Wakatobi

We zijn al heel vroeg op en bij het ochtendgloren bergen we het anker op. Op naar onze volgende bestemming, de eilandengroep Wakatobi. We zeilen eerst naar het eiland Hoga, een eiland dat niet in de route is opgenomen. We hoorden echter, van andere zeilers, dat er een prachtig strand is, het water kristalhelder is, zodat het een genot is om te snorkelen en dat het weer in Wakatobi veel beter is dan dat we tot nu toe hebben gezien.

Onze ankerplek bij Pulau Hoga, we ankeren niet ver van het rif
op een goede zandgrond op 22 meter diepte.

Buiten op zee aangekomen staat er, zoals voorspeld, geen wind. Op de motor varen we naar de wind toe. Na twee uur op de motor te hebben gevaren, steekt de wind op. De zeilen worden gezet, de windvaan ingesteld en de motor gaat uit. Er staat een mooie 12-15 kn wind, die langzaam toeneemt. Na enige tijd moeten we zelfs het 2^e rif plaatsen om het enigszins comfortabel te houden, kortstondig hebben we zelfs even 30 kn wind staan. Met snelheden tussen de 6 - 8 kn schiet de Ikinoo door het water, ze is helemaal in haar element. We lunchen met een Russische salade, die Sonja een dag eerder heeft voorbereid. In de loop van de middag neemt de wind wat af en het 2^e rif gaat er weer uit. Vlak voordat het donker wordt, plaatsen we het 2^e rif er weer in, omdat we in het donker eventuele squalls niet zien aankomen. We hebben een rustige en comfortabele nacht en bij het ochtendgloren is de lucht deels bewolkt.

Ons uitzicht vanaf de Ikinoo, Op de achtergrond het strandje
waar we later hebben gebarbecued.

Het wordt opnieuw een zonnige dag. Net na de middag halen we de zeilen weg en varen op de motor via een smalle pas de grote lagoon van Hoga binnen. Niet veel later liggen we vast achter ons anker na een overtocht van 192 nm. Voor het eerst ankeren we op een diepte van 22 meter met 52 meter ketting buiten. Er blijken al een aantal boten te liggen en ook na ons komen er nog enkele binnen. Uiteindelijk liggen we hier met 10 boten. De volgende dag zijn we uitgenodigd, door Xavier, voor een barbecue op het strand. Hij wordt die dag 24 jaar en om dat te vieren heeft hij vanuit Tifu een half varkentje meegenomen. Hij zorgt dus voor het vlees en alle andere boten zorgen voor de bijgerechten. Ook is het de bedoeling dat je je eigen drinken meeneemt. Een van de zeilers is slager en chef-kok geweest en bereid het vlees op de barbecue, die ze provisorisch in een kuil op het strand hebben gemaakt. Het vlees is verrukkelijk en in combinatie met de overige gerechten, eten we als God in Frankrijk.

Een compilatie van de barbecue,  met linksboven onze chef-kok.

Voor het dessert heeft iemand een chocoladetaart gemaakt. Tot ieders verbazing komt er zelfs een tweede chocoladetaart op tafel.

Zo vieren we gezellig de verjaardag van Xavier.

We scheppen dus gewoon nog een tweede keer een toetje op, zodat beide taarten opgaan. Na afloop maken we van de barbecue een echt kampvuur en verzamelen al het brandbare afval met vooral plastic, die hier in overmaat op het strand ligt. Door onze actie laten we het strand schoner achter dan toen wij aankwamen.  De lokale jongens kijken vol verbazing toe hoe wij het vuil verzamelen en verbranden, ze steken helaas geen vinger uit. Zo wordt het dus een hele gezellige middag. Een dag later halen we het anker op, varen weer door de pas en zetten koers naar het dorpje Wanci op het eiland Wangi Wangi, een tochtje voor de wind van 29 nm.

De ligplaats binnen een lagoon, met tot onze verrassing een
aanlegsteiger met vingersteigers en dat gratis.

