Genieten met vrienden

Onze huispelikaan, op het wrak direct achter de Ikinoo

Zoals in het  vorige bericht gemeld zijn we net aangekomen in Guadeloupe. Het was een prima zeildag, voor het eerst in lange tijd gezeild zonder een rif in het grootzeil, heerlijk met 6,0 kn richting onze bestemming Pointe-a-Pitre. Wij liggen hier achter een rif met prima ankergrond, het waait wel, maar je kunt niet alles hebben en eigenlijk is het wel lekker zo, want anders wordt het veel te heet. Om aan de wal te komen moeten we wel een stukje varen met de bijboot, maar dat is even niet anders. De activiteiten van de volgende dag bestaan uit het onderzoeken van de omgeving, dus wat je in ieder plaatsje doet waar je het anker laat vallen. Waar moeten we inklaren, waar kunnen we boodschappen doen, waar is de flappentap, waar kunnen we de was doen of wegbrengen en waar bevinden zich de leuke restaurantjes en barretjes. 

gespot tijdens de stadswandeling

Gelukkig is alles vlakbij wel zo gemakkelijk. Het inklaren gaat ook hier op zijn Frans, hetzelfde dus als in Martinique. Er is een PC waarop je de pagina oproept voor het in- en uitklaren. Je vult deze volledig in. Aan het einde, als alles ingeuld is, druk je op de knop “opslaan & printen”. Met de geprinte pagina loop je naar de kassa, je krijgt er een stempel op met een handtekening en je betaald 3 Euro voor de moeite. Binnen 10 minuten sta je weer buiten. Kunnen ze dat niet op alle eilanden zo regelen!? Droom lekker verder Sonja, dit gaat gewoon niet gebeuren, dus wen maar aan de bureaucratie van de andere eilanden. Als het inklaren achter de rug is, melden de drie meiden dat ze willen gaan winkelen zonder de mannen. Oké, de mannen gaan wel mee de stad in, maar daar scheiden onze wegen zich. De mannen gaan een stadswandeling maken. Wij spreken een tijd en plaats af wanneer en waar wij elkaar ongeveer weer terug zullen zien. Zoals altijd, als een aantal meiden gaan shoppen, hebben we natuurlijk veel te weinig tijd genomen. Wij hadden pas de helft van de winkelstraat gehad en moesten toen toch echt al terugkeren, wat jammer, maar de mannen zaten al te wachten.

In de binnenstad worden oude huisjes gerestaureerd

Onze voetjes doen toch ook wel een beetje zeer van het slenteren langs al die leuke winkeltjes. Nog even lekker met z’n zessen wezen lunchen en aansluitend weer terug naar de boot. Het was een hele leuke dag met de meiden, even weer eens lekker kunnen schoppen, dat heeft een vrouw zo op zijn tijd toch wel nodig, ja toch?  

Een mooie waterval, iets heel speciaals voor de caribische eilanden

Wij besluiten de volgende dag met zijn allen een auto te huren en het eiland te gaan verkennen. Het word een mooie tocht. Het rijden gaat prima, al moet ik zeggen dat Diederik van de Zwerver meestal rijdt, dat vinden wij prima, kun je zelf wat meer om je heen kijken. Het landschap is erg mooi, we bezoeken onderweg een mooie waterval. 
Het er naar toe lopen valt gelukkig dit keer erg mee zodat ook ik de waterval kan bekijken. Ze hebben een mooi pad aangelegd tot aan de waterval. Als we vervolgens besluiten ergens wat te gaan eten en drinken valt dat een beetje tegen, je vindt haast niets en als er wat is blijkt het gesloten te zijn. Wel een beetje vreemd vind ik, maar ja dat is de Carieb. Na de lunch hebben we de rit voortgezet en hebben aan het einde van de middag nog een klein openlucht museumpje bezocht met geologische vondsten. Hebben wij weer, begint de tour met de gids begint het daar een partij te hozen, iedereen zocht een droog onderkomen. Na de bui ging de tour weer verder. De volgende dag hebben we het wat rustiger aan gedaan. Na een niet al te lange rit zijn we bij een mooi strandje aangekomen. Lekker even zwemmen en snorkelen. Daarna lekker met elkaar gegeten en aansluitend weer terug richting boot. Voordat we daar waren aankomen, besluiten we dat wij met z’n allen nog grote boodschappen kunnen doen nu wij de auto nog hebben.

