Curaçao

Een terrasje in Willemstad met een prachtige muur decoratie

We houden Bonaire voor gezien en kiezen het ruime sop richting Curaçao. De voorspellingen geven een oosten wind aan van 20-26 kn, garanties voor een snelle overtocht. De afstand is nog geen 40 nm vandaag. Ik heb met Sonja afgesproken dat ik vandaag onze Ikinoo geheel solo ga varen. Het vertek vanaf een mooring maakt het hierbij wel eenvoudiger. Al snel heb ik de zeilen gehesen en zijn we onder zeil op weg. Ik heb voor de zekerheid 2 riffen in het grootzeil gezet en de Yankee er vol bijgedraaid. Ik krijg gelijk 24 kn wind te zien, wat echter helaas ook direct de laatste keer is. De gehele dag houdt de wind zich verder gedeinst en blaast ons voorwaards bij een windsnelheid van 15-18 kn, heel relaxt zeilen dus, zeker met 2 riffen erin. Eenmaal bij de ingang van de Spaanse Wateren, haal ik de zeilen weg en vaar op de motor naar binnen. Zo liggen we om 16:45 LT vast achter ons anker, ons plekje voor de komende week. Ik heb alles solo volbracht, met uitzondering van het ankeren. De volgende dag neem ik de bus naar Willemstad om hier, bij de Douane en de Immigratiedient, in te klaren.

De Pondjesbrug in Willemstad

Beide instanties liggen hemelsbreed niet zo ver van elkaar af, echter je moet helemaal naar de Pondjesbrug (Koningin Emma brug) lopen om over het kanaal heen te kunnen. Best wel een afstand. Als eenmaal alle administratie achter de rug is en de paspoorten zijn voorzien van een stempel, wordt het tijd om terug te keren naar de Ikinoo, helaas de bus is net 5 minuten geleden vertrokken. Ik moet dus 5 kwartier wachten totdat de volgende bus gaat. Ik laat mij bij het eindpunt afzetten, omdat hier ook de AH-supermarkt zit. Bepakt met boodschappen kom ik om half zes weer terug op de Ikinoo. Zo is er dus een hele dag verlopen met inklaren en boodschappen doen. In deze week bezoek ik tevens per fiets de Curaçao Marine in Willemstad. De Zwerver ligt hier al op de wal, wat mij mooi de gelegenheid biedt de werf te bekijken. Het ziet er op het eerste oog heel profesioneel uit. We houden het voor de rest van de week rustig en genieten van het mooie weer. Wel maak ik deze week nog een beginnersfout. Wij willen de watertank graag vol houden. Daarom ga ik op zoek naar een waterkraan. Na lang zoeken vind ik deze bij een tankstation. De medewerker die hier helpt met tanken en afrekenen, waarschuwd mij dat de aansluiting net hersteld is, nadat een graafmachine de leiding gebroken had. Voor de zekerheid proef ik het water, de smaak valt mij mee. Met 100 liter water keer ik terug op de Ikinoo. Nadat we de tank hebben volgegooid, houden we nog 10 liter over. De volgende dag klaagt Sonja echter over de smaak van het water. Het is ronduit smerig. Gelukkig gaan we de volgende dag naar de marina, waar we het water kunnnen vervangen. Tijd dus om het anker op te halen en verder te zeilen naar de Curaçao Marine nabij Willemstad.

De hydraulische aanhangwagen, klaar voor onze Ikinoo

Het is geen grote afstand zodat we alleen de Yankee uitrollen. Door de harde wind gaan we hiermee mooi wel 6 kn. Eenmaal in de buurt van de Koningin Emma brug roepen we de brugwachter op en vragen hem de brug voor ons open te draaien. Een prachtig gezicht als je zo ligt te wachten. De mensen blijven gewoon op de brug staan en kijken naar de boten die naar binnen en naar buiten varen. Eemaal voorbij de brug varen we op de motor verder naar de Marina. Hier krijgen we een tijdelijke plaats aan de steiger. De volgende morgen wordt onze Ikinoo op de kant gezet. Hierbij maakt men hier gebruik van een hydraulische aanhangwagen die het water wordt ingereden.

