Een ongeluk komt zelden alleen

De natuur in New Zealand blijft ons verbazen.

Een ongeluk komt zelden alleen, luidt een oud Nederlands spreekwoord. Dat is wat wij deze maand hebben mogen ervaren, op alle fronten liep er wat fout. Een maand dus om gauw te vergeten maar aan de andere kant ook een maand met onbeschrijfelijke indrukken. Toch willen wij jullie het verhaal niet onthouden, want tenslotte gaat het zeilersleven niet altijd over rozen. Zoals in het vorige verslag beschreven, waren wij, door omstandigheden buiten onze beïnvloedingsfeer om, illegaal in Nieuw-Zeeland. Om hieruit te geraken zijn wij een procedure gestart die hier bekend staat als Request 61. Toen deze uiteindelijk was ingediend, kregen wij ommegaand een email met de melding dat zich binnen 24 uur iemand zou melden om met ons de betaling telefonisch te regelen. Wij mochten niets per email versturen, alles zou telefonisch afgehandeld worden. Ruim een week later kregen wij een email met de vraag waarom wij nog niet hadden betaald, uitzetting dreigde. Direct ben ik naar een immigratie official gelopen en heb hem de e-mails laten lezen.

Het terras van ons huisje in Russel.

Hij belde, via een speciaal nummer, met het hoofdkantoor en binnen 5 minuten kregen wij een email bericht met andere instructies. Een dag later werden wij gebeld door een norse vrouw en konden we de betaling regelen. We zijn weer legaal in Nieuw-Zeeland, tenminste, we hebben een tijdelijk visum voor twee maanden. Direct heb ik de procedure opgestart om een bezoekersvisum te verkrijgen tot eind juni 2022. Daar bleek weer een nieuwe vraag bij te zitten, we moesten aantonen dat wij de eigenaren van de Ikinoo zijn en dat deze WA is verzekerd. Gelukkig was dit snel geregeld. Na opnieuw te hebben betaald, kregen wij twee weken later ons visum geldig tot eind juni 2022. Een hele geruststelling, je moet er niet aan denken dat je wordt uitgezet en de Ikinoo voor onbepaalde tijd onbeheerd moet achterlaten. Een heugelijk moment was mijn verjaardag, op 16 november werd ik 66 jaar, tijd dus om iets leuks te gaan doen. We hadden een vakantiehuisje gehuurd net buiten het plaatsje Russel. Voor de historici onder ons, het plaatsje Russel was in het verleden de eerste hoofdstad van Nieuw-Zeeland.

Deze auto kwamen we onderweg tegen, helaas wilde hij niet
ruilen met onze auto. jammer gemiste kans.

Het plaatsje is gelegen in de Bay of Islands en is gesticht door de eerste Europeanen die hier aan land kwamen en zich hier vestigden voor de handel en de walvisjacht. Het huisje was boven verwachtingen, een ruime woonkamer met keuken, een slaapkamer, een badkamer en een groot terras. ’s-Avonds hebben we heerlijk op het terras geborreld met wat kleine hapjes. De volgende ochtend kregen we, in ons huisje, een ontbijt geserveerd wat werkelijk helemaal top was. Vers brood, een omelet met kruiden, jam, kaas, fruit en yoghurt, een vers sapje en als laatste een zoet baksel zo vers uit de oven. We konden het gewoon niet op, zelden zoiets gezien.  Aansluitend zijn we met een autopondje overgevaren naar het plaatsje Opua en van daaruit naar een openluchtmuseum gereden, de Waitangi Treaty Grounds. Dit is Nieuw-Zeelands meest belangrijke historische plek. Op het terrein zijn verschillende musea aanwezig en ook zijn verspreid over het terrein zelf veel historisch zaken aanwezig, waaronder de grootste oorlogskano die ooit is gebouwd. Hier kun je de geschiedenis van Nieuw-Zeeland ontdekken en beleven.

Van dit soort immens grote bomen hebben ze er drie nodig om
de oorlogskano te bouwen zoals op de volgende foto ziet. 

Op dit terrein werd in 1840 Nieuw-Zeeland gesticht. Het originele document, welke is ondertekend door een groot aantal stamoudsten, is hier in het museum aanwezig. Bij binnenkomst werd ons gevraagd of dat wij gebruik wilden maken van een gids. Dat hebben we gedaan. We bleken de enige twee gasten te zijn, waardoor we dus een privérondleiding kregen. Direct aan het begin begon de goede man te ratelen, beleeft hebben wij hem gevraagd wat langzamer en duidelijker te praten. De rondleiding was verder ronduit geweldig, overal had hij iets interessants te vertellen. Aan het einde van de rondleiding werden wij verwelkomt door een vrouw in de originele Maori klederdracht die ons uitlegde dat wij eerst officieel verwelkomt zouden worden in de Maori traditie en vervolgens mee zouden worden genomen naar het ontmoetingshuis. Daar kregen wij een welkomstwoord in de Maori-taal, welke vervolgens in het Engels werd vertaald.