Een van de rotstekeningen

Het is een feestje als je een grote supermarkt vindt die alles heeft, dat is hier echt een luxe. Als we klaar zijn met boodschappen doen, zie ik dat een ieder aardig heeft ingekocht, het is te hopen dat het allemaal  in de auto past. Dat gaat echter lukken, maar wel met een paar boodschappentassen ook op onze schoot. Aangekomen bij de haven moet het ook nog in de bijboot en dan nog een aardig stukje varen eer dat het op je boot is. Maar alles verloopt vlotjes en een half uur na aankomst is alles weer op geruimd en netjes. Nicole en Diederik van de Zwerver vragen of dat wij een potje komen klaverjassen. Gezellig de vrouwen tegen de mannen, laat de vrouwen nu eens een keer winnen, ha, ha. Maar eerlijk is eerlijk, de mannen winnen vaker en ieder keer zeggen wij tegen elkaar, wij gaan ervoor, maar het zit ons niet echt mee. De volgende keer beter. Van een stel andere zeilers hebben we vernomen dat we vanaf Point-a-Pitre een mooie tocht kunnen maken met een snelle motorboot. Betere reclame kun je niet hebben. Al snel hebben we contact met de betreffende man en spreken we af voor twee dagen later.

Lunchen op een onbewoond eil

Op de betreffende dag worden we 's-morgens in de jachthaven opgehaald. Rustig varen we de jachthaven uit. Eenmaal buiten op het open water wordt de snelheid al gauw meer dan 30 kn, geweldig wat een ervaring. We gaan onder een tweetal bruggen door en varen dan dwars door het eiland heen naar de noordkust van Goudeloupe. Hier gaat het gas er weer op richting een onbewoond eilandje. 

Het onderwater snorkel eilandje

Ter plaatse aangekomen krijgen we allemaal een rumpunch en een ander sterk alcoholisch drankje en dat 's-morgens om 11:00 uur. Daarna is het tijd om te snorkelen, terwijl onze gids een heerlijke lunch klaarmaakt op een meegenomen barbeque. De lunch is geweldig, kerriekip, gamba's, rijst en als toetje gebakken banaan met chocolade. Dat alles wordt weggespoel met lekkere wijnen. Na afloop ruimen we alles op en vertrekken naar een wrak waar opnieuw gesnorkeld kan worden.

Vervolgens varen we naar eilandje wat net onder water licht met hierop mangrove struiken. Hier zien we roggen en barracuda's. Als afsluiting bezoeken we nog een vogeleiland.

De vogels verwelkomen ons

Helaas moeten we daarna weer terug naar de jachthaven. Deze tocht was zijn geld meer dan waard. Wij besluiten dat het weer tijd is om weer verder te gaan. Omdat het een afscheid wordt van Ivo en Edith, gaan we nog wel even met zijn zessen heerlijk uit eten. De volgende dag vertrekken wij ’s-middags om 15:00 uur LT, want wij willen, samen met de Zwerver, een nachtje doorzeilen om in Antigua te komen. Eenmaal buiten op zee staat er een lekker windje, alleen wel uit de verkeerde hoek. Na twee uurtjes aanmodderen tegen de stroming, tegen de wind en tegen de golven in, roepen wij via VHF kanaal 16 de Zwerver op. Diederik komt met het voorstel om in plaats van via de oostzijde van Guadeloupe maar via de westzijde te gaan.

Een witte reiger met jongen

Dan zit alles mee, het besluit is snel genomen, het roer gaat om, de zeilen worden gevierd en met 6 kn gaan we richting de westzijde van Guadeloupe. We krijgen nog een bui over waaruit 28 kn wind komt zodat de snelheid een aardige tijd boven de 7 kn blijft, dat schiet lekker op. Onderweg zijn een aantal goede ankerplekken zodat we een goede nachtrust kunnen hebben al vorens weer verder te zeilen. Om 23:00 uur LT liggen we voor anker bij Bouillante. Na een goede nachtrust zijn we de volgende ochtend om 07:00 uur al weer onderweg. Het is een beetje wisselvallig weer. Geen wind, wel wind, we zitten nog in de luwte van het eiland zegt Hans, straks als we het eiland voorbij zijn komt de wind vanzelf wel doorzetten.

