Een nieuwe start

Het is zondag 3 september 2017. Na bijna negen maanden in de haven van Las Palmas te hebben gelegen, varen we opnieuw uit. Het voelt echt alsof we voor de tweede keer vertrekken. Las Palmas voelde na al die maanden als een thuis. We hebben vele leuke en interessante mensen leren kennen, we wisten alle goede restaurants te vinden en deden boodschappen in die winkels die voor ons een goede mix hadden voor onze dagelijkse boodschappen. Het werd ook echt wel tijd om te vertrekken, anders kom je nooit meer weg. Er is altijd wel weer een gezellige dag of avond met muziek in het verschiet. De dag voor ons vertrek hebben we de haven al met stille trom verlaten en zijn direct naast de haven, samen met Guus op de Yemanjá, voor anker gegaan. Zo was het de eerste morgen dus een kwestie van het anker ophalen en vertrekken. Het verslag van die eerste dag staat reeds op het blog. Dit verslag is geplaatst via de SSB-radio.

De Teide bij mooi helder weer

In Santa Cruz op Tenerife zijn we 1 week gebleven. Een heerlijke rustige haven met de stad heel dichtbij. Vanuit de jachthaven loop je de brug over en je staat midden in het centrum. Gedurende deze week hebben we twee dagen een auto gehuurd en zijn we het eiland gaan verkennen. Tenerife is wat dat betreft een geweldig mooi eiland met goede wegen en vele leuke plekjes om te bezoeken. Zo zijn we de tweede dag in de lengte richting van het eiland naar de Teide gereden, de hoogste berg van Spanje met een hoogte van 3.718 meter. Dit is één grote toeristische attractie met ter plaatse een kabelbaan waarmee je tot vlak onder de top kunt komen. Om op de top zelf te kunnen staan moet je ver van te voren toestemming aanvragen. Per dag mogen er maar een beperkt aantal mensen door het hek, om de laatste 180 meter naar de top te kunnen lopen. 

Gezien de grote drukte ter plaatse, je moest je auto parkeren op zo’n half uur lopen naar de kabelbaan, hebben wij geen van beide gedaan en zijn we er rustig aan voorbij gereden. Vanaf de voet van de Teide zijn we vervolgens via de westkust en de noordkust weer terug gereden naar Santa Cruz. Op het centrale plein van Santa Cruz staat een “hop on + hop off” bus. In het verleden hebben we, in andere grote steden zoals Berlijn en Londen, hier goede ervaringen mee gehad. Tijd dus voor een stadstoer met deze bus. De toer bleek achteraf wat tegen te vallen en is voor onze begrippen veel te kort. Tijdens de tweede ronde zijn we uitgestapt bij een mooie botanische tuin. Hier heeft men vele soorten planten verzameld die op de Canarische eilanden voorkomen. De toegang is gratis, wat je je soms moeilijk kunt voorstellen omdat de gehele dag mensen bezig zijn om de tuin te onderhouden. Het is een heerlijke wandeling die eindigt op een gezellig terrasje. Van deze tuin hebben we een kleine fotocollage gemaakt.

etHet is een prachtige wandeling met aan het einde een heerlijk terasje

Op 11 september hebben we de trossen weer losgegooid voor de volgende etappe naar de zuidkust van Tenerife, om precies te zijn naar Punta Montana Roja. We vertrekken met een mooie 15 kn wind van achteren. Voor het eerst varen we met beide spinakerbomen uitgeboomd. Voor die tijd ging dat niet lekker omdat de beide spinakerboom koppen niet juist geplaatst waren.

Beide fokken uitgeboomd en rust in de tent

Deze zaten tegen elkaar aan, verbonden met een dynema lijn. Nu zijn ze gemonteerd met een onderlinge afstand van bijna 1,5 meter, met als resultaat dat beide bomen nu horizontaal staan. Dit zeilt echt voortreffelijk. Ik denk dat deze zeilvoering nog wel eens onze favoriet kan gaan worden. Bij Punta Montana Roja aangekomen ankeren we in de luwte van deze berg voor een heerlijke nachtrust. Vanaf de boot hebben we een prachtig uitzicht over het strand, waar de lokale bevolking geniet van het strandleven. De dag daarna is het een klein stukje verder naar Los Cristianos waar we opnieuw voor anker gaan. Voor de tweede dag zijn we aan het vissen, helaas niets gevangen dus ook vandaag geen vis op het menu.

Onze ankerplek bij Punta Montana Roja

De volgende dag zit het weer ons mee, er is voldoende wind om te zeilen maar de acceleratie zone stelt niets voor. Zo verlaten wij rustig zeilend het eiland Tenerife en gaan we naar La Gomera. De tocht verloopt rustig zonder al te veel wind. We ankeren op enige mijlen afstand van de jachthaven in San Sebastian nabij Punta del Cabrito. Hier liggen we voor anker voor een resort waar geen weg naar toe gaat. Alles wordt hier aangevoerd met een boot, zo ook de gasten van het resort. Je komt hier dus echt voor je rust. ’s-Middags besluiten we om vanaf de boot naar het strand te zwemmen. Zo op het eerste gezicht niet al te ver. Dat blijkt echter tegen te vallen. Het is circa 150 meter zwemmen waarna je door de branding op de keien wordt geworpen. Terug in het water komen is wat dat betreft een dingetje, je wacht een golf af, zet dan op het hoogst punt af en zwemt zo snel mogelijk van de kust af, voordat je weer op de keien wordt geworpen.