Een 72 persoons oorlogskano, geheel van hout en met touw
in elkaar gezet, er komt geen spijker of schroef aan te pas.

Aansluitend vroeg men mij om ook een speech te geven, natuurlijk in het Engels. Ik heb hen daarbij verteld dat wij, net als de eerste Europeanen, van over zee zijn gekomen met ons zeiljacht de Ikinoo.  Aansluitend heb ik de schitterende natuur en de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Nieuw-Zeelanders en specifiek de Maori bewoners geroemd. De aanwezigen waren enthousiast over ons verhaal. Het vervolg bestond uit een zang- en dansvoorstelling van een half uur van 2 mannen en 2 vrouwen in originele klederdracht, met versierselen, wapens en muziekinstrumenten. Heel indrukwekkend. Omdat wij nog lang niet alles hadden gezien, maar het lopen voor Sonja zeer vermoeiend werd, hebben we besloten om de volgende dag nog een keer terug te komen om het grootste museum te bezoeken.

Een collage van foto's om jullie een indruk te geven van dit museum.

Dit was een ervaring om nooit te vergeten. Hier is tenminste nog aandacht voor de historie en wordt de cultuur van de Maori in stand gehouden, hoe anders dan in Nederland met zijn antizwartepieten demonstraties en het verwijderen van specifieke woorden zoals negerzoenen, jodenkoeken en dergelijke.

Het uitzicht vanaf ons tijdelijke huisje.

Nadat we opnieuw met het pondje waren overgevaren hebben we ’s-avonds met z’n tweeën heerlijk gebarbecued en een goede fles wijn soldaat gemaakt. De volgende dag kregen we opnieuw een zeer uitgebreid ontbijt. Zo hebben we drie heerlijke dagen doorgebracht in en rond Russel. We hadden de smaak van het reizen te pakken en maakte al snel nieuwe plannen voor een reisje naar het meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland, Cape Reinga. Om niet continu in de auto te zitten wilde hier een 5-daags reisje van maken. We hadden voldoende boodschappen gedaan en gingen vrijdag ’s-middags om twee uur op pad. Nog geen 95 km verder was de pret over.

Onze auto die ons helaas in de steek liet.

Onderweg deed de automatisch versnelling een beetje raar, hij schakelde niet terug naar een lagere versnelling en na verloop van tijd ging er een rood lampje op het dasboord branden. We stopten langs de kant van de weg en controleerde de radiateur, er bleek onvoldoende water in de radiateur te zitten. Na deze te hebben aangevuld reden we verder. Het lampje was uit, maar de versnelling bleef vreemd doen. Nog geen 5 kilometer verder brandde het lampje opnieuw. We zijn bij een tankstation gestopt. Toen ik de vuldop van de radiateur er af draaide, spoot het water eruit, het kookte. We hebben toen maar besloten de AA te bellen, dat is net zoiets als de ANWB bij ons in Nederland. Deze zou ervoor zorgdragen dat er een monteur onze kant op kwam om te bezien of dat het ter plaatse te repareren was of dat we weggesleept moesten worden. Bij het tankstation was een garage aanwezig die echter gesloten was. De eigenaar zag ons echter staan en vroeg wat er aan de hand was.

De keuken met op de achtergrond het 2-persoonsbed.

We vertelde hem het verhaal. Hij opende de motorkap en controleerde de radiateur, volgens hem was de koppakking nog goed maar was de automatische versnelling defect. Hij wenste ons veel geluk. Even later kwam de monteur die door AA was ingeschakeld. Deze stelde vast dat de kick-down kabel van de versnelling defect was en dat de motor onregelmatig op maar 3 cilinders liep. Mogelijk een bougie die defect was of een kabel van de verdeler. Ook hij zei dat de koppakking niet defect was. Hij rommelde wat in de motor en vroeg mij een proefritje te maken. Zo op het eerste oog reed de auto weer beter. Hij gaf mij nog wat instructie over het handmatig schakelen van de automatische-versnelling en wenste ons succes met de terugreis. We hadden namelijk besloten terug te rijden en de auto eerst te laten repareren alvorens verder te reizen. We waren misschien 15 km teruggereden toen het lampje opnieuw ging branden. Net op dat moment belde de monteur ons met de vraag of dat het rijden goed ging. Ik vertelde hem dat ik net weer langs de kant van de weg was gestopt. Hij zei ons niet verder te rijden om schade te voorkomen.

