St. lucia en de Grenadines

Dat de wereld niet zo groot is als dat we denken, is de afgelopen weken wel weer gebleken. Weken vol met nieuwe en oude contacten, maar vooral ook met onverwachte leuke ontmoetingen. Dit maakt het zeilen zo ontzettend leuk.

Onze plek aan de mooring in Clifton

Het werd weer tijd om verder te gaan, dit keer naar het plaatsje Clifton op Union Eiland. Het is niet zo ver varen maar we moeten wel opkruisen om te kunnen blijven zeilen. Het is een heerlijke dag om te zeilen en we genieten er saampjes van. Daar in de baai aangekomen, zien we dat er niet zo veel goede ankerplekjes zijn. Er komt een man aanvaren, met zijn dinky, die vraagt of dat wij aan mooring willen liggen? Wij kijken elkaar aan en besluiten dat te doen, want er is niet zoveel plek. Tevens hadden we al van vrienden gehoord, dat als je hier vier nachten blijft liggen je er maar drie behoeft te betalen. Wij liggen hier achter een klein rif, erg mooi van kleur, heeft ook wel weer wat. Ik zelf heb niet zoveel van dit eiland gezien, behalve dan het dorpje en de restaurantjes waar we wat gedronken of gegeten hebben.

Een vliegtuigje met toeristen in aanloop naar de landingsbaan

Hans heeft nog een kleine wandeling gemaakt om toch nog wat meer te zien. Hij is naar het oude fort gelopen wat boven de baai ligt. Hier vandaan heb je een prachtig uitzicht over de baai en de naast gelegen eilanden. Maar ook over het kleine vliegveldje wat dagelijks vele toeristen brengt en weer ophaalt. De vliegtuigjes vliegen daarbij vlak over de huizen in het dorpje. Dit ziet er soms spectaculair uit. Ondanks dat je hier wel het echte Carieb gevoel krijgt, kon dit eiland ons niet bekoren.

Dus na deze vier daagjes houden wij het voor gezien, op naar de Tobago Cays, the place to be.

Wij hadden al gehoord dat het er erg druk zou zijn, maar wilden er wel naar toe. Wat een mooi omgeving is het hier, zo veel kleuren blauw en groen en ook zulk mooi helder water. Al zoekende naar een plekje om te ankeren zagen we dat het toch wel ontzettend druk was. Ter plekke besloten we er maar rustig doorheen te varen en door te gaan naar Bequia. Misschien dat we het op de terugweg aandoen, dan is het ook een stuk rustiger. Zoals gezegd dus op naar Bequia, met een tussenstop op Canouan. Het weer zit gelukkig mee, het is prachtig zeilweer, niet zo van die hoge golven. De wind is niet erg, maar de golven maken het soms niet prettig. Maar ja lieve koekjes worden niet gebakken. Aangekomen op Canouan besluiten we in de Rameau Bay te ankeren.

Vrienden van ons hadden een wat mindere ervaring in de Charlestown Bay, doordat daar veel swell naar binnen komt. De noordelijke Rameau Bay is echt prachtig, wat een mooi baai is dit met mooi helder water. We maken snel de boot aan kant en nemen dan een heerlijke duik in het water, even afkoelen, zaligggg. Wat volgt is natuurlijk het ankerbiertje, die houden wij er wel in. Ook al is het een alcohol vrije dag. Na een heerlijke rustige nacht, zonder veel swell, halen we het anker op voor de volgende etappe naar Bequia. We kunnen direct zeilen, zelfs met alle drie de zeilen op. Met zo’n 10-14 kn wind vanuit het oosten is dit een van de mooiste zeildagen. Dit is zeilen zoals je dat vaker wilt hebben, geen hobbelige zee maar wel een prachtige wind. De tocht van 20 nm is veel te snel voorbij. Aangekomen in de Admirality Bay, zoeken we een mooi plekje om te ankeren.

Uitzicht vanaf een dakterras over de Admirality Bay

Het is hier druk, waarbij er ook veel boten aan moorings liggen. We vinden uiteindelijk een goed plekje aan de buitenzijde van de baai. Zodra het anker vast zit gaat Hans direct naar de wal om in te klaren en de omgeving te verkennen. Zelf blijf ik aan boord totdat we er van overtuigt zijn dat het anker echt vast zit. Wij hebben toch al een paar keer bootjes gezien waarvan het anker ging krabben en richting zee dreven. Daar zitten we niet op te wachten, dus blijf ik lekker aan boord. De volgende dag gaan we gezamenlijk naar de kant. Het is hier erg gezellig en kleurrijk. Hier is een soort boulevard met restaurantjes en winkeltjes langs het water. Ik vind zelfs een plek waar je kunt douchen, wat ik ook gelijk gedaan heb.