Terugblik op Tenerife met de Teide

Voor Sonja blijkt de terugweg toch wel vermoeiend aangezien er ook een klein beetje stroming staat. Maar goed, we hebben wel weer 300 meter gezwommen vandaag. Na een rustige nacht varen we op de motor naar de jachthaven van San Sebastian. We krijgen een plekje naast de Spirit, het Nederlands zeiljacht van Theo en Mieke Rutten. Het is een geweldig hartelijk welkom nadat we elkaar een aantal maanden niet hebben gezien. Die dag eindigen we bij hen aan boord met een hapje en een drankje, zo gezellig. De dag daarna vertrekken we met z’n vieren met de bus naar Puerto de Vueltas in Valle Gran Rey. Deze busreis is echt geweldig, doordat je zo hoog zit heb je een geweldig uitzicht over het landschap met al zijn bergen en kloven. Het plaatsje zelf is een heerlijk rustig vissersdorpje met een klein haventje, waar Duits de tweede taal is.

Onze ankerplek bij Punta del Cabrito

Er blijken hier veel Duitsers te wonen of op vakantie te komen. Voor de terugreis maken we gebruik van de ferry die twee keer er dag op en neer vaart van San Sebastian via Playa Santiago naar Puerte de Vueltas.

Geiten op de steiger van La Gomera

Bij het kopen van de kaartjes voor de terugreis, wordt ons echter om de paspoorten of een andere vorm van identificatie gevraagd. Daar hadden we niet op gerekend. We hadden dus niets bij ons. De oplossing was echter snel gevonden. Van Theo en Mieke kregen wij hun beider rijbewijzen. Deze overlegde we bij het kopen van ons kaartje. Er werd in het geheel niet gekeken naar de pasfoto’s, hen ging hen om een registratienummer. Bij het betreden van de boot wordt je nogmaals gecontroleerd, waarbij de beambte ons kaartje en de legitimatie bekeek en controleerde of dat de registratienummers klopten. We mochten, ondanks de afwijkende foto's, gewoon doorlopen. Wat dat betreft roept dit wel wat vraagtekens op. Geweldig om op zo’n snelle catamaran te zitten. Binnen de kortste keren waren we terug in de haven van San Sebastian. Gedurende de dagen in de haven leren we ook Rob en Annemarie van de Zeezout kennen. We zijn samen met hen door de Spirit uitgenodigd voor een hapje en een drankje aangezien de Spirit een dag later vertrekt naar Tenerife in verband met familiebezoek. Met Rob en Annemarie hebben we direct een goede klik. Twee dagen later vertrekken we dan ook gezamenlijk om naar de andere kant van het eiland te zeilen. We ankeren die nacht in Puerto de Vueltas. Dit is geen geweldige plaats om te ankeren, geen wind maar wel vervelende golfen die je proberen wakker te houden door op de meest onverwachte momenten de boot een zwieper te geven. We zijn er dan ook de volgende ochtend bijtijds uit.

De Zeezout met Rob en Annemarie

We vertrekken overigens vandaag met gemengde gevoelens. Volgens de Gribe-files, die we de avond daarvoor via de SSB hebben binnen gehaald, hebben we de gehele dag wind op kop vanuit het noordwesten van zo’n 10-15 kn. Dat betekend dus continu opkruisen naar La Palma over een afstand van zo’n 40 mijl, waarna de motor gestart moet worden voor de laatste 10 mijl langs de kust omdat daar de wind geheel wegvalt. Vandaag klopt er gelukkig in het geheel niets van de weersvoorspellingen. Na een half uur hebben we al 18 kn wind staan uit het noordoosten, voor ons dus halve wind. Binnen 15 minuten bouwt deze verder op naar 28-30 kn, zodat al snel het derde rif is geplaatst. Normaal zou het tweede rif volstaan, echter de golven zijn erg rommelig wat veel onrust op de boot veroorzaakt. Nog geen twee uur later neemt de wind weer af tot zo’n 22-26 kn en trekken we een deel van de Yankee erbij. Onze Ikinoo gaat als een speer door het water en voelt zich helemaal in haar element. Eenmaal voorbij de zuid kaap van La Palma lijkt het wel of dat iemand de schakelaar van de wind uit zet. Zo hebben we nog 28 kn wind staan, zo is deze nog maar 2 kn over, en dat alles binnen een afstand van nog geen 200 meter. Dat er weinig wind zou staan was al voorspeld. We starten de motor om vervolgens 200 meter verder ineens 12-18 kn wind tegen te hebben, dus uit het noordwesten. Zo kunnen we dus opkruisend naar Tazacorte zeilen. Al met al dus een geweldige zeildag in plaats van de verwachte lange dag opkruisen tegen de wind in en het motoren in windstilte. In de jachthaven van Tazacorte worden we door vrienden Wijnand en Marlies opgewacht. Ze hebben een plekje naast hun boot voor ons gereserveerd. Een half uur na aankomst zitten we dan ook al bij hen aan boord voor een hapje en een drankje. Vooral het hapje is heel bijzonder. Wijnand heeft een paar dagen ervoor ruim 2 kg tonijn gekregen van een lokale sportvisser. Ons hapje bestaat dus uit sushi met tonijn, gevolgd door verschillende moten gegrilde tonijn steaks. Onze dag en avond kan niet meer stuk. De komende weken gaan we La Palma verkennen, veel wandelen en de Ikinoo klaar maken voor de oversteek naar de Kaap Verde.

Van Gran Canaria naar Tenerife

We hebben besloten zondag 3 september te vertrekken in plaats van maandag. De wind gaat de komende dagen verder toenemen. Om 07:00 gaat de wekker. Na alle voorbereidingen te hebben getroffen, halen we om 08:30 het anker op. Buiten staat een woelige zee met weinig wind, iets wat voorspeld was omdat in het noorden al enige tijd veel wind staat. De eerste uren moeten we zo nu en dan de motor starten om enige progressie te maken. Na vier uur is daar dan eindelijk de voorspelde windkracht 5. Binnen een uur neemt de wind toe van 8 naar 18 kn. Heerlijk zeilweer, onze Ikinoo spuit ervandoor met snelheden boven de 8 kn. Richting Tenerife komen we tevens de acceleratie zone tegen. De wind neemt hier toe tot 28-30 Kn. We hebben op tijd de benodigde riffen gezet en onze yankee weggedraaid. Het is heerlijk zeilen. Om 17:30 liggen we vast in de haven van Santa Cruz, veel eerder dan dat we hadden gedacht van te voren.

