De overtocht van Rabat naar Arrecife

De overtocht vanuit Rabat, Marokko naar Arrecife op Lanzerote, afstand 480 nm.

Het is nog donker als de wekker gaat, 06:00 uur. Vandaag, zaterdag 8 oktober 2016, vertrekken we uit Rabat. Maar voor het zo ver is moeten we eerst uitklaren. Omdat we in het havenkantoor gisteren al hadden betaald, maar € 20,00 voor een schip van 13,2 meter, weet de politie en de douane reeds van onze komst. We waren voor de zekerheid ook gisteren even langs geweest om na te vragen of dat alles ging lukken zoals wij dat hadden gepland. Dat was voor hen geen probleem. We kregen een formulier mee wat we moesten invullen om deze bij het uitklaren in te leveren. Zodra we om 07:00 uur ons schip aan de steiger van de douane en politie hadden vastgemaakt liep alles, voor Marokkaanse begrippen, redelijk vlot. Binnen 45 minuten was alles afgehandeld en konden wij met 4 schepen achter onze pilot aan. In deze haven geen overbodige luxe gezien de golven die de haven inlopen en soms binnen de pieren breken. Vandaag stonden er wel lange golven maar geen brekers, dus rustig naar buiten. Vaarwel Marokko met al je geuren, vriendelijke mensen en tegenstrijdigheden.

De weersverwachtingen (Gribfiles) gaven aan dat we de eerste uren weinig tot geen wind konden verwachten. Na die tijd komt er meer wind, welke zou aanhouden tot aan Lanzerote. Misschien aan het einde te weinig wind, maar dat was afhankelijk van de snelheid waarmee we de totale afstand zouden overbruggen. We verwachten er woensdagochtend te zijn. Op de motor ging het dus die dag, 4 Nederlandse zeilschepen op een rijtje, de Zanzibar, de Blue Dream, de Rhapsody en de Ikinoo. De wind bleef gering zodat we wel alle zeilen hadden staan maar nog steeds de motor draaiende ter ondersteuning. Om 17:00 UTC is er een netje met de 4 zeiljachten die onderweg zijn. Omdat we elkaar nog zien, melden we ons, na oproep op kanaal 16 door de Blue Dream, op kanaal 77. Leuk zo’n netje. Bij 2 boten zijn de dames niet echt lekker, mogelijk het gevolg van het eten in Marokko. ’s-Avonds heb ik voor mijzelf een noedelsoepje klaar gemaakt, Sonja eet wat koekjes. De eerst avond op zee hebben we meestal beide geen echt grote trek. Zo varen we rustig de nacht in met een schema van 3 uur op en 3 uur af, waarbij Sonja als eerste om acht uur naar bed gaat.

Pas aan het einde van de nacht was de wind zo ver toegenomen dat de motor uit kon, rust aan boord. Na 24 uur onderweg te zijn hebben we 124 nm afgelegd. Het zeilen gaat lekker, we lopen snel. Na enige tijd moet zelfs het eerste rif in het grootzeil. Gedurende de dag blijft de wind verder langzaam toenemen. Voor de zekerheid zet ik, voordat het donker wordt, ook het 2^e rif in het grootzeil. Beter goed voorbereid en behouden de nacht in dan ’s-nachts op het voordek een rif plaatsen. Gedurende de dag zie ik dat Sonja het moeilijk krijgt, ze heeft opnieuw last van buikloop. Als ik ’s-avonds de nasi opbak, neemt ze een klein beetje en zelfs dat eet ze niet op. Sonja heeft het zwaar, de buikloop neemt verder toe, ondanks de inname van een middel dat dit zou moeten stoppen. Ze hangt wat op de bank en slaapt veel. Voor de zekerheid heb ik een ORS drankje voor haar klaar gemaakt. Ik zie er op toe dat ze dit ook opdrinkt. Om 17:00 uur is ons netje weer in de lucht, dit keer op de SSB radio want we liggen ondertussen niet meer binnen elkaars zichtveld of VHF-bereik. De posities worden onderling gedeeld en het wel en wee aan boord wordt besproken. Het is goed dat ik het 2^e rif in het grootzeil had gezet, de wind neemt ’s-nachts zelfs zo ver toe dat ik ook de Yankee deels moet wegrollen om de boot rustiger te laten zeilen. De nacht is zo donker dat je de voorkant van de boot niet eens ziet.