Shoppen!!!

Ik kan mij niet meer heugen wanneer ik voor  het laatst echt gedoucht heb. Wat mij wel opvalt in dit zeilersleven is, dat je de gewone kleine dingen die wij altijd als vanzelfsprekend vonden, nu weten te waarderen. Zo moet je ook water gaan halen met jerrycans en 8-liter flessen om de watertank te vullen, op zich ben je daar wel een poosje zoet mee. En zo zijn er wel meer dingentjes die allemaal veel tijd kosten, maar dat is iets waar wij genoeg van hebben, dus dat is weer een voordeel. Een van de eerst dagen komt er een Nederlander met zijn dinky langs om een praatje te maken. Hij vertelde dat hij met een aluminium Koopmans zeiljacht, de Mamma Cocha, de wereld rond was gevaren. Laat dat nu de boot zijn waar wij helemaal verliefd op waren en waarvan we de specificaties thuis hadden. We hebben hem zelfs een keer bekeken tijdens een botenbeurs. Helaas voor ons was deze boven ons budget. Nu voer hij hier 6 maanden per jaar charter met een Beneteau. Hoe klein is de wereld. Wij hadden het prima naar ons zin hier, totdat het weer omsloeg.

Het begin van de wandelpromenade langs de kust 

Wij zelf hadden het ‘s-nachts nog niet echt door, totdat wij ’s-morgens naar buiten kwamen. Direct achter ons waren de golfen met periodes behoorlijk hoog, twee boten die wat dichter naar de kant voor anker lagen, werden door een brekende golf platgeslagen. Iedereen was paraat, kunnen wij wel blijven liggen of moeten wij er vandoor? Gelukkig lagen wij een beetje achteraan en in het midden, dus konden wij blijven liggen, al hou je de boel wel goed in de gaten. Veel andere boten voor ons haalden hun anker op en zochten een betere plek om opnieuw voor anker te gaan. Heel het aangelegde houten wandelpad langs de kust was weggeslagen. Stukken van dit wandelpad, bamboe palen en grote boomstammen dreven voorbij. Dus het was goed uitkijken want die wil je niet tegen je boot krijgen. Hans is één keer met de bijboot een grote boomstam gaan wegslepen omdat hij te dicht bij onze boot kwam. Zielig voor de mensen hier, ze hebben het al niet breed en dan nu dit weer. Kun je alles weer opnieuw opbouwen. Maar ik moet ook eerlijk zeggen ze hier niet echt vlot zijn, van aanpakken hebben ze hier nog nooit van gehoord, dus zo kan het nog wel even duren voordat alles weer is hersteld. Daarbij komt dat bijvoorbeeld het houten wandelpad met spijkers in elkaar wordt gezet, wij Hollanders zouden het direct storm proef maken door er een stalen constructie van te maken waar het water geen vat op heeft. Maar ja, zo werkt dat hier niet.

St. Vincent vanaf het water

Wij besluiten om weer verder te gaan naar het eiland St. Lucia. Zodra we de zeilen hebben gehesen vliegen we naar St. Vincent, het eiland is te bezeilen. Het eiland St. Vincent varen we vandaag voorbij omdat hier momenteel veel criminaliteit is. Eenmaal voorbij het eiland lukt het niet om de Ikinoo op snelheid te krijgen en te houden. Ondanks de 20-25 kn wind lukt het niet om een snelheid van 5kn te behalen. Na enig denkwerk stel ik vast dat er ten eerste een flinke stroming tussen de eilanden staat, die dwars binnen komt, en ten tweede dat we steeds door de golven tot stilstand worden gebracht. Nadat we de Yankee voor 60% hebben bijgezet, neemt de snelheid toe, zodat we continu boven de 6kn varen. Het heeft echter te lang geduurd waardoor we een tussenstop moeten maken bij Soufriere.

Aan de mooring bij Soufriere

Hier is een prachtige mooie baai, waar wij een mooring pakken, ankeren kun je er niet omdat de bodem te snel afloopt. Wij liggen er zo mooi achter de twee bergen genaamd de Gros Piton en de Petit Piton. Hier zou ik best wel even willen blijven, maar ja de volgende dag toch maar verder. Op naar de Marigot Bay. Dit is een prachtige mooie diepe baai waar je kunt ankeren of een mooring kunt pakken. St. Lucia heeft vele mooie baaitjes, het is dan ook een beetje baaitje hoppen. Je hebt iedere keer weer een ander achtertuintje. We liggen heerlijk achter ons ankertje. Er gebeurd hier van alles. De hele dag komen en gaan er boten langs met hordes toeristen, die nogal luidruchtig zijn. Wat worden wij een watjes zeg, ha, ha.

