Turkije deel 2

Eindelijk, na 38 dagen in Finike te hebben gelegen, verlaten we de Marina. We beginnen aan onze tocht naar Marmaris, waar we wat langer willen blijven liggen omdat één van onze dochters ons daar komt opzoeken.

Het uitzicht vanaf de Ikinoo naar het plaatsje Kaleköy.

Het wordt een reis van ontmoetingen met oude en nieuwe vrienden en veel etentjes, niet echt bevorderlijk voor de lijn maar wel erg leuk en gezellig. Aan Marmaris hebben we veel goede herinneringen. Hier vandaan hebben we vier flottielje tochten gemaakt met Martin en Adrieenne van Sail Best. Destijds was Marmaris de thuishaven van de Sail Best vloot. Ook zijn hier onze dromen ontstaan om eens met ons eigen zeiljacht de wereld rond te zeilen. Nu, na zeven jaar zeilen, gaan we terug naar waar het allemaal begon. Onze nieuwe vrienden Peter en Dominique van de Paikea zwaaien ons uit als we om 12:00 uur de trossen losgooien.

De gammele houten trap naar het kasteel.

Er is in het geheel geen wind, dus varen we op de motor naar onze volgende bestemming, de ankerplek bij het plaatsje Kaleköy. De zee is als een spiegel zodat we na 3,5 uur varen ons anker kunnen droppen. Het plaatsje Kaleköy is een echt toeristisch plaatsje, er zijn geen wegen maar alleen wandelpaden, toeristische winkeltjes, restaurants met terrasjes en hotels. Veel toeristen komen hiernaartoe, via aan dagtripje met een boot, voor het bezichtigen van het kasteel dat net boven het dorpje staat. Tijdens dat tripje bezoeken ze ook de oude koningsgraven en de verzonken stad. Ik maak ’s-morgens een uitstapje naar het kasteel en de oude graven. Via de wandelpaatjes in het dorp kom je bij een toegangspoort, waar een mannetje zit die eerst geld wil zien voordat je over een oude gammele houten trap naar het kasteel kunt klimmen.

De Ikinoo ligt er prachtig bij op de ankerpek.

Hier geniet ik van het uitzicht, het is een prachtige plek om de Ikinoo te zien liggen. Na het bezoek aan het kasteel, wandel ik wat verder naar de oude graven zonder dat ik het toegangspoortje opnieuw tegenkom. Je kunt dus ook zonder te betalen naar het Kasteel! Bij de graftombes aangekomen zie ik dat iedere graftombe een gat aan één van de zijdes vertoond. Deze gaten zijn in het verleden door rovers gemaakt, die deze gaten maakten om de kostbaarheden die in de tomben lagen opgeslagen te kunnen stelen. Op de ankerplek is het komen en gaan van toeristische bootjes, dus overdag is het er niet echt rustig.

De graftombes vlakbij het kasteel. Bij die aan de rechter kant
zie je het gat zitten wat rovers hebben gemaakt om de tombe
leeg te roven.

Na een aantal dagen halen we het anker op en varen we door naar Bay Indir Limani, waar een prachtige ankerplek is voor een aantal restaurants. Kortstondig proberen we te zeilen, maar de wind is pal op de neus zodat we deze al snel weer wegdraaien. Aan het begin van de middag liggen we alweer vast. Dit plekje wordt door de vele toeristen vanuit Kas bezocht voor een lux dagje zonnebaden. Er komen en gaan dan ook continu taxi bootjes die aanleggen aan de steigers van één van de hier aanwezige restaurants. De volgende dag besluit ik naar Kas te lopen om daar het probleem met onze telefoons op te lossen.

Het gezellige terras van het restaurantje waar ik heb gegeten.

