Turkije deel 3

Eén van de beelden bij de fontein.

Nu wij er zeker van zijn dat wij goed vastliggen achter ons anker, gaan wij de volgende dag een dagje Marmaris doen. ‘s-Morgens pakken wij een busje naar Marmaris toe. Hij stopt voor de deur van een grote Migros supermarkt, dat is dus wel handig voor als wij straks weer teruggaan. Kunnen we gelijk weer wat voorraden meenemen. Het is eigenlijk iets te warm om de omgeving echt te verkennen, dus lopen we een klein stukje naar een plein met fontein en wat mooie beelden en duiken daarna de bazaar in. Hier is het heerlijk vertoeven doordat je altijd in de schaduw loopt. De winkels zijn wel allemaal een beetje van hetzelfde maar toch gezellig. Ik heb een nieuwe rugzak nodig, want mijn oude rugzak is echt op.

Vader en zoon, samen vissen, zulke momenten vergeet je
nooit meer in je leven. Uiteindelijk gaat het er niet om wat 
je allemaal bezit, maar om welke herinneringen je deelt.

Ik vind al snel een winkel vol rugzakken en voor tien euro heb ik weer een nieuwe. Onder het lopen zie ik in etalages allemaal van die mooie gekleurde Turkse lampjes, zo leuk voor straks in onze slaapkamer. Daarvan wil ik er twee kopen vlak voor dat wij hier weg gaan uit Turkije. Door het slenteren door de bazaar hebben we dorst en trek gekregen. Hans ziet een bordje met “1/2 liter koud bier voor 40 Lira”, dan is het al gauw goed. Het biertje was lekker maar het eten viel wat tegen, ach het kan niet altijd meezitten. Moe en voldaan lopen naar het bushokje. Ik doe nog snel even een paar boodschappen en dan is het busje er al, altijd weer een belevenis. Als we, na aankomst in de Marina, alles in de dinghy hebben geladen, varen we weer naar de Ikinoo toe, die er prachtig bij ligt.

De aanloop naar de steigers van Ciftlik.

Wij willen nog een klein zeiltochtje maken, want volgende week moeten wij hier weer terug zijn. Onze oudste dochter komt dan voor twee weken op bezoek, ik verheug mij er al op. De eerste plek die we aandoen, wordt Ciftlik. Hier zijn we in het verleden, toen we nog zeiljachten huurden, al eens eerder geweest. De eerste keer dat we hier kwamen was in 2009, heel lang geleden dus, Ik ben benieuwd of het nog zo is als in mijn geheugen. We kunnen niet echt zeilen want er is wel wat wind maar de verkeerde kant op, ach dan maar op de motor varen, zo tuffen wij lekker door. Daar aangekomen staan er drie mannen met vlaggen te zwaaien, zo grappig om te zien. Ze doen dit omdat er drie restaurants zijn, maar wij hebben van tevoren al besloten bij wie we moeten zijn.

Het uitzicht vanaf de Ikinoo naar het Rafet Baba restaurant.

Ze zijn heel behulpzaam met het aanleggen, mooringlijn op pikken lijnen achter vast en wij liggen. Het water is hier zo helder en verkoelend, dat ik niet weet hoe gauw ik erin moet springen, zalig. Ze hebben hier ligbedjes en parasols, waarvan je gratis gebruik van mag maken. Ook de aanlegplek aan de steiger is gratis. Het is echter wel de bedoeling dat je in hun restaurant komt eten. Nou dat is geen straf. Na twee dagen besluiten we weer verder te gaan, nog even de watertank vullen en dan gooien we los. Tot gauw, we komen hier zeker terug als onze dochter er is, zo’n leuk plekje.

De ankerplek bij Bozukkale, op de achtergrond zie je jachten
die zijn aangelegd aan de steiger van het restaurant.

Vandaag zeilen wij naar Bozukkale met een mooi windje, dus lekker zeilen. Na een paar uur zeilen houdt de wind ermee op dus halen we de zeilen weg en varen op de motor rustig verder. Daar aangekomen, gooien we ons anker uit en blijven wij keurig aan boord, morgen willen wij toch weer verder. Na lekker te hebben geslapen vertrekken wij ‘s-morgens om verder te varen naar Bozburun. Het wordt weer het eerste gedeelte op de motor varen want wij hebben de wind op de neus, maar als wij de bocht om zijn, kunnen wij toch nog even zeilen. Mij maakt het niet uit, ik wil de zeilen sparen om de overtocht naar Kreta te kunnen maken, waar onze nieuwe zeilen liggen te wachten. Dit is een leuk plekje, een klein stadje waar heel veel mooi Turkse gulets liggen. Hans gaat altijd eerst even op verkenning en kijkt dan of het te lopen is voor mij, lief he.

Uitzicht op de ankerplek van Bozburun.