even mijn dinky aan de kant leggen

Maar er komen ook boten voorbij waarbij je mond even openvalt en zeg je toch “even mijn dinky aan de kant leggen” ha, ha, ha. Ik vraag bij mijzelf wel eens af, wie kan dit betalen. De ene is nog groter en mooier dan de andere en allemaal met personeel erop die dezelfde kleding draagt. Luxe in de overtreffende trap. Maar ze zullen je nu nooit eens uitnodigen voor een bakkie, kijk en dat vind ik nou niet leuk, je bent tenslotte buren, ja toch!? Even kennis maken vind ik toch wel zo netjes. Maar nee hoor, volgende keer beter.

Om vijf uur is het hier aan de wal happy hour, twee drankjes voor de prijs van één, daar zijn wij dol op, we zijn ten slotte echte Hollanders. Ze hebben hier van die heerlijke cocktails, al drink je het wel als limonade, maar lekker dat het is. En zo kom je aan de bar ook weer met andere mensen aan praat. Meestal praten we Engels. maar als ik wat tegen Hans zeg doe ik dat in het Nederlands. Hierop krijg je soms de reactie van, ach jullie zijn Hollanders, laten we dan Nederlands praten. Dat vind ik wel grappig. De volgende morgen roept Hans mij en zegt “kijk eens wie daar liggen, Anders en Berit”. Dit is een Zweeds koppel die we op Grand Canaria hebben leren kennen. Hans heeft veel met ze gewandeld en gezamenlijk hebben we vele avonden gezellig doorgebracht met het maken van muziek. Ik had nooit gedacht dat wij ze nog ooit zouden tegen komen. De laatste keer dat wij ze zagen was eind mei 2017 in Las Palmas, wat leuk zeg.

De Ikinoo voor anker in de Marigot Bay

Wij nodigen ze uit voor het avondeten. Het was weer als vanouds, heerlijk geklets en natuurlijk speelde Anders op zijn gitaar en hebben we met elkaar gezongen. Wat was het een leuke tijd in Las Palmas met z’n allen. De volgende dag zijn we bij Anders en Berit wezen eten. Die schat had lekkere flensjes gemaakt, heerlijk, en wat was het weer gezellig. We hebben nog een selfie gemaakt en naar de vriendengroep in Las Palmas gestuurd. Wat was het leuk om ze weer te zien . De wereld is toch maar klein, dat merkte wij de volgende dag opnieuw. Nadat Anders en Berit weer waren vertrokken gingen wij ’s-middags nog even wat drinken. Aan de bar komen we aan de praat met Martina en Daniel, een Zwitsers echtpaar. Ja en waar praat je dan zo over, eigenlijk over van alles zoals waar kom je vandaan, waar ga je heen, wat voor werk heb je gedaan. Zij waren ook in La Palma geweest en vandaar overgestoken naar Martinique. Wij zijn kort voor hen in La Palma geweest, zo kom je er dan dus achter dat je dezelfde mensen kent en dat is zo’n leuke ervaring. Dus ook nu weer een selfie gemaakt en opgestuurd naar onze gezamenlijke vrienden Coen en Jose van de Wildeman. Die reageerden direct met; och dat zijn Hans en Sonja, dat vind ik toch zo leuk. Ik hoop dat ik Coen en Jose ook nog eens zal zien, wie weet de wereld is toch maar klein.

Een impressie van de botanische tuin met al zijn planten, de waterval en de dieren

Om iets meer van het eiland te zien, hebben we een chauffeur in de armen genomen die ons de gehele dag het eiland rond rijd. Zo bezoeken we de botanische tuin waar ook een mogelijkheid aanwezig is om een bad te nemen in water met een hoog mineraal gehalte. De tuin was heel natuurlijk aangelegd zodat je je in het oerwoud waande. Daarna zijn we een krater gaan bezoeken waar je een modderbad kunt nemen. Dit laatste hebben we maar aan ons voorbij laten gaan. De stank van de zwavel is te nadrukkelijk aanwezig.

Vertrek uit Marigot Bay

Op dit eiland is het erg gezellig maar we moeten toch weer een keertje verder. Wij nemen afscheid van onze nieuwe vrienden maar houden contact. Dan is Facebook toch wel weer erg fijn om te hebben. Je stuurt foto en berichtjes naar elkaar, waar je toch weer leuke dingen van opsteekt. En je wilt toch wel weten of alles oké is.



Zo zie je maar weer, in de afgelopen weken opnieuw vele ontzettend leuke nieuwe mensen ontmoet en het contact met oude bekenden aangehaald in een steeds kleiner wordende wereld.