Het is zo donker dat je de voorkant van de ikinoo niet ziet

De volgende ochtend hebben we, na 48 uur varen, 268 nm afgelegd, een dag afstand dus van 144 nm. Ik begin te rekenen, als we zo doorvaren is het donker voordat we bij Arrecife op Lanzerote zijn. We moeten dus een keuze maken, sneller gaan zeilen of vertragen. Ik wil namelijk een onbekende haven niet in het donker aanlopen. Na enig wikken en wegen kies ik voor het eerste, ik haal het rif uit de Yankee en verleg de koers een paar graden zodat we wat rustiger op de golven liggen. De snelheid loopt hierdoor op naar 6 – 7 kn per uur. Zo nodig kan ik altijd nog gaan bijliggen als ik te laat ben om de haven binnen te varen. Bij bijliggen heb je nog wel enig zeil staan, de fok staat bak en het roer staat vast naar één kant. Zo ligt het schip nagenoeg stil en drijft alleen langzaam mee in de richting waar de wind hem naar toe blaast. Heerlijk rustig voor als je ergens op moet wachten. Sonja heeft het vandaag heel slecht, ze woont zowat op het toilet en verder slaapt ze. Ik zie erop toe dat ze voldoende drinkt en af en toe ook iets kleins eet. Ik heb medelijden met haar, maar ik kan het verder niet verlichten. ’s-Avonds eet ik het restant van de nasi op.  Via de SSB hebben we weer onderling contact met de 4 schepen. De dames die aan het begin van de reis niet echt lekker waren knappen nu op.

Met Sonja gaat het echter steeds slechter. De onderlinge posities worden uitgewisseld. Er wordt tevens een afspraak gemaakt om de volgende ochtend om 10:00 UTC opnieuw contact te hebben in verband met de het tijdstip van aankomst. 3 boten gaan naar Graciosa om te ankeren, wij naar Arrecife. Ik wil als het nodig is een arts kunnen raadplegen voor Sonja. We worden die avond verblijd met een prachtige zonsondergang.

Het gaat de goede kant op. Als ik dinsdagmorgen wakker wordt, na een goede nachtrust van 2 keer 3 uur, zie ik dat het ogenschijnlijk met Sonja iets beter gaat. Ze drinkt en eet wat kleine dingen. De buikloop is er nog steeds maar niet meer zo heftig als de afgelopen 2 dagen. Gedurende de nacht was het prima zeilweer. Sonja heeft, zoals alle nachten daarvoor, de afgelopen nacht ook gewoon haar wachtrondes gedraaid. Ik ben waanzinnig trots op haar. Ze is deze nacht zelfs op een privé dolfijnen show getrakteerd. Na 3 dagen varen hebben we 418 nm afgelegd, een dag afstand dus van 150 nm. Nog 62 nm te gaan. Als het zo doorgaat komen we rond 18:00 UTC, plaatselijke tijd 19:00 uur, aan in Arrecife. De wind blijft gedurende de dag lekker doorstaan en we gaan sneller dan gepland. In de buurt van Lanzerote, als ik de kust over stuurboord voorbij zie schuiven, zie ik op mijn beeldscherm het AIS signaal van de Tsuru, ook een Nederlands schip met 2 opgroeiende kinderen aan boord. Ze varen 2 uur voor ons. Leuk om ze straks weer te zien. Door de snelle tocht liggen we om 17:00 uur voor de haven en een half uur later liggen we vast aan de steiger. Sonja duikt direct haar bed in, het laatste stukje op de motor moest zij achter het roer staan, zodat ik de boot in gereedheid kon brengen voor het aanleggen. Dit was net even te veel van het goede voor haar.

De totale afstand was 480 nm welke we gevaren hebben in 3 dagen en 10 uur, een gemiddelde van bijna 6 kn per uur. Zo’n snelle overtocht hebben we niet eerder gemaakt. We zijn blij met het resultaat. Nu maar hopen dat Sonja snel opknapt zodat we kunnen genieten van met mooie Lanzerote.

Onze ligplaats in Lanzerote

Hier blijven we enige tijd hangen en gaan een auto huren om het eiland te bezichtigen.  Als afsluiting van de tocht meld ik mij, met een mail via de SSB en een SMS-je aan de Rhapsody, af bij het netje zodat ze weten dat we veilig zijn aangekomen.

Helaas een verhaal met wat weinig foto's deze keer. Door de omstandigheden zijn we die vergeten te nemen. De volgende overtocht wat meer foto's van het leven onderweg op de ikinoo.