Onze Yurt voor drie dagen. Het gebouwtje rechts bevat de 
keuken en een complete badkamer.

Hij zou eraan komen, om ons met de bergingsauto naar Whangarei terug te brengen. Vrijdag avond om half negen stonden we weer bij de Ikinoo. We zijn maar even uit eten gegaan om onze teleurstelling een beetje te vergeten. De klap kwam echter de volgende dag, het huilen stond ons nader dan het lachen. Op maandag heb ik de auto naar een specialist voor automatische versnellingen gebracht. Deze maakte, samen met mij, een uitgebreide testrit. Hij kwam tot de conclusie dat de automatische versnelling het nog goed deed. Bij het testen van het koelwater kwam echter naar boven dat de koppakking wel degelijk kapot was. De reparatiekosten werden daardoor zo hoog dat dit de waarde van de auto oversteeg. Hij was dus Total lost, jammer maar waar. Voor de zekerheid heb ik nog een second opinion aangevraagd, deze kwam echter tot dezelfde conclusie. Het advies was dan ook, verkopen met vermelding van het gebrek, dan krijg je er in ieder geval meer voor dan dat je de auto naar de sloop brengt. Gelukkig is de auto binnen een week verkocht tegen een fractie van de aanschafprijs.

Onze hot tub met rechts de hout gestookte kachel en links de
ton met droog hout en aanmaak materiaal.

Helaas is het ons niet gegund om een mooie rondreis over het Noorder Eiland te maken. In deze periode maakten we kennis met Rik en Sanne van SY Incentive. Zij hadden toestemming gekregen om vanuit Fiji naar New Zealand te zeilen. Nu liggen ze vlak bij ons in de haven van Whangarei. Al direct bij de eerste kennismaking zaten we bij elkaar aan boord voor een borrel. Dat is zo gebleven totdat zij vertrokken met een camper voor een rondreis door NZ, best wel jaloers op hun vooruitzichten. Opnieuw sloeg het noodlot toe. de Ikinoo heeft een aluminium romp, waarbij de dieseltank en de watertank onderdeel uitmaken van de constructie. Twee keer per jaar controleer ik de tanks op vervuiling. In de watertank vond ik op twee puntjes putcorrosie, waarvan de diepste ongeveer 3 mm diep is. Navraag bij de bouwer van de Ikinoo leverde op dat de romp waarschijnlijk 7,5 – 8,0 mm dik is. Geen punt dus om je direct zorgen over te maken. Echter voordat wij vertrekken uit New Zealand moet dit wel hersteld zijn, omdat het direct in de rompwand zit. Ik vraag mij nog steeds af waarom dit mij niet eerder is opgevallen.

Een prachtige doorkijkjes van de tuin en één van de vijvers.

Zodra we in januari of februari uit het water gaan moet er een ervaren aluminium lasser aan te pas komen om dit te herstellen. Maar nu genoeg vervelende onderwerpen besproken. Er waren gelukkig ook nog een aantal leuke dagen die ons in ieder geval weer positieve energie gaven. Al langere tijd denken wij erover na om de voorzijde van de Ikinoo te laten aanpassen. We willen de ankerrol ongeveer 5 cm verder naar voren hebben, zodat we een 33 kg Rocna anker kunnen plaatsen. In het verleden hebben wij dit al een keer geprobeerd, waarbij echter de punt van het anker tegen de romp aan kwam. Dat was de reden dat we nu een 25 kg Delta anker gemonteerd hebben. Om prijzen aan te kunnen vragen moest ik precies weten wat er gedaan moest worden. In deze voorbereiding heb ik de specificaties van beide ankers naast elkaar gelegd en alles ingemeten aan de voorzijde van de Ikinoo. Tot mijn verwondering kwam ik tot de conclusie dat het Rocna anker gewoon moest passen zonder dat er iets aangepast behoefde te worden.

Ons nieuwe Rocna anker, gelukkig isr voldoende ruimte 
tussen de romp en de punt van het anker.

