vrijdag 14 oktober 2016

Week 12 van onze zeilreis met de Ikinoo

Een vreemde week die niet zo loopt als gepland of zoals wij gehoopt hadden. Geduld is iets wat je moet hebben en anders wel moet aanleren, zeker als het gaat om afspraken maken.


We hebben heerlijk achter ons anker gelegen in de Ensenada de Sagres, wel wat deining, maar niet zodanig dat je er niet van kon slapen. We vertrekken op tijd want we willen vandaag op tijd zijn bij Alvor. Hier is de ingang van een rivier met een beperkte diepte en een drempel. Als je hier aankomt met opkomend tij en niet eerder dan 3 uur voor hoog water naar binnen vaart, kun je doorvaren tot aan het plaatsje Alvor. Daar zijn mooie ankerplekjes. Als we ons anker op hebben gehaald kunnen we direct zeilen, geweldige wind, die het helaas na 45 minuten laat afweten.

Wat overblijft is windstilte en een volledig vlakke zee. Terwijl we op de motor verder varen ruik ik bij de ingang een brandlucht. Als ik de motorruimte open maak komt mij een walm tegemoet. De dynamo is gloeiend heet, die kunnen we dus wel afschijven. De plannen worden bijgesteld, we gaan naar de haven van Lagos. Hier zijn voldoende faciliteiten om ons te helpen. Onderweg genieten we van een dolfijnen show, iets wat onze dag toch nog een beetje goed maakt. We zijn door ons vroege vertrek op tijd in Lagos zodat ik nog die zelfde middag op zoek kan naar een bedrijf wat ons kan helpen met de vervanging van de dynamo. Ik kom bij Sopromar terecht, een grote werf met een watersportwinkel en verschillende werkplaatsen. Wat er daarna gebeurd komt in de buurt van een soap. Kort samengevat komt het hierop neer.

Onze eigen dynamo was in Cascies verkeerd gerepareerd waardoor deze dus is verbrand. Na heel veel telefoongesprekken met onze leverancier in Nederland en twee dynamo’s en een V-snaar verder, hadden we er één aan het werken. Niet op 14,1V maar op 13,4V. Helaas worden de accu’s dus wat minder ver geladen. Hier zijn we 5 dagen mee bezig geweest en heeft ons alles bij elkaar 1.500,= gekost. Een duur grapje waar we niet vrolijk van worden, maar we kunnen weer verder, op naar Alvor waar bekenden van ons achter hun anker liggen. Tussen het wachten en klussen door hebben we nog wel tijd gehad om Lagos te bezoeken om de plaatselijke horeca een financiële injectie te geven. Na nog snel even de dieseltank te hebben gevuld zijn we onderweg. Een afstandje van circa 4 nm wat we op de motor afleggen. Er staat meer dan 20 kn aflandige wind. Als we het riviertje opvaren zien we in de riviermonding diverse boten voor anker liggen. Wij varen er langs met de bedoeling naar het plaatsje zelf te varen. We worden in het voorbij gaan door een Nederlands schip gewaarschuwd dat zij kort daarvoor waren vastgelopen. Ook wij zien de dieptemeter al snel richting 2 meter gaan en ik voel dat we de bodem raken. Terug en dan ook maar voor anker in de riviermonding. Bij de eerste poging al merk ik dat de ankergrond niet goed is, het anker komt al snel los. Er is ook te weinig ruimte omdat er al meerdere schepen liggen, zelfs een catamaran die op het droge ligt. Dus terug naar Lagos waar we op zee ook kunnen ankeren. Gelijk met ons verlaten nog 2 schepen deze plek, te gevaarlijk voor deze nacht. Via de marifoon hebben we contact met de overige drie schepen waarmee wij gezamenlijk naar Rabat willen zeilen. Ze zijn bij elkaar op één boot om te overleggen met betrekking tot de tocht naar Marokko. We besluiten de volgende dag om tussen 12:00 en 13:00 uur, als de wind begint te waaien, te vertrekken en 2 nachten door te varen.
De volgende dag doen we rustig aan. De eigenaren van het schip dat ons waarschuwden voor de ondiepte in de rivier, heeft vannacht naast ons gelegen. Ze komen even langs nadat ze de hond hebben uitgelaten. Zij blijven deze winter in Portugal en Spanje. Hun enthousiaste verhaal en het feit dat wij weinig van de Algarve hebben gezien, doen ons twijfelen om het zelfde te doen. Onze gevoelens vliegen alle kanten op. Uiteindelijk besluiten we door te gaan. Om 12:00 uur komt inderdaad de wind die is voorspeld en zijn wij de eerste die vertrekken vanuit Lagos. De andere 3 boten, de Zanzibar, de Rahpsody en de Blue Dream, vertrekken even later vanuit Alvor.

