Covid-19 in New Zealand

Het bord aan het hek van de jachtwerf.

Voor het eerst in ons leven zijn wij aan het Cocoonen, ook al is het in dit geval niet geheel vrijwillig. Voor die mensen die niet weten wat dit is, Cocoonen is het zich vrijwillig terugtrekken uit de maatschappij naar een vertrouwde omgeving van bijvoorbeeld een eigen huis en tuin. Hier creëert men een gezellig sfeertje, met eventueel de eigen familie, en sluit zich min of meer bewust af van de buitenwereld. Wij kiezen dus voor de geborgenheid van onze eigen Ikinoo en proberen de tijd zo gezellig mogelijk met z’n tweeën door te brengen. Nu even terug naar de realiteit, we zijn in New Zealand in Lock down level 4. Voor ons betekent dit dat er geen personeel meer op de werf aanwezig is, met uitzondering van de dame die af en toe te toiletten en de douches komt schoonmaken. Ook de monteur die onze motor elektrisch moet aansluiten komt niet opdagen tot na de opheffing van de Lock down. Het toegangshek tot de werf is nu 24 uur per dag op slot, er mogen dus geen mensen op de werf komen, anders dan de mensen die hier op hun boot wonen. Wel mogen we boodschappen doen om zo onze dagelijkse behoeften te kunnen verzamelen. Alleen een aantal grote supermarkten is nog open. Daar kun je in een lange rij gaan staan voordat je wordt toegelaten. Voor de rest zijn alle winkels gesloten.

De dieren komen terug als de mensen wegblijven.

Bijkomend voordeel is wel dat je nu overal probleemloos op de weg kunt fietsen, er is namelijk geen autoverkeer. Ook dat is hier niet toegestaan, met uitzondering van de benodigde ritjes naar een arts, ziekenhuis of vliegveld. Wel is het zo dat de dieren weer bezit nemen van de verlaten industrie terreinen. Op zich voelt het in het begin vreemd aan om met mensen te staan praten die een afstand houden van meerdere meters, maar ja het is even niet anders. Er worden ook geen borrels georganiseerd of bezoekjes afgelegd. Er gaat ook geen boot te water of wordt eruit gehaald, het personeel is er eenvoudig niet. Alles zit op slot. Omdat wij de Lock down zagen aankomen, hebben we voorafgaande aan deze periode, volop inkopen gedaan om, gedurende deze periode, zo veel mogelijk klusjes aan de Ikinoo te kunnen uitvoeren.

Er is geen kip op de weg te zien.

Een kleine opsomming van de klusjes die we de afgelopen weken hebben uitgevoerd. Aan het roerblad zaten twee blazen waaronder we aluminium corrosie vermoede. Beide plekken hebben we tot op het aluminium opengehaald en volledig hersteld. Dus kaal slijpen tot op het blanke aluminium, drie lagen epoxy primer erover, egaliseren met twee componenten vuller, gladschuren en daarna voorzien van twee lagen onderwater primer. Omdat we de antifouling, die we eerder hadden aangebracht in Curaçao, hier in New Zealand niet kunnen krijgen, zijn we overgestapt op een primer en antifouling van Jotun. We hebben de romp van de Ikinoo eerst volledig kaal geschuurd en daarna twee keer in de onderwater primer gezet. Daarna is de romp voorzien van twee lagen zwarte antifouling. De houten handvaten op het dak van de Ikinoo, hebben we verwijderd, geheel kaal gemaakt, geschuurd en daarna weer voorzien van vijf lagen blanke lak.

De twee lagen primer zijn aangebracht.

Het ziet er weer prachtig uit. Ook de bekerhouder op de stuurstand is uit elkaar gehaald, geheel kaal gemaakt, geschuurd en gelakt. We hebben de nieuwe motor elektrisch aangesloten, voor zo ver we dit zelf konden doen. Omdat het onduidelijk was waar elke kabel naartoe ging, er was namelijk nog nooit een goed elektrisch schema gemaakt, hebben we dat tot project verheven. Alle kabels, die te maken hebben met het elektrisch voeden van de installatie, hebben we genummerd. Zowel aan het begin als ook aan het einde van elke kabel is een nummer aangebracht. Dit hebben we opgenomen in een kabellijst. Als beginpunt hebben we de kabel genomen die vanaf de dynamo de accu’s laad. Daarna zijn we verder afgedaald in de installatie. Van de twee andere stroomopwekkers, de zonnepanelen en de windgenerator, hebben we een aparte detailtekeningen gemaakt.