De Zwerver onder zeil naar Antigua

Nou, dat hebben we geweten, hij kwam aardig doorzetten, vooral bij de kaap soms meer dan 28 kn ware wind. We zijn net lekker onderweg als de molen van de hengel begint te ratelen, ik riep; vis aan de lijn. Gelukkig hadden wij net de windvaan globaal ingesteld, dus ook al gaan wij even niet helemaal de goede richting op, geen probleem want de Ikinoo stuurt zichzelf. Het is altijd weer spannend, wat voor vis zit er aan de haak en krijg je hem ook echt wel binnen. Dit keer had de vis pech en wij geluk, we hadden een heerlijk tonijn aan de haak. Gelukkig konden we hem met de grote vishaak zonder veel bloedsporen binnen halen. Ik vind het toch altijd een beetje eng als Hans het mes er in zet om hem dood te maken. Dat wend nooit volgens mij, al hebben de mannen daar minder probleem mee en ja zeg nou zelf, zij moeten het tenslotte doen. Wij eten de vis alleen maar lekker op.

Aangekomen in Falmouth Harbour op Antigua zien wij de Zwerver al voor anker liggen. Zij gaan altijd wat sneller dan wij, dus liggen zij meestal al achter hun anker als wij aankomen. Maar dat vinden wij wel zo prettig, dan weten wij direct een beetje waar we kunnen gaan liggen.

English Harbour met daar achter Falmouth Harbour

Al hoewel, je moet hier wel heel goed opletten, er zijn hier veel ondieptes in de baai. En ja hoor, het is ons gelukt, wij lopen vast. Gelukkig zijn we, na flink wat gasgeven in zijn achteruit, zo weer los, maar wij schrokken wel even, het ging ook zo snel. Als het anker eenmaal in de grond zit en de Ikinoo aan kant is gemaakt, wordt het tijd voor ons welverdiende ankerbiertje. Al bij al vond ik het een pittig tochtje maar wel leuk. Hier worden de komende dagen zeilwedstrijden gehouden met klassieke zeilschepen. De ene boot is nog mooier dan de andere, je kijkt je ogen uit. Maar nu eerst inklaren in English Harbour. We leggen onze bijboot in Falmouth Harbour aan de dinkysteiger en lopen vervolgens naar English Harbour. Deze jachthaven ademt een en al de Engelse sfeer uit, de meeste gebouwen zijn prachtig gerestaureerd en hebben een nieuwe functie gekregen. Wat hier aan schepen ligt is werkelijk met geen pen te beschrijven.

Een van de gerestaureerde panden in de jachthaven

En elk schip heeft zijn personeel in een gelijk tenue gekleed. Geld speelt hier geen rol meer, lijkt het wel. Maar we kwamen hier om in te klaren en niet om bootjes te kijken. Het inklaren is echter wel een dingetje. Inklaren doe je op een PC die je door het personeel wordt toegewezen. Met onze ervaring vanuit de Franse eilanden, denken we, dat is dus zo gepiept. Niet dus, het heeft ons meer dan 2 uur gekost om in te klaren. Het begint al bij het begin, je moet alle gegevens op een PC invullen. Dat lijkt simpel, maar als de PC of het netwerk continu vastloopt gaat het wel meer tijd kosten. Uiteindelijk lukt het ons om op de PC van de dienstdoende beambte het formulier compleet ingevuld te krijgen. Daarna wordt alles geprint en moet je langs diverse loketten. Bij het laatste loket moet je natuurlijk betalen. Wat we wel ontdekken is dat je bij het uitklaren opnieuw moet betalen voor de dagen dat je voor anker hebt gelegen. Maar dan kunnen we eindelijk de jachthaven met het omliggende terrein en de gebouwen gaan bekijken. Eerlijk is eerlijk, het is een mooie haven, alles ziet er goed verzorgt uit. Als we teruglopen naar onze bijboot, doen we onderweg boodschappen en kopen een simkaartje met 5 Gb internet tegoed. ‘s-Avonds doen we met z’n vieren nog een klaverjasje. Helaas hebben de dames weer verloren. Jammer volgende keer beter. Nicole en ik blijven de moet er in houden, positief blijven denken.