Huidige positie: 28°28.034'N 016°14.644'W
Jachthaven Santa Cruz op Tenerife

Bezoek aan Nederland

Eindelijk is het dan zover, ik ga voor zeventien daagjes terug naar Nederland. Hans gaat in die periode de boot uit het water halen en vaarklaar maken en het teakdek verder herstellen. Ik heb een mooie vlucht. Mijn dochter komt mij ophalen vanaf Schiphol. Arme schat, ze moest midden in de nacht haar bedje uit om mams te halen. Ik ben blij haar weer te zien. Bij haar thuis aangekomen zijn we gauw ons bedje ingegaan, het was toch een lange dag geweest, morgen ochtend praten we bij. Heerlijk een paar daagjes bij haar geweest en lekker kunnen bijkletsen, gezellig. Nu door naar mijn zus, ook hier was het weer erg gezellig, mijn broertje was er ook. Mijn zus heeft een heerlijk rijsttafel voor mij klaargemaakt, ik vind dat zo ontzetten lief.

Die zaterdag hadden wij de traditionele familie BBQ, altijd een berengezellige bedoeling. De gehele familie was aanwezig. Een ieder had wat lekkers klaargemaakt zodat niet al het werk en de inkopen op de gastheer en gastvrouw terecht zouden komen. Ik vind het zo lief van een ieder dat ze de familie BBQ in eren houden. Ondanks de regen, wij zaten droog onder een tent, was het waanzinnig gezellig. Ook voor de barbecue was een tentje opgezet.

Zondags zijn mijn zusje Marga en haar vriendje Joop en ikzelf naar  Burgerveen gereden om een lekker broodje paling te eten bij Eveleens langs de Ringvaart, heerlijk, ik heb er zelfs twee gegeten. Daarna zijn we vanuit Leiderdorp met de bus naar Leiden gegaan. Met de auto is dat geen doen, je kunt nergens je auto kwijt. Het was lekker weer dus zijn wij lekker op een terrasje aan de gracht gaan zitten. Heerlijk wit wijntje gedronken en nog een hapje, wat een naar leven heb ik toch he, ha, ha. Wat zullen wij vanavond gaan eten, vraagt Joop op een gegeven ogenblik, nou dat weten wij zusjes wel hoor, lekker naar de Febo voor een speciaaltje, de specialiteit van deze keten. Wij zijn er aan verslaafd, ze mogen mij er zelfs voor wakker maken. Het was weer een leuke dag. Van te voren dacht ik in Nederland een paar kilo’s af te vallen, mooi niet dus. Iedereen doet zijn best om het naar mijn zin te maken en koken allemaal lekkere gerechten en ja, zeg daar dan maar eens nee tegen.

De volgende dag zijn mijn zus en ik naar de twee kinderen van mij neefje gegaan. Mijn zus past daar ‘s-maandags op haar twee kleinkinderen. Nou, dat heb ik geweten, ik was gebroken, schatten zijn het maar wat zijn jongens toch druk zeg. Het is toch wel te merken dat ik er een beetje uit ben. Maar het was reuze gezellig en blij ze weer eens gezien te hebben. Mijn oudste dochter is mij weer komen halen en heeft mijn afgeleverd bij mijn jongste dochter. Hier blijf ik grotendeels totdat ik weer weg vlieg naar huis.

Mijn jongste dochter kan geweldig koken, dus ben ik ook hier weer verwend met lekker eten en een BBQ. Bij gebrek aan zin om in de keuken te staan wordt er af en toe ook  wat buiten de deur gehaald. Zo komen de kilootjes er dus wel aan. Als ik bij mijn oudste dochter was gebleven, was ik zeker wel wat afgevallen. Denk nou niet dat ik daar geen eten krijg, maar zij is niet zo’n grote eter, waardoor je vanzelf ook niet zo veel eet. Mijn jongste dochter is een lekkerbek, ook niet echt verkeerd, maar zien eten doet eten. Ik ben het laatste weekend naar Enkhuizen geweest, naar onze zeilvrienden. Dit keer niet met de auto, maar achterop de motor van mijn schoonzoon, wat was dit kikken zeg. Hij had een mooie route uitgezocht. Aangekomen in Enkhuizen was het als thuiskomen, heerlijk om weer even terug te zijn. Wat was het leuk om al onze zeilvrienden weer een te zien.

Gewoon weer als vanouds, heerlijk. Maar jullie raden het waarschijnlijk al, ook hier weer een BBQ, zo gezellig. Zondags zijn we heerlijk gaan zeilen met de Nanook, een Contest van 48 foot. Wij hadden prachtig weer, ik mocht ook even lekker achter het roer staan, wat was dit lang geleden. Het voelde weer super, het wordt tijd dat wij zelf weer eens doorgaan.