Onze Ikinoo is weer klaar om te water gelaten te worden.

Na een aantal dagen van puzzelen, losnemen en opnieuw vastzetten van kabels, meten, meten en nog eens meten, was elke kabel voorzien van een nummer. Voor het eerst werd ons nu duidelijk hoe de installatie in elkaar was gezet en waarvoor bijvoorbeeld de grote schakelaar in het keukenkastje diende. Met de gemaakte kabellijst hebben we daarna een elektrisch schema gemaakt. Alles bij elkaar toch al gauw een weekje werk, maar dan heb je ook wat nuttigs op papier staan. De hydraulische neerhouder van de giek vertoonde enige speling bij de aansluiting op de mast. Onder het zeilen gaf dit, met enige regelmaat, een vervelende tik. Ik heb het geheel uit elkaar gehaald en met behulp van RVS ringen de speling weggewerkt en daarna weer alles terug gemonteerd. De oorzaak van de speling is corrosie van het aluminium beslag. Dit moeten we later, als we terug zijn in Nederland, eens beter bekijken.

Een van de handvaten hangt hier te drogen na het lakken.

Voorlopig gaat de gemaakte oplossing zeker voor een aantal jaren weer mee. In onze bergruimte, voor in de boot, had ik een groot gat moeten maken om de hydraulische slangen van de ankerlier te kunnen vervangen. Voor het afsluiten van de opening heb ik een watervast triplex plaatje hout geheel op maat gemaakt. Hierna is deze met montagekit vastgezet. Aansluitend heb ik er een polyester mat op aangebracht met polyesterhars. Nadat dit was uitgehard, heb ik er nog twee lagen gelcoat overheen geschilderd. De bergruimte is nu weer waterdicht, dus dat klusje is afgevinkt van de lijst. In deze bergruimte hebben wij tevens een beugel gemonteerd, waaraan alle lijnen zijn vastgeknoopt. Bij de overtocht uit Tonga bleek de bevestiging, van deze beugel, niet bestand tegen de krachten waaraan de Ikinoo werd blootgesteld, met als resultaat dat de bevestigingsschroeven los waren gekomen.

De nieuw gelakte bekerhouder op de stuurstand.

De gehele ophanging hebben we dus opnieuw bekeken en vervangen. Eerst heb ik drie houten klosjes op maat gemaakt, gelakt en daarna aangebracht met kit en schroeven. De kit zorgt voor een betere krachtenverdeling over de oppervlakte van de klosjes. Hierna is de beugel terug gemonteerd maar nu met langere schroeven. De constructie is nu zo sterk dat ik er met mijn 80 kg gewoon op kan gaan staan. We hebben de romp boven de nieuwe antifouling goed schoon gemaakt en daarna in de was gezet en uitgepoetst. De romp glom dus weer als nieuw. We kregen veel complimenten van mensen die langs kwamen lopen. Bij de bevestiging van het achterstag, was de verf opengebarsten. Toen we dit open maakten, kwam er veel corrosie tevoorschijn. Zoals ook beschreven bij het roer, heb ik dit tot op het aluminium kaal gemaakt, drie lagen primer erop gezet, geëgaliseerd met een vuller en daarna weer voorzien van drie lagen blauwe lak.

Sonja's bezigheid tijdens de Lock down, puzzelen.

De windvaan had slijtage opgelopen door het veelvuldige gebruik. Hierdoor was deze gaan slippen. We hebben de constructie op het roer uit elkaar gehaald en de aanwezige “remschijfjes” vervangen. Bij onze Windpilot Pacific zijn kunststof ringen aanwezig die als een soort remschijf werken. Door het aandraaien van twee bouten druk je deze tegen elkaar aan. Door het vele gebruik waren de schijven versleten, waardoor er te weinig materiaal overbleef om goede houvast te realiseren. Dit was weer zo’n klusje van weinig moeite veel plezier. Alle schroeven van het teakdek zijn nagelopen. Daar waar nodig heb ik deze voorzien van nieuwe houten pluggen, nadat ik het gat wat dieper had geboord. We hebben een nieuwe en zwaardere Victron Energy Argofet laadstroomverdeler gemonteerd.

Waar normaal mensen zitten, genieten nu de vogels.