We hebben een prima wind en voor het eerst varen we op de windvaan. Deze stuurt de boot prachtig door de golven in de goede richting. Direct aan het begin van de reis worden we al vergezeld door dolfijnen die ons uitgeleide doen uit Portugal. Langzaam neemt de wind verder toe tot af en toe zo’n 25 kn. Heerlijk zeilweer. Zo gaan we de eerst nacht in. Ook de volgende dag blijft de wind goed doorstaan. Zoals het er dan uitziet is dat we te vroeg bij Rabat aankomen. We kunnen daar op zijn vroegst om 11:00 uur naar binnen. We besluiten wat zeil te minderen zodat de snelheid er wat uitgaat. Helaas een verkeerd besluit want ’s-nachts laat de wind het afweten en moet de motor worden gestart.


De nacht heeft voor ons allemaal iets nieuws in petto, drijvende netten, 50 nm uit de kust. Je herkend ze door kleine lichtjes op het water. Eerst denk je dat ze redelijk ver van je afliggen, echter niets is minder waar. Als je ze ziet ben je eigenlijk al te dicht bij. Soms passeren we ze op maar 20 meter afstand.

Vroeg in de ochtend kunnen we weer zeilen voor de laatste 25 nm.  Bij aankomst komt er een pilotboot naar buiten. Dat is in deze haven gebruikelijk omdat de ingang nog al verraderlijk is met ondieptes en een brekende zee binnen de strekdammen. Menig schip is hier al op de rotsen gelopen en vergaan. Met z’n vieren gaan we achter onze pilotboot aan naar binnen. Zodra we de strekdammen van de haven binnen varen, ervaar je Marokko door de geuren die je tegemoet komen. Ook zie je allemaal vissers in hun kleine kleurige bootjes die je uitgelaten welkom heten in Marokko. Met die kleine blauw gekleurde bootjes gaan ze heel ver de zee op om te vissen. Dit is echt een ander continent. Bij binnenkomst in de jachthaven dien je je eerst te melden bij de douane en de politie. Het is een bureaucratisch gebeuren waarbij op diverse documenten steeds dezelfde gegevens moeten worden ingevuld. Er komt zelfs een hasjhond langs die de boten komt onderzoek. Helaas ziet hij geen kans om zelfstandig op de Zanzibar te komen en daarmee ook niet op de Ikinoo die langszij ligt. Ze mogen de hond echter niet tillen. Resultaat is dat wij 3 man aan boord krijgen die de boot visueel inspecteren door diverse kastjes open te trekken. Er zijn zodoende best wel een aantal mensen bezig met dit inklaren. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan het inklaren. Een ieder van ons krijgt een mooie plek toegewezen waarbij we alle vier aan dezelfde steiger komen te liggen. Zodra we vastliggen ga ik naar de havenmeester. Wat denk je, moet je opnieuw alle gegevens op diverse formulieren invullen. Ook daar ben je dus even mee bezig. Maar daarna, tijd om de omgeving te verkennen, maar daarover meer in het volgende verhaal.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten