Aankomst New Zealand

Dit jaar zijn er maar liefst 8 Nederlandse boten tegelijkertijd in Opua, 
Nieuw-Zeeland. Het zijn de Vagebond met Roos en Hans, de Ocean
Goose met Marlies en Wijnand, de Ikinoo met Sonja en Hans, de Jori 
met Marjolein en Henk, de Acapella met Ellen en Martin, de New
Nexus met Bibi, Tjerk en Niels, de Lotta met Simon, Jesper, Peter
en Bernard en de Yana met Trijnie en Hennie.

De ontvangst in New Zealand is hartverwarmend. Voordat je aan land mag, moet je eerst ingeklaard zijn. We hebben gelezen en gehoord dat men hier redelijk streng is, zeker wat betreft de romp van de boot, die gewoon schoon moet zijn. Als eerst komt er een beambte aan boord, die ons welkom heet. Hij wil van alles van ons weten, over waar we vandaan komen, hoe de overtocht was geweest en wat we in New Zealand komen doen. Terwijl wij ons verhaal doen, maakt hij constant aantekeningen en stelt tussendoor vragen. Zodra hij weg is moeten we even wachten. Dan komt onze grote vriend de drugs- en geldhond. Deze honden zijn speciaal opgeleid voor het zoeken naar drugs en grote hoeveelheden geld. Hij doorzoekt de gehele Ikinoo, helaas voor ons vindt hij geen grote hoeveelheden geld, jammer. Zodra hij klaar is, komt hij met zijn bazin weer naar buiten. Als we even staan te praten, valt ondertussen de hond op de kuipbank in slaap. Hij heeft nu drie boten onderzocht en is moe en toe aan een dutje.

Het kantoor van de marina met achter de balie niets anders dan aardige mensen.

Na de hond komt de beambte van "biosecurity" aan boord, die kijkt of dat wij zaken aan boord hebben die niet New Zealand in mogen. Ze heeft een grote plasticzak bij zich waar we alles in kunnen stoppen. De etenswaren waarvan we zeker weten dat we die moeten inleveren, hebben we alvast op tafel klaargelegd. Systematisch werkt ze haar lijstje af en noteert alles wat in de zak verdwijnt. Restjes aardappels, uien, tomaten, eieren en een bamboe fluit die we gekocht hebben in Dominica. Onze houten vijzel, al het meel voor brood en pannenkoeken, de zakken rijst en de schelpen die we onderweg hebben verzameld, mogen aan boord blijven. Dit valt ons reuze mee. Ze vraagt ook wanneer we voor het laatst de romp hebben voorzien van antifouling en wanneer we de romp hebben schoon gemaakt. Wij hadden de romp in twee dagen in Tonga schoon gemaakt. 

De Ikinoo, aangelegd tussen de lokale boten op ligplaats E-15

Hiervan heb ik een notitie gemaakt in mijn logboek. De factuur van de antifouling als bewijs wanneer deze was aangebracht was voldoenden. Ze hebben de onderkant van de romp niet eens gefilmd, iets wat ze bij andere jachten wel deden. Als laatste komt de beambte van customs aan boord die onze paspoorten voorziet van een stempel zodat we hier drie maanden mogen blijven. We gooien de trossen los en varen naar onze ligplaats voor de komende weken, de E-steiger plaats E-15. Niet veel later liggen we netjes, met de achterkant naar de steiger toe, afgemeerd. Tijd voor onze aankomstborrel zou je zeggen. Nee, toch maar niet, het is ons wat dat betreft nog iets te vroeg op de dag, dat komt later in de middag wel. Ook het welkom bij de receptie van de jachthaven is erg vriendelijk.

Een prachtige start van ons bezoek aan de jachthaven in Opua.

Een heerlijk ontbijt barbecue met gegrilde bacon en worstjes

We krijgen beide gratis een simkaartje om te kunnen bellen en internetten, diverse inlogcodes voor het gratis Internet rond het hoofdgebouw, een tas met folders en hebbedingetjes van lokale watersport ondernemers, waaronder een klein flesje whisky. We voelen ons hier echt welkom. Al snel zijn we op onderzoek gegaan naar de diverse bedrijven die zich hier rond de jachthaven hebben gevestigd. Alles wat je als watersporter nodig hebt is hier te vinden. Wij hadden in Tahiti het advies gekregen, dat zodra we in New Zealand waren, we de kleppen van de motor opnieuw moesten laten afstellen. We maken een afspraak met de lokale Yanmar dealer. Een dag later komt deze de kleppen opnieuw afstellen. Als hij klaar is, komt hij met de mededeling dat er iets niet klopt aan de motor. Er blijkt geen olie te komen boven op de tuimelaars. We testen het diverse keren, maar er komt echt geen olie naar de oppervlakte.

Na het ontbijt barbecue was er een optreden van een lokale groep.

Deze vertolkte liedjes en dansen vanuit hun eigen cultuur, wat een welkom.