De Ikinoo is al een klein beetje uit het water

Onder water worden de hydraulische stempels tegen de romp van de Ikinoo geplaatst. Hierna tilt men de boot een ietsje op waarna de aanhangwagen met boot en al uit het water wordt gereden. Het geeft een heel goed gevoel, veel beter dan bij het hijsen met hangbanden. Eenmaal op zijn plaats aangekomen worden er stempels geplaatst en krijgen we een water en een electra aansluitpunt toegewezen. Zo staan we dus op de kant, klaar voor het jaarlijkse onderhoud. Al pratende met de eigenaren, besluiten we het reinigen en schuren van de romp uit te besteden. Zelf maak ik de schroef en de boegschroef schoon en spuit ik de schroef weer vol met nieuw vet. Vervolgens verwijder ik alle anodes zodat ik deze kan schoonmaken.

Uit het water, klaar om naar haar standplaats vervoert te worden

Het wordt tijd om naar Nederland te gaan. Voordat we echter de deur achter ons dichttrekken, spuiten we de gehele boot goed in met een middel tegen ongedierte. Daarna sluiten we alles potdicht af. Een taxi brengt ons naar de luchthaven voor de vlucht naar Schiphol, op naar familie en vrienden.

We gaan op vakantie naar Nederland, zo voelt het voor ons tenminste. Het is voor het eerst dat wij met de KLM vliegen. Voor ons een ware openbaring, wat een service en je behoeft er niet eens voor te betalen. Wel heel wat anders dan de "service" bij de prijsvechters. We hebben een rustige vlucht en genieten van het aanbod van films, het eten en het drinken. Zo vliegt de tijd voorbij. Bij aankomst staat een van onze kinderen ons op te wachten om ons mee naar huis te nemen. Zo breekt er voor ons een periode van vier weken aan met bezoek aan familie, vrienden, voormalige werkgevers, de trombosedienst, de tandarts en de huisarts. Vooral in het begin hebben we een overvolle agenda. Hieronder, in een willekeurige volgorde, een impressie van deze vier weken.

De start

Bij mijn schoonzus stonden al meer dan 20 jaar conniferen op de erfafscheiding. Deze waren ondertussen veel te groot en te hoog geworden. Tijd dus voor een grote opknapbeurt van de tuin. Een deel van de conniferen waren reeds door een “tuinman” met een kettingzaag verwijderd. Hij had echter wel de stronken in de grond laten staan, met de smoes die rotten wel weg. De twee grootste en dikste conniferen had hij echter laten staan!? Geen professionele klus dus. Met vereende krachten zijn we met z’n vieren aan het werk gegaan. Van de twee grote conniferen hebben we eerst de wortels bloot gelegd en met een bijl gekapt.

Het eindresultaat

Hierna hebben we beide conniferen met een lang touw, welke we zo hoog mogelijk aan de stam hadden vastgemaakt, omver getrokken. De stronken moesten we echter een voor een uitgraven en met een bijl de wortels kappen, voordat we deze eruit konden krijgen. Een klus waarmee we een groot deel van de dag bezig zijn geweest. Aan het einde van de dag echter stond er een nieuwe schutting. Een paar dagen later hebben we de schutting afgemaakt en deze geverft. Het verder opknappen van de tuin doen mijn schoonzus en haar broer samen.

Heerlijk in de schaduw met z'n allen barbequen

Sonja’s zoon Roy had voor de gehele familie een barbeque georganiseerd. Achter in de tuin was voldoende schaduw om met z’n allen uit de zon te kunnen zitten. In de zon was het, met temperaturen van ruim 30°C, veel te warm. Bij de start van ons zeilavontuur, hadden we onze barbeque aan Roy over gedaan, hij bleek er nog steeds gebruik van te maken. Zo heerlijk in de schaduw is het al gauw gezellig met daarbij goed gegrild vlees, de benodigde sausjes, het stokbrood met alle andere hapjes en natuurlijk een overvloed aan drank, want dit weer maakt gewoon heel erg dorstig. Voor je het weet is de avond dan al weer voorbij. We zijn benieuwd wie het volgend jaar organiseerd.