Als Hans terug is op de Ikinoo besluiten we even afkoeling te zoeken in het water. Voor ons ligt ook een aluminium jacht waarvan we de mensen Engels horen praten. Omdat ook zij aan het zwemmen zijn, besluiten we hun richting op te zwemmen. Niet veel later raken we aan de praat en Hans zit binnen een mum van tijd al hun boot, heerlijk in gesprek met de eigenaar. Ik blijf nog even met de dames kletsen en zwem dan terug naar de Ikinoo. Een half uurtje later meldt Hans zich weer. Ik zeg, het was zeker gezellig, je bleef zo lang hangen. Ik had het kunnen weten, mannen en boten, ze kunnen er uren over lullen. Maar het was gezellig. Een paar uur later komt John ons vragen of wij zin hebben om mee uit eten te gaan met hun groepje, hij weet een prima restaurant.

Naast de Ikinoo zien we dat ook de professionals soms fouten
maken bij het ankeren. Hier zijn 2 ankers in elkaar gehaakt.

Daartegen zegt Hans natuurlijk geen nee, oké gezellig. En het was zo leuke avond met mensen die je net hebt ontmoet, zo special. De vrouwen aan boord kwamen uit New Zealand, zo vriendelijk ik vond het hard verwarmend. Maar laten wij het eten niet vergeten, in één woord verrukkelijk. ’s-Avonds In het donker met de dinghy terug is altijd een leuke belevenis. Op het moment dat wij wegvaren horen wij een plons en ja hoor, John stapte verkeerd in de dinghy en lag dus in het water. Ja sorry maar dat is toch altijd grappig om te zien en ach het is maar water. De volgende dag komt er een bootje naar ons toe, waarvan de man vraagt wat de Ikinoo moet gaan kosten. Ook stelde hij de vraag of dat hem samen met mij vrouw mocht bekijken.

Dit clubje van dames beheerd een restaurant. Samen koken is
hun dagelijkse bezigheid en beppen en lachen natuurlijk.

Natuurlijk, altijd. Tijdens de bezichtiging met zijn vrouw kwam het gesprek op wat onze plannen zijn. We vertellen hem dat wij een dag later naar Marmaris vertrekken. Hij vraagt zou het mogelijk zijn om dan daar een stukje te zeilen. Natuurlijk mag je een tochtje maken. We zien elkaar wel weer. De volgende dag gaan wij weer richting Marmaris met een tussen stop, nou dat viel tegen toen wij daar aankwamen. Het is een mooi plekje maar geen plekje voor ons, we vonden het net iets te krap, we willen graag wat ruimte om ons heen. Hans stelt voor om dan maar door te zeilen tot om de hoek van Marmaris. Ik vraag, hoelang is dat nog zeilen? Gelukkig is het maar vier uurtjes verder dus zeg ik, doorgaan. 

Onze ankerplek in de baai van Marmaris, goede ankergrond.

Er was nog een mooi windje om mee te zeilen. We komen in een mooie ruime baai die er goed uit zag, ach het is maar voor een nachtje en dan morgen het laatste stukje en we zijn wij weer waar we willen wezen voordat wij Natasja ophalen. Wij gaan onze dochter verassen omdat zij in april vijftig is geworden, wat toch een mooie leeftijd is. Sonja gaat samen met haar dochter een weekje cruisen op een luxe Turkse gulet en zij weet nog van niks en dat willen wij tot het laatste moment zo houden. Mijn spullen zijn gepakt dus vertrekken we naar de luchthaven in Bodrum. Niet lang nadat ze is geland komt ze al aanlopen, haar koffer kwam als eerste de lopende band op, dus was ze snel buiten. De landing was vreselijk, zo slecht had ze het nog nooit meegemaakt. Nu eerst op naar de Ikinoo zegt Natasja nog.

De eerste dag aan boord is altijd even wennen.

Nou zeg ik, Hans moet morgen eerst nog even een pakketje ophalen dus wij hebben voor één nacht een hotel geboekt in Bodrum. Natasja vindt alles best want ze is in Turkije en blij om bij ons te zijn. We hebben snel de spullen op de kamer gegooid en zijn de stad ingegaan. Honger en dorst hebben we. Na het eten slenteren nog even verder en worden regelmatig aangesproken om bij hen in het restaurant wat te komen eten, wat we natuurlijk afslaan want wij hebben al gegeten. Maar een drankje kan altijd, dus ik kijk Natasja aan, ja gezellig roept die gelijk. Wij namen een heerlijke cocktail en Hans een biertje, de cocktails waren heerlijk. Komt er een vrouw naar ons toe en vraagt, zijn jullie Nederlanders? Jep dat zijn wij. En zo raken wij met haar aan de praat, wat een gezellig wijf was dat. Maar nu zijn wij allemaal moe en zoeken ons bed op. Het hotelletje was prima voor één nachtje. Na het ontbijt gaat Hans zijn “pakketje” halen en belt ons op wanneer wij richting haven kunnen komen. Wat Natasja niet weet is dat Hans onze bagage met de auto naar de gulet brengt. Wij gaan onder tussen even het stadje in en lopen rustig richting de haven. Als Hans belt dat hij klaar is. Lopen wij hem tegemoet. Als we elkaar tegenkomen pakken we het eerste restaurant dat we tegenkomen om nog iets te drinken. Hans wil nog even langs die mooie gulets kijken, de een is nog mooier dan de andere.

