Tobago

De vlag van Tobago

We zijn in het Caribische gebied. Jaren hebben we hiervan gedroomd, op eigen kiel naar de Caribische eilanden. En dan is het zo ver, we zijn aangekomen in Charlotteville op Tobago. Ons eerste eiland in de Caribische archipel. Zo op het eerste gezicht een schitterende mooie beschutte ankerbaai, maar daarover later meer. We beginnen bij het begin, onze aankomst in de Man of War Bay bij Charlottevile. Bij binnenkomst zien we de Zwerver direct al liggen. Veel van de zeilboten liggen aan de noord kant van de baai, wij besluiten in het midden naast de Zwerver te gaan liggen. Het is hier 20 meter diep, dus gooien we alle ketting naar buiten die we hebben, de volle 55 meter. We liggen direct als een huis. Dit wordt ons plaatsje voor de komende 10 dagen. Zo nu eerst even tot rust komen van de 3-daagse overtocht vanuit Suriname. Een paar uur na ons komt ook de Ocean Goose binnen. ‘s-Middags gaan we gezamenlijk met de luitjes van de Zwerver en de Ocean Goose de wal op om ons in te klaren. Alles bij elkaar verloopt dat redelijk vlot en de kosten vallen ons mee, ondanks het feit dat we een boete fee moeten betalen omdat het zaterdag is. Als alles is geregeld, druipen we af naar een terrasje voor een frisse versnapering.

Een bananenplant in bloei in de tuin van het restaurant

Wij besluiten met z’n tweeën hier direct maar een verlate lunch te nemen zodat we vanavond niet behoeven te koken. Die dag liggen we vroeg op bed om wat slaapachterstand in te halen, ik heb maar 3,5 uur geslapen vannacht. Ons verblijf op dit eiland kenmerkt zich door het vele nietsdoen. Eén dag willen we met acht man twee auto’s huren, de avond ervoor worden echter 3 man ziek zodat we uiteindelijk met één auto en vier man een tochtje maken over het eiland. Aan de westkant van het eiland bevinden zich nog enige andere ankerplekken, allen echter klein met enige swell. Aangekomen in Scarborough, zien we een mega cruiseschip liggen, we verwachten dan ook dat het er wel erg druk zal zijn. Niets is minder waar, er zijn volgens ons nauwelijks mensen die van boord gaan.

Een eenzame zeiler in één van de andere baaien

Deze hoofdplaats van Tobago kenmerkt zich door het gebrek aan restaurants, terrasjes, winkels en eigenlijk alles wat het voor de toerist aantrekkelijk zou kunnen maken. Een saaie plaats dus. Gedurende de eilandtour bezoeken we nog het strand, waarna we via de oostkust weer terug rijden naar onze ankerbaai. Nee Tobago heeft niet echt veel interessante zaken om te bezoeken, behalve dan wat watervallen in het binnenland. Na een aantal dagen gaan we met de bijboot naar de Pirates Bay, een baai met een mooi zandstrand. Hier kunnen we heerlijk zwemmen en genieten van een koud biertje. Hier komt eindelijk dat Carib gevoel een beetje naar boven. We vinden hier tevens een waterslang waaruit zeer schoon water direct uit een bron komt. Water van een goede kwaliteit waarmee we onze watertank weer kunnen vullen. Als ik, een paar dagen later, voor de tweede keer met de lege flessen naar de wal vaar, wordt ik, ruim voordat de branding begint, onverwacht door een zeer grote golf met boot en al opgepakt en op het strand gesmeten. Ik kom op mijn hoofd terecht en ben even mijn oriëntering kwijt.

Eén van de kleine maar mooie eilandjes voor de westkust van Tobago

Als ik weer bij mijn positieve ben, kom ik tot ontdekking dat ik mijn bril kwijt ben. Na meer dan een uur zoeken geef ik het op, er staat ook veel te veel onderstroming die mij de zee intrekt. Helaas, dat was een goede bril minder. Met volle flessen water en een goede timing lukt het me weer om het strand te verlaten, helaas wel met een deuk in mijn ego. De dagen daarna kenmerken zich door een sterke swell die de baai binnenkomt en die het onrustig maakt aan boord. Tevens wordt het naar de kant gaan elke keer een operatie waarbij je heel goed moet oppassen wat je doet. Dit gaat op één keer na verder goed. Die ene keer vonden we onze bijboot terug onder de steiger, bij laag water was hij hieronder gedreven. Bij hoogwater zat hij dus geheel klem. Met behulp van andere zeilers lukte het ons uiteindelijk om de bijboot er onder vandaan te krijgen. Alleen de handvaten van de beide peddels waren wat beschadigd en het embleem van de boot was wat los gekomen. Eén van de laatste dagen van ons verblijf op Tobago hebben we met z’n tweeën nog een autootje gehuurd en een rondje over het eiland gemaakt, Sonja was namelijk de eerste keer vanwege ziekte niet mee geweest. De wegen op Tobago zijn voor het merendeel in een slechte staat van onderhoud. Soms is een deel van de weg weggezakt. In plaats van het te repareren, staat er nu een boordje bij, langzaam rijden vanwege het slechte wegdek. Te zien aan de leeftijd van het boordje, staat dit er waarschijnlijk al meer dan 10 jaar. Niemand maakt zich er druk om. Het werd weer tijd om door te gaan naar het volgende eiland van de archipel, Grenada. Gezamenlijk met de Ocean Goose zijn we op 2 februari aan het einde van de middag vertrokken voor een nachtelijke tocht naar dit eiland.