We hadden een weekend gereserveerd voor een bezoek aan onze vrienden op de U-V steiger van de Buyshaven in Enkhuizen. Het weerzien was ronduit geweldig, soms zelfs even emotioneel, dit zijn de mensen die we het liefst dicht bij ons hebben en mee zouden willen nemen op onze reis. We hebben zo veel met elkaar gemeen en te bespreken dat twee dagen eigenlijk veel te kort is. Maar ja de meeste werken nog, dus op maandag gaan zij weer aan het werk. We waren uitgenodigd om bij Otto en Margreet op de boot te blijven slapen. Nadat we ons hadden geinstalleerd en iedereen hadden begroet en geknuffeld, werd het tijd voor de koffie en de thee. Bij Otto en Margreet is op hun Contest 48 meer dan voldoende ruimte om met z’n allen te zitten. Aan het einde van de middag verplaatsten we ons naar het verenigingsgebouwtje dat op het terrein van de jachthaven staat. Hier staan tafels, stoelen en een aantal barbeques. We waren niet de enigen met dit idee, alle tafels en barbeques waren bezet. Omdat wij een grote barbeque in gebruik hadden, deelden wij deze met een Duits echtpaar met kinderen. De hoge temperaturen nodigde uit om ’s-avonds lang buiten te blijven zitten en gezeillig te eten, te borrelen en natuurlijk het belangrijkste van alles, vele verhalen en ervaringen met elkaar te delen. Natuurlijk ontbraken ook dit jaar de sterke verhalen en de komische leermomenten niet. Zo’n avond vliegt voorbij en voor je het weet is het tijd om naar bed te gaan. De volgende dag ging het echter gewoon weer verder, dit maal echter zonder de benodigde alcoholische drankjes maar met liters koffie en thee. We hebben altijd meer dan voldoende gespreksstof met elkaar. Jammer dat de tijd zo snel gaat. Aan het einde van de middag was het helaas weer tijd om afscheid van elkaar te nemen. Misschien volgend jaar wat langer afspreken!? Helaas zijn we vergeten foto's te nemen.

John, de schipper al achter het roer, iemand moet de baas zijn

In de aanloop naar deze vakantie had ik John, de directeur van het bedrijf waar ik heb gewerkt, gemeld dat wij onze vakantie in Nederland zouden houden. Hij had mij uitgenodigd om vrijdag ’s-middags rond lunchtijd langs te komen. Voor John was het de eerste werkdag na zijn vakantie. Hij is, samen met zijn broer, de trotse eigenaar van een mooie sloep. Gezamelijk met Otto en Richard, de twee andere collega’s die gelijk met mij met pensioen zijn gegaan, en Eric, de man die mijn functie binnen het bedrijf heeft overgenomen, hebben we een prachtige tocht gemaakt over de meren en sloten in Noord-Holland.

Hier hebben we nog prachtig zonnig weer

Helaas zat het weer dit keer niet mee, we kregen een ware hoosbui met zelfs hagel over ons heen. Gelukkig was de temperatuur aan de hoge kant zodat we het niet echt koud kregen, want ik was nat tot op mijn huid. Aan het einde van de dag genoten we van een heerlijk diner in het restaurant dat bij de jachthaven was gelegen. Ook hier weer volop gespreksstof over mijn ervaringen gedurende de reis. Maar wat nog veel leuker was, waren de verhalen over hoe het met het bedrijf gaat en over de medewerkers die er nog steeds werken en de wijzigingen in de organisatie gedurende de afgelopen periode. Ook hier is zo’n middag en avond echter veel te kort om alles met elkaar te kunnen delen.