We hebben wel voldoenden druk. Hij zegt toe dit eerst via de handboeken beter te bestuderen en dat hij dan morgen terugkomt. Ook de volgende dag moet hij na een aantal testen vaststellen dat er ergens iets de olieleiding blokkeert. Ook vervangt hij op ons verzoek het contactslot van de motor. Zijn aanvalsplan is om de schroefas te demonteren, de motor los te halen van de motorsteunen en de motor op te vijzelen zodat de gehele voorkant gedemonteerd kan worden zodat hij kan zien waar de blokkade zit. Ik hoor de kassa al rinkelen. Ik zeg hem toe de volgende dag de rekening te betalen. Via, via horen we echter dat dit bedrijf niet zo’n goede naam heeft. We horen van diverse mensen diverse minder positieve verhalen. Tijd dus voor een second opinion.

Wijnand en ik zelf, zien we er niet 

prachtig uit, helaas niet in de prijzen gevallen

Die is snel gevonden. Deze monteur demonteert de druksensor en kijkt of dat we echt oliedruk hebben. Eerst starten we de motor, zonder dat deze aanslaat. Daarna starten we de motor zodat deze loopt. In beide gevallen hebben we oliedruk die ruim binnen de toleranties valt. De oliepomp werkt dus prima. Hij kan echter het onderzoek niet vervolgen omdat hij dan een nieuwe koppakking moet hebben, de derde in één jaar tijd dus. Hij verwacht dat er ergens iets fout is gegaan bij het in elkaar zetten van de motor in Tahiti. Het vervolg van dit verhaal komt in april 2020. We kunnen rustig met deze motor varen, mits we af en toe maar wat olie over de tuimelaars en het bijbehorende assenstelsel gooien. Er zijn diverse klusjes die echter wel een happy end kennen. De fok wordt geheel nagekeken en gerepareerd, diverse naden waren door de zon verteerd en op diverse plekken hadden we slijtage. De zeerailing wordt voorzien van nieuwe kabel omdat de oude begon te roesten. De maststep, die ik zelf had losgetrokken tijdens het hijsen van het grootzeil, wordt weer opnieuw vastgezet. Het haakje waarmee de slaapkamerdeur wordt vastgezet, wordt vervangen omdat deze was afgebroken tijdens het heftige weer tijdens de oversteek.

Het tentje van het doghouse is voorzien van een nieuwe rits, de tweede bleek achteraf ook verteerd te zijn.

De vuurtoren van Cape Brett, hoog boven op de rotsen

De beide ledlampen boven in de mast zijn vervangen. Medezeilers klaagde over het feit dat ze onze verlichting haast niet zagen. Achteraf kon dit wel kloppen, van de 50 leds per lampje deed meer dan de helft het niet meer. Zo zijn we dus lekker bezig geweest. De afgelopen week was er ook een festival voor alle zeilers die waren aangekomen in Opua. Al tijdens de eerste ochtend werd er een ontbijt barbecue georganiseerd met gegrilde bacon en worstjes. Het was dus een week van lezingen volgen, barbecues en borrels aflopen. Ook was er een feestavond georganiseerd waarbij alle mannen als prinses verkleed moesten zijn. Tot onze verbazing werd daar volop gehoor aan gegeven, bijna alle mannen waren verkleed. Deze avond was ontzettend gezellig, waarbij er aan het einde van de avond diverse prijzen in diverse categorieën werden uitgedeeld. De laatste avond was er een hamburger BBQ georganiseerd met daarbij livemuziek. Martin van de Acapella zong die avond met daarnaast diverse optredens van de jeugd en de volwassenen.

The Hole in the Rock bij Cape Brett

Heel leuk allemaal om dit te zien en te horen. Zo’n week is echter slopend, vooral omdat deze twee dagen na onze aankomst al begon. Wij waren in ieder geval blij dat het erop zat. Tijd om echt tot rust te komen. De periode om het weer in de gaten te gaan houden brak weer aan. We wilden in de komende week in twee tot drie dag etappes naar Whangarei zeilen, waar onze Ikinoo de kant op gaat voor een aantal maanden. We vertrokken op dinsdagmorgen. Er stond niet al te veel wind, zodat we op de motor de Bay of Islands uitvoeren. Zodra we voorbij Cape Brett waren, begon het te waaien. Al snel kon de motor uit en zeilde we opkruisend tegen de wind in naar ons volgende ankerplekje. We zijn gaan ankeren in de Tutukaka harbour. Na de smalle ingang treffen we een prachtige ankerplaats waar al diverse boten voor anker liggen.

Onze ankerplek in Tutukaka Harbour, uitzicht vanaf de Ikinoo.

We liggen hier echt heel beschut. De volgende dag is er in het geheel geen wind. Op de motor varen we naar de ingang van de Hatea River, de rivier waaraan de plaats Whangarei ligt. Zodra we, met het tij mee, de rivier opvaren, begint het te waaien. Dit was niet voorspelt, toch krijgen we 20 kn wind op de kop. Het snelheidsverlies wordt ruimschoots door de stroming van het opkomende getijde gecompenseerd. Zo varen we dus rustig naar onze ankerplek tegenover de Norsand Boatyard, de plaats waar wij het water uitgaan. Hier blijft de Ikinoo een aantal maanden op de kant staan. In die periode gaan we als eerste naar Nederland om familie en vrienden te bezoeken en gaan we een aantal weken rondreizen in New Zealand. De komende tijd komt er dus even geen nieuw verhaal.

Norsand Boatyard, de standplaats voor onze Ikinoo voor de komende maanden.