De vorige kon maximaal belast worden met 100 Ampère. Aangezien de dynamo van onze nieuwe motor 125 Ampère kan leveren, moesten we deze vervangen door een laadstroomregelaar die maximaal met 200 Ampère belast kan worden. Voor de niet technici, je hebt een laadstroomregelaar nodig om de beschikbare stroom van de dynamo in de juiste volgorde de accu’s te laten vullen. Bij ons wordt eerst de startaccu opgeladen en daarna pas de twee keer drie serviceaccu’s. Veel boten zijn hiervoor voorzien van diodeblokken, die echter het nadeel hebben dat de accu’s nooit voor 100% gevuld worden. Dit nadeel heeft de Argofet niet. Nadat we de nieuwe motor hadden geïnstalleerd, bleek de ruimte rondom de hydraulische pomp erg beperkt te zijn, zelfs zo beperkt dat we de slangen er niet meer terug op konden zetten. Om de slangen goed vast te kunnen zetten, hadden we in de toiletruimte een deel van de wand moeten wegzagen. Het deel wat we verwijderd hadden hebben we behandeld, geschuurd en opnieuw gelakt. Hierna hebben we deze met kit weer op zijn plaats gezet, het ziet er weer als nieuw uit.

De eerste boot die eruit ging het opheffen van level 4.

Na zes weken Lock down level 4, is New Zealand overgegaan naar level 3. Hierdoor kregen we meer bewegingsvrijheid. De werf ging weer open, wat inhield dat er weer boten te water werden gelaten en nieuwe boten uit het water werden gehaald. Na enkele dagen in level 3, kregen we een telefoontje dat de elektramonteur naar ons toe zou komen om de laatste kabels aan te sluiten. Ik had de eigenaar van het bedrijf echter al een email gestuurd waarin ik mijn bezorgdheid had geuit over de juiste aansluiting van de motor. De motor in een aluminium boot mag geen contact maken met de romp. Daarnaast willen we de periode dat de motor verbonden is met de accu’s beperken. Gelukkig bleek de monteur precies te weten waar het over ging. Na een gesprek van bijna twee uur hadden we een bevredigende oplossing voor het aansluiten van de motor.

Alle kabels hebben nu een nummer gekregen.

Als eerste werd de kabel van de dynamo naar de laadstroomregelaar vervangen. De oude kabel had een doorsnede van 16mm², wat te gering is voor een dynamo van 125 Ampère. We hebben een nieuwe kabel van 35mm² gemonteerd. Daarna hebben we de bekabeling tussen de startmotor en de dynamo losgenomen en geïsoleerd. Deze kabel hadden we niet meer nodig, echter gehele demontage gaf wel erg veel werk. Aansluitend hebben we, aan de buitenzijde van de motorruimte, een tweepolig hoofdschakelaar gemonteerd. Deze schakelaar verbindt de motor en de startmotor met de startaccu zodra we de motor willen gebruiken. Als we de motor niet gebruiken zetten we de schakelaar uit, waardoor de motor geheel is geïsoleerd van de romp en de accu’s. Dit vonden we uiteindelijk een betere oplossing dan de oplossing die wij voor de oude motor hadden gemonteerd.

De nieuwe hoofdschakelaar van de motor.

Een paar dagen later kwam de eigenaar van het bedrijf zelf om de motor te testen en te starten. Zodra we de hoofdschakelaar hadden ingeschakeld, konden we de motor starten. Helaas wilde deze niet direct starten. Er bleek ergens lucht aangezogen te worden door de dieselpomp. Bij controle van het diesel circuit vonden we uiteindelijk een grof dieselfilter die niet juist was gemonteerd. Een O-ring bleek deels gedraaid te zijn waardoor er lucht kon worden aangezogen. Nadat we dit hadden verholpen, startte de motor direct. Voor het koelen van de motor hadden we een waterslang aansloten op het aanzuigpunt van de motor zodat de motor goed gekoeld kon worden tijdens het testen. Nu was het zaak om de Ikinoo weer te water te laten en ermee te gaan varen. Omdat we naar de Town Basin Marina in het centrum van Whangarei wilde, om hier een plek te krijgen, hadden we contact opgenomen met Sharron, de manager van de Marina.

Onze Ikinoo gaat te water.

Zij kon ons voor een paar weken een plaats tussen de palen aanbieden. Hierdoor kregen we in ieder geval voldoende tijd om de motor te laten testen door een Yanmar vertegenwoordiger. Wel moesten we wachten totdat we teruggingen naar level 2, voordat we de Marina mochten binnenvaren. Twee dagen later zou dit gaan gebeuren. Met Kevin, van de werf waar wij lagen, direct gekeken of dat er voldoende water zou staan bij hoogwater, om de Ikinoo te water te laten. Dat kon alleen nog op donderdag omdat vanaf vrijdag er te weinig water zou staan. Daarna zouden we 10 dagen moeten wachten totdat er weer voldoende water zou staan. De beslissing was snel genomen, we gaan donderdag te water. Omdat Sonja het best nog wel een beetje eng vond om met de nieuwe motor te gaan varen, heb ik samen met Wijnand van de Ocean Goose, na de tewaterlating, de Ikinoo naar de Marina gevaren.