Na vier weken was het weer tijd om terug te keren naar onze boot. We moesten echter van te voren wel extra bagage bijboeken. We hadden namelijk een parasol gekocht met een doorsneden van 2,5 meter. Deze past precies in onze kuip, zodat we wat meer schaduw hebben. Tot nu toe hadden we deze in de Carieb niet kunnen vinden. Het werd dus wel en dure parasol, maar ja dat ben je zo weer vergeten als je geniet van de schaduw bij 32°C. Verder hadden we veel ingeslagen, veel spullen voor de boot, nieuwe kleding, voedsel waaraan we in de Carieb niet konden komen of alleen tegen exreem hoge prijzen, tandpasta en ga zo maar door. Elke rugzak, koffer of tas werd tot het maximale gewicht gevuld, bij elkaar zo’n 70 kg bagage. Hopelijk komt alles goed en heel aan op de plaats van bestemming. Tijd dus om terug te keren naar onze Ikinoo, ons thuis. Ook dit keer weer met de KLM, wouw wat een service, we denken dat we hieraan wel kunnen wennen, ook al kost het wat meer dan bij de prijsvechters.

Zo stond onze Ikinoo op zijn schilderbeurt te wachten

Eenmaal terug im Curaçao, begon voor ons een periode van hard werken aan onze Ikinoo. We wilde zo snel mogelijk weer het water in. Op de kant is de temperatuur overdag in de schaduw 32°C en koelt het ’s-nachts niet verder af dan 28°C. Binnen in de boot stijgen de temperaturen daardoor overdag richting de 40°C en koelt het ’s-nachts nauwelijks af. Gelukkig hadden we het vieze werk, het reinigen en schuren van de romp, overgelaten aan de mensen van de marina. Bij inspectie van de romp kwam ik wel een aantal plekjes tegen die niet geheel goed waren gedaan, deze heb ik daarom zelf verder bijgewerkt. We hebben de oude antifouling er grotendeels af laten schuren omdat we ervoor gekozen hebben een geheel nieuwe antifouling aan te brengen.

De laatste loodjes

De antifouling die we tot nu toe gebruikte, is hier nergens in de Carieb te verkrijgen. De eerste twee dagen ben ik echter eerst bezig geweest met het roer. Hier was wat corrosie onstaan waardoor de verf en alle lagen daaronder eraf moesten. Nadat ik dit, op de vier bewuste plekken, had kaal geslepen en geschuurd ben ik deze plekken opnieuw gaan opzetten. Eerst drie lagen 2-componenten epoxy primer, waarna ik het geheel weer glad kon schuren. Vervolgens een laag onderwater primer van Seajet, een primer die ook toepasbaar is  voor aluminium schepen. Hiermee heb ik, na het poetsen, ook de rest van het onderwaterschip geverfd omdat daarmee het restant van de oude antifouling goed geconcerveerd wordt. Vervolgens heb ik het bovenwaterschip grondig schoongemaakt en gepoets met harde was. Een hele zware klus bij deze temperaturen, ik voelde mij soms de “karate kid”, was erop aanbrengen, inwrijven en daarna weer uitwrijven totdat de romp je tegemoet blonk. Het eindresultaat mocht gezien worden, alsof onze Ikinoo net was gespoten. Nadat alles dus in de onderwaterprimer was geschilderd en het geheel was gedroogd, hebben we drie lagen nieuwe anti fouling aangebracht. Zoals eerder gemeld hebben we besloten een geheel nieuw systeem aan te brengen. Wij hebben daarbij gekozen voor Seajet 038 in een rode kleur.

Klaar om weer te water te gaan, ze glimt weer als een spiegel

Op Internet hadden we van deze antifouling zeer goede testresultaten gevonden. De antifouling is daarbij geschikt voor hout, polyester, staal en aluminum. Wij zijn heel benieuwd naar de resultaten, over een jaar weten we meer. Ik weet trouwens niet of Seajet ook in Nederland verkrijgbaar is en hier toegepast mag worden. Gezien de samenstelling zie ik daarvoor echter geen problemen. Nadat alle anodes weer waren gemonteerd en ook de stempels waren verplaatst zodat ook deze plekken voorzien konder worden van de onderwaterprimer en drie lagen antifouling, was het tijd om onze Ikinoo weer te water te laten. De volgende ochtend was het dan eindelijk zo ver, na negen dagen klussen ging onze Ikinoo opnieuw te water, nadat eerst de Zwerver voor ons te water was gelaten. Zo eindelijk terug in haar element, je voelt het direct aan de temperatuur in de boot, deze daalt direct tot 30°C, aanzienlijk aangenamer.

De natuur direct naast onze Ikinoo, is hij niet prachtig?

