Australië

We zijn, samen met de Incentive van Rik en Sanne, in Mackay in Australië aangekomen. Zij waren er een aantal uren eerder en hadden de haven moeten binnenlopen met 30 kn wind. Zo zie je maar weer wat een aantal uren kan schelen, wij hadden maar 15 kn staan. Het wachten op de officials en de afhandeling van het inklaren heeft best wel wat tijd in beslag genomen, mede omdat we net voor de lunch binnen kwamen.

Onze plaats in de Marina van Mackay.

We besluiten dan ook om vandaag rustig aan te doen en op de Ikinoo te blijven om samen met Rik en Sanne een biertje te drinken. We zijn het best wel zat. De volgende dag willen we naar een groot winkelcentrum om daar wat rond te kijken en de noodzakelijke boodschappen te doen. Omdat we op zoek zijn naar de bushalte, houden we een man staande, die spontaan aanbiedt ons even te brengen. Zo kan het gebeuren dat we 15 minuten later al rondlopen in een van de grootste winkelcentra die wij tot nu toe gezien hebben. We gaan ieder onze eigen weg, omdat we beide zo onze eigen interesses hebben. Tussendoor lunchen we bij een Thais restaurant, heerlijk gegeten. Aan het einde van de dag doen we gezamenlijk de boodschappen en slepen de volle rugzakken en tassen naar de bushalte. Een half uur later worden we netjes voor de Marina afgezet.

Shaw Island is in zicht met geheel links Burning Point.

Nadat alles is opgeborgen en we ons wat hebben opgefrist, gaan we samen met Rik en Sanne naar het restaurant omdat we zin hebben in een steak. Helaas, dat gaat even niet door. Er waren vandaag paardenraces op het strand wat veel mensen uit de wijde omgeving heeft aangetrokken. Veel van die mensen blijven hangen om hier wat te eten, te drinken en feest te vieren. Bij alle restaurants zijn de tafeltjes dan ook gereserveerd. Uiteindelijk belanden we in een kroeg waar ze goede bier en wijn hebben en die ook voorziet in een snelle hap of barfood zoals ze dat hier noemen, zoals pizza’s, patat, hamburgers en meer van dat soort eten. Ook hebben ze een band op het podium staan zodat er volop gedanst wordt. Veel dames zijn op hun paasbest gekleed, waarbij een groot aantal heren een wel heel apart tenue droegen. Een net overhemd met stropdas en een blazer, vaak ook nog een hoedje op en een vel gekleurde korte broek met nette schoenen met kousen.

Met alleen de yankee bij, zeilen we rustig verder.

Vooral die korte broek maakte het bijna lachwekkend. Na nog wat klusjes te hebben gedaan, vertrokken we dinsdag weer voor onze eerste etappe naar het noorden. We hebben nog 850 nm te gaan voordat we bij Thursday Island zijn en we hebben 25 dagen om daar te komen. Onze eerste etappe brengt ons naar Shaw Island. Een afstand van 40 nm met de wind pal van achteren. Het is een prachtige zeildag met veel zon en een lekker windje. Zodra we Burning Point voorbij zijn draaien we richting de ankerplek en valt de wind weg. We liggen hier heerlijk rustig voor anker. De volgende dag zeilen we alleen op de yankee naar de zuidoost kant van Whitsunday Island.

Op Whitesunday Island treffen we deze hagedissen aan.
Ze zijn helaas tam door het voeden door toeristen.

Om hier te komen moeten we door de Solway Passage, een smalle engte tussen twee eilanden waar continu veel stroming staat. Wij varen er doorheen met 4 kn stroming op de kont. Niet veel later liggen we voor anker op 10 meter water.  Als we voor anker liggen, besluiten we nog even naar de wal te gaan voor een wandeling in de omgeving. Men heeft hier een leuke wandeling uitgezet met mooie uitzichtpunten. Het strand is bijna wit en het zand voelt aan als poeder. Hier komen veel toeristen vanaf Airlie Beach naartoe met snelle RIB’s of motorcatamarans. Als ’s-avonds iedereen weer weg is en de rust weerkeert, blijven er een aantal boten over voor de nacht. De volgende dag varen we naar Hook Island. Ook nu moeten we weer door een smalle passage tussen de twee eilanden.

