdieping een restaurant is gevestigd. Omdat het voor Sonja wat ver lopen is, krijgen we beide een lift achter op een scooter, wel zo makkelijk. De maaltijden zijn hier helemaal top en ruim voldoende qua hoeveelheden. We bestellen beide een sapje en voor de maaltijd voor mij vlees in zwarte bonensaus met nasi goreng en Sonja mie goreng met gebakken garnalen.

De processie is bijna klaar voor vertrek naar de crematie plaats.
De kist met de overledene is onder de gekleurde os geplaatst.

Voordat we vertrekken kopen we nog een half bruinbrood en keren dan, voldaan van al het goede eten en de biertjes, terug naar de Ikinoo. De volgende dag blijft Sonja op de boot en ga ik mee met een busreisje naar een dorpje met Balinezen. Dit is een klein dorpje waarin hoofdzakelijk mensen uit Bali wonen die ook hun Hindoestaans geloof hebben meegenomen. Ze zijn hier naartoe gekomen om de rijstteelt een boost te geven. Rond om het dorpje vind je dan ook volop rijstvelden. We zijn uitgenodigd om een crematie bij te wonen van een zeer belangrijke man binnen deze gemeenschap. Uit de verhalen, die ons worden verteld, maken we op dat deze man zeer veel voor deze gemeenschap heeft betekend en dat hij nu op hoge leeftijd is overleden. Het is een hele speciale aangelegenheid, waarbij het hele dorp aanwezig is. Niemand is echter verdrietig, er wordt zelfs af en toe gelachen en gegiecheld door de jonge meisjes.

Een impressie van de crematie ceremonie. De familieleden hebben een lijn in de hand die is 
verbonden  met de kist van de overledene. Zo brengen ze deze naar de crematieplaats.

De groep zeilers wordt door de dorpsbewoners opgenomen en doen vanaf dat moment mee met de ceremonie. Er worden vele giften aangedragen en alle familieleden worden gezegend door de man die de processie leidt. Na drie uur met allemaal gebeden, speeches, muziek en gezang, zet de processie zich in beweging naar de plaats waar de overledene in de openlucht wordt gecremeerd. Deze dag heeft zeer veel indruk op mij gemaakt.

Het oogsten van het zeewier, die in zee wordt gekweekt.

De natuurlijke gastvrijheid van deze mensen kent geen grenzen. Na afloop bezoeken we een vissersdorpje waar men leeft van zeewier, dat hier wordt gekweekt en geoogst. We kregen hier een prima lunch aangeboden. Na afloop was er nog een roeiwedstrijdje voor de lokale jeugd, die door het enige team bestaande uit twee meisjes werd gewonnen. De jongens hadden dus het nakijken. Na afloop werden er prijzen uitgereikt aan alle deelnemers. Na terugkomst ga ik nog even op zoek naar een grote supermarkt, die ik niet ver van onze ankerplek vind. Ook nu weer eindigen we de dag bij hotel Mira voor een sundowner met biertjes.

De meisjes onderweg naar hun overwinning in de roeiwedstrijd.

De volgende dag ga ik samen met Sonja boodschappen doen, het is al wat later als we vertrekken, waardoor het voor Sonja een hele opgave wordt om alles te lopen. Na de boodschappen eindigen we weer bij restaurant Carol voor een late lunch, met nog een afzakkertje met een biertje bij ons hotel. Daar is het ondertussen wel heel gezellig omdat alle boten nu hier voor anker liggen. Vanaf hier worden we door 2 busjes opgehaald voor een barbecue aan het strand. Met de busjes rijden we langs de kust om uiteindelijk bij een vissersdorpje aan te komen, waar we hartelijk door de bewoners worden ontvangen. Alle huisjes staan hier op het strand en zijn of op palen of boven op een rots gebouwd. De bewoners leven hier van de visserij.

Een van de huisjes, in dit geval bovenop een rots gebouwd.

Daarbij maken ze gebruik van kleine bootjes en vissen ze met een losse vislijn met haak die ze in hun hand houden. Van overbevissing is hier absoluut geen sprake. Ze maken voor ons een diner klaar van gegrilde vis van de barbecue, met daarbij diverse soorten gegrilde groenten en rijst. Dit was werkelijk een van de beste maaltijden die we voorgeschoteld hebben gekregen. Men heeft zelfs Bintang biertjes ingekocht voor ons. Na het eten start de muziek en wordt er gedanst en gezongen. Moe maar voldaan keren we terug naar de Ikinoo.