Het eten aan boord is prima.

Hans stapt op zo mooie boot, Natasja roept nog “Hans dat kan je niet maken”, je mag niet zomaar op de boot stappen. Ze kijkt mij aan, mam zeg eens wat. Ik zeg lieverd wij gaan samen met deze boot een weekje weg, nog voor jou verjaardag, heerlijk moeder en dochter, tijd voor ons saampjes. Wij nemen afscheid van Hans, arme jongen, moet hij de gehele week alleen gaan klussen, want daaraan komt geen einde. De week met mijn dochter was erg leuk, met leuke mensen aan boord waar het gelijk mee klikte, wel zo fijn. Na een week kwam Hans ons weer ophalen om naar de Ikinoo te gaan. Natasja heeft er wel zin in, nu ze al aardig is in geslingerd. Als we bij de Ikinoo zijn aangekomen, staat er veel wind. Samen met Hans roei ik terug naar de Ikinoo, we komen haast niet vooruit en stoppen is er niet bij want dan worden we door de wind terug geblazen. Bij de Ikinoo aangekomen zetten we de buitenboordmotor op de dinghy en vaart Hans naar de kant om Natasja op te halen. Gelukkig komen we allemaal veilig aan boord. Avonds gaan wij gezellig uit eten, wat weer erg lekker en gezellig is. Wij vonden de boottocht met de gulet erg leuk maar we kiezen toch maar voor de Ikinoo, zelfs Natasja vindt het fijner op de Ikinoo. De volgende morgen gaan wij anker op en varen naar Ciftlik. Waar we een paar weken geleden ook al zijn geweest. Het is ons daar uitstekend bevallen en ik wil het graag aan Natasja laten zien hoe mooi het daar is.

Natasja aan boord van de
Ikinoo,

Wij bleven twee nachtjes en het was heerlijk. Maar we moeten weer terug want willen nog een dagje in Marmaris shoppen voor dat Natasja weer terugvliegt naar Nederland.
De volgende dag zien wij vlak bij ons de boot van de Russen liggen die we in Ciftlik zijn tegengekomen. Zij hadden heel veel interesse in de Ikinoo en hebben hem al van binnen gezien. Hij wil graag even varen met de Ikinoo. Hans vindt het een prima plan, kan ik met mijn dochter gaan schoppen terwijl Hans gaat zeilen met het Russische echtpaar. Hij heeft zelf een oud X-jacht van 41 ft waarmee veel wedstrijden zijn gezeild. Hij vindt deze echter niet geschikt voor een wereldreis. Een jongen dus die kan zeilen en weet waarnaar hij kijkt. De Ikinoo is daar volgens hem het juiste schip voor, alles erop en aan en natuurlijk zijn er dingen om te verbeteren, maar dat blijf je altijd houden, koop een boot werk je dood zegt het gezegde. Hij was erg onder de indruk van de zeilprestatie van de Ikinoo, hij wist de boot zo goed te trimmen dat hij het roer los kon laten en de boot zonder koersverandering mooi verder bleef zeilen. Hij bedankt Hans voor de mogelijkheid om de boot onder zeil te leren kennen, waarbij Hans onder de indruk was van hoe hij met de Ikinoo omging. Maar zij houden nog even vakantie en vliegen dan weer terug naar huis om de boot te verkopen. Wij houden contact, wat hij ook doet.

Terwijl de dames weg zijn heb ik de houten handvaten 
opnieuw geschuurd en gelakt.

Als Natasja en ik terugkomen van het schoppen, gaan we met z’n drieën voor de laatste maal lekker uit eten, want morgenvroeg vertrekt Natasja weer naar Nederland. Wat was het gezellig met mijn meisje tot gauw weer lieverd. En dan zijn wij weer met z’n tweetjes en moeten we gaan plannen wanneer we weggaan, want volgende week komt de jongste dochter in Kreta aan voor een week vakantie. En natuurlijk, onze zeilen liggen klaar in Kreta. Maar het weer ziet er nou niet echt gunstig uit. Hans zegt, wij gaan maandag in plaats van zondag. Maandag ziet er iets beter uit. Zo gezegd zo gedaan, we klaren uit en wegwezen, Turkije was erg leuk maar nu op naar het volgende avontuur, Griekenland weer een nieuwe uitdaging met de in deze tijd regelmatig aanwezige Meltemi.