Marokko, een land van tegenstellingen

Week 13 en 14 van onze zeilreis

Dit deel van het verhaal beslaat 2 weken aangezien we, gedurende deze tijd, een rondreis van 8 dagen door Marokko hebben gemaakt en de overige dagen een beetje weinig hebben gedaan. In het eerste gedeelte beschrijf ik de reis zoals ik deze heb ervaren. In het tweede gedeelte, geschreven door Sonja, laten wij u kennismaken met hoe Sonja het deels heeft beleeft, de keerzijde van Marokko, het land op een vuilnisstortplaats. Maar nu eerst hoe het allemaal begon.

De dag na aankomst hadden 2 medezeilers informatie opgevraagd, bij Hanah van de receptie, over de huurprijs voor 8 dagen van een busje met chauffeur. Globaal was er, voor de prijsvorming, een route geschetst die later met de groep verder ingevuld zou worden. ’s-Avonds kwamen we met z’n allen bijeen op de Zanzibar, een mooie catamaran met voldoende ruimte om met 8 man rond de tafel te zitten. Een gezellige avond waarbij een ieder vertelde wat hij van de reis verwachte en wat hij of zij graag wilde zien.  De verwachtingen kwamen redelijk met elkaar overeen, zodat werd besloten met z’n achten deze reis te maken in een busje met chauffeur. De volgende dag werd alles gereserveerd, er werd een aanbetaling gedaan voor een reis, die op donderdag zou starten met een rit naar Marrakesh. De dagen tot aan het vertrek werden gevuld met het schoonmaken van de boot en het bij elkaar zoeken van de kleding die mee moest. Voor dit soort reizen hebben wij een rugzak meegenomen die voldoende groot is. Tevens ben ik op zoek gegaan naar een gasvulstation die propaan kan vullen. Dit is dus nergens te krijgen, alleen butaan is hier aanwezig. Daarnaast bezig geweest met de SSB-zender en mijn laptop. Ik heb een USB-poort opgeblazen doordat ik via een externe USB-hub te veel apparaten gekoppeld had, jammer. Gedurende het werken met de SSB-zender viel deze ook regelmatig geheel spontaan uit. Een beetje contactspray doet dan wonderen.

Ons busje voor 8 dagen

Donderdag morgen 08:00 uur, iedereen staat op de steiger, klaar voor vertrek. We zien ons busje staan, maar nog zonder chauffeur. Het duurt even maar dan komt onze chauffeur naar ons toe gelopen en stelt zich aan ons voor. Hij blijkt op het allerlaatste moment opgeroepen te zijn en heeft weinig spullen voor zichzelf bij zich. We zijn benieuwd hoe hij dat gaat oplossen. Zodra de bus is ingeladen en iedereen een plaatsje heeft gevonden vertrekken we richting Marrakesh. Eerst langs de kust en later over tolwegen, de reis verloopt voorspoedig.

De binnenplaats van onze riad

Voor we het weten zijn we op zoek naar onze riad voor deze nacht. Als we deze hebben gevonden, blijken we echt midden in het centrum op loopafstand van het centrale plein van Marrakesh te zitten. We kuieren hier een groot deel van de middag en avond rond en verwonderen ons over alles wat we zien. Een grote verzameling van eettentjes, diverse kraampjes, slangenbezweerders, vuurspuwers en aapjes. Vooral in de avond is het er erg gezellig en druk.

De smalle straatjes vlak bij het hoofdplein en de beroemde moskee van Marakesh

Na een goede nachtrust staat het Atlas gebergte op het programma met als einddoel Ouarzazate. De tocht door het Atlas gebergte is indrukwekkend. Helaas wordt
Sonja onderweg ziek, buikloop en als onaangename verrassing stopt ons busje ermee, in een omgeving waar niets is te vinden. Later blijkt dat de motor is opgeblazen. Uren staan we in de brandende zon te wachten voordat er vervangend vervoer is. Deze komt uiteindelijk, de bus is groter en luxer dan die wij hebben, wat mij betreft mag hij blij.

Ons vervangend vervoer, we mochten kiezen

We worden die avond in de omgeving van Ouarzazate afgezet bij La Rose de Sable, een prima hotel met een klein zwembad en eenvoudig maar goed eten. Sonja ligt helaas op bed. Wel heeft ze van een van onze medereizigers wat tabletjes gehad die goed zouden moeten werken. De volgende ochtend staan we vroeg op voor een wandeling naar de Kasba Ait Benhaddou. Nadat we eerst de verkeerde route hebben gevolgt, komen we boven bij de moskee. Het uitzicht is prachtig. Wat een geweldige plek om te bezoeken. Een verhaal schiet hier te kort, van daar wat meer foto’s.