We hebben namelijk geen Internet meer en het lukt ons ook niet om ons tegoed op te waarderen zodat we data kunnen kopen. Nadat ik, via de terrassen van alle restaurants, het wandelpad heb bereikt, begint er een steile klim door de rotsen, waarbij er zelfs touwen hangen om je aan vast te houden, zo stijl is het pad. Heel leuk om te doen, maar wel vermoeiend. Ik merk dat mijn conditie niet je van het meer is na de afgelopen jaar 12.000 nm te hebben gevaren. In Kas aangekomen, blijkt de winkel die ik nodig heb op zondag gesloten te zijn. Bijna alle winkels in Kas zijn open, behalve deze natuurlijk. Ik loop dan maar verder naar de Marina om uit te zoeken waar alles zich bevindt.

De taxiboot terug naar de ankerplek, een van de dames 
geïnteresseerd, de schipper is 22 jaar oud.

Nadat ik de Marina heb bekeken, raak ik aan de praat met een Canadees, Al genaamd, die hier op zijn boot woont. Hij heeft nog nooit gezeild maar wil met zijn jacht een wereldreis maken. Hij biedt mij spontaan een toegangspas aan voor alle faciliteiten van de Marina. Hij heeft deze over omdat zijn zeilmaat later komt dan in eerste instantie gepland. Zodra we hier voor anker liggen kan ik deze ophalen. Op de terugweg lunch ik nog bij een leuk uitziend restaurantje. Voor de terugweg naar de Ikinoo besluit ik een van de taxibootjes te nemen die direct naar de ankerplek varen. Ik ben de enige gast en kan dus heerlijk kletsen met de schipper die goed Engels spreekt. Hij vraagt mij honderd uit over Nederland en of wij dochters hebben, hij wil namelijk graag trouwen maar heeft tot op heden de ware niet gevonden.

Voor de lunch nemen we plaats bij een marktstalletje waar  de
dames het eten wat je besteld direct klaar maken.

De volgende dag verplaatsen we de Ikinoo naar de ankerplek bij de Marina van Kas. We gaan niet in de Marina liggen omdat we hier € 115 per dag moeten betalen, voor dat geld weten wij wel betere bestemmingen. Zodra we voor anker liggen, roei ik naar de kant en loop naar de winkel om het Internetprobleem op te lossen. Ik stort voldoende geld op het tegoed van beide telefoons en koop ook voor beide telefoons 30 Gb data, zo kunnen we voorlopig vooruit. We zijn deze maand ook 24 jaar getrouwd. De avond van onze trouwdag gaan we dan ook lux uit eten bij een Italiaans restaurant. Zowel het eten als de wijn is van uitstekende kwaliteit. Omdat het vanaf de ankerplek te ver lopen is voor Sonja, laten we ons voor zowel de heen als de terugweg door een taxi brengen voor €2 per ritje. Op zaterdag is er vlak bij de Marina een lokale groentemarkt die hier eens per week wordt opgebouwd. Je komt ogen te kort zoveel groente en fruit wordt er te koop aangeboden en alles ziet er uitstekend uit.

In Fethiye werd de maaltijd van Wayne en Jacky in een 
kleipot geserveerd, met voor de sier wat vlammetjes er omheen.

We slaan dan ook voldoende in voor de komende week. We waren van plan maar drie dagen in Kas te blijven, het werden er uiteindelijk negen. Kas is reuze gezellig en zeker het bezoeken waard. Van de twee weken die nu volgen hebben we helaas geen foto's. Ik had het geheugenkaartje in de computer laten zitten. Dom, dommer, domst. De volgende etappe brengt ons naar de baai van Kalkan. We gaan niet in Kalkan zelf liggen maar aan de westelijke zijde van de baai.

Prachtig gepresenteerd eten.

Tot onze verwondering liggen we naast Peter en Dominique die vlak voor ons zijn aangekomen. Aan het einde van de middag zoeken we elkaar dan ook op voor een sundowner, zo wordt het dus weer erg gezellig. De volgende dag zijn we bijtijds weer onderweg. Opnieuw is de wind maar 1-4 kn, geen wind waarmee je kunt zeilen. Op de motor varen we dan ook naar onze volgende stop achter het eilandje Karacaoeren. Hier staat een restaurantje waarvan de eigenaar de ankerplek heeft voorzien van moorings. Zodra je komt aanvaren, komt de eigenaar met zijn bootje naar je toe met het verhaal dat de moorings gratis zijn zolang je maar ’s-avonds bij hem komt eten. Zo liggen we dus even later veilig vast aan een mooring. Nadat wij vastliggen komen er in de loop van de middag steeds meer zeiljachten, uiteindelijk is de ankerplek haast vol. Het restaurantje ziet er leuk uit, helaas is het eten duur en van een matige kwaliteit. We betalen €32 voor een hoofdgerecht, waarvan wij denken, met deze ingrediënten kunnen wij zelf er iets veel smaakvoller van maken. Helaas kan het niet altijd meezitten. De volgende dag varen we door naar de baai van Fethiye. Opnieuw haast geen wind en op de motor varen we de ankerbaai vlak bij de plaats Fethiye binnen. Ook hier liggen we weer prima achter ons anker. Om de omgeving te verkennen roei ik naar de wal. Ik moet zoeken waar ik met de dinghy aan land kan. Ik zie een dinghy met buitenboordmotor aankomen en volg deze naar een steiger. Daar laat ik onze Dinghy achter. Al lopend verken ik het stadje, waarbij ik al snel bij een restaurant op een pleintje kom waar we in het verleden met Sail Best al eens zijn wezen eten.

De Chateaubriand wordt gesneden door de eigenaar.

Als ik aan de praat raak met de eigenaar biedt hij mij een kop thee aan en we parten wat over het verleden en wat er zo al is veranderd de afgelopen jaren. Op de terugweg naar onze dinghy doe ik nog wat boodschappen. Als ik bij de steiger aankom is onze dinghy verdwenen. Ik loop naar de bewaker van dit terrein en doe mijn beklag. Hij roept er iemand bij die zegt dat ik met hem mee moet lopen. Deze man stapt in een RIB en vraagt mij ook plaats te nemen.

De Chateaubriand ziet er fantastisch uit.

Dan vaart hij naar de ingang van de jachthaven waar onze dinghy, samen met nog meer dinghy’s, netjes ligt afgemeerd. Wat blijkt, de plek waar ik hem had neergelegd behoort toe aan een lux hotel, met je bijboot mag je daar dus niet liggen. Als ik terugkom bij de Ikinoo zie ik dat er Australische vrienden van ons zijn gearriveerd. Al snel is er een afspraak gemaakt om ’s-avonds met z’n vieren te gaan eten in het centrum van Fethiye.

Gezellig eten met oude 
vrienden uit Australië.

Wayne en Jacky pikken ons met hun RIB op en varen naar een aanlegplaats buiten de Marina. Dat is wel het voordeel als je zo’n snelle RIB hebt, je kun flink gas geven en je bent binnen te kortste keren waar je wezen wilt. We eten bij het restaurant waar ik ‘s-morgens een kopje thee heb gedronken met de eigenaar. De maaltijd is geweldig, we hebben in hele lange tijd niet zo goed gegeten. Ook de wijn is een compliment waard. Zo wordt het een hele gezellige avond met oude vrienden. In Finike had ik onze buitenboordmotor voor een servicebeurt aangeboden. We kregen hem met geen mogelijkheid meer aan de praat. De reparatie zou ongeveer € 500 gaan kosten. Dat is de buitenboordmotor niet meer waard. Op de ankerplek bij Fethiye haal ik de carburateur van de motor maar weer eens helemaal uit elkaar. Ik kom daarbij een schroefje tegen waar ik nooit eerder aandacht aan heb besteed. In dit schroefje blijkt een gaatje te zitten wat bij nader inzien helemaal dicht zit. Nadat ik de carburateur volledig heb schoon gemaakt en opnieuw in elkaar gezet, heb ik deze opnieuw gemonteerd. De volgende stap bestond uit het vervangen van de oude benzine in de tank door 5 liter nieuwe benzine en deze ook te voorzien van voldoende smeerolie, want wij hebben een 2-takt buitenboordmotor. Nadat we de buitenboordmotor op de dinghy hadden geplaatst en de tank aangesloten, werd het tijd om de motor te testen. Direct bij de eerste keer trekken aan het startkoord sloeg de motor al aan.