Een impressie van de avond in het vissersdorpje.

We besluiten de volgende dag een scooter te huren om wat van de omgeving te kunnen zien. Om 10:00 uur staat er vlak bij de dinghy aanlegsteiger een man klaar met een scooter. Na hem te hebben betaald, € 6,50 voor de gehele dag en alles zonder papierwerk en of verzekering, gaan we op pad.

Bij de waterval, ook hier zijn de mensen super vriendelijk.

We tanken nog even snel 1,5 liter benzine langs de kant van de weg. Hier in Indonesië zie je overal langs de kant van de weg stalletjes staan met plastic flessen met benzine. Je koopt 1 liter of 1,5 liter. Voor deze laatste betaal je € 1,00. Niemand gaat dus naar een tankstation, maar iedereen koopt zijn benzine langs de kant van de straat bij één van deze stalletjes. Op de scooter rijden we eerst naar een waterval, het laatste stukje gaat daarbij over een onverharde weg. Ter plaatse is een man zich aan het badderen en staan 3 meisjes foto’s te nemen van elkaar, Het is een prachtige serene plek, waarbij als je wilt je een douch kunt nemen onder een van de stroompjes. Aansluitend rijden we naar het grootste fort van Indonesië, het Buton Sultanate Palace Fortress. Als we er aankomen, kunnen we het fort in eerste instantie niet vinden. 

Een van de doorgangen door de muur. Deze konden indien 
noodzakelijk stevig afgesloten worden zodat de vijand er niet
door kon komen.

Navraag bij een lokale bewoner levert op dat we al in het midden van het fort staan. Hij brengt ons naar één van de poorten in de muur van het fort. Hij legt ons uit dat je met de scooter de gehele muur aan de binnenzijde van het fort kunt volgen zodat je een rondje maakt van 360°. Heel indrukwekkend. Binnen de muren zijn dus gewoon allemaal huizen gebouwd, waardoor het fort gevoel een beetje wegzakt. De muren, de poorten en de verdedigingswerken met kanonnen zijn echter schitterend en goed onderhouden. Na afloop van deze bezichtiging, rijden we met de scooter naar een slijterij. De collectie is niet uitgebreid, maar men heeft hier goedkoop bier, Whisky, Wodka en likeurtjes. Na inkopen te hebben gedaan, keren we met de scooter terug naar de steiger. Ik breng alle inkopen aan boord, waarna we nog even terugrijden naar de Pizza Hut, die we onderweg tegenkwamen, om daar lekker te lunchen met een American Pizza met een schaal vers fruit en een sapje.

De tafels waren geheel aangekleed.

Voor Indonesische begrippen is dit eten niet echt goedkoop, maar wel heel erg lekker. Afsluitend rijden we naar de supermarkt om nog wat extra inkopen te doen. ’s-Avonds zijn we uitgenodigd bij de burgemeester van Bau-Bau voor een afscheidsdiner. Sonja voelde zich niet helemaal fit zodat zij achterbleef op de Ikinoo. We hadden met z’n allen afgesproken bij hotel Mira, zodat we in ieder geval alvast een biertje achter de kiezen hadden voordat we bij de burgemeester gingen eten. We hebben ondertussen geleerd dat er geen alcohol wordt geschonken bij officiële aangelegenheden. Dit bleek een goede zet, we hadden alle tijd voor meerdere biertjes omdat de burgemeester te laat was.

De zeilers met z'n allen aan de tafels voor het Gala diner.

Pas toen het sein werd gegeven dat de burgemeester onderweg was, zijn ook wij in de busjes gestapt en naar zijn huis gereden. Hier werden we hartelijk ontvangen en konden we plaatsnemen aan feestelijk gedekte tafels. Toen ook de burgemeester na een kwartiertje arriveerde, konden we aan het buffet beginnen. Het buffet was goed, maar van sommige gerechten was er te weinig zodat ik niet alle gerechten heb kunnen proeven. Na afloop van het diner werd er door de burgemeester en door één van de zeilers een speech gegeven. We kregen allemaal een aandenken uitgereikt en als afscheid zongen we als koor het nummer “I am sailing” van Rod Stewart. Het wordt weer tijd om door te gaan naar de volgende bestemming. De route voert ons naar een klein plaatsje op West Muna. We besluiten deze plek over te slaan en door te zeilen naar het plaatsje Bonerate op het eilandje Bonerate. Een plek met kristalhelder water, een mooi strand en vriendelijke mensen. Maar daarover meer in het volgende blog.