Een impressive van de eerste wedstrijddag

De volgende dag beginnen de wedstrijden. Wij zeilen vandaag met de Zwerver mee langs de zijlijn van het wedstrijdveld met klassieke zeilschepen. Alle schepen zijn ingedeeld in diverse klassen. Taak is, om de jachten die meedoen aan de wedstrijd, niet in de weg te zitten. Het was een ruig tochtje maar Diederik is een wedstrijdzeiler geweest dus zeilen kan hij als de beste. Hans is ook even achter het roer gaan staan maar die zeilt toch weer anders. Moe en voldaan keren wij weer naar de Falmout Harbour terug en zoeken weer een ankerplekje. ‘s-Avonds gaan we met z’n vieren de sfeer een beetje proeven van de mensen die de wedstrijden doen. Heerlijk dat zeilwereldje. Ik denk dat je zelf wel een zeiler moet zijn om het sfeertje te kunnen begrijpen.

De speciale bewegwijzeringsboordjes

We krijgen trek dus gaan we uit eten. We vinden een leuk optrekje bij de haven en besluiten daar te gaan eten. Ik neem een pepersteak, heerlijkkkkkk. Het is ook al zo lang geleden dat ik een  goed stukje vlees heb gegeten. Meestal vind ik het eten niet echt geweldig, je betaald de hoofdprijs en het is niet lekker, dat vind ik toch jammer, want je betaald er wel voor. En dan hier, op het eiland dat de naam heeft verschrikkelijk duur te zijn, krijgen we een heerlijk stuk vlees voorgeschoteld. Bij het afrekenen valt de totale rekening ons alle vier reuze mee, gewoon Hollandse prijzen. Wij zitten op de eerste verdieping op het buitenterras en zien dat op de begane grond een band bezig is zich voor te bereiden. We besluiten wat langer te blijven zitten. Gelukkig niet voor niets, we krijgen de ene naar de andere show van diverse bands solo artiesten. Wij hebben er een prachtig uitzicht op en het klinkt nog goed ook. Moe en voldaan gaan wij weer naar de Ikinoo toe.

Tijdens de wandeling treffen we midden in de bossen

een verwaarloosde begraafplaats aan. Vele graven zijn

wel heel erg oud en staan er soms al eeuwen

We nemen nog een slaapmutsje en gaan dan lekker ons bedje in. De volgende dag gaat Hans samen met Nicole en Diederik een wandeling maken. Ik blijf lekker op de boot, ik vermaak mij wel. Ik hoor het wel hoe het was en natuurlijk de door de foto’s die Hans maakt ben ik er toch een beetje bij. We hebben nog even een klaverjasje gedaan en zijn op tijd naar bed gegaan. Als de zeilweek met klassieke schepen voorbij is, besluiten we verder te gaan zeilen naar Great Bird Island. Onderweg hebben we een beetjes regen en is het goed opletten omdat er meerdere ondieptes zijn. Maar eenmaal op de plaats van bestemming aangekomen, zijn we bijna sprakeloos, wat is het hier mooi en wat een rust, ook wel eens lekker na de hectiek van afgelopen week. We maken ons avondeten klaar en kijken, onder het genot van een glaasje wijn, nog even een filmpje en dan is de dag al weer voorbij. De volgende morgen zoeken wij onze snorkerspulletjes bij elkaar, duikelen mijn strandstoeltje op en nemen wat eten en drinken mee.

De Ikinoo voor anker bij Great Bird Island

Alles gaat in de bijboot en we varen naar het strandje toe. Hier moet je weer goed opletten waar je vaart vanwege de ondieptes en anders even je buitenboordmotor kantelen, maar alles gaat dit keer goed. Het is een prachtig strandje en heerlijk rustig. Wij hadden het strand helemaal voor ons zelf. We hebben heerlijk gesnorkeld. Aan het einde van de dag zijn we weer teruggekeerd naar onze Ikinoo. Onderweg zien we dat er een Nederlandse boot is aangekomen. Hans zegt, dat is de Agape van Rob, Connie en de twee meiden. We varen er even langs om te vragen hoe het met hen gaat.