De muurschildering in de grot op Hook Island

Welke kant de stroming opstaat is hier niet alleen afhankelijk van eb of vloed maar ook van de windrichting. Als wij er op de motor doorheen varen hebben we 3 kn stroom tegenstaan en kruipen we met 2,5 kn door de pas. Het water kolkt in de passage. Even later zeilen we weer naar de Nara Inlet op Hook Island. Dit is een mooie smalle baai met een paar ankerplekjes. Zodra we voor anker liggen, hijsen we de dinghy op en laten haar te water voor een bezoekje aan de wal. Onder de dinghy treffen we een ongenode gast aan, die daar lekker zit te genieten in zonnetje. Voorzichtig til ik de oranje krab op en gooi hem terug in het water, We gaan naar de wal voor een korte wandeling naar een grot waar oude muurschilderingen aanwezig zijn. Heel indrukwekkend om te zien, zeker omdat ze zo oud zijn en nog steeds in goede staat.

Onze buurman met zijn zeiljacht op de rotsen.

In de bomen rond om ons heen zitten volop witte kakatoes die een vreselijk lawaai maken. Als ik terugkom bij de Ikinoo, zie ik tot mijn schrik dat mijn buurman scheef op de rotsen ligt. Hij heeft te dicht bij de kant geankerd en ligt nu dus vast. Er blijft dan niets anders over dan rustig blijven zitten en wachten totdat de vloed je boot weer laat drijven. ’s-Avonds laat drijft hij weer en verplaatst hij zijn zeiljacht naar een andere ankerplek. De volgende dag krijgen we van Rik en Sanne een paar foto’s toegestuurd waarop te zien is dat de witte geelkuif kakatoes bezit hebben genomen van de Incentive, overal zitten ze op de boot en ze zijn niet bang voor mensen.

Een witte geelkuif kakatoe op het zonnepaneel van de
Incentive.

We zeilen die ochtend gezamenlijk, op alleen de yankee, naar Airlie Beach. Onderweg vanuit New Caledonië was het ons opgevallen dat er een scheurtje in het grootzeil zat. Dat hebben we in Mackay provisorisch hersteld. De vorige dag zagen we echter dat er nog 2 scheurtjes aanwezig waren. Tijd dus om het grootzeil van de Ikinoo af te halen en naar de zeilmaker te brengen. Als ik bel met de zeilmaker, maakt hij direct tijd, ondanks dat het een feestdag is en alles is gesloten. Met dank aan Charles van Doyle Sailmakers in Airlie Beach. Een paar uur later sta ik met het grootzeil op de kant en word ik opgepikt. In de werkplaats rollen we het grootzeil uit en bekijken de schade. Ze gaan er direct werk van maken. Als ik onderweg ben naar de Ikinoo, stopt plotseling de buitenboordmotor er mee. Gelukkig kan ik al roeiend de Ikinoo bereiken. Als ik de kap van de motor afhaal, zie ik dat het filtertje voorzien is van een bruine drab. Tijd dus om de gehele carburateur te demonteren, uit elkaar te halen en schoon te maken en om ook het filtertje te vervangen. Ik denk dat iemand zo “leuk” is geweest om in mijn afwezigheid een slokje cola in de benzinetank te gooien. Na een uurtje werk loopt de motor weer. Drie uurtjes later word ik gebeld dat het zeil klaar is.

In de pub is de gehele dag livemuziek aanwezig, wel gezellig.

We spreken af voor de volgende ochtend om 10:00 uur. Als we het zeil weer op de Ikinoo hebben gehesen, beginnen we direct met het plaatsen van het grootzeil en het opnieuw aanbrengen van de zeillatten. Er staat 15-20 kn wind, niet een echt makkelijk klusje dus. Het lukt ons echter om zonder noemenswaardige problemen dit klusje te klaren. De Incentive heeft minder geluk, op het moment dat het anker is uitgezet en Rik de motor in zijn achteruit zet om het anker goed in de grond te krijgen, horen ze vreemde geluiden uit de motorruimte komen. Een paar dagen later wordt vastgesteld dat de keerkoppeling defect is geraakt. Zij moeten dus op zoek naar een bedrijf dat dit kan herstellen en die ook de onderdelen heeft. Gezamenlijk varen we ’s-avonds met de dinghy naar de kant en lopen naar het centrum, waar we in een gezellige pub terechtkomen met goedkoop bier, wijn en wat heel erg smaakte, heerlijke broodjes kebab.

De Ikinoo zeilend met de beide fokken op de
spinakerbomen.