Ik begreep er in eerste instantie niets van, totdat er bij mij een lichtje ging branden. In het jaar van ons vertrek heb ik een nieuwe ankerrol laten maken, omdat de oude aan het verslijten was en omdat ik vond dat deze wat te klein was, waardoor de ketting op het dek kwam. Door het plaatsen van deze nieuwe rol is het anker een stukje naar voren gekomen. Bij een watersportzaak kon ik het anker bestellen met de voorwaarde, dat als deze niet zou passen ik het anker terug mocht brengen. Na aflevering bij de boot zat hij een uur later op zijn plek, met een afstand van ongeveer 3 cm tussen de ankerpunt en de romp. Dus we hebben nu een 33 kg Rocna anker zonder dat de voorkant is aangepast. Zo zit er gelukkig ook een keer eens iets mee. Halverwege december hadden we voor drie dagen een Yurt gehuurd, compleet een hout gestookte hot tub. Een Joert of Yurt, is een traditionele ronde tent die wordt gebruikt voor bewoning door rondtrekkende vee nomaden of Mongolen, die leven op de steppengebieden van centraal Azië. Die van ons was voorzien van een houtkachel. Naast de tent stond een gebouwtje met een keuken en een badkamer en aan het einde van het terras een hot tub.

Gezellig bij de openhaard met een goed glas wijn.

Gelukkig kon een vriendin van ons tijd vrijmaken om ons met haar auto naar de Yurt te brengen. Bij aankomst werden we verwelkomt door de eigenaren die iets verderop in een prachtig huis wonen. Zij hebben de gehele omgeving omgetoverd tot een waar paradijs met prachtige vijvers een schitterende tuinen. De eerste avond hebben we de kachel aangestoken en hebben we heerlijk zitten borrelen en wat hapjes gegeten. Door de warmte en het geluid van de gestaag neerkomende regen, waren we al vroeg rozig, waardoor we niet al te laat op bed lagen. Het bleek een heus boxspring bed te zijn, in lange tijd hebben we niet zo lekker geslapen. De volgende ochtend hebben we na het ontbijt eerst een wandeling gemaakt door de omgeving. De eigenaar was ondertussen bezig de Hot tub te vullen, de vorige gebruikers hadden de stop eruit getrokken waardoor deze geheel leeg was gelopen. Achteraf vonden wij het wel prima zo, heerlijk vers water. De wandeling door de tuinen was prachtig, het ene plekje was nog mooier dan de andere.

De auto van de eigenaren van het complex.

Er stond zelfs een oldtimer voor de deur. Bij terugkomst was de eigenaar net begonnen met het opstoken van de kachel om de hot tub te verwarmen. Ik heb het vanaf dat moment van hem overgenomen. Dus houthakken in niet al te grote stukken. Hoe kleiner de stukken hoe heter de kachel wordt en hoe sneller het water heet is. Regelmatig moet je met een houten peddel het water in beweging brengen zodat het goed mengt en wat gelijkmatiger van temperatuur wordt. Je probeert, op het gevoel, het water zo rond de 40 °C te krijgen. Zodra het water heet genoeg is, stop je met hout in de kachel te gooien. Het geheel blijft dan urenlang op temperatuur. Met een goede fles witte wijn en twee glazen hebben we zo enkele uren samen in de hot tub doorgebracht met hele diepgaande gesprekken. ’s-Avonds hebben we de barbecue aangestoken en hebben we heerlijk gegeten met een glaasje rode wijn om het eten door te spoelen, de dag kon echt niet meer stuk ondanks de regen. Ook nu lagen we weer bijtijds op bed. De volgende ochtend hebben we eerst rustig ontbeten en daarna de yurt aan kant gemaakt. Aan het einde van de ochtend werden we weer opgehaald door Monique.

Een groep schotse muziekkanten maakte prachtige muziek.

Dit was zeker de moeite waard en voor herhaling vatbaar. Bij thuiskomst hebben we Monique en Ad, als dank voor het brengen en halen, uitgenodigd voor een borrel en een hapje op vrijdag avond. We vieren dan ook dat Sonja die dag officieel met pension is. Vanaf vandaag krijgt ze dus haar AOW’tje uitbetaald. Als laatste vertellen we jullie nog over de schotse ochtend op het pleintje naast de Ikinoo. Al vroeg weren we gewekt door doedelzakspelers. Toen ik ging kijken was er zich een hele ploeg aan het voorbereide en werden de doedelzakken gestemd. Een half uurtje later begon de voorstelling met verschillende nummers en dansjes. Een hele leuke ervaring zo op een zaterdag morgen. Zoals u heeft kunnen lezen zat het deze maand niet altijd mee, gelukkig hadden we ook leuke momenten die je de sores van de andere dagen weer doet vergeten. Wij wensen vanuit New Zealand onze familie, vrienden en mensen die ons volgen een gezellige kerst een een bijzonder nieuw jaar. Op naar nieuwe avonturen.