Het is een prachtige zonnige dag met 12-17 kn wind. Het plaatsje ligt aan een lagoon, waar je naar binnen kunt varen door een wel hele smalle passage. Er staat iemand op het havenhoofd die via de marifoon aanwijzingen geeft. Tot onze stomme verbazing zien we binnen de lagoon een jachthaventje liggen, bestaande uit één stijger met vinger steigers. Snel hangen we de fenders op en plaatsen de lijnen. Niet veel later liggen we netjes afgemeerd aan onze plek voor de komende dagen. Deze haven is ook nog eens gratis. We worden ontzettend hartelijk ontvangen door de lokale bevolking. We zijn opnieuw de eerste toeristen die ze in drie jaar tijd zien. Opnieuw wil iedere moeder met een klein kindje op de arm met ons op de foto en ook de lokale jeugd krijgt er geen genoeg van. ’s-Avonds lopen we met alle zeilers naar het stadje toe, op zoek naar een restaurantje met een biertje. We zien een leuk ogend restaurantje en vragen of we hier als groep kunnen eten. Snel worden er tafels tegen elkaar geschoven en even later komt er een meisje langs die een klein beetje Engels spreekt. Helaas hebben ze geen bier, wel diverse koude limonades.

Omdat het een dag later Onafhankelijkheidsdag is, worden
alle procedures nog eens een aantal keren doorgenomen. zo 
ook het hijsen en strijken van de vlag wordt gerepeteerd.

Als alle bestellingen zijn opgenomen en iedereen ook heeft betaald begint het wachten. Foute beslissing dus om hier te gaan eten, de kok of kokkin kan maar 2 gerechtjes tegelijk klaar maken!? Dus steeds komen er 2 gerechtjes op tafel, waarna we weer opnieuw wachten. Het duurt een eeuwigheid voordat iedereen zijn eten heeft, daarnaast is het eten ook nog eens niet goed. Jammer, deze mensen gaan de boot missen. De volgende dag zien we een officiële delegatie aankomen met de burgemeester en zijn volgelingen, omringd door veiligheidsbeambten. In de jachthaven liggen nu drie Nederlandse boten op een rijtje, de Rambler, de Incentive en de Ikinoo. Als eerste bezoekt de burgemeester de Rambler, terwijl wij alle giechelende dames ontvangen op onze Ikinoo. We moeten steeds weer opnieuw op de foto, steeds met een wisselende bezetting van dames.

Op de Onafhankelijkheidsdag is iedereen op zijn paasbest.
In het midden de burgemeester met zijn vrouw. 

Als dat achter de rug is en de dames van de boot afstappen, komt de burgemeester ook nog even op ons jacht. Ook nu weer zijn er fotomomenten. Na een uurtje is deze processie voorbij. Zodra iedereen is vertrokken gaan wij op pad om het stadje te verkennen, Sonja op de fiets en ik lopend. Onderweg worden we ineens aangehouden door Sanne van de Incentive. Ze zagen ons voorbijlopen terwijl zij in een restaurantje zaten te lunchen. We volgen haar naar binnen en besluiten ook maar gelijk hier de lunch te nuttigen. Het eten staat uitgestald in een vitrine zodat je precies weet wat je krijgt. We wijzen gerechten aan en bestellen voor Sonja een kom noedels en voor mij een kom rijst. Het eten is werkelijk verrukkelijk. Omdat we om sambal vragen, komt de eigenaresse met nog een schaaltje eten aanzetten, wat heerlijk pittig vlees bevat. Als Sonja later afrekent, zo’n € 9,00 voor het eten en drie drankjes, geeft ze een fooi.

Ik, samen met een groep dames en heren in prachtige kleding.

De mensen zijn zo enthousiast dat ze als dank nog een gerecht meekrijgt in twee plastic zakjes, waarvan één gevuld met een soort sambal saus. Als we verder gaan vinden een BNI-bank, zodat we weer geld kunnen opnemen en doen onderweg nog wat boodschappen. Zo keren we moe maar voldaan terg op de Ikinoo. Let op, het is hier 30-32° overdag met een hoge luchtvochtigheid, dus je zweet de gehele dag en hebt gewoon minder energie. ’s-Avonds besluiten we aan boord te blijven en ons tegoed te doen aan het gerechtje dat we hebben gekregen. Het zijn platte lapjes vlees, welke zijn gefrituurd in een jasje, zoals schnitzel. Als saus is er een sambalsaus toegevoegd. We hebben 7 lapjes vlees, meer dan genoeg dus voor ons. De volgende dag staat in het teken van Sonja haar geboortedag die samenvalt met de Onafhankelijkheidsdag in Indonesië.

De bijzondere verjaardagstaart voor Sonja, dit hadden de
andere zeilers voor haar geregeld.