Nu moeten jullie niet denken dat we elke dag van ’s-morgens vroeg tot ’s-avonds laat aan het klussen waren. Nadat de boot in de was was gezet, beperkte de werkzaamheden zich tot de ochtend en soms een deel van de middag. De rest van de dag waren we onderweg met onze scooter. Voor de periode op Curaçao hadden wij namelijk een scooter gehuurd, een goedkoop en voldoende snel vervoermiddel op dit eiland. Hierdoor waren we heerlijk mobiel. Zo konden we Sonja’s verjaardag vieren in een uitstekend restaurant met heerlijk bereid eten en een prachtige mooie rode wijn. We bezochten een aantal keren het prachtige Mambo beach en dronken en aten aan het einde van de dag regelmatig wat op een terras in het centrum van Willemstad. Hier was een gezellig restaurant, gerund door Nederlanders, waar men goede witte wijn voor Sonja had en een heerlijk tapbiertje voor mij. Het eten was eenvoudig maar van een prima kwaliteit en soms zelfs verrassend. Zelfs bitterballen, vlammetjes en frikandelen staan op het menu, alsof je op een terras zit in Enkhuizen. We hebben dus voldoende tijd gehad om ook van de omgeving te genieten.

Uitzicht vanuit de grot richting zee

Zodra de Zwerver en de Ikinoo weer in het water lagen, besloten we nog een aantal dagen in de marina te blijven liggen. Dit in plaats van terug te zeilen naar de Spaanse wateren. Dit vonden we niet echt een aantrekkelijk idee. We besloten, samen met Diederik en Nicole van de Zwerver, voor de twee laatste dagen een auto te huren en het eiland te gaan verkennen. Zo toerden we de eerste dag naar de noordkant van het eiland en bezochten we onder andere Boka Tabla en Boka Molsi. Hier is een schitterende grot en zie je de kracht van het water.

Hier zie je de kracht van het water

De dag dat wij daar waren stond er niet echt veel wind, toch voel je de kracht van het water.  Het is prachtig om de natuur hier zo te zien. Aansluitend reden we door naar Dorp Westpunt waar we heerlijk hebben gegeten bij Jaanchie’s, een heerlijk lokaal retaurant met een verrassende keuken en bediening. De baas komt zelf bij je aan tafel zitten en vertelt je wat er die dag op het menu staat. Er is geen menukaart. Hij praat vol liefde over elk gerecht dat in de keuken wordt bereid. Elk gerecht is volgens hem voorzien van veel vitamine L, de vitamine van liefde en aandacht. Het eten is eenvoudig maar daarbij echt heel smaakvol. Een aanrader eerste klas, zeker toen we rekening kregen, hier kun je zelf niet meer voor koken.

Een schitterend vogeltje in de tuin van restaurant Jaanchie's

Onze route vervolgden we met een bezoek aan het strand van de Kleine Knip. Een heerlijk snorkelparadijs, waar het niet overlopen wordt door hordes toeristen. Op de weg terug naar onze boten, bezochten we nog even de baai van Santa Cruz, de plek waar we een paar dagen later naar toe zouden zeilen om op het anker hier te overnachten. Hierdoor wordt de tocht naar Aruba in tweeen gedeeld en zijn ze overdag goed te behappen. De volgende dag starte we gezamenlijk met het uitklaren. Dit ging dit keer heel snel, zeker omdat we nu alles met de auto deden. Bij het inklaren deed ik alles te voet. Rond koffietijd was de administratie achter de rug. Tijd om koffie te gaan drinken bij museum Kurá Hulanda.

De ingang van het museum

Dit is een museum gecombineerd met een zeer luxieus hotel, werkelijk een prachtige locatie. Na een wandeling door de straatjes van het hotel, anex museum, reden we naar een restaurant aan de kust voor een heerlijke lunch. Als afsluiting hebben we nog volop boodschappen gedaan, zodat we voorlopig weer vooruit konden. Tijd om verder te zeilen naar Aruba, het eiland dat de meeste zeilers overslaan, maar ook het eiland dat ons blij verraste.

 

Een sfeerimpressive van 2 dagen touren over het eiland