Kasba Ait Benhaddou

Een van de mooie gerestaureerde panden

De moskee op de top met de weg er naar toe

Een muurschildering onderweg langs een van de trappen

Zo vermaken de inwoners zich in afwachting van toeristen

Sonja is blijven slapen en probeert op krachten te komen. Het heeft goed geholpen, ze is nog wel moe maar kan de reis hervatten. We worden opgehaald door het vervangende busje die ons naar de Kasbade Taouirt brengt waar we een rondleiding krijgen van een Engels sprekende gids. Dit is een Kasba met een rijke historie van en over handelsroutes uit alle windstreken.

Tijdens de lunch komt ons eigen busje weer voorrijden en kunnen we verder richting het noorden. Onderweg zien we regelmatig mooie groene streken langs een ter plaatse aanwezig riviertje. We stoppen ook regelmatig om foto's te nemen. Onderweg vinden we een hotelletje genaamd Dar Diafa, met daarnaast een pizzeria. We hebben wel trek in iets anders. Bij navraag kunnen we daar die avond eten. Het hotel behoeft dus niet voor ons te koken. Dit hadden ze wel aangeboden. Als we aan tafel zitten en wat te drinken hebben besteld, blijkt dat de keuken gesloten is. Wij wijzen de eigenaar erop dat we die middag nog navraag hebben gedaan. Hij gaat schoorvoetend akkoord en neemt onze bestellingen op. Er worden onderling geintjes gemaakt zo van, straks komt de pizzakoerier langs op zijn brommertje en komen de pizza’s nog in dozen. Op een gegeven moment zien we inderdaad iemand op zijn brommertje wegrijden, die na verloop van tijd weer terugkomt met een grote plastic tas. Na zeker een uur te hebben gewacht krijgen we inderdaad 8 pizzadozen voorgeschoteld met daarin lauwe pizza’s. Omdat we best wel trek hebben, worden deze grotendeels opgegeten.

De oase met het kleine riviertje

Het vervolg de dag daarna brengt ons langs een natuurlijke kloof waardoor een riviertje loopt. De natuur is hier overweldigend. Er blijkt dat hier ook veel geklommen wordt. Als je goed kijkt zie de klimhaken onderin de route zitten. Al verder rijdend komen we langs een oase met veel kleine akkers en een overvloed aan dadelbomen. De natuur blijft de gehele dag overweldigend, met veel tegenstrijdige zaken zoals droogte, groene oasen en akkers.
Bij de laatste stop, met een bezoek aan een oase met een natuurlijke bron, heeft een ieder het idee dat we dichtbij ons hotel zijn, niets blijkt later minder waar. Omdat de Oase wat lager ligt en Sonja haar energie wat wil sparen, blijft zij alleen achter bij het busje. Zodra ik de oase heb bekeken en het commerciële deel van de rondtoer begint, haak ik af en loop terug naar Sonja. Bij het busje aangekomen is ze echter in geen velden of wegen te bekennen.

Het restaurantje waar ik Sonja terug vond

Ze is uitgenodigd door een plaatselijke restauranteigenaar om een kopje thee te komen drinken. De man spreekt vloeiend Engels en verteld ons alles over zijn familie. Wat een ontzettend aardige en gastvrije ervaring. Zodra een ieder weer in het busje zit en we de reis hebben hervat, blijkt dat de chauffeur ineens heeft besloten dat het beter is dat we vandaag al naar Merzouga rijden, een woestijnstad niet ver van de grens. In het donker komen we hier aan, waarbij we het laatste gedeelte worden begeleid door een gids met landrover om ons naar het hotel met zwembad aan de rand van de woestijn te begeleiden. Men is hier zeer vriendelijk en maakt voor ons nog een goede maaltijd klaar waarna we gaan slapen. De volgende ochtend zijn we vroeg uit de veren voor een wandeling door de woestijn en het zien van de zonopkomst boven op een zandheuvel. Ook hier weer een greep uit de vele foto's die ik heb gemaakt.

Sonja blijft liggen omdat ze nog wat wil bijkomen van de lange rit de dag ervoor en omdat het lopen door mul zand en het naar boven en naar beneden lopen voor haar te zwaar is. Ik maak des te meer foto’s zodat zij dit later kan terugzien. Het is een prachtige wandeling waarbij ik onderweg ook tentenkampen tegenkom waar je kunt eten en slapen. De meeste zijn voorzien van een waterput. De mensen kunnen op een kameel naar de tentenkampen toe gebracht worden. Ik zie de kamelen rusten, waarbij deze op dit tijdstip, een uitzondering daargelaten, nog geen toeristen vervoeren. Het vervolg van de reis start met een lange rit om weer op de route te komen waarvan we waren afgeweken. Er wordt deze dag veel gereden met af en toe een stop om de benen te strekken of wat te eten. Het eerste hotel wat we bezoeken, aan het einde van de middag, wordt voor het eerst afgekeurd, een te hoge prijs voor te weinig luxe. De riad die we daarop volgend vinden, via wat boorden langs de kant van de weg, is echter uitstekend. Hier worden we zeer hartelijk ontvangen en de inrichting is geweldig. We krijgen direct allemaal als welkomstdrankje thee aangeboden. Bij het eten komt men met de vraag of dat we wijn bij het eten willen hebben. Wijn? We hebben al in geen dagen wijn of bier gedronken. Het is een Marokkaanse wijn die ons prima bevalt. Het eten is overigens van zeer hoge kwaliteit. Zo vind je dus een pareltje van een riad in een omgeving waar je het geheel niet zou verwachten. Het vervolg van de reis brengt ons naar Fez, een stad met een rijke historie een mooie grote Kasba.