Er is livemuziek, dus wordt het al snel heel gezellig. De volgende dag doen wij de laatste boodschappen omdat we verder gaan zeilen. Helaas moeten we afscheid nemen van Rik en Sanne, die gaan we in Indonesië weer terugzien omdat ook zij deelnemen aan de sail2indonesia rally. De volgende etappe voert ons naar Cairns, een etappe van 280 nm.  We verwachten er 2 dagen over te doen. We gaan de zeilvoering enigszins aanpassen, we zetten beide fokken op de spinakerboom en laten het grootzeil weg. Met 15-22 kn wind zeilt de Ikinoo heerlijk in de goede richting. Het voordeel van deze zeilvoering is dat je bij een wind die van achter invalt, binnen een hoek van + 30° voor de wind, niets behoeft te wijzigen aan de stand van de zeilen. Gijpen is er dus even niet bij. Dit scheelt een heel aantal keren naar het voordek gaan om spinakerbomen te wisselen, de bul talie om te zetten en het grootzeil te gijpen. Veel veiliger en rustiger dus, hadden we veel eerder mee moeten beginnen. We zeilen binnen het Great Barier Reef, net naast of binnen de scheepsvaart route en passeren met enige regelmaat eilandjes en onzichtbare riffen. Je moet dus met een grote regelmaat je koers aanpassen. Wij zeilen met de windvaan, waarbij het correct instellen en verstellen dus wel om enige nauwkeurigheid vraagt. Maar al doende leer je steeds beter de windvaan in te stellen. Na 24 uur hebben we er al 150 nm op zitten. Als we in dit tempo doorgaan, komen we in het donker aan. We besluiten op de rem te trappen, reven de yankee en brengen zo de snelheid terug naar 5 kn. De volgende dag om 08:00 uur liggen we voor anker tegenover de Marina van Cairns.

Overal in Australië kom je de meest bijzondere vogels tegen.

Dit is de laatste grote stad voordat je verder naar het noorden zeilt, zaak dus om goed te kijken naar eventuele reserveonderdelen. In deze stad ligt bij de jachtclub ook ons rally pakket klaar, bestaande uit een rally vlag, een waterdicht tasje en nog wat andere snuisterijen. Ook koop ik in Cairns een nieuwe Reel vismolen, omdat de anderen defect zijn geraakt en niet meer zijn te repareren. We blijven een week in Cairns omdat het weer niet echt meezit, er staat op zee erg veel wind. Onderweg zagen we een Nederlands zeilschip langs zeilen. Dat bleek de Zwerver te zijn van Hans en Astrid. Ik probeerde ze om te roepen via de VHF, maar we kregen echter geen contact. Later bleek dat als zij een technisch probleem hadden waardoor zij geen contact met ons konden krijgen. We hebben hen voor het laatst gezien op de Las Perlas Eilanden bij Panama. Na onze hernieuwde kennismaking help ik hen met het vullen van de gastanks. Ik ruil mijn Nieuw-Zeelandse lege gastank voor een volle tank.

Het cruise schip de Coral Princess komt binnen varen.

Met mijn vulslang vul ik daarna hun 5 kg tankjes met gas. Voorlopig kunnen ze weer koken. Hun jacht heeft 2 jaar op de kant gestaan gedurende de tijd dat zijn in Nederland waren vanwege de Corona epidemie. Omdat er meerder zeiljachten liggen, die mee gaan doen aan de sail2indonesia rally, organiseert een van de deelnemers een “meet and greed” bijeenkomst in een lokale club. We zijn er met 6 jachten, heel gezellig, alleen te veel nieuwe namen om ze allemaal te kunnen onthouden. We willen eigenlijk op zondag vertrekken, er staat echter te veel wind, 30-40 kn, niet echt aanlokkelijk en iets om op te zoeken. Op woensdag besluiten we te vertrekken. Op de dag van ons vertrek komt er een cruise schip binnen varen. Wij vinden het heel knap dat men schepen van dit formaat door de kleine aanloopgeul naar Cairns kan varen.

De man met de controle over de sleeplijnen.

We zijn nog nooit eerder vertrokken met de weerscondities zoals voorspelt voor de komende 24 uur. 20-35 kn wind met een grote kans op regen. Om 09:45 uur is het anker uit de grond en varen we naar open zee. Als we eenmaal de beide fokken hebben bijgezet, kan de motor uit en zeilen we op de windvaan naar onze volgende bestemming. In een overkomende buien zit veel wind, tot wel 32 kn. De Zwerver zit vlak achter ons. Zij varen in één keer door naar Thursday Island, een afstand van 480 nm. Wij gaan eerst nog een tussenstop maken aan de west kant van lizard Island. Met enige regelmaat komen we zeeschepen tegen, het is hier bijna net zo druk als in het kanaal bij Engeland. Midden in de nacht moet ik een smalle passage tussen twee riffen door varen met een ruimte van minder dan 0,8 nm. Zodra we er doorheen zijn, zie ik echter een vrachtschip wat ons tegemoet komt op nog geen 1 nm afstand.