De laatste paar daagjes zijn voor mijn kinderen, ga ze straks  voorlopig niet meer zien. Ik weet dat ik ze ga missen snik, snik. Ik ben ook nog even met mijn zoon uit eten geweest, ook even gezellig wij met z’n tweetjes. Ik ben blij dat ik ze allemaal even voor mijzelf heb gehad. Je kunt dan met ieder kind even lekker bijpraten. Ook de kleinkinderen weer gezien, ik kan er weer tegenaan. Het wordt tijd om weer naar mijn mannetje te gaan, ik mis hem nu toch wel echt. Ik ben ook benieuwd hoe het met de boot staat? Ik ben wel heel erg blij dat ik iedereen weer gezien heb de kinderen, de kleinkinderen, mijn zus, mijn broertje, neefjes met vrouwen en kinderen, mijn oude klanten van AH, onze vrienden, mijn oude collega’s en natuurlijk mijn laatste chef. Ik vlieg ‘s-middag weer naar huis, mijn oudste dochter brengt mij naar Schiphol. Onderweg komen wij nog een Febo tegen, toch maar weer even gestopt voor een laatste speciaaltje?. Moet kunnen toch? Wij hebben er echt maar één gegeten. Het vliegtuig gaat keurig op tijd de lucht in, mooi ben ik ook op tijd thuis. Traantjes bij het afscheid nemen, het blijft moeilijk. Dag Nederland, dag alle lieve mensen tot de volgende keer. Een paar uurtjes later landen wij weer op Las Palmas, waar mijn mannetje op mij staat te wachten.  Heerlijk om elkaar weer te zien. Wat wel tegen viel was het feit dat hij geen auto had kunnen huren, hij was met de bus. Oké dan maar met de bus. Kunnen wij ook lekker even bijpraten.  ‘s-Avonds  gewoon weer naar de Hollandse  avond  toe. Ook weer gezellig.

Zodra ik Sonja heb weggebracht naar de bus voor haar reis naar Nederland, begint voor mij een drukke periode. Morgen gaat om 09:00 uur de boot op de kant, altijd weer een spannend gebeuren. Voor die tijd moet ik de boot echter in gereedheid brengen, een klusje van een paar uur omdat je al 8 maanden niet hebt gevaren. Er wordt steeds meer neergezet, het lijkt wel een gewoon huis. Op tijd naar bed gegaan omdat de volgende dag vroeg begint. Cor, een van de zeilers hier in Las Palmas, helpt mij bij het verplaatsen van de boot naar de kraan. Alles gaat van een leien dakje en om 09:30 uur staat de Ikinoo op het droge.

Zo op het eerste gezicht lijkt het wel mee te vallen, echter bij het schoonspuiten komt er van alles los, een deel van het roer komt kaal tevoorschijn, ook bij de boegschroef komt het aluminium tevoorschijn en onder de kiel is de aangroei wel extreem dik, ik schat wel 5-7 cm aangroei, dat wordt een aardig klusje. De rest van de dag ben ik dan ook bezig met het schoonmaken van de romp, de kiel en het roer. Om 20:30 vind ik het welletjes en duik onder de douch. De volgende dag sta ik om 08:00 uur al weer onder de romp. Eerst maar even een expert gevraagd hoe de kale aluminium plekken te behandelen. Diederik, een vriend van ons, komt langs om te kijken hoe het werk vordert. Voor ik het weet heeft hij een slijptol in zijn handen en is hij bezig de oneffenheden bij de boegschroefpijp weg te slijpen. In het verleden hebben hier 2 staven gezeten die niet echt vakkundig zijn verwijderd. Met plamuur was dit enigszins glad gemaakt, echter is de afwerking nu los gekomen. Een deel van de dag heb ik tevens besteed aan het zoeken naar zinken anodes voor de boegschroef en de schroef zelf. Nergens te krijgen.

Voor de boegschroef kan ik een alternatief bedenken, voor de schroef moet ik ze echter bestellen in Nederland. Gelukkig is Sonja daar zodat zij er twee kan meenemen. Aan het einde van de dag is de schroef weer als nieuw en gesmeerd, zijn de kale plekken behandeld en al voorzien van 2 lagen primer en is de nieuwe anode voor de boegschroef gemonteerd. De volgende dag staat deels in het teken van het verder behandelen van de kale plekken en het afplakken van de waterlijn. Maar het grootste deel van de dag ben ik bezig met het in de was zetten van de romp en het polijsten van wat kleine oneffenheden en dat alles bij 35°C in de luwte van een gebouw. Tijd voor een biertje. Vrijdag ben ik er weer op tijd uit. Als eerst wijzig ik de afspraak voor het te water laten van de boot van vrijdagmiddag naar zaterdagmorgen 10:00 uur.

Zo kan ik in alle rust de nieuwe antifouling aanbrengen. Een tip voor vertrekkers, met deze hoge temperaturen verbruik je meer verf dan te doen gebruikelijk, houd daar rekening mee als je extra verf meeneemt aan boord. Het werk vordert echter snel en om 15:00 uur is de klus geklaard. Wat rest is het schoonmaken en opruimen van al het gereedschap en de omgeving rond de boot. De volgende morgen om 09:00 uur hangt de Ikinoo weer in de banden, vanwege het gewicht worden 4 banden gebruikt. Eerst krijgt men de banden niet goed op hun plaats, maar nadat ik de snelheidsmeter heb verwijderd en heb vervangen voor een dummy stop, gaat alles beter. Nu kan ik de plekken van de steunen schoonmaken en in de antifouling zetten, zo ook de onderzijde van de kiel. Deze laatste ziet volgens mij voor het eerst antifouling omdat dat in Nederland nog nooit is aangebracht.

Om 11:00 uur ligt onze Ikinoo weer aan de steiger op plaats S17, klaar voor de komende reis naar de Kaap Verden, Suriname en de Caribische eilanden. Wat rest is het verder afwerken van de klussenlijst, waarbij ik bijna alle tijd die er is totdat Sonja terugkomt, gebruik voor het verwijderen van de rubber naden in het teakdek en het opnieuw aanbrengen van dek rubber. Het gehele dek is na afloop voorzien van nieuwe UV bestendig dekrubber. Zo kan de Ikinoo er weer vele jaren tegenaan.