Maar voor we daar aankomen komen we door een bos waar volop apen leven. Deze zijn deze kant op getrokken omdat ze door de mens zijn verdreven uit hun natuurlijke omgeving. Zodra we aankomen in Fez en geparkeerd zijn, worden we opgevangen door iemand die ons een gids kan bezorgen. Hij neemt ons mee naar zijn riad waar we thee krijgen aangeboden. De groep gaat zonder ons met een gids de stad bekijken. Voor Sonja is dat te ver, waarbij de steegjes ook nog eens veel op en neer lopen. Mooi even de tijd om  met z’n tweeën te genieten van de omgeving. De eigenaar van de riad brengt ons hoogstpersoonlijk naar een restaurant wat je zonder een lokale persoonlijkheid nooit zou hebben gevonden. Binnen is het zeer mooi ingericht en heerst er een serene rust. De obers spreken goed Engels en men heeft de menukaart ook in het Engels. Wat ons opvalt is dat men diverse soorten bier en wijn heeft, zelfs sterke dranken zoals whisky staan op de kaart.

We bestellen een klein flesje bier en later een klein flesje rode wijn. De maaltijd is één van de beste die we tot nu toe hebben voorgeschoteld gekregen. Alleen al de voorgerechten zijn voldoende voor 6 mensen. Het hoofdgerecht, een tannine met kip, is prima met na afloop overvloedig veel fruit. Dit is onvergetelijk. We brengen de rest van de middag door op een terrasje met een flesje cola en kijken naar het leven op straat. Als iedereen weer terug is in de riad is het ondertussen 18:30 uur, te laat voor ons gevoel om nog verder te rijden. Na wat onderhandelen met de eigenaar besluiten we hier te overnachten. We krijgen een mooie kamer helemaal op de bovenste verdieping, gelukkig met airco want alle warmte stijgt naar boven. De volgende dag besluiten we als groep dat we via enige bezienswaardigheden onderweg, vandaag terug rijden naar Rabat. We kunnen dan de laatste dag gebruiken voor het bezoeken van de bezienswaardigheden in Rabat en in de middag de bus gebruiken voor het doen van inkopen. Vanuit Fez rijden we via Meknes naar Rabat. ‘s-avonds eten we met z’n allen bij een restaurant in de haven. We kunnen eindelijk weer in onze eigen bedden slapen, wat een luxe. Als afsluiting bezoeken we de dag daarop Rabat met het koninklijke paleis en de Moskee.

Het laatste deel van deze week wordt beschreven in het verhaal van de overtocht van Rabat naar Lanzerote.

De keerzijde van de reis door Marokko

Ik denk dat Hans het verkeerd beschrijft, hij heeft het met andere ogen bekeken als ik. Marokko ruik je en proef je in de zin van het woord. Voor mij een grote cultuurschok, paard, brommer, ezel, fiets, auto en wat voor voertuig of vervoermiddel dan ook, alles maar dan ook alles rijd en loopt hier kris kras door elkaar. Je kijkt hier niet naar een stomme film maar naar een chaotische film, gek word ik er van. Ik had altijd het idee dat Marokko zo arm was, nou dat valt in de praktijk wel mee. Iedereen heeft hier vervoer, met wat dan ook. De mensen zijn hier tevreden, ook al is er armoe, maar waar heb je dat niet. De mensen zijn ook heel open en vriendelijk. Met sommigen heb ik ook een praatje gemaakt. Menigmaal vroegen ze mij, wat ik van hun land vond. Ik keek dan een beetje zo van, hoe zeg ik dit, en dan keken zij mij aan van, vind je het niks? Ik zeg zal eerlijk zijn, jullie Marokkanen hebben best wel een heel mooi land, maar waarom gebruiken jullie het als een vuilnisbelt, alles gooien jullie op straat, vreselijk. Ja, en dan staan ze je toch wel een beetje schaapachtig aan te kijken. 
Dan moet je bij mij niet aankomen met, dit is onze cultuur, want dat slaat natuurlijk nergens op. Maar het Atlasgebergte is prachtig, overal goede wegen en prima onderkomens om te slapen en te eten. Alles wat ik heb gezien, is het voor mij net niet.

Zie foto van de galerie, nou dit is de ingang, ik hoef toch niet meer te zeggen. Dit zijn de foto’s die ik heb genomen. Zeker voor tachtig procent is dit voor mij Marokko.  Voor mij was één keer meer dan genoeg.