Eerst is er ’s-morgens een officieel gedeelte met een korte toespraak en een defilé van diverse groepen in officiële of authentieke kleding. Na afloop wil weer iedereen met iedereen op de foto, het levert wel wat leuke plaatjes op. Als ik met het busje terugga naar de Marina, vraagt men mij Sonja te gaan halen en met haar naar het kantoorgebouwtje van de Marina te komen. Als we gezamenlijk aankomen, staat de gehele groep zeilers ons op te wachten en zingen ze voor Sonja. Daarna komt er een taart met kaarsjes, Zo zitten we dus even later gezellig met iedereen taart te eten, helaas zonder koffie of thee maar met een glaasje water. De dag begint goed. De rest van de dag doen we rustig aan. ’s-Avonds worden we met busjes opgehaald voor het vrijheidsfeest bij de burgemeester thuis. In zijn voortuin is een podium opgesteld en zijn er voor de genodigden en de dansers stoeltjes opgesteld.

De buitenlandse gasten en de organisatoren daaromheen,
hebben een eigen stekje, met op de voorgrond de jarige.

We krijgen een eenvoudig buffet van heerlijke gerechten met een glaasje water. Je kunt hier duidelijk merken dat dit eiland islamitisch is. Daarna volgt er een speech van de burgemeester, die ons na afloop uitnodigt voor een fotomoment bij hem op het podium. Na afloop van de fotosessie vraagt hij of dat wij wat willen zingen. In eerste instantie zit eenieder naar elkaar te kijken, met de vraag, wat moeten we hiermee. Dan oppert een van de dames om gezamenlijk het liedje “I am sailing” van Rod Stuart te zingen. Iedereen heeft zijn telefoon bij zich, dus de tekst is snel gevonden. Een van de telefoons wordt aangesloten op de geluidsinstallatie en even laat komt de muziek op gang. We zingen allemaal uit volle borst en het klinkt echt schitterend en muzikaal, het lijkt wel een echt koor.

Een groep dansers geeft een prachtig verhaal vorm met een 
dans en vuur.

Je ziet ook aan de reactie van de burgemeester en de overige toehoorders dat ze dit totaal niet hadden verwacht. Zo komt er dus ineens een onverwacht talent naar voren van deze groep zeilers. We krijgen na afloop dan ook een staande ovatie. Helaas begint daarna weer een officieel gedeelte met prijsuitreikingen, wat ons wat te langdradig wordt, tijd om terug te gaan naar de Ikinoo. De volgende dag huren we een scooter voor een tochtje rond het eiland. Het eilandje heeft een aantal bezienswaardigheden, die echter moeilijk zijn te vinden. Als eerste rijden we naar Liya fort, een heus dorpje omringd door een vestingmuur. Alles is goed onderhouden en in elk huisje binnen de muren leven gezinnen.

Eén van de twee toegangspoorten van het plaatsje Liya Fort.

We vervolgen onze reis langs de kustweg en komen diverse resorts tegen. Helaas, deze zijn allemaal verwaarloost. Hieraan kun je duidelijk zien dat in het verleden dit eiland door vele toeristen werd bezocht. Elk resort heeft zijn eigen duik en snorkel site. Wij denken dat door de economische crises en de daaropvolgende corona epidemie, het toerisme hier is weggebleven, met leegstaande en vervallen resorts tot gevolg. Het gaat waarschijnlijk nog vele jaren duren voordat dit eilandje herontdekt wordt. Als we doorrijden komen we bij een poort, die toegang geeft tot een parkeerplaats en een betonnen steiger met betonnen trap. Hier treffen we mede zeilers aan, die zojuist zijn wezen duiken onder begeleiding van gidsen.

Dit eilandje bevat een resort, welke vanaf deze zijde niet 
zichtbaar is, je wordt er met een bootje naar toe gebracht.

Wij maken hier een stop, kleden ons om en gaan ieder apart een tijdje snorkelen. Het water is glashelder en het koraal en de vissen zijn prachtig. Op onze weg terug doen we nog wat boodschappen en leveren daarna de scooter weer in. De laatste dag op dit eiland maken we de boot goed schoon, doen nog wat inkopen en eten we nog een keer bij een echt goed restaurant vlak bij de haven. Hier kan men een Bingtang biertje bestellen, ook al staat deze niet op de menukaart en heerlijke echt goede en vooral warme gerechten. Deze keuken worden wij nooit zat. Tijd om door te gaan naar onze volgende bestemming, het plaatsje Pasarwajo op Selat Buton, het plaatsje waar ons programma totaal op zijn kop wordt gezet, maar daarover later meer in het volgende Blog.

Een impressie van onze rondrit over het eiland Wangi Wangi.