Familiebezoek en feestjes

Catedral de Santa An

En zo is het alweer juni. De meeste van jullie zullen wel denken, die pensionado’s hebben genoeg tijd voor alles. Dat dachten wij in het begin ook, maar soms zijn we "druk, druk, druk" en denken dan ’s-avonds, wat hebben we nu eigenlijk echt gedaan? Niet veel en toch ben je de hele dag in de weer geweest. Deze maand stond vooral in het teken van familiebezoek en natuurlijk het eeuwige klussen, maar daarover een nadere keer. Onze oudste dochter is er nog, dus hangen wij samen het haar nog een dagje de toerist uit. Wij zijn hier alweer zes maanden en hebben nog steeds de Catedral de Santa Ana in de oude stad van Las Palmas niet bezocht. Dus daar hebben we verandering in aangebracht.

Het was die dag vrij rustig in de oude stad, dus konden wij alles goed bekijken. Een prachtig kathedraal zo midden in de oude stad. Zelf ben ik erg onder de indruk van elke kerk of kathedraal en van oude gebouwen in het algemeen. Vroeger werd er, naar mijn mening, toch veel mooier gebouwd met meer gevoel voor details. Wij hebben er enkele uren doorgebracht en genoten. Maar onze tijd was beperkt want Natasja moest wel op tijd op het vliegveld zijn. We konden geen restaurantje vinden om even te lunchen, dat hebben we dus maar op de luchthaven gedaan. Nadat wij afscheid van Natasja hadden genomen, hebben we de resterende tijd gebruikt om nog even lekker door de bergen te rijden, we hebben de auto niet voor niets. Aan het einde van de dag hebben we grote boodschappen gedaan en toen weer lekker naar de boot. Wijntje erbij, nog even napraten en daarna lekker het bedje in. ‘s-Morgens bij het opstaan zien we dat verschillende vrienden weer terug zijn. Gezellig, het werd toch wel erg rustig op de steiger. We worden gelijk door Guus, onze Belgische overbuurman op de steiger, uitgenodigd om bij hem te komen eten. Guus kan heerlijk koken en zo begint het gezellige leven weer. Want de volgende dag komen Karin en Reinhard, in dit geval Duitse overburen, ook vragen om bij hen te komen eten, zeg nou zelf, daar zeg je toch echt geen nee tegen. Ook hier weer heerlijk gegeten. Beide hadden het zelfde gerecht gemaakt, gevulde paprika, maar dan ieder op zijn manier. Dit was erg leuk want iedereen kookt anders en zo proef je verschillende dingen.

Niet de gehele tonijn ging op de barbecue, wel een mooie plak

En dan zijn wij aan de beurt, zo zie ik het niet hoor, maar ik vind het gewoon erg gezellig. Ik ben geen keukenprinses, dus besluiten wij om de BBQ aan te steken. En zo rijgen zich de gezellige avonden aaneen. Ik zeg tegen Hans, we moeten nu echt weer eens wat gaan doen aan de boot, het is zo eind augustus en dan gaan we er vandoor. Dus verder werken aan het dek, ik moet eerlijk zeggen het einde is in zicht, eindelijk. Half juni is onze dochter Daphne samen met haar man Robin voor een week op vakantie op Gran Canaria. Ze bellen dat ze zondags langs willen komen, gezellig. Zonder dat ze het zelf in de gaten hadden, was het die zondag Vaderdag, grappig toeval. Onder het genot van een kop thee lekker bij gekletst. Voor de lunch wandelen wij naar het Las Canteras strand. Hier is een lange boulevard met een aaneenschakeling van restaurantjes en barretjes. Bij een Italiaans restaurant heerlijk pizza gegeten. Voor Daphne hadden ze een echt goede glutenvrije pizza, zij gelukkig en wij ook. Ze hebben wat dat betreft hier in Gran Canaria zeer veel keus in glutenvrije voeding. Wel zo fijn, want je ziet dat er toch veel mensen zijn die glutenvrij eten. Als we terug naar de boot lopen, komen we onderweg door het Santa Catalina park waar op een podium een band staat de spelen. Echte goede muziek uit de oude doos en ja, dat zijn wij tenslotte ook. Wat het extra leuk maakte was, dat er mensen waren die kleding droegen uit die tijd. Er werd dan ook volop geswingd.

Zo is er altijd wel wat te doen in Las Palmas, vervelen doe je je hier nooit. Woensdagavond gaan we met enige regelmaat met z’n allen naar een barretje el Rango.
Hier spelen de Nederlanders live muziek, wat altijd erg gezellig is. Deze keer kregen we echter van de dochter van de eigenaar te horen dat het café dicht ging. Haar vader was kort daarvoor overleden. De enige avond dat het barretje nog open was, was op de woensdagavond, dus speciaal voor de Hollanders die muziek wilde maken. Dit was niet rendabel dus sloot zij de tent. Wij konden dit wel begrijpen. Dus wat nu op de woensdag? Mieke en Theo houden woensdag op hun boot een sushi party, ik hou helemaal niet van sushi maar Hans is er gek op. Zo als gebruikelijk maakt een ieder wat en neemt dat mee. Wij hebben het voorgerecht gemaakt bestaande uit kleine blokjes rauwe tonijn in een wasabi mayonaise met gesnipperde lente-uitjes en een beetje peper, dat lust haast iedereen. Ik heb wel met verbijstering staan kijken hoe mooi die sushi er uitzag.

Ze hebben met z’n drieën de hele middag gezellig in de keuken gestaan. Mijn compliment voor de koks, klasse. Ik vind sushi niet echt lekker, maar ik moest het van Mieke wel proberen. Ik ben helemaal om, wat was dat heerlijk. Zoals vaker was het weer gezellig met muziek, eten en natuurlijk de benodigde drankjes. Ik blijf het zeggen eten, drinken, gezellig kletsen en muziek maken met z’n allen, is en blijft bijzonder. Al kregen we dit keer wel commentaar van een andere boot, of wij wat zachter konden doen. Er lijkt geen einde te komen aan al die leuke dingen hier op Gran Canaria, ze grijpen echt alles aan om iets te vieren.

