Week 5 van onze zeilreis met de Ikinoo

Maandag  01 augustus 2016:
We liggen nog steeds in de Ria de Camariñas. Nadat we de diverse kleine klusjes hebben gedaan besluiten we met de bijboot op verkenning te gaan. Het strand lonkt naar ons. Terwijl we losgooien van de boot komen we tot ontdekking dat de buitenboordmotor het niet doet, door de wind drijven we direct de verkeerde kant op richting de open zee. Ik roei met enige krachtinspanning weer terug naar de boot. Zoals te verwachten start de motor daar zonder enige problemen. We varen naar één van de mooie strandjes en zitten daar enige tijd in het zilver witte zand. We zijn toch maar mooi op eigen kiel hier helemaal naar toe gezeild. Onze Ikinoo licht rustig enige honderden meters verder voor anker. Het voelt goed. Na terugkomst bij de boot besluiten we alles op te bergen aangezien we de volgende dag naar een nieuwe baai gaan en tevens onderweg kaap Finisterre ronden. Dit is een beruchte kaap die bekend staat om zijn wispelturige karakter waarbij veel wind en golven vaak de  hoofdrol spelen. De vooruitzichten zijn goed volgens de Gribfiles 10-15 kn wind, onze ervaring leert dat we er rustig 5 kn bij kunnen tellen, dus 15-20 kn. Na heerlijk te hebben gegeten en gezamenlijk een wijntje te hebben gedronken slapen we als rozen.


Dinsdag 02 augustus 2016:
Vandaag is ons doel het plaatsje Muros in de Ria de Muros. Noordoostelijk van deze marina is goede ankergrond. We starten op de motor omdat in de Ria de Camariñas de wind ontbreekt. Zodra we de Ria verlaten, staat er echter al snel voldoende wind om te zeilen zodat de motor uit kan. We hebben een heerlijke bakstag wind. Met de kluiver op de boom te loevert, zeilen we rustig door. De wind neemt langzaam maar zeker toe zodat na enige tijd zelfs het tweede rif er bij moet.
We stuiven met 18-24 kn wind op kaap Finisterre af.

De vuurtoren van Finisterre

Kaap Finisterre

Het voelt geweldig. Al snel is de kaap gerond en varen we met bijna halve wind verder nadat eerst de spi-boom er af is gehaald. De wind is wat wispelturig, dus een rif er uit en even later weer een rif erin, zo blijven we lekker bezig met de goede zeilstand. Voorbij de kaap draait de wind opnieuw zodat de spi-boom er weer op kan. Het blijft mooi zeilweer totdat we de Ria de Muros binnenvaren.



Het is alsof je een warme deken invaart, dat gevoel wat je krijgt als je bijvoorbeeld in Turkije krijgt als je het vliegtuig uitstapt. Daarbij valt de wind helemaal weg en zeilen gaat niet meer. De zeilen gaan weg en de motor moet de rest doen. Sonja duikt het vooronder in en kleed zich wat luchtiger, even later volg ik zelf ook. Al motorrend varen we naar onze ankerplek. Als het anker eenmaal ligt zien we dat de wind ons alle kanten opstuurt, dus wachten we even rustig af of het anker wel goed ligt. Sonja heeft het veel te warm gekregen, trekt snel haar badpak aan en neemt een frisse duik in het ijskoude water 15,5°C. Ze wast gelijk haar haren, waarna ik haar afspoel met 2 steelpannetjes zoet water. Ik zelf ga er niet in, mij veel te koud. Terwijl we daar liggen steekt langzaam de wind zijn kop weer op. Dan, terwijl er een windvlaag is, zien we in eens dat het Nederlandse zeilschip de Opua op drift raakt. We zien twee Engelsen direct er achteraan gaan met hun bij bootjes. Ze kunnen echter niets uithalen. We besluiten het anker op te halen en gaan de boot achterna.

Ikinoo met de Opua op sleeptouw

We gooien een sleeplijn over en kunnen zo net voorkomen dat de Opua tegen een drijvende viskwekerij aandrijft. Met vol vermogen slepen we haar terug naar haar plaats. Daar laten we het anker van de Opua weer vallen met wat extra ketting. Op dat moment verschijnen net de eigenaren Ike en Wilma met hun bootje. Zij nemen alles weer over en leggen hun boot op een ander punt opnieuw voor anker. ’s-Avonds komen ze met hun bootje langs om een ieder te bedanken en uit te nodigen voor een lunch de volgende dag. Zo eindigt de dag met een goede daad.

Woensdag 03 augustus 2016:
Nadat we onze bijboot hebben opgeblazen en de buitenboord motor gemonteerd hebben, varen we in de middag gezamenlijk met George en James, twee solo zeilers en Ike en Wilma van de Opua naar de kant voor een lunch. Sonja voelt zich hierbij niet op haar gemak, je zult het zien, hebben wij een andere boot geholpen gaat daarna die van ons aan de haal. Je moet dat gevoel echter weer loslaten en vertrouwen krijgen in je eigen anker en de boot, vast is vast. Bij de lunch komen allemaal heerlijke Spaanse gerechten op tafel en het bier is heerlijk koel. We hebben een zeer gezellig gesprek in het Engels over onder andere de techniek van het ankeren.
Na afloop besluiten wij Muros verder te verkennen op zoek naar een supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. Zodra we deze hebben gedaan betrekt het weer snel. Ik besluit zelf de bijboot op te halen en Sonja onderweg met de boodschappen op te pikken bij een trap dichtbij de supermarkt. Over de bergen heen komen wolken aangerold en binnen een zeer korte tijd zitten we midden in de wolken en begint het te miezeren. We hebben haast geen zicht meer, terwijl we kort daarvoor op het terras nog in de zon zaten. We duiken lekker naar binnen, kaarten en eten wat ’s-avonds en besluiten op tijd naar bed te gaan. We liggen echter niet rustig omdat je nu toch rekening houd met het kunnen driften van de boot.