Onze dinky op het strand van een onbewoond eiland

We worden voor de volgende dag aan het einde van de dag uitgenodigd om bij hen aan boord te komen borrelen, gezellig kunnen we even bijpraten over al onze belevenissen. ’s-Avonds doen we aan boord van de Zwerver nog een klaverjasje. De volgende morgen zijn wij wat verder weg gegaan naar de andere kant van het eiland. Het koraal is hier wat mooier en er zijn veel meer verschillende vissen, genieten doen wij hier. Maar ja aan alles komt weer een eind. Dus spullen weer in de bijboot en weer terugvaren. Aan het einde van de middag zijn we samen met Diederik en Nicole naar de Apage gevaren voor de borrel. Het blijft altijd weer leuk om te horen hoe het een ander is vergaan. En dan doel ik niet alleen op de leuke dingen maar ook op de mindere leuke dingen en wat er zo al fout kan gaan.

En hier is het eiland bekend om, we zien vele mooie vogels

Zo leer je ook weer van elkaar. En dan is het weer tijd om verder te gaan, op naar Jolly Harbour. Een leuk tochtje zeilen met alleen de yankee uitgerold. We varen dicht onder de kust zodat we de kustlijn kunnen bekijken, deze is prachtig hier. Meestal is de Zwerver eerder op het eindpunt maar nu waren wij er eerder. Onze yankee is in verhouding groter dan hun fok wat toch in snelheid scheelt. Zo heeft iedere boot wel een zeilstand die dan net wat meer snelheid uit de boot krijgt. Jolly Harbour heeft een mooie baai waar je kunt ankeren. De baai is niet al te diep met een vaargeul voor grotere schepen, het is dus wel even oppassen waar je vaart. Als het anker eenmaal in de rond zit liggen we dan ook als een huis zo vast. Wij zijn hier om uit te klaren en om vanaf hier weer verder te gaan naar het volgende eiland.

Uitzicht over de ankerplek vanaf het hoogste punt van het eiland

In tegenstelling tot English Harbour, hoef je hier niet te betalen voor het aantal dagen dat je voor anker hebt gelegen. Dit hadden wij weer van andere zeilers gehoord, dus ja ,wij blijven toch Nederlanders niet. Als het gratis kan waarom er dan voor betalen? Als we weer aan boord zijn roept Hans; kijk wie er daar ligt, de Bonnefooi. Hans let op iedere boot die hij tegenkomt en houd alles in de gaten, ha, ha, ha. Ik zeg tegen; Hans vraag even of ze een borreltje komen drinken. Hup hij de  bijboot in en roeien naar de Bonnefooi. Als hij terug is zegt hij dat wij bij hen zijn uitgenodigd omdat zij al visite hebben. Ik zeg nog tegen Hans; nee wij gaan dan niet hoor. Ja zegt Hans, Anne vroeg juist, ga Sonja even halen, gezellig. Oké ik ben om. Het was weer erg gezellig om ze te zien. De volgende dag zijn we met het lokale openbaar vervoer naar de hoofdstad van Antigua, St. Johns gereden. Wat een gezellig stad is dit, een mengelmoes van culturen en zo leuk.

Ondergaande zon op de ankerplaats van Jolly Harbour

De bus is al een heel ding, ze stoppen waar jij er uit wil. Als je langs de kant van de weg staat steek je je hand op en dan stopt hij voor jou zodat je kunt instappen. Ik vind dit echt geweldig. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Die rijden gewoon door als je er niet op tijd staat. Op de terugweg doen wij nog wat boodschappen en gaan ‘s-avonds met de Zwerver uit eten. Weer eens een pizza gegeten, dat was erg lang geleden en dus erg lekker. Nog een aflevering van Homeland gekeken en dan ons bed in want morgen gaan wij weer verder. Op naar Guadeloupe. Je zult wel denken, maar daar zijn jullie toch al geweest. Dat klopt, we hebben besloten vanwege de voordering van het seizoen, het is al begin mei, niet verder noordwaarts te zeilen, maar terug te keren naar het zuiden tot aan St. Lucia. Vanaf daar gaan we dan via Los Roques en Bonaire naar Curaçao.