Zo is er weer een feest genaamd "La Noche de San Juan”. De Spanjaarden vieren die avond de langste dag van het jaar en het begin van de zomer. Op Gran Canaria verzamelen veel mensen zich op het strand en nemen eten en drinken mee. Meer dan 100.000 mensen zitten dan op het las Canteras strand te eten en te drinken. Ik heb nog nooit zoveel mensen op dat strand gezien, wat een drukte. Er worden grote vuren aangestoken en de mensen lopen achterwaarts de zee in. Wat hiervan de bedoeling is weten wij tot op heden niet.

Als afsluiting is er ‘s-avonds een mooi groot vuurwerk. Daarna keert de rust terug. Daphne en Robin komen nog een dagje naar ons toe want zij moeten om twaalf uur uit hun appartement. Wij huren een auto en halen ze op om nog even lekker te shoppen, tenminste dat was het plan. Niet dus, alle winkels zijn de vrijdag na “La Noche de San Juan” gesloten. Jammer maar niet getreurd, we besluiten lekker de bergen in te gaan. Daar hebben we heerlijk gegeten. De bergen blijven voor ons iets bijzonder en ze vervelen nooit. Hierna hebben we de vakantiegangers weer op het vliegveld afgezet. En zo gaat de maand juni weer voorbij. Maar dan is er weer een woensdag, en wat nu?

Garnalen party bij Cor

Cor, een van de solozeilers in de haven, nodigt de vaste ploeg uit op zijn boot voor een garnalen feestje, helemaal toppie. De garnalen waren op Indonesische wijze bereid, heerlijk, je eet je vingers erbij op. Cor bedankt voor je gastvrijheid. En zo gaan wij gewoon verder, want in elke week zit wel een woensdag. Jammer genoeg gaat het bij ons niet wij hebben te weinig ruimte in de kuip. Zo was er ook een woensdagavond dat wij van Hilde hoorden dat we Mike z’n catamaran mochten gebruiken, lief zeg. Deze keer gewoon even gezellig wat drinken en muziek maken, altijd goed. En zo kom je op verschillende boten en doe je ideeën op, zoals overtrekken voor de kussens binnen ter bescherming tegen vuil, stof en zonneolie. Handig zeg, blijft de stof die er nu op zit langer mooi. Ik denk dat wil ik ook.

De nieuwe aanwinst van Sonja

IGerdi verteld mij hoe ik dat moet doen. Ik denk bij mijzelf, dat is niet echt heel moeilijk, maar die naadjes wel en een echte crea Bea ben ik niet. Gerdi is met mij meegegaan om stof te kopen. Denken wij dat we een beetje Spaans kunnen spreken, nou daar brengen we nu weinig van terecht, in de bar hebben wij daar nooit last van, ha, ha, ha. Maar we komen er wel uit. Nu nog een naaimachine, die heb ik niet. Mocht hem wel lenen, maar Mieke was nog bezig. Ik wil toch wel verder, dus dan maar zelf een naaimachine gekocht. Ik ben er heel blij mee. Het vordert gestaag , maar het is en wordt ook niet mijn favoriete bezigheid. En zo blijven we bezig.

Een aantal hoezen is al klaar

En dan is het alweer juli, onze andere dochter komt voor vijf daagjes op de boot. Ik had met Hans afgesproken niet over kakkerlakken te praten, anders krijgt zei het op haar heupen, ze is bang voor insecten. En echt nu zij er is lijkt het wel of die beesten het weten dat Tessa is er, want echt zoveel zie je er hier niet, maar nu wel, toeval? Wie zal het zeggen. Het weer zit niet echt mee. Wel lekker vinden wij ,maar zij heeft het koud, is ook niks gewend die Hollandse meid. We huren voor twee dagen een auto, en gaan lekker naar het zuiden van Las Palmas waar je verzekerd bent van mooi weer. De bergen vond ze ook mooi, boffen wij weer. ‘s- Avonds spelletjes doen vinden we alle drie leuk. Maar vijf daagjes is zo om. En het was goed zo ,ze miste haar paard, is toch haar kindje. Als de kinderen er zijn houden wij ook een beetje vakantie, maar nu gaan we weer verder met onze klussen, het gewone leven gaat weer verder, maar wij klagen niet. Ook Tessa heeft in navolging van Natasja zelf een stukje geschreven over haar ervaring gedurende de 5 dagen dat ze hier was.

Vanaf donderdag 6 juli tot en met dinsdag 11 juli ben ik pappa en Sonja op vakantie geweest. Zij hebben mij gevraagd om mijn belevenissen te dele, dus bij deze hieronder mijn inbreng.

wandelen in de wolken

Helaas was het alle dagen bewolkt toen ik er was, ik neem altijd overal slecht weer mee naartoe waar ik ook ga! Van op het strand hangen is dan ook weinig terecht gekomen. In plaats daarvan hebben we het eiland verkent. We zijn er 2 dagen op uit geweest door de prachtige bergen van Gran Canaria met een auto. Boven de wolken scheen de zon gelukkig wel! Op maandag zou ik met papa mee gaan wandelen, speciaal voor mij heeft hij een korte wandeling uitgezocht geeft hij aan. Er zouden nog 2 mannen van de steiger meegaan, waarvan 1 maar liefst al 77 jaar is. Dat moet geen probleem zijn denk ik nog. Als hij het kan, dan kunnen mijn 27 jarige beentjes het zeker! 3 kilometer naar de bushalte toegelopen, vervolgens een aantal kilometers door de bergen in. Zie je wel dacht ik, dat kan ik makkelijk.