Af en toe doen we kleine klusjes, zoals het opnieuw schuren
en lakken van de bekerhouder aan de stuurstand,

Vol verbazing keken wij elkaar aan, dit hadden wij nog nooit meegemaakt. Ik maakte een testritje met de dinghy, waarbij de motor het prima deed. Hoera, we hebben zoeven €500 verdiend door deze niet uit te geven. Zo zie je maar weer, ook “vakmensen” zien wel eens wat over het hoofd. Na 5 dagen bij Fethiye te hebben gelegen, halen we het anker op en verplaatsen de Ikinoo naar Boynuzbuku, een mooie ankerbaai, waarbij de eigenaar van het hier gevestigde restaurant een prachtige sterke steiger heeft gebouwd. Ook hier mag je gratis liggen en gebruikmaken van de elektra en water, zolang je maar in zijn restaurant komt eten.

Aan het diner met Martin en Adrieenne, altijd weer een feestje.

We hebben hier afgesproken met Martin en Adrieenne, de voormalige eigenaren van de Sail Best vloot. Het weerzijn na 8 jaar is geweldig en hartelijk. We hebben dan ook een geweldige avond samen met hen in het restaurant. Na afloop van het diner lopen we terug naar de boten en blijven nog tijdje gezellig na borrelen bij hen op de boot. Het is al 01:00 uur voordat we ons bed opzoeken. 

De zee is onstuimig, maar de Ikinoo dendert door alles heen.

De volgende dag vertrekken zij weer, want ze hebben maar een paar dagen vrij voordat ze met een groep zeilboten voor twee weken op stap gaan. Wij mogen met toestemming van de restauranteigenaar nog twee dagen blijven, waarbij we de laatste avond opnieuw bij hem eten. Dan wordt het tijd om verder te varen richting Marmaris. Zodra we op open zee zijn, staat er voldoende wind om te kunnen zeilen. We laten het grootzeil op de giek en zeilen alleen met de twee fokken.  De motor kan weer een tijdje uit. De wind neemt onverwacht steeds verder toe, zodat we de yankee moeten reven, er staat zelfs een tijdje 26 kn wind met daarbij een warrige zee, wat het niet echt comfortabel maakt.

De ankerplek bij Ekincik, heerlijk rustig en lekker zwemmen.

Zodra we de ankerplek bij het plaatsje Ekincik naderen neemt de wind af en wordt de zee rustiger. Op de ankerplek zelf is het heel rustig en al snel zit het anker stevig in de grond vast. Tijd voor een ankerbiertje. We liggen hier prachtig midden in de natuur. We besluiten dan ook een aantal dagen hier te blijven liggen. Even weg van restaurants en lekker eten, want die bezoekjes aan al die restaurants is niet echt bevorderlijk voor de lijn.

Onze buurman op onze ankerplek in de baai van Marmaris.

Na vier dagen halen we het anker weer op en varen onze laatste etappe naar de baai van Marmaris. Opnieuw varen we op de motor door gebrek aan wind. We laten ons anker vallen in de zuidoosthoek van de baai waar ook de Marmaris Yacht Marina is gevestigd. Ook nu gaan we niet in de haven liggen omdat de prijs hiervan in onze ogen veel en veel te hoog is. De ankerplek is niet echt druk. Naast ons ligt een Duitser met een oude Halberg Rassy die betere tijden heeft gekend. De periode hier tot aan ons vertrek uit Turkije beschrijven we in ons laatste deel van onze reis in dit prachtige Turkije