Donderdag 04 augustus 2016:
We worden wakker in een troosteloze wereld, het is mistig en het regent met tussenpozen. We wikken en wegen, wat te doen, hier blijven of naar de marina van Portosin varen. Nadat we de buitenboordmotor en de bijboot hebben opgeborgen besluiten we aan het begin van de middag naar Portosin te varen, het is windstil, dus alles gaat op de motor. Het zicht is wat verbeterd waarbij we nog wel enkele buizen zien. Het is maar één uurtje varen, dus dat valt wel mee. Juist als we de haven binnenvaren trekt de lucht open en begint de zon te schijnen, wat een zaligheid. Na een biertje op het terras van de marina zien we in de verte de Rhapsody aankomen varen. Net buiten de haven gaan zij voor anker. Niet veel later leggen ze met hun bij-bootje vlak bij ons aan om even bij te praten. Beide hebben we het idee om naar Santiago de Compostella te gaan. We besluiten morgen gezamenlijk een auto te huren zodat we comfortabel kunnen reizen. ’s-Avonds eten we buiten de deur in een van de restaurantjes rond de haven. We bestellen diverse gerechtjes en wat te drinken. Bij onze drankjes worden al drie stuks tapas gereserveerd. Dat belooft wat voor de hoofdgerechten. Onze verwachtingen komen uit, we hebben vier gerechten besteld, gebakken inktvisringen, mosselen, groene pepers en patat. Het was genoeg geweest voor vier personen. We eten als een stel dijkers maar moeten helaas toezien hoe een deel terug gaat naar de keuken. Volgende keer minder bestellen. Moe en voldaan lopen we terug  naar de boot.

Vrijdag 05 augustus 2016:

Een van de torens van de katerdraal

Om halftien staan we klaar, de huurauto is voor de deur afgeleverd. Met z’n vieren trekken we er op uit. John is vandaag onze chauffeur. Het rijden is wel even wennen, er staan namelijk veel minder borden waarop aangegeven staat waar je naar toe moet. We besluiten dat als er niets staat we recht door moeten. Al rijdende blijkt dit de juiste strategie te zijn. We rijden recht aan op een parkeergarage vlak bij de groten kerk van Santiago de Compostella. Ieder koppel zoekt zijn eigen weg. Zodra we op het plein voor de grote kerk zijn aangekomen zien we dat de hoofdingang in de stijgers staat en dus is gesloten. We kunnen naar binnen via de achteringang.

Wat een indrukwekkende kerk en wat een grote hoeveelheid mensen. Wandelaars met en zonder rugzakken, fietsers, mensen met gebreken, jonge mensen, oude mensen, alles door elkaar. Je ziet de vreugde op de gezichten als men de ander feliciteert met bereiken van deze plek. Het voelt als één grote familie.
De binnenkant van de kerk is prachtig, zo veel kleine kapelletjes rond de groten kerkelijke ruimte, zo groot en toch intiem.

Zo maar een groepje

Samen met Sonja zit ik een tijdje stil in een kerkbankje kijkende naar de mooie beelden binnen de kerk. We lopen vervolgens door alle mogelijke smalle straatjes met leuke winkeltjes. Onderweg zien we met enige regelmaat een enkeling of groepjes mensen muziek maken. Het geeft het geheel een gezellige sfeer. Tot twee keer toe pakken we een terrasje en drinken en eten wat kleins. Om drie uur treffen we elkaar weer en rijden terug naar Portosin. Onderweg wordt er natuurlijk weer even ingekocht bij de supermarkt, je hebt tenslotte niet voor niets een auto bij je.

Zaterdag 06 augustus 2016:
We klussen wat en Sonja maakt de boot schoon. De weersvoorspellingen worden opgehaald en bestudeerd. Zo komen we rustig de dag door. ’s-Avonds besluiten we in overleg met John en Ada dat we de volgende dag om 08:00 uur vetrekken. Probleem is alleen dat het kantoor van de marina al gesloten is. Nadat we de haven via de marifoon  hebben opgeroepen komt een van de medewerkers langs en verteld ons dat zij er de volgende ochtend vanaf 08:00 uur zijn en dat wij bij hen kunnen betalen, probleem opgelost.

Zondag 07 augustus 2016:
Als we om 08:00 uur buiten staan samen met John en Ada, zien we dat de weersvoorspellingen niet helemaal uitkomen. Volgens de Gribfiles zou er 10-15 kn wind staan. Er staat echter 20-25 kn wind, waarbij we ook nog eens richting open zee varen. Hier neemt de wind over het algemeen alleen nog maar toe. We besluiten te wachten tot 10:00 uur. Er veranderd echter niets, de wind neemt zelfs eerder toe dan af. De tocht wordt afgeblazen, zoals vaker, als je twijfelt veiligheid voor alles en dan maar wat langer wachten op goed weer. Aan het einde van de middag zien we zelfs 30 kn wind op de teller staan. Goed besluit dus. Om de dag toch nog leuk af te sluiten, besluiten we ’s-avonds in het restaurant van de haven te gaan eten, hier is de keuken vanaf 20:00 uur geopend. Moeten we wel nog steeds aan wennen. In Spanje begint het avond leven veel later, veel mensen gaan pas om 22:00 uur eten. Ook dorpsfeesten of andere feesten beginnen pas zo laat. Wij zitten dan al in de afbouw stand en denken erover om naar bed te gaan, want je wordt best wel rozig van de wind en de zon. Een siësta zoals de Spanjaarden deze hanteren kunnen wij ondertussen best wel begrijpen.