Tot de laatste 1,8 kilometer naar beneden. Op mijn gladde sportschoenen bleek dat iets lastiger dan gedacht en ik had dan ook flink zere benen. Natuurlijk mijzelf niet laten kennen en gewoon doorlopen! Natuurlijk ook weer 3 km vanaf de bushalte naar de boot gelopen, mooie cooling down noemde hij het. Nou 3 dagen flinke spierpijn was het resultaat! Mijn 27 jarige beentjes waren toch niet zo goed voorbereid op de Spaanse bergen helaas. De volgende dag dus iets rustiger aangedaan en lekker wezen shoppen met Sonja. In de avond alweer tijd om naar huis te gaan. Al met al een gezellige vakantie, met lekker eten, iets minder mooi weer, maar alsnog flink verband! Tot volgend jaar weer.

Wij hebben een prachtig leven hier op de boot en daar buiten. De volgende dag worden wij uitgenodigd om de Gerdi en Quido en een hapje te komen eten en om de DVD te bekijken van zijn optredens bij de show van Hennie Huisman. Quido heeft in zijn vroegere jaren met de Sound mix Show meegedaan en tot drie keer toe de finale behaald. Daar heeft een vriend van hen een DVD van gemaakt. Leuk om Quido in zijn jongeren jaren te zien, is niks veranderd, alleen ouder geworden. Maar muziek maken kan hij als de beste. Wat voor geluid hij uit zijn gitaar haalt, daar kan Hans alleen maar van dromen. Daarnaast heeft hij nog een grote hobby en dat is koken, boffen wij even. Ik ben de naam van de gerechten maar alles was zo lekkerrrrrrr.

Is het geen schoonheid?

Dat doen we hem niet na. Nog gezellig zitten kletsen en dan weer terug naar de boot. We hebben ons bijbootje bij ons, dus Hans kan gaan roeien. Altijd weer leuk om in het donker over het water te gaan met z’n tweetjes.
Het is alweer half juli als ik dit schrijf, de tijd gaat de echt wel hard in mijn ogen. Volgende week al onze laatste Spaanse les. Daarna ga ik naar Nederland, ik verheug mij erop iedereen weer even te zien en te knuffelen. Hans blijft in Las Palmas, de boot gaat op de kant voor een nieuwe laag anti fouling en wat andere klusjes. We houden jullie op de hoogte van waar wij naar toe gaan. We zijn met een paar andere boten bezig plannen te maken voor een bezoek aan Senegal of Gambia. Maar daarover later meer.

De ups en downs van het zeilers bestaan.

Als je vertrekt voor een lange reis, weet je van te voren dat de boot altijd om aandacht vraagt. Het is net als in een relatie, je moet er aan blijven werken omdat het anders van je af gaat. Maar net als in een relatie kunnen er ook wel eens situaties zijn waar je echt heel erg van baalt en die de relatie onder spanning zet. Maar daarover later meer. Laten we beginnen met één van de Ups, of misschien wel een Down, het is maar hoe je het bekijkt.
We hadden een afscheidsfeestje op de steiger voor de koppels die ons begin mei verlaten. De party is, zoals eigenlijk hier de gewoonte is geworden, spontaan ontstaan waarbij een ieder wat te eten klaar maakt, wat te drinken meeneemt en dit op  de gezamenlijke tafel zet. Zo kun je van alle gerechten proeven. De sfeer was uitstekend waarbij we naast het heerlijke eten en drinken tot in de late uurtjes muziek hebben gemaakt en gezongen. Een aantal van hen zien we aan het einde van de zomer terug. Een aantal niet omdat die terugkomen als wij Las Palmas al hebben verlaten. Zulke feestjes moeten we vaker organiseren was de mening van de achterblijvers. We hopen alleen niet dat de andere steigers last van ons hebben gehad, we zongen namelijk uit volle borst de meeste liedjes meen.

Ook stond mei in het teken van het bezoek van Natascha de oudste dochter van Sonja. Zij is 9 dagen op bezoek geweest. Op onze vraag of dat ze zelf een stukje wilde schrijven antwoorde ze spontaan met ja. Hieronder haar verslag:

De molen van Mogan

Op 28 mei was het dan zover, even heerlijk op vakantie naar Gran Canaria (Las Palmas). Aangekomen en wel, op naar de haven waar Hans en mamma liggen met de Ikinoo. Ik wist niet helemaal wat ik moest verwachten, want ik heb nog nooit op de boot geslapen. Ook afwachten of dat ik niet zeeziek zou worden. Maar al met al is me dit reuze meegevallen. Wel even wennen hoor. De boot op klimmen, al was ik wel blij dat Hans een loopplankje had gemaakt. De verschillende geluiden die je gedurende de nacht hoort en dan vooral de kunststofrollen tegen de grote ijzeren steigerpaal. Pfffff, wat een herrie geeft dat zeg. Gelukkig werden de rollen af en toe door Hans gesmeerd. Ook even wennen dat niet alles gaat zoals het thuis gaat. Vooral naar het toilet gaan. Toch raar je wc-papier in een prullenbakje te gooien. Maar verder kon ik me aardig aanpassen.

Zon, zee en strand

De eerste paar dagen even alleen met mijn moeder geweest want Hans was in Nederland. Ze heeft me het centrum laten zien en veel laten wandelen, hahaha. Maar ook de mooie kustlijn laten zien en vooral lekker samen genieten. Toen Hans er weer was, hebben we nog 2 daagjes een auto gehuurd. Gezellig naar Puerto Rico via een route door de bergen. Nou dat was  wel een afknapper voor mij. Aardig ziek geworden door al die bochten en Hans zijn coureurstijl. Maar eenmaal aangekomen bij het stadje, heerlijk genoten van het mooie strand en de zon. De volgende dag wilde we eigenlijk naar Maspalomas maar konden daar geen parkeerplek vinden, dus maar weer naar Puerto Rico gegaan (Helemaal niet erg). Al met al heb ik heerlijke dagen gehad met mamma en Hans. Vond het fijn dat ik er ben geweest en de ervaring heb opgedaan om op de Ikinoo te verblijven. Lieve Mamma en Hans dank jullie wel voor het verblijf en de leuke en gezellige dagen. 