Te water, klaar met de controle en gereed om weg te varen.

Onze Nederlandse vrienden zaten in hun dinghy te wachten om ons te helpen bij het vastmaken van de diverse lijnen. Niet veel later lagen we netjes afgemeerd tussen twee houten palen. Tijd dus voor een gezamenlijke borrel. Een dag later liep ik naar het kantoor van Sharron om het papierwerk af te handelen. Het eerste wat zij vroeg, nadat ik mijzelf had voorgesteld, was of dat wij een plekje wilde hebben aan één van de steigers of dat onze voorkeur uitging naar een plekje tussen de palen. Dit laatste is goedkoper dan liggen aan een steiger. Onze voorkeur ging echter uit naar een plekje aan de steiger omdat we hierdoor meer bewegingsvrijheid kregen en ook de beschikking kregen over walstroom. Voor de winter is dit wel handig omdat je dan een elektrisch kacheltje kunt gebruiken om de boot te verwarmen en een ontvochtiger om de ruimte droog te houden.

Onze ligplaats voor de komende maanden.

Er bleek een zeiljacht vertrokken te zijn naar New Caledonië. Met behulp van Wijnand heb ik de Ikinoo verplaatst naar onze nieuwe plek aan de D-steiger, ons plekje tot half januari 2021. Een aantal dagen na onze aankomst, nam de leverancier van de motor contact met ons op. Hij wilde samen met iemand van Yanmar langskomen voor het inbedrijfstellen van de nieuwe motor. Dit bleek een hele serieuze aangelegenheid. Na de formaliteiten te hebben afgerond, bekeek hij de inbouw van de motor. Hij vond zowaar nog een klein lekje in het koelwatercircuit. Daarna werden de lijnen losgegooid voor de proefvaart. Als eerste werd de motor opgewarmd. De motor was ondertussen voorzien van diverse sensoren. Nadat de motor op bedrijfstemperatuur was gekomen, Moest ik stappen van 500 het toerental laten toenemen, beginnende bij 1.000 toeren. Er werd bij elke stap van alles genoteerd, waaronder de bootsnelheid en de temperatuur in de motorruimte. Vanaf 1.000 toeren voerden we de snelheid op via 1.500, 2.000, 2.500 toeren naar het maximum toerental van 3.200 toeren. Hierbij behaalden we een snelheid over de grond van 7,5 knopen. Dit waren waardes die we bij de oude motor nog nooit gezien hadden, bij deze lag het maximum toerental op 2.400 toeren met een bootsnelheid van 6,2 knopen.

Het koffiekransje met Nederlandse dames en een Belg.

Het voelde ontzettend goed aan, de motor liep als een zonnetje. De Yanmar man was uitstekend te spreken over de uitlijning van de motor. Wel gaf hij ons het advies om de motorruimte geforceerd te gaan ventileren omdat de motorruimtetemperatuur wel aan de hoge kant werd, waardoor de prestaties van de motor zou teruglopen. Al met al een geslaagde test van de nieuwe motor. Denk nu niet dat onze dagen alleen maar gevuld waren met techniek. Vanaf het moment dat we waren teruggeschakeld naar level 2, gingen hier de restaurants en alle winkels weer open en begon iedereen elkaar weer een beetje op te zoeken.

De natuur in New Zealand is prachtig.

Al snel hadden de Nederlandse dames een koffiekransje georganiseerd, waarmee men eens in de twee weken met elkaar koffie gaat drinken en, wat nog vele malen belangrijker is, alles konden bespreken wat ons mannen niet aangaat. Ook bezochten wij weer vrienden voor een borrel aan het einde van de dag. Meestal kwamen er tijdens de borrel zo veel hapjes op tafel, dat je daarna niet meer moest denken aan het avondeten. Het was elke keer echter wel weer heel erg gezellig. Ook ben ik weer aan het wandelen gegaan. Vanaf de jachthaven kun je direct de bossen in wandelen. Prachtig dus om weer even wat sportiefs te gaan doen. Ook is Sonja lid geworden van een sportschool. Ze gaat nu om de dag naar de fitnes om haar conditie en spierkracht weer op peil te krijgen. Al met al hele leuke bezigheden, waarmee onze tijd in New Zealand steeds aangenamer wordt.