Onze windvaan stuurt de Ikinoo naar zijn nieuwe bestemming.
De hengel met de nieuwe reel molen is zichtbaar. Op dat 
moment weten we nog niet dat het kunstaas al weg is.

De schipper roept ons, via de VHF op en we wijken beide naar stuurboord uit. Op nog geen 200 meter passeren we elkaar. Met enige regelmaat zien we ook vissersschepen, die geen AIS voeren. Het is dus zaak ook nu goed rond te kijken of dat er niet eentje voor je zit. De rest van de nacht hebben we veel regen en windvlagen. Om 07:30 uur liggen we voor anker bij Lizard Island. Omdat we niet veel geslapen hebben, duiken we eerst even voor een paar uur ons bed in. Als we wakker worden schijnt de zon. We laten de dinghy te water, plaatsen de buitenboordmotor en varen naar de kant. Op het strand aangekomen worden we echter weggestuurd, het blijkt toe te behoren aan een resort. Wel verteld hij ons waar de mooiste snorkelplek is. Daar aangekomen, rollen we de dinghy het strand op en gaan gezamenlijk snorkelen. Hij heeft niet overdreven, het koraal is prachtig met vele soorten en kleuren en natuurlijk prachtig gekleurde vissen en we zien zelfs een rog op de bodem liggen.

Zo ziet "campagnezeilen" er dus uit!

Na een goede nachtrust, halen we het anker weer op en zetten koers naar Thursday Island, een afstand van 340 nm. Als we de beide fokken hebben gezet, zeilen we met 12-17 kn wind naar onze volgende bestemming. De zon schijnt, de golven zijn grotendeels verdwenen en de Ikinoo zeilt met 5-6 kn snelheid, Sonja heeft hier een nieuwe naam voor bedacht “Champagnezeilen”, een term die we vaker zullen gaan gebruiken. Vandaag worden we tot tweemaal toe bezocht door een groep dolfijnen, ze zwemmen rustig met ons mee, alsof ze in slaap zijn gevallen. We sluiten de dag af met nasi met kip in satésaus. ’s-Nachts krijgen we opnieuw buien over ons heen waarin opnieuw bijna 30 kn wind zit. Ook zien we meer vissersschepen zonder AIS langskomen. De volgende dag begint zonnig maar gaat al snel over naar een grijze dag met regelmatig buien of miezerregen, een hele natte bedoening dus. We starten ook met vissen.

Gezellige sundowner bij de buren, met links Hans de jarige.

Na een paar uur zie ik in de buurt van mijn kunstaas een grote vis uit het water springen. Mijn hengel reageert niet en ook de lijn loopt niet naar buiten. Als ik twee uur later mijn kunstaas binnenhaal, is deze echter verdwenen, de stalen voorlooplijn is doorgebeten. We gaan nog steeds heel snel. De eerste dag leggen we 152 nm af, gevolgd door een dag van 155 nm en dat alleen op de twee fokken. We klagen nergens over. Ook de laatste dag blijft het een komen en gaan van miezerbuien zonder veel zon. Om 15:20 uur lokale tijd, ligt het anker vast in de grond bij Horn Island, de ankerplek tegenover Thursday Island. Hier liggen al vele mededeelnemers van de sail2indonesia rally voor anker.

Uitzicht vanaf de Ikinoo, de natuur blijft ons verbazen.

We hebben de 340 NM afgelegd met een gemiddelde snelheid van 6,25 nm per uur, en dat alleen op de beide fokken. Hier blijven we een aantal dagen hangen om boodschappen te doen, nog wat kleine klusjes uit te voeren, de verjaardag te vieren van Hans van de Zwerver die 70 jaar is geworden en om kennis te maken met de overige deelnemers. Vrijdag klaren we uit en vertrekken naar Indonesië, met als aankomstpunt het plaatsje Uf Mar op de Kei Islands in de Molukken, een afstand van 650 nm en voorlopig onze laatste grote oversteek. Maar daarover later meer. Voor onze rondreis door Indonesië maken we elke keer dat we een eiland aandoen een verslag met een kaartje van de ankerplaats, een beschrijving van de faciliteiten en natuurlijk wat wij hebben meegemaakt gedurende de dagen dat we op het eiland zijn en de zeiltochten tussen de eilanden.