Heeft ze plezier of niet

Ook wij vonden het reuze gezellig dat ze er was. Ze kan echt genieten van de zon, de gezelligheid van de mensen, onze gesprekken, het spelen van Yatzee, het rustig toeren met de auto. Op de Hollandse avond is ze overigens helemaal uit haar dak gegaan. Ze zat bij de groep muzikanten en heeft met volle borst meegezongen.

De relatie met onze Ikinoo laat momenteel even te wensen over. Zoals al eerder was te lezen was ik begonnen het rubber van het teakdek op sommige plaatsen te vervangen. Wat blijkt echter, het rubber van het gehele teakdek is door de hoge Uv-straling ineens vergaan en wordt vloeibaar, met als gevolg dat we niet meer over het dek kunnen lopen zonder zwarte voeten te krijgen en het rubber overal over het hout te verspreiden. Ik heb zelfs al een keer een brandblaar onder mijn voet opgelopen. Zoals de meeste zeilers wel weten, heeft het geen zin om te klagen, al het rubber van het dek moet vervangen worden. Een mega klus waaraan ik nu al weken bezig ben. Rubber verwijderen, voeg schoon krabben en eventueel dieper maken.

Geduld, precisie, maar vooral doorgaan

Schoonmaken met thinner, afplakken met afplakband, volspuiten met Sikaflex 290 DC PRO, afstrijken en vervolgens het afplakband weer verwijderen zonder er een grote troep van te maken. Wat ben ik ontzettend blij met die plastic wegwerp handschoenen, ze vliegen er doorheen. Terwijl ik dit schrijf is dit project nog niet afgerond. Ik blijf positief, als het klaar is kan het er voorlopig weer vele jaren tegenaan.

Wachten op moeders voor het eten

Verder hebben we momenteel wel veel ups, wat het harde werken aan het dek wel weer enigszins compenseert. Ik ben een week in Nederland geweest en heb hier het examen voor zendamateur gedaan, voor de kenners de N-licentie. Met 38 van de 40 vragen goed ben ik reuze tevreden. Het weekend daarop volgend ben ik afgereisd naar Enkhuizen waar ik een aantal heerlijke dagen heb doorgebracht met al onze zeilvrienden. Het was weer als van ouds, inkopen doen bij Joosten de watersportwinkel van Enkhuizen, een beetje zeilen met vrienden, een heerlijke barbecue en natuurlijk de geweldige gesprekken met elkaar. Van echte vrienden krijg je nooit genoeg, vanaf hier nogmaals bedankt voor het leuke weekend.

Een cactus in bloei

De rest van de week was het reuze gezellig, maar zoals altijd weer veel te kort om iedereen te bezoeken of te spreken. Een korte impressie, bij aankomst in Eindhoven werd ik opgewacht door Henry, onze schoonzoon, die hier werkt bij de luchthaven brandweer. Ik heb een aantal dagen bij Wendy, de andere dochter van Sonja, doorgebracht en gerelaxt. Zondags nog een barbecue gehad met mijn beide dochters en dan is het al weer tijd om na te denken over de terugreis. Eerst nog even langs de tandarts voor de controle, de benodigde inkopen gedaan en alles ingepakt in de 2 rugzakken die ik bij me had.
Henry was ook zo vriendelijk mij ook weer naar Eindhoven te brengen. Van deze week heb ik geen foto's vandaar wat impressies van de natuur op Gran Canaria.

Zulke lange stekels maar wel een mooie bloem

Verder is het probleem met de dynamo definitief van de baan. We kunnen in het vervolg werken met een standaard dynamo in plaats van met een gemodificeerde. Ik heb het diodeblok, wat aanwezig is tussen de dynamo en de accu’s, vervangen. Voor de liefhebbers van techniek, het diodeblok zorgt er voor dat bij het laden van de accu’s eerst de startaccu wordt opgeladen en daarna pas de accu’s van het boordnet. Het nadeel van een diodeblok is echter de spanningsval van 0,7V, waardoor de accu’s nooit helemaal voor 100% worden geladen. Het diodeblok heb ik nu vervangen voor een Argofet van Victron, die het laden van de accu’s elektronisch regelt. Deze heeft een te verwaarlozen spanningsval waardoor de accu’s nu dus voor 100% worden geladen. Had ik dit maar veel eerder gedaan. De kosten van zo’n elektronische regelaar zijn een fractie van die van een nieuwe dynamo.

De buitenzijde van een grotwoning

Nog een up van de laatste tijd. Doordat de Zweden, die de wandelingen in de bergen leiden, nu allemaal voor de zomermaanden terug naar Zweden zijn, ontbrak het ons aan de kennis van wandelroutes. Via een bevriend koppel ben ik aan een goede wandelkaart gekomen met een bijbehorende app waarmee ik wandelroutes kan opvragen. Sinds die tijd loop ik met diverse mensen weer door de bergen van Gran Canaria. De natuur is daar in april en mei op zijn mooist met geweldig veel planten die in bloei staan, een keur aan vlinders en andere dieren die genieten van de zon.
Ook hiervan krijg je nooit genoeg. Een van de mooiste wandelingen is die van Cruz de Tejeda naar Artenara. Hierbij loop je grotendeels via smalle paadjes over een bergrug met onderweg oude grotwoningen. In Artenara is een museum waar men laat zien hoe men in het verleden in de grotten woonden. De toegang is gratis, een donatie wordt echter zeer gewaardeerd waarbij men zelfs muziek voor ons maakt. De woning is opgebouwd uit verschillende grotten met elk een functie. Heel leuk om te bezichtigen als je op Las Palmas bent.

Guus als herder

De woonkamer